"A Bird Made of Birds" | Sarah Kay

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

I have a friend named Kaveh Akbar, who is a fellow poet.

من دوستی به نام کاوه اکبر دارم، که شاعر است.

And Kaveh found this photo online

و کاوه تصویری را در اینترنت دید

of the anatomical heart of a blue whale

از تشریح قلب یک وال آبی

that scientists had hung on a hook from the ceiling,

که دانشمندان آن را با قلابی از سقف آویزان کرده‌ بودند،

which is how they were able to observe that the heart of a blue whale

و این گونه آنها قادر بودند مشاهده کنند که قلب یک وال آبی

is big enough that a person can stand up fully inside of it.

به اندازه‌ای بزرگ است که یک نفر می‌تواند درسته درون آن بایستد.

And when Kaveh shared this photo online,

و وقتی کاوه این تصویر را در اینترنت به اشتراک گذاشت،

he did so with the caption,

این زیرنویس را گذاشت،

"This is another reminder

«این یادآور دیگری است

that the universe has already written the poem you were planning on writing."

که جهان از قبل شعری را که شما قصد داشتید بنویسید نوشته است.»

And when I first saw that, I was horrified.

و وقتی من اولین بار آن را دیدم وحشت‌زده شدم.

I was like, "Come on, man! I'm trying to invent new metaphors!

اینطور بودم که «بیخیال مرد! من دارم سعی می‌کنم استعاره‌های جدیدی خلق کنم!

I'm trying to discover beauty that hasn't been discovered yet.

دارم سعی می‌کنم زیبایی را کشف کنم که هنوز کشف نشده است.

What do you mean, the universe is always going to get there before me?"

منظورت چیست، جهان قرار است همیشه زودتر از من به آن برسد؟»

And I know this isn't a uniquely poet problem,

و من می‌دانم این منحصرا مشکل یک شاعر نیست،

but on days when the world feels especially big

اما در روزهایی که جهان به طور خاصی بزرگ حس می‌شود

or especially impossible

یا به طور خاصی غیرممکن

or especially full of grandeur,

یا به طور خاصی پر از شکوه،

those are the days when I feel,

آنها روزهایی هستند که من احساس می‌کنم،

"What do I possibly have to contribute

«من چه مشارکتی ممکن است بتوانم در قبال

to all of this?"

تمام این چیزها داشته باشم؟»

Not long ago, I saw this video that some of you may have seen.

چند وقت پیش، ویدئویی دیدم که ممکن است بعضی از شما دیده باشید.

It makes the internet rounds every couple of months.

هر چند ماه یکبار در اینترنت پخش می‌شود.

There are these birds that are called starlings,

پرنده‌هایی به نام سار وجود دارند،

and they fly in what's called a "murmuration,"

و آنها در گروه‌هایی پرواز می‌کنند که «سار‌دسته‌» نامیده می‌شود.

which is generally just a big cloud of birds.

که در واقع ابر بزرگی از پرندگان است.

And someone happened to catch a quick video on their phone

و شخصی اتفاقی توانسته بود با موبایلش ویدئوی کوتاهی از آنها بگیرد

of these starlings flying.

از پرواز این سارها.

And at first, it's just an amorphous blob,

و در ابتدا، شبیه حبابی بدون شکل است،

and then there's a moment where the birds shift,

و سپس لحظه‌ای هست که پرنده‌ها تغییر موقعیت می‌دهند،

and they form the shape of a starling

و شکل یک سار را می‌سازند

in the sky!

در آسمان!

(Laughter)

(خنده)

And as soon as I saw it, I was like,

و به محض اینکه آن را دیدم،

(Gasps) "The universe has already written the poem

(نفس بریدن) «جهان از قبل شعری را که

you were planning on writing!"

تو قصد داشتی بنویسی نوشته است!»

(Laughter)

(خنده)

Except, for the first time, it didn't fill me with despair.

