Rachel Botsman: The case for collaborative consumption

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Paravee Asava-Anan

So today I'm going to talk to you

วันนี้ดิฉันจะพูดให้คุณฟัง

about the rise of collaborative consumption.

เกี่ยวกับปรากฎการ "บริโภคอย่างร่วมมือกัน" ที่เพิ่มมากขึ้น

I'm going to explain what it is

ดิฉันจะอธิบายให้ฟังว่ามันคืออะไร

and try and convince you -- in just 15 minutes --

และพยายามจะทำให้คุณเชื่อ -- ใน 15 นาทีนี้ --

that this isn't a flimsy idea,

ว่านี่ไม่ใช่ความคิดที่เหลาะแหละ

or a short-term trend,

หรือความนิยมในช่วงสั้นๆ

but a powerful cultural and economic force

แต่เป็นแรงผลักดันทางวัฒนธรรมและเศรษฐศาสตร์ที่ทรงพลัง

reinventing not just what we consume,

สรรค์สร้างไม่เพียงแต่สิ่งที่เราบริโภค

but how we consume.

แต่รวมถึงวิธีการบริโภคของเราด้วย

Now I'm going to start with a deceptively simple example.

ดิฉันจะเริ่มจากตัวอย่างง่ายๆ

Hands up -- how many of you

ยกมือขึ้นค่ะ -- ใครที่มี

have books, CDs, DVDs, or videos

หนังสือ ซีดี ดีวีดี หรือวีดีโอ

lying around your house

กระจัดกระจายอยู่เต็มบ้าน

that you probably won't use again,

ที่คุณคงไม่ได้ใช้มันอีก

but you can't quite bring yourself to throw away?

แต่คุณก็ไม่อยากทิ้งมันไปซะทีเดียว

Can't see all the hands,

ดิฉันมองไม่ค่อยชัดนะคะ

but it looks like all of you, right?

แต่เหมือนจะยกมือกันทุกคนเลย

On our shelves at home,

บนชั้นวางที่บ้านของเรา

we have a box set of the DVD series "24,"

เรามีเซ็ทดีวีดีละครเรื่อง "24" --

season six to be precise.

season ที่สอง

I think it was bought for us around three years ago for a Christmas present.

ถ้าฉันจำไม่ผิดเราได้มันมาเป็นของขวัญคริสมาสต์เมื่อ 3 ปีที่แล้ว

Now my husband, Chris, and I

สามี ลูกของฉัน และตัวดิฉันเอง

love this show.

รักละครชุดนี้มาก

But let's face it, when you've watched it once maybe, or twice,

แต่พูดกันตามตรง พอเราดูจบสักรอบ หรือสองรอบ

you don't really want to watch it again,

เราก็ไม่อยากดูมันอีกเลย

because you know how Jack Bauer is going to defeat the terrorists.

เพราะคุณรู้แล้วว่า แจ๊ค บอเออร์จะจัดการกับพวกผู้ก่อการร้ายอย่างไร

So there it sits on our shelves

มันเลยถูกตั้งอยู่บนชั้นอย่างนั้น

obsolete to us,

เป็นโบราณวัตถุไปแล้ว

but with immediate latent value to someone else.

แต่สำหรับผู้อื่นแล้ว มันก็มีคุณค่าซ่อนเร้นขึ้นมาในทันที

Now before we go on, I have a confession to make.

ก่อนที่ดิฉันจะพูดต่อ ดิฉันมีเรื่องจะสารภาพ

I lived in New York for 10 years,

ดิฉันอาศัยอยู่ในนิวยอร์คมา 10 ปีแล้ว

and I am a big fan of "Sex and the City."

และฉันก็เป็นแฟนตัวยงของ Sex and the City

Now I'd love to watch the first movie again

และตอนนี้ฉันก็อยากจะดูหนังภาคแรกอีกครั้ง

as sort of a warm-up to the sequel coming out next week.

เพื่ออุ่นเครื่องก่อนชมภาคสองที่กำลังจะเข้าฉายอาทิตย์หน้า

So how easily could I swap

แล้วมันยากง่ายแค่ไหนที่ฉันจะแลก

our unwanted copy of "24"

ดีวีดีเรื่อง "24" ที่ดิฉันไม่ต้องการแล้ว

for a wanted copy of "Sex and the City?"

เพื่อแลกกับ "Sex and the City"?

Now you may have noticed

ถึงตอนนี้คุณน่าจะสังเกตเห็นแล้ว

there's a new sector emerging called swap-trading.

มีภาคเศรษฐกิจใหม่เกิดขึ้น ชื่อว่า "การแลกเปลี่ยนแบบยื่นหมูยื่นแมว"

Now the easiest analogy for swap-trading

ถ้าจะเปรียบเทียบกันตรงๆ

is like an online dating service

มันก็เหมือนบริการจัดหาคู่ออนไลน์

for all your unwanted media.

สำหรับสื่อทั้งปวงที่คุณไม่ต้องการแล้ว

What it does is use the Internet

มันเกิดขึ้นได้จากการใช้อินเตอร์เน็ต

to create an infinite marketplace

เพื่อสร้างพื้นที่ตลาดที่ไม่มีขีดจำกัด

to match person A's "haves"

เพื่อจับคู่สิ่งที่ คุณ ก. มี

with person C's "wants,"

กับสิ่งที่ คุณ ค. ต้องการ

whatever they may be.

