Soon We'll Cure Diseases With a Cell, Not a Pill | Siddhartha Mukherjee | TED Talks

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

I want to talk to you about the future of medicine.

ผมอยากจะพูดกับคุณ เกี่ยวกับอนาคตของวงการแพทย์

But before I do that, I want to talk a little bit about the past.

แต่ก่อนที่ผมจะทำอย่างนั้น ผมอยากจะพูดถึงอดีตนิดหน่อย

Now, throughout much of the recent history of medicine,

ตลอดประวัติศาสตร์ทางการแพทย์ จนถึงเมื่อไม่นานมานี้

we've thought about illness and treatment

เรามีแนวคิดเกี่ยวกับความเจ็บป่วย และการรักษา

in terms of a profoundly simple model.

ในรูปแบบที่ค่อนข้างเรียบง่ายชัดเจน

In fact, the model is so simple

อันที่จริง รูปแบบนั้นมันก็เรียบง่ายจริง ๆ

that you could summarize it in six words:

จนคุณสามารถสรุปมันได้ในเพียงหกคำ

have disease, take pill, kill something.

เป็นโรค กินยา ฆ่ามัน

Now, the reason for the dominance of this model

ครับ เหตุผลที่รูปแบบนั้นเป็นที่นิยม

is of course the antibiotic revolution.

ก็เพราะการปฏิวัติทางยาปฏิชีวนะ

Many of you might not know this, but we happen to be celebrating

พวกคุณหลายคนคงจะไม่รู้ แต่เราได้ผลบุญ

the hundredth year of the introduction of antibiotics into the United States.

ของการใช้ยาปฏิชีวนะเป็นปีที่หนึ่งร้อย ในสหรัฐอเมริกา

But what you do know

แต่สิ่งที่คุณรู้ก็คือ

is that that introduction was nothing short of transformative.

การนำมันมาใช้นั้น เป็นเหมือนช่วงแห่งการเปลี่ยนแปลง

Here you had a chemical, either from the natural world

คุณมีสารเคมี ไม่ว่ามันจะมาจากธรรมชาติ

or artificially synthesized in the laboratory,

หรือจากการสังเคราะห์ในห้องทดลอง

and it would course through your body,

และมันจะกระจายไปทั่วร่างกายของคุณ

it would find its target,

และไปหาเป้าหมายของมัน

lock into its target --

เข้าจับกับเป้าหมาย --

a microbe or some part of a microbe --

ซึ่งเป็นจุลชีพ หรือส่วนหนึ่งของจุลชีพ --

and then turn off a lock and a key

และจากนั้นก็ปิดกั้น แม่กุญแจและลูกกุญแจ

with exquisite deftness, exquisite specificity.

ด้วยความคล่องแคล่ว และจำเพาะเจาะจงอย่างยิ่ง

And you would end up taking a previously fatal, lethal disease --

และคุณอาจติดโรคร้ายแรง อะไรสักอย่างมาก่อนหน้านี้

a pneumonia, syphilis, tuberculosis --

เช่น ปอดบวม ซิฟิลิส วัณโรค --

and transforming that into a curable, or treatable illness.

และการเปลี่ยนมันให้กลายเป็น ความเจ็บป่วยที่รักษาและบำบัดได้

You have a pneumonia,

คุณมีเชื้อปอดบวม

you take penicillin,

คุณกินเพนิซิลิน

you kill the microbe

คุณฆ่าจุลชีพ

and you cure the disease.

และคุณก็หายจากโรค

So seductive was this idea,

แนวคิดที่น่าดึงดูด

so potent the metaphor of lock and key

ศักยภาพที่เทียบได้กับ แม่กุญแจกับลูกกุญแจ

and killing something,

และการฆ่าอะไรสักอย่าง

that it really swept through biology.

มันแพร่กระจายไปทั่ววงการชีววิทยา

It was a transformation like no other.

มันเป็นการเปลี่ยนแปลง อย่างที่ไม่มีอะไรเหมือน

And we've really spent the last 100 years

และเราก็ใช้เวลา 100 ปีที่ผ่านมา

trying to replicate that model over and over again

ในการพยายามทำตามแบบแผนนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า

in noninfectious diseases,

กับโรคที่ไม่ใช่โรคติดต่อ

in chronic diseases like diabetes and hypertension and heart disease.

ในโรคเรื้อรัง อย่างเช่น เบาหวาน ความดันโลหิตสูง และโรคหัวใจ

And it's worked, but it's only worked partly.

และมันก็ได้ผล แต่มันได้ผลแค่บางส่วน

Let me show you.

ให้ผมแสดงให้คุณดูนะครับ

You know, if you take the entire universe

ครับ ถ้าคุณพิจารณาองค์รวมทั้งหมด

of all chemical reactions in the human body,

ของปฏิกิริยาเคมีทั้งหมดในร่างกายมนุษย์

every chemical reaction that your body is capable of,

ทุก ๆ ปฏิกิริยาเคมี ที่ร่างกายของคุณจะทำได้

most people think that that number is on the order of a million.

คนส่วนใหญ่คิดว่ามันมีจำนวนเป็นล้าน

Let's call it a million.

เอาเป็นว่ามีประมาณล้านหนึ่งก็แล้วกัน

And now you ask the question,

และคุณก็ตั้งคำถามว่า

what number or fraction of reactions

มีส่วนปฏิกิริยาจำนวนเท่าไร

can actually be targeted

ที่จะสามารถใช้เป็นเป้าหมาย

by the entire pharmacopoeia, all of medicinal chemistry?

