Mosquitos, malaria and education | Bill Gates

Translator: Srivatsan S Reviewer: Tharique Azeez

I wrote a letter last week talking about the work of the foundation,

கடந்த வாரம், நிறுவனத்தின் செயல்பாடு மற்றும் சில பிரச்சனைகள் குறித்து

sharing some of the problems.

ஒரு கடிதம் எழுதினேன்.

And Warren Buffet had recommended I do that --

வார்ரேன் பபடின் பரிந்துரையின் பெயரில் நான் அதை செய்தேன்-

being honest about what was going well, what wasn't,

எது நன்றாக செயல்படுகிறது, எது சரியில்லை என்பதில் நேர்மையாக இருத்தல்

and making it kind of an annual thing.

மற்றும் அதை வருடம்தோறும் செயல்படுத்தல் வேண்டும்.

A goal I had there was to draw more people in to work on those problems,

அந்த பிரச்சனைகளை சமாளிக்க மேலும் பலரை உள் ஈர்க்கலாம் என்பதே என் குறிக்கோள்,

because I think there are some very important problems

ஏனென்றால் இயல்பாக தீர்க்க முடியாத சில முக்கியமான பிரச்சனைகள் உள்ளன

that don't get worked on naturally.

என்று நான் நினைக்கிறேன்

That is, the market does not drive the scientists,

அதாவது, விஞ்ஞானிகளை , தொடர்பாளர்களை ,

the communicators, the thinkers, the governments

சிந்தனையாளர்களை மற்றும் அரசாங்கத்தை நல்ல காரியம்

to do the right things.

செய்ய சந்தை தூண்டுவதில்லை.

And only by paying attention to these things

இந்த காரியங்களில் கவனம் செலுத்தல்

and having brilliant people who care and draw other people in

மற்றும் இதில் அக்கறையும், மற்றவரை உள் ஈர்க்கும் தன்மையுடைய அறிவார்ந்தவர்களை சேர்த்தால் மட்டுமே

can we make as much progress as we need to.

நமக்கு தேவையான முன்னேற்றத்தை இதில் காண்பிக்க முடியும்.

So this morning I'm going to share two of these problems

ஆதலால், இக்காலை பொழுதில் , இந்த இரு பிரச்சனைகளை உங்களிடம் நான் பகிர்ந்துகொள்ளப் போகிறேன்.

and talk about where they stand.

மற்றும் அதில் அதன் நிலை பற்றியும் பேசப்போகிறேன்.

But before I dive into those I want to admit that I am an optimist.

ஆனால் இதனை ஆரம்பிக்கும் முன், நான் கூற விரும்புவது என்னவென்றால் நான் ஒரு நன்னம்பிக்கையாளன்.

Any tough problem, I think it can be solved.

பெரிய பிரச்சனை என்றாலும்,அதற்கான விடையைக் காண முடியும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

And part of the reason I feel that way is looking at the past.

கடந்த காலத்தை கவனிக்கும் பொழுதுதான் அந்த உணர்வு எனக்கு தோன்றியது.

Over the past century, average lifespan has more than doubled.

கடந்த நூற்றாண்டில், மனிதனின் சராசரி வாழும் காலம் இரட்டிப்பு ஆகியுள்ளது .

Another statistic, perhaps my favorite,

எனக்கு விருப்பமான, இன்னொரு புள்ளி விபரம்,

is to look at childhood deaths.

பால்ய மரணங்கள் பற்றியது.

As recently as 1960, 110 million children were born,

1960 வரை, 110 மில்லியன் குழந்தைகள் பிறந்துள்ளன.

and 20 million of those died before the age of five.

இதில், ஐந்து வயதை எட்டும் முன் 20 மில்லியன் குழந்தைகள் மடிந்துள்ளன.

Five years ago, 135 million children were born -- so, more --

ஐந்து வருடங்களுக்கு முன், 135 மில்லியன் குழந்தைகள் பிறந்தன -- அதாவது, நிறைய--

and less than 10 million of them died before the age of five.

இதில், ஐந்து வயதை கடக்காமல் இறந்த குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை 10 மில்லியனுக்கு கீழாகும்.

So that's a factor of two reduction of the childhood death rate.

ஆக, பால்ய இறப்புவிகிதம் இரண்டு மடங்கு குறைந்துள்ளது.

It's a phenomenal thing.

இது ஒரு குறிப்பிடப்படவேண்டிய விஷயம்.

Each one of those lives matters a lot.

ஒவ்வொரு உயிரும் முக்கியமானது.

And the key reason we were able to it was not only rising incomes

நம்மால் இது முடிந்தது என்றால் அதற்கு முக்கிய காரணம் வருவாய் ஏற்றம் மட்டும் அல்ல,

but also a few key breakthroughs:

சில சாதனைகளுக்கும் அதில் பங்கு உண்டு.

vaccines that were used more widely.

பரந்தளவில் பயன்படுத்தப்பட்ட தடுப்பூசிகள்.

For example, measles was four million of the deaths

உதாரணத்துக்கு , தட்டமையால் ஏற்பட்ட மரணங்கள் நான்கு மில்லியன்

back as recently as 1990

1990-ஆம் ஆண்டு வரை

and now is under 400,000.

ஆனால்,அது தற்பொழுது நான்கு மில்லியனைவிடக் குறைவு.

So we really can make changes.

ஆக, நாம் நிச்சயமாக மாற்றங்கள் செய்ய முடியும்.

The next breakthrough is to cut that 10 million in half again.

அந்த 10 மில்லியனை மேலும் பாதியாக்குதலே அடுத்த சாதனையாகும்.

And I think that's doable in well under 20 years.

அதை இருபது வருடங்களுக்குள் செய்ய முடியும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

Why? Well there's only a few diseases

ஏன்? பெருமளவில் உயிர்களை கொல்லும்

that account for the vast majority of those deaths:

நோய்களின் எண்ணிக்கை குறைவு:

diarrhea, pneumonia and malaria.

வயிற்றுபோக்கு, நுரையீரல் காய்ச்சல் மற்றும் மலேரியா போன்றவை.

So that brings us to the first problem that I'll raise this morning,

ஆக, இக்காலைப் பொழுதில் நான் ஆராய போகும் முதல் பிரச்சனைக்கு வந்து விட்டோம்.

which is how do we stop a deadly disease that's spread by mosquitos?

