Sir Martin Rees: Earth in its final century?

Translator: Farung Surina Reviewer: Thipnapa Huansuriya

If you take 10,000 people at random, 9,999 have something in common:

ถ้าเราสุ่มคนมา 10,000 คน จะพบว่า 9,999 คน มีบางอย่างที่เหมือนกัน

their interests in business lie on or near the Earth's surface.

ความสนใจของเขาเหล่านั้น อยู่บน หรือใกล้ๆ กับพื้นผิวโลกเรานี่เอง

The odd one out is an astronomer, and I am one of that strange breed.

คนที่แปลกที่สุดคือนักดาราศาสตร์ และผมก็คือคนหนึ่งในสายพันธุ์ประหลาดนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

My talk will be in two parts. I'll talk first as an astronomer,

การบรรยายของผมจะมี 2 ส่วนด้วยกัน ตอนแรกผมจะพูดในนามนักดาราศาสตร์ก่อน

and then as a worried member of the human race.

และหลังจากนั้น ในนามของสมาชิกมนุษยชาติคนหนึ่งที่ห่วงใยโลก

But let's start off by remembering that Darwin showed

เริ่มจากงานของดาร์วินที่แสดงให้เห็นว่า

how we're the outcome of four billion years of evolution.

พวกเราเป็นผลของวิวัฒนาการเมื่อ 4 พันล้านปีก่อน

And what we try to do in astronomy and cosmology

แต่อะไรที่เราพยายามทำอยู่ในวิชาดาราศาสตร์และเอกภพวิทยานั้น

is to go back before Darwin's simple beginning,

ย้อนหลังกลับไปก่อนกำเนิดชีวิตขั้นพื้นฐานของดาร์วินเสียอีก

to set our Earth in a cosmic context.

เพื่อศึกษาโลกในบริบทของอวกาศ

And let me just run through a few slides.

ผมขอแสดงภาพสองสามภาพ

This was the impact that happened last week on a comet.

นี่คือภาพดาวหางดวงหนึ่งที่ถูกชนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

If they'd sent a nuke, it would have been rather more spectacular

ถ้าสมมติเราส่งอาวุธนิวเคลียร์ไปถล่มที่นั่น มันคงจะดูน่าตื่นตาตื่นใจ

than what actually happened last Monday.

มากกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา

So that's another project for NASA.

นั่นเป็นอีกโครงการหนึ่งของนาซ่า

That's Mars from the European Mars Express, and at New Year.

ส่วนนี่คือภาพดาวอังคาร จากภารกิจสำรวจดาวอังคารของยุโรป "ยูโรเปียนมาร์สเอ็กเพรส"

This artist's impression turned into reality

และเมื่อต้นปีใหม่นี้ ภาพวาดโดยศิลปินคนนี้ได้กลายเป็นจริง

when a parachute landed on Titan, Saturn's giant moon.

เมื่อร่มชูชีพได้ร่อนลงถึงพื้นของไททัน ดวงจันทร์ยักษ์ของดาวเสาร์

It landed on the surface. This is pictures taken on the way down.

มันได้ร่อนลงบนพื้นผิวของไททัน ภาพนี้ถูกถ่ายไว้ระหว่างขาลงจอด

That looks like a coastline.

นั่นดูเหมือนชายฝั่งทะเลนะครับ

It is indeed, but the ocean is liquid methane --

มันเป็นชายฝั่งจริงๆ ล่ะครับ แต่ในมหาสมุทรนั้นคือมีเธนเหลว

the temperature minus 170 degrees centigrade.

อุณหภูมิ -170 องศาเซลเซียส

If we go beyond our solar system,

ถ้าเราออกนอกระบบสุริยะของเราออกไป

we've learned that the stars aren't twinkly points of light.

เราก็ได้เรียนรู้ว่าดาวฤกษ์ทั้งหลายนั้น ไม่ได้เป็นดวงไฟที่ระยิบระยับ

Each one is like a sun with a retinue of planets orbiting around it.

แต่ละดวงนั้นก็เหมือนดวงอาทิตย์ ที่มีบริวารเป็นดาวเคราะห์โคจรรอบมัน

And we can see places where stars are forming,

และยังเราสามารถเห็นสถานที่ที่ดาวฤกษ์ถือกำเนิดขึ้นได้

like the Eagle Nebula. We see stars dying.

เช่น เนบิวล่ารูปนกอินทรี เราเห็นดาวฤกษ์หลายดวงกำลังจะตาย

In six billion years, the sun will look like that.

ในอีกหกพันล้านปีข้างหน้า ดวงอาทิตย์ของเราก็จะมีสภาพแบบนี้

And some stars die spectacularly in a supernova explosion,

การตายของดาวฤกษ์บางดวงก็น่าตื่นตาตื่นใจ ระเบิดกลายเป็นซุปเปอร์โนวา

leaving remnants like that.

ทิ้งซากไว้ให้เห็นเช่นนี้

On a still bigger scale, we see entire galaxies of stars.

ในมุมมองที่ใหญ่ขึ้น เราเห็นดาวฤกษ์ทั้งกาแล็กซี่

We see entire ecosystems where gas is being recycled.

เราเห็นระบบนิเวศ ที่ก๊าซกำลังจะถูกนำกลับมาใช้ใหม่

And to the cosmologist,

และสำหรับนักเอกภพวิทยา

these galaxies are just the atoms, as it were, of the large-scale universe.

กาแล็กซีเหล่านี้ เป็นเพียงอะตอมเล็กๆ ในเอกภพที่กว้างใหญ่

This picture shows a patch of sky

ภาพนี้แสดงส่วนหนึ่งของท้องฟ้า

so small that it would take about 100 patches like it

ขนาดเล็กมาก จนต้องใช้ภาพขนาดนี้ 100 ส่วน

to cover the full moon in the sky.