ของเภสัชภัณฑ์ทั้งหลาย ซึ่งก็คือสารเคมีทางการแพทย์ทั้งหมด

That number is 250.

จำนวนนั้นก็คือ 250

The rest is chemical darkness.

ที่เหลือคือสารเคมีที่เราไม่รู้จัก

In other words, 0.025 percent of all chemical reactions in your body

หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ 0.025 เปอร์เซ็นต์ ของปฏิกิริยาเคมีทั้งหมดในร่างกาย

are actually targetable by this lock and key mechanism.

อันที่จริงแล้วสามารถเป็นเป้าหมาย ของกลไกแม่กุญแจและลูกกุญแจได้

You know, if you think about human physiology

ครับ ถ้าคุณคิดว่าสรีรวิทยาของมนุษย์

as a vast global telephone network

เป็นดั่งเครือข่ายโทรศัพท์ระหว่างประเทศ

with interacting nodes and interacting pieces,

ที่มีจุดที่มีปฏิสัมพันธ์กัน และส่วนที่มีปฏิสัมพันธ์กัน

then all of our medicinal chemistry

จากนั้นสารเคมีทางการแพทย์ของเราทั้งหมด

is operating on one tiny corner

ก็จัดการในส่วนมุมเล็ก ๆ

at the edge, the outer edge, of that network.

ที่ขอบ ที่ส่วนนอกของเครือข่ายนั้น

It's like all of our pharmaceutical chemistry

มันเหมือนกับว่า สารเคมีทางเภสัชกรรมของเราทั้งหมด

is a pole operator in Wichita, Kansas

เป็นเหมือนเจ้าหน้าที่ชุมสาย ใน วิชิตา แคนซัส

who is tinkering with about 10 or 15 telephone lines.

ที่ง่วนอยู่กับโทรศัพท์ 10 หรือ 15 สาย

So what do we do about this idea?

แล้วเราจะทำอย่างไรกับแนวคิดนี้ล่ะ

What if we reorganized this approach?

จะเป็นอย่างไร ถ้าเราสามารถจัดระเบียบ วิธีการนี้ใหม่ได้

In fact, it turns out that the natural world

อันที่จริง มันกลายเป็นว่า ธรรมชาติ

gives us a sense of how one might think about illness

ได้ให้แนวคิดว่าเราจะรู้สึก ต่อความเจ็บป่วยอย่างไร

in a radically different way,

ในทางที่แตกต่างกันไป

rather than disease, medicine, target.

แทนที่จะเป็นเรื่องของโรค ยา และเป้าหมาย

In fact, the natural world is organized hierarchically upwards,

อันที่จริง ธรรมชาติถูกจัดระเบียบ ตามลำดับจากด้านล่างสู่ด้านบน

not downwards, but upwards,

ไม่ใช่จากด้านบนลงมา

and we begin with a self-regulating, semi-autonomous unit called a cell.

และเราเริ่มต้นจากหน่วยที่ทำงานด้วยตัวเอง แบบกึ่งอัตโนมัติ ซึ่งเรียกว่า เซลล์

These self-regulating, semi-autonomous units

หน่วยที่ทำงานด้วยตัวเอง แบบกึ่งอัตโนมัตินี้

give rise to self-regulating, semi-autonomous units called organs,

ก่อกำเนิดเป็นหน่วยที่ทำงานด้วยตัวเอง แบบกึ่งอัตโนมัติ ซึ่งเรียกว่า อวัยวะ

and these organs coalesce to form things called humans,

และอวัยวะเหล่านี้รวมตัวกัน เพื่อก่อกำเนิดเป็นสิ่งที่เรียกว่า มนุษย์

and these organisms ultimately live in environments,

และสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ สุดท้ายแล้ว ใช้ชีวิตอยู่ในสิ่งแวดล้อม

which are partly self-regulating and partly semi-autonomous.

ซึ่งส่วนหนึ่งทำงานด้วยตัวเอง และส่วนหนึ่งเป็นแบบกึ่งอัตโนมัติ

What's nice about this scheme, this hierarchical scheme

แผนภาพที่มีการลดหลั่นเป็นลำดับนี้ มันเจ๋งตรงที่

building upwards rather than downwards,

มันถูกสร้างขึ้นมาจากด้านล่าง แทนที่จะเป็นการสร้างมาจากด้านบน

is that it allows us to think about illness as well

มันทำให้เราสามารถคิดถึง เรื่องความเจ็บป่วย

in a somewhat different way.

ในแบบที่แตกต่างออกไปได้

Take a disease like cancer.

ลองพิจารณาดูโรค อย่างเช่น มะเร็ง

Since the 1950s,

ตั้งแต่ยุค 1950

we've tried rather desperately to apply this lock and key model to cancer.

เราพยายามง่วนอยู่กับการหารูปแบบ แม่กุญแจและลูกกุญแจให้กับมะเร็ง

We've tried to kill cells

เราพยายามที่จะฆ่าเซลล์

using a variety of chemotherapies or targeted therapies,

โดยใช้เคมีบำบัดมากมาย หรือการบำบัดแบบกำหนดเป้าหมาย

and as most of us know, that's worked.

และอย่างที่เรารู้ ๆ กัน มันได้ผล

It's worked for diseases like leukemia.

มันได้ผลสำหรับโรคอย่าง มะเร็งเม็ดเลือดขาว

It's worked for some forms of breast cancer,

มันได้ผลกับบางรูปแบบ ของมะเร็งเต้านม

but eventually you run to the ceiling of that approach.

