Esther Duflo: Social experiments to fight poverty

اِستر دوفلو: آزمایش های اجتماعی برای مبارزه با فقر

Translator: Negar S Reviewer: saman dadbin

So here it is. You can check: I am short, I'm French,

خوب شما می بینید که من کوتاه قد و فرانسوی هستم،

I have a pretty strong French accent,

من لهجه غلیظ فرانسوی هم دارم،

so that's going to be clear in a moment.

که تا یک لحظه دیگه، کاملا عیان می شود .

Maybe a sobering thought

و اکنون جدا اندیشه کنید،

and something you all know about.

چیزی که همه شما درباره اش میدانید.

And I suspect many of you gave

من گمان میکنم که بسیاری از شما

something to the people of Haiti this year.

به مردم کشور هائیتی امسال کمک کردید.

And there is something else

و چیز دیگری

I believe in the back of your mind

که معتقدم، این است که ،

you also know.

همچنین شما میدانید که

That is, every day,

هر روز،

25,000 children die

بیست و پنج هزار کودک می میرند به دلیل

of entirely preventable causes.

بیماری هایی که کاملا قابل پیشگیری است.

That's a Haiti earthquake every eight days.

این تلفات در هر هشت روز ، معادل کشته های زلزله هایئتی است.

And I suspect many of you probably gave something

و من گمان میکنم که بسیاری از شما احتمالا

towards that problem as well,

برای حل این مسئله هم یه چیزی کمک کردید،

but somehow it doesn't happen

اما بنا به دلایلی ، این کمک شما

with the same intensity.

با شدت یکسان رخ نمی دهد

So why is that?

علتش چیست ؟

Well, here is a thought experiment for you.

خوب ، این یک آزمایش فکری برای شما است.

Imagine you have a few million dollars that you've raised --

تصور کنید که چند میلیون دلار جمع کرده اید.

maybe you're a politician in a developing country

شاید شما یه سياستمدار در یه كشورِ در حال توسعه هستید،

and you have a budget to spend. You want to spend it on the poor:

و شما یک پولی را برای هزینه کردن دارید و می خواهید این پول را فرق فقرا کنید.

How do you go about it?

چگونه این بوجه را اختصاص میدهید؟

Do you believe the people who tell you

آیا کسانی را باور دارید که میگویند:

that all we need to do is to spend money?

تنها چیزی که ما نیاز داریم این است که پول خرج کنیم زیرا

That we know how to eradicate poverty,

می دانیم چگونه فقر را کاهش دهیم،

we just need to do more?

و فقط به پول بیشتری نیاز داریم؟

Or do you believe the people who tell you that

یا اینکه شما به افرادی اعتقاد دارید که می گویند

aid is not going to help, on the contrary it might hurt,

امداد وجهی هیچ کمکی نمی کند و در شرایطی ممکن است آسیب نیز برساند،

it might exacerbate corruption, dependence, etc.?

چون ممکن است فساد و وابستگی را افزایش دهد

Or maybe you turn to the past.

و یا شاید شما به گذشته نگاه کنید.

After all, we have spent billions of dollars on aid.

هر چی باشد، ما میلیاردها دلار صرف امداد کرده ایم.

Maybe you look at the past and see.

شاید شما به گذشته نگاه کنید تا ببینید

Has it done any good?

آیا آن امداد سودی به مردم رسانده؟

And, sadly, we don't know.

و متاسفانه، ما نمی دانیم.

And worst of all, we will never know.

و از همه بدتر، ما هرگز نخواهیم فهمید.

And the reason is that -- take Africa for example.

علتش این است که -- به عنوان مثال اگر نگاهی به آفریقا کنیم --

Africans have already got a lot of aid.

آفریقایی ها کمک مالی زیادی دریافت کردند.

These are the blue bars.

که در این نمودار با ستون های آبی نشان داده شده.

And the GDP in Africa is not making much progress.

اما "تولید ناخالص داخلی" (GDP) در آفریقا پیشرفت زیادی نکرده.

Okay, fine. How do you know what

خیلی خب، چطور میشه فهمید که

would have happened without the aid?

بدون کمک مالی چه اتفاقی می افتاد؟

Maybe it would have been much worse,

شاید اوضاع وخیمتر می شد.

or maybe it would have been better.

شاید اوضاع بهتر می شد.

We have no idea. We don't know what the counterfactual is.

ما اصلا نمی دانیم ، ما نمی دانیم تحت شرایط مختلف چه اتفاقی می افتاد.

There's only one Africa.

تنها یک آفریقا وجود دارد.

So what do you do?

پس چه کار میشه کرد؟

To give the aid, and hope and pray that something comes out of it?

همین جور به آفریقا پول دهیم و امیدوار باشیم که به نتیجه میرسد؟

Or do you focus on your everyday life

یا اینکه روی زندگی روزمره خودمان تمرکز کنیم

and let the earthquake every eight days

و اجازه دهیم هر هشت روز وقوع زلزله فقر

continue to happen?