அது என்னவென்றால், நுளம்புகளால் பரவும் கொடூர நோய்களை தடுப்பது எப்படி?

Well, what's the history of this disease?

சரி, இந்த நோயின் சரித்திரம் தான் என்ன?

It's been a severe disease for thousands of years.

பல்லாயிரம் வருடங்களாக இது ஒரு கொடூர வியாதியாக வியாபித்திருக்கிறது .

In fact, if we look at the genetic code,

நாம் மரபணுக் குறியீட்டை உற்று நோக்கினால்,

it's the only disease we can see

இந்த நோய்க்கு மட்டும் தான்,

that people who lived in Africa

ஆப்பிரிக்க கண்டத்தில் வாழ்ந்தவர்கள், மலேரியா மூலமாக இறப்பதை தவிர்க்கும்

actually evolved several things to avoid malarial deaths.

பல காப்பு நிலைகளைக் கொண்டுள்ளனர்.

Deaths actually peaked at a bit over five million in the 1930s.

1930-களில் ஐந்து மில்லியனுக்கு மேல் சென்று உச்சத்தை எட்டியது இந்நோயால் இறந்தவர்களின் எண்ணிக்கை.

So it was absolutely gigantic.

அது முற்றிலும் அசுரத்தனமானது.

And the disease was all over the world.

மற்றும், இந்நோய் உலகம் முழுவதும் பரவி இருந்தது.

A terrible disease. It was in the United States. It was in Europe.

கொடூரமான நோய். அமெரிக்காவில் இருந்தது. ஐரோப்பாவில் இருந்தது.

People didn't know what caused it until the early 1900s,

இந்நோய் ஏற்படும் காரணம் தெரியாமல் 1900-களின் ஆரம்பம் வரை மக்கள் தவித்தனர்,

when a British military man figured out that it was mosquitos.

நுளம்புகள் தான் இந்நோயை ஏற்படுத்துகின்றன என்பதை ஒரு ஆங்கிலேய ராணுவ வீரர் கண்டறியும் வரை.

So it was everywhere.

ஆதலால், அது எங்கும் பரவியுள்ளது.

And two tools helped bring the death rate down.

சாவு எண்ணிக்கையை குறைத்தன இரண்டு கருவிகள்.

One was killing the mosquitos with DDT.

பூச்சிகொல்லிகளால்(DDT) நுளம்புகளை அழித்தல் ஒன்று.

The other was treating the patients with quinine, or quinine derivatives.

கொயினா மருந்து மூலம் நோய் பாதிக்கப்பட்டவர்களை குணப்படுத்துதல் இன்னொன்று.

And so that's why the death rate did come down.

அதனால் தான், சாவு எண்ணிக்கை குறைந்தது.

Now, ironically, what happened was

இதில் நடந்த வேடிக்கை என்னவென்றால்,

it was eliminated from all the temperate zones,

மிதவெப்ப மண்டலங்களில் இந்நோய் முற்றிலுமாக வெளியேற்றப்பட்டது,

which is where the rich countries are.

பணக்கார தேசங்கள் பல அம்மண்டலத்தில் உள்ளன.

So we can see: 1900, it's everywhere.

ஆக,1900-களில், அது எங்கும் இருந்தது.

1945, it's still most places.

1945-இல், பல இடங்களில் இருந்தது.

1970, the U.S. and most of Europe have gotten rid of it.

1970-இல், அமெரிக்க மற்றும் ஐரோப்பா அதை துரத்திவிட்டன.

1990, you've gotten most of the northern areas.

1990-இல், வட பகுதிகளில் இந்நோய் அறவே இல்லை.

And more recently you can see it's just around the equator.

தற்பொழுது, இந்நோய் நிலநடுக்கோடு அருகே மட்டுமே இருக்கிறது.

And so this leads to the paradox that

ஆக, இதில் முரண்பாடு என்னவென்றால்,

because the disease is only in the poorer countries,

இந்நோய் ஏழ்மையான தேசங்களில் இருப்பதால்,

it doesn't get much investment.

இதற்கு தகுந்த முதலீடு கிடைப்பதில்லை.

For example, there's more money put into baldness drugs

உதாரணமாக, வழுக்கைத்தலைக்கான மருந்தில் நிறைய பணம் செலவழிக்க படுகிறது ,

than are put into malaria.

மலேரியாக்கு செலவாகும் பணத்தை விட.

Now, baldness, it's a terrible thing.

இப்போது வழுக்கைத்தலை, அது கொடுரமானது .

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

And rich men are afflicted.

பணக்காரர்கள் அல்லற்படுகின்றனர் இதனால்.

And so that's why that priority has been set.

ஆகவே, இதற்கு முன்னுரிமை தரப்படுகிறது.

But, malaria --

ஆனால்,மலேரியா --

even the million deaths a year caused by malaria

மலேரியாவால் வருடத்திற்கு ஏற்படும் பல மில்லியன் இறப்புகள்

greatly understate its impact.

அதன் பாதிப்பை குறைத்து கூறுகிறது.

Over 200 million people at any one time are suffering from it.

ஒரே நேரத்தில், 200 மில்லியன் மக்களுக்கு அதிகமாக இந்நோயால் அவதிபடுகிறார்கள்.

It means that you can't get the economies in these areas going

இந்த இடங்களுக்கு பண முதலீட்டை கொண்டு செல்ல இயலவில்லை

because it just holds things back so much.

ஏனென்றால் அவ்விடங்கள் பின்தங்கியுள்ளன.

Now, malaria is of course transmitted by mosquitos.

நுளம்புகளால் தான் மலேரியா பரப்பபடுகிறது.

I brought some here, just so you could experience this.

அதை நீங்கள் அனுபவிக்கவே, இங்கு சில நுளம்புகளை கொண்டு வந்துள்ளேன்.

We'll let those roam around the auditorium a little bit.

இந்த அரங்கத்தை சுற்றிப்பார்க்க அதை விடுவிப்போமாக.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

There's no reason only poor people should have the experience.

ஏழை மக்கள் மட்டுமே இதை அனுபவிக்க வேண்டும் என்றில்லை.

(Laughter) (Applause)

(சிரிப்பொலி) (கரகோஷம்)

Those mosquitos are not infected.

அந்த நுளம்புகளிடம் நோய் பரப்பும் கிருமிகள் இல்லை.

So we've come up with a few new things. We've got bed nets.

ஆக, நாம் புதிய கருவிகளுடன் வந்துள்ளோம். நுளம்பு வலைகள்.