แต่สุดท้ายแล้ว คุณก็ไปถึงจุดสูงสุด ของวิธีการนั้น

And it's only in the last 10 years or so

และเมื่อประมาณ 10 ปีที่ผ่านมานี้เอง

that we've begun to think about using the immune system,

เราเพิ่งจะเริ่มคิดที่จะใช้ระบบภูมิคุ้มกัน

remembering that in fact the cancer cell doesn't grow in a vacuum.

จำไว้นะครับว่าอันที่จริง เซลล์มะเร็งไม่ได้เติบโตขึ้นมาในสุญญากาศ

It actually grows in a human organism.

มันเติบโตอยู่ในร่างกายมนุษย์

And could you use the organismal capacity,

และคุณจะใช้ความสามารถของเรา

the fact that human beings have an immune system, to attack cancer?

ระบบภูมิคุ้มกันของมนุษย์เรา ในการโจมตีมะเร็งไม่ได้เชียวหรือ

In fact, it's led to the some of the most spectacular new medicines in cancer.

อันที่จริง มันนำเราไปสู่ยาใหม่ ที่น่าทึ่งที่สุดสำหรับรักษามะเร็ง

And finally there's the level of the environment, isn't there?

และท้ายที่สุด มันมีระดับของสิ่งแวดล้อมไม่ใช่หรือ

You know, we don't think of cancer as altering the environment.

รู้ไหมครับ ว่าเราไม่ได้คิดถึงมะเร็ง ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อม

But let me give you an example of a profoundly carcinogenic environment.

แต่ให้ผมได้ยกตัวอย่างให้คุณฟังเกี่ยวกับ สิ่งแวดล้อมที่ก่อให้เกิดมะเร็งอย่างมาก

It's called a prison.

มันเรียกว่า คุก

You take loneliness, you take depression, you take confinement,

คุณเอาความเดียวดาย ความเครียด และการถูกกักขัง

and you add to that,

ลองนึกต่อไปนะครับว่ามีอะไรอีก

rolled up in a little white sheet of paper,

พับม้วนมันด้วยกระดาษสีขาวแผ่นเล็ก ๆ

one of the most potent neurostimulants that we know, called nicotine,

หนึ่งในสารกระตุ้นประสาทที่มีฤทธิ์มากที่สุด ที่เรารู้จักในนาม นิโคติน

and you add to that one of the most potent addictive substances that you know,

และเอาหนึ่งในสารเสพติดที่มีฤทธิ์มากทึ่สุด ที่คุณรู้จักเติมเข้าไป

and you have a pro-carcinogenic environment.

และคุณก็จะได้สิ่งแวดล้อม ที่พร้อมจะก่อให้เกิดมะเร็ง

But you can have anti-carcinogenic environments too.

แต่คุณสามารถมีสิ่งแวดล้อม ที่ต้านการเกิดมะเร็งได้เช่นกัน

There are attempts to create milieus,

มีความพยายามที่จะสร้างสื่อกลาง

change the hormonal milieu for breast cancer, for instance.

ยกตัวอย่างเช่น เปลี่ยนแปลงสื่อกลาง ที่เป็นฮอร์โมนที่ทำให้เกิดมะเร็งเต้านม

We're trying to change the metabolic milieu for other forms of cancer.

เราพยายามเปลี่ยนสื่อกลางเมตาบอลิก สำหรับมะเร็งรูปแบบอื่น ๆ

Or take another disease, like depression.

หรือลองพิจารณาโรคอื่น อย่างเช่น โรคเครียด

Again, working upwards,

เช่นเดียวกัน มันก่อตัวจากด้านล่างขึ้นไป

since the 1960s and 1970s, we've tried, again, desperately

ตั้งแต่ยุค 1960 และ 1970 เราพยายามอย่างมาก

to turn off molecules that operate between nerve cells --

ในการปิดการทำงานของโมเลกุล ที่กำกับทำงานระหว่างเซลล์ประสาท --

serotonin, dopamine --

เซราโทนิน โดปามีน --

and tried to cure depression that way,

และพยายามรักษาอาการเครียด ด้วยวิธีการนั้น

and that's worked, but then that reached the limit.

และมันก็ได้ผล แต่จากนั้น เราก็ไปถึงทางตัน

And we now know that what you really probably need to do

และตอนนี้เราก็รู้ว่า สิ่งที่คุณจะต้องทำจริง ๆ ก็คือ

is to change the physiology of the organ, the brain,

เปลี่ยนสรีรวิทยาของอวัยวะ ซึ่งก็คือสมอง

rewire it, remodel it,

ย้อนมันกลับ จัดรูปแบบมันใหม่

and that, of course, we know study upon study has shown

และจากนั้น แน่นอนครับ การศึกษามากมายได้แสดงว่า

that talk therapy does exactly that,

การบำบัดด้วยการพูดคุย ทำให้เกิดสิ่งดังกล่าวเหล่านี้

and study upon study has shown that talk therapy

และการศึกษามากมาย ได้แสดงให้เห็นว่า การบำบัดด้วยการพูดคุย

combined with medicines, pills,

เมื่อใช่ร่วมกับเภสัชภัณฑ์ และยาแล้ว

really is much more effective than either one alone.

มีประสิทธิภาพมากกว่า ใช้แค่อย่างใดอย่างหนึ่ง

Can we imagine a more immersive environment that will change depression?

