Soon We'll Cure Diseases With a Cell, Not a Pill | Siddhartha Mukherjee | TED Talks

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

I want to talk to you about the future of medicine.

مایلم با شما دراره آینده پزشکی صحبت کنم.

But before I do that, I want to talk a little bit about the past.

اما قبل از آن، مایلم کمی درباره گذشته حرف بزنم.

Now, throughout much of the recent history of medicine,

الان در طول بیشتر تاریخ اخیر پزشکی،

we've thought about illness and treatment

به امراض و درمان در قالب یک الگوی

in terms of a profoundly simple model.

ساده عمیق فکر کرده‎ایم.

In fact, the model is so simple

در واقع، الگو خیلی ساده است

that you could summarize it in six words:

طوریکه می‎شود در شش کلمه آن را خلاصه کرد:

have disease, take pill, kill something.

داشتن بیماری، قرص خوردن، کشتن چیزی.

Now, the reason for the dominance of this model

الان، دلیل غالب بودن این الگو

is of course the antibiotic revolution.

البته که انقلاب آنتی‎بیوتیکی است.

Many of you might not know this, but we happen to be celebrating

خیلی از شما شاید ندانید اما قرار هست صدمین سال

the hundredth year of the introduction of antibiotics into the United States.

معرفی آنتی‎بیوتیک‎ها را در ایالات متحده جشن بگیریم.

But what you do know

اما آنچه می‎دانید

is that that introduction was nothing short of transformative.

این است که آن معرفی به بدی تحول بود.

Here you had a chemical, either from the natural world

خواه یک ماده شیمایی از دنیای طبیعی داشتید

or artificially synthesized in the laboratory,

یا از ترکیبات مصنوعی آزمایشگاهی،

and it would course through your body,

مسیرش را در بدن شما طی می‎کرد

it would find its target,

و به هدف می‎رسید،

lock into its target --

خودش را به هدف قفل می‎کرد--

a microbe or some part of a microbe --

یک میکروب یا بخشی از یک میکروب--

and then turn off a lock and a key

و بعد به اتکای چیره دستی و دقت بالای

with exquisite deftness, exquisite specificity.

کلیدش قفل را از کار می‎انداخت.

And you would end up taking a previously fatal, lethal disease --

و از ابتلا به یک بیماری قبلا مهلک و کشنده

a pneumonia, syphilis, tuberculosis --

مثل سل، ذات الریه و سیفلیس در امان مانده

and transforming that into a curable, or treatable illness.

و تبدیلش می‎کردید به یک مرض قابل درمان یا مداوا.

You have a pneumonia,

ذارت الریه دارید،

you take penicillin,

پنی‎سیلین مصرف می‎کنید،

you kill the microbe

میکروب را می‎کشید

and you cure the disease.

و مرض را درمان می‎کنید.

So seductive was this idea,

این ایده خیلی اغواگرانه بود،

so potent the metaphor of lock and key

چنان موثر که استعاره قفل و کلید

and killing something,

و کشتن چیزی،

that it really swept through biology.

که واقعا بسرعت در زیست شناسی گل کرد.

It was a transformation like no other.

دگرگونی که مثل بقیه نبود.

And we've really spent the last 100 years

و ما واقعا ۱۰۰ سال اخیر را صرف تلاش

trying to replicate that model over and over again

در جهت تکرار کردن آن مدل بصورت دوباره و دوباره

in noninfectious diseases,

در امراض غیرعفونی می‎شود،

in chronic diseases like diabetes and hypertension and heart disease.

در امراض مزمن مثل دیابت و بالا رفتن فشار خون و بیماریهای قلبی

And it's worked, but it's only worked partly.

و جواب داده، اما خب نسبی بوده.

Let me show you.

بگذارید نشان بدم.

You know, if you take the entire universe

برای اطلاعتان، اگر کل جهان همه

of all chemical reactions in the human body,

واکنشهای شیمیایی را در جسم انسان نظر بگیرید،

every chemical reaction that your body is capable of,

هر واکنش شیمیایی که جسم شما به آن قادر باشد،

most people think that that number is on the order of a million.

بیشتر مردم فکر می‎کنند که این رقم حدود یک میلیون باشد.

Let's call it a million.

فرض کنیم یک میلیون است.

And now you ask the question,

و حالا این سوال مطرح می‎شود،

what number or fraction of reactions

چه رقم یا کسری از آن در واقع

can actually be targeted

از سوی کل داروشناسی،

by the entire pharmacopoeia, all of medicinal chemistry?