And bed nets are a great tool.

நுளம்பு வலைகள் ஒரு மிகப்பெரும் கருவி.

What it means is the mother and child stay under the bed net at night,

தாயும், சேயும் நுளம்பு வலைக்குள்ளே இரவு நேரம் தூங்கலாம்,

so the mosquitos that bite late at night can't get at them.

அதனால், இரவு நேரம் அவர்களை கடிக்கும் நுளம்புகள், இப்பொழுது கடிக்க இயலாது.

And when you use indoor spraying with DDT

பூச்சிகொல்லி(DDT) மருந்துகளை வீட்டிற்க்குள் உபயோகித்தல்

and those nets

மற்றும் இந்த நுளம்பு வலைகளின் மூலமாக

you can cut deaths by over 50 percent.

சாவு எண்ணிக்கையை ஐம்பது சதவீதம் குறைக்க முடியும்.

And that's happened now in a number of countries.

இது தான் இப்போது, பல தேசங்களில் நடந்தேறியுள்ளது.

It's great to see.

இது மிகப் பெரிய விஷயம்.

But we have to be careful because malaria --

ஆனால், மலேரியாவிடம் நாம் எச்சரிக்கையாக இருத்தல் வேண்டும் --

the parasite evolves and the mosquito evolves.

ஏனென்றால் இதில் நோய்கிருமியும் பரிணமிக்கிறது மற்றும் நுளம்புகளும் பரிணமிக்கிறது.

So every tool that we've ever had in the past has eventually become ineffective.

ஆக,முன்பு நாம் உபயோகித்த கருவிகள் அனைத்தும் தற்பொழுது செயலிழந்து விட்டன.

And so you end up with two choices.

ஆதலால், நமக்கு இரண்டு விருப்பதேர்வுகளே உள்ளன.

If you go into a country with the right tools and the right way,

ஒரு தேசத்துக்கு சரியான கருவிகளோடு சரியான வழியிலும் சென்று,

you do it vigorously,

அங்கே விறுவிறுப்பாக செயல்பட்டால் ,

you can actually get a local eradication.

அங்கு முற்றிலும் நோயை அழிக்கலாம்.

And that's where we saw the malaria map shrinking.

அவ்வழியில் தான் மலேரியா வரைப்படம் சுருங்குவதை நாம் கண்டோம்.

Or, if you go in kind of half-heartedly,

அல்லது, அரை-மனதுடன் ஒரு இடத்துக்கு சென்று,

for a period of time you'll reduce the disease burden,

நோய் பளுவை குறிப்பிட்ட காலத்துக்கு குறைக்கலாம் ,

but eventually those tools will become ineffective,

எனினும், அக்கருவிகள் செயலற்று போகும்,

and the death rate will soar back up again.

மற்றும் சாவு எண்ணிக்கை மீண்டும் உயரும்.

And the world has gone through this where it paid attention and then didn't pay attention.

உலகம் இதை கடந்து வந்திருக்கிறது, அது அக்கறை கொண்ட இடங்களில் மற்றும் அக்கறை காண்பிக்காத இடங்களிலும்.

Now we're on the upswing.

தற்பொழுது, நாம் ஏறுமுகத்தில் இருக்கிறோம்.

Bed net funding is up.

நுளம்பு வலைக்கான நிதியுதவி அதிகரித்துள்ளது.

There's new drug discovery going on.

புதிய மருந்துக்கான கண்டுபிடிப்பு நடந்து கொண்டிருக்கிறது .

Our foundation has backed a vaccine that's going into phase three trial

மூன்றாம் கட்ட சோதனையில் உள்ள ஒரு தடுப்பூசியை எங்கள் அறக்கட்டளை ஊக்குவிக்கிறது.

that starts in a couple months.

இது சில மாதங்களில் ஆரம்பிக்கப்படும்.

And that should save over two thirds of the lives if it's effective.

அது பயனுள்ளதாக இருந்தால், மூன்றில் இரண்டு பங்கு உயிர்களை காப்பாற்றும்.

So we're going to have these new tools.

ஆக, நம்மிடம் அப்புதிய கருவிகள் இருக்கப் போகிறது.

But that alone doesn't give us the road map.

ஆனால்,அது மட்டுமே நாம் செல்லவேண்டிய பாதைக்கான வரைபடம் ஆகாது.

Because the road map to get rid of this disease

ஏனென்றால், இந்நோயை அழிக்க உதவும் வரைப்படம்

involves many things.

பல விஷயங்களை சார்ந்தது.

It involves communicators to keep the funding high,

நிதியுதவி அதிகமாக்க,

to keep the visibility high,

கண்ணால் காண கூடிய வளர்ச்சியை பெரிதாக்க,

to tell the success stories.

மற்றும் வெற்றிக்கதைகளை எடுத்துகூற தொடர்பாளர்கள் வேண்டும்.

It involves social scientists,

இதில் சமூக அறிவியலாளர்களுக்கும் பங்கு உள்ளது,

so we know how to get not just 70 percent of the people to use the bed nets,

70 சதவீதம் மக்கள் மட்டுமே உபயோகிக்கும் நுளம்பு வலைகள் ,

but 90 percent.

எப்படி 90 சதவிகித மக்களுக்கு எடுத்து செல்லலாம் என தெரிந்து கொள்ள.

We need mathematicians to come in and simulate this,

உருவகப்படுத்த கணித வல்லுனர்கள் நமக்கு தேவை,

to do Monte Carlo things to understand how these tools combine and work together.

இக்கருவிகள் எப்படி இணைந்து செயல்படுத்தலாம் என்று கணினி மூலமாக உருவகப்படுத்திப் புரிந்துகொள்ள.

Of course we need drug companies to give us their expertise.

நிச்சயமாக, மருந்து நிறுவனங்களின் திறன்வாய்ந்த கருத்துக்கள் நமக்கு தேவை.

We need rich-world governments to be very generous in providing aid for these things.

இதற்கு நிதி அளிப்பதில் மிகவும் தாராள மனமுடைய பணக்கார தேசங்கள் நமக்கு தேவை.

And so as these elements come together,

ஆக, இந்த மூலகங்கள் இணைந்து வந்தால்,

I'm quite optimistic

நான் மிகவும் நன்நம்பிக்கையுடன் கூறுகிறேன்

that we will be able to eradicate malaria.

