Soon We'll Cure Diseases With a Cell, Not a Pill | Siddhartha Mukherjee | TED Talks

Vertaald door: Robert de Ridder Nagekeken door: Rik Delaet

I want to talk to you about the future of medicine.

Ik wil met jullie praten over de toekomst van de geneeskunde.

But before I do that, I want to talk a little bit about the past.

Maar voordat ik dat doe, wil ik het even hebben over het verleden.

Now, throughout much of the recent history of medicine,

Gedurende een groot deel van de recente geschiedenis van de geneeskunde,

we've thought about illness and treatment

hebben we nagedacht over ziekte en behandeling

in terms of a profoundly simple model.

in termen van een heel eenvoudig model.

In fact, the model is so simple

In feite is het model zo eenvoudig

that you could summarize it in six words:

dat je het zou kunnen samenvatten in zes woorden:

have disease, take pill, kill something.

krijg ziekte, neem pil, dood iets.

Now, the reason for the dominance of this model

De reden dat dit model zo dominant is,

is of course the antibiotic revolution.

is natuurlijk de antibiotica-revolutie.

Many of you might not know this, but we happen to be celebrating

Misschien weten jullie het niet, maar toevallig vieren we

the hundredth year of the introduction of antibiotics into the United States.

het honderdste jaar van de invoering van antibiotica in de Verenigde Staten.

But what you do know

Maar jullie weten wel

is that that introduction was nothing short of transformative.

dat dat een totale ommekeer bracht.

Here you had a chemical, either from the natural world

Plots was daar een stof, hetzij uit de natuurlijke wereld

or artificially synthesized in the laboratory,

of kunstmatig gesynthetiseerd in een laboratorium,

and it would course through your body,

die door je lichaam stroomde,

it would find its target,

zijn doel vond,

lock into its target --

zich eraan vastklikte -

a microbe or some part of a microbe --

een microbe of een deel van een microbe -

and then turn off a lock and a key

om dan als een sleutel in een slot

with exquisite deftness, exquisite specificity.

op een uitgelezen precieze manier in te grijpen.

And you would end up taking a previously fatal, lethal disease --

Een ziekte die daarvoor nog dodelijk was -

a pneumonia, syphilis, tuberculosis --

longontsteking, syfilis, tuberculose -

and transforming that into a curable, or treatable illness.

werd nu ziekte die te genezen of te behandelen was.

You have a pneumonia,

Je krijgt een longontsteking,

you take penicillin,

je neemt penicilline,

you kill the microbe

je doodt de microbe

and you cure the disease.

en je geneest van de ziekte.

So seductive was this idea,

Dit idee was zo verleidelijk

so potent the metaphor of lock and key

en de metafoor van slot en sleutel en iets doden was zo krachtig,

and killing something,

that it really swept through biology.

dat het door de hele biologie raasde.

It was a transformation like no other.

Het was een transformatie als geen ander.

And we've really spent the last 100 years

De laatste 100 jaar

trying to replicate that model over and over again

hebben we geprobeerd om dat model steeds weer toe te passen

in noninfectious diseases,

op niet-besmettelijke ziekten,

in chronic diseases like diabetes and hypertension and heart disease.

chronische ziekten zoals diabetes, hoge bloeddruk en hartziekte.

And it's worked, but it's only worked partly.

Dat werkte, maar gedeeltelijk.

Let me show you.

Ik toon het even.

You know, if you take the entire universe

Als je het hele universum bekijkt

of all chemical reactions in the human body,

van alle chemische reacties in het menselijk lichaam,

elke chemische reactie waartoe je lichaam in staat is,

every chemical reaction that your body is capable of,

most people think that that number is on the order of a million.

dan denken de meeste mensen dat dat in de orde van een miljoen is.

Let's call it a million.

Laten we zeggen: één miljoen.

And now you ask the question,

Nu kan je vragen:

what number or fraction of reactions

hoeveel of welk gedeelte van die reacties

can actually be targeted

kan daadwerkelijk aangepakt worden

by the entire pharmacopoeia, all of medicinal chemistry?

door de hele farmacopee, de gehele medicinale chemie?

That number is 250.

Dat aantal is 250.

The rest is chemical darkness.

De rest bestaat uit chemische duisternis.