از همه دارویی شیمیایی هدف قرار می‎گیرد؟

That number is 250.

آن رقم ۲۵۰ است.

The rest is chemical darkness.

بقیه تاریکی شیمیایی است.

In other words, 0.025 percent of all chemical reactions in your body

بعبارت دیگر، ۰/۰۲۵ درصد از کل واکنشهای شیمیایی در جسم شما

are actually targetable by this lock and key mechanism.

به واقع از سوی این مکانیزم قفل و کلید قابل هدف گیری هستند.

You know, if you think about human physiology

اگر به فیزیولوژی انسان بعنوان

as a vast global telephone network

شبکه تلفنی جهانی گسترده با

with interacting nodes and interacting pieces,

با گره‎های برهمکنشی و تکه‎های برهم کنشی،

then all of our medicinal chemistry

بعد کل شیمی دارویی ما

is operating on one tiny corner

که تنها بر بخشی خُرد،

at the edge, the outer edge, of that network.

یک لبه بیرونی از آن شبکه عمل می‎کند.

It's like all of our pharmaceutical chemistry

مثل همه شیمی دارویی ما

is a pole operator in Wichita, Kansas

قطب اپراتور در ویچیتا، کانزاس است

who is tinkering with about 10 or 15 telephone lines.

که با ۱۰ یا ۱۵ خط تلفن به متصل کردن می‎پردازد.

So what do we do about this idea?

پس درباره این ایده چه می‎کنیم؟

What if we reorganized this approach?

چطور می‎شود اگر این رویکرد را سازماندهی کنیم؟

In fact, it turns out that the natural world

در واقع، معلوم شده که جهان طبیعی

gives us a sense of how one might think about illness

مفهومی از طرز فکر از ریشه متفاوت افراد درباره

in a radically different way,

بیماری را ارائه می‎دهد،

rather than disease, medicine, target.

تا مرض، دارو و هدف.

In fact, the natural world is organized hierarchically upwards,

در واقع، جهان طبیعی سلسله مراتب رو به بالا دارد،

not downwards, but upwards,

نه رو به پایین،

and we begin with a self-regulating, semi-autonomous unit called a cell.

و شروع ما با یک واحد نیمه خودکار، خود تنظیم است که سلول نامیده می‎شود.

These self-regulating, semi-autonomous units

این واحدهای خود تنظیم و نیمه خودکار،

give rise to self-regulating, semi-autonomous units called organs,

به وجود آورنده واحدهای خود تنظیم و نیمه خودکار دیگری به اسم اندام هستند،

and these organs coalesce to form things called humans,

و این اندامها در هم ادغام می‎شوند تا چیزهایی را تشکیل دهند که انسان نامیده می‎شوند.

and these organisms ultimately live in environments,

و این اندامها نهایتا در محیطهایی زندگی می‎کنند،

which are partly self-regulating and partly semi-autonomous.

که نسبتا خود تنظم و تا حدودی نیمه خودکارند.

What's nice about this scheme, this hierarchical scheme

چیزی که درباره این ترتیب سلسله مراتبی جالب است،

building upwards rather than downwards,

ساخت رو به بالای آن بجای رو به پایین بودنش است،

is that it allows us to think about illness as well

که به ما اجازه می‎دهد درباره این بیماری

in a somewhat different way.

به روش متفاوتی نیز فکر کنیم.

Take a disease like cancer.

بیماری مثل سرطان را در نظر بگیرید.

Since the 1950s,

از دهه ۱۹۵۰

we've tried rather desperately to apply this lock and key model to cancer.

نسبتا مذبوحانه تلاش کرده‎ایم تا این الگوی کلید و قفل را برای سرطان بکار بندیم.

We've tried to kill cells

تلاش کرده‎ایم با استفاده از

using a variety of chemotherapies or targeted therapies,

انواع شیمی‎درمانیها یا تداویهای هدفمند سلولها را بکشیم

and as most of us know, that's worked.

و همانطور که اکثریت مطلعیم موفق بوده.

It's worked for diseases like leukemia.

برای بیماریهایی مثل لوسمیا جواب داده.

It's worked for some forms of breast cancer,

برای برخی از انواع سرطان سینه جواب داده،

but eventually you run to the ceiling of that approach.

اما بتدریج به سقف آن رویکرد می‎رسید.