เราจะสามารถจินตนาการถึงสิ่งแวดล้อม ที่จะเปลี่ยนความเครียดนั้นได้หรือไม่

Can you lock out the signals that elicit depression?

เราจะสามารถกั้นสัญญาณ ที่กระตุ้นให้เกิดความเครียดได้หรือเปล่า

Again, moving upwards along this hierarchical chain of organization.

เช่นเดียวกันครับ เคลื่อนขึ้นไป ตามสายโซ่ที่ลดหลั่นกันอย่างเป็นระเบียบนี้

What's really at stake perhaps here

สิ่งที่สำคัญจริง ๆ

is not the medicine itself but a metaphor.

อาจจะไม่ใช่ตัวยาเอง แต่เป็นการเปรียบเปรย

Rather than killing something,

แทนที่จะเป็นการฆ่าอะไรสักอย่าง

in the case of the great chronic degenerative diseases --

ในกรณีของโรคเกี่ยวกับการเสื่อมสภาพ ที่เรื้อรัง --

kidney failure, diabetes, hypertension, osteoarthritis --

เช่น ไตล้มเหลว เบาหวาน ความดันโลหิตสูง ข้อเสื่อม --

maybe what we really need to do is change the metaphor to growing something.

บางที สิ่งที่เราต้องทำกันจริง ๆ ก็คือการเปลี่ยนการเปรียบเปรย

And that's the key, perhaps,

และบางที นั่นก็เป็นกุญแจสำคัญ

to reframing our thinking about medicine.

เพื่อสร้างกรอบการคิดใหม่ของเรา เกี่ยวกับวงการแพทย์

Now, this idea of changing,

เอาล่ะครับ แนวคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง

of creating a perceptual shift, as it were,

ของการสร้างแนวคิดใหม่นี้

came home to me to roost in a very personal manner about 10 years ago.

พาผมกลับไปยังรากเหง้า ในแบบที่เป็นส่วนตัว เมื่อประมาณ 10 ปีก่อน

About 10 years ago -- I've been a runner most of my life --

ประมาณ 10 ปีก่อน -- ผมเป็นนักวิ่งมาเกือบทั้งชีวิต --

I went for a run, a Saturday morning run,

ผมออกไปวิ่ง ตอนเช้าวันเสาร์

I came back and woke up and I basically couldn't move.

และกลับมา ตื่นขึ้นมา และไม่อาจขยับตัวได้

My right knee was swollen up,

เข่าขวาของผมบวม

and you could hear that ominous crunch of bone against bone.

และคุณก็ได้ยินเสียงกรุบกรับของกระดูก ที่กระทบกัน ที่เป็นการสื่อลางร้าย

And one of the perks of being a physician is that you get to order your own MRIs.

และประโยชน์หนึ่งของการเป็นแพทย์ก็คือ คุณสามารถส่งตัวเองไปตรวจ MRI ได้

And I had an MRI the next week, and it looked like that.

ผมได้ผล MRI ในอีกสัปดาห์ต่อมา และมันก็มีหน้าตาเป็นแบบนี้

Essentially, the meniscus of cartilage that is between bone

โดยรวมแล้วกระดูกอ่อนมินิสคัส ที่อยู่ระหว่างกระดูก

had been completely torn and the bone itself had been shattered.

ถูกฉีกเสียจนไม่เหลือ และกระดูกเองก็แตกด้วย

Now, if you're looking at me and feeling sorry,

เอาล่ะครับ ถ้าคุณมองมาที่ผม และรู้สึกเสียใจไปกับผม

let me tell you a few facts.

ให้ผมได้บอกอะไรคุณสักนิดนะครับ

If I was to take an MRI of every person in this audience,

ถ้าผมได้ผล MRI ของทุกคนในที่นี้

60 percent of you would show signs

เราจะพบว่า พวกคุณ 60 เปอร์เซ็นต์

of bone degeneration and cartilage degeneration like this.

จะมีอาการของการเสื่อมของกระดูก และการเสื่อมของกระดูกอ่อน

85 percent of all women by the age of 70

85 เปอร์เซ็นต์ของผู้หญิงทุกคน ตอนมีอายุประมาณ 70 ปี

would show moderate to severe cartilage degeneration.

จะมีอาการกระดูกอ่อนเสื่อม ในระดับปานกลางถึงรุนแรง

50 to 60 percent of the men in this audience

50 ถึง 60 เปอร์เซ็นต์ ของผู้ชายในที่นี้

would also have such signs.

จะมีอาการแบบนั้นเช่นกัน

So this is a very common disease.

ฉะนั้น มันเป็นโรคที่พบได้มาก

Well, the second perk of being a physician

ครับ อีกประโยชน์หนึ่งของการเป็นแพทย์

is that you can get to experiment on your own ailments.

ก็คือคุณสามารถทำการทดลอง กับอาการป่วยของตัวเองได้

So about 10 years ago we began,

ฉะนั้น ประมาณ 10 ปีก่อน

we brought this process into the laboratory,

ผมนำกระบวนการนี้ไปยังห้องทดลอง

and we began to do simple experiments,

และเราก็เริ่มทำการทดลองง่าย ๆ

mechanically trying to fix this degeneration.

พยายามแก้ไขการเสื่อมสภาพนี้

We tried to inject chemicals into the knee spaces of animals

เราพยายามที่จะฉีดสารเคมี เข้าไปในช่องว่างระหว่างเขาของสัตว์

to try to reverse cartilage degeneration,

เพื่อพยายามย้อน การเสื่อมสภาพของกระดูกอ่อนกลับ

and to put a short summary on a very long and painful process,

และเราสรุปกระบวนการ ที่แสนจะยาวนานนั้นได้ง่าย ๆ ว่า

essentially it came to naught.

