Esther Duflo: Social experiments to fight poverty

Translator: Sarinee Achavanuntakul Reviewer: weeraboon wisartsakul

So here it is. You can check: I am short, I'm French,

โอเค คุณเห็นอยู่แล้วนะคะว่าฉันตัวเตี้ย เป็นคนฝรั่งเศส

I have a pretty strong French accent,

พูดสำเนียงฝรั่งเศสที่เข้มมาก

so that's going to be clear in a moment.

อีกสักพักคุณก็จะเห็น

Maybe a sobering thought

ความคิดหนึ่งที่เตือนสติเรา

and something you all know about.

และเป็นสิ่งที่คุณทุกคนรู้อยู่แล้ว

And I suspect many of you gave

ฉันคิดว่าพวกคุณหลายคน

something to the people of Haiti this year.

ให้อะไรบางอย่างกับคนเฮติในปีนี้

And there is something else

และก็มีอะไรอีกบางอย่าง

I believe in the back of your mind

ที่ฉันเชื่อว่าในใจของคุณ ลึกๆ แล้ว

you also know.

คุณก็รู้ด้วยว่า

That is, every day,

ในแต่ละวัน

25,000 children die

มีเด็ก 25,000 คนที่ตาย

of entirely preventable causes.

จากโรคที่ป้องกันได้ 100%

That's a Haiti earthquake every eight days.

นั่นเท่ากับเกิดแผ่นดินไหวในเฮติทุก 8 วัน

And I suspect many of you probably gave something

และฉันเดาว่าพวกคุณหลายคนก็ได้อุทิศอะไรบางอย่าง

towards that problem as well,

ให้กับปัญหานั้นเหมือนกัน

but somehow it doesn't happen

แต่คุณไม่ได้ทำเรื่องนี้

with the same intensity.

อย่างกระตือรือร้นเหมือนตอนช่วยเฮติ

So why is that?

เพราะอะไรล่ะ?

Well, here is a thought experiment for you.

โอเค ต่อไปนี้เป็นการทดลองทางความคิด

Imagine you have a few million dollars that you've raised --

สมมุติว่าคุณระดมทุนได้ 1 ล้านเหรียญสหรัฐ

maybe you're a politician in a developing country

บางทีคุณอาจเป็นนักการเมืองในประเทศกำลังพัฒนา

and you have a budget to spend. You want to spend it on the poor:

มีงบประมาณที่ใช้ได้ คุณอยากช่วยคนจน

How do you go about it?

คุณจะช่วยพวกเขายังไง?

Do you believe the people who tell you

คุณจะเชื่อคนที่บอกคุณว่า

that all we need to do is to spend money?

สิ่งเดียวที่เราต้องทำคือใช้เงิน

That we know how to eradicate poverty,

ซึ่งเรารู้อยู่ว่าจะขจัดความยากจนอย่างไร

we just need to do more?

เราแค่ต้องทำให้มากกว่าเดิมเท่านั้น?

Or do you believe the people who tell you that

หรือคุณจะเชื่อคนที่บอกคุณว่า

aid is not going to help, on the contrary it might hurt,

เงินช่วยเหลือจะไม่ช่วยอะไร มันอาจส่งผลเสียด้วยซ้ำ

it might exacerbate corruption, dependence, etc.?

เพราะทำให้คอร์รัปชั่น ปัญหาการพึ่งพา ฯลฯ แย่ลง ?

Or maybe you turn to the past.

หรือบางทีคุณอาจหันไปหาอดีต

After all, we have spent billions of dollars on aid.

เพราะที่จริงเราก็ใช้เงินช่วยเหลือไปแล้วหลายพันล้านเหรียญ

Maybe you look at the past and see.

บางทีคุณจะกลับไปดูว่าในอดีต

Has it done any good?

เงินช่วยเหลือนี้ช่วยอะไรได้หรือเปล่า

And, sadly, we don't know.

เรื่องที่น่าเศร้าคือ เราไม่รู้

And worst of all, we will never know.

และที่แย่ที่สุดคือ เราจะไม่มีวันรู้

And the reason is that -- take Africa for example.

และสาเหตุก็คือ - ลองดูแอฟริกาเป็นตัวอย่าง

Africans have already got a lot of aid.

ชาวแอฟริกันได้รับเงินช่วยเหลือมากมาย

These are the blue bars.

นั่นคือแท่งสีน้ำเงิน

And the GDP in Africa is not making much progress.

แต่จีดีพีของแอฟริกาไม่ได้โตขึ้นมาก

Okay, fine. How do you know what

โอเค ทีนี้คุณจะรู้ได้ยังไงว่า

would have happened without the aid?

อะไรจะเกิดขึ้นถ้าไม่มีเงินช่วยเหลือ?

Maybe it would have been much worse,

บางทีสถานการณ์อาจจะแย่กว่านี้มาก

or maybe it would have been better.

หรืออาจจะดีกว่านี้ก็ได้

We have no idea. We don't know what the counterfactual is.

เราไม่รู้คำตอบเลย เราไม่รู้ว่าสิ่งที่อาจจะเกิดคืออะไร

There's only one Africa.

เพราะมีแอฟริกาเพียงทวีปเดียว

So what do you do?

ทีนี้คุณจะทำยังไงล่ะ?

To give the aid, and hope and pray that something comes out of it?