And it's only in the last 10 years or so

و تنها در ۱۰ سال گذشته یا همین حدود بوده

that we've begun to think about using the immune system,

که شروع به فکر کردن درباره استفاده از سیستم ایمنی کرده‎ایم،

remembering that in fact the cancer cell doesn't grow in a vacuum.

با یادآوری این نکته که در واقع سلول سرطان در خلا رشد نمی‎کند.

It actually grows in a human organism.

راستش در اندام انسان رشد می‎کند.

And could you use the organismal capacity,

و آیا می‎توانید از ظرفیت اندامی، این واقعیت که

the fact that human beings have an immune system, to attack cancer?

انسانها سیستم ایمنی دارند برای حمله به سرطان استفاده کنید؟

In fact, it's led to the some of the most spectacular new medicines in cancer.

در واقع، منتهی به تولید برخی از قابل ‎توجه‌ترین داروهای تازه در سرطان شده.

And finally there's the level of the environment, isn't there?

و سرانجام خود محیط هم سطح دارد، نه؟

You know, we don't think of cancer as altering the environment.

می‎دانید که به سرطان بعنوان تغییر دهنده محیط فکر نمی‎کنیم.

But let me give you an example of a profoundly carcinogenic environment.

اما بگذارید برایتان مثالی از یک محیط عمیقا سرطانزا بزنم.

It's called a prison.

زندان نام دارد.

You take loneliness, you take depression, you take confinement,

تنهایی، افسردگی و بستری بودن را در نظر بگیرید،

and you add to that,

و همینطور آن چیز کوچکی را

rolled up in a little white sheet of paper,

که توی یک ورق کاغذ سفید پیچیده میشه را اضافه کنید،

one of the most potent neurostimulants that we know, called nicotine,

یکی از قویترین تحریک کننده‎های اعصاب که می‎شناسیم یعنی نیکوتین.

and you add to that one of the most potent addictive substances that you know,

و به آن یکی از قویترین مواد اعتیادآور که می‎شناسید را اضافه کنید،

and you have a pro-carcinogenic environment.

و شما یک محیط سرطانزا دارید.

But you can have anti-carcinogenic environments too.

اما می‎توانید محیطهای ضد سرطانزا هم داشته باشید.

There are attempts to create milieus,

اقداماتی در جهت خلق محیط داشتیم،

change the hormonal milieu for breast cancer, for instance.

بعنوان مثال با تغییر محیط هورمونی برای سرطان پستان.

We're trying to change the metabolic milieu for other forms of cancer.

ما تلاش می‎کنیم محیط متابولیک برای دیگر اشکال سرطان را تغییر دهیم.

Or take another disease, like depression.

یا بیماری دیگری مثل افسردگی را در نظر بگیرید.

Again, working upwards,

دوباره، جهت کار رو به بالاست،

since the 1960s and 1970s, we've tried, again, desperately

از دهه‎‎های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، دوباره مذبوحانه تلاش کرده‎ایم

to turn off molecules that operate between nerve cells --

مولکولهایی که بین سلولهای عصبی هستند را خاموش کنند.

serotonin, dopamine --

سروتویین، دوپامین--

and tried to cure depression that way,

و سعی کرد افسردگی را به آن شکل درمان کند،

and that's worked, but then that reached the limit.

و جواب داد،

And we now know that what you really probably need to do

و الان می‎دانیم که واقعا چه کاری لازم است که انجام دهید

is to change the physiology of the organ, the brain,

تا فیزیولوژی اندام، مغز تغییر کند،

rewire it, remodel it,

و آن را دوباره سیم‎کشی و نوسازی می‎کند،

and that, of course, we know study upon study has shown

و این که البته از تحقیقات پی در پی به ما نشان داده که

that talk therapy does exactly that,

گفتار درمانی دقیقا آن را انجام می‎دهد،

and study upon study has shown that talk therapy

و تحقیق پشت تحقیق نشان داده که گفتار درمانی

combined with medicines, pills,

در ترکیب با دارو، قرص

really is much more effective than either one alone.

واقعا موثرتر از هر کدام به تنهایی است.

Can we imagine a more immersive environment that will change depression?

آیا می‎توانیم محیط غوطه‎ورتری را تصور کنیم کهه افسردگی را تغییر خواهد داد؟

Can you lock out the signals that elicit depression?

آیا می‎توانید سیگنالهای برانگیزاننده افسردگی را قفل کنید؟

Again, moving upwards along this hierarchical chain of organization.