ที่สุดแล้ว มันไม่เหลืออะไรเลย

Nothing happened.

มันไม่เกิดอะไรขึ้นเลยครับ

And then about seven years ago, we had a research student from Australia.

และจากนั้นประมาณเจ็ดปีก่อน ผมก็ได้ นักเรียนวิจัยของผมคนหนึ่งจากออสเตรเลีย

The nice thing about Australians

สิ่งที่น่ารักสำหรับชาวออสเตรเลีย

is that they're habitually used to looking at the world upside down.

ก็คือพวกเขาชอบมองอะไรกลับหัว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so Dan suggested to me, "You know, maybe it isn't a mechanical problem.

และแดนก็บอกผมว่า "รู้อะไรไหม บางทีมันไม่ใช่ปัญหาเรื่องกลไกหรอก

Maybe it isn't a chemical problem. Maybe it's a stem cell problem."

บางทีมันอาจเป็นปัญหาทางเคมี บางทีมันอาจเป็นปัญหาเรื่องสเต็มเซลล์"

In other words, he had two hypotheses.

หรือพูดอีกนัยหนึ่ง เขามีสองสมมติฐาน

Number one, there is such a thing as a skeletal stem cell --

อย่างแรก มันมีสิ่งที่เรียกว่า สเต็มเซลล์โครงกระดูก --

a skeletal stem cell that builds up the entire vertebrate skeleton,

ซึ่งก็คือ สเต็มเซลล์โครงกระดูก ที่สร้างโครงกระดูก

bone, cartilage and the fibrous elements of skeleton,

กระดูกแข็ง กระดูกอ่อน และโครงสร้างเส้นใยของโครงกระดูก

just like there's a stem cell in blood,

ของสัตว์ที่มีกระดูกสันหลัง เช่นเดียวกับสเต็มเซลล์ในเลือด

just like there's a stem cell in the nervous system.

เช่นเดียวกับที่มันมีสเต็มเซลล์ ในระบบประสาท

And two, that maybe that, the degeneration or dysfunction of this stem cell

และอย่างที่สองก็คือ การเสื่อมสภาพ หรือการพร่องประสิทธิภาพของสเต็มเซลล์นี้

is what's causing osteochondral arthritis, a very common ailment.

คือสิ่งที่ทำให้เกิดข้อกระดูกเสื่อม ซึ่งเป็นอาการที่พบได้มาก

So really the question was, were we looking for a pill

ฉะนั้น คำถามก็คือ เรากำลังมองหายารักษา

when we should have really been looking for a cell.

ในเมื่อเราควรที่จะมองหาเซลล์หรือเปล่า

So we switched our models,

เราก็เลยเปลี่ยนแบบจำลองของเรา

and now we began to look for skeletal stem cells.

และตอนนี้ เราก็เริ่มมองหา สเต็มเซลล์โครงกระดูก

And to cut again a long story short,

และเพื่อเป็นการสรุปเรื่องให้กระชับ

about five years ago, we found these cells.

ประมาณห้าปีก่อน เราพบเซลล์เหล่านี้

They live inside the skeleton.

พวกมันอยู่ในโครงกระดูก

Here's a schematic and then a real photograph of one of them.

นี่คือแผนภาพและภาพถ่ายจริงของพวกมัน

The white stuff is bone,

ส่วนสีขาวคือกระดูก

and these red columns that you see and the yellow cells

และคอลัมสีแดงที่คุณเห็นเหล่านี้ และเซลล์สีเหลือง

are cells that have arisen from one single skeletal stem cell --

คือเซลล์ที่เกิดขึ้น จากสเต็มเซลล์โครงกระดูกเซลล์เดียว --

columns of cartilage, columns of bone coming out of a single cell.

คอลัมของกระดูกอ่อน กระดูกแข็ง เกิดมาจากเซลล์เพียงเซลล์เดียว

These cells are fascinating. They have four properties.

เซลล์เหล่านี้น่าทึ่งมาก พวกมันมีคุณสมบัติสี่ประการ

Number one is that they live where they're expected to live.

อย่างแรกคือพวกมันอยู่ในที่ที่พวกมันควรอยู่

They live just underneath the surface of the bone,

พวกมันอยู่ใต้พื้นผิวของกระดูก

underneath cartilage.

ใต้กระดูกอ่อน

You know, in biology, it's location, location, location.

ครับ ในทางชีววิทยา บริเวณและสถานที่มันมีความสำคัญ

And they move into the appropriate areas and form bone and cartilage.

และพวกมันก็ย้ายเข้าไปในบริเวณที่เหมาะสม และก่อกำเนิดเป็นกระดูกและกระดูกอ่อน

That's one.

นั่นครับ

Here's an interesting property.

คุณสมบัติที่น่าสนใจอีกประการคือ

You can take them out of the vertebrate skeleton,

คุณสามารถเอาพวกมันออกมา จากโครงกระดูกของสัตว์มีกระดูกสันหลัง

you can culture them in petri dishes in the laboratory,

คุณเลี้ยงพวกมันในจานเลี้ยงเชื้อ ในห้องทดลอง

and they are dying to form cartilage.

และพวกมัน ก็อยากจะสร้างกระดูกอ่อนใจจะขาดแล้ว

Remember how we couldn't form cartilage for love or money?