In other words, 0.025 percent of all chemical reactions in your body

In andere woorden, slechts 0,025% van alle chemische reacties in het lichaam

are actually targetable by this lock and key mechanism.

zijn eigenlijk aan te pakken met dit slot-en-sleutelmechanisme.

You know, if you think about human physiology

Als je de menselijke fysiologie bekijkt

as a vast global telephone network

als een uitgestrekt, wereldwijd telefoonnetwerk

with interacting nodes and interacting pieces,

met interactieve knooppunten en interactieve lijnen,

then all of our medicinal chemistry

dan beperkt onze hele medicinale chemie

is operating on one tiny corner

zich tot een klein hoekje

at the edge, the outer edge, of that network.

ergens aan de rand van dat netwerk.

It's like all of our pharmaceutical chemistry

Het is net alsof je onze gehele farmaceutische chemie

is a pole operator in Wichita, Kansas

vergelijkt met een telefoniste in Wichita, Kansas,

who is tinkering with about 10 or 15 telephone lines.

die aan ongeveer 10 of 15 telefoonlijnen zit te sleutelen.

So what do we do about this idea?

Wat doen we met dit idee?

What if we reorganized this approach?

Wat als we de aanpak eens omgooiden?

In fact, it turns out that the natural world

In feite blijkt dat de natuurlijke wereld

gives us a sense of how one might think about illness

ons in de richting stuurt om over ziekte te denken

in a radically different way,

op een radicaal andere manier.

rather than disease, medicine, target.

In plaats van: ziekte, medicijnen, doel.

In fact, the natural world is organized hierarchically upwards,

De natuur is hiërarchisch opwaarts georganiseerd,

not downwards, but upwards,

niet omlaag, maar omhoog.

and we begin with a self-regulating, semi-autonomous unit called a cell.

We beginnen met een zelfregulerende, semi-autonome eenheid: de cel.

These self-regulating, semi-autonomous units

Deze zelfregulerende, semi-autonome eenheden

give rise to self-regulating, semi-autonomous units called organs,

leiden tot andere zelfregulerende, semi-autonome eenheden: de organen.

and these organs coalesce to form things called humans,

Die organen vormen dan weer dingen als mensen.

and these organisms ultimately live in environments,

Deze leven uiteindelijk dan weer in omgevingen,

which are partly self-regulating and partly semi-autonomous.

die deels zelfregulerend en deels semi-autonoom zijn.

What's nice about this scheme, this hierarchical scheme

Wat zo leuk is aan dit hiërarchische schema

building upwards rather than downwards,

van omhoog bouwen in plaats van naar beneden,

is that it allows us to think about illness as well

is dat het ons ook in staat stelt om over ziekte na te denken

in a somewhat different way.

op een enigszins andere manier.

Take a disease like cancer.

Neem een ​​ziekte zoals kanker.

Since the 1950s,

Sinds de jaren 1950,

we've tried rather desperately to apply this lock and key model to cancer.

hebben we nogal wanhopig geprobeerd

om dit slot-en-sleutelmodel op kanker toe te passen.

We've tried to kill cells

We hebben geprobeerd om cellen te doden

using a variety of chemotherapies or targeted therapies,

met verschillende chemotherapieën of gerichte therapieën,

and as most of us know, that's worked.

en, zoals jullie wel weten, heeft dat gewerkt.

It's worked for diseases like leukemia.

Het werkte voor ziekten als leukemie

It's worked for some forms of breast cancer,

en voor sommige vormen van borstkanker,

but eventually you run to the ceiling of that approach.

maar uiteindelijk stoot je tegen een plafond met die aanpak.

And it's only in the last 10 years or so

Pas in de laatste 10 jaar of zo

that we've begun to think about using the immune system,

begonnen we eraan te denken om het immuunsysteem te gebruiken.

remembering that in fact the cancer cell doesn't grow in a vacuum.

Een kankercel groeit immers niet in een vacuüm,

It actually grows in a human organism.

maar in een menselijk organisme.

And could you use the organismal capacity,

Misschien kon je die organische capaciteit wel gebruiken:

the fact that human beings have an immune system, to attack cancer?

mensen hebben een immuunsysteem om kanker aan te vallen.

In fact, it's led to the some of the most spectacular new medicines in cancer.

Dat leidde tot een aantal

van de meest spectaculaire nieuwe geneesmiddelen voor kanker.

And finally there's the level of the environment, isn't there?