จึงจะแปะทับดวงจันทร์บนท้องฟ้าได้มิด

Through a small telescope, this would look quite blank,

เมื่อมองผ่านกล้องโทรทรรศน์ ส่วนของท้องฟ้าที่ว่านี้้ดูค่อนข้างว่างเปล่า

but you see here hundreds of little, faint smudges.

แต่คุณเจะห็นจุดคล้ายควันเล็กๆ หรี่มากๆ หลายร้อยจุด

Each is a galaxy, fully like ours or Andromeda,

แต่ละจุดนี้ คือกาแล็กซีทั้งกาแล็กซี่ เหมือนกาแล็กซีของเรา หรือกาแล็กซีแอนโดรเมดา

which looks so small and faint because its light

ที่ดูเล็กและริบหรี่มาก

has taken 10 billion light-years to get to us.

เพราะแสงของมันต้องใช้เวลาถึง 1 หมื่นล้านปีแสง เพื่อจะเดินทางมาถึงเรา

The stars in those galaxies probably don't have planets around them.

ดาวฤกษ์ในกาแล็กซี่เช่นนั้น อาจไม่มีดาวเคราะห์อยู่รายรอบ

There's scant chance of life there -- that's because there's been no time

โอกาสที่จะมีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่นั่นน้อยมาก เพราะมันมีเวลาไม่พอ

for the nuclear fusion in stars to make silicon and carbon and iron,

ให้ปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชันในดาวฤกษ์หลอมให้เกิดธาตุซิลิคอน คาร์บอน และเหล็ก

the building blocks of planets and of life.

ที่ถือเป็นองค์ประกอบเบื้องต้นของดาวเคราะห์และชีวิต

We believe that all of this emerged from a Big Bang --

เราเชื่อว่า ทั้งหมดทั้งมวลนี้ เกิดมาจากการระเบิดครั้งยิ่งใหญ่ "บิ๊กแบง"

a hot, dense state. So how did that amorphous Big Bang

ซึ่งเป็นสภาวะที่ร้อนและหนาแน่นมาก แล้วบิ๊กแบงที่ไร้ที่มาที่ไปนี้

turn into our complex cosmos?

กลายมาเป็นเอกภพที่ซับซ้อนได้อย่างไร

I'm going to show you a movie simulation

ผมจะแสดงภาพยนตร์จำลองให้ดูนะครับ

16 powers of 10 faster than real time,

ความเร็วในภาพยนต์ เร็วกว่าความเป็นจริงไป 10 ยกกำลัง 16 เท่า

which shows a patch of the universe where the expansions have subtracted out.

แสดงภาพเพียงส่วนหนึ่งของเอกภพ ที่ตัดช่วงการขยายตัวออกไปแล้ว

But you see, as time goes on in gigayears at the bottom,

เมื่อเวลาผ่านไปในหน่วยพันล้านปีดังที่แสดงด้านล่างของภาพ

you will see structures evolve as gravity feeds

คุณจะเห็นโครงสร้างวิวัฒนาการขึ้นมาเมื่อมีแรงโน้มถ่วงเกิดขึ้น

on small, dense irregularities, and structures develop.

บนจุดเล็กๆ ที่หนาแน่น ไร้ระบบระเบียบ ก็เกิดมีโครงสร้างพัฒนาขึ้น

And we'll end up after 13 billion years

และหลังจากหนึ่งหมื่นสามพันล้านปีผ่านไป เราก็มาลงเอย

with something looking rather like our own universe.

ด้วยอะไรบางอย่างหน้าตาคล้ายเอกภพของเรานี่เอง

And we compare simulated universes like that --

และเราก็เอาเอกภพจำลองที่สร้างขึ้นนี้มาเปรียบเทียบกับ--

I'll show you a better simulation at the end of my talk --

เดี๋ยวผมจะแสดงแบบจำลองที่ดีกว่านี้ ในตอนท้ายของการพูดของผมนะ --

with what we actually see in the sky.

เราเปรียบเทียบเอกภพจำลองที่สร้างขึ้นกับสิ่งที่เราเห็นจริงๆบนท้องฟ้า

Well, we can trace things back to the earlier stages of the Big Bang,

แล้วเราก็เราสามารถแกะรอยสิ่งต่างๆ ย้อนกลับไปในระยะแรกเริ่มของบิ๊กแบง

but we still don't know what banged and why it banged.

แต่เรายังคงไม่ทราบเลย ว่าอะไรระเบิด และทำไมมันถึงระเบิด

That's a challenge for 21st-century science.

นั่นคือสิ่งที่ท้าทายวิทยาศาสตร์ในศตวรรษที่ 21

If my research group had a logo, it would be this picture here:

ถ้ากลุ่มวิจัยของผมมีโลโก้ มันคงจะเป็นรูปนี้ครับ

an ouroboros, where you see the micro-world on the left --

รูปงูกินหาง ที่คุณเห็นโลกในระดับไมโครทางด้านซ้าย

the world of the quantum -- and on the right

เรียกอีกอย่างว่า โลกในระดับควอนตัม (ระดับอนุภาค) ก็ได้

the large-scale universe of planets, stars and galaxies.

ทางด้านขวา เป็นโลกในมุมมองกว้างใหญ่ระดับเอกภพอันประกอบด้วย ดาวเคราะห์ ดาวฤกษ์ และกาแล็กซี

We know our universes are united though --

เราทราบว่าเอกภพของเรามีสภาพเป็นหนึ่งเดียวกัน

links between left and right.

มีจุดเชื่อมระหว่างด้านซ้ายกับด้านขวา

The everyday world is determined by atoms,

โลกทุกวันนี้ ถูกกำหนดด้วยอะตอมต่างๆ

how they stick together to make molecules.

