What we don't know about Europe's Muslim kids | Deeyah Khan

Translator: Crawford Hunt Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Masi Tashakori Reviewer: Nima Pourreza

When I was a child, I knew I had superpowers.

وقتی بچه بودم، می‌دونستم قدرت‌های مافوق طبیعی دارم.

That's right.

درسته.

(Laughter)

(خنده حضار)

I thought I was absolutely amazing because I could understand

فکر می‌کردم که شاهکارم چون من توانایی درک

and relate to the feelings of brown people,

و همدلی با افراد رنگین پوست را داشتم.

like my grandfather, a conservative Muslim guy.

مثلا پدربزرگم رو، که یک مسلمان سنت‌گرا بود.

And also, I could understand my Afghan mother, my Pakistani father,

همچنین می تونستم مادر افغان و پدر پاکستانی ام رو

not so religious but laid-back, fairly liberal.

که نه چندان مذهبی، بلکه سهل‌گیر و نسبتا آزاداندیش بودند رو هم درک کنم.

And of course, I could understand

و البته، توانایی درک و همدلی

and relate to the feelings of white people.

سفیدپوست ها رو هم داشتم.

The white Norwegians of my country.

نروژی‌های سفیدپوست کشورم رو.

You know, white, brown, whatever --

در واقع، سفید، سبزه، هر چه --

I loved them all.

عاشق همه شون بودم.

I understood them all,

همه‌ی آنها را می فهمیدم،

even if they didn't always understand each other;

حتی اگر آن‌ها همیشه یکدیگر را درک نمی‌کردند.

they were all my people.

آن‌ها هم وطنان من بودند.

My father, though, was always really worried.

اما همیشه پدرم خیلی نگران بود.

He kept saying that even with the best education,

دائم می‌گفت حتی با داشتن بهترین تحصیلات هم

I was not going to get a fair shake.

باز به حقوق برابر نمی رسی .

I would still face discrimination, according to him.

از نظر اون، من همچنان با تبعیض روبرو خواهم بود،

And that the only way to be accepted by white people

و تنها روش ای که باعث میشه تا مورد قبول سفید پوستان واقع بشی

would be to become famous.

اینه که مشهور بشی.

Now, mind you, he had this conversation with me when I was seven years old.

تصور کنید، او همچنین مکالمه ای رو با من وقتی هفت سالم بود داشت.

So while I'm seven years old, he said,

بنابراین، زمانی که من هفت سالم بود، پدرم گفت:

"Look, so it's either got to be sports, or it's got to be music."

"ببین، این یا میتونه ورزش باشه، یا میتونه موسیقی باشه"

He didn't know anything about sports -- bless him -- so it was music.

او در مورد ورزش هیچی نمی دونست – خدا رحمت اش کنه – بنابراین موسیقی رو انتخاب کرد.

So when I was seven years old, he gathered all my toys, all my dolls,

خوب وقتی هفت سالم بود،پدرم تمام اسباب بازی ها و عروسک هام رو جمع کرد،

and he threw them all away.

و همه رو دور انداخت.

In exchange he gave me a crappy little Casio keyboard and --

بجاش بهم یک کی بورد داغون کوچیک کاسیو داد.

(Laughter)

(خنده حضار)

Yeah. And singing lessons.

بله، و کلاسهای آواز.

And he forced me, basically, to practice for hours and hours every single day.

و من رو مجبور می کرد تا ساعت ها و ساعت ها هر روز تمرین کنم.

Very quickly, he also had me performing for larger and larger audiences,

خیلی سریع، اون من رو برای اجرا مقابل حضار بیشتر و بیشتر کنار خودش وا داشت.

and bizarrely, I became almost a kind of poster child

و خیلی عجیب، من به نوعی به تصویر کودکی در روی صفحات مجلات چندفرهنگی

for Norwegian multiculturalism.

جامعه نروژ تبدیل شدم.

I felt very proud, of course.

البته که من احساس غرور می کردم،

Because even the newspapers at this point

بخاطر اینکه حتی روزنامه ها در این مرحله

were starting to write nice things about brown people,

شروع به نوشتن مطالب خوبی در مورد مردمان رنگین پوست کردند،

so I could feel that my superpower was growing.

اون زمان بود که تونستم حس کنم که قدرتهای مافوق طبیعی ام در حال رشد بودند.

So when I was 12 years old, walking home from school,

زمانی که 12 سالم بود و داشتم از مدرسه به سمت خونه قدم می زدم،

I took a little detour

درحالی که یک مسیر دیگه ای رو واسه رسیدن به خونه انتخاب کرده بودم

because I wanted to buy my favorite sweets called "salty feet."