ادامه یابد؟

The thing is, if we don't know

اگر ما ندانیم که

whether we are doing any good,

آیا کاری از پیش میبریم یا نه،

we are not any better

ما بهتر از

than the Medieval doctors and their leeches.

پزشکان قرون وسطی و زالو شان نیستیم.

Sometimes the patient gets better, sometimes the patient dies.

گاهی بیمار بهتر می شود، گاهی بیمار می میرد.

Is it the leeches? Is it something else?

آیا زالو کمک کرده، یا چیزِ دیگری؟

We don't know.

ما نمی دانیم.

So here are some other questions.

خب پس چندتا سوال دیگر بپرسیم.

They're smaller questions,

اینها سوالات جزئی تر هستند از اینکه آیا امداد کلا موثر بوده یا نه،

but they are not that small.

اما آنقدرها هم جزئی نیستند.

Immunization, that's the cheapest way

سؤال اول: واکسن. واکسینه سازی، ارزان ترین راه

to save a child's life.

برای نجات زندگی یک کودک است.

And the world has spent a lot of money on it:

و جهان پول زیادی صرف واکسینه سازی کرده.

The GAVI and the Gates Foundations

موسسه خیریه گا-وی GAVI و بنیاد گیتس (Gates Foundations)

are each pledging a lot of money towards it,

هر کدام مبلغ بالایی برای واکسن متعهد شده اند.

and developing countries themselves have been doing a lot of effort.

و کشورهای در حال توسعه خود تلاش زیادی در این زمینه کرده اند.

And yet, every year

اما با این حال، هر سال،

at least 25 million children

حداقل ۲۵ میلیون کودک

do not get the immunization they should get.

واکسنی را که باید بزنند دریافت نمی کنند.

So this is what you call a "last mile problem."

خب این مشکل "برداشتن قدم آخر برای رسیدن به هدف" نام دارد.

The technology is there,

فن آوری واکسن وجود دارد.

the infrastructure is there,

امکانات و تجهیزات ساخت واکسن وجود دارد.

and yet it doesn't happen.

اما در عین حال، حداقل ۲۵ میلیون کودک واکسینه نمی شوند.

So you have your million.

خب مثلا اگر شما یک میلیون دلار بوجه دارید.

How do you use your million

چگونه می تونید از آن میلیون استفاده کنید

to solve this last mile problem?

برای حل این مشکلِ قدمِ آخر؟

And here's another question:

و حالا سؤال دوم: مالاریا.

Malaria. Malaria kills almost

مالاریا تقریبا

900,000 people every year,

هر سال نهصد هزار نفر را می کشد

most of them in Sub-Saharan Africa,

بیشترشان در کشورهای جنوب صحرای آفریقا،

most of them under five.

و زیر پنج سال، را میکشد.

In fact, that is the leading cause of under-five mortality.

در واقع مالاریا عاملِ اصلی مرگِ کودکان زیر ۵ سال است.

We already know how to kill malaria,

ما الان روش از بین بردن مالاریا را می دانیم،

but some people come to you and say,

اما بعضی ها پیش شما می آیند و می گویند،

"You have your millions. How about bed nets?"

"شما که میلیون ها دلار دارید. چطوره پشه بندِ مالاریا بخرید؟"

Bed nets are very cheap.

پشه بند خیلی ارزان قیمت است.

For 10 dollars, you can manufacture and ship

برای یکی ۱۰ دلار، شما می توانید

an insecticide treated bed net

پشه بندِ حاملِ حشره کش بخرید و بفرستید،

and you can teach someone to use them.

و به آنها یاد دهید که چطور از پشه بند استفاده کنند.

And, not only do they protect the people who sleep under them,

و نه تنها کسانی که در زیرِ پشه بند می خوابند محافظت می شوند،

but they have these great contagion benefits.

بلکه برای جلوگیری از سرایت بیماری هم مفید هستند.

If half of a community sleeps under a net,

اگر نیمی از عموم زیرِ پشه بند بخوابد،

the other half also benefits

نیم دیگر نیز نفع می برد،

because the contagion of the disease spread.

چون بیماریهای مسری منتقل می شوند.

And yet, only a quarter of kids at risk sleep under a net.

و در عین حال، تنها یک چهارم از کودکانِ تحتِ خطرِ بیماری، زیرِ پشه بند می خوابند.

Societies should be willing to go out

جوامع باید مایل باشند

and subsidize the net, give them for free,

کمک هزینه خریدِ پشه بند را بپردازند، یا پشه بند را رایگان به مردم دهند،

or, for that matter, pay people to use them

یا حتی به مردم پول بدهند که از پشه بند استفاده کنند

because of those contagion benefits.