Tenslotte is er nog het niveau van het milieu, niet?

You know, we don't think of cancer as altering the environment.

We denken niet aan kanker als het veranderen van het milieu.

But let me give you an example of a profoundly carcinogenic environment.

Maar laat me een voorbeeld geven van een intens kankerverwekkende omgeving:

It's called a prison.

een gevangenis.

You take loneliness, you take depression, you take confinement,

Combineer eenzaamheid, depressie, opsluiting

and you add to that,

en voeg hierbij,

rolled up in a little white sheet of paper,

opgerold in een klein stukje wit papier,

one of the most potent neurostimulants that we know, called nicotine,

een van de meest potente neurostimulantia die we kennen, nicotine,

and you add to that one of the most potent addictive substances that you know,

een van de meest krachtige verslavende stoffen die je kent,

and you have a pro-carcinogenic environment.

en je hebt een pro-carcinogene omgeving.

But you can have anti-carcinogenic environments too.

Maar er bestaan ook anti-carcinogene omgevingen.

There are attempts to create milieus,

Er zijn pogingen gedaan om milieus te creëren,

change the hormonal milieu for breast cancer, for instance.

het hormonale milieu voor borstkanker veranderen, bijvoorbeeld.

We proberen het metabole milieu te veranderen

We're trying to change the metabolic milieu for other forms of cancer.

voor andere vormen van kanker.

Or take another disease, like depression.

Of neem een ​​andere ziekte, zoals depressie.

Again, working upwards,

Alweer naar boven werkend,

since the 1960s and 1970s, we've tried, again, desperately

hebben we sinds de jaren 1960 en 1970 opnieuw wanhopig geprobeerd

to turn off molecules that operate between nerve cells --

moleculen uit te schakelen die tussen zenuwcellen werken -

serotonin, dopamine --

serotonine, dopamine -

and tried to cure depression that way,

om depressie op die manier te genezen.

and that's worked, but then that reached the limit.

Het werkte, maar weer werd een limiet bereikt.

And we now know that what you really probably need to do

Nu weten we dat wat je waarschijnlijk echt moet doen:

is to change the physiology of the organ, the brain,

de fysiologie wijzigen van het orgaan, de hersenen,

rewire it, remodel it,

ze herbedraden, ze herbouwen.

and that, of course, we know study upon study has shown

Studie na studie heeft aangetoond

that talk therapy does exactly that,

dat praattherapie precies dat doet.

and study upon study has shown that talk therapy

Studie na studie heeft aangetoond dat praattherapie

combined with medicines, pills,

in combinatie met geneesmiddelen, pillen,

really is much more effective than either one alone.

veel effectiever is dan elk apart.

Kunnen we ons een meeslepender omgeving indenken

Can we imagine a more immersive environment that will change depression?

om een depressie te veranderen?

Can you lock out the signals that elicit depression?

Kun je de signalen die depressie uitlokken, buitensluiten?

Again, moving upwards along this hierarchical chain of organization.

Alweer omhoogklimmen langs deze hiërarchische keten van organisatie.

What's really at stake perhaps here

Waar het hier misschien echt om gaat,

is not the medicine itself but a metaphor.

is niet het medicijn zelf, maar een metafoor.

Rather than killing something,

In plaats van iets te doden,

in the case of the great chronic degenerative diseases --

in het geval van de grote chronische degeneratieve ziekten -

kidney failure, diabetes, hypertension, osteoarthritis --

nierfalen, diabetes, hoge bloeddruk, osteoartritis -

moeten we misschien eerder

maybe what we really need to do is change the metaphor to growing something.

naar de metafoor van iets te laten groeien.

And that's the key, perhaps,

Dat is misschien wel het belangrijkste

to reframing our thinking about medicine.

om ons denken over geneeskunde te herzien.

Now, this idea of changing,

Dat idee van veranderen,

of creating a perceptual shift, as it were,

van een perceptuele verschuiving, als het ware,

came home to me to roost in a very personal manner about 10 years ago.

kwam ongeveer 10 jaar geleden wel op een zeer persoonlijke manier bij me op.

About 10 years ago -- I've been a runner most of my life --

10 jaar geleden - ik ren al bijna mijn hele leven -

I went for a run, a Saturday morning run,

ging ik op een zaterdagochtend hardlopen.

I came back and woke up and I basically couldn't move.