நாம் மலேரியாவை முற்றிலுமாக அழிக்க முடியும் என்று.

Now let me turn to a second question,

இப்போது, நான் இரண்டாவது வினாவிற்கு செல்கிறேன்.

a fairly different question, but I'd say equally important.

முற்றிலும் மாறுப்பட்ட வினா ஆனபோதிலும் முக்கியமானதே.

And this is: How do you make a teacher great?

அது என்னவென்றால்: தலைசிறந்த ஆசிரியரை உருவாக்குதல் எப்படி?

It seems like the kind of question that people would spend a lot of time on,

மக்கள் நிறைய நேரம் செலவழிக்கும் வகையான கேள்வி இது,

and we'd understand very well.

இதை நாம் நன்றாக புரிந்துகொள்வோம்.

And the answer is, really, that we don't.

ஆனால்,உண்மையில், அதை நாம் சரியாக புரிந்துகொள்ளவில்லை.

Let's start with why this is important.

இது ஏன் முக்கியம் என்பதிலிருந்து நான் ஆரம்பிக்கிறேன்.

Well, all of us here, I'll bet, had some great teachers.

இங்குள்ள அனைவருக்கும் தலைசிறந்த ஆசிரியர்கள் கிடைத்திருப்பார்கள்.

We all had a wonderful education.

நம் அனைவருக்கும் நல்ல கல்வி கிடைத்துள்ளது.

That's part of the reason we're here today,

இன்று நாம் இங்கு இருப்பதற்கு ஒரு காரணமும் அதுவே,

part of the reason we're successful.

நாம் வெற்றியாளர்களாக இருப்பதற்கு ஒரு காரணமும் அதுவே.

I can say that, even though I'm a college drop-out.

இதை நான் சொல்வேன், கல்லூரி படிப்பை முழுதாக முடிக்காதவனாக இருப்பினும்.

I had great teachers.

எனக்கு தலைச்சிறந்த ஆசிரியர்கள் இருந்தார்கள் .

In fact, in the United States, the teaching system has worked fairly well.

அமேரிக்காவில், பாடம் நடத்தும் முறைமை நன்றாகவே வேலை செய்தது.

There are fairly effective teachers in a narrow set of places.

நன்றாகவே வேலை செய்ய கூடிய ஆசிரியர்கள் மிக சில இடங்களிலே இருந்தார்கள்.

So the top 20 percent of students have gotten a good education.

ஆக, மேல் 20 சதவீத மாணவர்களுக்கு நல்ல கல்வி கிடைத்தது.

And those top 20 percent have been the best in the world,

அந்த 20 சதவீத மாணவர்கள் உலகின் சிறந்தவர்களானார்கள் ,

if you measure them against the other top 20 percent.

மற்றொரு மேல் 20 சதவீத மாணவர்களுடன் ஒப்பிட்டு பார்த்தால்.

And they've gone on to create the revolutions in software and biotechnology

அவர்களே மென்பொருள் மற்றும் உயிரியல் தொழில்நுட்பத்தில் பெரும் புரட்சி செய்தனர்,

and keep the U.S. at the forefront.

அமெரிக்காவை முன்னிலையில் தங்க வைத்தனர் .

Now, the strength for those top 20 percent

தற்பொழுது, அந்த மேல் 20 சதவீதத்தினரின் பலம்

is starting to fade on a relative basis,

குறையத் தொடங்கியுள்ளது ,

but even more concerning is the education that the balance of people are getting.

ஆனால் இதில் கவனிக்க படவேண்டியது, மற்ற சதவிகித மக்களுக்கு கிடைக்கும் கல்வித்தரம் தான்.

Not only has that been weak. it's getting weaker.

அது பலவீனமாக மட்டும் இல்லை; மேலும் பலவீனமாகி கொண்டிருக்கிறது.

And if you look at the economy, it really is only providing opportunities now

மேலும் தற்பொழுதைய பொருளாதார சூழல், நல்ல கல்வி கற்ற மக்களுக்கே

to people with a better education.

வாய்ப்புக்களை அளிக்கிறது.

And we have to change this.

இதை நாம் மாற்றியாக வேண்டும்.

We have to change it so that people have equal opportunity.

மக்களுக்கு சரிசமமான வாய்ப்பு கிடைக்க வேண்டும் என்றால் இதை நாம் மாற்ற வேண்டும்.

We have to change it so that the country is strong

நம் தேசம் வலுப்பெற வேண்டும் மற்றும் கணிதம், அறிவியல்

and stays at the forefront

போன்ற மேம்பட்ட கல்விகளினால் செலுத்தப்படும் விஷயங்களில்

of things that are driven by advanced education,

முன்னிலையில் இருக்க வேண்டும் என்றால்,

like science and mathematics.

இதை நாம் மாற்றியாக வேண்டும்.

When I first learned the statistics,

முதன்முதலில் நான் புள்ளிவிவரங்களை படித்த பொழுது

I was pretty stunned at how bad things are.

நிலைமை எவ்வளவு மோசமாக இருக்கிறது என்று அதிர்ந்து போனேன்.

Over 30 percent of kids never finish high school.

30 சதவீதத்திற்கும் அதிகமான மாணவர்கள் உயர் பள்ளிப்படிப்பை முடிப்பதில்லை.

And that had been covered up for a long time

இதுவே பல வருடங்களாக கருதபடுகிறது.

because they always took the dropout rate as the number

ஏனெனில் அவர்கள் படிப்பை நிறுத்தும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கையை

who started in senior year and compared it to the number who finished senior year.

உயர் பள்ளி ஆரம்பத்தில் சேர்ந்தவர்களில் இருந்து பள்ளி படிப்பு முடிப்பவர்களை கழித்து கணக்கிடுகிறார்கள்

Because they weren't tracking where the kids were before that.

ஏனென்றால் அதற்கு முன் சிறுவர்கள் எங்கிருந்தார்கள் என்பதை அவர்கள் கணக்கில் எடுத்து கொள்வதில்லை .

But most of the dropouts had taken place before that.

ஆனால், நிறைய படிப்பு-நிறுத்தங்கள் அதற்கு முன்னரே நடந்தேறிவிடுகிறது.

They had to raise the stated dropout rate

அந்த சிறுவர்களின் தடம் அறிந்து

as soon as that tracking was done

உடனுக்குடன் படிப்பு-நிறுத்த சதவீதத்தை

to over 30 percent.