ซึ่งจะเป็นอะไรก็ได้

The other week, I went on one of these sites,

อาทิตย์ที่ก่อน ดิฉันเข้าไปในเว็บไซต์เหล่านี้

appropriately called Swaptree,

ซึ่งมีชื่ออย่างเหมาะสมว่า Swaptree (ต้นไม้แห่งการแลกเปลี่ยน)

and there were over 59,300 items

ในนั้นมีสิ่งของมากกว่า 59,300 ชิ้น

that I could instantly swap

ที่ดิฉันสามารถขอแลกเปลี่ยนได้ทันที

for my copy of "24."

เพื่อแลกกับดีวีดี "24" ของดิฉัน

Lo and behold,

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ

there in Reseda, CA was Rondoron

ในเรเซดา, แคลิฟอร์เนีย

who wanted swap his or her

มีคนที่ต้องการแลก

"like new" copy of "Sex and the City"

หนังเรื่อง "Sex and the City" ใหม่เอี่ยมของเขา

for my copy of "24."

กับดีวีดีเรื่อง "24" ของดิฉัน

So in other words, what's happening here

ดิฉันจะบอกให้ว่าเกิดอะไรขึ้น

is that Swaptree

Swaptree ได้สนองปัญหา

solves my carrying company's sugar rush problem,

ความอยากของดิฉัน

a problem the economists call "the coincidence of wants,"

ซึ่งเป็นปัญหาที่นักเศรษฐศาสตร์เรียกว่า "ความต้องการที่บังเอิญตรงกัน"

in approximately 60 seconds.

ภายในเวลา 60 วินาที

What's even more amazing is it will print out a postage label on the spot,

สิ่งที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าก็คือ มันจะพิมพ์ข้อมูลการแลกเปลี่ยนได้ทันที

because it knows the way of the item.

เพราะมันรู้น้ำหนักของสิ่งของชิ้นนั้น

Now there are layers of technical wonder

มันมีความมหัศจรรย์ทางเทคนิคหลายอย่าง

behind sites such as Swaptree,

ภายใต้เว็บไซต์อย่าง Swaptree

but that's not my interest,

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ดิฉันสนใจ

and nor is swap trading, per se.

และก็ไม่ใช่ในเนื้อในของการแลกเปลี่ยนด้วย

My passion, and what I've spent the last few years

ความหลงใหลของฉัน และสิ่งที่ฉันใช้เวลาหลายปีที่ผ่านมา

dedicated to researching,

เพื่อค้นคว้าวิจัย

is the collaborative behaviors and trust-mechanics

ก็คือพฤติกรรมการร่วมมือกัน และกลไกในการให้ความไว้วางใจ

inherent in these systems.

ที่มีอยู่ในระบบเหล่านี้

When you think about it,

เมื่อคุณลองมาคิดถึงมัน

it would have seemed like a crazy idea, even a few years ago,

มันคงเป็นความคิดที่บ้ามาก

that I would swap my stuff with a total stranger

ที่ฉันจะยอมแลกของของดิฉันกับคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย

whose real name I didn't know

ผู้ซึ่งดิฉันไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อจริง

and without any money changing hands.

และไม่มีการแลกเปลี่ยนเงินทอง

Yet 99 percent of trades on Swaptree

แต่ 99 เปอร์เซ็นต์ของการแลกเปลี่ยนบน Swaptree

happen successfully,

ก็เกิดขึ้นอย่างไม่มีปัญหา

and the one percent that receive a negative rating,

และ 1 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือที่ได้เรตติ้งที่ไม่ดี

it's for relatively minor reasons,

ก็เกิดจากปัญหาเล็กน้อย

like the item didn't arrive on time.

เช่นความล่าช้าในการส่งสิ่งของ

So what's happening here?

นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้น?

An extremely powerful dynamic

พลวัตที่ทรงพลังมาก

that has huge commercial and cultural implications

ซึ่งมีความนัยต่อการค้าและวัฒนธรรม

is at play.

กำลังเกิดขึ้น

Namely, that technology

เทคโนโลยีนั้น

is enabling

กำลังเปิดช่องทาง

trust between strangers.

ให้ความไว้วางใจระหว่างคนแปลกหน้าสองคนเกิดขึ้น

We now live in a global village

เรากำลังอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ชื่อว่าโลก

where we can mimic the ties

ซึ่งเราสามารถเลียนแบบความสัมพันธ์

that used to happen face to face,

ที่เคยเกิดขึ้นเฉพาะเมื่อเราเผชิญหน้ากัน

but on a scale and in ways

ขยายเป็นขอบเขตที่ใหญ่ขึ้น

that have never been possible before.

ซึ่งแต่ก่อนคงเป็นไปไม่ได้

So what's actually happening

เราจะเห็นว่า

is that social networks and real-time technologies

เครือข่ายสังคม (หรือโซเชียลเน็ตเวิร์ค) และเทคโนโลยีแบบเรียลไทม์

are taking us back.

กำลังนำพาเรากลับไปในอดีต

We're bartering, trading,

เรากำลังเจรจา, ค้าขาย,

swapping, sharing,

แลกเปลี่ยน, แบ่งปัน

but they're being reinvented

แต่สิ่งเหล่านี้กำลังถูกสร้างสรรค์ขึ้นใหม่

into dynamic and appealing forms.