คุณจะให้เงินช่วยเหลือ และภาวนาว่าสิ่งดีๆ จะเกิดขึ้น

Or do you focus on your everyday life

หรือคุณจะสนใจแต่ชีวิตประจำวันของตัวเอง

and let the earthquake every eight days

ปล่อยให้แผ่นดินไหวทุก 8 วัน

continue to happen?

เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง?

The thing is, if we don't know

ประเด็นคือ ถ้าเราไม่รู้เลย

whether we are doing any good,

ว่าเรากำลังช่วยใครจริงๆ หรือเปล่า

we are not any better

เราก็ไม่ได้ดีไปกว่า

than the Medieval doctors and their leeches.

แพทย์ยุคกลางที่ใช้ปลิงดูดเลือด

Sometimes the patient gets better, sometimes the patient dies.

บางทีคนไข้ก็มีอาการดีขึ้น บางทีคนไข้ก็ตาย

Is it the leeches? Is it something else?

พวกเขาตายเพราะปลิงดูดเลือด หรือมีสาเหตุอื่น?

We don't know.

เราไม่รู้

So here are some other questions.

ทีนี้เราถามคำถามอื่น

They're smaller questions,

คำถามที่เล็กกว่านั้น

but they are not that small.

แต่ไม่เล็กมาก

Immunization, that's the cheapest way

การฉีดวัคซีน วิธีที่มีราคาถูกที่สุด

to save a child's life.

ที่จะช่วยชีวิตเด็กหนึ่งคน

And the world has spent a lot of money on it:

และโลกก็ใช้เงินไปแล้วมหาศาล

The GAVI and the Gates Foundations

แนวร่วมกาวีกับมูลนิธิเกตส์

are each pledging a lot of money towards it,

กำลังอุทิศเงินมหาศาลให้กับเรื่องนี้

and developing countries themselves have been doing a lot of effort.

และประเทศกำลังพัฒนาเองก็ใช้ความพยายามเยอะมาก

And yet, every year

แต่แล้ว ทุกปี

at least 25 million children

มีเด็กไม่ต่ำกว่า 25 ล้านคน

do not get the immunization they should get.

ที่ไม่ได้รับวัคซีนที่ควรจะได้

So this is what you call a "last mile problem."

นี่คือปัญหาที่เรียกว่า "ปัญหาไมล์สุดท้าย"

The technology is there,

เรามีเทคโนโลยีพร้อมแล้ว

the infrastructure is there,

โครงสร้างพื้นฐานก็พร้อม

and yet it doesn't happen.

แต่การแก้ปัญหาก็ไม่เกิด

So you have your million.

โอเค คุณมีเงิน 1 ล้าน

How do you use your million

คุณจะใช้เงินล้านนั้นยังไง

to solve this last mile problem?

เพื่อแก้ปัญหาไมล์สุดท้าย?

And here's another question:

ทีนี้ ฉันมีคำถามอีกหนึ่งคำถาม

Malaria. Malaria kills almost

มาเลเรีย มาเลเรียคร่าชีวิตคน

900,000 people every year,

เกือบเก้าแสนคนทุกปี

most of them in Sub-Saharan Africa,

ส่วนใหญ่อยู่ในแอฟริกาใต้ทะเลทรายซะฮารา

most of them under five.

ส่วนใหญ่ตายตอนอายุไม่ถึง 5 ขวบ

In fact, that is the leading cause of under-five mortality.

ที่จริงมันเป็นสาเหตุหลักของการตายในเด็กที่อายุต่ำกว่า 5 ขวบ

We already know how to kill malaria,

เรารู้แล้วว่าจะกำจัดมาเลเรียได้อย่างไร

but some people come to you and say,

แต่คนบางคนเดินมาหาคุณ บอกว่า

"You have your millions. How about bed nets?"

"คุณมีเงิน 1 ล้าน ซื้อมุ้งเป็นไง?"

Bed nets are very cheap.

มุ้งกันยุงมีราคาถูกมาก

For 10 dollars, you can manufacture and ship

ด้วยเงินแค่ 10 เหรียญ คุณสามารถผลิตและขนส่ง

an insecticide treated bed net

มุ้งกันยุงฉาบยาฆ่าแมลง

and you can teach someone to use them.

และสอนให้คนใช้มัน

And, not only do they protect the people who sleep under them,

มุ้งไม่เพียงแต่ปกป้องคนที่นอนในมุ้ง

but they have these great contagion benefits.

แต่ยังเป็นวิธีป้องกันการระบาดที่ยอดเยี่ยม

If half of a community sleeps under a net,

ถ้าคนในชุมชนครึ่งหนึ่งนอนในมุ้ง

the other half also benefits

คนอีกครึ่งหนึ่งก็ได้ประโยชน์ด้วย

because the contagion of the disease spread.

เพราะโรคจะไม่ระบาดเหมือนตอนไม่มีมุ้ง

And yet, only a quarter of kids at risk sleep under a net.

แต่แล้ว มีเด็กกลุ่มเสี่ยงเพียง 1 ใน 4 ที่ได้นอนในมุ้ง

Societies should be willing to go out

สังคมต่างๆ ควรเต็มใจที่จะออกไป

and subsidize the net, give them for free,

อุดหนุนมุ้ง และบริจาคไป

or, for that matter, pay people to use them

หรือจ้างคนให้ใช้มุ้ง

because of those contagion benefits.

เพราะมันป้องกันการระบาดอย่างที่บอก

"Not so fast," say other people.

แต่คนอื่นบอกว่า "ช้าก่อน"

"If you give the nets for free,

"ถ้าคุณเอามุ้งไปให้คนฟรีๆ

people are not going to value them.