تا شیرینی مورد علاقه ام رو که اسم اش "پای نمکی" بود رو بخرم.

I know they sound kind of awful,

میدونم که به نظر یه جورایی ناخوشایند میاد،

but I absolutely love them.

ولی من اونها رو واقعا دوست داشتم.

They're basically these little salty licorice bits in the shape of feet.

اون شیرینی ها تکه های کوچک شیرین بیان نمکی، به شکل پا هستن.

And now that I say it out loud, I realize how terrible that sounds,

و الان که دارم بلند توصیف اش می کنم متوجه شدم چقدر به نظر ترسناک میاد،

but be that as it may, I absolutely love them.

اما جدای اینها، من واقعا عاشقشون بودم.

So on my way into the store,

در راه مغازه بودم که،

there was this grown white guy in the doorway blocking my way.

یک مردم بزرگ جسه در جلوی در ورودی، راهم رو سد کرد.

So I tried to walk around him, and as I did that, he stopped me

خوب، سعی کردم که دورش بزنم، وقتی ازش رد شدم من رو متوقف کرد

and he was staring at me,

و شروع به زل زدن بهم کرد،

and he spit in my face, and he said,

توی صورتم تف انداخت و گفت:

"Get out of my way

"از جلوی راهم برو کنار

you little black bitch, you little Paki bitch,

بدکاره کوچولوی سیاه پوست، بدکاره کوچولوی پاکستانی

go back home where you came from."

برگرد به همون جایی که ازش اومدی."

I was absolutely horrified.

من کاملا وحشت زده بودم.

I was staring at him.

و بهش زل زدم.

I was too afraid to wipe the spit off my face,

و اونقدر ترسیده بودم که جرات پاک کردن تف های روی صورتم رو نداشتم،

even as it was mixing with my tears.

حتی وقتی با اشکهام قاطی شده بود.

I remember looking around, hoping that any minute now,

خاطرم میاد که دور و برم رو نگاه کردم، امیدوار بودم که هر لحظه،

a grown-up is going to come and make this guy stop.

یه آدم بزرگی بیاد و اون مرد رو متوقف کنه.

But instead, people kept hurrying past me and pretended not to see me.

اما بجاش، مردم به سرعت از کنارم رد می شدن و وانمود می کردن که منو نمی بینن.

I was very confused because I was thinking, well,

من خیلی گیج شده بودم، چون فکر می کردم خوب،

"My white people, come on! Where are they? What's going on?

"مردم سفید پوست من ، یالا! کجا هستید؟ اینجا چه خبره؟

How come they're not coming and rescuing me?"

چطوره که نمی یان تا من رو نجات بدین؟"

So, needless to say, I didn't buy the sweets.

در نهایت، البته که نیاز به گفتن نیست، من شیرینی ای نخریدم.

I just ran home as fast as I could.

و با تمام سرعتی که می تونستم به سمت خونه دویدم.

Things were still OK, though, I thought.

انگارکه همه چی خوبه ، اگرچه ؛ فکر می کردم.

As time went on, the more successful I became,

در طول گذر زمان که من بیشتر موفقیت کسب می کردم،

I eventually started also attracting harassment from brown people.

با این مسئله روبرو شدم که هراز چند گاهی افراد رنگین پوست من رو مورد آزار و اذیت قرار می دادند،

Some men in my parent's community felt that it was unacceptable

برخی مردها در جامعه متعلق به والدین من، احساس می کردند که این قابل پذیرش

and dishonorable for a woman to be involved in music

و احترام نیست که یک زن وارد دنیای موسیقی بشه

and to be so present in the media.

و در رسانه ها نمایش داده بشه.

So very quickly, I was starting to become attacked at my own concerts.

خوب خیلی سریع، از اینجا شروع شد که در کنسرت هام مورد حمله قرار می گرفتم.

I remember one of the concerts, I was onstage, I lean into the audience

خاطرم هست در یکی از کنسرت ها، من به سمت تماشاچی ها خم شده بودم

and the last thing I see is a young brown face,

و آخرین چیزی که دیدم یک جوان رنگین پوست بود،

and the next thing I know is some sort of chemical is thrown in my eyes

و چیز بعدی که می دونم،ماده ای از نوع شیمایی تو چشمهای من پاشیده شد

and I remember I couldn't really see and my eyes were watering

و خاطرم میاد که نمی تونستم چیزی ببینم و چشمهام پر از آب شده بود

but I kept singing anyway.

با وجود این به خواندن ادامه دادم.

I was spit in the face in the streets of Oslo, this time by brown men.