ในรูปแบบที่คล่องตัวและน่าดึงดูดกว่า

What I find fascinating

สิ่งที่ดิฉันคิดว่าน่าหลงใหล

is that we've actually wired our world to share,

ก็คือการที่เรากำลังเชื่อมต่อโลกทั้งใบ เพื่อแบ่งปันกัน

whether that's our neighborhood, our school,

ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนบ้านของเรา ในโรงเรียนของเรา

our office, or our Facebook network,

ในที่ทำงานของเรา หรือเครือข่ายบน Facebook ที่เรามี

and that's creating an economy

และนั่นกำลังสร้างระบบเศรษฐกิจใหม่

of "what's mine is yours."

ที่ว่าอะไรเป็นของฉันก็เป็นของเธอเหมือนกัน

From the mighty eBay,

จาก eBay ที่โด่งดัง

the grandfather of exchange marketplaces,

เป็นคุณปู่แห่งตลาดของการแลกเปลี่ยน

to car-sharing companies such as GoGet,

ไปจนถึงบริษัทที่เสนอการใช้รถยนต์ร่วมกันอย่าง GoGet

where you pay a monthly fee to rent cars by the hour,

ที่คุณสามารถเป็นสมัครสมาชิก เพื่อเช่ารถเป็นรายชั่วโมงได้

to social lending platforms such as Zopa,

ไปจนถึงระบบการกู้ยืมอย่าง Zopa

that will take anyone in this audience

ที่ให้ใครก็ได้ในที่นี้

with 100 dollars to lend,

ที่มี 100 ดอลลาร์สหรัฐให้ยืม

and match them with a borrower anywhere in the world,

เพื่อนำไปจับคู่กับผู้ที่ต้องการยืมเงิน ที่อยู่ที่ไหนก็ได้บนโลก

we're sharing and collaborating again

เรากำลังแบ่งปันและร่วมมือกันอีกครั้ง

in ways that I believe

ในทางที่ดิฉันเชื่อว่า

are more hip than hippie.

แนวยิ่งกว่าเด็กแนวเสียอีก

I call this "groundswell collaborative consumption."

ฉันเรียกสิ่งนี้ว่าการ "บริโภคอย่างร่วมมือกันของคนส่วนใหญ่"

Now before I dig into the different systems

ก่อนที่ฉันจะพูดไปถึงระบบอื่นๆ

of collaborative consumption,

ของการ "บริโภคอย่างร่วมมือกัน" นี้

I'd like to try and answer the question

ฉันอยากจะลองตอบคำถาม

that every author rightfully gets asked,

ที่เจ้าของความคิดมักถูกถาม

which is, where did this idea come from?

ซึ่งก็คือ ความคิดนี้มาจากไหน

Now I'd like to say I woke up one morning

ดิฉันจะบอกว่า ดิฉันตื่นขึ้นมาวันหนึ่ง

and said, "I'm going to write about collaborative consumption,"

และพูดว่า "ฉันจะเขียนเกี่ยวกับ การบริโภคอย่างร่วมมือกัน นี่ล่ะ"

but actually it was a complicated web

แต่จริงๆแล้วมันเป็นการเชื่อมโยงกัน

of seemingly disconnected ideas.

ของความคิดที่ดูไม่น่าจะเชื่อมโยงกันได้หลายๆอย่าง

Over the next minute,

ในนาทีต่อไปนี้

you're going to see a bit like a conceptual fireworks display

คุณจะได้เห็นสิ่งที่เหมือนจะเป็นการแสดงดอกไม้ไฟ

of all the dots that went on in my head.

ของทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในหัวดิฉัน

The first thing I began to notice:

สิ่งแรกที่ฉันมองเห็นก็คือ

how many big concepts were emerging --

ความคิดใหญ่ๆที่กำลังผุดขึ้น

from the wisdom of crowds to smart mobs --

ตั้งแต่ "ปัญญาของฝูงชน" ไปจนถึง "กลุ่มคนทันสมัย"

around how ridiculously easy it is

ว่ามันง่ายดายแค่ไหน

to form groups for a purpose.

ที่จะจัดตั้งกลุ่มก้อนขึ้น เพื่อจุดประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง

And linked to this crowd mania

ซึ่งสิ่งที่เชื่อมโยงกับความคลั่งไคล้ต่อฝูงชนเหล่านี้

were examples all around the world --

ก็คือตัวอย่างที่เห็นได้ทั่วโลก

from the election of a president

จากการเลือกตั้งประธานาธิบดี

to the infamous Wikipedia, and everything in between --

ถึงวิกิพีเดียอันเลื่องชื่อ และทุกสิ่งที่อย่างที่อยู่ระหว่างสองสิ่งนั้น

on what the power of numbers could achieve.

ที่ทำให้เห็นว่าพลังของฝูงชนสามารถทำอะไรได้บ้าง

Now, you know when you learn a new word,

คุณจำตอนที่คุณรู้ศัพท์ใหม่ได้ไหม

and then you start to see that word everywhere?

ตอนที่คุณเริ่มมองเห็นศัพท์เหล่านั้นไปทุกที่

That's what happened to me

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน

when I noticed that we are moving

เมื่อฉันรู้สึกได้ว่าเรากำลังก้าวเดิน

from passive consumers

จากการเป็นผู้บริโภคที่เฉื่อยชา

to creators,

ไปเป็นนักประดิษฐ์

to highly enabled collaborators.