คนก็จะไม่เห็นคุณค่าของมัน

They're not going to use them,

พวกเขาจะไม่ใช้มัน

or at least they're not going to use them as bed nets,

หรืออย่างน้อยก็จะไม่ใช้มันเป็นมุ้งนอน

maybe as fishing nets."

อาจจะเอาไปทำแหตกปลาแทน"

So, what do you do?

ทีนี้คุณจะทำยังไง?

Do you give the nets for free to maximize coverage,

ให้มุ้งฟรี เพื่อครอบคลุมพื้นที่ให้มากที่สุด?

or do you make people pay

หรือตั้งราคาให้คนซื้อ

in order to make sure that they really value them?

เพื่อจะได้มั่นใจว่าพวกเขาจะเห็นคุณค่าของมันจริงๆ?

How do you know?

คุณจะรู้ได้ยังไงว่าควรทำอะไร?

And a third question: Education.

คำถามที่สามเป็นเรื่องของการศึกษา

Maybe that's the solution, maybe we should send kids to school.

บางทีมันอาจเป็นคำตอบ บางทีเราควรส่งเด็กๆ ไปโรงเรียน

But how do you do that?

แต่คุณจะทำอย่างนั้นได้ยังไง?

Do you hire teachers? Do you build more schools?

คุณจะจ้างครูมากขึ้น? สร้างโรงเรียนมากขึ้น?

Do you provide school lunch?

จัดอาหารกลางวันด้วยหรือเปล่า?

How do you know?

คุณจะรู้ได้ยังไงว่าควรทำอะไร?

So here is the thing.

นี่คือประเด็นของฉัน

I cannot answer the big question,

ฉันตอบคำถามใหญ่ๆ ไม่ได้

whether aid did any good or not.

ตอบไม่ได้ว่าเงินช่วยเหลือดีหรือไม่ดี

But these three questions, I can answer them.

แต่ฉันตอบคำถามสามข้อนี้ได้

It's not the Middle Ages anymore,

นี่ไม่ใช่ยุคกลางอีกแล้ว

it's the 21st century.

นี่คือศตวรรษที่ 21

And in the 20th century,

และในศตวรรษที่ 20

randomized, controlled trials

การทดลองควบคุมแบบสุ่ม

have revolutionized medicine

ก็ได้ปฏิวัติวงการแพทย์

by allowing us to distinguish

ด้วยการทำให้เราแยกแยะได้

between drugs that work

ระหว่างยาที่ใช้การได้

and drugs that don't work.

กับยาที่ใช้ไม่ได้

And you can do the same

และคุณก็สามารถทำ

randomized, controlled trial for social policy.

การทดลองควบคุมแบบสุ่มสำหรับนโยบายสังคม

You can put social innovation to the same

คุณสามารถทดสอบนวัตกรรมสังคม

rigorous, scientific tests

ด้วยวิธีทดสอบแบบวิทยาศาสตร์เข้มข้น

that we use for drugs.

ที่เราใช้กับยา

And in this way, you can take the guesswork

วิธีนี้จะช่วยให้คุณขจัดการเดา

out of policy-making

ออกไปจากการออกแบบนโยบาย

by knowing what works,

ด้วยความรู้ว่า อะไรใช้ได้

what doesn't work and why.

อะไรใช้ไม่ได้ และทำไม

And I'll give you some examples with those three questions.

ฉันจะนำเสนอตัวอย่างจากคำถามสามข้อเมื่อกี้

So I start with immunization.

เริ่มจากการฉีดวัคซีน

Here's Udaipur District, Rajasthan. Beautiful.

นี่คืออุไดปูร์ รัฐราชสถาน เป็นเมืองที่สวยงาม

Well, when I started working there,

ตอนที่ฉันเริ่มทำงานที่นั่น

about one percent of children

มีเด็กในเมืองประมาณ 1 เปอร์เซ็นต์

were fully immunized.

ที่ได้รับการฉีดวัคซีนครบถ้วน

That's bad, but there are places like that.

นี่เป็นข่าวร้าย แต่มีเมืองแบบนี้อีกมาก

Now, it's not because the vaccines are not there --

โอเค มันไม่ใช่เพราะอุไดปูร์ไม่มีวัคซีน

they are there and they are free --

เมืองมีวัคซีน และวัคซีนก็ฟรีด้วย

and it's not because parents do not care about their kids.

และก็ไม่ใช่เพราะพ่อแม่ไม่ใส่ใจลูกๆ

The same child that is not immunized against measles,

เพราะเด็กที่ไม่เคยได้วัคซีนโรคหัด

if they do get measles, parents will spend

ถ้าเกิดเป็นหัดขึ้นมา พ่อแม่ของเขาจะใช้เงิน

thousands of rupees to help them.

หลายพันรูปีในการรักษา

So you get these empty village subcenters

เมืองนี้เต็มไปด้วยศูนย์อนามัยร้างในหมู่บ้าน

and crowded hospitals.

กับโรงพยาบาลที่แน่นขนัด

So what is the problem?

ฉะนั้นปัญหาคืออะไร?

Well, part of the problem, surely, is people do not fully understand.

โอเค แน่นอนว่าปัญหาส่วนหนึ่งคือ คนยังเข้าใจขาดๆ เกินๆ

After all, in this country as well,

เพราะในประเทศอินเดีย

all sorts of myths and misconceptions

ก็ยังมีมายาคติและความเข้าใจผิดมากมาย

go around immunization.