در خیابان اوسلو، این دفعه توسط مردی رنگین پوست به صورتم تف شد.

They even tried to kidnap me at one point.

حتی در یک مورد اون ها تلاش برای دزدیدن من کردند.

The death threats were endless.

تهدید به مرگ های مداوم.

I remember one older bearded guy stopped me in the street one time,

یادم میاد یه مردم ریشو سن بالا من رو در خیابان متوقف کرد،

and he said, "The reason I hate you so much

و گفت: "علت اینکه من خیلی ازت متنفرم اینه که

is because you make our daughters think

باعث میشی دخترهای ما فکر کنند

they can do whatever they want."

و بتونن هرکاری رو که بخوان انجام بدن"

A younger guy warned me to watch my back.

یه مرد جوان به من اخطار داد که حواسم رو جمع کنم .

He said music is un-Islamic and the job of whores,

اون گفت که " موسیقی ضد اسلام است و شغل بدکاره هاست،

and if you keep this up, you are going to be raped

و اگر این کار رو ادامه بدی، بهت تجاوز میشه

and your stomach will be cut out so that another whore like you will not be born.

و شکم ات پاره و خالی خواهد شد تا زن بدکاره ی دیگری مثل تو متولد نشه.

Again, I was so confused.

دوباره ، من کاملا گیج شده بودم.

I couldn't understand what was going on.

نمی تونستم متوجه بشم چه اتفاقی داره میوفته.

My brown people now starting to treat me like this -- how come?

مردمان رنگین پوست من شروع به تهدید من کرده اند، چطور میشه؟

Instead of bridging the worlds, the two worlds,

بجای پل زدن بین دنیاها، این دو دنیا،

I felt like I was falling between my two worlds.

حس می کردم که بین دو دنیای خودم سقوط کرده ام.

I suppose, for me, spit was kryptonite.

من فرض می کنم ، اون تف ها مانعی در قدرت مافوق طبیعی (کریپتنایت) بود.

So by the time I was 17 years old,

تا وقتی که 17 سالم شد،

the death threats were endless, and the harassment was constant.

تهدید به مرگ ها تموم نشدنی بود و آزار و اذیت ها همچنان به قوت خودش باقی بود.

It got so bad, at one point my mother sat me down and said,

اوضاع خیلی وخیم شده بود و در اون لحظه ، مادرم من رو نشوند و گفت :

"Look, we can no longer protect you, we can no longer keep you safe,

"ببین، ما بیشتر از این نمی تونیم ازت محافظت کنیم، بیشتر از این نمی تونیم امنیت ات رو فراهم کنیم،

so you're going to have to go."

مجبوری که ازین جا بری.

So I bought a one-way ticket to London, I packed my suitcase and I left.

خوب، یه بلیط یک طرفه به لندن گرفتم، چمدان هام رو بستم و اونجا رو ترک کردم.

My biggest heartbreak at that point was that nobody said anything.

بزرگترین دل شکستگی من این بود که هیشکی هیچی نگفت.

I had a very public exit from Norway.

من یک خروج پر سر و صدا از نروژ داشتم.

My brown people, my white people -- nobody said anything.

مردم رنگین پوست من، مردم سفیدپوست من، هیچکس چیزی نگفت.

Nobody said, "Hold on, this is wrong.

هیچکس نگفت، "صبر کن، این کار اشتباه ست.

Support this girl, protect this girl, because she is one of us."

از این دختر محافظت کنید ، از این دختر پشتیبانی کنید، چون اونم یکی از ماهاست ."

Nobody said that.

هیچکس این ها رو نگفت.

Instead, I felt like -- you know at the airport,

بجاش، من احساس کردم -- شما می دونید در فرودگاه ،

on the baggage carousel you have these different suitcases

روی چرخ گردان چمدان ها، چمدان های متفاوتی هستند

going around and around,

که هی میچرخن و میچرخن،

and there's always that one suitcase left at the end,

و در آخر همیشه تنها یک چمدان باقی میمونه

the one that nobody wants, the one that nobody comes to claim.

اونی که هیچکس نمی خوات اش، اونی که هیچکی نمیاد که ادعاش کنه.

I felt like that.

من احساسی شبیه اون داشتم.

I'd never felt so alone. I'd never felt so lost.

هرگز احساس تنهایی ای به اون شدت نکرده بودم. هرگز احساس گم شدن به اون اندازه نداشتم.

So, after coming to London, I did eventually resume my music career.

خوب، بعد از رسیدن به لندن، در نهایت به کار موسیقی ام ادامه دادم.

Different place, but unfortunately the same old story.