بدلیل مزایای کاهشِ سرایت.

"Not so fast," say other people.

گروهِ دیگر می گویند: "زیاد تند نروید."

"If you give the nets for free,

"اگر شما پشه بند را کاملا رایگان به مردم دهید،

people are not going to value them.

مردم برای آنها ارزش قایل نخواهد شد.

They're not going to use them,

از آنها استفاده نخواهند کرد،

or at least they're not going to use them as bed nets,

یا حداقل از آنها به عنوان پشه بند استفاده نخواهند کرد،

maybe as fishing nets."

شاید به عنوان تور ماهیگیری."

So, what do you do?

پس چیکار میکنید؟

Do you give the nets for free to maximize coverage,

بطور رایگان پشه بند پخش میکنید برای حداکثر پوشش؟

or do you make people pay

یا اینکه مردم را مجبور به خرید پشه بند میکنید

in order to make sure that they really value them?

تا مطمین شوید که واقعا برایشان ارزش قایل هستند؟

How do you know?

چطور میفهمید چیکار کنید؟

And a third question: Education.

و سوال سوم: آموزش و پرورش.

Maybe that's the solution, maybe we should send kids to school.

شاید فرستادن بچه ها به مدرسه راه حلِ اصلی است.

But how do you do that?

اما چگونه بهتر است؟

Do you hire teachers? Do you build more schools?

آیا بیشتر معلم استخدام میکنید؟ آیا بیشتر مدرسه می سازید؟

Do you provide school lunch?

آیا مدرسه ناهار میدهید؟

How do you know?

چطور میفهمید کدام راه بهتره؟

So here is the thing.

چیزی که هست اینکه

I cannot answer the big question,

من نمی تونم به این سوالِ بزرگ پاسخ دهم که

whether aid did any good or not.

آیا امداد فایده داشته یا نه،

But these three questions, I can answer them.

اما من می تونم به این سه سوال پاسخ دهم.

It's not the Middle Ages anymore,

دیگر الان قرون وسطی نیست.

it's the 21st century.

قرنِ بیست و یکم است.

And in the 20th century,

و در قرنِ بیستم،

randomized, controlled trials

"کارآزمایی تصادفی کنترل شده" (randomized, controlled trials)

have revolutionized medicine

تغيير اساسي‌ در پزشکی روی آورد

by allowing us to distinguish

تا به ما اجازه دهد

between drugs that work

فرقِ بینِ داروهای موثر

and drugs that don't work.

و داروهای غیر موثر را تشخیص دهیم.

And you can do the same

و شما هم می توانید همین کار را انجام دهید

randomized, controlled trial for social policy.

"کارآزمایی تصادفی کنترل شده" برای طرحِ سیاستِ اجتماعی.

You can put social innovation to the same

شما می توانید نوآوری اجتماعی را

rigorous, scientific tests

با همان آزمایشهای جدی علمی

that we use for drugs.

که ما برای دارو بکار میبریم، بیآزمایید.

And in this way, you can take the guesswork

و به این ترتیب، شما می تونید حدس و گمان رو

out of policy-making

از سیاستگذاری خارج کنید

by knowing what works,

با دانستن اینکه کدام روش موثر،

what doesn't work and why.

و کدام غیر موثر هستند، و چرا.

And I'll give you some examples with those three questions.

من برای آن سه سوال چندتا مثال میزنم.

So I start with immunization.

با واکسن شروع میکنم.

Here's Udaipur District, Rajasthan. Beautiful.

اینجا منطقه اُدیپور(Udaipur) در راجستان هندوستان است، زیباست.

Well, when I started working there,

خب ، وقتی من در آنجا شروع به کار کردم،

about one percent of children

فقط حدود یک درصد ۱% از کودکان

were fully immunized.

به طور کامل مصون بودند.

That's bad, but there are places like that.

خیلی بد است، اما همچین جاهایی وجود دارند.

Now, it's not because the vaccines are not there --

خب، به این دلیل نیست که در آنجا واکسن موجود نیست.

they are there and they are free --

واکسن هست و رایگان.

and it's not because parents do not care about their kids.

و والدین نسبت به مراقبت از بچه های خود بی اهمیت نیستند.

The same child that is not immunized against measles,

همان کودکی که در برابر سرخک مصون نیست،

if they do get measles, parents will spend

اگر به سرخک مبتلا شود،

thousands of rupees to help them.

والدین هزاران روپیه برای کمک به آنها می پردازند.

So you get these empty village subcenters

مراکز پزشکی در روستاها خالی هستند

and crowded hospitals.

و بیمارستان ها شلوغ.

So what is the problem?

مشکل چیست؟

Well, part of the problem, surely, is people do not fully understand.

خب ، بخشی از مشکل، مطمئنا، اینه که مردم کاملا مطلع نیستند.