เกี่ยวกับการฉีดวัคซีน

So if that's the case, that's difficult,

ถ้านี่คือปัญหา มันก็แก้ยาก

because persuasion is really difficult.

เพราะการหว่านล้อมคนเป็นเรื่องที่ยากมาก

But maybe there is another problem as well.

แต่บางที อาจจะมีอีกปัญหาหนึ่งก็ได้

It's going from intention to action.

คือการก้าวจากความตั้งใจไปสู่การกระทำ

Imagine you are a mother

ลองสมมุติว่าคุณเป็นแม่เด็ก

in Udaipur District, Rajasthan.

คนหนึ่งในเมืองอุไดปูร์ รัฐราชสถาน

You have to walk a few kilometers to get your kids immunized.

คุณต้องเดินหลายกิโลเพื่อพาลูกไปฉีดวัคซีน

And maybe when you get there, what you find is this:

และบางที เมื่อคุณไปถึงแล้ว คุณจะพบว่า

The subcenter is closed. Ao you have to come back,

ศูนย์อนามัยปิดไปแล้ว คุณต้องกลับมาใหม่

and you are so busy and you have so many other things to do,

และคุณก็ยุ่งเหลือเกิน มีอย่างอื่นอีกเยอะที่ต้องทำ

you will always tend to postpone and postpone,

คุณก็เลยผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยๆ

and eventually it gets too late.

จนกระทั่งมันสายเกินไปแล้ว

Well, if that's the problem, then that's much easier.

โอเค ถ้าปัญหาอยู่ตรงนี้ มันก็แก้ง่ายกว่ามาก

Because A, we can make it easy,

เพราะ ก. เราทำให้มันง่ายได้

and B, we can maybe

และ ข. บางทีเราจะสามารถ

give people a reason to act today,

สร้างเหตุผลให้คนลงมือทำวันนี้

rather than wait till tomorrow.

แทนที่จะรอถึงวันพรุ่งนี้

So these are simple ideas, but we didn't know.

เหล่านี้เป็นความคิดง่ายๆ แต่เราไม่รู้ว่าใช้ได้หรือเปล่า

So let's try them.

เราก็เลยลองทำ

So what we did is we did a randomized, controlled trial

เราทำการทดลองควบคุมแบบสุ่ม

in 134 villages in Udaipur Districts.

ในหมู่บ้าน 134 แห่งในอุไดปูร์

So the blue dots

จุดสีฟ้าคือหมู่บ้านที่เรา

are selected randomly.

สุ่มเลือกมา

We made it easy -- I'll tell you how in a moment.

เราคิดขั้นตอนที่ง่ายมาก เดี๋ยวฉันจะเล่า

In the red dots, we made it easy

ในจุดสีแดง เราทำให้ฉีดวัคซีนง่าย

and gave people a reason to act now.

และมอบเหตุผลให้คนลงมือวันนี้

The white dots are comparisons, nothing changed.

จุดสีขาวคือกลุ่มควบคุม คือไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

So we make it easy by organizing

เราคิดขั้นตอนง่ายๆ ด้วยการจัดตั้ง

this monthly camp where people can

ค่ายฉีดวัคซีนประจำเดือน ให้คนพาลูก

get their kids immunized.

มาฉีดวัคซีน

And then you make it easy

เราทำให้ง่าย

and give a reason to act now

และมอบเหตุผลให้คนลงมือทำ

by adding a kilo of lentils for each immunization.

ด้วยการให้ถั่วฝักยาวหนึ่งกิโล ต่อการฉีดหนึ่งครั้ง

Now, a kilo of lentils is tiny.

โอเค ถั่วฝักยาวหนึ่งกิโลเป็นเรื่องเล็กมาก

It's never going to convince anybody

มันไม่มีทางที่จะหว่านล้อมใคร

to do something that they don't want to do.

ให้ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำ

On the other hand, if your problem is you tend to postpone,

ในทางกลับกัน ถ้าปัญหาของคุณคือการผลัดวันประกันพรุ่ง

then it might give you a reason to act today

ถั่วฝักยาวนี้ก็อาจเป็นเหตุผลให้คุณทำมันวันนี้

rather than later.

แทนที่จะผลัดไปวันหน้า

So what do we find?

สิ่งที่เราค้นพบคืออะไร?

Well, beforehand, everything is the same.

โอเค ก่อนหน้านี้ ทุกอย่างเหมือนเดิม

That's the beauty of randomization.

นี่คือความงดงามของการสุ่มเลือก

Afterwards,

หลังจากนั้น

the camp -- just having the camp --

ค่ายวัคซีน แค่การมีค่ายนี้

increases immunization from six percent to 17 percent.

ได้เพิ่มอัตราเด็กที่ฉีดวัคซีนจาก 6 เป็น 17 เปอร์เซ็นต์

That's full immunization.

นั่นคือวัคซีนชุดเต็ม

That's not bad, that's a good improvement.

อัตรานี้ไม่เลวเลย เป็นการปรับปรุงที่ดี

Add the lentils and you reach to 38 percent.

หลังจากที่เราแจกถั่วฝักยาว อัตรานี้ก็ขึ้นไปถึง 38 เปอร์เซ็นต์

So here you've got your answer.

ทีนี้คุณก็ได้คำตอบแล้ว

Make it easy and give a kilo of lentils,

ทำขั้นตอนให้ง่าย แจกถั่วฝักยาวหนึ่งกิโล

you multiply immunization rate by six.