ว่ามันประกอบกันเป็นโมเลกุลต่างๆ อย่างไร

Stars are fueled by how the nuclei in those atoms react together.

ดาวฤกษ์ได้รับเชื้อเพลิงจากปฏิกิริยานิวเคลียร์ภายในอะตอมเหล่านั้น

And, as we've learned in the last few years, galaxies are held together

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เราได้เรียนรู้ว่ากาแล็กซีต่างๆ เกาะกลุ่มอยู่รวมกัน

by the gravitational pull of so-called dark matter:

โดยแรงดึงโน้มถ่วงที่เรียกว่า "สสารมืด"

particles in huge swarms, far smaller even than atomic nuclei.

ซึ่งก็คืออนุภาคที่เล็กยิ่งกว่านิวเคลียสในอะตอม ที่มารวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่มหึมา

But we'd like to know the synthesis symbolized at the very top.

แต่ที่เราต้องการรู้ คือการเชื่อมโยงที่เป็นสัญลักษณ์อยู่บนสุด

The micro-world of the quantum is understood.

โลกระดับอนุภาคควอนตัมนั้นเราเข้าใจกันแล้ว

On the right hand side, gravity holds sway. Einstein explained that.

ทางด้านขวามือ เรื่องความโน้มถ่วง ไอน์สไตน์ก็อธิบายไปแล้ว

But the unfinished business for 21st-century science

แต่ภารกิจที่ยังไม่สำเร็จของวิทยาศาสตร์ในศตวรรษที่ 21

is to link together cosmos and micro-world

ก็คือการเชื่องโยงระหว่างฟิสิกส์ระดับ "เอกภพ" กับระดับ "อนุภาค"

with a unified theory -- symbolized, as it were, gastronomically

ด้วยทฤษฎีรวมแรงที่เป็นหนึ่งเดียว ดังที่เป็นสัญลักษณ์น่าอร่อย

at the top of that picture. (Laughter)

อยู่บนสุดของภาพนั่น (หัวเราะ)

And until we have that synthesis,

ถ้าเรายังไม่สามารถค้นพบความเชื่อมโยงนี้ได้

we won't be able to understand the very beginning of our universe

เราก็จะไม่สามารถเข้าใจกำเนิดเอกภพของเราได้เลย

because when our universe was itself the size of an atom,

เพราะเมื่อตอนที่เอกภพของเรามีขนาดเท่ากับอะตอมอันหนึ่งนั้น

quantum effects could shake everything.

ผลกระทบทางควอนตัมสามารถเขย่าทุกอย่างกระเจิดกระเจิง

And so we need a theory that unifies the very large and the very small,

ดังนั้น เราจึงต้องการทฤษฎีหนึ่งเดียวที่ใช้อธิบายได้ทั้งในระดับใหญ่มาก และระดับเล็กมาก

which we don't yet have.

ซึ่งเรายังไม่มี

One idea, incidentally --

แต่มีความคิดหนึ่งเกิดขึ้นโดยบังเอิญ

and I had this hazard sign to say I'm going to speculate from now on --

ซึ่งผมว่าผมจะลองเสี่ยงไปกับมันดู

is that our Big Bang was not the only one.

นั่นคือ ความคิดที่ว่าบิ๊กแบงไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว

One idea is that our three-dimensional universe

แนวคิดหนึ่งก็คือ เอกภพแบบ 3 มิติของเรา

may be embedded in a high-dimensional space,

อาจฝังตัวอยู่ในอวกาศที่มีมากกว่า 3 มิติ

just as you can imagine on these sheets of paper.

คุณลองจินตนาการดูว่า

You can imagine ants on one of them

มีมดอยู่บนกระดาษแผ่นนี้

thinking it's a two-dimensional universe,

มันคิดว่า นี่มันคือเอกภพแบบ 2 มิติ

not being aware of another population of ants on the other.

โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีมดตัวอื่นๆ อยู่บนกระดาษอีกแผ่น

So there could be another universe just a millimeter away from ours,

ดังนั้น มันอาจจะมีเอกภพอีกแห่งที่อยู่ห่างจากเอกภพของเราออกไปเพียง 1 มิลลิเมตร

but we're not aware of it because that millimeter

แต่เราไม่รู้สึกถึงมัน เพราะความห่างนั้นแค่หนึ่งมิลิเมตรนั้น

is measured in some fourth spatial dimension,

ถูกวัดในอวกาศ แบบ 4 มิติ

and we're imprisoned in our three.

แต่เราเองติดยึดอยู่กับมิติเพียง 3 มิติ

And so we believe that there may be a lot more to physical reality

ดังนั้น ผมเชื่อว่า อาจยังมีความจริงทางกายภาพอีกมากมาย

than what we've normally called our universe --

มากกว่าแค่ที่เรารู้จักและเรียกว่าเอกภพของเรา

the aftermath of our Big Bang. And here's another picture.

ซึ่งเป็นเพียง 'ควันหลง' ของบิ๊กแบง และนี่เป็นอีกภาพครับ

Bottom right depicts our universe,

รูปด้านล่างขวาคือเอกภพของเรา

which on the horizon is not beyond that,

ที่ยังอยู่ภายใต้ขอบเขตแห่งความรู้ของเรา

but even that is just one bubble, as it were, in some vaster reality.