De volgende morgen kon ik niet meer bewegen.

My right knee was swollen up,

Mijn rechterknie was opgezwollen,

and you could hear that ominous crunch of bone against bone.

en je kon een onheilspellende geknars van bot tegen bot horen.

And one of the perks of being a physician is that you get to order your own MRIs.

Een van de voordelen van het arts zijn, is dat je je eigen MRI’s kan bestellen.

And I had an MRI the next week, and it looked like that.

Ik had de week erop een MRI, en zo zag het eruit.

Essentially, the meniscus of cartilage that is between bone

De meniscus van kraakbeen tussen het bot

had been completely torn and the bone itself had been shattered.

was helemaal gescheurd en het bot zelf was verbrijzeld.

Now, if you're looking at me and feeling sorry,

Voordat je medelijden met me krijgt,

let me tell you a few facts.

geef ik een paar feiten.

If I was to take an MRI of every person in this audience,

Als ik een MRI zou nemen van elke persoon in dit publiek,

60 percent of you would show signs

dan zou 60% van jullie tekenen vertonen

of bone degeneration and cartilage degeneration like this.

van bot- en kraakbeendegeneratie zoals hier.

85 percent of all women by the age of 70

85 procent van alle vrouwen op de leeftijd van 70

would show moderate to severe cartilage degeneration.

zou matige tot ernstige kraakbeendegeneratie vertonen.

50 to 60 percent of the men in this audience

50 tot 60% van de mannen in het publiek

would also have such signs.

zou ook dergelijke tekenen vertonen.

So this is a very common disease.

Dit is dus een veel voorkomende ziekte.

Well, the second perk of being a physician

Een tweede voordeel van het arts zijn,

is that you can get to experiment on your own ailments.

is dat je kunt gaan experimenteren op je eigen kwalen.

So about 10 years ago we began,

Ongeveer 10 jaar geleden zijn we begonnen,

we brought this process into the laboratory,

we brachten dit proces naar het lab,

and we began to do simple experiments,

en begonnen met eenvoudige experimenten,

mechanically trying to fix this degeneration.

om degeneratie mechanisch proberen op te lossen.

We tried to inject chemicals into the knee spaces of animals

We injecteerden chemicaliën in de knieholtes van dieren

to try to reverse cartilage degeneration,

om te proberen de kraakbeendegeneratie te keren.

and to put a short summary on a very long and painful process,

Een korte samenvatting van een zeer lang en pijnlijk proces:

essentially it came to naught.

het draaide op niets uit.

Nothing happened.

Er gebeurde niks.

And then about seven years ago, we had a research student from Australia.

Ongeveer zeven jaar geleden hadden we een onderzoeksstudent uit Australië.

The nice thing about Australians

Het leuke van Australiërs is

is that they're habitually used to looking at the world upside down.

dat ze gewoon zijn om de wereld op zijn kop te bekijken.

(Laughter)

(Gelach)

And so Dan suggested to me, "You know, maybe it isn't a mechanical problem.

Dan suggereerde: "Misschien is het helemaal geen mechanisch probleem.

Maybe it isn't a chemical problem. Maybe it's a stem cell problem."

Ook geen chemisch probleem. Misschien is het een stamcelprobleem."

In other words, he had two hypotheses.

Met andere woorden: hij had twee hypothesen.

Number one, there is such a thing as a skeletal stem cell --

Nummer één, er bestaat zoiets als een skeletstamcel -

a skeletal stem cell that builds up the entire vertebrate skeleton,

die het hele gewervelde skelet opbouwt:

bot, kraakbeen en de vezelachtige elementen van het skelet,

bone, cartilage and the fibrous elements of skeleton,

just like there's a stem cell in blood,

net zoals er een stamcel zit in het bloed,

just like there's a stem cell in the nervous system.

en een stamcel in het zenuwstelsel.

And two, that maybe that, the degeneration or dysfunction of this stem cell

Ten tweede, misschien is de degeneratie

of het disfunctioneren van deze stamcellen

is what's causing osteochondral arthritis, a very common ailment.

de oorzaak van osteochondrale arthritis,

die veel voorkomende kwaal.

So really the question was, were we looking for a pill

Het kwam er dus op neer dat we op zoek waren naar een pil

when we should have really been looking for a cell.

terwijl we eigenlijk een cel moesten zoeken.