แล้วคุณจะเพิ่มอัตราฉีดวัคซีนได้ 6 เท่า

Now, you might say, "Well, but it's not sustainable.

ตรงนี้คุณอาจบอกว่า "แต่มันไม่ยั่งยืนนะ

We cannot keep giving lentils to people."

เราแจกถั่วฝักยาวให้คนไปเรื่อยๆ ไม่ได้"

Well, it turns out it's wrong economics,

ความคิดแบบนี้เป็นเศรษฐศาสตร์ที่ผิด

because it is cheaper

เพราะการแจกถั่วฝักยาว

to give lentils than not to give them.

นั้นถูกกว่าถ้าไม่แจก

Since you have to pay for the nurse anyway,

เพราะคุณต้องเสียเงินค่าพยาบาลอยู่ดี

the cost per immunization

ต้นทุนของการฉีดวัคซีน

ends up being cheaper if you give incentives than if you don't.

ที่มีแรงจูงใจจะถูกกว่าต้นทุนที่ไม่มีแรงจูงใจ

How about bed nets?

แล้วเรื่องมุ้งล่ะ?

Should you give them for free, or should you ask people to pay for them?

คุณควรจะแจกมุ้ง หรือบอกให้คนเสียเงินซื้อ?

So the answer hinges

คำตอบขึ้นอยู่กับ

on the answer to three simple questions.

คำตอบย่อยของสามคำถามง่ายๆ

One is: If people must pay for a bed net,

หนึ่ง ถ้าคนต้องเสียเงินซื้อมุ้ง

are they going to purchase them?

พวกเขาจะซื้อมุ้งหรือเปล่า?

The second one is:

คำถามที่สองคือ

If I give bed nets for free,

ถ้าเราแจกมุ้งไปฟรีๆ

are people going to use them?

คนจะใช้มันหรือเปล่า?

And the third one is:

และคำถามที่สามคือ

Do free bed nets discourage future purchase?

มุ้งฟรีทำให้คนไม่อยากซื้อมุ้งในอนาคตหรือเปล่า?

The third one is important

คำถามที่สามนี้สำคัญ

because if we think people get used to handouts,

เพราะถ้าคนเคยชินกับการได้มุ้งฟรี

it might destroy markets to distribute free bed nets.

มันก็จะทำลายตลาดของการแจกจ่ายมุ้งฟรี

Now this is a debate that has generated

นี่คือการถกเถียงที่ก่อให้เกิด

a lot of emotion and angry rhetoric.

อารมณ์พลุ่งพล่านและโวหารโกรธแค้น

It's more ideological than practical,

เป็นเรื่องของอุดมการณ์มากกว่าภาคปฏิบัติ

but it turns out it's an easy question.

แต่กลายเป็นคำถามที่ตอบง่าย

We can know the answer to this question.

เพราะเราหาคำตอบได้

We can just run an experiment.

ด้วยการทำการทดลอง

And many experiments have been run, and they all have the same results,

เราทำการทดลองหลายรอบ ได้ผลลัพธ์ตรงกัน

so I'm just going to talk to you about one.

ฉันเลยจะเล่าให้ฟังเรื่องเดียว

And this one that was in Kenya,

คือการทดลองที่ทำในเคนยา

they went around and distributed to people

คนที่ทำการทดลองไปแจกจ่าย

vouchers, discount vouchers.

คูปองส่วนลดให้กับผู้คน

So people with their voucher

คนที่มีคูปองสามารถ

could get the bed net in the local pharmacy.

ไปซื้อมุ้งกันยุงที่ร้านขายยาในท้องถิ่น

And some people get 100 percent discount,

บางคนได้ส่วนลด 100 เปอร์เซ็นต์

and some people get 20 percent discounts,

บางคนได้ 20 เปอร์เซ็นต์

and some people get 50 percent discount, etc.

และบางคนได้ 50 เปอร์เซ็นต์ ฯลฯ

And now we can see what happens.

ทีนี้เราก็ดูได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

So, how about the purchasing?

โอเค เกิดอะไรขึ้นกับการซื้อมุ้ง?

Well, what you can see is that

สิ่งที่เราค้นพบก็คือ

when people have to pay for their bed nets,

เวลาที่คนต้องเสียเงินซื้อมุ้ง

the coverage rate really falls down a lot.

อัตราการใช้มุ้งก็ลดลงมาก

So even with partial subsidy,

แม้จะอุดหนุนบางส่วน

three dollars is still not the full cost of a bed net,

เงิน 3 เหรียญก็ยังไม่ใช่ต้นทุนทั้งหมดของมุ้ง

and now you only have 20 percent of the people with the bed nets,

และตอนนี้ก็มีคนใช้มุ้งเพียง 20 เปอร์เซ็นต์

you lose the health immunity, that's not great.

เท่ากับมีภูมิคุ้มกันลดลง นี่เป็นข่าวร้าย

Second thing is, how about the use?

ทีนี้เรื่องการใช้มุ้งล่ะ?

Well, the good news is, people, if they have the bed nets,

ข่าวดีคือ เราพบว่าคนที่มีมุ้ง

will use the bed nets regardless of how they got it.

จะใช้มันโดยไม่เกี่ยงว่าได้มันมายังไง

If they get it for free, they use it.

ถ้าพวกเขาได้มุ้งมาฟรีๆ ก็ใช้มัน

If they have to pay for it, they use it.

ถ้าต้องซื้อ พวกเขาก็ใช้มัน

How about the long term?

