What we don't know about Europe's Muslim kids | Deeyah Khan

Translator: Crawford Hunt Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Vertaald door: Peter van de Ven Nagekeken door: Saskia O'Neill

When I was a child, I knew I had superpowers.

Als kind wist ik al dat ik superkrachten had.

That's right.

Inderdaad.

(Laughter)

(Gelach)

I thought I was absolutely amazing because I could understand

Ik vond mezelf heel bijzonder, want ik kon begrip hebben

and relate to the feelings of brown people,

voor de gevoelens van gekleurde mensen,

like my grandfather, a conservative Muslim guy.

zoals mijn grootvader, een conservatieve moslim.

And also, I could understand my Afghan mother, my Pakistani father,

En ik kon ook begrip hebben

voor mijn Afghaanse moeder en mijn Pakistaanse vader,

not so religious but laid-back, fairly liberal.

een niet zo religieuze, ontspannen, redelijk liberale man.

And of course, I could understand

En ik kon natuurlijk begrip hebben

and relate to the feelings of white people.

voor de gevoelens van blanke mensen.

The white Norwegians of my country.

De blanke Noren van mijn land.

You know, white, brown, whatever --

Blank, gekleurd, maakte niet uit --

I loved them all.

ik hield van ze allemaal.

I understood them all,

Ik begreep ze allemaal,

even if they didn't always understand each other;

ook al begrepen ze elkaar niet altijd,

they were all my people.

het waren allemaal mijn mensen.

My father, though, was always really worried.

Maar mijn vader was altijd heel bezorgd.

He kept saying that even with the best education,

Hij bleef maar zeggen dat, zelfs met de beste opleiding,

I was not going to get a fair shake.

ik geen eerlijke kans zou krijgen.

I would still face discrimination, according to him.

Volgens hem zou ik toch gediscrimineerd worden.

And that the only way to be accepted by white people

De enige manier om door blanken geaccepteerd te worden, was:

would be to become famous.

beroemd worden.

Now, mind you, he had this conversation with me when I was seven years old.

Let wel, hij vertelde me dit toen ik pas zeven jaar oud was.

So while I'm seven years old, he said,

Hij zei tegen deze zevenjarige:

"Look, so it's either got to be sports, or it's got to be music."

"Dus wordt het sport of het wordt muziek."

He didn't know anything about sports -- bless him -- so it was music.

Hij wist niks van sport -- goddank -- dus werd het muziek.

So when I was seven years old, he gathered all my toys, all my dolls,

Dus op mijn zevende zocht hij mijn speelgoed bij elkaar,

al mijn poppen, en hij gooide alles weg.

and he threw them all away.

In exchange he gave me a crappy little Casio keyboard and --

In ruil daarvoor kreeg ik een pietepeuterig Casio keyboard --

(Laughter)

(Gelach)

Yeah. And singing lessons.

en zangles.

And he forced me, basically, to practice for hours and hours every single day.

En hij stond erop dat ik iedere dag urenlang oefenende.

Very quickly, he also had me performing for larger and larger audiences,

Al snel liet hij me ook voor steeds meer mensen optreden

and bizarrely, I became almost a kind of poster child

en vreemd genoeg werd ik een soort schoolvoorbeeld

for Norwegian multiculturalism.

van Noors multiculturalisme.

I felt very proud, of course.

Ik was natuurlijk heel trots,

Because even the newspapers at this point

want op dit punt begonnen zelfs de kranten

were starting to write nice things about brown people,

aardige dingen te schrijven over gekleurde mensen;

so I could feel that my superpower was growing.

ik voelde mijn superkrachten dus groeien.

So when I was 12 years old, walking home from school,

Toen ik 12 was, op weg van school naar huis,

I took a little detour

nam ik een kleine omweg

because I wanted to buy my favorite sweets called "salty feet."

voor mijn favoriete snoep, 'zoute voeten'.

I know they sound kind of awful,

Het klinkt niet echt aantrekkelijk,

but I absolutely love them.

maar ik was er gek op.

They're basically these little salty licorice bits in the shape of feet.