درباره، حرکت روبه بالا در امتداد این زنجیره سلسله مراتبی ازمان.

What's really at stake perhaps here

چیزی که در اینجا احتمالا واقعا مهم است

is not the medicine itself but a metaphor.

خود دارو نیست و بلکه یک استعاره است.

Rather than killing something,

بجای کشتن چیزی،

in the case of the great chronic degenerative diseases --

در مورد امراض حاد شونده مزمن بزرگ،

kidney failure, diabetes, hypertension, osteoarthritis --

مثل از کارافتادن کلیه، دیابت، فشار خون و پوکی استخوان--

maybe what we really need to do is change the metaphor to growing something.

شاید واقعا لازم باشد این استعاره را به رشد دادن چیزی تغییر دهیم.

And that's the key, perhaps,

و احتمالا مساله کلیدی این است

to reframing our thinking about medicine.

که طرز فکرمان را درباره دارو تغییر دهیم.

Now, this idea of changing,

الان این ایده تغییردادن،

of creating a perceptual shift, as it were,

خلق یک تحول بینشی است، که ۱۰ سال قبل

came home to me to roost in a very personal manner about 10 years ago.

به طریقی کاملا شخصی ناگهان به این تشخیص رسیدم.

About 10 years ago -- I've been a runner most of my life --

حدود ۱۰ سال پیش-- تقریبا بیشتر عمرم دونده بودم--

I went for a run, a Saturday morning run,

یک صبح روز یکشنبه، که برای دویدن رفتم،

I came back and woke up and I basically couldn't move.

بعد که خانه برگشتم و از جایم نمی‎توانستم تکان بخورم.

My right knee was swollen up,

زانوی سمت راست متورم شده بود،

and you could hear that ominous crunch of bone against bone.

و صدای قرچ قرچ منحوس ساییده شدنها استخوانها روی هم را میشد شنید.

And one of the perks of being a physician is that you get to order your own MRIs.

و یکی از پیش شرطهای پزشک بودن ترتیب دهنده ام‎آر‎آی گرفتن از خودتان باشید.

And I had an MRI the next week, and it looked like that.

و هفته بعد ام‎آر‎آی گرفتم و این شکلی بود.

Essentially, the meniscus of cartilage that is between bone

الزاما، غضروف زانو که بین استخوان است

had been completely torn and the bone itself had been shattered.

کاملا فرسوده شده بود و خود استخوان هم شکسته بود.

Now, if you're looking at me and feeling sorry,

الان اگر به من نگاه می‎کنید و متاسفید

let me tell you a few facts.

بگذارید برایتان حقایقی را بیان کنم.

If I was to take an MRI of every person in this audience,

اگر تصمیم بگیرم از تک به تک اشخاص حاضر در این جمع ام‎آر‎آی بگیرم،

60 percent of you would show signs

۶۰درصد شما نشانه‎های تحلیل رفتن

of bone degeneration and cartilage degeneration like this.

استخوان و زوال غضروف را از خود نشان می‎دهید.

85 percent of all women by the age of 70

۸۵ درصد همه زنهای ۷۰ ساله

would show moderate to severe cartilage degeneration.

تحلیل غضروف متوسط تا شدید را نشان می‎دهند.

50 to 60 percent of the men in this audience

۵۰ تا ۶۰ درصد مردان این سالن

would also have such signs.

نیز چنین نشانه‎هایی دارند.

So this is a very common disease.

پس بیماری خیلی شایعی است.

Well, the second perk of being a physician

خب، دومین مزیت پزشک بودن

is that you can get to experiment on your own ailments.

این است که از می‎تواند روی ناخوشی خودتان آزمایش انجام دهید.

So about 10 years ago we began,

پس حدود ۱۰ سال قبل شروع کردیم

we brought this process into the laboratory,

به آوردن این فرایند به داخل آزمایشگاه،

and we began to do simple experiments,

و شروع کردیم به انجام آزمایشات ساده،

mechanically trying to fix this degeneration.

در تلاشی مکانیکی جهت درست کردن این استحاله.

We tried to inject chemicals into the knee spaces of animals

سعی کردیم مواد شیمیایی را به درون فضاهای زانوی حیوانات تزریق کنیم

to try to reverse cartilage degeneration,

در تلاش جهت معکوس کردن استحاله غضروف،

and to put a short summary on a very long and painful process,

و خلاص این که در پایان این فرایند خیلی طولانی و دردناک

essentially it came to naught.

