Latif Nasser: The amazing story of the man who gave us modern pain relief

Translator: Ayda Ghashamshami Reviewer: soheila Jafari

A few years ago,

چند سال پيش

my mom developed rheumatoid arthritis.

مادرم دچار رماتيسم مفاصل شد

Her wrists, knees and toes swelled up, causing crippling, chronic pain.

مچ هاش، زانوهاش و انگشتان پاش متورم شدن که براش درد مزمن و فلج آوری ایجاد کردن

She had to file for disability.

باید معلولیتش رو اطلاع میداد

She stopped attending our local mosque.

اون دیگه به مسجد محلمون نمیرفت

Some mornings it was too painful for her to brush her teeth.

بعضی صبح ها مسواک زدن براش خیلی دردناک بود

I wanted to help.

من میخواستم کمکش کنم

But I didn't know how.

ولی نمیدونسنم چطوری

I'm not a doctor.

من یه دکتر نیستم

So, what I am is a historian of medicine.

در واقع یه تاریخ دان پزشکی هستم

So I started to research the history of chronic pain.

پس شروع کردم به تحقیق درباره ی درد های مزمن

Turns out, UCLA has an entire history of pain collection

به نظر میرسه یو سی ال ای(دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس) یه کلکسیون کامل از تاریخ درد

in their archives.

And I found a story -- a fantastic story --

که من اونجا یه داستان، یه داستان خارق العاده پیدا کردم

of a man who saved -- rescued -- millions of people from pain;

از مردی که میلیونها نفر رو از درد نجات داد

people like my mom.

مردمی که مثل مادر من بودن

Yet, I had never heard of him.

تا به حال چیزی ازش نشنیده بودم

There were no biographies of him, no Hollywood movies.

هیچ بیوگرافی یا فیلم هالیوودی ازش نبود

His name was John J. Bonica.

اسمش جان .جی.بونیکا بود

But when our story begins,

اما وقتی داستان ما شروع میشه

he was better known as Johnny "Bull" Walker.

بیشتر به جانی بول (گاو نر) واکر معروف بود

It was a summer day in 1941.

یه روز تابستانی در سال ۱۹۴۱ بود

The circus had just arrived in the tiny town of Brookfield, New York.

افراد سیرک تازه به شهر کوچیک بروک فیلد در نیویورک رسیده بودن

Spectators flocked to see the wire-walkers, the tramp clowns --

تماشاچی ها دسته دسته میومدن تا راه رفتن روی سیم و دلقک های بدشانس رو ببینن

if they were lucky, the human cannonball.

و اگه خوش شانس بودن گلوله توپ آدم

They also came to see the strongman, Johnny "Bull" Walker,

اونها همچنین میومدن تا مرد قوی، جانی بول واکر رو ببینن

a brawny bully who'd pin you for a dollar.

یه قلدور پرزور که در ازای یه دلار محکم نگهت میداشت

You know, on that particular day, a voice rang out

میدونین ، اون روز خاص صدایی همه جا پخش شد

over the circus P.A. system.

از طریق سیستم بلندگوی سیرک

They needed a doctor urgently, in the live animal tent.

اونا فورا به یه پزشک در خیمه ی حیوانات زنده نیاز داشتن

Something had gone wrong with the lion tamer.

برای مربی شیر اتفاقی افتاده بود

The climax of his act had gone wrong,

درلحظه اوج نمایشش مشکلی پیش اومده بود

and his head was stuck inside the lion's mouth.

سرش در دهان شیر گیر کرده بود

He was running out of air;

و داشت خفه میشد

the crowd watched in horror

جمعیت با وحشت نگاه میکردن

as he struggled and then passed out.

در حین این که تقلا میکرد و بعد بیهوش شد

When the lion finally did relax its jaws,

وقتیکه شیر بالاخره آرواره هاش رو ازاد کرد

the lion tamer just slumped to the ground, motionless.