จำไว้นะครับว่า เราไม่สามารถสร้างกระดูกอ่อน ได้จากความรักหรือว่าเงิน

These cells are dying to form cartilage.

เซลล์เหล่านี้อยากจะสร้างกระดูกอ่อนมาก

They form their own furls of cartilage around themselves.

พวกมันสร้างกระดูกอ่อนของพวกมันเอง ไว้ล้อมรอบพวกมัน

They're also, number three,

อย่างที่สาม พวกมันยัง

the most efficient repairers of fractures that we've ever encountered.

เป็นผู้ซ่อมแซมส่วนที่หักที่มีประสิทธิภาพที่สุด ที่เราไม่เคยพบมาก่อน

This is a little bone, a mouse bone that we fractured

นี่คือกระดูกเล็ก ๆ กระดูกของหนูที่เราทำให้มีรอยแตก

and then let it heal by itself.

และปล่อยให้มันซ่อมตัวเอง

These stem cells have come in and repaired, in yellow, the bone,

สเต็มเซลล์เหล่านี้เข้ามา และซ่อมกระดูก ในส่วนสีเหลือง

in white, the cartilage, almost completely.

กระดูกอ่อน ในส่วนสีขาว เกือบที่จะสมบูรณ์

So much so that if you label them with a fluorescent dye

คุณจะเห็นพวกมันมากมาย ถ้าย้อมด้วยสีย้อมเรืองแสง

you can see them like some kind of peculiar cellular glue

คุณจะเห็นว่าพวกมันดูคล้าย ๆ กับกาวในระดับเซลล์

coming into the area of a fracture,

เข้ามาในบริเวณของรอยแตก

fixing it locally and then stopping their work.

ซ่อมบริเวณนั้น แลจากนั้นก็หยุดการทำงาน

Now, the fourth one is the most ominous,

ตอนนี้ อย่างที่สี่ เป็นสิ่งที่ลางร้าย

and that is that their numbers decline precipitously,

และมันก็คือ จำนวนของพวกมัน ลดลงอย่างรวดเร็ว

precipitously, tenfold, fiftyfold, as you age.

รวดเร็วประมาณ สิบถึงสิบหน้าเท่า เมื่อคุณมีอายุมากขึ้น

And so what had happened, really,

และสิ่งที่เกิดขึ้นน่ะหรือครับ

is that we found ourselves in a perceptual shift.

ก็คือเราพบว่า พวกเรามีความเปลี่ยนแปลง

We had gone hunting for pills

เราพยายามตามล่าหายา

but we ended up finding theories.

แต่เราก็จบลงที่การมาค้นหาทฤษฎี

And in some ways

และในทำนองเดียวกัน

we had hooked ourselves back onto this idea:

เรากลับไปได้ความคิดในแบบเก่า ๆ

cells, organisms, environments,

เกี่ยวกับ เซลล์ สิ่งมีชีวิต สิ่งแวดล้อม

because we were now thinking about bone stem cells,

เพราะว่าเราไม่ได้คิดเกี่ยวกับ สเต็มเซลล์กระดูก

we were thinking about arthritis in terms of a cellular disease.

เราคิดถึงโรคข้อเสื่อม ในแบบของโรคระดับเซลล์

And then the next question was, are there organs?

และจากนั้น คำถามต่อไปก็คือ แล้วอวัยวะล่ะ

Can you build this as an organ outside the body?

เราสร้างสิ่งนี้เป็นอวัยวะภายนอกร่างกาย ได้หรือเปล่า

Can you implant cartilage into areas of trauma?

เราจะสามารถปลูกถ่ายกระดูกอ่อน เข้าไปในบริเวณที่เกิดแผล

And perhaps most interestingly,

และบางทีที่น่าสนใจที่สุด

can you ascend right up and create environments?

คุณจะสามารถสร้างขึ้นไป จนถึงสิ่งแวดล้อมได้หรือเปล่า

You know, we know that exercise remodels bone,

ครับ เรารู้ว่าการออกกำลังสร้างกระดูกใหม่

but come on, none of us is going to exercise.

แต่เอาจริง ๆ นะครับ ไม่มีใครจะออกกำลังกายกันหรอก

So could you imagine ways of passively loading and unloading bone

แล้วคุณนึกวิธีที่จะเอากระดูกเข้าและออก อย่างไม่ต้องใช้แรงได้หรือเปล่า

so that you can recreate or regenerate degenerating cartilage?

เพื่อที่คุณจะได้สร้างหรือทำให้กระดูกอ่อน เจริญเกิดขึ้นมาใหม่

And perhaps more interesting, and more importantly,

และบางทีที่น่าสนใจ และน่าจะมีความสำคัญมากที่สุด

the question is, can you apply this model more globally outside medicine?

คำถามก็คือ คุณจะนำเอาแบบจำลองนี้ ไปใช้กับโลกความเป็นจริงนอกวงการแพทย์ได้ไหม

What's at stake, as I said before, is not killing something,

สิ่งที่เป็นความท้าทาย ดังที่ผมได้บอกก่อนหน้านี้ ไม่ใช่การฆ่าอะไรสักอย่าง

but growing something.

แต่เป็นการเลี้ยงอะไรสักอย่าง

And it raises a series of, I think, some of the most interesting questions

และผมก็คิดว่า มันก็ทำให้เกิดคำถามที่น่าสนใจที่สุด

about how we think about medicine in the future.

และการที่เราคิดเกี่ยวกับอนาคตของวงการแพทย์

Could your medicine be a cell and not a pill?