Feitelijk zijn het kleine zoute dropjes in de vorm van voeten.

And now that I say it out loud, I realize how terrible that sounds,

Nu ik het hardop zeg, hoor ik pas hoe smerig dat klinkt,

but be that as it may, I absolutely love them.

maar hoe dan ook, ik was er echt gek op.

So on my way into the store,

Toen ik bij de winkel kwam

there was this grown white guy in the doorway blocking my way.

stond er een blanke volwassen man in de deuropening.

So I tried to walk around him, and as I did that, he stopped me

Ik probeerde om hem heen te lopen, maar toen ik dat deed,

hield hij me tegen en staarde me aan.

and he was staring at me,

and he spit in my face, and he said,

Hij spuwde in mijn gezicht en zei:

"Get out of my way

"Rot op, zwarte trut, Paki trut,

you little black bitch, you little Paki bitch,

go back home where you came from."

ga terug naar waar je vandaan komt."

I was absolutely horrified.

Ik was helemaal geschokt.

I was staring at him.

Ik staarde hem aan.

I was too afraid to wipe the spit off my face,

Ik was te bang om het spuug van mijn gezicht te vegen,

even as it was mixing with my tears.

ook al vermengde het zich met mijn tranen.

I remember looking around, hoping that any minute now,

Ik weet nog dat ik om me heen keek, wachtend op het moment

a grown-up is going to come and make this guy stop.

dat iemand er iets van zou zeggen en hem zou tegenhouden.

But instead, people kept hurrying past me and pretended not to see me.

Maar mensen bleven langs me heen lopen en deden net of ze niets zagen.

I was very confused because I was thinking, well,

Ik was helemaal in de war, want ik dacht:

"My white people, come on! Where are they? What's going on?

kom nou blanke vrienden, waar blijven jullie, wat is dit?

How come they're not coming and rescuing me?"

Waarom komen ze me niet redden?

So, needless to say, I didn't buy the sweets.

Je begrijpt dat ik geen snoep kocht;

I just ran home as fast as I could.

ik rende zo snel mogelijk naar huis.

Things were still OK, though, I thought.

Volgens mij was alles echter nog oké.

As time went on, the more successful I became,

Toen ik later succesvoller werd,

I eventually started also attracting harassment from brown people.

kreeg ik ook meer last met gekleurde mensen.

Some men in my parent's community felt that it was unacceptable

Sommigen van de mannen in de sociale kring van mijn ouders

and dishonorable for a woman to be involved in music

vonden het onacceptabel en oneerbaar dat een vrouw muziek maakte

and to be so present in the media.

en zo nadrukkelijk in het nieuws was.

So very quickly, I was starting to become attacked at my own concerts.

Ik werd al snel aangevallen tijdens mijn eigen optredens.

I remember one of the concerts, I was onstage, I lean into the audience

Ik herinner me dat ik bij een concert vanaf het podium het publiek in leunde

and the last thing I see is a young brown face,

en dat het laatste wat ik zag een jong gekleurd gezicht was.

and the next thing I know is some sort of chemical is thrown in my eyes

Vervolgens werd er iets chemisch in mijn ogen gegooid

and I remember I couldn't really see and my eyes were watering

en ik weet nog dat ik niets meer zag en dat mijn ogen traanden,

but I kept singing anyway.

maar dat ik bleef zingen.

I was spit in the face in the streets of Oslo, this time by brown men.

Ik werd in het gezicht gespuwd in de straten van Oslo,

dit keer door gekleurde mannen.

They even tried to kidnap me at one point.

Ze probeerden me zelfs ooit te ontvoeren.

The death threats were endless.

De doodsbedreigingen hielden niet op.

I remember one older bearded guy stopped me in the street one time,

Ik herinner me hoe een bebaarde man me op straat aanhield

and he said, "The reason I hate you so much

en zei: "Ik haat je zo,

is because you make our daughters think

omdat je onze dochters het idee geeft

they can do whatever they want."

dat ze kunnen doen wat ze willen."

A younger guy warned me to watch my back.

Een jongere kerel zei me dat ik moest uitkijken.