แต่มันเป็นเหมือนแค่ฟองสบู่ฟองหนึ่ง ท่ามกลางความจริงที่กว้างใหญ่กว่านั้นมาก

Many people suspect that just as we've gone from believing

หลายคนคาดว่า อย่างที่เราก้าวข้ามความเชื่อ

in one solar system to zillions of solar systems,

ว่ามีระบบสุริยะเพียงหนึ่งเดียว ไปสู่การตระหนักว่ามันมีหลายระบบจนนับไม่ถ้วน

one galaxy to many galaxies,

จากที่คิดว่ามีกาแล็กซีเดียว ไปสู่การค้นพบว่ามีอีกหลายๆ กาแล็กซี

we have to go to many Big Bangs from one Big Bang,

เราคงต้องก้าวข้ามความคิดว่ามีบิ๊กแบงเดียว และยอมรับว่ามีอีกหลายบิ๊กแบง

perhaps these many Big Bangs displaying

และบิ๊กแบงจำนวนมากมายนี้อาจเผยให้เห็น

an immense variety of properties.

ถึงความหลากหลายอย่างมโหฬารของสสาร

Well, let's go back to this picture.

เอาหล่ะ เรากลับมากันที่รูปนี้อีกครั้ง

There's one challenge symbolized at the top,

อย่างที่เข้าใจแล้วว่า มันมีสัญลักษณ์ที่ท้าทายเราอยู่ด้านบนสุด

but there's another challenge to science symbolized at the bottom.

แต่มีความท้าทายสำหรับวิทยาศาสตร์อีกอันอยู่ด้านล่างสุดเช่นกัน

You want to not only synthesize the very large and the very small,

คุณอยากที่จะเชื่อมโยงสิ่งใหญ่เข้ากับสิ่งเล็ก

but we want to understand the very complex.

และก็อยากเข้าใจสิ่งที่มีความซับซ้อนด้วย

And the most complex things are ourselves,

และสิ่งที่ซับซ้อนที่สุด ก็คือ มนุษย์อย่างพวกเรานี่เอง

midway between atoms and stars.

เราคือสิ่งที่อยู่ตรงกลาง ระหว่างอะตอม กับดวงดาว

We depend on stars to make the atoms we're made of.

เราพึ่งพาดาวฤกษ์ เพราะมันสร้างอะตอมที่ประกอบเป็นเราขึ้นมา

We depend on chemistry to determine our complex structure.

เราขึ้นอยู่กับคุณสมบัติทางเคมีของสสาร ที่จะกำหนดโครงสร้างที่ซับซ้อนของเราขึ้นมา

We clearly have to be large, compared to atoms,

พูดง่ายๆเลยคือ เราต้องใหญ่ เมื่อเทียบกับอะตอม

to have layer upon layer of complex structure.

จึงจะสามารถเกิดโครงสร้างเป็นชั้นๆ ที่ซับซ้อนขึ้นมาได้

We clearly have to be small, compared to stars and planets --

และอีกทางหนึ่ง เราต้องเล็ก เมื่อเทียบกับดวงดาว

otherwise we'd be crushed by gravity. And in fact, we are midway.

มิเช่นนั้น เราจะถูกบดขยี้ด้วยแรงโน้มถ่วง ดังนั้น เราอยู่ระหว่างกลางจริงๆ

It would take as many human bodies to make up the sun

ถ้าจะใช้ร่างกายคนเรารวมกันเป็นดวงอาทิตย์ขึ้นมาสักดวง

as there are atoms in each of us.

ต้องใช้จำนวนคนเท่ากับจำนวนอะตอมที่ประกอบกันเป็นร่างกายเรา

The geometric mean of the mass of a proton

ค่าเฉลี่ยระหว่างมวลของโปรตอน

and the mass of the sun is 50 kilograms,

กับมวลของดวงอาทิตย์ คือ 50 กิโลกรัม

within a factor of two of the mass of each person here.

ซึ่งก็ไม่เกิน 2 เท่า ของมวลของเราแต่ละคนที่อยู่ที่นี่

Well, most of you anyway.

ผมหมายถึงพวกคุณส่วนใหญ่น่ะครับ

The science of complexity is probably the greatest challenge of all,

วิทยาศาสตร์ว่าด้วยความซับซ้อนนี้ อาจจะเป็นความท้าทายสูงสุดเท่าที่เคยมีมา

greater than that of the very small on the left

ท้าทายยิ่งกว่าสิ่งที่เล็กมากๆ ทางด้านซ้าย

and the very large on the right.

และยิ่งกว่าที่ใหญ่มากๆ ทางด้านขวา

And it's this science,

และศาสตร์ที่ว่านี่ล่ะ

which is not only enlightening our understanding of the biological world,

ที่ไม่เพียงสอนให้เราเข้าใจโลกในทางชีวภาพ

but also transforming our world faster than ever.

แต่ยังเปลี่ยนโลกไปอย่างรวดเร็วขึ้นกว่าที่เคย

And more than that, it's engendering new kinds of change.

และยิ่งกว่านั้น มันยังกำลังก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในรูปแบบใหม่ด้วย

And I now move on to the second part of my talk,

และตอนนี้ ผมจะขอเข้าสู่การบรรยายในส่วนที่สองแล้วนะครับ

and the book "Our Final Century" was mentioned.

หนังสือเรื่อง "ศตวรรษสุดท้ายของเรา" ที่ได้ถูกกล่าวถึง

If I was not a self-effacing Brit, I would mention the book myself,

คือ ถ้าผมไม่ได้เป็นคนอังกฤษที่ถ่อมตน ผมก็จะกล่าวถึงหนังสือเล่มนี้เอง

and I would add that it's available in paperback.

และผมก็จะบอกเพิ่มด้วยว่า แบบปกอ่อนก็มีขายนะครับ

(Laughter)

(หัวเราะ)

And in America it was called "Our Final Hour"

ในอเมริกา มันมีอีกชื่อ คือ "ชั่วโมงสุดท้ายของเรา"

because Americans like instant gratification.

เพราะคนอเมริกา ชอบความพอใจแบบทันด่วน

(Laughter)

(หัวเราะ)

But my theme is that in this century,

ประเด็นของผมก็คือ ในศตวรรษนี้

not only has science changed the world faster than ever,

วิทยาศาสตร์ไม่ได้แค่เปลี่ยนโลกไปแล้วอย่างรวดเร็ว

but in new and different ways.