So we switched our models,

We veranderden onze modellen,

and now we began to look for skeletal stem cells.

en begonnen te zoeken naar skelet-stamcellen.

And to cut again a long story short,

Om weer een lang verhaal kort te maken,

about five years ago, we found these cells.

ongeveer vijf jaar geleden vonden we deze cellen.

They live inside the skeleton.

Ze leven in het skelet.

Here's a schematic and then a real photograph of one of them.

Hier is een schema en een echte foto van een ervan.

The white stuff is bone,

Het witte spul is bot,

and these red columns that you see and the yellow cells

en deze rode kolommen en de gele cellen

are cells that have arisen from one single skeletal stem cell --

zijn cellen die zijn ontstaan ​​ uit één soort skelet-stamcel -

columns of cartilage, columns of bone coming out of a single cell.

kolommen van kraakbeen, kolommen van bot uit één soort cel.

These cells are fascinating. They have four properties.

Deze cellen zijn fascinerend. Ze hebben vier eigenschappen.

Number one is that they live where they're expected to live.

Ten eerste: ze leven waar we ze verwachten.

They live just underneath the surface of the bone,

Net onder het oppervlak van het bot,

underneath cartilage.

onder het kraakbeen.

You know, in biology, it's location, location, location.

Zelfs in de biologie gaat het om locatie, locatie en locatie.

And they move into the appropriate areas and form bone and cartilage.

Ze bewegen naar de juiste plaatsen om er bot en kraakbeen te vormen.

That's one.

Dat is een.

Here's an interesting property.

Hier een interessante eigenschap:

You can take them out of the vertebrate skeleton,

je kunt ze uit het skelet halen

you can culture them in petri dishes in the laboratory,

en ze in petrischalen in het laboratorium kweken.

and they are dying to form cartilage.

Alles wat ze willen is kraakbeen aanmaken.

Remember how we couldn't form cartilage for love or money?

Bedenk hoe we met de beste wil in de wereld

These cells are dying to form cartilage.

geen kraakbeen konden maken? Deze cellen willen niets liever.

They form their own furls of cartilage around themselves.

Ze vormen hun eigen laagjes kraakbeen om zich heen.

They're also, number three,

Drie: ze zijn ook de efficiëntste reparateurs

the most efficient repairers of fractures that we've ever encountered.

van breuken die we ooit zijn tegengekomen.

This is a little bone, a mouse bone that we fractured

Dit is een klein bot, een muisbot dat we braken

and then let it heal by itself.

en vanzelf lieten genezen.

These stem cells have come in and repaired, in yellow, the bone,

Stamcellen repareerden het bot (geel) en

in white, the cartilage, almost completely.

het kraakbeen (wit) bijna volledig.

So much so that if you label them with a fluorescent dye

Als je ze labelt met een fluorescerende kleurstof

you can see them like some kind of peculiar cellular glue

kan je ze zien als een eigenaardig soort cellulaire lijm

coming into the area of a fracture,

die een fractuur lokaal komt herstellen

fixing it locally and then stopping their work.

en dan stopt met zijn werk.

Now, the fourth one is the most ominous,

Punt vier is het meest onheilspellende:

and that is that their numbers decline precipitously,

hun aantal daalt plotsklaps

met een factor 10 tot 50, als je ouder wordt.

precipitously, tenfold, fiftyfold, as you age.

Waar het eigenlijk op neerkwam,

And so what had happened, really,

is that we found ourselves in a perceptual shift.

was dat we in een perceptuele verschuiving terecht kwamen.

We had gone hunting for pills

We vertrokken op jacht naar pillen

but we ended up finding theories.

maar we vonden uiteindelijk theorieën.

And in some ways

In zekere zin

we had hooked ourselves back onto this idea:

waren we verkocht aan dit idee:

cells, organisms, environments,

cellen, organismen, omgevingen.

because we were now thinking about bone stem cells,

Want nu dachten we aan botstamcellen,

we were thinking about arthritis in terms of a cellular disease.

aan artritis in termen van een cellulaire ziekte.

And then the next question was, are there organs?

Dan de volgende vraag: zijn er organen?

Can you build this as an organ outside the body?

Kan je dit als een weefsel buiten het lichaam bouwen?

Can you implant cartilage into areas of trauma?

Kun je kraakbeen op traumaplaatsen implanteren?