به هیچ جا نرسیدیم.

Nothing happened.

اتفاقی نیفتاد.

And then about seven years ago, we had a research student from Australia.

و بعد در حدود هفت سال قبل، دانشجوی محققی از استرالیا داشتیم.

The nice thing about Australians

خوبی استرالیها این است که

is that they're habitually used to looking at the world upside down.

آنها طبق عادت نگاهشان به دنیا وارونه است.

(Laughter)

(خنده)

And so Dan suggested to me, "You know, maybe it isn't a mechanical problem.

و خب دن به من پیشنهاد کرد، « می‎دانی، شاید مشکل مکانیکی نباشد.

Maybe it isn't a chemical problem. Maybe it's a stem cell problem."

شاید مشکل شیمیایه. شاید مشکل سلول بنیادیه."

In other words, he had two hypotheses.

به عبارت دیگر، او دو فرضیه داشت.

Number one, there is such a thing as a skeletal stem cell --

شماره یک، چیزی هست به اسم سلول بنیادی اسکلتی--

a skeletal stem cell that builds up the entire vertebrate skeleton,

یک سلول بنیادی اسکلتی که کل اسکلت ستون فقرات،

bone, cartilage and the fibrous elements of skeleton,

استخوان، غضروف و عناصر لیفی اسکلت را می‎سازد،

just like there's a stem cell in blood,

درست مثل این که سلول بنیادی در خون هست،

just like there's a stem cell in the nervous system.

درست مثل این که سلول بنیادی در سیستم عصبی هست.

And two, that maybe that, the degeneration or dysfunction of this stem cell

و دو، این که تحلیل یا اختلال این سلول بنیادی

is what's causing osteochondral arthritis, a very common ailment.

چیزی است که باعث استئو کندریت دیسکان زانو می‎شود و بسیار شایع است.

So really the question was, were we looking for a pill

پس در اصل سوال این بود، آیا باید وقتی که بدنبال سلول باشیم

when we should have really been looking for a cell.

لازم بود که پی قرص بگردیم.

So we switched our models,

پس الگوهایمان را تغییر را دادیم،

and now we began to look for skeletal stem cells.

و الان دنبال سلولهای بنیادی اسکلتی می‎گردیم.

And to cut again a long story short,

و باز هم خلاصه ماجرا این که

about five years ago, we found these cells.

حدود پنج سال قبل، این سلولها را یافتیم.

They live inside the skeleton.

آنها درون اسکلت زندگی می‎کردند.

Here's a schematic and then a real photograph of one of them.

در اینجا یک شماتیک داریم وبعد عکس واقعی از یکی از آنها.

The white stuff is bone,

ماده سفید در اینجا استخوان است،

and these red columns that you see and the yellow cells

و این ستونهای قرمز که می‎بینید و سلولهای زرد

are cells that have arisen from one single skeletal stem cell --

سلولهایی هستند که از یک تک یاخته بنیادی اسکلتی بوجود آمده‎اند--

columns of cartilage, columns of bone coming out of a single cell.

ستونهای غضروف، ستونهای استخوان از یک تک سلول بوجود میایند.

These cells are fascinating. They have four properties.

این سلولها جذابند. چهار ویژگی دارند.

Number one is that they live where they're expected to live.

شماره یک این است که آنها جایی زندگی می‎کنند که از آنها توقع می‎رود.

They live just underneath the surface of the bone,

آنها درست زیر سطح استخوان زندگی می‎کنند،

underneath cartilage.

زیر غضروف.

You know, in biology, it's location, location, location.

می‎دانید در زیست شناسی، همه چیز در محل خلاصه می‎شود.

And they move into the appropriate areas and form bone and cartilage.

و آنها به محلها مناسب حرکت می‎کنند و غضروف و استخوان تشکیل می‎دهند.

That's one.

این شماره یک بود.

Here's an interesting property.

این یک ویژگی جالب است.

You can take them out of the vertebrate skeleton,

می‎‎توانید آ ز اسکلت ستون فقرات آنها را خارج کنید،

you can culture them in petri dishes in the laboratory,

بعددر آزمایشگاه آنها را توی ظروف کشت میکرب کشت کنید،

and they are dying to form cartilage.

و آنها از بین می‎روند تا غضروف بسازند.

Remember how we couldn't form cartilage for love or money?