مربی شیر بی حرکت روی زمین افتاد

When he came to a few minutes later,

وقتی چند دقیقه بعد به هوش اومد

he saw a familiar figure hunched over him.

یه پیکر آشنا رو دید که به سمتش خم شده بود

It was Bull Walker.

اون بول واکر بود

The strongman had given the lion tamer mouth-to-mouth, and saved his life.

مرد قوی به مربی شیر تنفس مصنوعی داده و زندگیش رو نجات داده بود

Now, the strongman hadn't told anyone,

مرد قوی به کسی نگفته بود

but he was actually a third-year medical student.

اما درواقع دانشجوی سال سوم پزشکی بود

He toured with the circus during summers to pay tuition,

اون تابستونا با سیرک میگشت تا شهریش رو پرداخت کنه

but kept it a secret to protect his persona.

اما اینو یه راز نگه داشته بود تا شخصیت ظاهریش رو حفظ کنه

He was supposed to be a brute, a villain --

اون قرار بود یه شرور بیرحم باشه

not a nerdy do-gooder.

نه یه درستکار کسل کننده

His medical colleagues didn't know his secret, either.

همکاران پزشکیش هم رازشو نمی دونستن

As he put it, "If you were an athlete, you were a dumb dodo."

همونطور که خودش میگفت " اگه یه ورزشکار بودی،یه احمق لال بودی"

So he didn't tell them about the circus,

برای همین چیزی راجع به سیرک به اونا نگفت

or about how he wrestled professionally on evenings and weekends.

یاراجع به این که چطور ماهرانه بعد از ظهر ها و آخر هفته ها کشتی میگرفت

He used a pseudonym like Bull Walker,

اون از اسم مستعاری مثل بول واکر استفاده میکرد

or later, the Masked Marvel.

یا بعدا شگفت انگیز ماسک زده

He even kept it a secret that same year,

اون حتی همون سالی که به عنوان قهرمان مسابقات بوکس جهان

when he was crowned the Light Heavyweight Champion

(Light Heavyweight Champion) انتخاب شد

of the world.

اینو یه راز نگه داشت

Over the years, John J. Bonica lived these parallel lives.

طی سال ها، جان.جی.بونیکا همزمان چند زندگی داشت

He was a wrestler;

اون یه کشتی گیر بود

he was a doctor.

یه دکتر بود

He was a heel;

یه آدم ناجور بود

he was a hero.

یه قهرمان بود

He inflicted pain,

اون درد وارد میکرد

and he treated it.

ودرد رو درمان میکرد

And he didn’t know it at the time, but over the next five decades,

و در اون زمان نمیدونست که طی پنج دهه بعد

he'd draw on these dueling identities

بین این هویت های متفاوت به قید قرعه انتخاب میکرد

to forge a whole new way to think about pain.

که روش کاملا جدیدی برای نگاه کردن به درد به وجود بیاره

It'd change modern medicine so much so, that decades later,

که پزشکی جدید رو به قدری تغییر بده که دهه ها بعد

Time magazine would call him pain relief's founding father.

مجله ی تایم اونو بنیانگذار تسکین درد معرفی کنه

But that all happened later.

اماهمه ی اینها بعدا اتفاق افتاد

In 1942, Bonica graduated medical school and married Emma,

در سال ۱۹۴۲ بونیکا از دانشگاه پزشکی فارق التحصیل شد و با اما ازدواج کرد

his sweetheart, whom he had met at one of his matches years before.

دلبندش که سال ها پیش در یکی از مسابقاتش ملاقات کرده بود

He still wrestled in secret -- he had to.

اون هنوز مخفیانه کشتی میگرفت.. مجبور بود

His internship at New York's St. Vincent's Hospital paid nothing.