He said music is un-Islamic and the job of whores,

Hij zei dat muziek onislamitisch is en het werk voor hoeren

and if you keep this up, you are going to be raped

en dat als ik zo doorging, ik verkracht zou worden

and your stomach will be cut out so that another whore like you will not be born.

en mijn maag eruit gesneden,

opdat er niet nog meer zulke hoeren zouden worden geboren.

Again, I was so confused.

Ik was zo verward.

I couldn't understand what was going on.

Ik begreep niet wat er gebeurde.

My brown people now starting to treat me like this -- how come?

Dat mijn gekleurde vrienden me nu zo behandelden -- waarom?

Instead of bridging the worlds, the two worlds,

In plaats van een brug te zijn tussen die twee werelden,

I felt like I was falling between my two worlds.

leek het alsof ik ertussenin viel.

I suppose, for me, spit was kryptonite.

Spuug was kryptoniet voor mij, zo leek het.

So by the time I was 17 years old,

Tegen de tijd dat ik 17 was,

the death threats were endless, and the harassment was constant.

werd ik constant lastig gevallen en met de dood bedreigd.

It got so bad, at one point my mother sat me down and said,

Het werd uiteindelijk zo erg dat mijn moeder tegen me zei:

"Look, we can no longer protect you, we can no longer keep you safe,

"We kunnen je niet meer beschermen, je bent hier niet veilig meer,

so you're going to have to go."

je moet ergens anders naartoe."

So I bought a one-way ticket to London, I packed my suitcase and I left.

Dus kocht ik een enkele reis naar Londen, pakte mijn koffers en vertrok.

My biggest heartbreak at that point was that nobody said anything.

Wat ik toen nog het meest triest vond, was dat niemand iets zei.

I had a very public exit from Norway.

Mijn vertrek uit Noorwegen was alleszins openbaar.

My brown people, my white people -- nobody said anything.

Mijn blanke en gekleurde vrienden -- niemand zei iets.

Nobody said, "Hold on, this is wrong.

Niemand zei: "Wacht eens, dit klopt niet.

Support this girl, protect this girl, because she is one of us."

We moeten ons achter haar scharen, want ze is toch een van ons."

Nobody said that.

Niemand zei zoiets.

Instead, I felt like -- you know at the airport,

In plaats daarvan -- je kent dat wel, op het vliegveld,

on the baggage carousel you have these different suitcases

dan draaien de koffers daar rond op die band,

going around and around,

and there's always that one suitcase left at the end,

en op het eind blijft er altijd één koffer over,

the one that nobody wants, the one that nobody comes to claim.

die niemand wil, die niemand komt ophalen.

I felt like that.

Zo voelde ik me.

I'd never felt so alone. I'd never felt so lost.

Ik voelde me nog nooit zo alleen; ik voelde me nog nooit zo verlaten.

So, after coming to London, I did eventually resume my music career.

In Londen vervolgde ik uiteindelijk mijn muzikale carrière.

Different place, but unfortunately the same old story.

Andere locatie maar helaas hetzelfde verhaal.

I remember a message sent to me saying that I was going to be killed

Ik herinner me een bericht waarin stond dat ik vermoord zou worden

and that rivers of blood were going to flow

en dat er rivieren bloed zouden vloeien

and that I was going to be raped many times before I died.

en dat ik heel vaak verkracht zou worden voor ik dood was.

By this point, I have to say,

Ik moet zeggen dat ik toen al begon te wennen aan dit soort berichten,

I was actually getting used to messages like this,

but what became different was that now they started threatening my family.

maar ze begonnen nu wel ook mijn familie te bedreigen.

So once again, I packed my suitcase, I left music and I moved to the US.

Opnieuw pakte ik mijn koffers, stopte met muziek en vloog naar de VS.

I'd had enough.

Ik was het zat.

I didn't want to have anything to do with this anymore.

Ik wou er niets meer mee te maken hebben.

And I was certainly not going to be killed for something

En ik zou me zeker niet laten vermoorden voor iets

that wasn't even my dream -- it was my father's choice.

wat niet eens mijn droom was -- die was van mijn vader.

So I kind of got lost.