จนกลายเป็นผู้ให้ความร่วมมือที่ทรงพลัง

What's happening

สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นก็คือ

is the Internet is removing the middleman,

การที่อินเตอร์เน็ตลบล้างพ่อค้าคนกลาง

so that anyone from a T-shirt designer

ทำให้ใครก็ได้ ตั้งแต่นักออกแบบเสื้อ

to a knitter

ไปจนถึงนักถักไหมพรม

can make a living selling peer-to-peer.

สามารถหาเลี้ยงปากท้องได้โดยการขายสินค้าโดยตรงให้กับผู้ซื้อ

And the ubiquitous force

และพลังที่แพร่หลาย

of this peer-to-peer revolution

ของการปฏิวัติของ peer-to-peer

means that sharing is happening at phenomenal rates.

นั่นก็คือการแบ่งปันกำลังเกิดขึ้นในระดับที่น่าอัศจรรย์

I mean, it's amazing to think

ดิฉันคิดว่ามันเจ๋งมากที่รู้ว่า

that, in every single minute of this speech,

ในทุกๆนาทีที่ฉันกำลังพูดอยู่นี้

25 hours

วีดีโอบน YouTube จำนวน 25 ชม.

of YouTube video will be loaded.

กำลังถูกชมอยู่

Now what I find fascinating about these examples

สิ่งที่ฉันหลงใหลเกี่ยวกับตัวอย่างเหล่านี้

is how they're actually tapping into

ก็คือการที่มันกำลังถูกซึมซับ

our primate instincts.

เข้าไปในสัญชาติญาณของเราได้อย่างไร

I mean, we're monkeys,

จริงๆแล้วเราก็คือลิงดีๆนี่เอง

and we're born and bred to share and cooperate.

เราเกิด และถูกเลี้ยงดูมาเพื่อแบ่งปันและร่วมมือ

And we were doing so for thousands of years,

และเราก็ทำสิ่งนี้มาเป็นพันๆ ปี

whether it's when we hunted in packs,

ตั้งแต่ที่เราออกล่าเป็นฝูง

or farmed in cooperatives,

หรือร่วมมือกันทำไร่

before this big system called hyper-consumption came along

ก่อนที่ระบบใหญ่ๆอย่างบริโภคนิยมจะเกิดขึ้น

and we built these fences

แล้วเราก็สร้างรั้วขึ้นมากั้น

and created out own little fiefdoms.

และสร้างระบบศักดินาน้อยๆของเรา

But things are changing,

แต่ทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนแปลงไป

and one of the reasons why

และหนึ่งในเหตุผลก็เกิดจาก

is the digital natives, or Gen-Y.

ผู้ที่คุ้นเคยกับโลกดิจิตอลโดยกำเนิด หรือ เจน-วาย (gen-Y)

They're growing up sharing --

เขากำลังถูกเลี้ยงดูให้เติบโตผ่านการแบ่งปัน

files, video games, knowledge.

ไฟล์ต่างๆนาๆ วีดีโอเกมส์ ความรู้

It's second nature to them.

มันเป็นธรรมชาติของเขา

So we, the millennials -- I am just a millennial --

ดังนั้นเรา ในฐานะผู้กำลังก้าวข้ามช่วงเวลานี้

are like foot soldiers,

เป็นดั่งทหารแนวหน้า ที่กำลังเคลื่อนย้ายพวกเรา

moving us from a culture of "me" to a culture of "we."

จากวัฒนธรรม "ของฉัน" ไปสู่วัฒนธรรม "ของเรา"

The reason why it's happening so fast

เหตุผลที่มันกำลังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนั้น

is because of mobile collaboration.

ก็เนื่องมาจากการร่วมมือกันทางโทรศัพท์มือถือ

We now live in a connected age

เราอาศัยอยู่ในยุคของการเชื่อมต่อ

where we can locate anyone, anytime, in real-time,

ที่ที่เราสามารถรู้ได้ว่าใครอยู่ที่ไหน เวลาใด ได้ทุกเมื่อ

from a small device in our hands.

โดยใช้อุปกรณ์เล็กๆในมือของเรา

All of this was going through my head

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในหัวข้อฉัน

towards the end of 2008,

ในช่วงปี 2008 นี้เอง

when, of course, the great financial crash happened.

ซึ่งเป็นช่วงที่เศรษฐกิจตกต่ำที่สุด

Thomas Friedman is one of my favorite New York Times columnists,

โธมัส ไฟรด์แมน ผู้ซึ่งเป็นนักเขียนที่ฉันชื่นชอบในนิวยอร์คไทมส์

and he poignantly commented

เขากล่าวไว้อย่างเฉียบคมว่า

that 2008 is when we hit a wall,

ปี 2008 เป็นปีที่เราชนเข้ากับกำแพง

when Mother Nature and the market

เมื่อธรรมชาติและตลาดบอกกับเราว่า

both said, "No more."

"ไม่เอาแล้ว"

Now we rationally know

ตอนนี้เรารู้แล้วว่า

that an economy built on hyper-consumption

เศรษฐกิจที่สร้างขึ้นภายในบริโภคนิยม

is a Ponzi scheme. It's a house of cards.

เป็นปราสาทไพ่ รอวันที่จะล้ม

Yet, it's hard for us to individually know what to do.

แต่มันก็ยากที่เราจะรู้ว่าเราควรทำอะไร

So all of this is a lot of twittering, right?

จะเห็นได้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเหมือน ทวีตจำนวนเยอะๆ จริงไหม

Well it was a lot of noise and complexity in my head,

จริงว่ามีคลื่นรบกวนและความซับซ้อนมากมายในหัวของดิฉัน

until actually I realized it was happening

จนดิฉันเริ่มเข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้น

because of four key drivers.

เกิดเพราะแรงผลักดันหลักๆ 4 ประการ

One, a renewed belief in the importance of community,

หนึ่ง ความเชื่อในเรื่องความสำคัญของชุมชน

and a very redefinition of what friend and neighbor really means.

และการเรียบเรียงความหมายใหม่ ว่าเพื่อนและเพื่อนบ้านแท้จริงแล้วคืออะไร

A torrent of peer-to-peer social networks

สอง กระแสของโซเชียลเน็ตเวิร์ค

and real-time technologies,

และเทคโนโลยีแบบเรียลไทม์

fundamentally changing the way we behave.

ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงต่อรากฐานพฤติกรรมของเรา

Three, pressing unresolved environmental concerns.

สาม ความกดดันจากปัญหาทางสภาพแวดล้อมที่ยังแก้ไขไม่ได้

And four, a global recession

และสี่ การถดถอยทางเศรษฐกิจทั่วโลก

that has fundamentally shocked

ที่ทำให้พฤติกรรมผู้บริโภค

consumer behaviors.

ถูกกระทบอย่างแรง

These four drivers

แรงขับเคลื่อน 4 ประการนี้

are fusing together

กำลังหล่อหลอมเข้าด้วยกัน

and creating the big shift --

และทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง

away from the 20th century,

ออกจากศตวรรษที่ 20

defined by hyper-consumption,

ที่ถูกกำหนดโดยบริโภคนิยม

towards the 21st century,

ไปสู่ศตวรรษที่ 21

defined by collaborative consumption.

ที่ถูกกำหนดโดย การบริโภคอย่างร่วมมือกัน

I generally believe we're at an inflection point

ดิฉันเชื่อว่าเราอยู่บนจุดแห่งการเปลี่ยนแปลง

where the sharing behaviors --

เมื่อพฤติกรรมการแบ่งปัน --

through sites such as Flickr and Twitter

ผ่านทางเว็บไซต์เช่น Flickr และ Twitter

that are becoming second nature online --

ซึ่งเป็นธรรมชาติของสิ่งที่อยู่ออนไลน์ --

are being applied to offline areas of our everyday lives.

กำลังถูกใช้ในพื้นที่ออฟไลน์ ในชีวิตประจำวันของพวกเรา

From morning commutes to the way fashion is designed

จากการเดินทางทุกเช้า ไปจนถึงวิธีที่แฟชั่นถูกออกแบบขึ้น

to the way we grow food,

ไปจนถึงวิธีการสร้างอาหารของเรา

we are consuming and collaborating once again.

เรากำลังกลับสู้การบริโภค และร่วมมือกันอีกครั้ง

So my co-author, Roo Rogers, and I

เพื่อนนักเขียนของฉัน รู โรเจอร์ส และดิฉัน

have actually gathered thousands of examples

ได้รวบรวมตัวอย่างเป็นพันๆ ตัวอย่าง

from all around the world of collaborative consumption.

จากทั่วทุกมุมโลกของการบริโภคอย่างร่วมมือกัน

And although they vary enormously

และถึงแม้ว่ามันจะมีความแตกต่างกันอย่างมาก

in scale, maturity and purpose,

ทั้งในเรื่องความอิ่มตัวของขนาด และจุดประสงค์

when we dived into them,

แต่เมื่อเรามองเข้าไป

we realized that they could actually be organized into three clear systems.

เราจะเห็นได้ว่ามันสามารถจัดออกเป็น 3 ระบบ

The first is redistribution markets.

หนึ่งคือตลาดสำหรับจัดสรรปันส่วนใหม่

Redistribution markets, just like Swaptree,

ตลาดสำหรับจัดสรรปันส่วนใหม่ -- เช่น Swaptree --

are when you take a used, or pre-owned, item

ก็คือการที่คุณนำสิ่งของที่คุณใช้แล้ว หรือเป็นเจ้าของ

and move it from where it's not needed

แล้วนำมันจากที่ที่ไม่ต้องการมัน

to somewhere, or someone, where it is.

ไปสู่ที่ที่มันเป็นที่ต้องการ

They're increasingly thought of as the fifth 'R' --

มันถูกเรียกอย่างกว้างขวางมากขึ้น ว่าเป็น R ที่ห้า --

reduce, reuse, recycle, repair

reduce, reuse, recycle, repair

and redistribute --

และ redistribute --

because they stretch the life cycle of a product

เพราะมันยืดระยะเวลาการใช้งานของสินค้านั้น

and thereby reduce waste.

เพราะฉะนั้น ก็ช่วยลดปริมาณขยะด้วย

The second is collaborative lifestyles.

ระบบที่สองก็คือ ไลฟ์สไตล์แห่งการร่วมมือ

This is the sharing of resources

นี่คือการแบ่งปันของทรัพยากรต่างๆ

of things like money, skills and time.

เช่นเงิน ความสามารถ และเวลา

I bet, in a couple of years,

ดิฉันพนันได้เลยว่า ในอีกไม่กี่ปี

that phrases like "coworking"

ศัพท์เช่น การร่วมงาน (coworking)

and "couchsurfing" and "time banks"

การท่องเที่ยวไปตามโซฟา (couch surfing) และธนาคารเวลา (time banks)

are going to become a part of everyday vernacular.

จะกลายเป็นศัพท์ในชีวิตประจำวัน

One of my favorite examples of collaborative lifestyles

ตัวอย่างที่ฉันชื่นชอบเกี่ยวกับ ไลฟสไตล์แห่งการร่วมมือ

is called Landshare.

ก็คือการแบ่งปันที่ดิน (Landshare)

It's a scheme in the U.K.

มันเป็นโครงการในสหราชอาณาจักร

that matches Mr. Jones,

ที่จับคู่คุณโจนส์

with some spare space in his back garden,

ที่มีพื้นที่เหลือใช้ในสวนหลังบ้าน

with Mrs. Smith, a would-be grower.

กับคุณสมิธ ที่ต้องการปลูกพืชผัก

Together they grow their own food.

พวกเขาจึงได้ร่วมมือกันปลูกพืชผักเป็นอาหาร

It's one of those ideas that's so simple, yet brilliant,

มันเป็นความคิดอย่างหนึ่งที่ง่ายดายมาก แต่ก็เจ๋งเลยทีเดียว

you wonder why it's never been done before.

จนคุณต้องสงสัยว่าทำไมมันไม่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

Now, the third system

ระบบที่สามก็คือ

is product-service systems.

การซื้อบริการของสินค้า

This is where you pay for the benefit of the product --

นั่นก็คือ การที่คุณจ่ายเพื่อประโยชน์ของสินค้า --

what it does for you --

สิ่งที่มันทำให้คุณ --

without needing to own the product outright.

โดยไม่ต้องเป็นเจ้าของสินค้านั้นๆ

This idea is particularly powerful

ความคิดนี้จะทรงพลังมาก

for things that have

สำหรับสิ่งที่

high-idling capacity.

มีการใช้งานน้อย

And that can be anything from baby goods

และสิ่งนั้นเป็นได้ตั้งแต่ของใช้สำหรับทารก

to fashions to --

จนถึงแฟชั่น จนกระทั่ง --

how many of you have a power drill,

มีใครในที่นี้มีสว่านไฟฟ้าบ้างคะ?

own a power drill? Right.

เป็นเจ้าของสว่านไฟฟ้า?

That power drill will be used around 12 to 13 minutes

สว่านไฟฟ้านั้น ในหนึ่งชั่วชีวิตของมัน

in its entire lifetime.

จะถูกใช้เพียง 12 ถึง 13 นาที

(Laughter)

(หัวเราะ)

It's kind of ridiculous, right?

มันบ้ามาก จริงไหม?

Because what you need is the hole, not the drill.

เพราะสิ่งที่คุณต้องการคือรู ไม่ใช่สว่าน

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

So why don't you rent the drill,

แล้วทำไมคุณไม่เช่าสว่านล่ะ

or, even better, rent out your own drill to other people

หรือจะดีไปกว่านั้น ปล่อยสว่านของคุณให้คนอื่นเช่า

and make some money from it?

และทำเงินจากสว่านนั้น?

These three systems are coming together,

ระบบทั้งสามนี้กำลังมาพบกัน

allowing people to share resources

ทำให้ผู้คนสามารถแบ่งปันทรัพยากร

without sacrificing their lifestyles,

โดยที่ไม่ต้องเสียชีวิตความเป็นอยู่ของเขาไป

or their cherished personal freedoms.

หรือเสียความเป็นอิสระที่เขารักไป

I'm not asking people

ไม่ใช่ว่าดิฉันบอกให้ผู้คน

to share nicely in the sandpit.

ต้องแบ่งปันกันในสิ่งที่ต่างจำเป็นต้องใช้ตลอดเวลา

So I want to just give you an example

ดิฉันจะยกตัวอย่างให้ดู

of how powerful collaborative consumption can be

ว่าการบริโภคอย่างร่วมมือกัน

to change behaviors.

สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมได้

The average car

โดยเฉลี่ยแล้ว รถคันหนึ่ง

costs 8,000 dollars a year to run.

มีค่าใช้จ่ายประมาณ 2 แสนบาทต่อปีในการดูแลรักษา

Yet, that car sits idle

แต่รถคันนั้นก็ถูกจอดอยู่เฉยๆ

for 23 hours a day.

กว่า 23 ชม.ต่อวัน

So when you consider these two facts,

เมื่อคุณคำนึงถึงข้อเท็จจริงเหล่านี้

it starts to make a little less sense

เราก็จะเริ่มเห็นว่ามันค่อนข้างแปลก

that we have to own one outright.

ที่เราจะต้องเป็นเจ้าของรถคนหนึ่งแต่เพียงผู้เดียว

So this is where car-sharing companies

ซึ่งนี่คือสิ่งที่บริษัทแบ่งปันการใช้รถ

such as Zipcar and GoGet come in.

เช่น Zipcar และ GoGet เข้ามาช่วยเหลือ

In 2009,

ในปี 2009

Zipcar took 250 participants

Zipcar ได้นำผู้เข้าร่วมโครงการ 250 คน

from across 13 cities --

จาก 13 เมือง --

and they're all self-confessed car addicts

และทุกคนในนั้นก็ยอมรับว่าเป็นผู้ที่เสพติดการใช้รถยนต์

and car-sharing rookies --

และเป็นมือใหม่ในวงการแบ่งปันรถกันใช้ --

and got them to surrender their keys for a month.

ทำให้ผู้คนเหล่านี้ ยอมสละกุญแจรถของเขาเป็นเวลาหนึ่งเดือน

Instead, these people had to walk,

และยินยอมที่จะเดิน

bike, take the train,

ขี่จักรยาน ขึ้นรถไฟ

or other forms of public transport.

หรือบริการเดินทางสาธารณะอื่นๆ

They could only use their Zipcar membership

เขาสามารถใช้สิทธิของการเป็นสมาชิก Zipcar

when absolutely necessary.

เมื่อจำเป็นเท่านั้น

The results of this challenge after just one month

ผลที่ได้จากการทดลองครั้งนี้

was staggering.

น่าประทับใจมาก

It's amazing that 413 lbs were lost

น้ำหนักลดลงรวมกันกว่า 187 กิโลกรัม

just from the extra exercise.

จากการออกกำลังเพิ่มเติมเท่านั้น

But my favorite statistic

แต่สถิติที่ดิฉันชอบที่สุด

is that 100

ก็คือผู้เข้าร่วมกิจกรรม 100 คน

out of the 250 participants

จากทั้งหมด 250 คน

did not want their keys back.

ไม่ต้องการกุญแจกลับคืน

In other words, the car addicts

ในอีกแง่หนึ่ง เหล่าผู้เสพติดรถยนต์เหล่านั้น

had lost their urge to own.

ได้สูญเสียแรงจูงใจที่จะเป็นเจ้าของรถยนต์แล้ว

Now products-service systems have been around for years.

ระบบการซื้อบริการสินค้ามีมานานแล้ว

Just think of libraries and laundrettes.

ลองนึกถึงห้องสมุดและร้านซักรีดสิ

But I think they're entering a new age,

แต่ดิฉันคิดว่าเรากำลังเข้าสู่ยุคใหม่

because technology makes sharing

เพราะเทคโนโลยีกำลังทำให้การแบ่งปัน

frictionless and fun.

เป็นเรื่องที่สนุกและทำได้อย่างง่ายดาย

There's a great quote that was written in the New York Times

นิวยอร์คไทม์สเคยเขียนไว้ว่า

that said, "Sharing is to ownership

การแบ่งปันเป็นดั่งการครอบครอง

what the iPod is to the 8-track,

เหมือนที่ ไอพอดเป็นดั่งแผ่นเสียง

what solar power is to the coal mine."

หรือ พลังงานแสงอาทิตย์เป็นดั่งเหมืองถ่านหิน

I believe also, our generation,

ดิฉันเชื่อด้วยว่า ในคนรุ่นเรา

our relationship to satisfying what we want

การที่เราจะเติมเต็มสิ่งที่เราต้องการ

is far less tangible

ไม่ได้ยึดติดกับสิ่งที่จับต้องได้

than any other previous generation.

เหมือนดังคนรุ่นก่อนๆ

I don't want the DVD; I want the movie it carries.

ดิฉันไม่ต้องการแผ่นดีวีดี ดิฉันต้องการภาพยนตร์ที่อยู่ในนั้นต่างหาก

I don't want a clunky answering machine;

ฉันไม่ต้องการเครื่องตอบรับโทรศัพท์อัตโนมัติที่เทอะทะ

I want the message it saves.

ฉันต้องการข้อความที่มันเก็บไว้ต่างหาก

I don't want a CD; I want the music it plays.

ฉันไม่ต้องการแผ่นซีดี ฉันต้องการเพลงที่อยู่ในนั้น

In other words, I don't want stuff;

ดิฉันพูดได้ว่า ฉันไม่ต้องการสิ่งของ

I want the needs or experiences it fulfills.

ดิฉันต้องการประสบการณ์ที่สิ่งเหล่านั้นมอบให้กับดิฉันต่างหาก

This is fueling a massive shift

ซึ่งความคิดนี้กำลังทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง

from where usage trumps possessions --

เมื่อการใช้งานสำคัญกว่าการครอบครอง

or as Kevin Kelly, the editor of Wired magazine, puts it,

หรือดังที่ เควิน เคลลี่ บรรณาธิการของนิตยสาร Wired กล่าว

"where access is better than ownership."

"ที่ที่การเข้าถึง ดีกว่า การครอบครอง"

Now as our possessions

ในขณะนี้ สิ่งของที่เราครอบครอง

dematerialize into the cloud,

กำลังระเหิดหายไปในอากาศ

a blurry line is appearing

เส้นจางๆก็เริ่มปรากฎ

between what's mine, what's yours,

ระหว่างสิ่งที่เป็นของดิฉัน กับสิ่งที่เป็นของคุณ

and what's ours.

และสิ่งที่เป็นของพวกเรา

I want to give you one example

ดิฉันต้องการยกตัวอย่างให้คุณเห็น

that shows how fast this evolution is happening.

ถึงความไวที่วิวัฒนาการนี้กำลังเกิดขึ้น

This represents an eight-year time span.

ตัวอย่างนี้ครอบคลุมระยะเวลา 8 ปี

We've gone from traditional car-ownership

เราได้เริ่มจากการครอบครองรถยนต์แบบดั้งเดิม

to car-sharing companies, such as Zipcar and GoGet,

ไปเป็นการใช้รถยนต์ร่วมกัน -- เช่น Zipcar และ GoGet --

to ride-sharing platforms that match rides

ไปยังการการจับคู่หาเพื่อนร่วมเดินทาง

to the newest entry, which is peer-to-peer car rental,

ไปจนถึงล่าสุด การเช่ารถยนต์ระหว่างผู้ใช้

where you can actually make money

ที่คุณสามารถทำเงิน

out of renting that car that sits idle for 23 hours a day

ได้จากการให้เช่ารถยนต์ของคุณที่จอดแช่อยู่ 23 ชม.ต่อวัน

to your neighbor.

ให้กับเพื่อนบ้านของคุณ

Now all of these systems

ซึ่งระบบทั้งหมดนี้

require a degree of trust,

ต้องใช้ความไว้วางใจในระดับหนึ่ง

and the cornerstone to this working

และสิ่งสำคัญที่ทำให้สิ่งเหล่านี้ประสบความสำเร็จ

is reputation.

ก็คือ ชื่อเสียง

Now in the old consumer system,

ในระบบการบริโภคแบบเก่านั้น

our reputation didn't matter so much,

ชื่อเสียงไม่ใช่สิ่งสำคัญมากนัก

because our credit history was far more important

เพราะประวัติทางการเงินของเรา

that any kind of peer-to-peer review.

สำคัญยิ่งไปกว่าความเห็นของผู้ที่รู้จักคุณ

But now with the Web, we leave a trail.

แต่ในปัจจุบัน ในเว็บนั้น เราทิ้งร่องรอยของทางเดินไว้

With every spammer we flag,

ด้วยการแจ้งโฆษณาที่ไม่เหมาะสม

with every idea we post, comment we share,

ด้วยทุกความคิดที่เราเสนอ ทุกความคิดเห็นที่เราแบ่งปัน

we're actually signaling how well we collaborate,

เรากำลังแสดงให้เห็นว่าตัวเราแต่ละคนมีความร่วมมือได้ดีแค่ไหน

and whether we can or can't be trusted.

และบ่งชี้ว่าเราเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน

Let's go back to my first example,

กลับไปที่ตัวอย่างแรกที่ดิฉันกล่าวถึง

Swaptree.

Swaptree

I can see that Rondoron

ฉันเห็นว่าผู้ชายคนนั้น

has completed 553 trades

ได้ทำการแลกเปลี่ยนไปถึง 533 ครั้ง

with a 100 percent success rate.

และประสบความสำเร็จทุกครั้ง

In other words, I can trust him or her.

กล่าวได้ว่า ดิฉันสามารถเชื่อใจเขาได้

Now mark my words,

จำคำพูดต่อไปนี้เอาไว้

it's only a matter of time

มันเป็นเพียงระยะเวลา

before we're going to be able to perform a Google-like search

ก่อนที่เราจะสามารถสืบค้นแบบกูเกิ้ลได้

and see a cumulative picture

เพื่อจะค้นหาภาพรวม

of our reputation capital.

ของคะแนนทางชื่อเสียงของเรา

And this reputation capital

และต้นทุนทางชื่อเสียงนี่แหละ

will determine our access to collaborative consumption.

ที่จะกำหนดว่าเราสามารถบริโภคอย่างร่วมมือกันได้มากน้อยแค่ไหน

It's a new social currency, so to speak,

กล่าวได้ว่า มันเป็นเงินตราทางสังคมแบบใหม่

that could become as powerful as our credit rating.

ที่จะทรงพลังพอๆกับประวัติทางการเงินของเรา

Now as a closing thought,

เพื่อเป็นการสรุปทั้งหมดนี้

I believe we're actually in a period

ดิฉันเชื่อว่าเราอยู่ในช่วงเวลา

where we're waking up

ที่เรากำลังจะตื่นขึ้น

from this humongous hangover

จากการเมาค้างที่ยาวนาน

of emptiness and waste,

ของความว่างเปล่าและของสิ้นเปลือง

and we're taking a leap

และเรากำลังจะผ่านก้าวที่สำคัญ

to create a more sustainable system

เพื่อที่จะสร้างระบบที่ยั่งยืนกว่า

built to serve our innate needs

ที่สามารถตอบสนองความต้องการของเรา

for community and individual identity.

เพื่อชุมชนของเรา และความเป็นตัวเราได้

I believe it will be referred to

ดิฉันเชื่อว่ามันจะถูกเรียกว่า

as a revolution, so to speak --

การปฏิวัติ ก็เป็นได้ --

when society, faced with great challenges,

เมื่อสังคมเผชิญกับความท้าทายที่ใหญ่หลวง

made a seismic shift

ก็จะต้องมีการเปลี่ยนแปลง

from individual getting and spending

จากการตักตวงและบริโภคส่วนตัว

towards a rediscovery of collective good.

ไปยังการค้นพบประโยชน์ของการร่วมมือกันอีกครั้ง

I'm on a mission to make sharing cool.

ดิฉันมีหน้าที่ทำให้การแบ่งปันนั้นเท่ห์

I'm on a mission to make sharing hip.

ดิฉันมีหน้าที่ทำให้การแบ่งปันนั้นทันสมัย

Because I really believe

เพราะดิฉันเชื่อจริงๆว่า

it can disrupt outdated modes of business,

มันสามารถเข้ามาแทนที่วิธีการดำเนินธุรกิจที่ล้าสมัย

help us leapfrog

และช่วยให้เราก้าวกระโดด

over wasteful forms of hyper-consumption

จากภาวะบริโภคนิยมที่สุดแสนจะสิ้นเปลือง

and teach us when enough really is enough.

และสอนให้เรารู้ว่าเมื่อไหร่คำว่าพอ แปลว่าพอจริงๆ

Thank you very much.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(ปรบมือ)