After all, in this country as well,

حتی در این کشور هم،

all sorts of myths and misconceptions

انواع بدبینی و تصورات غلط

go around immunization.

در حوش واکسن زدن وجود دارد.

So if that's the case, that's difficult,

اگر واقعا اینجور باشد، اوضاع مشکل میشود

because persuasion is really difficult.

چون متقاعد کردن مردم خیلی سخت است.

But maybe there is another problem as well.

اما شاید مشکل دیگری هم وجود دارد.

It's going from intention to action.

مردم میخواهند، اما اقدام نمیکنند.

Imagine you are a mother

تصور کنید شما یه مادر

in Udaipur District, Rajasthan.

در منطقه اُدیپور، راجستان هندوستان هستید.

You have to walk a few kilometers to get your kids immunized.

مجبورید چند کیلومتر پیاده راه روید تا بچه هاتون را واکسینه کنید.

And maybe when you get there, what you find is this:

شاید وقتی آنجا میرسید میبینید که

The subcenter is closed. Ao you have to come back,

این شعبه بسته است، مجبورید بعد دوباره آنجا بروید.

and you are so busy and you have so many other things to do,

و شما مشغول هستید، و خیلی کار دارید،

you will always tend to postpone and postpone,

تمایل به تعویق انداختن دارید،

and eventually it gets too late.

و در نهایت فرصت از دست میرود.

Well, if that's the problem, then that's much easier.

خب، اگر مشکل اینه، خیلی آسان تر حل میشود

Because A, we can make it easy,

چون می تونیم دسترسی را آسان کنیم،

and B, we can maybe

و در ضمن شاید بتوانیم

give people a reason to act today,

به مردم انگیزه دهیم که امروز اقدام کنند،

rather than wait till tomorrow.

بجای اینکه به فردا عقب بندازند.

So these are simple ideas, but we didn't know.

خب اینها ایده های ساده هستند که قبلا نمی دانستیم.

So let's try them.

پس بیایید این ایده ها را امتحان کنیم.

So what we did is we did a randomized, controlled trial

خب ما "کارآزمایی تصادفی کنترل شده" (randomized, controlled trials)

in 134 villages in Udaipur Districts.

در ۱۳۴ روستا در منطقه اُدیپور انجام دادیم.

So the blue dots

بنابراین مناطق آبی،

are selected randomly.

تصادفی انتخاب شده اند.

We made it easy -- I'll tell you how in a moment.

ما کارِ سرپرستِ کودک رو آسان کردیم.

In the red dots, we made it easy

در مناطقِ قرمز، ما این کار رو آسان کردیم.

and gave people a reason to act now.

و به مردم انگیزه دادیم تا سریع اقدام کنند.

The white dots are comparisons, nothing changed.

نقاط سفید برای مقایسه "کنترل" شده اند، هیچ چیز تغییر داده نشده.

So we make it easy by organizing

توسط سازمان دهی به این اردوگاه ماهانه کار رو آسان کردیم.

this monthly camp where people can

در این اردوگاه مردم می توانند

get their kids immunized.

کودکان شان رو مصون کنند.

And then you make it easy

و بعلاوه کار رو آسان کردیم

and give a reason to act now

و به مردم انگیزه دادیم که فوری اقدام کنند،

by adding a kilo of lentils for each immunization.

توسط اهدای یک کیلو عدس برای هر واکسن.

Now, a kilo of lentils is tiny.

خب، یک کیلو عدس چیزِ کمی است.

It's never going to convince anybody

هرگز کسی رو به کاری که

to do something that they don't want to do.

نمی خواهد بکند متقاعد نمیکند.

On the other hand, if your problem is you tend to postpone,

اما از طرف دیگه، اگر مشکل تمایل به عقب انداختن باشد،

then it might give you a reason to act today

ممکنه انگیزه بده که همین امروز،

rather than later.

بجای بعدا اقدام کنند.

So what do we find?

خب ما از این تحقیق چی فهمیدیم؟

Well, beforehand, everything is the same.

خب، قبل از تحقیق، همه جا یکسان است.

That's the beauty of randomization.

این زیبایی کارآزمایی تصادفی است.

Afterwards,

سپس،

the camp -- just having the camp --

این اردوگاه ، تنها برپایی این اردوگاه ،

increases immunization from six percent to 17 percent.

واکسن زدن رو از ۶٪ درصد به ۱۷٪ درصد افزایش داد.

That's full immunization.

مقصودم واکسن کامل است.

That's not bad, that's a good improvement.

بد نیست. بهبودِ خوبی است.

Add the lentils and you reach to 38 percent.

عدس رو اضافه کنید و به ۳۸٪ میرسید.

So here you've got your answer.

بنابراین اینجا شما جوابتان را گرفتید.

Make it easy and give a kilo of lentils,

کارشان را آسان کنید و یک کیلو عدس دهید،

you multiply immunization rate by six.