بخاطر داشته باشید چطور نتوانستیم غضروف را بخاطر عشق یا پول بسازیم.

These cells are dying to form cartilage.

این سلولها از بین می‎روند تا غضروف بسازند.

They form their own furls of cartilage around themselves.

آنها پیچهای خود از غضروف را به دور خویش می‎سازند.

They're also, number three,

آنها شماه سه نیز هستند،

the most efficient repairers of fractures that we've ever encountered.

موثرترین تعمیریهای شکستگیهایی که تابحال مواجه شده‎ایم.

This is a little bone, a mouse bone that we fractured

این یک استخوان کوچک است، استخوان یک موش که آن را شکستیم

and then let it heal by itself.

و بعد گذاشتیم خودبخود جوش بخورد.

These stem cells have come in and repaired, in yellow, the bone,

این سلولهای بنیادی پدیدار شده‎ و بعد بطور کامل تعمیر شدند،

in white, the cartilage, almost completely.

رنگ زرد، استخوان و رنگ سفید غضروف.

So much so that if you label them with a fluorescent dye

بقدری که اگر آنها را با یک رنگ فلورسنت برچسب بزنید،

you can see them like some kind of peculiar cellular glue

قادر خواهید بود آنها را مثل نوع خاصی از یک چسب سلولی خاص

coming into the area of a fracture,

خواهید دید که وارد محدوده شکستگی می‎شود،

fixing it locally and then stopping their work.

در آن محل درستش می‎کنند و بعد دست از کار می‎کشند.

Now, the fourth one is the most ominous,

الان، نوبت چهارمی است که از همه شوم‎تر است،

and that is that their numbers decline precipitously,

و این هست که تعدادشان ناگهان کاهش میابد،

precipitously, tenfold, fiftyfold, as you age.

با بالا رفتن ۱۰ برابر تا ۵۰ برابر کم می‎شود.

And so what had happened, really,

و خب آنچه واقعا اتفاق افتاد

is that we found ourselves in a perceptual shift.

این است که ما خودمان را در تحولی بینشی پیدا کردیم.

We had gone hunting for pills

به شکار قرصها رفته بودیم

but we ended up finding theories.

اما در آخر به نظریه پیدا کردن می‎رسیم.

And in some ways

و در برخی اشکال،

we had hooked ourselves back onto this idea:

خودمان در دام وسوسه این ایده گرفتار کرده بودیم:

cells, organisms, environments,

سلولها، اندامها، محیطها،

because we were now thinking about bone stem cells,

چون الان به سلولهای بنیادی استخوان فکر می‎کنیم،

we were thinking about arthritis in terms of a cellular disease.

ما به آرتروز ‎در قالب یک بیماری سلولی فکر می‎کردیم.

And then the next question was, are there organs?

و بعد سوال بعدی این بود، که آیا اندامها وجود دارند؟

Can you build this as an organ outside the body?

آیا می‎توانید این را بعنوان اندامی خارج از بدن بسازید؟

Can you implant cartilage into areas of trauma?

آیا می‎توانید غضروف را در ناحیه آسیب دیده بکارید؟

And perhaps most interestingly,

و احتمالا جالبتر از همه،

can you ascend right up and create environments?

می‎توانید صعود رو به بالا داشته باشید و محیط را خلق کنید؟

You know, we know that exercise remodels bone,

می‎دانید و می‎دانیم که ورزش استخوان را از نو می‎سازد،

but come on, none of us is going to exercise.

اما خب از بین ما کسی ورزش نخواهد کرد.

So could you imagine ways of passively loading and unloading bone

خب آیا می‎توانید روشهایی از بارگذاری و بارگیری استخوان را تصور کنید

so that you can recreate or regenerate degenerating cartilage?

تا بتوانید غضروف در حال استحاله‎ را از نو خلق یا تولید کنید؟

And perhaps more interesting, and more importantly,

و شاید از همه جالبتر و مهمتر،

the question is, can you apply this model more globally outside medicine?

این پرسش است،

What's at stake, as I said before, is not killing something,

آنچه اهمیت دارد همانطور که قبلا گفتم کشتن چیزی نیست،

but growing something.

بلکه رشد چیزی است.

And it raises a series of, I think, some of the most interesting questions

و منجر به یک سری سوالات به اعتقاد من بسیار جالب می‎شود درباره

about how we think about medicine in the future.

طرز فکرمان نسبت به آینده دارویی می‎شود.

Could your medicine be a cell and not a pill?