30 சதவீதத்திற்கு மேல் உயர்த்தி உள்ளனர்.

For minority kids, it's over 50 percent.

சிறுபான்மையுனர்களுக்கோ , அது 50 சதவீதத்திற்கு மேல்.

And even if you graduate from high school,

உயர்நிலை பள்ளி பட்டதாரி ஆயினும்,

if you're low-income,

நீங்கள் குறைந்த வருமானம் மட்டுமே ஈட்டினால்,

you have less than a 25 percent chance of ever completing a college degree.

கல்லூரி படிப்பை முடிப்பதில் 25 சதவீதத்திற்கே குறைவான வாய்ப்பே உள்ளது.

If you're low-income in the United States,

அமெரிக்காவில் நீங்கள் குறைந்த வருவாய் ஈட்டுபவர் என்றால்,

you have a higher chance of going to jail

நான்கு வருடம் பட்டம் வாங்குவதை விட,

than you do of getting a four-year degree.

சிறைச்சாலைக்கு செல்வதற்கான அதிக வாய்ப்புகள் உள்ளது.

And that doesn't seem entirely fair.

இது சரியான விடமாகப் படவில்லை.

So, how do you make education better?

சரி, எப்படி கல்வித்தரத்தை மேம்படுத்துவது?

Now, our foundation, for the last nine years, has invested in this.

கடந்த ஒன்பது வருடங்களாக, எங்கள் அறக்கட்டளை இதில் முதலீடு செய்து வருகிறது.

There's many people working on it.

இதில் பலர் வேலை செய்கின்றனர்.

We've worked on small schools,

சிறிய பாடசாலைகளில் பணியாற்றினோம்,

we've funded scholarships,

படிப்புதவி தொகைகளை அளித்தோம்,

we've done things in libraries.

மற்றும் நூலகங்களை சீரமைத்தோம்.

A lot of these things had a good effect.

இதனால் நல்ல விளைவுகள் ஏற்பட்டன.

But the more we looked at it, the more we realized that having great teachers

ஆனால்,ஒன்றை மட்டும் நன்றாக அறிந்தோம், சிறந்த ஆசிரியர்களை

was the very key thing.

பணியமர்த்தல் தான் இதில் முக்கியமாக செய்யப்பட வேண்டிய காரியம்.

And we hooked up with some people studying

ஆசிரியர்கள் மத்தியில் உள்ள வேறுபாடுகள் ,

how much variation is there between teachers,

அதாவது உயர்ந்த கால்மானம்-- மிக சிறந்த--

between, say, the top quartile -- the very best --

மற்றும் கீழ் கால்மானம் மத்தியில் உள்ள வேறுப்பாடுகளை ஆய்வு செய்யும்

and the bottom quartile.

சிலருடன் சேர்ந்து பணியாற்றினோம்,

How much variation is there within a school or between schools?

அதே பள்ளிக்குள் மற்றும் பள்ளிகளுக்கு மத்தியில் எத்தனை வேறுபாடுகள்?

And the answer is that these variations are absolutely unbelievable.

இந்த வேறுபாடுகள் முற்றிலும் நம்பமுடியாதவையாக இருந்தன என்பது எங்களுக்கு கிடைத்த விடை.

A top quartile teacher will increase the performance of their class --

ஒரு மேல் கால்மான ஆசிரியர், அவர்கள் வகுப்பின் செயல்திறனை --

based on test scores --

தேர்வு மதிப்பெண்கள் அடிப்படையில் --

by over 10 percent in a single year.

ஒரே வருடத்தில் பத்து சதவீதத்திற்கு மேல் உயர்த்துகிறார்.

What does that mean?

இதற்கு அர்த்தம் என்ன?

That means that if the entire U.S., for two years,

இதே அமெரிக்காவிடம் மேல் கால்மான ஆசிரியர்கள்,

had top quartile teachers,

இரண்டு வருடங்கள் இருந்திருந்தால்,

the entire difference between us and Asia would go away.

நமக்கும் ஆசியாவிற்கும் மத்தியில் உள்ள வித்தியாசம் காணாமல் போயிருக்கும்.

Within four years we would be blowing everyone in the world away.

நான்கு வருடங்களில், நாம் உலகில் உள்ள அனைவரையும் ஊதி தள்ளியிருப்போம்.

So, it's simple. All you need are those top quartile teachers.

ஆக, இது எளிமையானது. உங்களுக்கு தேவையெல்லாம் மேல் கால்மான ஆசிரியர்கள்.

And so you'd say, "Wow, we should reward those people.

ஆக, நீங்கள் கூறுவீர்கள், "ஆஹா , அவர்களுக்கு நாம் பரிசுகள் கொடுக்க வேண்டும்.

We should retain those people.

அவர்களை நம்மிடம் தக்கவைத்து கொள்ள வேண்டும்.

We should find out what they're doing and transfer that skill to other people."

அவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்பதை கவனித்து, அந்த திறமையை மற்றவர்களுக்கு கற்பிக்க வேண்டும்.

But I can tell you that absolutely is not happening today.

ஆனால், நான் கண்டிப்பாக் சொல்வேன், அது இன்றைய காலகட்டத்தில் நடப்பதில்லை.

What are the characteristics of this top quartile?

இந்த மேல் கால்மானத்தின் சிறப்பியல்பு தான் என்ன?

What do they look like?

அது எப்படி இருக்கும்?

You might think these must be very senior teachers.

அவர்கள் முதுநிலை ஆசிரியர்கள் என்று நீங்கள் எண்ணலாம்.

And the answer is no.

ஆனால், அது சரியான விடை அல்ல.

Once somebody has taught for three years

ஒருவர் மூன்று வருடங்கள் பாடம் நடத்தினால்,

their teaching quality does not change thereafter.

அவர்களது கற்பிக்கும் திறன் அதன் பின்பு மாறுவதில்லை.

The variation is very, very small.

வேறுபாடு என்பது மிக மிக குறைவே.

You might think these are people with master's degrees.

அவர்கள் உயர்கல்வி பட்டம் பெற்றவர்கள் என்று நீங்கள் யோசிக்கலாம்.

They've gone back and they've gotten their Master's of Education.

அவர்கள் திரும்ப சென்று கல்விக்கான உயர் பட்டபடிப்பை பெற்றிருக்கலாம்.

This chart takes four different factors

இந்த அட்டவணையில் நான்கு வெவ்வேறு காரணிகள் உள்ளன.

and says how much do they explain teaching quality.