دوره ی انترنیش در بیمارستان خیابان وینسنت نیویورک حقوقی بهش نمیداد

With his championship belt, he wrestled in big-ticket venues,

با کمربند قهرمانیش در سالن های گران قیمت کشتی میگرفت

like Madison Square Garden,

مثل مادیسون اسکوور گاردن

against big-time opponents,

در مقابل حریف های بزرگ

like Everett "The Blonde Bear" Marshall,

مثل اورت"خرس بلوند" مارشال

or three-time world champion, Angelo Savoldi.

یا آنجلو ساولدی که سه بار قهرمان جهان بوده

The matches took a toll on his body;

مسابقات آسیب زیادی به بدنش وارد میکردن

he tore hip joints, fractured ribs.

مفصل رانش پاره شد و دنده هاش شکست

One night, The Terrible Turk's big toe scratched a scar like Capone's

یه شب انگشت پای ترک وحشتناک (یکی از رقبا) زخمی مثل زخم کاپن

down the side of his face.

روی صورتش ایجاد کرد

The next morning at work, he had to wear a surgical mask to hide it.

صبح روز بعد مجبور شد سر کار یه ماسک جراحی برای مخفی کردنش بزنه

Twice Bonica showed up to the O.R. with one eye so bruised,

علاوه بر این بونیکا مجبور شد در O.R با چشمی ظاهر شه که از شدت کبودی

he couldn't see out of it.

چیزی نمیدید

But worst of all were his mangled cauliflower ears.

اما از همه بدتر گوش های خرد شده ی گل کلمی اش بودن

He said they felt like two baseballs on the sides of his head.

اون میگفت احساس میکنه دوتا توپ بیس بال دو طرف سرش اند

Pain just kept accumulating in his life.

درد همچنان در زندگیش انباشته میشد

Next, he watched his wife go into labor at his hospital.

بعد همسرش رو در حالیکه درد زایمان داشت در بیمارستانش دید

She heaved and pushed, clearly in anguish.

اون مدام نشست و برخاست میکرد واضح بود که اظطراب داشت

Her obstetrician called out to the intern on duty

قابله اش انترن رو صدا زد

to give her a few drops of ether to ease her pain.

که بهش چند قطره اتر بدن و دردش رو قطع کنن

But the intern was a young guy, just three weeks on the job --

اما انترن یه مرد جوان بود که فقط چند هفته سر کار بود

he was jittery, and in applying the ether,

اون عصبی بود و موقع به کار بردن اتر

irritated Emma's throat.

گلوی اما رو سوزوند

She vomited and choked, and started to turn blue.

اون بالا آورد تنفسش قطع شد و شروع کرد به کبود شدن

Bonica, who was watching all this, pushed the intern out of the way,

بونیکا که این صحنه رو تماشا میکرد انترن رو کنار زد

cleared her airway,

و راه تنفسش رو باز کرد

and saved his wife and his unborn daughter.

و همسرش و دختر متولد نشده اش رو نجات داد

At that moment, he decided to devote his life to anesthesiology.

و در اون لحظه تصمیم گرفت زندگیش رو وقف هوشبری کنه

Later, he'd even go on to help develop the epidural, for delivering mothers.

حتی بعدا برای بهینه سازی داروی بی حسی برای مادران در حال زایمان کمک کنه

But before he could focus on obstetrics,

اما قبل از اینکه بتونه روی زایمان تمرکز کنه

Bonica had to report for basic training.

بونیکا باید آموزش های اولیه رو گزارش میداد

Right around D-Day,

درست نزدیک روز مهم

Bonica showed up to Madigan Army Medical Center,

بونیکا در مرکز پزشکی سپاه مادیجان (در واشنگتن) ظاهر شد

near Tacoma.

نزدیک تاکوما

At 7,700 beds, it was one of the largest army hospitals in America.

با ۷٫۷۰۰ تخت خواب،یکی از بزرگترین بیمارستان های ارتش در آمریکا بود

Bonica was in charge of all pain control there.

بونیکا مسئول تمام کنترل درد اونجا بود

He was only 27.