میزانِ واکسن زدن ۶ برابر میشود.

Now, you might say, "Well, but it's not sustainable.

حالا شما ممکنه بگویید، خب، اما این روش کار، دراز مدت دوام ندارد.

We cannot keep giving lentils to people."

ما نمی تونیم تا ابد به مردم عدس دهیم.

Well, it turns out it's wrong economics,

خب، این نظرِ اقتصادی، اشتباه است.

because it is cheaper

چون ارزان تر است که

to give lentils than not to give them.

عدس دهید، تا ندهید.

Since you have to pay for the nurse anyway,

چون شما به هر حال باید به پرستار حقوق دهید،

the cost per immunization

هزینه برای هر واکسن

ends up being cheaper if you give incentives than if you don't.

در نهایت ارزانتر است اگر انگیزه دهید، تا ندهید.

How about bed nets?

سؤال دوم: در موردِ پشه بند مالاریا چطور؟

Should you give them for free, or should you ask people to pay for them?

بهتره رایگان دهید، یا مردم باید هزینه اش رو بپردازند؟

So the answer hinges

پاسخ این سوال بستگی به

on the answer to three simple questions.

جواب دادن به سه سوالِ ساده دارد.

One is: If people must pay for a bed net,

اول: اگر مردم باید هزینه پشه بند رو بپردازند،

are they going to purchase them?

آیا اصلا آن را خریداری میکنند؟

The second one is:

دوم:

If I give bed nets for free,

اگر مردم رایگان پشه بند بگیرند،

are people going to use them?

آیا از آن استفاده خواهند کرد؟

And the third one is:

سوم:

Do free bed nets discourage future purchase?

آیا پشه بندِ رایگان، مردم رو در خریدِ آینده آن سست میکند؟

The third one is important

سوال سوم مهمه

because if we think people get used to handouts,

چون اگر ما فکر کنیم مردم به خیرات عادت میکنند،

it might destroy markets to distribute free bed nets.

ممکنه بازارِ توزیعِ پشه بند رایگان رو از بین ببرد.

Now this is a debate that has generated

الان این بحث،

a lot of emotion and angry rhetoric.

خیلی احساسات و حرفهای عصبانی رو تولید کرده.

It's more ideological than practical,

بیشتر بحثِ ایدئولوژیک است تا عملی،

but it turns out it's an easy question.

اما از قرار سوالِ آسانی است.

We can know the answer to this question.

پاسخ این سوال رو میتونیم پیدا کنیم.

We can just run an experiment.

می تونیم امتحان کنیم.

And many experiments have been run, and they all have the same results,

بسیاری از تحقیقات، نتایج شان یکی است،

so I'm just going to talk to you about one.

بنابراین من فقط درباره یکی از آنها صحبت خواهم کرد.

And this one that was in Kenya,

و این یکی تحقیق در کشورِ کِنیا بود،

they went around and distributed to people

محققان به اطراف رفتند و بینِ مردم

vouchers, discount vouchers.

کوپن، کوپن های تخفیف پخش کردند.

So people with their voucher

پس مردم میتونستند با کوپنِ شان

could get the bed net in the local pharmacy.

در داروخانه های محلی پشه بند بگیرند.

And some people get 100 percent discount,

و یک دسته از مردم ۱۰۰% درصد تخفیف،

and some people get 20 percent discounts,

و گروهی ۲۰% درصد تخفیف،

and some people get 50 percent discount, etc.

و گروهی۵۰% درصد و غیره روی قیمتِ پشه بند تخفیف می گرفتند.

And now we can see what happens.

و حالا ما می تونیم ببینیم چه اتفاقی می افتد.

So, how about the purchasing?

خب میزانِ خرید چی میشه؟

Well, what you can see is that

خب، شما می ببینید که

when people have to pay for their bed nets,

وقتی که مردم باید برای پشه بند پول بپردازند،

the coverage rate really falls down a lot.

میزانِ خرید به اندازه زیادی پایین می رود.

So even with partial subsidy,

چون حتی با درصدی یارانه --

three dollars is still not the full cost of a bed net,

کلِ هزینه پشه بند هنوز سه دلار نیست.

and now you only have 20 percent of the people with the bed nets,

فقط ۲۰% درصد از مردم پشه بند می خرند،

you lose the health immunity, that's not great.

بهداشت ایمنی از دست میرود.

Second thing is, how about the use?

نکته دوم ، درصد استفاده مردم از پشه بند چطور؟

Well, the good news is, people, if they have the bed nets,

خب ، خبر خوب اینکه اگر مردم پشه بند داشته باشند،

will use the bed nets regardless of how they got it.

حالا به هر طریق که آن را بگیرند، از آن استفاده میکنند.

If they get it for free, they use it.