แล้วประเด็นระยะยาวล่ะ?

In the long term,

ในระยะยาว

people who got the free bed nets,

คนที่ได้รับมุ้งฟรี

one year later, were offered the option

หนึ่งปีให้หลัง ได้รับข้อเสนอ

to purchase a bed net at two dollars.

ให้ซื้อมุ้งได้ในราคา 2 เหรียญ

And people who got the free one

ข้อค้นพบคือ คนที่ได้มุ้งฟรี

were actually more likely to purchase the second one

มีแนวโน้มที่จะซื้อมุ้งอันที่สอง

than people who didn't get a free one.

มากกว่าคนที่ไม่ได้มุ้งฟรี

So people do not get used to handouts; they get used to nets.

นั่นแปลว่าคนไม่ได้คุ้นเคยกับการให้เปล่า พวกเขาคุ้นเคยกับมุ้ง

Maybe we need to give them a little bit more credit.

บางทีเราอาจต้องมองคนในแง่ดีมากขึ้น

So, that's for bed nets. So you will think, "That's great.

โอเค นั่นคือเรื่องมุ้ง คุณอาจคิดว่า "ดีเลย

You know how to immunize kids, you know how to give bed nets."

คุณรู้วิธีให้วัคซีน รู้วิธีให้มุ้งกันยุง"

But what politicians need is a range of options.

แต่สิ่งที่นักการเมืองต้องการคือทางเลือกต่างๆ

They need to know: Out of all the things I could do,

พวกเขาต้องรู้ว่า จากทางเลือกทั้งหมดที่ฉันทำได้

what is the best way to achieve my goals?

อะไรคือทางเลือกที่ดีที่สุดที่จะบรรลุเป้าหมาย?

So suppose your goal is to get kids into school.

สมมุติว่าเป้าหมายของคุณคือ ให้เด็กไปโรงเรียน

There are so many things you could do. You could pay for uniforms,

มีหลายอย่างมากที่คุณทำได้ คุณอาจให้ชุดนักเรียน

you could eliminate fees, you could build latrines,

คุณอาจยกเลิกค่าเล่าเรียน สร้างห้องส้วม

you could give girls sanitary pads, etc., etc.

แจกผ้าอนามัยให้เด็กผู้หญิง ฯลฯ

So what's the best?

วิธีไหนดีที่สุด?

Well, at some level, we think

โอเค ในบางระดับ เราคิดว่า

all of these things should work.

วิธีเหล่านี้น่าจะใช้ได้ทั้งหมด

So, is that sufficient? If we think they should work intuitively,

ถ้าเราคิดโดยสัญชาตญาณว่ามันควรจะใช้ได้ คำถามคือนั่นเพียงพอไหม

should we go for them?

เราควรจะทำหรือเปล่า?

Well, in business, that's certainly not the way we would go about it.

ในโลกธุรกิจ นี่ไม่ใช่วิธีที่เราตัดสินใจแน่นอน

Consider for example

ลองนึกถึงตัวอย่าง

transporting goods.

การขนส่งสินค้า

Before the canals were invented

ก่อนที่จะมีการขุดคูคลอง

in Britain before the Industrial Revolution,

ในอังกฤษยุคก่อนปฏิวัติอุตสาหกรรม

goods used to go on horse carts.

สินค้าต่างๆ ส่งบนเกวียนเทียมม้า

And then canals were built,

หลังจากนั้นคนก็ขุดคูคลอง

and with the same horseman and the same horse,

ทำให้คนขับเกวียนคนเดิมกับม้าตัวเดิม

you could carry ten times as much cargo.

ส่งสินค้าได้มากขึ้นถึง 10 เท่า

So should they have continued

แปลว่าคนควรจะยังทำแบบเดิม

to carry the goods on the horse carts, on the ground,

คือส่งสินค้าบนหลังม้า ตามเส้นทางภาคพื้นดิน

that they would eventually get there?

รอวันที่จะไปถึงจุดหมาย?

Well, if that had been the case,

ถ้าพ่อค้าทำแบบนั้น

there would have been no Industrial Revolution.

การปฏิวัติอุตสาหกรรมก็ไม่มีวันเกิดขึ้น

So why shouldn't we do the same with social policy?

แล้วทำไมเราถึงจะทำแบบเดียวกันกับนโยบายสังคมไม่ได้?

In technology, we spend so much time

ในภาคเทคโนโลยี เราใช้เวลามากเหลือเกิน

experimenting, fine-tuning,

ในการทดลอง ปรับแก้รายละเอียด

getting the absolute cheapest way to do something,

ให้ได้วิธีที่ถูกที่สุดจริงๆ ในการทำอะไรสักอย่าง

so why aren't we doing that with social policy?

แล้วทำไมเราถึงไม่ทำอย่างนั้นกับนโยบายสังคม?

Well, with experiments, what you can do

ตอนนี้การทดลองช่วยให้คุณสามารถ

is answer a simple question.

ตอบคำถามง่ายๆ ได้

Suppose you have 100 dollars to spend

สมมุติว่าคุณมีเงิน 100 เหรียญจะใช้

on various interventions.

กับสิ่งประดิษฐ์ต่างๆ

How many extra years of education

เด็กจะมีการศึกษามากขึ้นกี่ปี

do you get for your hundred dollars?

ถ้าคุณใช้เงิน 100 เหรียญนั้น?

Now I'm going to show you

ทีนี้ฉันจะแสดงให้ดูว่า

what we get with various education interventions.