اون فقط بیست و هفت سالش بود

Treating so many patients, Bonica started noticing cases

حین تسکین بیماران متعدد بونیکا متوجه مواردی شد

that contradicted everything he had learned.

که با تمام چیز هایی که یاد گرفته بود تناقض داشت

Pain was supposed to be a kind of alarm bell -- in a good way --

درد قرار بود یه جور زنگ خطر باشه... به روش خوب

a body's way of signaling an injury, like a broken arm.

روشی برای بدن به منظور نشون دادن آسیب، مثل یه بازوی شکسته

But in some cases,

اما در بعضی موارد،

like after a patient had a leg amputated,

مثل زمانی که پای بیمار قطع میشد،

that patient might still complain of pain in that nonexistent leg.

بیمار هنوز از درد در پایی که وجود نداشت شکایت میکرد

But if the injury had been treated, why would the alarm bell keep ringing?

ولی اگه آسیب برطرف شده بود،چرا زنگ خطر همواره صدا می کرد؟

There were other cases in which there was no evidence of an injury whatsoever,

موارد دیگه ای هم بودن که در اونها هیچ اثری از آسیب دیدگی نبود

and yet, still the patient hurt.

اما با این حال، بیمار درد داشت

Bonica tracked down all the specialists at his hospital -- surgeons,

بونیکا تمام متخصص های بیمارستانش رو دنبال میکرد...جراح ها،

neurologists, psychiatrists, others.

عصب شناس ها،روانشناس ها،و بقیه

And he tried to get their opinions on his patients.

و سعی میکرد نظر اونها رو راجع به بیمار هاش بدونه

It took too long, so he started organizing group meetings over lunch.

این خیلی طول میکشید بنابراین شروع کرد به سازماندهی ملاقات های گروهی موقع ناهار

It would be like a tag team of specialists going up against the patient's pain.

مثل گروهی از متخصص ها که با درد بیمار ها مقابله میکردن

No one had ever focused on pain this way before.

تا به حال هیچ کس اینجوری روی درد تمرکز نکرده بود

After that, he hit the books.

بعد از اون، کتاب ها رو خورد

He read every medical textbook he could get his hands on,

اون هر کتاب درسی پزشکی که به دستش میرسید رو میخوند

carefully noting every mention of the word "pain."

به دقت هیچ چیز حرفی از درد نمی زد

Out of the 14,000 pages he read,

از بین ۱۴٫۰۰۰ صفحه ای که خوند،

the word "pain" was on 17 and a half of them.

کلمه ی "درد" صفحه ی هفدهم بود و یه نصف صفحه

Seventeen and a half.

صفحه ی هفدهم و یه نصف صفحه

For the most basic, most common, most frustrating part of being a patient.

به عنوان اساسی ترین، رایج ترین، وعصبی کننده ترین قسمت یک بیمار بودن

Bonica was shocked -- I'm quoting him,

بونیکا متعجب بود... من حرفش رو نقل قول میکنم

he said, "What the hell kind of conclusion can you come to there?

اون گفت"به چه جور نتیجه ی کوفتی میتونی برسی؟

The most important thing from the patient's perspective,

مهم ترین چیز از دیدگاه بیمار،

they don't talk about."

که راجع بهش صحبت نمیکنن."

So over the next eight years, Bonica would talk about it.

پس طی هشت سال بعد بونیکا راجع بهش صحبت میکنه

He'd write about it; he'd write those missing pages.

راجع بهش می نویسه ،اون صفحات جا افتاده رو می نویسه

He wrote what would later be known as the Bible of Pain.

اون چیزی رو نوشت که بعد ها به عنوان انجیل درد شناخته بشه

In it he proposed new strategies,

در اون استراتژی های جدیدی پیشنهاد کرد

new treatments using nerve-block injections.

طرز تسکین های جدید با استقاده از آمپول های بی حسی

He proposed a new institution, the Pain Clinic,

اون تاسیس یه موسسه ی جدید رو پیشنهاد کرد، کلینیک درد

based on those lunchtime meetings.