Ik was een beetje de weg kwijt.

I kind of fell apart.

Ik draaide een beetje door.

But I decided that what I wanted to do

Maar ik besloot wel wat ik ging doen:

is spend the next however many years of my life

ik wilde de rest van mijn leven

supporting young people

jonge mensen ondersteunen,

and to try to be there in some small way,

er gewoon voor ze zijn,

whatever way that I could.

op wat voor manier dan ook.

I started volunteering for various organizations

Ik begon vrijwilligerswerk te doen

voor verschillende organisaties die werkten met jonge moslims in Europa.

that were working with young Muslims inside of Europe.

And, to my surprise, what I found was

En tot mijn verbazing kwam ik erachter

so many of these young people were suffering and struggling.

dat zoveel jonge mensen het zo moeilijk hadden.

They were facing so many problems with their families and their communities

Ze hadden zoveel problemen met hun familie en hun gemeenschap,

who seemed to care more about their honor and their reputation

die hun eer en reputatie belangrijker schenen te vinden

than the happiness and the lives of their own kids.

dan het geluk en de levens van hun eigen kinderen.

I started feeling like maybe I wasn't so alone, maybe I wasn't so weird.

Het begon erop te lijken dat ik niet de enige was,

dat ik niet zo vreemd was.

Maybe there are more of my people out there.

Misschien zijn er wel meer mensen zoals ik.

The thing is, what most people don't understand

Wat de meeste mensen niet begrijpen,

is that there are so many of us growing up in Europe

is dat er in Europa zoveel mensen zijn als wij,

who are not free to be ourselves.

die zichzelf niet kunnen zijn.

We're not allowed to be who we are.

We mogen niet zijn wie we zijn.

We are not free to marry

Het staat ons niet vrij te trouwen

or to be in relationships with people that we choose.

of relaties aan te gaan met de mensen die wij verkiezen,

We can't even pick our own career.

of zelf een carrière te kiezen.

This is the norm in the Muslim heartlands of Europe.

Dit is de norm voor moslims in Europa.

Even in the freest societies in the world, we're not free.

Zelfs in de meest vrije gemeenschappen ter wereld zijn wij niet vrij.

Our lives, our dreams, our future does not belong to us,

Onze levens, onze dromen, onze toekomst is niet van ons,

it belongs to our parents and their community.

zij behoort toe aan onze ouders en hun gemeenschappen.

I found endless stories of young people

Ik vond ontelbare verhalen van jonge mensen

who are lost to all of us,

die we zijn kwijtgeraakt,

who are invisible to all of us

die onzichtbaar voor ons zijn,

but who are suffering, and they are suffering alone.

maar die eronder lijden en ze lijden in hun eentje.

Kids we are losing to forced marriages, to honor-based violence and abuse.

Kinderen die we verliezen aan gedwongen huwelijken,

aan eergeweld en misbruik.

Eventually, I realized after several years of working with these young people,

Na jaren met deze jongeren te hebben gewerkt,

besefte ik wel dat ik niet altijd kon blijven vluchten.

that I will not be able to keep running.

I can't spend the rest of my life being scared and hiding

Ik kon niet mijn hele leven bang zijn en me verstoppen;

and that I'm actually going to have to do something.

er zou een punt komen waarop ik iets moest gaan doen.

And I also realized that my silence, our silence,

Ik realiseerde me ook dat door mijn zwijgen, ons zwijgen,

allows abuse like this to continue.

dit soort misbruik kan blijven doorgaan.

So I decided that I wanted to put my childhood superpower to some use

Ik besloot dat ik die superkracht uit mijn jeugd in moest zetten

by trying to make people on the different sides of these issues understand

om de verschillende partijen in deze kwesties te laten zien

what it's like to be a young person stuck between your family and your country.

hoe het is om als jongere klem te zitten tussen je familie en je land.

So I started making films, and I started telling these stories.

Dus begon ik films te maken en ik begon die verhalen te vertellen.

And I also wanted people to understand the deadly consequences of us

Ik wilde ook dat mensen begrepen

hoe dodelijk de gevolgen zijn als we deze dingen niet serieus nemen.

not taking these problems seriously.