مکان متفاوت، ولی متاسفانه داستان همون داستان قدیمی

I remember a message sent to me saying that I was going to be killed

یادم میاد که پیغامی بهم رسید که می گفت من قراره کشته بشم.

and that rivers of blood were going to flow

قراره رودخانه های از خون جاری بشه

and that I was going to be raped many times before I died.

قراره که بارها و بارها بهم تجاوز بشه، قبل از اینکه بمیرم.

By this point, I have to say,

در این لحظه، من مجبور بگم که،

I was actually getting used to messages like this,

در واقع من به این پیغام ها عادت کرده بودم،

but what became different was that now they started threatening my family.

اما وقتی متفاوت شد که اونها شروع کردن به تهدید فامیلم.

So once again, I packed my suitcase, I left music and I moved to the US.

پس یک بار دیگه، چمدون هام رو بستم، موسیقی رو ترک کردم و به آمریکا نقل مکان کردم.

I'd had enough.

دیگه کافی ام بود.

I didn't want to have anything to do with this anymore.

من نمی خواستم که دیگه کاری با اون قضیه داشته باشم.

And I was certainly not going to be killed for something

و مطمئنا نمی خواستم که برای چیزی کشته بشم که

that wasn't even my dream -- it was my father's choice.

حتی آرزوی من هم نبود-- اون انتخاب پدرم بود.

So I kind of got lost.

یه جورایی گم شده بودم.

I kind of fell apart.

یه جورایی تیکه تیکه شده بودم.

But I decided that what I wanted to do

اما تصمیم برای کاری که می خواستم گرفتم

is spend the next however many years of my life

که سالهای بعدی زندگی ام رو، هرچند سال که میشه،

supporting young people

برای پشتیبانی از جوانان صرف کنم

and to try to be there in some small way,

و سعی کنم که در چند راه کوچکی حضور داشته باشم،

whatever way that I could.

هرچند راهی که می تونم.

I started volunteering for various organizations

پس شروع کردم به انجام کارهای داوطلبانه برای سازمان های مختلفی

that were working with young Muslims inside of Europe.

که با مسلمان های جوان داخل اروپا درحال کار بودند.

And, to my surprise, what I found was

و از چیزی که پیدا کردم شگفت زده شدم،

so many of these young people were suffering and struggling.

اینکه خیلی از این جوانان در رنج و تقلا به سر می بردند.

They were facing so many problems with their families and their communities

اونها با مشکلات عدیده ای از طرف خانوادهاشون و جامعه شون روبرو بودند.

who seemed to care more about their honor and their reputation

کسانی که به نظر می رسید بیشتراز هرچیز، از آبروشون محافظت می کردند تا

than the happiness and the lives of their own kids.

خوشبختی و زندگی شخصی فرزندانشان.

I started feeling like maybe I wasn't so alone, maybe I wasn't so weird.

این احساس در من بوجود اومد که شاید من خیلی تنها نبودم، شاید من خیلی عجیب نبودم.

Maybe there are more of my people out there.

شاید مردم بیشتری ا ز جنس من اون بیرون وجود دارن.

The thing is, what most people don't understand

چیزی که بیشتر مردم متوجه نمی شن، اینه که

is that there are so many of us growing up in Europe

خیلی از ما که تو اروپا بزرگ می شیم

who are not free to be ourselves.

اونهایی هستیم که برای اینکه خودمون باشیم آزاد نبوده ایم .

We're not allowed to be who we are.

به ما اجازه اینکه خودمون باشیم داده نشده.

We are not free to marry

ما آزاد نیستم تا

با کسانی که خودمون انتخاب می کنیم، ازدواج کنیم یا رابطه داشته باشیم.

or to be in relationships with people that we choose.

We can't even pick our own career.

ما حتی نمی تونیم حرفه ای که می خوایم رو خودمون انتخاب کنیم .

This is the norm in the Muslim heartlands of Europe.

این در منطقه زندگی مسلمانان اروپا عادی است.

Even in the freest societies in the world, we're not free.

حتی در آزاد ترین جامعه های جهانی، ما آزاد نیستیم.

Our lives, our dreams, our future does not belong to us,

زندگی ما، رویاهای ما، و آینده ما به خودمون تعلق نداره،

it belongs to our parents and their community.

این ها به والدین ما و جامعه شان تعلق داره.

I found endless stories of young people

من داستانهای بی شماری، از جوانانی رو پیدا کردم که

who are lost to all of us,

در بین ما گم شده اند،

who are invisible to all of us

کسانی که نامرئی در بین ما هستند

but who are suffering, and they are suffering alone.