இது ஆசிரியர் தரத்தை விளக்குகிறது.

That bottom thing, which says there's no effect at all,

அந்த கீழ் பகுதி, ஒரு மாற்றமும் செய்வதில்லை என்று காண்பிக்கும் பகுதி,

is a master's degree.

உயர்பட்டபடிப்பை சேர்ந்தது.

Now, the way the pay system works is there's two things that are rewarded.

இப்போ, சம்பளம் தரும் அமைப்பு, இரு விஷயங்களை சார்ந்தது.

One is seniority.

ஒன்று பணி மூப்பு.

Because your pay goes up and you vest into your pension.

ஏனென்றால் உங்கள் சம்பளம் ஏறுகிறது மற்றும் உங்கள் ஓய்வு ஊதியம் பெருகுகிறது .

The second is giving extra money to people who get their master's degree.

இரண்டாவது, உயர்பட்ட படிப்பை முடித்தவர்களுக்கு அதிக ஊதியம் தரப்படுகிறது.

But it in no way is associated with being a better teacher.

ஆனால், இது ஒருபொழுதும் நல்ல ஆசிரியருடன் ஒற்றுபோகும் விஷயம் அல்ல.

Teach for America: slight effect.

அமெரிக்காவிற்காக கற்பித்தல்: சிறிய விளைவு.

For math teachers majoring in math there's a measurable effect.

கணிதத்தில் உயர் கல்வி பெற்ற கணித ஆசிரியர்களால் ஓரளவு விளைவு உள்ளது.

But, overwhelmingly, it's your past performance.

ஆனால்,பேரளவிலானது, உங்கள் முந்தைய செயல்திறனே.

There are some people who are very good at this.

இதில் சிறந்தவர்கள் சிலர் உள்ளனர்.

And we've done almost nothing

அது என்ன என்பதை படிக்க,

to study what that is

அதில் ஆட்களை சேர்க்க மற்றும் திரும்ப பெருக்க,

and to draw it in and to replicate it,

சராசரி திறனை உயர்த்த --

to raise the average capability --

அல்ல அமைப்பிலேயே மக்களை தங்க வைக்க நாம்

or to encourage the people with it to stay in the system.

ஒரு முயற்சியும் எடுக்கவில்லை

You might say, "Do the good teachers stay and the bad teacher's leave?"

நீங்கள் சொல்லலாம், "நல்ல ஆசிரியர்கள் தங்குகிறார்கள் மற்றும் தகுதியில்லாத ஆசிரியர்கள் விலகி செல்கிறார்களா?"

The answer is, on average, the slightly better teachers leave the system.

விடை என்னவென்றால், சராசரியாக, சற்று சிறந்த ஆசிரியர்கள் அமைப்பிலிருந்து விலகுகிறார்கள்.

And it's a system with very high turnover.

இதுவோ அதிக கொள்முதல் ஆகும் அமைப்பாகும்.

Now, there are a few places -- very few -- where great teachers are being made.

நல்ல ஆசிரியர்களை உருவாக்கும் இடங்கள், மிக குறைவே--மிக மிக குறைவே.

A good example of one is a set of charter schools called KIPP.

இதற்கு நல்ல உதாரணம், KIPP என்ற பட்டய பள்ளி குழுமம்.

KIPP means Knowledge Is Power.

KIPP என்றால் Knowledge is Power (அறிவே பலமானது.)

It's an unbelievable thing.

இது ஒரு நம்பமுடியாத விஷயம்.

They have 66 schools -- mostly middle schools, some high schools --

அவர்களிடம் 66 பள்ளிகள் உள்ளது -- நிறைய நடுநிலைபள்ளிகள், சில உயர்நிலை பள்ளிகள் --

and what goes on is great teaching.

அங்கு நடப்பதோ சிறந்த வகுப்புகள்.

They take the poorest kids,

அவர்கள் ஏழை சிறுவர்களை தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள்,

and over 96 percent of their high school graduates go to four-year colleges.

அவர்கள் உயர் நிலை பள்ளி மாணவர்களில் 96 சதவீதத்தினர் கல்லூரிக்கு நான்கு ஆண்டு பட்டம் பயில செல்கிறார்கள்.

And the whole spirit and attitude in those schools

அந்த பாடசாலைகளில் உள்ள சக்தி மற்றும் மனோபாவம்,

is very different than in the normal public schools.

மற்ற சாதாரண பொது பாடசாலைகளிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டது.

They're team teaching. They're constantly improving their teachers.

அவர் குழு கற்பித்தல் முறையை கையாளுகிறார்கள். தங்கள் ஆசிரியர்களை நிரந்தரமாக முன்னேற்றி வருகிறார்கள்.

They're taking data, the test scores,

தரவு மற்றும் தேர்வு மதிப்பெண்களை கணக்கில் எடுத்து,

and saying to a teacher, "Hey, you caused this amount of increase."

"நீங்கள் இவ்வளவு முன்னேற்றம் தந்தீர்கள்" என்று ஒரு ஆசிரியரிடம் கூறுவார்கள்.

They're deeply engaged in making teaching better.

கற்பித்தலை மேம்படுத்த முற்றிலுமாக முயல்கிறார்கள்.

When you actually go and sit in one of these classrooms,

அங்கு உள்ள ஒரு வகுப்பில் சென்று அமர்ந்தால்,

at first it's very bizarre.

முதலில் தமாஷாக இருக்கும்.

I sat down and I thought, "What is going on?"

"என்னையா நடக்குது இங்க ?" என்று நான் உட்கார்ந்து யோசித்து கொண்டிருந்தேன்.

The teacher was running around, and the energy level was high.

ஆசிரியர் அங்கும்-இங்கும் ஓடி கொண்டிருக்கிறார் மற்றும் அங்கு ஆற்றல் நிலைகள் மிக பெரியதாக இருந்தது.

I thought, "I'm in the sports rally or something.

"என்னையா நடக்குது? நான் என்ன விளையாட்டு மைதானத்திலா உள்ளேன்"

What's going on?"

என்று யோசித்தேன்.

And the teacher was constantly scanning to see which kids weren't paying attention,

எந்த மாணவர் கவனம் செலுத்தவில்லை,

which kids were bored,

எந்த மாணவருக்கு சலிப்பு ஏற்பட்டுள்ளது என்பதை ஆசிரியர் கூர்ந்து கவனிக்கிறார்,

and calling kids rapidly, putting things up on the board.