So the first film I made was about Banaz.

De eerste film die ik maakte, ging over Banaz.

She was a 17-year-old Kurdish girl in London.

Ze was een 17-jarig Koerdisch meisje uit Londen.

She was obedient, she did whatever her parents wanted.

Ze was gehoorzaam; ze deed wat haar ouders wilden.

She tried to do everything right.

Ze probeerde alles goed te doen.

She married some guy that her parents chose for her,

Ze trouwde een man die haar ouders hadden uitgekozen,

even though he beat and raped her constantly.

ook al sloeg en verkrachtte hij haar voortdurend.

And when she tried to go to her family for help, they said,

Als ze naar haar familie ging voor hulp, zeiden ze:

"Well, you got to go back and be a better wife."

"Je moet terruggaan en een betere vrouw zijn."

Because they didn't want a divorced daughter on their hands

Wat moesten zij namelijk met een gescheiden dochter?

because, of course, that would bring dishonor on the family.

Dat zou tenslotte de eer van de familie schaden.

She was beaten so badly her ears would bleed,

Ze werd zo geslagen dat het bloed uit haar oren kwam.

and when she finally left and she found a young man that she chose

Toen ze uiteindelijk wegliep met een man die ze zelf had gekozen

and she fell in love with,

en waar ze verliefd op was,

the community and the family found out

kwamen de gemeenschap en haar familie erachter

and she disappeared.

en raakte ze vermist.

She was found three months later.

Drie maanden later werd ze gevonden,

She'd been stuffed into a suitcase and buried underneath the house.

opgevouwen in een koffer en begraven onder het huis.

She had been strangled, she had been beaten to death

Ze was gewurgd, ze was doodgeslagen,

by three men, three cousins, on the orders of her father and uncle.

door drie mannen, drie neven, op bevel van haar vader en haar oom.

The added tragedy of Banaz's story

Extra tragisch aan het verhaal van Banaz

is that she had gone to the police in England five times asking for help,

is dat ze de politie in Engeland al vijf keer om hulp had gevraagd,

telling them that she was going to be killed by her family.

omdat haar familie haar zou gaan vermoorden.

The police didn't believe her so they didn't do anything.

De politie geloofde haar niet, dus deed niets.

And the problem with this

Dat is het probleem;

is that not only are so many of our kids facing these problems

zoveel van onze kinderen hebben niet alleen problemen

within their families and within their families' communities,

binnen hun familie en de sociale kring van hun families,

but they're also meeting misunderstandings

maar ze worden ook nog geconfronteerd met onbegrip

and apathy in the countries that they grow up in.

en onverschilligheid in de landen waarin ze opgroeiden.

When their own families betray them, they look to the rest of us,

Als hun eigen families ze verraden, zoeken ze naar andere mensen,

and when we don't understand,

en als wij het niet begrijpen,

we lose them.

zijn we ze kwijt.

So while I was making this film, several people said to me,

Toen ik die film aan het maken was, zeiden mensen tegen me:

"Well, Deeyah, you know, this is just their culture,

"Deeyah, zo is hun cultuur gewoon,

this is just what those people do to their kids

zo gaan die mensen met hun kinderen om

and we can't really interfere."

en daar kunnen wij niets van zeggen."

I can assure you being murdered is not my culture.

Neem maar van mij aan dat vermoord worden mijn cultuur niet is.

You know?

En mensen die eruitzien zoals ik,

And surely people who look like me,

young women who come from backgrounds like me,

jonge vrouwen met een achtergrond als de mijne,

should be subject to the same rights, the same protections

zouden toch dezelfde rechten en dezelfde bescherming moeten hebben

as anybody else in our country, why not?

als anderen in ons land, of niet?

So, for my next film, I wanted to try and understand

Bij mijn volgende film wilde ik proberen te begrijpen

why some of our young Muslim kids in Europe

waarom sommige moslimjongeren in Europa

are drawn to extremism and violence.

zich aangetrokken voelen tot extremisme en geweld.