And perhaps most interestingly,

En misschien wel het meest interessant:

can you ascend right up and create environments?

kan je omhoog werken en omgevingen creëren?

You know, we know that exercise remodels bone,

We weten dat oefening bot renoveert,

but come on, none of us is going to exercise.

maar ja, niemand van ons gaat oefenen.

So could you imagine ways of passively loading and unloading bone

Kun je dan manieren bedenken om bot passief aan te brengen en te verwijderen

so that you can recreate or regenerate degenerating cartilage?

om degenererend kraakbeen te recreëren of te regenereren?

And perhaps more interesting, and more importantly,

Misschien nog interessanter en belangrijker:

the question is, can you apply this model more globally outside medicine?

kan je dit model algemener buiten de geneeskunde toepassen?

What's at stake, as I said before, is not killing something,

Waar het om gaat, zoals ik al zei, is niet iets doden,

but growing something.

maar iets laten groeien.

And it raises a series of, I think, some of the most interesting questions

Dat roept een reeks van de meest interessante vragen op

over de manier waarop we denken over geneeskunde in de toekomst.

about how we think about medicine in the future.

Could your medicine be a cell and not a pill?

Kan je medicijn een cel en geen pil zijn?

How would we grow these cells?

Hoe kweken we deze cellen?

Wat gaan we doen om kwaadaardige groei van deze cellen te stoppen?

What we would we do to stop the malignant growth of these cells?

We heard about the problems of unleashing growth.

We hoorden over de problemen van het stimuleren van de groei.

Could we implant suicide genes into these cells

Kunnen we in deze cellen zelfmoordgenen implanteren

to stop them from growing?

om ze te laten stoppen met groeien?

Could your medicine be an organ that's created outside the body

Kan je geneesmiddel een orgaan zijn dat buiten het lichaam is gemaakt

en daarna in het lichaam geïmplanteerd?

and then implanted into the body?

Could that stop some of the degeneration?

Kan dat de degeneratie wat tegengaan?

What if the organ needed to have memory?

Wat als dat orgaan geheugen moet hebben?

In cases of diseases of the nervous system some of those organs had memory.

Bij bepaalde ziekten van het zenuwstelsel hebben sommige weefsels geheugen.

How could we implant those memories back in?

Hoe kunnen we die herinneringen terug implanteren?

Could we store these organs?

Kunnen we deze weefsels opslaan?

Would each organ have to be developed for an individual human being

Moet elk orgaan voor elk individu apart worden ontwikkeld

and put back?

en dan teruggezet?

And perhaps most puzzlingly,

Misschien wel het raadselachtigste:

could your medicine be an environment?

kan je medicijn een omgeving zijn?

Kun je een octrooi nemen op een omgeving?

Could you patent an environment?

You know, in every culture,

In elke cultuur hebben sjamanen omgevingen als medicijnen gebruikt.

shamans have been using environments as medicines.

Could we imagine that for our future?

Kunnen we ons dat voorstellen voor onze toekomst?

I've talked a lot about models. I began this talk with models.

Ik heb veel over modellen gesproken. Ik begon ermee.

So let me end with some thoughts about model building.

Laat me eindigen met wat ideeën over het bouwen van modellen.

That's what we do as scientists.

Dat doen wetenschappers.

You know, when an architect builds a model,

Als een architect een model bouwt,

he or she is trying to show you a world in miniature.

probeert hij of zij je een wereld in miniatuur te tonen.

But when a scientist is building a model,

Maar als een wetenschapper een model bouwt,

he or she is trying to show you the world in metaphor.

probeert hij of zij je de wereld in metafoor te tonen.

He or she is trying to create a new way of seeing.

Hij of zij probeert om tot een ​​nieuwe manier van zien te komen.

The former is a scale shift. The latter is a perceptual shift.

De eerste is een schaalverschuiving, de laatste een perceptuele verschuiving.

Now, antibiotics created such a perceptual shift

Antibiotica creëerden zo'n grote perceptuele verschuiving,

in our way of thinking about medicine that it really colored, distorted,

dat onze manier van denken over geneeskunde

very successfully, the way we've thought about medicine for the last hundred years.

de afgelopen eeuw hebben gekleurd en vervormd.

But we need new models to think about medicine in the future.

Maar we moeten nieuwe modellen bedenken voor de geneeskunde van de toekomst.

That's what's at stake.

Daar gaat het om.