มาตรการต่างๆ ด้านการศึกษาให้อะไรเราบ้าง

So the first ones are if you want the usual suspects,

มาตรการแรกๆ ที่เราดูคือมาตรการทั่วไป

hire teachers, school meals,

อย่างการจ้างครู อาหารในโรงเรียน

school uniforms, scholarships.

ชุดนักเรียน ทุนการศึกษา

And that's not bad. For your hundred dollars,

ทั้งหมดนี้ไม่เลวเลยสำหรับ 100 เหรียญ

you get between one and three extra years of education.

มันช่วยเพิ่มอัตราการไปโรงเรียน 1-3 ปี

Things that don't work so well is bribing parents,

มาตรการที่ไม่ได้ผลดีเท่าคือการติดสินบนพ่อแม่

just because so many kids are already going to school

เพราะเด็กจำนวนมากไปโรงเรียนอยู่แล้ว

that you end up spending a lot of money.

เรื่องนี้เลยกลายเป็นว่าคุณเสียเงินเยอะมาก

And here are the most surprising results.

ผลลัพธ์ที่น่าแปลกใจที่สุดคือ

Tell people the benefits of education,

การอธิบายประโยชน์ของการศึกษาให้คนฟัง

that's very cheap to do.

เป็นวิธีที่ถูกมาก

So for every hundred dollars you spend doing that,

และทุก 100 เหรียญที่คุณใช้ทำเรื่องนี้

you get 40 extra years of education.

คุณจะเพิ่มอัตราการไปโรงเรียนได้ถึง 40 ปี

And, in places where there are worms,

และในพื้นที่ที่มีพยาธิ

intestinal worms,

พยาธิลำไส้

cure the kids of their worms.

คุณควรรักษาเด็กให้หายขาด

And for every hundred dollars,

ทุก 100 เหรียญที่ใช้ทำเรื่องนี้

you get almost 30 extra years of education.

ช่วยเพิ่มอัตราการไปโรงเรียนได้เกือบ 30 ปี

So this is not your intuition,

ดังนั้น นี่จึงไม่ใช่สัญชาตญาณ

this is not what people would have gone for,

ไม่ใช่สิ่งที่คนจะตัดสินใจทำ

and yet, these are the programs that work.

แต่มันคือมาตรการที่แก้ปัญหาได้

We need that kind of information, we need more of it,

เราต้องการข้อมูลแบบนี้ ต้องการมากกว่านี้มาก

and then we need to guide policy.

เสร็จแล้วเราก็ต้องแนะแนวนโยบาย

So now, I started from the big problem, and I couldn't answer it.

เห็นชัดว่าฉันเริ่มจากปัญหาใหญ่ ปัญหาที่ฉันตอบไม่ได้

And I cut it into smaller questions,

ฉันก็เลยย่อยมันลงเป็นปัญหาเล็กๆ

and I have the answer to these smaller questions.

ฉันตอบปัญหาเล็กๆ เหล่านี้ได้

And they are good, scientific, robust answers.

คำตอบที่ดี เป็นวิทยาศาสตร์และตรงไปตรงมา

So let's go back to Haiti for a moment.

ทีนี้ลองกลับไปที่เฮติกัน

In Haiti, about 200,000 people died --

ในเฮติ มีคนตายประมาณสองแสนคน

actually, a bit more by the latest estimate.

ที่จริงตัวเลขล่าสุดสูงกว่านั้นแล้ว

And the response of the world was great:

และโลกทั้งโลกก็ร่วมใจกันช่วย

Two billion dollars got pledged just last month,

เดือนที่แล้วเดือนเดียวมีสัญญาว่าจะให้เงิน 2 พันล้านเหรียญ

so that's about 10,000 dollars per death.

เท่ากับประมาณหนึ่งหมื่นเหรียญต่อคนตายหนึ่งคน

That doesn't sound like that much when you think about it.

ไม่ได้เป็นตัวเลขที่สูงเลยถ้าคุณลองนึกดู

But if we were willing to spend 10,000 dollars

แต่ถ้าเรายอมจ่ายเงินหนึ่งหมื่นเหรียญ

for every child under five who dies,

ต่อเด็กอายุไม่ถึงห้าขวบทุกคนที่ตาย

that would be 90 billion per year

มันก็เท่ากับว่าเรามี 90,000 ล้านเหรียญทุกปี

just for that problem.

สำหรับปัญหานี้ปัญหาเดียว

And yet it doesn't happen.

แต่แล้วเรื่องนี้ก็ไม่เกิด

So, why is that?

ทำไมล่ะ?

Well, I think what part of the problem is that,

ฉันคิดว่าส่วนหนึ่งของปัญหาคือ

in Haiti, although the problem is huge,

ในเฮติ แม้ว่าปัญหาจะใหญ่มาก

somehow we understand it, it's localized.

เราก็เข้าใจมัน มันเป็นปัญหาของท้องถิ่น

You give your money to Doctors Without Borders,

คุณบริจาคเงินให้กับองค์การแพทย์ไร้พรมแดน

you give your money to Partners In Health,

คุณบริจาคเงินให้กับ Partners in Health

and they'll send in the doctors, and they'll send in the lumber,

แล้วพวกเขาก็จะส่งแพทย์เข้าไป ส่งไม้ไปสร้างบ้าน

and they'll helicopter things out and in.

ส่งของด้วยเฮลิคอปเตอร์รอบแล้วรอบเล่า

And the problem of poverty is not like that.