ยาของคุณจะเป็นเซลล์ ไม่ใช่ยาเม็ด

How would we grow these cells?

เราจะเลี้ยงเซลล์ได้อย่างไร

What we would we do to stop the malignant growth of these cells?

เราจะหยุดการเติบโตอย่างลุกลาม ของเซลล์เหล่านี้ได้อย่างไร

We heard about the problems of unleashing growth.

เราทราบถึงปัญหาที่ทำให้เกิดการเติบโต แบบลุกลามนี้

Could we implant suicide genes into these cells

เราจะสามารถปลูกถ่ายยีนฆ่าตัวตาย เข้าไปในเซลล์เหล่านี้ได้หรือเปล่า

to stop them from growing?

เพื่อหยุดการเจริญเติบโตของพวกมัน

Could your medicine be an organ that's created outside the body

ยาของคุณจะเป็นอวัยวะ ที่ถูกสร้างขึ้นภายนอกร่างกาย

and then implanted into the body?

และปลูกถ่ายเข้าไปในร่างกายได้หรือไม่

Could that stop some of the degeneration?

แล้วมันจะหยุดการเสื่อมถอยได้หรือเปล่า

What if the organ needed to have memory?

ถ้าหากอวัยวะที่ต้องการเป็นความทรงจำล่ะ

In cases of diseases of the nervous system some of those organs had memory.

ในกรณีของโรคที่เกี่ยวกับระบบประสาท อวัยวะเหล่านี้มีความทรงจำอยู่

How could we implant those memories back in?

เราจะปลูกถ่ายความทรงจำกลับไปได้อย่างไร

Could we store these organs?

เราเก็บรักษาอวัยวะเหล่านี้ได้หรือเปล่า

Would each organ have to be developed for an individual human being

อวัยวะแต่ละอย่างจะต้องถูกพัฒนา สำหรับมนุษย์แต่ละคน

and put back?

และนำมันกลับไปใช่หรือเปล่า

And perhaps most puzzlingly,

และบางที ที่น่าฉงนที่สุด

could your medicine be an environment?

ยาของคุณจะเป็นสิ่งแวดล้อมได้หรือไม่

Could you patent an environment?

คุณจะจดสิทธิบัตรสิ่งแวดล้อมได้หรือเปล่า

You know, in every culture,

ในทุก ๆ วัฒนธรรม

shamans have been using environments as medicines.

จอมเวทย์ได้ใช้สิ่งแวดล้อมเป็นยา

Could we imagine that for our future?

เราจะจินตนาการถึงสิ่งนั้น เพื่ออนาคตของพวกเราได้หรือเปล่า

I've talked a lot about models. I began this talk with models.

ผมได้บรรยายไปมากเกี่ยวกับแบบจำลอง ผมเริ่มการบรรยายนี้ด้วยแบบจำลอง

So let me end with some thoughts about model building.

ฉะนั้น ให้ผมจบการบรรยายนี้ ด้วยแนวคิดเกี่ยวกับการสร้างแบบจำลอง

That's what we do as scientists.

สิ่งที่เราทำในฐานะนักวิทยาศาสตร์

You know, when an architect builds a model,

เมื่อสถาปนิกสร้างแบบจำลอง

he or she is trying to show you a world in miniature.

เขาหรือเธอก็พยายามที่จะแสดง โลกขนาดเล็ก ๆ ให้กับคุณ

But when a scientist is building a model,

แต่เมื่อนักวิทยาศาสตร์กำลังสร้างแบบจำลอง

he or she is trying to show you the world in metaphor.

เขาหรือเธอพยายามที่จะสร้าง โลกในแบบการเปรียบเปรย

He or she is trying to create a new way of seeing.

เขาหรือเธอพยายามที่จะสร้าง หนทางใหม่ในการมองเห็น

The former is a scale shift. The latter is a perceptual shift.

แบบดั้งเดิมเป็นการเปลี่ยนระดับ แบบอย่างหลังเป็นการเปลี่ยนการรับรู้

Now, antibiotics created such a perceptual shift

ทีนี้ ยาปฏิชีวนะ ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนการรับรู้

in our way of thinking about medicine that it really colored, distorted,

ในรูปแบบความคิดของเราเกี่ยวกับยา ที่ทำให้วิธีที่เราคิด

very successfully, the way we've thought about medicine for the last hundred years.

เกี่ยวกับยาในหลายร้อยปีที่ผ่านมา ถูกเติมแต่งและทำให้บิดเบี้ยวอย่างสมบูรณ์

But we need new models to think about medicine in the future.

แต่เราต้องการแบบจำลองใหม่ เพื่อที่จะเป็นแนวคิดด้านการแพทย์ในอนาคต

That's what's at stake.

นั่นคือความท้าทาย

You know, there's a popular trope out there

มันมีภาพลักษณ์ที่เป็นที่นิยม

that the reason we haven't had the transformative impact

ที่เป็นเหตุผลว่า การที่เรา ไม่มีในการเปลี่ยนแปลงสำคัญ

on the treatment of illness

เกี่ยวกับการบำบัดรักษาความเจ็บป่วย

is because we don't have powerful-enough drugs,

ก็เป็นเพราะเราไม่มียาที่มีประสิทธิภาพพอ

and that's partly true.

และมันก็จริงเพียงบางส่วน

But perhaps the real reason is

แต่บางทีเหตุผลที่แท้จริงก็คือ

that we don't have powerful-enough ways of thinking about medicines.