You know, there's a popular trope out there

Een populair gezegde luidt

that the reason we haven't had the transformative impact

dat we geen transformerende invloed

on the treatment of illness

op de behandeling van ziekten hebben gehad,

is because we don't have powerful-enough drugs,

omdat onze geneesmiddelen niet krachtig genoeg zijn.

and that's partly true.

Dat is gedeeltelijk waar.

But perhaps the real reason is

Maar misschien is de echte reden wel

that we don't have powerful-enough ways of thinking about medicines.

dat onze manieren van denken over medicijnen

niet krachtig genoeg zijn.

It's certainly true that

Het is zeker waar dat het mooi zou zijn

it would be lovely to have new medicines.

om nieuwe medicijnen te hebben.

But perhaps what's really at stake are three more intangible M's:

Maar misschien gaat het wel om drie immateriëlere doelen:

mechanisms, models, metaphors.

mechanismen, modellen, metaforen.

Thank you.

Dankjewel.

(Applause)

(Applaus)

Chris Anderson: I really like this metaphor.

Chris Anderson: Ik hou echt van deze metafoor.

How does it link in?

Hoe gaat het koppelen?

There's a lot of talk in technologyland

Er is veel gepraat in technologieland

about the personalization of medicine,

over de personalisatie van de geneeskunde.

that we have all this data and that medical treatments of the future

Met al deze gegevens zal de medische behandeling van de toekomst

will be for you specifically, your genome, your current context.

specifiek zijn voor jou, jouw genoom, jouw huidige context.

Does that apply to this model you've got here?

Geldt dat ook voor dit model hier?

Siddhartha Mukherjee: Dat is een zeer interessante vraag.

Siddhartha Mukherjee: It's a very interesting question.

Bij personalisatie van de geneeskunde

We've thought about personalization of medicine

very much in terms of genomics.

dachten we vooral aan genomica.

That's because the gene is such a dominant metaphor,

Het gen is zo'n dominante metafoor

again, to use that same word, in medicine today,

in de hedendaagse geneeskunde;

het genoom zal volgens ons

that we think the genome will drive the personalization of medicine.

personalisering van de geneeskunde mogelijk maken.

But of course the genome is just the bottom

Maar natuurlijk is het genoom enkel de eerste schakel

of a long chain of being, as it were.

van een lange keten van 'zijn'.

That chain of being, really the first organized unit of that, is the cell.

De eerste georganiseerde eenheid van die keten van zijn, is de cel.

So, if we are really going to deliver in medicine in this way,

Als we zo gaan werken,

moeten we denken aan het personaliseren van cellulaire therapieën,

we have to think of personalizing cellular therapies,

vervolgens aan het personaliseren van orgaan- of organismale therapieën,

and then personalizing organ or organismal therapies,

and ultimately personalizing immersion therapies for the environment.

en uiteindelijk het personaliseren van immersietherapieën voor het milieu.

So I think at every stage, you know --

Ik denk dat voor elke fase -

je kent die metafoor wel: de ene schildpad op de vorige.

there's that metaphor, there's turtles all the way.

Well, in this, there's personalization all the way.

Hier is het: personalisatie op elk niveau.

CA: So when you say medicine could be a cell

CA: Dus als je zegt dat een geneesmiddel een cel

and not a pill,

en geen pil kan zijn,

you're talking about potentially your own cells.

praat je mogelijk over je eigen cellen.

SM: Absolutely. CA: So converted to stem cells,

SM: Absoluut. CA: Dus omgezet naar stamcellen,

perhaps tested against all kinds of drugs or something, and prepared.

misschien getest op alle soorten geneesmiddelen of zoiets, en voorbereid.

SM: And there's no perhaps. This is what we're doing.

SM: Er is geen misschien. Dit is wat we doen.

This is what's happening, and in fact, we're slowly moving,

Dit is wat er gebeurt. In feite gaan we langzaamaan,

not away from genomics, but incorporating genomics

niet weg van genomica, maar naar integratie van genomica

into what we call multi-order, semi-autonomous, self-regulating systems,

in wat wij noemen multi-orde, semi-autonome, zelfregulerende systemen,

like cells, like organs, like environments.

zoals cellen, organen en omgevingen.

CA: Thank you so much.

CA: Dank je wel.

SM: Pleasure. Thanks.

SM: Met plezier. Bedankt.