பின்பு அந்த மாணவர்களை அதிரடியாக அழைத்து , பலகையில் உள்ளவற்றை விளக்க சொல்கிறார்.

It was a very dynamic environment,

அது ஒரு ஆற்றல் மிகுந்த சூழல்,

because particularly in those middle school years -- fifth through eighth grade --

ஏனெனில், நடுநிலை பள்ளிக்காலங்களில் -- குறிப்பாக ஐந்து முதல் எட்டாம் வகுப்பு வரை உள்ளவர்களை --

keeping people engaged and setting the tone

ஈடுபாட்டுடன் வைப்பது மற்றும் சுருசுருப்பாக்குவது,

that everybody in the classroom needs to pay attention,

மற்றும் வகுப்பிலுள்ள அனைவரும் கவனம் செலுத்த வைப்பது என்பதை ,

nobody gets to make fun of it or have the position of the kid who doesn't want to be there.

யாரும் கேலியாக எடுத்து கொள்ளவில்லை, மற்றும் அங்கு இருத்தல் பிடிக்காத எந்த மாணவரும் இல்லை.

Everybody needs to be involved.

எல்லாரும் தம்மை தாமே ஈடுபடுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

And so KIPP is doing it.

அதை தான் KIPP செய்து கொண்டிருக்கிறது.

How does that compare to a normal school?

இதை எவ்வாறு சாதாரண பாடசாலையுடன் ஒப்பிடலாம்?

Well, in a normal school, teachers aren't told how good they are.

சாதாரண பள்ளியில் ஆசிரியர்களின் தரம் மதிப்பீடு செய்யபடுவதில்லை.

The data isn't gathered.

தகவல்கள் சேகரிக்கபடுவதில்லை.

In the teacher's contract,

ஆசிரியரின் ஒப்பந்தத்தின் படி,

it will limit the number of times the principal can come into the classroom --

தலைமை ஆசிரியர் ஒரு வகுப்புக்கு வரும் தடவைகளை குறைக்க முடியும் --

sometimes to once per year.

சில சமயம் வருடத்துக்கு ஒரு முறைக்கு கூட.

And they need advanced notice to do that.

அதுவும் முன்னதாகவே அறிவிக்கப்படவேண்டும்.

So imagine running a factory where you've got these workers,

வேலை ஏதும் செய்யாத சில தொழிலாளர்களை கொண்ட

some of them just making crap

ஒரு தொழிற்சாலையை யோசித்து பாருங்கள்,

and the management is told, "Hey, you can only come down here once a year,

அங்குள்ள நிருவாகத்திடம் தொழிலாளர்கள் கூறுவது என்னவென்றால், "நாங்கள் வேலை செய்யும் இடத்துக்கு நீங்கள் வருடம் ஒரு தடவை மட்டும் தான் வர வேண்டும்,

but you need to let us know, because we might actually fool you,

அதுவும் எங்களுக்கு முன்னரே அறிவித்து விட்டும் வரவேண்டும், ஏனெனில் அப்போதுதான் உங்களை ஏமாற்ற முடியும்,

and try and do a good job in that one brief moment."

மற்றும் அந்த சமயம் மட்டுமே ஒரு நல்ல வேலையை முயன்று செய்ய முடியும்"

Even a teacher who wants to improve doesn't have the tools to do it.

முன்னேற நினைக்கும் ஆசிரியர்க்கு தகுந்த கருவிகள் இல்லை.

They don't have the test scores,

தேர்வு மதிப்பெண்கள் அவர்களிடம் இல்லை,

and there's a whole thing of trying to block the data.

மற்றும் தகவலை மறைக்கும் முயற்சிகள் வேறு அரங்கேறி வருகிறது.

For example, New York passed a law

உதாரணமாக, நியூ யோர்க்கில் ஒரு சட்டம் நிறைவேறியது

that said that the teacher improvement data could not be made available and used

அதாவது ஆசிரியரின் பணிக்காலத்தை நிர்ணயம் செய்யும் பொருட்டு ஆசிரியர் முன்னேற்றத்துக்காக சேகரிக்கப்படும் தகவல்கள்

in the tenure decision for the teachers.

யாருக்கும் கிடைக்க கூடாது மற்றும் அதை உபயோகிக்கவும் கூடாது .

And so that's sort of working in the opposite direction.

இது எதிர்த்திசையில் வேலை செய்வது போல் ஆகும்.

But I'm optimistic about this,

ஆனால் நான் இதில் நன்னம்பிக்கையோடு உள்ளேன்.

I think there are some clear things we can do.

நம்மால் சில நல்ல காரியங்கள் செய்ய முடியும் என்று எனக்கு தோன்றுகிறது.

First of all, there's a lot more testing going on,

இதில் பல சோதனைகள் நடந்து கொண்டிருக்கிறது,

and that's given us the picture of where we are.

அதுவே நாம் எங்கிருக்கிறோம் என்பதை நமக்கு எடுத்து காட்டுகிறது.

And that allows us to understand who's doing it well,

மற்றும் யார் சரியாகச் செயல்படுகிறார்கள் என்பதை நமக்கு புரிய வைக்கிறது ,

and call them out, and find out what those techniques are.

அவர்களை அழைத்து, அந்த நுணுக்கங்களை நாம் கண்டு பிடிக்க வேண்டும்.

Of course, digital video is cheap now.

ஐயத்திற்கு இடமின்றி, டிஜிட்டல் காணொளி (Video) தற்பொழுது மலிவு விலையில் கிடைக்கிறது.

Putting a few cameras in the classroom

வகுப்புகளில் சில படக்கருவிகளை பொருத்தி

and saying that things are being recorded on an ongoing basis

கற்பித்தலை பதிவு செய்வது என்பது அனைத்து

is very practical in all public schools.

பொது பாடசாலைகளிலும் சாத்தியமே.

And so every few weeks teachers could sit down

சில வாரங்களுக்கு ஒரு முறை, ஆசிரியர்கள் ஒரு குழுவாக அமர்ந்து

and say, "OK, here's a little clip of something I thought I did well.

"சரி, நான் நன்றாக பணியாற்றிய வகுப்பு நடப்பின் பதிவு இதோ" என்று விவாதிக்கலாம்

Here's a little clip of something I think I did poorly.