But with that topic,

Maar met zo'n onderwerp begreep ik wel

I also recognized that I was going to have to face my worst fear:

dat ik mijn grootste angst onder ogen moest zien:

the brown men with beards.

de gekleurde mannen met baarden.

The same men, or similar men,

Dezelfde of soortgelijke mannen

to the ones that have hounded me for most of my life.

als die me mijn hele leven hebben lastiggevallen.

Men that I've been afraid of most of my life.

Mannen waar ik de meeste tijd bang voor ben geweest.

Men that I've also deeply disliked,

Mannen waarvan ik ook een grote afkeer heb gehad,

for many, many years.

vele, vele jaren.

So I spent the next two years interviewing convicted terrorists,

De eerste twee jaar ondervroeg ik dus veroordeelde terroristen,

jihadis and former extremists.

jihadisten en voormalige extremisten.

What I already knew, what was very obvious already,

Ik wist al, dat was me wel duidelijk,

was that religion, politics, Europe's colonial baggage,

dat religie, politiek, Europa's koloniale verleden

also Western foreign policy failures of recent years,

en ook het mislukte Westerse buitenlandbeleid van de laatste jaren

were all a part of the picture.

allemaal een rol speelden.

But what I was more interested in finding out was what are the human,

Maar wat ik interessanter vond,

waren de menselijke en persoonlijke redenen

what are the personal reasons

why some of our young people are susceptible to groups like this.

waarom deze jongeren zo vatbaar waren voor dit soort groepen.

And what really surprised me was that I found wounded human beings.

En het verbaasde me echt dat ik gewonde mensen vond.

Instead of the monsters that I was looking for,

In plaats van de monsters waar ik naar zocht,

that I was hoping to find --

die ik hoopte te vinden --

quite frankly because it would have been very satisfying --

dat was eerlijk gezegd wel bevredigend geweest --

I found broken people.

vond ik gebroken mensen.

Just like Banaz,

Net als Banaz,

I found that these young men were torn apart

vond ik dat deze jonge mannen uit elkaar waren gereten

from trying to bridge the gaps

toen ze probeerden de brug te slaan

between their families and the countries that they were born in.

tussen hun families en het land waarin ze geboren waren.

And what I also learned is that extremist groups, terrorist groups

Ik kwam er ook achter dat extremistische, terroristische groepen

are taking advantage of these feelings of our young people

gebruik maken van dit soort gevoelens onder jonge mensen

and channeling that -- cynically -- channeling that toward violence.

en dat kanaliseerden -- cynisch genoeg -- richting geweld.

"Come to us," they say.

"Kom bij ons", zeggen ze.

"Reject both sides, your family and your country

"Wijs zowel je familie en je land af,

because they reject you.

want ze wijzen jou af.

For your family, their honor is more important than you

Voor je familie is hun eer belangrijker dan jij

and for your country,

en voor je land

a real Norwegian, Brit or a French person will always be white and never you."

zal een echte Noor of Brit of Fransman altijd blank zijn en nooit jij."

They're also promising our young people the things that they crave:

Ze beloven onze jongeren ook dat waarnaar ze verlangen:

significance, heroism, a sense of belonging and purpose,

betekenis, heldendom, het gevoel ergens bij te horen en een doel te hebben,

a community that loves and accepts them.

een gemeenschap die ze accepteert en liefheeft.

They make the powerless feel powerful.

Ze zorgen dat de zwakken zich sterk voelen.

The invisible and the silent are finally seen and heard.

De onzichtbaren en zwijgzamen worden daar gezien en gehoord.

This is what they're doing for our young people.

Dat doen ze voor onze jongeren.

Why are these groups doing this for our young people and not us?

Waarom doen deze groepen dit voor onze jongeren in plaats van wij?

The thing is,

Het punt is,

I'm not trying to justify

ik ga niet goedpraten

or excuse any of the violence.

of rechtvaardigen dat ze geweld gebruiken.

What I am trying to say is that we have to understand

Ik probeer te zeggen dat we moeten begrijpen

why some of our young people are attracted to this.

waarom dit sommigen van onze jongeren aantrekt.