آیا دارویتان بجای قرص می‎تواند سلول باشد؟

How would we grow these cells?

چطور این سلولها را پرورش دهیم؟

What we would we do to stop the malignant growth of these cells?

برای توقف رشد بدخیم این سلولها باید چکار کنیم؟

We heard about the problems of unleashing growth.

ما درباره مشکلات ناشی از رشد مهار نشده شنیده‎ایم.

Could we implant suicide genes into these cells

آیا می‎توانیم ژنهای خودکشی را درون این سلولها بکاریم

to stop them from growing?

تا از رشدشان جلوگیری کنیم؟

Could your medicine be an organ that's created outside the body

آیا دارویتان می‎تواند اندامی باشد که خارج از بدن درست شده

and then implanted into the body?

و سپس در بدن کاشته شده؟

Could that stop some of the degeneration?

آیا می‎تواند مانع برخی استحاله‎ها شود؟

What if the organ needed to have memory?

چه می‎شود اگر اندامی نیاز به حافظه داشته باشد؟

In cases of diseases of the nervous system some of those organs had memory.

در مورد امراض سیستم عصبی برخی اندام حافظه دارند.

How could we implant those memories back in?

چطور می‎توانیم آن خاطرات را برگردانیم؟

Could we store these organs?

آیا می‎توانیم آن اندامها را احیا کنیم؟

Would each organ have to be developed for an individual human being

آیا اندامها باید برای هر انسان جداگانه پرورش داده شوند

and put back?

و سرجای قبلی‎شان قرار بگیرند؟

And perhaps most puzzlingly,

و احتمالا از همه گیج کننده‎تر،

could your medicine be an environment?

آیا محیط می‎تواند دارویتان باشد؟

Could you patent an environment?

آیا قادر به بهره‎داری انحصاری از محیط هستید؟

You know, in every culture,

می‎دانید در هر فرهنگی،

shamans have been using environments as medicines.

اِوِنکی‎ها از محیطها بعنوان دارو استفاده می‎کردند.

Could we imagine that for our future?

آیا برای آینده‎مان می‎توانیم آن را تصور کنیم؟

I've talked a lot about models. I began this talk with models.

خیلی درباره الگوها صحبت کرده‎ام. شروع این سخنرانی‎ام با الگوها بود.

So let me end with some thoughts about model building.

بگذارید پایان صحبتهام درباره تفکرات رایج مربوط به الگو سازی باشد.

That's what we do as scientists.

کاری است که ما بعنوان دانشمند انجام می‎دهیم.

You know, when an architect builds a model,

می‎دانید وقتی معماریی الگو سازی می‎کند،

he or she is trying to show you a world in miniature.

او تلاش دارد به شما دنیا را در اندازه مینیاتوری نشان دهد.

But when a scientist is building a model,

اما وقتی دانشمندی الگو سازی می‎کند،

he or she is trying to show you the world in metaphor.

او تلاش دارد به شما دنیا را در استعاره نشان دهد.

He or she is trying to create a new way of seeing.

تلاش دارد روش تازه‎ای از دیدن را خلق کند.

The former is a scale shift. The latter is a perceptual shift.

قبلی تحولی مقیاسی بود. بعدی تحولی بینشی.

Now, antibiotics created such a perceptual shift

اکنون آنتی بیوتیکها چنان تحول بینشی

in our way of thinking about medicine that it really colored, distorted,

را در طرز تفکرمان درباره دارو ایجاد کرده‎اند که واقعا رنگی، غیرعادی،

very successfully, the way we've thought about medicine for the last hundred years.

بسیار موفق است، این طرز فکر ما نسبت به دارو طی صد سال گذشته بوده است.

But we need new models to think about medicine in the future.

اما به الگوهای جدیدی به فکر کردن درباره داروها در آینده نیاز داریم.

That's what's at stake.

که این مساله با اهمیتی است.

You know, there's a popular trope out there

می‎دانید یک استعاره محبوبی هست بر این مبنی

that the reason we haven't had the transformative impact

که دلیل این که تاثیر متحول کننده

on the treatment of illness

در درمان مرض نداشته‎ایم بخاطر

is because we don't have powerful-enough drugs,

نداشتن داروهای بخد کافی قوی است،

and that's partly true.

و تا حدودی صحت دارد.

But perhaps the real reason is

اما شاید دلیل واقعی این است

that we don't have powerful-enough ways of thinking about medicines.