"நான் தரக்குறைவாக நடத்திய வகுப்புகளின் சிறிய பதிவு இதோ

Advise me -- when this kid acted up, how should I have dealt with that?"

அறிவுரை தாருங்களேன் -- அச்சிறுவன் அப்படி நடந்துகொண்டதினால், நான் எவ்வாறு அதை சமாளித்திருக்க வேண்டும்?"

And they could all sit and work together on those problems.

அந்த பிரச்சனைகளை சமாளிக்க அனைவரும் சேர்ந்து செயல்படவேண்டும்.

You can take the very best teachers and kind of annotate it,

நீங்கள் அதில் சிறந்து விளங்கிய ஆசிரியர்களை பற்றி விவரித்து,

have it so everyone sees who is the very best at teaching this stuff.

அந்த ஆசிரியர் நடத்திய வகுப்பின் பதிவை எல்லாரும் காணும் படி செய்யலாம்.

You can take those great courses and make them available

அந்த சிறந்த பயிற்சி வகுப்பினை அனைவருக்கும் கிடைக்கும் படி செய்யலாம்

so that a kid could go out and watch the physics course, learn from that.

அதனால், மாணவர் அந்த இயற்பியல் வகுப்பினை கண்டு கற்கலாம்.

If you have a kid who's behind,

சற்று பின்தங்கிய மாணவர் என்றால்,

you would know you could assign them that video to watch and review the concept.

அவருக்கு அந்த படத்தை காண்பித்து , அதன் அர்த்தத்தை விவரிக்க சொல்லலாம்.

And in fact, these free courses could not only be available just on the Internet,

அந்த இலவச பயிற்சி வகுப்பு படங்களை இணையத்தளம் மட்டும் அன்றி,

but you could make it so that DVDs were always available,

டிவிடி -க்களிலும் கிடைக்க கூடியதாக்கலாம்.

and so anybody who has access to a DVD player can have the very best teachers.

இதனால் டிவிடி-இல் பார்க்கும் வசதி உள்ளவர்களுக்கு சிறந்த ஆசிரியர்கள் அமைவார்கள்.

And so by thinking of this as a personnel system,

இதில் பணியாளர்களையும் அமர்த்தும் அமைப்பாக கருதினால்,

we can do it much better.

இன்னும் நன்றாக மாற்றலாம்.

Now there's a book actually, about KIPP --

KIPP-ஐ பற்றி ஒரு புத்தகம் உள்ளது --

the place that this is going on --

அது நடக்கும் இடத்தை பற்றி --

that Jay Matthews, a news reporter, wrote -- called, "Work Hard, Be Nice."

ஜே மத்த்யுஸ் என்ற செய்தியாளர் எழுதிய -- "Work Hard, Be Nice"என்ற புத்தகம்.

And I thought it was so fantastic.

இது ஒரு அருமையான புத்தகம்.

It gave you a sense of what a good teacher does.

ஒரு நல்ல ஆசிரியர் எப்படி செயல்படவேண்டும் என்பதை இது விவரிக்கிறது.

I'm going to send everyone here a free copy of this book.

எல்லாருக்கும் இந்த புத்தகத்தின் நகலை இலவசமாக அனுப்பி வைக்க போகிறேன்.

(Applause)

(கரகோஷம்)

Now, we put a lot of money into education,

நாம் கல்வியில் அதிக முதலீடு செய்கிறோம்,

and I really think that education is the most important thing to get right

இந்த தேசத்திற்கு வலுவான எதிர்காலம் அமைய வேண்டும் என்றால்,

for the country to have as strong a future as it should have.

கல்வியை சீர்படுத்த வேண்டும் என்பது என் கருத்து.

In fact we have in the stimulus bill -- it's interesting --

நமக்கு Stimulus மசோதா உள்ளது-- வேடிக்கையானது அது--

the House version actually had money in it for these data systems,

House பதிப்பில் இந்த தகவல் கட்டமைப்புக்கான பணம் இருந்தது,♪

and it was taken out in the Senate

எனினும் Senate-இல் அது நிறைவேற்றப்படவில்லை.

because there are people who are threatened by these things.

ஏனென்றால் அதை கண்டு அஞ்சியவர்கள் பலர்.

But I -- I'm optimistic.

ஆனால், நான்-- நான் நன்னம்பிக்கையாளன்.

I think people are beginning to recognize how important this is,

இது எத்துனை முக்கியம் என்பதை மக்கள் அறிய ஆரம்பித்து விட்டனர்,

and it really can make a difference for millions of lives, if we get it right.

இதை சரி செய்தால், நிச்சயமாக பல மில்லியன் மக்களுக்கு ஒரு பயனுள்ள மாற்றமாக அமையும்.

I only had time to frame those two problems.

இந்த இரு பிரச்சனைகளை பற்றி ஆராயவே எனக்கு நேரம் இருந்தது.

There's a lot more problems like that --

இதை போல் பல பிரச்சனைகள் உள்ளன --

AIDS, pneumonia -- I can just see you're getting excited,

AIDS, நுரையீரல் காய்ச்சல் -- நீங்கள் இதை கேட்கும் பொழுதே,

just at the very name of these things.

கிளர்ச்சி அடைவதை என்னால் காண முடிகிறது.

And the skill sets required to tackle these things are very broad.

இந்த விஷயங்களை சமாளிக்க தேவையான திறன் மிக பெரியது.

You know, the system doesn't naturally make it happen.

இந்த விடயங்கள் தானாக நடக்கும் அமைப்புகளல்ல.

Governments don't naturally pick these things in the right way.

இதைச் சரியான முறையில் அரசுகளும் தேர்ந்தெடுப்பதில்லை.

The private sector doesn't naturally put its resources into these things.

தனியார்த்துறை இதில் தன் வளங்களை உபயோகபடுத்துவதில்லை .

So it's going to take brilliant people like you

ஆதலால், இந்த விஷயங்களை படிக்க, மற்றவர்களை இதில் செயல்படுத்த

to study these things, get other people involved --

உங்களை போன்ற அறிவார்ந்தவர்கள் தேவைப்படுகிறார்கள் --

and you're helping to come up with solutions.

நீங்களும் தீர்வுகளுடன் உதவி செய்ய முனைகிறீர்கள்.

And with that, I think there's some great things that will come out of it.

இதெல்லாம் சேர்ந்து, பெரிய விஷயங்கள் வெளி வரும் என நான் நினைக்கிறேன்.

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கரகோஷம்)