I would like to also show you, actually --

Ik wil jullie ook laten zien, trouwens --

these are childhood photos of some of the guys in the film.

dit zijn jeugdfoto's van sommige mannen in de film.

What really struck me is that so many of them --

Wat me echt opviel, is dat zovelen van hen --

I never would have thought this --

dat had ik nooit verwacht --

but so many of them have absent or abusive fathers.

dat zovelen van hen door hun vader waren verlaten of misbruikt.

And several of these young guys

En een aantal van die jongeren

ended up finding caring and compassionate father figures

vonden uiteindelijk zorgzame vaderfiguren

within these extremist groups.

in die extremistische groepen.

I also found men brutalized by racist violence,

Ik vond ook slachtoffers van racistisch geweld

but who found a way to stop feeling like victims

die zich uit die slachtofferrol hadden gewerkt

by becoming violent themselves.

door zelf gewelddadig te worden.

In fact, I found something, to my horror, that I recognized.

Tot mijn afgrijzen vond ik zelfs iets dat ik herkende.

I found the same feelings that I felt as a 17-year-old as I fled from Norway.

Ik vond dezelfde gevoelens die ik had toen ik uit Noorwegen was gevlucht.

The same confusion, the same sorrow,

Dezelfde verwarring, hetzelfde verdriet,

the same feeling of being betrayed

hetzelfde gevoel van verraad

and not belonging to anyone.

en nergens bij te horen.

The same feeling of being lost and torn between cultures.

Hetzelfde gevoel van verloren te zijn tussen twee culturen.

Having said that, I did not choose destruction,

Dat gezegd hebbende, ik koos niet voor geweld,

I chose to pick up a camera instead of a gun.

ik koos voor een camera in plaats van een geweer.

And the reason I did that is because of my superpower.

En dat kon ik doen door mijn superkracht.

I could see that understanding is the answer, instead of violence.

Ik kon zien dat begrip het antwoord was en niet geweld.

Seeing human beings

Om mensen te zien in al hun nuances

with all their virtues and all their flaws

met al hun deugden en al hun mankementen

instead of continuing the caricatures:

in plaats van hun karikaturen:

the us and them, the villains and victims.

de wij versus zij, de boeven en de slachtoffers.

I'd also finally come to terms with the fact

Ik was er uiteindelijk ook achter gekomen

that my two cultures didn't have to be on a collision course

dat mijn twee culturen niet altijd hoefden te botsen,

but instead became a space where I found my own voice.

maar dat ze een ruimte konden zijn waarin ik mijn eigen stem vond.

I stopped feeling like I had to pick a side,

Ik hoefde geen partij meer te kiezen,

but this took me many, many years.

maar dat heeft me vele jaren gekost.

There are so many of our young people today

Tegenwoordig zijn er zoveel jongeren

who are struggling with these same issues,

die worstelen met deze zelfde problemen

and they're struggling with this alone.

en zij worstelen er in hun eentje mee.

And this leaves them open like wounds.

Daarmee liggen ze open als wonden.

And for some, the worldview of radical Islam

En voor sommigen wordt de visie van de radicale islam

becomes the infection that festers in these open wounds.

de infectie die ettert in de open wonden.

There's an African proverb that says,

Er is een Afrikaans spreekwoord dat zegt:

"If the young are not initiated into the village,

"Als jongeren niet in het dorp worden ingewijd,

they will burn it down just to feel its warmth."

zullen ze het in brand steken om haar warmte te voelen."

I would like to ask --

Ik wil vragen

to Muslim parents and Muslim communities,

aan moslimouders en moslimgemeenschappen:

will you love and care for your children

houd alsjeblieft van jullie kinderen

without forcing them to meet your expectations?

zonder ze te dwingen jullie verwachtingen in te lossen.

Can you choose them instead of your honor?

Kies alsjeblieft voor hen in plaats van voor jullie eer.

Can you understand why they're so angry and alienated

Begrijpen jullie waarom ze zo boos en vervreemd zijn

when you put your honor before their happiness?

als jullie je eer boven hun geluk stellen?