แต่เปลี่ยนในรูปแบบใหม่เลยด้วย

Targeted drugs, genetic modification, artificial intelligence,

ยาที่ให้ผลเฉพาะเจาะจง การตัดต่อพันธุกรรม สมองกล

perhaps even implants into our brains,

และอาจไปถึงการฝังบางอย่างเข้าไปในสมองด้วยนั้น

may change human beings themselves. And human beings,

อาจจะเปลี่ยนความเป็นมนุษย์ไปก็ได้ ความเป็นมนุษย์

their physique and character, has not changed for thousands of years.

ในแง่กายภาพและลักษณะนิสัยโดยรวมที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยมาหลายพันปี

It may change this century.

อาจจะเปลี่ยนไปในศตวรรษนี้ล่ะ

It's new in our history.

มันถือเป็นสิ่งใหม่ในประวัติศาสตร์ของเรา

And the human impact on the global environment -- greenhouse warming,

และผลกระทบจากมนุษย์ที่มีต่อสิ่งแวดล้อมโลก เช่น สภาวะเรือนกระจก

mass extinctions and so forth -- is unprecedented, too.

การสูญพันธุ์ครั้งยิ่งใหญ่ เหล่านี้ก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเช่นกัน

And so, this makes this coming century a challenge.

ดังนั้น ศตวรรษหน้าที่กำลังมาถึงจึงเป็นสิ่งที่ท้าทาย

Bio- and cybertechnologies are environmentally benign

เทคโนโลยีชีวภาพและคอมพิวเตอร์นั้นเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม

in that they offer marvelous prospects,

ในแง่ที่มันหยิบยื่นโอกาสที่น่าทึ่ง

while, nonetheless, reducing pressure on energy and resources.

ในขณะที่ช่วยลดความกดดันเรื่องพลังงานและทรัพยากรลง

But they will have a dark side.

แต่มันก็ย่อมมีด้านมืดแน่นอนครับ

In our interconnected world, novel technology could empower

ในโลกที่เชื่อมโยงอย่างไร้พรมแดนนี้ เทคโนโลยีใหม่ๆ สามารถให้อำนาจ

just one fanatic,

แก่คนที่คลั่งไคล้อะไรบางอย่าง

or some weirdo with a mindset of those who now design computer viruses,

หรือคนที่มีความคิดประหลาดอย่างเช่นพวกที่สร้างไวรัสคอมพิวเตอร์

to trigger some kind on disaster.

เพื่อก่อให้เกิดหายนะสักอย่างขึ้น

Indeed, catastrophe could arise simply from technical misadventure --

จริงๆ แล้ว หายนะหรือจุดจบอาจเกิดขึ้นได้ง่ายๆ จากอุบัติเหตุทางเทคโนโลยี

error rather than terror.

จากความผิดพลาดมากกว่าเจตนาที่จะคุกคาม

And even a tiny probability of catastrophe is unacceptable

และความน่าจะเป็นแม้เพียงน้อยนิดที่จะเกิดหายนะก็เป็นสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้

when the downside could be of global consequence.

เพราะผลเสียสามารถแพร่กระจายไปได้ทั่วโลก

In fact, some years ago, Bill Joy wrote an article

ที่จริง เมื่อไม่กี่ปีก่อนนี้ นักเขียนชื่อ 'บิล จอย' ได้เขียนบทความ

expressing tremendous concern about robots taking us over, etc.

แสดงความเห็นห่วงอย่างมากเกี่ยวกับหุ่นยนต์ที่กำลังเข้าแทนที่ผู้คน ฯลฯ

I don't go along with all that,

ผมได้ไม่เห็นด้วยกับทุกอย่างที่เขาเขียน

but it's interesting that he had a simple solution.

แต่มันน่าสนใจตรงที่ว่า เขาเสนอแนวทางการแก้ไขง่ายๆ

It was what he called "fine-grained relinquishment."

ซึ่งเขาเรียกว่า "การสละอำนาจควบคุมบางอย่าง"

He wanted to give up the dangerous kind of science

เขาต้องการที่จะล้มเลิกโครงการวิทยาศาสตร์ที่อาจเป็นอันตราย

and keep the good bits. Now, that's absurdly naive for two reasons.

และเก็บโครงการที่ดีไว้ แตาความคิดนี้มันไร้เดียงสา ด้วยเหตุผล 2 ประการ

First, any scientific discovery has benign consequences

ประการแรก การค้นพบทางวิทยาศาสตร์ใดๆ ย่อมมีผลลัพธ์ที่ดี

as well as dangerous ones.

พอๆ กับที่อันตรายไปพร้อมกัน

And also, when a scientist makes a discovery,

และเมื่อนักวิทยาศาสตร์ค้นพบอะไรบางอย่าง

he or she normally has no clue what the applications are going to be.

เขาก็มักจะไม่รู้หรอกว่า สิ่งๆ นี้จะถูกนำไปใช้อย่างไรบ้าง

And so what this means is that we have to accept the risks

ดังนั้น นี่หมายความว่า เราต้องยอมรับความเสี่ยง

if we are going to enjoy the benefits of science.

ถ้าเราต้องการจะเสพประโยชน์จากวิทยาศาสตร์

We have to accept that there will be hazards.

เราต้องยอมรับว่า มันจะมีอันตรายแน่นอน

And I think we have to go back to what happened in the post-War era,

และผมคิดว่า เราต้องย้อนกลับไปสมัยยุคหลังสงคราม

post-World War II, when the nuclear scientists

หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 เมื่อนักวิทยาศาสตร์สาขานิวเคลียร์

who'd been involved in making the atomic bomb,

ที่มีส่วนร่วมในการสร้างระเบิดปรมาณู

in many cases were concerned that they should do all they could

เกิดความเป็นห่วงว่าพวกเขาควรทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้

to alert the world to the dangers.