เราไม่มีวิธีคิดอ่านเกี่ยวกับการแพทย์ ที่ทรงพลังพอต่างหาก

It's certainly true that

มันจริงที่ว่า

it would be lovely to have new medicines.

มันน่าจะดีทีเดียวที่จะมียาใหม่ ๆ

But perhaps what's really at stake are three more intangible M's:

แต่บางทีสิ่งที่เป็นความท้าทายสำคัญ คือ M ทั้งสามที่เป็นนามธรรม

mechanisms, models, metaphors.

ซึ่งได้แก่ กลไกล แบบจำลอง และการเปรียบเปรย

Thank you.

ของคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: I really like this metaphor.

คริส แอนเดอร์สัน: ผมชอบการเปรียบเปรยจริง ๆ

How does it link in?

มันเชื่อมต่อเข้าไปได้อย่างไรครับ

There's a lot of talk in technologyland

มีการบรรยายมากมายเกี่ยวกับเทคโนโลยี

about the personalization of medicine,

เกี่ยวกับการแพทย์ส่วนบุคคล

that we have all this data and that medical treatments of the future

ที่เรามีข้อมูลทั้งหมด และการบำบัดทางการแพทย์สำหรับอนาคต

will be for you specifically, your genome, your current context.

จะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคุณอย่างจำเพาะ จีโนมของคุณ บริบทของคุณตอนนี้

Does that apply to this model you've got here?

นั่นมันใช้ได้กับแบบจำลอง ที่คุณมีอยู่ตรงนี้หรือเปล่าครับ

Siddhartha Mukherjee: It's a very interesting question.

สิทธัตถะ มุกเคอร์จี: มันเป็นคำถามที่น่าสนใจมากครับ

We've thought about personalization of medicine

เราคิดถึงการแพทย์ส่วนบุคคล

very much in terms of genomics.

อย่างมากในส่วนของจีโนม

That's because the gene is such a dominant metaphor,

นั่นเป็นเพราะว่ายีน เป็นการเปรียบเปรยที่เด่นชัด

again, to use that same word, in medicine today,

อีกครั้งครับ ถ้าจะใช้คำเดียวกัน ในการแพทย์ทุกวันนี้

that we think the genome will drive the personalization of medicine.

ที่เราคิดว่าจีโนมจะขับเคลื่อน การแพทย์ส่วนบุคคล

But of course the genome is just the bottom

แต่แน่นอน จีโนมเป็นเพียงพื้นฐาน

of a long chain of being, as it were.

ของโซ่สายยาวของสิ่งมีชีวิต ในแบบที่มันเป็น

That chain of being, really the first organized unit of that, is the cell.

โซ่ที่ว่านี้ เป็นหน่วยแรกที่ถูกจัดเรียงของสิ่งนั้น ซึ่งก็คือเซลล์

So, if we are really going to deliver in medicine in this way,

ฉะนั้น ถ้าเรากำลังจะทำให้เกิด การแพทย์ส่วนบุคคลในลักษณะนี้

we have to think of personalizing cellular therapies,

เราจะต้องคิดถึงการบำบัดระดับเซลล์ แบบส่วนบุคคล

and then personalizing organ or organismal therapies,

และจากนั้นการบำบัดด้วยอวัยวะ หรืออวัยวะส่วนบุคคล

and ultimately personalizing immersion therapies for the environment.

และสุดท้ายแล้วการบำบัดส่วนบุคคล สำหรับสิ่งแวดล้อม

So I think at every stage, you know --

ฉะนั้น ผมคิดว่าทุก ๆ ขั้นตอนครับ

there's that metaphor, there's turtles all the way.

มันมีการเปรียบเปรย มันเป็นเต่าที่เรียงต่อกันไปเรื่อย ๆ

Well, in this, there's personalization all the way.

ครับ ในเรื่องนี้ มันเป็นการแพทย์ส่วนบุคคล ที่เรียงต่อกันไปเรื่อย ๆ

CA: So when you say medicine could be a cell

คริส: ฉะนั้น เมื่อคุณบอกว่า การแพทย์อาจเป็นเซลลื

and not a pill,

และไม่ได้เป็นยา

you're talking about potentially your own cells.

คุณพูดถึงเซลล์ของตัวคุณเองใช่ไหมครับ

SM: Absolutely. CA: So converted to stem cells,

สิทธัตถะ: แน่นอนครับ คริส: ฉะนั้น เปลี่ยนไปหาสเต็มเซลล์

perhaps tested against all kinds of drugs or something, and prepared.

บางที่อาจทดสอบมันกับยาทุก ๆ แบบ หรืออะไรแบบนั้น

SM: And there's no perhaps. This is what we're doing.

สิทธัตถะ: และไม่ใช่บางทีหรอกครับ นั่นคือสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ครับ

This is what's happening, and in fact, we're slowly moving,

นั่นคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น อันที่จริง เรากำลังคืบหน้าไปอย่างช้า ๆ

not away from genomics, but incorporating genomics

ไม่ได้ไปจากจีโนม แต่รวมเอาจีโนมไว้ด้วย

into what we call multi-order, semi-autonomous, self-regulating systems,

กับสิ่งที่เราเรียกว่า ระบบที่กำกับตัวเอง กึ่งอัตโนมัติ ในหลาย ๆ ระดับ

like cells, like organs, like environments.

อย่างเซลล์ อย่างอวัยวะ อย่างสิ่งแวดล้อม

CA: Thank you so much.

คริส: ขอบคุณมากครับ

SM: Pleasure. Thanks.

สิทธัตถะ: ยินดีครับ ขอบคุณครับ