بر اساس اون ملاقات های سر ناهار

But the most important thing about his book

اما مهم ترین چیز راجع به کتابش

was that it was kind of an emotional alarm bell for medicine.

این بود که درد یه جور زنگ خطر احساسی برای پزشکی بود

A desperate plea to doctors to take pain seriously

یه درخواست عاجزانه از دکتر ها که درد رو جدی بگیرن

in patients' lives.

در زندگی بیمار ها

He recast the very purpose of medicine.

اون هدف پزشکی رو از نو بیان کرد

The goal wasn't to make patients better;

هدف این نبود که بیمارها رو بهتر کنیم

it was to make patients feel better.

هدف این بود که که بیمارها احساس بهتری داشته باشن

He pushed his pain agenda for decades,

اون دهه ها روی بحثش راجع به درد کار کرد

before it finally took hold in the mid-'70s.

قبل از اینکه بالاخره در اواسط دهه ی هفتاد موثر واقع شد

Hundreds of pain clinics sprung up all over the world.

صد ها کلینیک درد در سراسر دنیا به وجود اومدن

But as they did -- a tragic twist.

اما همزمان یه اتفاق ناگوار افتاد

Bonica's years of wrestling caught up to him.

سال های کشتی گیری بونیکا بهش رسیدن

He had been out of the ring for over 20 years,

اون بیش از بیست سال بود که بازی نمی کرد

but those 1,500 professional bouts had left a mark on his body.

اما اون ۱٫۵۰۰ بازی حرفه ای اثراتی بر بدنش به جا گذاشته بودن

Still in his mid-50s, he suffered severe osteoarthritis.

هنوز در پنجاه و چند سالگیش از ورم شدید مفاصل رنج می برد

Over the next 20 years he'd have 22 surgeries,

طی ۲۰ سال بعد ۲۲ جراحی انجام داد

including four spine operations,

که شامل چهار عمل ستون فقرات،

and hip replacement after hip replacement.

و جابجایی های مدام لمبر

He could barely raise his arm, turn his neck.

به سختی می تونست دستش رو بلند کنه یا گردنش رو بچرخونه

He needed aluminum crutches to walk.

برای راه رفتن به عصای زیربغل آلومینیومی نیاز داشت

His friends and former students became his doctors.

دوستان و شاگردان قدیمیش دکترش شدن

One recalled that he probably had more nerve-block injections

یه نفر یاد آور شد که احتمالا اون به آمپول بی حسی

than anyone else on the planet.

بیشتر از هر کس دیگه ای تودنیا نیاز داشت

Already a workaholic, he worked even more --

همونطور که از قبل معتاد به کار بود، روزی حتی بیشتر از

15- to 18-hour days.

۱۵ تا ۱۸ساعت کارمیکرد

Healing others became more than just his job,

تسکین دیگران براش چیزی بیشتر از فقط شغلش شد

it was his own most effective form of relief.

این موثرترین راه تسکین خودش بود

"If I wasn't as busy as I am," he told a reporter at the time,

زمانی به یه خبرنگار گفت"اگه سرم مثل الان شلوغ نبود،

"I would be a completely disabled guy."

کاملا یه فرد معلول می شدم."

On a business trip to Florida in the early 1980s,

در یه سفر کاری به فلوریدا اوایل دهه ی ۱۹۸۰

Bonica got a former student to drive him to the Hyde Park area in Tampa.

یکی از دانشجوهای سابق بونیکا اونو با ماشین تا محوطه ی هاید پارک در تمپا می برد

They drove past palm trees and pulled up to an old mansion,

اونا از درختان نخل گذشتن و به یه عمارت بزرگ رسیدن

with giant silver howitzer cannons hidden in the garage.

با خمپاره انداز های نقره ای غول پیکر که تو پارکینگ مخفی شده بودن

The house belonged to the Zacchini family,

خونه متعلق به خانواده ی زاکینی بود

who were something like American circus royalty.