اما اونها رنج کشیده اند، و به تنهایی هم رنج کشیده اند.

Kids we are losing to forced marriages, to honor-based violence and abuse.

فرزندانی که داریم از دستشون میدیم. بخاطر ازدواج های اجباری، خشونت ها و سوء استفاده های برپایه حفظ آبرو.

Eventually, I realized after several years of working with these young people,

در نهایت، بعد از چندین سال کار با این جوانان تشخیص دادم که

that I will not be able to keep running.

من دیگه توانایی ادامه فرار رو ندارم.

I can't spend the rest of my life being scared and hiding

دیگه قادر نیستم که باقی عمرم رو در ترس و پنهان شدن سپری کنم.

and that I'm actually going to have to do something.

و در واقع، اینکه باید کاری بکنم.

And I also realized that my silence, our silence,

همچنین به این نتیجه رسیدم که سکوت من، سکوت ما،

allows abuse like this to continue.

به خشونت های از این دست اجازه ادامه پیدا کردن میده.

So I decided that I wanted to put my childhood superpower to some use

برای همین تصمیم گرفتم که می خوام از قدرت مافوق طبیعی بچگیم تو این راه استفاده کنم

by trying to make people on the different sides of these issues understand

به این طریق که سعی کنم مردمی رو که در جهات مختلف این مسئله هستند رو آگاه کنم

what it's like to be a young person stuck between your family and your country.

اینکه یک جوان بین خانواده شما و کشور شما سردرگم میمونه شبیه به چی هست.

So I started making films, and I started telling these stories.

پس شروع به درست کردن فیلم ها، و شروع به بازگویی این داستان ها کردم.

And I also wanted people to understand the deadly consequences of us

همچنین می خواستم مردم، نتایج مرگ آور

not taking these problems seriously.

جدی نگرفتن این مشکلات رو متوجه بشن.

So the first film I made was about Banaz.

پس اولین فیلمی که ساختم درباره "به ناز" بود.

She was a 17-year-old Kurdish girl in London.

اون یه دختر 17 ساله کُرد ساکن لندن بود.

She was obedient, she did whatever her parents wanted.

دختر سربه راهی بود، هر کاری که والدین اش ازش خواسته بودن رو انجام داده بود.

She tried to do everything right.

کسی که سعی اش بر این بود که هرکاری میکنه درست باشه.

She married some guy that her parents chose for her,

با کسی ازدواج کرد که والدین اش براش انتخاب کرده بودن،

even though he beat and raped her constantly.

اگرچه بارها همسرش کتک اش زد و بهش تجاوز کرد.

And when she tried to go to her family for help, they said,

و زمانی که او سعی کرد تا از خانواده اش کمک بخواد، اونها گفتند:

"Well, you got to go back and be a better wife."

" خوب، تو باید برگردی و همسر بهتری برای شوهرت باشی"

Because they didn't want a divorced daughter on their hands

چون اونها نمی خواستن دختر مطلقه شون، رو دستشون بمونه

because, of course, that would bring dishonor on the family.

البته چون، طلاق ننگ و بی آبرویی رو برای خانوادشون به همراه خواهد داشت.

She was beaten so badly her ears would bleed,

به شدتی کتک خورده بود که گوشهاش خونریزی کرده بودند،

and when she finally left and she found a young man that she chose

در آخر زمانی که اونها رو ترک کرد و مردی که خودش انتخاب کرده بود

and she fell in love with,

و عاشق اش شده بود رو پیدا کرد،

the community and the family found out

جامعه و خانواده به موضوع پی بردند

and she disappeared.

و "به ناز " ناپدید شد.

She was found three months later.

سه ماه بعد پیدا شد.

She'd been stuffed into a suitcase and buried underneath the house.

در حالی که داخل چمدانی جا داده شده بود که زیر خانه ای خاک بود.

She had been strangled, she had been beaten to death

خفه شده بود و تا حد مرگ کتک خورده بود،

by three men, three cousins, on the orders of her father and uncle.

توسط سه مرد، سه عموزاده اش که از طرف پدر و عمو برای این کار فرستاده شده بودند.

The added tragedy of Banaz's story

فاجعه بزرگ داستان "به ناز" این بود که

is that she had gone to the police in England five times asking for help,

او در انگلستان پنج بار به اداره پلیس رفته بود و ازشون کمک خواسته بود،

telling them that she was going to be killed by her family.

تا به اونها بگه که قراره بوسیله خانواده اش کشته بشه.

The police didn't believe her so they didn't do anything.

پلیس حرفش رو باور نمی کنه و در نتیجه اقدامی به عمل نمی یاره.