بجز اینکه، برای اولین بار، من خودم را از ناامیدی پر نکردم.

Instead, I thought, "OK.

درعوض، فکر کردم، «اشکالی ندارد.

Maybe it's not my job to invent something new.

شاید شغل من نیست که چیز جدیدی اختراع کنم.

Maybe instead it's my job to listen to what the universe is showing me

شاید درعوض کار من این است که به چیزهایی که جهان نشانم می‌دهد گوش دهم

and to keep myself open to what the universe offers,

و پذیرای چیزهایی باشم که جهان به من پیشنهاد می‌کند،

so that when it's my turn,

تا وقتی نوبت من رسید،

I can hold something to the light,

بتوانم بر چیزی نور بیفکنم،

just for a moment,

فقط برای یک لحظه،

just for as long as I have.

فقط برای زمانی که دارم.

The universe has already written the poem

جهان از قبل شعری را نوشته است

that you were planning on writing.

که شما قصد داشتید بنویسید.

And this is why

و به این دلیل است

you can do nothing but point at the flock of starlings

شما نمی‌توانید کاری کنید غیراز اشاره کردن به دسته‌ی سارها

whose bodies rise and fall in inherited choreography,

که بدن‌هایشان در رقصی به ارث برده شده بالا و پایین می‌رود،

swarming the sky in a sweeping curtain

آسمان را با دسته‌ای گسترده پر کرده بودند

that, for one blistering moment,

که برای لحظه‌ای تاثیرگذار،

forms the unmistakeable shape

شکل بدون اشتباهی تشکیل می‌دهند

of a giant bird

از پرنده‌ای غول‌پیکر

flapping against the sky.

که در آسمان بال می‌زند.

It is why your mouth forms an "o"

به همین دلیل است که دهانتان شکل «o» می‌شود[اشاره به متحیرشدن]

that is not a gasp,

این نفس بریدن نیست،

but rather, the beginning of,

بلکه آغازی است برای،

"Oh. Of course."

«اوه. مطمئنا.»

As in, of course the heart of a blue whale is as large as a house

مثل، مطمئنا قلب وال آبی که اندازه‌ی یک خانه است

with chambers tall enough to fit a person standing.

با اتاق‌هایی بلند که یک انسان به صورت ایستاده در آن جا می‌گیرد.

Of course a fig becomes possible

مطمئنا انجیر زمانی به وجود می‌آید

when a lady wasp lays her eggs inside a flower,

که زنبور بانوی عسل تخم‌هایش را داخل گلی قرار می‌دهد،

dies and decomposes,

می‌میرد و تجزیه می‌شود،

the fruit, evidence of her transformation.

میوه گواه دگرگونی اوست.

Sometimes, the poem is so bright,

گاهی اوقات شعر خیلی استادانه است،

your silly language will not stick to it.

زبان احمقانه‌ی شما به آن نمی‌چسبد.

Sometimes, the poem is so true,

گاهی اوقات شعر خیلی واقعیست،

nobody will believe you.

هیچکس شما را باور نمی‌کند.

I am a bird

من پرنده‌ای هستم

made of birds.

ساخته شده از پرنده‌ها.

This blue heart a house you can stand up inside of.

این قلب آبی خانه‌ای است که می‌توانید درون آن بایستید.

I am dying

من در حال مردن هستم

here

اینجا

inside this flower.

درون این گل.

It is OK.

ایرادی ندارد.

It is what I was put here to do.

این چیزی است که به خاطر آن اینجا قرار داده شدم.

Take this fruit.

این میوه را بگیر.

It is what I have to offer.

این چیزی است که باید پیشنهاد دهم.

It may not be first,

شاید اولین نباشد،

or ever best,

یا به هیچ عنوان بهترین،

but it is the only way to be sure

اما این تنها راهی است که مطمئن باشم

that I lived at all.

من کلا زندگی کرده‌ باشم.

(Applause)

(تشویق)