چه رایگان آن را بگیرند، وچه بخرند،

If they have to pay for it, they use it.

از آن استفاده میکنند.

How about the long term?

در دراز مدت چطور؟

In the long term,

در دراز مدت،

people who got the free bed nets,

افرادی که رایگان پشه بند گرفتند،

one year later, were offered the option

یک سال بعد، این انتخاب رو داشتند که

to purchase a bed net at two dollars.

برای دو دلار پشه بند بخرند.

And people who got the free one

افرادی که رایگان پشه بند گرفته بودند،

were actually more likely to purchase the second one

در واقع بیشتر احتمال داشت که دومین پشه بند رو بخرند

than people who didn't get a free one.

تا افرادی که پشه بندِ رایگان نگرفته بودند،

So people do not get used to handouts; they get used to nets.

پس مردم به نسیه عادت نمی کنند، به پشه بند عادت می کنند.

Maybe we need to give them a little bit more credit.

شاید ما باید به فقرا کمی بیشتراعتبار دهیم.

So, that's for bed nets. So you will think, "That's great.

خب این هم از پشه بند. حالا لابد شما فکر می کنید،، "فوق العاده ست.

You know how to immunize kids, you know how to give bed nets."

می دونیم چگونه واکسینه کنیم، و چگونه پشه بند دهیم."

But what politicians need is a range of options.

اما سیاستمداران نیاز سری راههای زیادی دارند.

They need to know: Out of all the things I could do,

سیاستمداران میخواهند بدانند که از تمام کارها،

what is the best way to achieve my goals?

بهترین راه برای رسیدن به اهداف شان چیست؟

So suppose your goal is to get kids into school.

بنابراین فرض کنید، هدف فرستادن بچه ها به مدرسه است.

There are so many things you could do. You could pay for uniforms,

کارهای زیادی برای انگیزه دادن هست. میتونید یونیفورمِ رایگان دهید،

you could eliminate fees, you could build latrines,

می تونید شهریه مدرسه رو حذف کنید، می تونید توالت بسازید،

you could give girls sanitary pads, etc., etc.

می تونید به دختران نوار بهداشتی دهید، و غیره ، و غیره.

So what's the best?

کدام بهتر است؟

Well, at some level, we think

خب، ما فکر می کنیم،

all of these things should work.

همه این راه حل ها باید تا حدی موثر باشند.

So, is that sufficient? If we think they should work intuitively,

خب آیا این کافی است، اگر ما شهودی فکر کنیم که

should we go for them?

کاری عملی است، و پیش برویم.

Well, in business, that's certainly not the way we would go about it.

خب در تجارت، ما قطعا این کار رو نمی کنیم.

Consider for example

برای مثال حمل و نقل کالا را

transporting goods.

در نظر بگیرید.

Before the canals were invented

قبل از اختراع کانال،

in Britain before the Industrial Revolution,

در انگلستان قبل از انقلاب صنعتی،

goods used to go on horse carts.

کالا در واگن با اسب حمل میشد.

And then canals were built,

و سپس کانالها ساخته شدند،

and with the same horseman and the same horse,

و با همان اسب سوار و همان اسب،

you could carry ten times as much cargo.

میشد ده برابر مقدار محموله حمل کرد.

So should they have continued

پس آیا آنها باید به حمل کالا

to carry the goods on the horse carts, on the ground,

روی واگن با اسب، زمینی ، ادامه می دادند،

that they would eventually get there?

چون آنها در نهایت به آنجا میرسند؟

Well, if that had been the case,

خب ، اگر آن طور بود،

there would have been no Industrial Revolution.

انقلاب صنعتی بوجود نمی آمد.

So why shouldn't we do the same with social policy?

پس چرا ما نباید درباره سیاست های اجتماعی نیز همینطور عمل کنیم؟

In technology, we spend so much time

در فن آوری ، ما زمان زیادی رو برای

experimenting, fine-tuning,

آزمایش، تنظیم دقیق،

getting the absolute cheapest way to do something,

یافتن ارزانترین راه برای انجام کاری، صرف میکنیم،

so why aren't we doing that with social policy?

پس چرا ما همین کار رو برای سیاست اجتماعی انجام ندهیم؟

Well, with experiments, what you can do

خب ، با آزمایش ، آنچه که شما می تونید انجام دهید

is answer a simple question.

پاسخ دادن به یه سؤال ساده است.

Suppose you have 100 dollars to spend

فرض کنید شما ۱۰۰ دلار که

on various interventions.

صرفِ کارهای خیریه مختلف کنید.

How many extra years of education

برای هر ۱۰۰ دلار، شما چند سال بیشتر

do you get for your hundred dollars?

میتونید به تحصیل اضافه کنید؟

Now I'm going to show you

حالا من میخوام به شما نتیجه حاصله از

what we get with various education interventions.

کارهای مختلف در این زمینه را نشان دهم.