And the problem with this

و مشکل این جاست که

is that not only are so many of our kids facing these problems

نه فقط بسیاری از فرزندان ما با چنین مشکلاتی روبرو هستند

within their families and within their families' communities,

در درون خانواده هاشون و در درون جوامع خانوادگی خودشون،

but they're also meeting misunderstandings

حتی اونها بارها به اشتباه درک و فهمیده میشوند

and apathy in the countries that they grow up in.

و به کشورهایی که در اونجا بزرگ شده اند بی علاقه میشوند.

When their own families betray them, they look to the rest of us,

وقتی خانواده خودشون بهشون خیانت می کنه، نگاه اونها به بقیه ماهاست،

and when we don't understand,

و وقتی ما اونها رو نمی فهمیم،

we lose them.

از دستشون میدیم.

So while I was making this film, several people said to me,

در حین ساخت این فیلم، چندین نفر به من گفتن که،

"خوب، دییا، خودت می دونی، این جزئی از فرهنگ این افراد هست،

"Well, Deeyah, you know, this is just their culture,

this is just what those people do to their kids

این فقط رفتارهایی هست که اونها با فرزندانشون دارن

and we can't really interfere."

و ما واقعا نمی تونیم مداخله ای کنیم."

I can assure you being murdered is not my culture.

من می تونم مطمئن تون کنم که به قتل رساندن، فرهنگ من نیست.

You know?

می دونید؟

And surely people who look like me,

و مطمئنا مردمی شبیه من ،

young women who come from backgrounds like me,

زنان جوانی که ا پیشینه ای شبیه به من اومدن،

should be subject to the same rights, the same protections

باید مشمول حقوق برابر، حفاظت های برابر

as anybody else in our country, why not?

شبیه به هرکسی دیگر در کشور ما قرار بگیرند، چرا که نه؟

So, for my next film, I wanted to try and understand

بنابراین، برای فیلم بعدی ام، من می خواستم سعی کنم و متوجه بشم که

why some of our young Muslim kids in Europe

چرا برخی از فرزندان مسلمان جوان ما در اروپا

are drawn to extremism and violence.

به سمت افراط گرایی و خشونت کشیده می شن.

But with that topic,

اما با این موضوع،

I also recognized that I was going to have to face my worst fear:

متوجه شدم که من دارم مجبورم میشم تا با بدترین ترس زندگی خودم روبرو بشم:

the brown men with beards.

مردان رنگین پوست پر ریش.

The same men, or similar men,

همین مردان ، یا مردان شبیه،

to the ones that have hounded me for most of my life.

به اونهایی که بیشتر عمرم من رو تعقیب می کردند.

Men that I've been afraid of most of my life.

مردانی که من بیشتر عمرم رو از اونها ترسیده بودم.

Men that I've also deeply disliked,

مردانی که عمیقا ازشون بیزار بودم،

for many, many years.

برای خیلی خیلی سالها.

So I spent the next two years interviewing convicted terrorists,

پس، دو سال بعد رو به مصاحبه با تروریست های متهم شناخته شده اختصاص دادم،

jihadis and former extremists.

جهادی ها و افراط گرایان پیشین.

What I already knew, what was very obvious already,

چیزی که از قبل می دونستم، و برام از قبل واضح بود،

was that religion, politics, Europe's colonial baggage,

که مذهب، سیاست ها، تشکل مستعمره اروپا،

also Western foreign policy failures of recent years,

همچنین سیاست خارجی شکست خورده غرب سالهای اخیر

were all a part of the picture.

همه اینها یک بخشی از تصویر بودند.

But what I was more interested in finding out was what are the human,

اما چیزی که بیشتر مورد علاقه من بود که کشف کنم این بود که انسان چیست،

what are the personal reasons

دلیل های شخصی چه چیزهایی هستند

why some of our young people are susceptible to groups like this.

چرا برخی از جوانان ما مستعد گرایش پیدا کردن به این دست گروه ها هستند.

And what really surprised me was that I found wounded human beings.

و چیزی که من رو واقعا شگفت زده کرد این بود که زخم ها و جراحت های انسانی ای رو یافتم.

Instead of the monsters that I was looking for,

بجای هیولاهایی که من به دنبالش بودم،

that I was hoping to find --

که امیدوارم بودم پیدا کنم --

quite frankly because it would have been very satisfying --

کاملا صادقانه میگم، چون این میتوانست کاملا راضی کننده باشه --

I found broken people.

انسانهای در هم شکسته شده ای یافتم.