که یه چیزی مثل اعضای سلطنتی سیرک آمریکایی بودن

Decades earlier, Bonica had watched them,

چند دهه قبل، بونیکا اونا رو دیده بود

clad in silver jumpsuits and goggles,

که لباس تو خونه ای ها و عینک های نقره ای می پوشیدن

doing the act they pioneered -- the Human Cannonball.

کاری رو میکردن که درش پیش گام شدن، گلوله توپ آدم

But now they were like him: retired.

ولی حالا مثل اون بودن، بازنشسته

That generation is all dead now, including Bonica,

حالا اون نسل کاملا مرده از جمله بونیکا

so there's no way to know exactly what they said that day.

پس هیچ راهی نیست که بفهمیم اون روز دقیقا چی گفتن

But still, I love imagining it.

اما هنوز تصورش رو دوست دارم

The strongman and the human cannonballs reunited,

مرد قوی و گلوله توپ های آدم دوباره به هم پیوستن

showing off old scars, and new ones.

درحالیکه زخمهای قدیمی و جدیدشون رو به رخ هم می کشیدن

Maybe Bonica gave them medical advice.

شاید بونیکا بهشون توصیه پزشکی کرد

Maybe he told them what he later said in an oral history,

شاید چیزی رو بهشون گفت که بعدها در تاریخ شفاهی ثبت شد

which is that his time in the circus and wrestling deeply molded his life.

این که دورانش در سیرک و کشتی گیری عمیقا زندگیش رو شکل داد

Bonica saw pain close up.

بونیکا درد رو از نزدیک دید

He felt it. He lived it.

احساسش کرد، باهاش زندگی کرد

And it made it impossible for him to ignore in others.

و این رو براش غیرممکن کرد که نسبت به درد دیگران بی توجه باشه

Out of that empathy, he spun a whole new field,

واز روی این همدلی یه زمینه ی کاملا جدید ایجاد کرد

played a major role in getting medicine to acknowledge pain

نقش مهمی رو بازی کرد تا پزشکی درد رو

in and of itself.

به خودی خودش بپذیره

In that same oral history,

در همون تاریخ شفاهی،

Bonica claimed that pain

بونیکا مدعی شد که درد

is the most complex human experience.

پیچیده ترین تجربه ی آدمیه

That it involves your past life, your current life,

که زندگی گذشته، زندگی فعلی

your interactions, your family.

عکس العمل ها و خانوادتون رو درگیر میکنه

That was definitely true for Bonica.

این مطمئنا برای بونیکا صادق بود

But it was also true for my mom.

همینطور برای مادر من

It's easy for doctors to see my mom

دیدن مادرم برای دکترها آسونه

as a kind of professional patient,

به عنوان یه بیمار حرفه ای

a woman who just spends her days in waiting rooms.

زنی که روزهاشو در اتاق انتظار سپری می کنه

Sometimes I get stuck seeing her that same way.

بعضی وقت ها من فقط اونو به همون حالت تماشامی کنم

But as I saw Bonica's pain --

اما وقتی درد بونیکا رو دیدم

a testament to his fully lived life --

وصیتنامه ای از زندگی کاملش

I started to remember all the things that my mom's pain holds.

تمام چیز هایی که درد مادرم نگه می داره رو به یاد آوردم

Before they got swollen and arthritic,

قبل از اینکه انگشتان مادرم متورم بشن،

my mom's fingers clacked away

به هم برخورد می کردن

in the hospital H.R. department where she worked.

در دپارتمان H.R بیمارستانی که درش کار می کرد

They folded samosas for our entire mosque.

اونا برای تمام مسجد محلمون سمبوسه می پیچیدن،

When I was a kid, they cut my hair,

وقتی بچه بودم موهامو کوتاه می کردن،

wiped my nose,

بینی من رو پاک می کردن،

tied my shoes.

بند کفشامو می بستن.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق)