"A Bird Made of Birds" | Sarah Kay

Reviewer: Jimmy Tangjaitrong

ฉันมีเพื่อนนามว่า คาวา อัคบาร์ ซึ่งเป็นกวีด้วยกัน

และคาวาได้เจอภาพนี้ออนไลน์

I have a friend named Kaveh Akbar, who is a fellow poet.

เป็นภาพหัวใจของวาฬสีน้ำเงินตัวหนึ่ง

ที่นักวิทยาศาสตร์ได้แขวนไว้กับตะขอ ห้อยลงมาจากเพดาน

And Kaveh found this photo online

ซึ่งเป็นการที่ทำให้พวกเขาสังเกตการณ์ได้ว่า หัวใจของวาฬสีน้ำเงินนั้น

of the anatomical heart of a blue whale

มีขนาดใหญ่พอให้คนหนึ่งคน เข้าไปยืนอยู่ข้างในได้

that scientists had hung on a hook from the ceiling,

และเมื่อคาวาแชร์ภาพดังกล่าวออนไลน์

which is how they were able to observe that the heart of a blue whale

เขาได้บรรยายภาพดังกล่าวว่า

is big enough that a person can stand up fully inside of it.

“นี่คืออีกหนึ่งเครื่องเตือนใจ

ว่าจักรวาลได้ประพันธ์บทกวี ที่คุณตั้งใจจะเรียบเรียงไว้ก่อนแล้ว”

And when Kaveh shared this photo online,

he did so with the caption,

"This is another reminder

ครั้งแรกที่ฉันได้เห็นโพสต์นั้น ฉันรู้สึกตื่นกลัว

that the universe has already written the poem you were planning on writing."

ฉันรู้สึกว่า “ไม่เอาน่า ฉันกำลังพยายาม สร้างคำอุปมาอุปไมยใหม่อยู่นะ

ฉันกำลังเสาะหาความงดงาม ที่ยังไม่เคยมีใครพบเจอมาก่อน

And when I first saw that, I was horrified.

คุณหมายความว่ายังไง จักรวาลจะนำหน้าฉันเสมอเหรอ”

I was like, "Come on, man! I'm trying to invent new metaphors!

ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่ ปัญหาเฉพาะของกวีเท่านั้น

I'm trying to discover beauty that hasn't been discovered yet.

แต่ในวันที่รู้สึกว่า โลกนี้ช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน

What do you mean, the universe is always going to get there before me?"

And I know this isn't a uniquely poet problem,

หรือช่างน่าเหลือเชื่อเหลือเกิน

หรือเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่เหลือเกิน

but on days when the world feels especially big

นั่นคือวันที่ฉันรู้สึกว่า

“มีอะไรที่ฉันจะให้ได้อีก

or especially impossible

or especially full of grandeur,

กับทั้งหมดที่โลกเป็นอยู่”

those are the days when I feel,

ไม่นานมานี้ ฉันเห็นวิดีโอนึง ที่คุณบางคนอาจจะได้ดูแล้ว

"What do I possibly have to contribute

มันกลับมาดังบนอินเทอร์เน็ต ทุก ๆ สองสามเดือน

to all of this?"

มีนกอยู่สายพันธุ์หนึ่ง เรียกว่า นกกิ้งโครง

Not long ago, I saw this video that some of you may have seen.

พวกมันจะบินกันเป็นกลุ่ม เรียกว่า “เมอร์เมอร์เรชัน”

It makes the internet rounds every couple of months.

ซึ่งก็คือการที่นกบินร่วมกันเป็นฝูงใหญ่

There are these birds that are called starlings,

และบังเอิญมีคนถ่ายวิดีโอสั้น ๆ บนโทรศัพท์ของเขาไว้ได้

and they fly in what's called a "murmuration,"

ของนกกิ้งโครงฝูงนี้ที่บินอยู่

which is generally just a big cloud of birds.

ตอนแรกมันก็ไม่ได้บินเป็นรูปทรงอะไร

And someone happened to catch a quick video on their phone

แล้วจู่ ๆ ฝูงนกก็เปลี่ยนรูปทรง

of these starlings flying.

มาเป็นรูปทรง ของนกกิ้งโครง

And at first, it's just an amorphous blob,

บนท้องฟ้า!

and then there's a moment where the birds shift,

(เสียงหัวเราะ)

ทันทีที่ฉันเห็นมัน ฉันก็รู้สึกว่า

and they form the shape of a starling

(อ้าปากค้าง) “จักรวาลได้ประพันธ์บทกวี

ที่คุณตั้งใจจะเรียบเรียงไว้ก่อนแล้ว!”

in the sky!