เพื่อกระตุ้นชาวโลกให้ตระหนักถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้น

And they were inspired not by the young Einstein,

พวกเขาได้แรงบันดาลใจจากไอน์สไตน์ ที่ไม่ใช่ไอน์สไตน์ในวัยหนุ่ม

who did the great work in relativity, but by the old Einstein,

ผู้สร้างผลงานที่ดีเยี่ยมในเรื่องทฤษฏีสัมพัทธภาพ แต่เป็นไอน์สไตน์ในวัยชรา

the icon of poster and t-shirt,

ไอน์สไตน์ในรูปที่เป็นสัญลักษณ์บนโปสเตอร์และเสื้อยืด

who failed in his scientific efforts to unify the physical laws.

ไอน์สไตน์คนที่ล้มเหลวในความพยายามที่จะสร้างทฤษฎีรวมแรงทางฟิสิกส์

He was premature. But he was a moral compass --

เขายังทำไม่สำเร็จ แต่เขาก็เป็นเสมือนเข็มทิศทางศีลธรรม

an inspiration to scientists who were concerned with arms control.

เป็นแรงบันดาลใจให้กับนักวิทยาศาสตร์ที่เป็นห่วงเรื่องการควบคุมอาวุธ

And perhaps the greatest living person

ส่วนบุคคลที่อาจถือเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่

is someone I'm privileged to know, Joe Rothblatt.

คือ "โจ รอธแบลท" ผู้ที่ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้รู้จัก

Equally untidy office there, as you can see.

ห้องทำงานรกพอกันเลย อย่างที่คุณเห็นน่ะครับ

He's 96 years old, and he founded the Pugwash movement.

เขาอายุ 96 ปี และเป็นผู้ก่อนตั้ง 'กลุ่มเคลื่อนไหวเพื่อสันติ พัควอซ'

He persuaded Einstein, as his last act,

บทบาทสุดท้ายของเขา คือเกลี้ยกล่อมไอน์สไตน์

to sign the famous memorandum of Bertrand Russell.

ให้ลงนามในเอกสารที่โด่งดัง ของเบอร์ทรันด์ รัสเซลล์

And he sets an example of the concerned scientist.

เขาเป็นตัวอย่างให้แก่นักวิทยาศาสตร์ที่เป็นห่วงเป็นใยโลก

And I think to harness science optimally,

ผมคิดว่าการที่จะควบคุมวิทยาศาสตร์อย่างเหมาะสมที่สุด

to choose which doors to open and which to leave closed,

การที่เลือกว่าประตูไหนควรเปิด ประตูไหนควรปิดเอาไว้

we need latter-day counterparts of people like Joseph Rothblatt.

เราต้องการคนแบบเดียวกันกับโจเซฟ รอธแบลท คนนี้ ในสมัยนี้

We need not just campaigning physicists,

เราต้องรณรงค์ไม่เพียงแค่ในหมู่นักฟิสิกส์

but we need biologists, computer experts

แต่เราต้องการให้นักชีววิทยา ผู้เชี่ยวชาญคอมพิวเตอร์

and environmentalists as well.

และนักสิ่งแวดล้อมร่วมมือด้วย

And I think academics and independent entrepreneurs

ผมคิดว่านักวิชาการและผู้ประกอบการอิสระ

have a special obligation because they have more freedom

มีกฎข้อบังคับพิเศษ

than those in government service,

เพราะว่าพวกเขามีอิสระมากว่าภาครัฐ

or company employees subject to commercial pressure.

หรือพนักงานบริษัท ที่แปรผันตามความกดดันทางการค้า

I wrote my book, "Our Final Century," as a scientist,

ผมเขียนหนังสือ "ศตวรรษสุดท้ายของเรา" ในฐานะนักวิทยาศาสตร์

just a general scientist. But there's one respect, I think,

แค่นักวิทยาศาสตร์ทั่วไปคนหนึ่ง แต่ผมคิดว่ามีประเด็นหนึ่ง

in which being a cosmologist offered a special perspective,

ที่ในฐานะที่เป็นนักเอกภพวิทยา ทำให้ผมมีมุมมองที่ไม่ธรรมดาขึ้นมา

and that's that it offers an awareness of the immense future.

และทำให้ผมเราตระหนักเกี่ยวกับอนาคตที่ยิ่งใหญ่ครับ

The stupendous time spans of the evolutionary past

กาลเวลาอันยาวนานของวิวัฒนาการ

are now part of common culture --

เป็นส่วนหนึ่งที่เรามีวัฒนธรรมร่วมกัน

outside the American Bible Belt, anyway --

อ่อ ผมหมายถึงที่อื่นนอกเหนือจากกลุ่มรัฐอนุรักษ์นิยมของอเมริกานะครับ

(Laughter)

(หัวเราะ)

but most people, even those who are familiar with evolution,

แต่คนส่วนใหญ่ แม้กระทั่งคนที่ศึกษากับเรื่องวิวัฒนาการมา

aren't mindful that even more time lies ahead.

ก็ไม่ได้ใส่ใจว่ายังมีเวลาที่ยาวนานกว่ายิ่งนั้นรออยู่ในอนาคต

The sun has been shining for four and a half billion years,

ดวงอาทิตย์ได้ส่งแสงมาแล้ว 4.5 ล้านล้านปี

but it'll be another six billion years before its fuel runs out.

ยังเหลืออีก 6 ล้านล้านปี ก่อนที่เชื้อเพลิงของมันจะหมด

On that schematic picture, a sort of time-lapse picture, we're halfway.