که ما از روشهای فکری بحد کافی قدرتمند درباره داروها برخوردار نیستیم.

It's certainly true that

این حقیقت محض است که

it would be lovely to have new medicines.

داشتن داروهای جدید خوشایند است.

But perhaps what's really at stake are three more intangible M's:

اما احتمالا

mechanisms, models, metaphors.

مکانیزم‌ها، الگوها و استعاره‎ها.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: I really like this metaphor.

کریس اندرسن: از این استعاره واقعا خوشم میاید.

How does it link in?

چطور این اتصال اتفاق میفتد؟

There's a lot of talk in technologyland

صحبتهای زیادی در سرزمین فناوری میشه

about the personalization of medicine,

که درباره شخصی سازی داروهاست،

that we have all this data and that medical treatments of the future

این که همه این داده‎ها را داریم و تداویهای پزشکی در آینده

will be for you specifically, your genome, your current context.

ویژه شما، ژنوم و شرایط فعلی‎تان خواهند بود.

Does that apply to this model you've got here?

آیا درباره این الگوی که در اینجا داری کاربرد داره؟

Siddhartha Mukherjee: It's a very interesting question.

سیدارتا موکرجی: سوال خیلی جالبیه.

We've thought about personalization of medicine

به شخصی سازی داروها در غالب ژونومها

very much in terms of genomics.

خیلی زیاد فکر کردیم.

That's because the gene is such a dominant metaphor,

بخاطر این که ژن چنین استعاره‎ی مسلطی هست،

again, to use that same word, in medicine today,

دوباره استفاده همان کلمه در پزشکی امروز،

that we think the genome will drive the personalization of medicine.

با این تفکر که ژنوم محرک شخصی سازی دارو خواهد بود.

But of course the genome is just the bottom

اما البته که ژنوم تنها در قعر

of a long chain of being, as it were.

زنجیره‎ای طولانی از هستی است، همانطور که قبلا بود.

That chain of being, really the first organized unit of that, is the cell.

در زنجیره هستی، در واقع نخستین واحد منظم آن سلول است.

So, if we are really going to deliver in medicine in this way,

پس اگر قرار باشه داروها را واقعا اینطوری ارائه کنیم.

we have to think of personalizing cellular therapies,

باید به فکر شخصی سازی درمانهای سلولی باشیم،

and then personalizing organ or organismal therapies,

و بعد شخصی سازی اندام و درمانهای اندامی،

and ultimately personalizing immersion therapies for the environment.

و در نهایت شخصی سازی درمانهای پرتوی برای محیط.

So I think at every stage, you know --

پس فکر می‎کنم در هر مرحله

there's that metaphor, there's turtles all the way.

استعاره‎ای است به این مضمون که همه راه پر از لاکپشت‌هاست. (اعتقاد قدیمی که زمین روی لاکپشت حمل میشه که خود آن لاک پشت روی لاکپشتهای دیگر قرار دارد)

Well, in this, there's personalization all the way.

خب برای این در تمامی مسیر شخص سازی را داریم.

CA: So when you say medicine could be a cell

ک ا: پس وقتی از دارو می‎گویید می‎تواند سلول باشد

and not a pill,

نه قرص.

you're talking about potentially your own cells.

تو صحبت از پتانسیل سلولهای خودت می‎کنی.

SM: Absolutely. CA: So converted to stem cells,

س م: مطلقا. ک ا: پس با تبدیل به سلولهای بنیادی

perhaps tested against all kinds of drugs or something, and prepared.

که احتمالا علیه انواع داروها یا غیره آزمایش و آماده شده‎اند.

SM: And there's no perhaps. This is what we're doing.

س م: و شایدی در کار نیست. کاری است که انجام می‎دهیم.

This is what's happening, and in fact, we're slowly moving,

این اتفاقی است که می‎افتد، و راستش به کندی حرکت می‎کنیم،

not away from genomics, but incorporating genomics

نه به دور از ژنومها، بلکه در ملحق شدن به ژنومها

into what we call multi-order, semi-autonomous, self-regulating systems,

در جهت آنچه بعنوان سیستمهای خود سامان، نیمه خودکار و چند نوعی می‎شناسیم،

like cells, like organs, like environments.

مثل سلولها، مثل اندامها، مثل محیط‎ها.

CA: Thank you so much.

ک ا: ازت خیلی سپاسگزارم.

SM: Pleasure. Thanks.

س م: باعث افتخاره. ممنون.