Just like Banaz,

کاملا شبه "به ناز"

I found that these young men were torn apart

من این مردان جوان رو تکه تکه شده

from trying to bridge the gaps

در تلاش برای پل زدن بر روی فاصله های

between their families and the countries that they were born in.

بین خانواده هاشون و کشورهایی که در اونجا متولد شدند، یافتم.

And what I also learned is that extremist groups, terrorist groups

و همچنین فهمیدم که گروه های افراط گرایانه، گروه های تروریست،

are taking advantage of these feelings of our young people

از اینگونه احساسات جوانان ما بهره می برند

and channeling that -- cynically -- channeling that toward violence.

و به طرز بدبینانه ای به سمت خشونت سوق داده میشوند.

"Come to us," they say.

اونها می گن: "به ما بپیوندید."

"Reject both sides, your family and your country

"هر دو طرف، خانواده و کشورتون رو کنار بذارید

because they reject you.

چون اونها شما رو کنار زدن.

For your family, their honor is more important than you

برای خانواده شما، آبروشون خیلی مهم تر از وجود شما ست

and for your country,

و برای کشور شما،

a real Norwegian, Brit or a French person will always be white and never you."

یک نروژی، انگلیسی یا یک فرانسوی واقعی، همیشه سفیدها خواهند بود و نه هرگز شما."

They're also promising our young people the things that they crave:

اونها حتی به جوانان ما قول چیزهایی می دهند که اشتیاق دارند:

significance, heroism, a sense of belonging and purpose,

احساس اهمیت داشتن، حس قهرمان بودن، و حس تعلق و هدف داشتن،

a community that loves and accepts them.

جامعه ای که به اونها عشق میده و اونها رو می پذیره.

They make the powerless feel powerful.

اونها باعث می شن که ضعیف احساس قدرت پیدا کنه.

The invisible and the silent are finally seen and heard.

تا نامحسوس ها و سکوت ها در نهایت دیده و شندیده بشن.

This is what they're doing for our young people.

این چیزی هست که اونها برای جوانان ما انجام میدهند.

Why are these groups doing this for our young people and not us?

چرا این گروه ها این کارها رو برای جوانان ما انجام می دهند و نه ما (برای آنان)؟

The thing is,

چیزی که هست،

I'm not trying to justify

من سعی ندارم که توجیهی کنم

or excuse any of the violence.

یا بهانه ای برای هر کدوم از این خشونت ها بتراشم.

What I am trying to say is that we have to understand

چیزی که من تلاش دارم بگم اینه که ما مجبوریم بفهمیم

why some of our young people are attracted to this.

که چرا برخی از جوانان ما به سمت این گروه ها تمایل پیدا می کنند.

I would like to also show you, actually --

همچنین من دوست دارم که نشون بدم که..

these are childhood photos of some of the guys in the film.

این تصاویر بچگی برخی از اون افراد در فیلم هست.

What really struck me is that so many of them --

موردی که من رو واقعا تکون داد این بود که خیلی از اونها --

I never would have thought this --

که من هرگز تصورش رو نمی کردم --

but so many of them have absent or abusive fathers.

اما خیلی از اونها دارای پدران دور از خانه و یا پدران بدرفتار بودند.

And several of these young guys

و سرنوشت چندین نفر از این مردان جوان

ended up finding caring and compassionate father figures

در یافتن علائمی پدرانه توأم با مهربانی و دلسوزی

within these extremist groups.

به این گروه های افراط گرایانه منتهی شد.

I also found men brutalized by racist violence,

من همچنین مردانی رو یافتم که با خشونت های نژادپرستانه وحشی شده اند،

but who found a way to stop feeling like victims

اما کسانی که، راهی را پیدا کردند

by becoming violent themselves.

تا با تبدیل به آدم های خشن شدن، احساساتی شبیه قربانی بودن رو در خودشون از بین ببرند.

In fact, I found something, to my horror, that I recognized.

در حقیقت، چیزی رو پیدا کرده بودم ، که در وحشت ام، تشخیص اش داده بودم.

I found the same feelings that I felt as a 17-year-old as I fled from Norway.

من احساسات مشابه ای رو که در ۱۷ سالگی ام در زمان فرار از نروژ حس کرده بودم یافتم.

The same confusion, the same sorrow,

گیجی مشابه، غم و اندوه مشابه،

the same feeling of being betrayed

احساس مشابه ای از حس مورد خیانت قرار گرفتن

and not belonging to anyone.

و حس متعلق نبودن به هیچ کس.

The same feeling of being lost and torn between cultures.

احساس مشابه ای از گم شدن و پاره پاره شدن بین فرهنگ ها.