บนแผนภาพที่ย่นเวลานั้น เราอยู่ตรงครึ่งทางพอดี

And it'll be another six billion before that happens,

ยังมีเวลาอีกตั้ง 6 ล้านล้านปี ก่อนจะถึงจุดจบ

and any remaining life on Earth is vaporized.

ตอนนั้น สิ่งมีชีวิตที่เหลืออยู่บนโลกจะกลายเป็นไอหมด

There's an unthinking tendency to imagine that humans will be there,

ไม่มีแนวโน้มเลยที่มนุษย์จะยังอยู่

experiencing the sun's demise,

และได้เห็นการตายของดวงอาทิตย์

but any life and intelligence that exists then

สิ่งมีชีิวิตที่ทรงปัญญาที่จะยังอยู่ได้ ณ วันนั้น

will be as different from us as we are from bacteria.

จะต้องแตกต่างจากเรามาก เหมือนที่เราต่างกับแบคทีเรียมาก

The unfolding of intelligence and complexity

อีกนานมาก กว่าสิ่งมีชีวิตอันซับซ้อนและทรงปัญญานี้จะเกิดขึ้น

still has immensely far to go, here on Earth and probably far beyond.

มันอาจจะเกิดขึ้นบนโลก หรืออาจจะนอกโลกก็ได้

So we are still at the beginning of the emergence of complexity

ดังนั้น พวกเรากำลังอยู่ในช่วงเริ่มแรกของความซับซ้อน

in our Earth and beyond.

ไม่ว่าจะเป็นบนโลกหรือนอกโลกก็ตาม

If you represent the Earth's lifetime by a single year,

ถ้าจะนำเสนอช่วงชีวิตของโลกทั้งหมด ให้อยู่ในรูปของเวลา 1 ปี

say from January when it was made to December,

โดยให้วันที่โลกถูกสร้างเป็นเดือนมกราคม จนถึงจุดจบในเดือนธันวาคม

the 21st-century would be a quarter of a second in June --

ศตวรรษที่ 21 นี้ จะมีค่าเท่ากับ 1 ใน 15 ส่วน ของวินาที ในเดือนมิถุนายน

a tiny fraction of the year.

ซึ่งเป็นเสี้ยวส่วนที่เล็กมากเมื่อเทียบกับ 1 ปี

But even in this concertinaed cosmic perspective,

แต่แม้จะดูเล็กน้อยในมุมมองเอกภพแบบย่นย่อนี้

our century is very, very special,

ศตวรรษของเรา ก็ยังมีความพิเศษอยู่มากๆ

the first when humans can change themselves and their home planet.

ข้อแรกคือ เมื่อมนุษย์สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเอง และโลกที่เป็นบ้านของตัวเองได้

As I should have shown this earlier,

จริงๆ ผมควรจะแสดงภาพนี้ก่อนหน้านี้เพื่อจะบอกว่า

it will not be humans who witness the end point of the sun;

สิ่งที่จะได้อยู่เห็นจุดจบของดวงอาทิตย์จะไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน

it will be creatures as different from us as we are from bacteria.

มันจะต้องเป็นสิ่งมีชีวิตแบบอื่นที่แตกต่างจากเรามาก ดังเช่นเราที่แตกต่างจากแบคทีเรีย

When Einstein died in 1955,

เมื่อไอน์สไตน์เสียชีวิต ในปี 1955

one striking tribute to his global status was this cartoon

ก็มีการ์ตูนล้อเลียน วาดเพื่ออุทิศให้กับเขา

by Herblock in the Washington Post.

โดย ฮอร์บลอก จากหนังสือพิมพ์วอชิงตันโพสต์

The plaque reads, "Albert Einstein lived here."

ที่แผ่นหินสลักไว้ว่า "อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ เคยอยู่ที่นี่"

And I'd like to end with a vignette, as it were, inspired by this image.

เอาล่ะครับ ผมจะจบการบรรยายด้วยภาพภาพหนึ่งที่ได้แรงบันดาลใจมาจากภาพนี้

We've been familiar for 40 years with this image:

เราคุ้นเคยกับภาพนี้มาประมาณ 40 ปีเห็นจะได้

the fragile beauty of land, ocean and clouds,

ภาพนี้แสดงให้เห็นความงามที่เปราะบางของแผ่นดิน มหาสมุทร และเมฆ

contrasted with the sterile moonscape

ตัดกับพื้นผิวดวงจันทร์ที่งามหมดจด

on which the astronauts left their footprints.

ที่ๆ นักบินอวกาศทิ้งรอยเท้าไว้

But let's suppose some aliens had been watching our pale blue dot

แต่สมมติว่ามีมนุษย์ต่างดาวกำลังเฝ้ามองโลกสีน้ำเงินซีดๆ ของเรา

in the cosmos from afar, not just for 40 years,

ผ่านห้วงอวกาศไกลโพ้น มาระยะหนึ่ง ไม่ใช่แค่ 40 ปี

but for the entire 4.5 billion-year history of our Earth.

แต่เป็นตลอดระยะเวลา 4.5 ล้านล้านปี เท่าที่โลกเกิดมา

What would they have seen?

พวกเขาจะเห็นอะไรครับ ?

Over nearly all that immense time,

ตลอดระยะเวลาอันยาวนานนี้

Earth's appearance would have changed very gradually.

ลักษณะภายนอกของโลกได้ค่อยๆ เปลี่ยนไป

The only abrupt worldwide change

เพียงสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง

would have been major asteroid impacts or volcanic super-eruptions.

คือ รอยชนจากอุกกาบาต หรือการระเบิดของภูเขาไฟ

Apart from those brief traumas, nothing happens suddenly.

นอกเหนือจากแผลเหล่านั้นแล้ว ก็ไม่มีอะไรเลยที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และรุนแรง

The continental landmasses drifted around.