So the first ones are if you want the usual suspects,

کارهای اولی همان کارهای معمول هستند:

hire teachers, school meals,

استخدام معلمان ، تغذیه در مدرسه،

school uniforms, scholarships.

یونیفورمِ مدرسه ، کمک هزینه تحصیلی.

And that's not bad. For your hundred dollars,

بد نیست. برای ۱۰۰ دلار.

you get between one and three extra years of education.

بین یک تا سه سال تحصیل فراهم میکنید.

Things that don't work so well is bribing parents,

چیزهایی که به خوبی کار نمی کنند رشوه دادن به پدر و مادر،

just because so many kids are already going to school

فقط به این دلیل که الان بسیاری از بچه ها به مدرسه میروند

that you end up spending a lot of money.

و هزینه رشوه زیاد میشود.

And here are the most surprising results.

و شگفت انگیزترین نتایج اینکه

Tell people the benefits of education,

اگر به مردم مزایای تحصیل رو بگویید

that's very cheap to do.

که بسیار ارزان قیمت است

So for every hundred dollars you spend doing that,

برای هر صد هزار دلار ۱۰۰/۰۰۰ که شما صرف انجام آن کنید،

you get 40 extra years of education.

۴۰ سال تحصیل اضافه میشود.

And, in places where there are worms,

و در مناطقی که کرم وجود دارد،

intestinal worms,

کرم روده،

cure the kids of their worms.

کرم روده بچه ها را در مدرسه درمان کنید.

And for every hundred dollars,

و برای هر صد هزار دلار،

you get almost 30 extra years of education.

شما تقریبا ۳۰ سال به تحصیل اضافه میکنید.

So this is not your intuition,

و این فکر شهودی نیست.

this is not what people would have gone for,

این کاری نیست که مردم همینجوری به فکرشان برسد،

and yet, these are the programs that work.

و در عین حال، این برنامه ها موفق هستند.

We need that kind of information, we need more of it,

ما نیاز به این نوع اطلاعات داریم. باید بیشتر اینجور اطلاعات رو بگیریم

and then we need to guide policy.

و از آن برای هدایتِ سیاست استفاده کنیم.

So now, I started from the big problem, and I couldn't answer it.

خب وقتی از یه مشکل بزرگ شروع کردم، نمیتونستم آن را پاسخ دهم.

And I cut it into smaller questions,

پس آن را به سوالات کوچکتر تقسیم کردم،

and I have the answer to these smaller questions.

و پاسخ به این سوالات کوچکتر رو یافتم.

And they are good, scientific, robust answers.

و آنها پاسخ های خوب، علمی، و تثبیت شده هستند.

So let's go back to Haiti for a moment.

پس یه لحظه برگردیم به بحثِ هائیتی.

In Haiti, about 200,000 people died --

در هائیتی ، حدود ۲۰۰/۰۰۰ نفر مردند.

actually, a bit more by the latest estimate.

در واقع ، کمی بیشتر بر اساس آخرین برآوردها.

And the response of the world was great:

و واکنش جهان عالی بود.

Two billion dollars got pledged just last month,

تنها در ماه گذشته، دو میلیارد دلار تعهد شد.

so that's about 10,000 dollars per death.

حدود ۱۰/۰۰۰ دلار برای هر مرگ.

That doesn't sound like that much when you think about it.

بنظر چندان زیاد نمیاد، وقتی شما درباره آن فکر میکنید.

But if we were willing to spend 10,000 dollars

اما اگر ما مایل به پرداخت ۱۰/۰۰۰ دلار،

for every child under five who dies,

برای هر کودک که زیر پنج سال می میرد، بودیم

that would be 90 billion per year

۹۰ میلیارد در سال

just for that problem.

فقط برای این مشکل پرداخت میکردیم.

And yet it doesn't happen.

و در عین حال همچین پولی پرداخت نمیشه.

So, why is that?

علت آن چیه؟

Well, I think what part of the problem is that,

خب ، من فکر می کنم بخشی از مشکل این است که

in Haiti, although the problem is huge,

در هائیتی، اگرچه مشکل بزرگ است،

somehow we understand it, it's localized.

اما به نحوی ما مشکل را درک می کنیم، در یک منطقه متمرکز شده.

You give your money to Doctors Without Borders,

شما به پزشکان بدون مرز "Doctors Without Borders"، پول میپردازید،

you give your money to Partners In Health,

یا به همکاران در سلامت "Partners in Health"،

and they'll send in the doctors, and they'll send in the lumber,

آنها پزشکان را ارسال میکنند، و آنها چوب ارسال میکنند،

and they'll helicopter things out and in.

و با هلیکوپتر به داخل و خارج میبرند.

And the problem of poverty is not like that.

مشکل از بین بردن فقر، اینگونه نیست.