Can you try to be a friend to your child

Kun jullie misschien een vriend van je kind zijn,

so that they can trust you

zodat het jullie kan vertrouwen

and want to share with you their experiences,

en zijn ervaringen met jullie wil delen,

rather than having to seek it somewhere else?

in plaats van het elders te moeten zoeken?

And to our young people tempted by extremism,

En tegen onze jongeren, geneigd tot extremisme:

can you acknowledge that your rage is fueled by pain?

zien jullie dat je boosheid wordt gedreven door pijn?

Will you find the strength to resist those cynical old men

Kunnen jullie de kracht vinden die cynische oude mannen te weerstaan

who want to use your blood for their own profits?

die winst willen maken met jullie bloed?

Can you find a way to live?

Kun je een manier vinden om te leven?

Can you see that the sweetest revenge

Kun je inzien dat de zoetste wraak

is for you to live a happy, full and free life?

het leven van een gelukkig, volwaardig en vrij leven is?

A life defined by you and nobody else.

Een leven gedefinieerd door jou en niemand anders.

Why do you want to become just another dead Muslim kid?

Waarom wil je het zoveelste dode moslimkind worden?

And for the rest of us, when will we start listening to our young people?

En de rest van ons: wanneer gaan we nu eens luisteren naar onze jongeren?

How can we support them

Hoe kunnen we ze helpen

in redirecting their pain into something more constructive?

hun pijn op een constructieve manier te gebruiken?

They think we don't like them.

Ze denken dat we ze afwijzen.

They think we don't care what happens to them.

Ze denken dat het ons niet uitmaakt wat er met ze gebeurt.

They think we don't accept them.

Ze voelen zich niet geaccepteerd.

Can we find a way to make them feel differently?

Kunnen we ze iets anders laten voelen?

What will it take for us to see them and notice them

Wat moet er gebeuren zodat we ze zien en opmerken

before they become either the victims or the perpetrators of violence?

voordat ze ofwel slachtoffer ofwel daders worden van geweld?

Can we make ourselves care about them and consider them to be our own?

Kunnen we om ze geven en ze als een van de onzen zien?

And not just be outraged when the victims of violence look like ourselves?

En niet alleen maar woedend zijn als de slachtoffers er uitzien zoals wij?

Can we find a way to reject hatred and heal the divisions between us?

Kunnen we de haat afwijzen en de afstand tussen ons dichten?

The thing is we cannot afford to give up on each other or on our kids,

We kunnen namelijk elkaar of onze kinderen niet opgeven,

even if they've given up on us.

zelfs niet als ze ons opgeven.

We are all in this together.

We moeten dit samen doen.

And in the long term, revenge and violence will not work against extremists.

Op de lange termijn werken haat en vergelding niet tegen extremisten.

Terrorists want us to huddle in our houses in fear,

Terroristen willen dat we ons angstig verschuilen,

closing our doors and our hearts.

dat we onze deuren en harten sluiten.

They want us to tear open more wounds in our societies

Ze willen dat we meer wonden creëren in onze gemeenschappen,

so that they can use them to spread their infection more widely.

zodat ze daar hun infectie verder in kunnen verspreiden.

They want us to become like them:

Ze willen dat wij zoals hen worden:

intolerant, hateful and cruel.

intolerant, wraakzuchtig en wreed.

The day after the Paris attacks,

De dag na de aanslag in Parijs

a friend of mine sent this photo of her daughter.

stuurde een vriendin mij deze foto van haar dochter.

This is a white girl and an Arab girl.

Een blank en een Arabisch meisje.

They're best friends.

Ze zijn beste vriendinnen.

This image is the kryptonite for extremists.

Dit beeld is het kryptoniet voor extremisten.

These two little girls with their superpowers

Deze twee meisjes met hun superkrachten

are showing the way forward

laten ons de weg zien

towards a society that we need to build together,

naar de samenleving die wij samen moeten bouwen,

a society that includes and supports,

een samenleving die onze kinderen opneemt en ondersteunt,

rather than rejects our kids.

in plaats van ze af te wijzen.

Thank you for listening.

Dank voor jullie aandacht.

(Applause)

(Applaus)