ทวีปเคลื่อนตัวไปมา

Ice cover waxed and waned.

น้ำแข็งที่ปกคลุม มีทั้งพอกพูนเพิ่มขึ้นและละลายลงไป

Successions of new species emerged, evolved and became extinct.

สิ่งมีชีวิตสายพันธุ์ใหม่เกิดขึ้น วิวัฒน์ตัวเอง และในที่สุดก็สูญพันธุ์ไป

But in just a tiny sliver of the Earth's history,

แต่ในเพียงแค่ชั่วพริบตาของประวัติศาสตร์โลก

the last one-millionth part, a few thousand years,

แค่ ในช่วงไม่กี่พันปีที่ผ่านมานี้เอง

the patterns of vegetation altered much faster than before.

ลักษณะพืชพันธุ์ มีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว มากกว่าที่เคยเป็นมา

This signaled the start of agriculture.

สิ่งนี้คือสัญญาณการเริ่มต้นของยุคเกษตรกรรม

Change has accelerated as human populations rose.

ความเปลี่ยนแปลงต่างๆ เกิดอย่างรวดเร็วตามจำนวนประชากรมนุษย์ที่เพิ่มขึ้น

Then other things happened even more abruptly.

แล้วก็มีการเปลี่ยนแปลงอีกอย่าง ที่รุนแรงและรวดเร็วเกิดขึ้น

Within just 50 years --

ภายในแค่ 50 ปี

that's one hundredth of one millionth of the Earth's age --

ซึ่งก็คือ 1 ในล้านส่วนของอายุโลก

the amount of carbon dioxide in the atmosphere started to rise,

ปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์ในบรรยากาศเริ่มสูงขึ้น

and ominously fast.

และมีแนวโน้มว่าจะสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

The planet became an intense emitter of radio waves --

ดาวเคราะห์โลกของเราได้กลายเป็นวัตถุที่แผ่คลื่นวิทยุ

the total output from all TV and cell phones

ซึ่งเป็นผลรวมจากการเปิดทีวี โทรศัพท์มือถือ

and radar transmissions. And something else happened.

และเครื่องส่งสัญญาณเรด้าทุกเครื่อง แล้วก็มีบางอย่างจะเกิดขึ้นอีก

Metallic objects -- albeit very small ones, a few tons at most --

วัตถุโลหะต่างๆ แม้จะขนาดเล็ก น้ำหนักมากสุดไม่กี่ตัน

escaped into orbit around the Earth.

ที่ถูกปล่อยออกไปโคจรรอบๆ โลก

Some journeyed to the moons and planets.

บางชิ้นอาจจะเดินทางไปถึงดวงจันทร์ และดาวเคราะห์ดวงอื่นๆ

A race of advanced extraterrestrials

มนุษย์ต่างดาวที่ชาญฉลาด

watching our solar system from afar

ที่เฝ้ามองโลกจากระยะไกล

could confidently predict Earth's final doom in another six billion years.

อาจทำนายอย่างมั่นใจว่าโลกจะสิ้นอายุขัยในอีก 6 พันล้านปีข้างหน้า

But could they have predicted this unprecedented spike

แต่มนุษย์ต่างดาวจะทำนายความเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

less than halfway through the Earth's life?

ตอนที่โลกยังมีอายุไม่ถึงครึ่งของอายุขัยได้หรือ

These human-induced alterations

การเปลี่ยนแปลงที่เป็นผลจากการกระทำของมนุษย์นี้

occupying overall less than a millionth of the elapsed lifetime

กินเวลาเพียงแค่ไม่ถึง 1 ในล้านส่วนของอายุขัยโลก

and seemingly occurring with runaway speed?

และดูเหมือนจะยิ่งเปลี่ยนด้วยความเร็วเพิ่มขึ้น

If they continued their vigil,

ถ้ามนุษย์ต่างดาวยังคงเฝ้าสอดแนมเราอยู่

what might these hypothetical aliens witness

คุณว่า พวกเขาได้เห็นอะไร

in the next hundred years?

ในอีกร้อยปีข้างหน้า?

Will some spasm foreclose Earth's future?

จะมีอะไรกระชากอนาคตของโลกหายไปเลยหรือไม่?

Or will the biosphere stabilize?

หรือโลกของสิ่งมีชีวิตจะเข้าสู่ภาวะสงบมั่นคงอีกครั้ง ?

Or will some of the metallic objects launched from the Earth

หรือ สิ่งที่มนุษย์ปล่อยขึ้นสู่อวกาศทั้งหลาย

spawn new oases, a post-human life elsewhere?

จะก่อให้เกิดโอเอซิสแหล่งชีวิตแห่งใหม่ข้างนอกนั่นได้?

The science done by the young Einstein will continue

วิทยาศาสตร์ที่บุกเบิกโดยไอน์สไตน์วัยหนุ่มจะดำเนินต่อไป

as long as our civilization, but for civilization to survive,

ตราบเท่าที่อารยธรรมมนุษย์ยังคงอยู่ แต่อารยธรรมจะอยู่รอดได้

we'll need the wisdom of the old Einstein --

เราจำเป็นต้องอาศัยภูมิปัญญาของไอน์สไตน์วัยชรา

humane, global and farseeing.

ซึ่งก็คือ การมีมนุษยธรรม การมองการไกลและรอบด้าน

And whatever happens in this uniquely crucial century

และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในศตวรรษปัจจุบันที่โหดร้ายนี้

will resonate into the remote future and perhaps far beyond the Earth,

สิ่งนั้นย่อมมีผลกระทบต่ออนาคตของโลก

far beyond the Earth as depicted here.

หรืออาจมีผลไปไกลเกินขอบเขตของ "โลก" ในแบบที่เรารู้จัก

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(ปรบมือ)