So, first, it's mostly invisible;

اول اینکه، تقریبا نامرئی است.

second, it's huge;

دوم، مشکل خیلی بزرگی است.

and third, we don't know whether we are doing the right thing.

و سوم، ما نمی دونیم که آیا ما کار رو درست داریم انجام میدهیم.

There's no silver bullet.

راه ساده ای برای حل این مشکل پیچیده وجود ندارد.

You cannot helicopter people out of poverty.

نمیتونید مردم رو با هلیکوپتر داخل یا خارج فقر ببرید.

And that's very frustrating.

و این بسیار ناامید کننده است.

But look what we just did today.

اما ببینید امروز چی کار کردیم.

I gave you three simple answers to three questions:

من به شما سه پاسخ ساده به سه سوال دادم.

Give lentils to immunize people,

بمنظور واکسینه سازی، عدس دهید،

provide free bed nets, deworm children.

پشه بند رایگان پخش کنید، و کرم معده کودکان را در مدرسه درمان کنید.

With immunization or bed nets,

با ایمن سازی یا پشه بند،

you can save a life for 300 dollars per life saved.

شما می تونید با ۳۰۰ دلار زندگی یک نفر را نجات دهید.

With deworming, you can get

شما می تونید با درمان کرم معده،

an extra year of education for three dollars.

سه سال به مدتِ تحصیل اضافه کنید.

So we cannot eradicate poverty just yet,

بنابراین ما هنوز نمی تونیم فقر را ریشه کن کنیم،

but we can get started.

اما می تونیم شروع کنیم.

And maybe we can get started small

می تونیم با کارهای کوچک شروع کنیم،

with things that we know are effective.

با چیزهایی که می دانیم موثر هستند.

Here's an example of how this can be powerful.

یه مثال از اینکه این راه چگونه میتونه موثر باشه:

Deworming.

درمان کرم معده.

Worms have a little bit of a problem grabbing the headlines.

کرم معده کمی مشکل سرفصل میگیرد.

They are not beautiful and don't kill anybody.

آنها زیبا نیستند، و کسی را نمی کشند.

And yet, when the young global leader in Davos

در عین حال، هنگامی که رهبر جوان جهانی در داووس،

showed the numbers I gave you,

ارقامی که من بهتون نشان دادم ارائه داد،

they started Deworm the World.

آنها شروع به درمان کرم معده در جهان کردند.

And thanks to Deworm the World,

به لطفِ درمان کرم معده جهانی،

and the effort of many country governments and foundations,

و تلاش بسیاری از دولتها و بنیادهای خیریه،

20 million school-aged children got dewormed in 2009.

۲۰ میلیون کودک، در سنین مدرسه در سال ۲۰۰۹ درمان شدند.

So this evidence is powerful.

پس این شواهد نیرومند هستند.

It can prompt action.

می تواند اقدام را سریع کنند.

So we should get started now.

پس ما باید شروع به کار کنیم.

It's not going to be easy.

آسان نخواهد بود.

It's a very slow process.

این روند بسیار کند است.

You have to keep experimenting, and sometimes ideology

شما باید همواره تحقیق کنید، و گاهی ایدئولوژی

has to be trumped by practicality.

به کارهای عملی مغلوب میشود.

And sometimes what works somewhere doesn't work elsewhere.

گاهی اوقات چیزی که یه جا کار میکنند، جای دیگر کار نمی کند.

So it's a slow process,

بنابراین یه فرایند کند است،

but there is no other way.

اما هیچ راه دیگری وجود ندارد.

These economics I'm proposing,

اقتصادی که من پیشنهاد میکنم،

it's like 20th century medicine.

مانند طب قرن ۲۰ میماند.

It's a slow, deliberative process

این روند مشورتی آهسته

of discovery.

برای کشف است.

There is no miracle cure,

درمان معجزه آسایی وجود ندارد،

but modern medicine is saving

اما طب مدرن،

millions of lives every year,

سالانه جان میلیون ها نفر رو نجات میدهد،

and we can do the same thing.

و ما هم می تونیم همین اثر را داشته باشیم.

And now, maybe, we can go back to the bigger question

و حالا شاید بتونیم به سؤال بزرگتر برگردیم

that I started with at the beginning.

که من صحبتم را با آن شروع کردم.

I cannot tell you

من نمی تونم به شما بگم

whether the aid we have spent in the past has made a difference,

که آیا کمک های ما در گذشته موثر بوده یا نه،

but can we come back here in 30 years

اما آیا میتونیم ۳۰ سال دیگه به اینجا برگردیم و بگیم

and say, "What we have done,

"آنچه ما انجام داده ایم

it really prompted a change for the better."

واقعا باعث تغییر برای زندگی بهتر شد."

I believe we can and I hope we will.

من معتقدم که ما می تونیم، و من امیدوارم که انجام خواهیم داد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)