ปัญหาของความยากจนไม่ใช่แบบนั้น

So, first, it's mostly invisible;

ก่อนอื่น เรามองไม่ค่อยเห็นมัน

second, it's huge;

ข้อสอง มันเป็นปัญหาที่ใหญ่หลวง

and third, we don't know whether we are doing the right thing.

และข้อสาม เราไม่รู้ว่าเรากำลังทำสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า

There's no silver bullet.

เราไม่มียาวิเศษ

You cannot helicopter people out of poverty.

คุณส่งเฮลิคอปเตอร์ไปฉุดคนขึ้นจากความจนไม่ได้

And that's very frustrating.

ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดมาก

But look what we just did today.

แต่ดูสิว่าวันนี้เราเพิ่งทำอะไรกัน

I gave you three simple answers to three questions:

ฉันให้คำตอบง่ายๆ กับคำถามสามข้อ

Give lentils to immunize people,

ให้ถั่วฝักยาวเพื่อให้วัคซีนกับเด็ก

provide free bed nets, deworm children.

แจกมุ้งฟรี ขจัดพยาธิในเด็ก

With immunization or bed nets,

วัคซีนหรือมุ้งกันยุงช่วยชีวิตคนได้

you can save a life for 300 dollars per life saved.

ด้วยต้นทุน 300 เหรียญต่อหนึ่งชีวิต

With deworming, you can get

การขจัดพยาธิทำให้เด็ก

an extra year of education for three dollars.

ได้รับการศึกษามากขึ้น 1 ปี ในราคา 3 เหรียญ

So we cannot eradicate poverty just yet,

ดังนั้น แม้เราจะยังขจัดความยากจนไม่ได้

but we can get started.

เราก็เริ่มลงมือได้

And maybe we can get started small

และบางที เราอาจเริ่มจากสิ่งเล็กๆ

with things that we know are effective.

สิ่งที่เรารู้ว่าได้ผลดี

Here's an example of how this can be powerful.

นี่คือตัวอย่างของวิธีที่เรื่องนี้จะสร้างพลัง

Deworming.

การขจัดพยาธิ

Worms have a little bit of a problem grabbing the headlines.

พยาธิไม่ค่อยเป็นพาดหัวข่าว

They are not beautiful and don't kill anybody.

มันไม่สวยงาม และมันก็ไม่ฆ่าใครเลย

And yet, when the young global leader in Davos

แต่แล้ว เมื่อผู้นำโลกยังหนุ่มในดาโวส

showed the numbers I gave you,

แสดงตัวเลขที่ฉันแสดงให้คุณดู

they started Deworm the World.

พวกเขาก็เริ่มโครงการ Deworm the World

And thanks to Deworm the World,

หลังจากนั้น โครงการนี้ประกอบกับ

and the effort of many country governments and foundations,

ความพยายามของรัฐบาลและมูลนิธิหลายแห่ง

20 million school-aged children got dewormed in 2009.

ทำให้เด็กวัยเรียน 20 ล้านคนได้รับการขจัดพยาธิในปี 2009

So this evidence is powerful.

นี่แสดงว่าหลักฐานนั้นทรงพลังมาก

It can prompt action.

มันจุดประกายการกระทำได้

So we should get started now.

ดังนั้นเราจึงควรเริ่มกันวันนี้

It's not going to be easy.

มันไม่ใช่เรื่องง่าย

It's a very slow process.

มันเป็นกระบวนการที่ช้ามาก

You have to keep experimenting, and sometimes ideology

คุณต้องไม่หยุดทดลอง และบางครั้งอุดมการณ์

has to be trumped by practicality.

ก็ต้องหลีกทางให้กับการปฏิบัติที่ได้ผล

And sometimes what works somewhere doesn't work elsewhere.

และบางครั้งสิ่งที่ใช้การได้ในพื้นที่หนึ่ง จะใช้ที่อื่นไม่ได้

So it's a slow process,

มันก็เลยเป็นกระบวนการที่ช้า

but there is no other way.

แต่เราก็ไม่มีวิธีอื่น

These economics I'm proposing,

เศรษฐศาสตร์ที่ฉันกำลังเสนอ

it's like 20th century medicine.

เหมือนกับการแพทย์ยุคศตวรรษที่ 20

It's a slow, deliberative process

มันเป็นกระบวนการค้นพบที่เชื่องช้า

of discovery.

และรอบคอบ

There is no miracle cure,

เราไม่มียาวิเศษ

but modern medicine is saving

แต่การแพทย์สมัยใหม่ก็กำลังช่วยชีวิต

millions of lives every year,

คนหลายล้านคนทุกปี

and we can do the same thing.

และเราก็ทำแบบเดียวกันได้

And now, maybe, we can go back to the bigger question

บางที เราอาจกลับไปที่คำถามใหญ่

that I started with at the beginning.

ที่ฉันทิ้งไว้ตอนต้น

I cannot tell you

ฉันบอกคุณไม่ได้

whether the aid we have spent in the past has made a difference,

ว่าเงินช่วยเหลือในอดีตสร้างการเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า

but can we come back here in 30 years

แต่เราจะกลับมายืนตรงนี้ในอีก 30 ปีข้างหน้า

and say, "What we have done,

และพูดได้ว่า "สิ่งที่เราทำ

it really prompted a change for the better."

กระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงบวกจริงๆ"

I believe we can and I hope we will.

ฉันเชื่อว่าเราทำได้ และหวังว่าเราจะทำ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)