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

เว้นแต่ว่า นี่เป็นครั้งแรก ที่ฉันไม่ได้รู้สึกหมดหวัง

And as soon as I saw it, I was like,

(Gasps) "The universe has already written the poem

ฉันกลับคิดกับตัวเองว่า “โอเค

you were planning on writing!"

มันอาจไม่ใช่หน้าที่ของฉัน ที่จะคิดค้นอะไรใหม่ ๆ

(Laughter)

Except, for the first time, it didn't fill me with despair.

บางทีมันอาจเป็นหน้าที่ของฉัน ที่จะฟังว่าจักรวาลกำลังแสดงอะไร

Instead, I thought, "OK.

Maybe it's not my job to invent something new.

และให้ฉันเปิดใจ เพื่อรองรับทุกสิ่งที่จักรวาลมอบให้

Maybe instead it's my job to listen to what the universe is showing me

เพื่อที่ว่าเมื่อถึงตาของฉัน

ฉันจะสามารถถือบางสิ่งที่สว่างไสว

and to keep myself open to what the universe offers,

ไว้เพียงชั่วขณะ

เพียงตราบเท่าที่ฉันมี

so that when it's my turn,

I can hold something to the light,

จักรวาลได้ประพันธ์บทกวี

just for a moment,

just for as long as I have.

ที่คุณตั้งใจจะเรียบเรียงไว้ก่อนแล้ว

The universe has already written the poem

และนี่คือเหตุผล

ที่คุณไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากชี้ไปที่ฝูงนกกิ้งโครง

that you were planning on writing.

ที่เต้นระบำขึ้นและลง ตามท่าเต้นที่สืบทอดกันมา

And this is why

you can do nothing but point at the flock of starlings

แหวกว่ายบนท้องฟ้าเป็นม่านกว้าง

whose bodies rise and fall in inherited choreography,

ซึ่งในช่วงเวลาพริบตา

ได้รวมรูปกันเป็น

swarming the sky in a sweeping curtain

หนึ่งนกตัวใหญ่ยักษ์

โบกบินอยู่บนท้องฟ้า

that, for one blistering moment,

นี่คือเหตุผลว่าทำไม ปากของคุณจึงทำรูปตัว “โอ”

forms the unmistakeable shape

of a giant bird

มันไม่ใช่การอ้าปากค้าง

flapping against the sky.

แต่เป็นจุดเริ่มต้นของ

It is why your mouth forms an "o"

"โอ้ ใช่แล้ว"

แบบที่ว่า ใช่แล้ว หัวใจของวาฬสีน้ำเงิน มันใหญ่เท่ากับบ้านหนึ่งหลัง

that is not a gasp,

but rather, the beginning of,

"Oh. Of course."

พร้อมกับห้องที่สูงมากพอ ที่จะให้คนหนึ่งคนเข้าไปยืนอยู่ได้

As in, of course the heart of a blue whale is as large as a house

ใช่แล้ว มะเดื่อจะเกิดขึ้นได้

with chambers tall enough to fit a person standing.

เมื่อตัวต่อตัวเมียวางไข่ลงไปในดอกไม้

Of course a fig becomes possible

ตายและสลายตัวไป

ผลไม้นั้นเป็นหลักฐาน ของการแปลงตัวของมัน

when a lady wasp lays her eggs inside a flower,

บางครั้ง บทกวีมันกระจ่างมาก

dies and decomposes,

ภาษาไร้สาระของคุณก็ไม่สามารถอธิบายมันได้

the fruit, evidence of her transformation.

บางครั้ง บทกวีมันช่างจริงแท้

Sometimes, the poem is so bright,

จนไม่มีใครเชื่อคุณ

your silly language will not stick to it.

ฉันเป็นนก

Sometimes, the poem is so true,

ที่ทำมาจากนกหลายตัว

หัวใจสีน้ำเงินดวงนี้ เป็นบ้านที่คุณสามารถเข้าไปยืนอยู่ได้

nobody will believe you.

I am a bird

ฉันกำลังจะตาย

made of birds.

ณ ตรงนี้

This blue heart a house you can stand up inside of.

ภายในดอกไม้ดอกนี้

I am dying

มันโอเค

มันคือสิ่งที่ฉันได้รับมอบหมายให้ทำที่นี่

here

inside this flower.

มาเอาผลไม้นี้ไป

มันเป็นสิ่งที่ฉันมีให้ได้

It is OK.

It is what I was put here to do.

มันอาจจะไม่ใช่ครั้งแรก

หรือดีที่สุด

Take this fruit.

แต่มันเป็นทางเดียว ที่จะแน่ใจได้ว่า

It is what I have to offer.

ฉันได้เคยมีชีวิตอยู่

It may not be first,

(เสียงปรบมือ)

or ever best,

but it is the only way to be sure

that I lived at all.

(Applause)