Having said that, I did not choose destruction,

این رو می گم که، من این مدل تخریب رو انتخاب نکردم،

I chose to pick up a camera instead of a gun.

من دوربین به دست گرفتن رو بجای اسلحه انتخاب کردم.

And the reason I did that is because of my superpower.

و علت انجام این کارم، قدرت های مافوق طبیعی ام بود.

I could see that understanding is the answer, instead of violence.

من تونستم ببینم که پاسخ در فهمیدم و درک کردن بجای خشونت، است.

Seeing human beings

نگاه کردن به وجود انسانها

with all their virtues and all their flaws

با همه فضیلت ها و نقص های اونها

instead of continuing the caricatures:

بجای ادامه شخصیت سازیهای:

the us and them, the villains and victims.

ما و اونها، شرورها و قربانیان. (بد و خوب ها)

I'd also finally come to terms with the fact

همچنین در نهایت به این حقیقت رسیدم که

that my two cultures didn't have to be on a collision course

لازم نبود تا دو فرهنگ من باهم تداخل پیدا کنند

but instead became a space where I found my own voice.

در مقابل اونها تبدیل به امکانی شدند تا من به صدای خودم رو پیدا کنم.

I stopped feeling like I had to pick a side,

من احساساتی شبیه به اینکه مجبورم یک طرف (خانواده یا فرهنگ کشورم) رو انتخاب کنم رو متوقف کردم،

but this took me many, many years.

اما این از من، زمان زیادی رو گرفت.

There are so many of our young people today

امروزه جوانهای زیادی از ما وجود دارند که

who are struggling with these same issues,

با این مسائل مشابه دست و پنجه نرم می کنند،

and they're struggling with this alone.

و البته به تنهایی.

And this leaves them open like wounds.

این مسایل اونها رو به مانند زخم های روباز رها میکنه.

And for some, the worldview of radical Islam

و برای برخی ، جهان بینی اسلام رادیکالی

becomes the infection that festers in these open wounds.

تبدیل به عفونت های به سرعت رشد یافته ای در زخم های باز اونها میشه.

There's an African proverb that says,

ضرب المثل آفریقایی ای هست که می گه،

"If the young are not initiated into the village,

" اگر جوانان در درون روستا پذیرفته نشوند،

they will burn it down just to feel its warmth."

اونها روستا رو آتش خواهند زد تا حداقل حس گرماش رو بگیرند."

I would like to ask --

دلم می خواد ازتون بپرسم --

to Muslim parents and Muslim communities,

از والدین مسلمان و جوامع مسلمان،

will you love and care for your children

آیا به فرزندانتان توجه و عشق خواهید ورزید

without forcing them to meet your expectations?

بدون اینکه اونها رو وادار به برطرف کردن انتظاراتتون کنید؟

Can you choose them instead of your honor?

آیا می تونید بجای آبروتون، اونها رو انتخاب کنید؟

می تونید این رو درک کنید که چرا اونها اینقدر عصبانی وبیگانه از شما هستند

Can you understand why they're so angry and alienated

when you put your honor before their happiness?

زمانی که شما آبروتون رو بر خوشبختی اونها مقدم می دونید؟

Can you try to be a friend to your child

آیا تلاش شما بر این هست که با فرزندانتون دوست باشید

so that they can trust you

تا اونها بتونن بهتون اعتماد کنند

and want to share with you their experiences,

و بخوان تا تجربه هاشون رو با شما به اشتراک بذارند،

rather than having to seek it somewhere else?

بجای اینکه به دنبال تجربه ها در جای دیگری باشند؟

And to our young people tempted by extremism,

و به جوانان ما که بوسیله افراط گرایان وسوسه می شوند،

can you acknowledge that your rage is fueled by pain?

آیا به این آگهی دارید که خشم شما با درد، سوخت گیری میشه؟

Will you find the strength to resist those cynical old men

آیا شما قراره که قدرتی برای مقابله با اون مردان بدبین پیر پیدا کنید

who want to use your blood for their own profits?

کسانی که خون شما رو برای سودهای شخصی خودشون می خوان؟

Can you find a way to live?

آیا قادر هستید راهی برای زندگی پیدا کنید؟

Can you see that the sweetest revenge

آیا می تونید ببینید که شیرین ترین انتقام

is for you to live a happy, full and free life?

برای شما این است که شاد، پراز زندگی و آزاد زندگی کنید؟

A life defined by you and nobody else.

زندگی که توسط خود شما محدود میشه نه کس دیگه ای.

Why do you want to become just another dead Muslim kid?

چرا می خواهید یک فرزند مسلمان مرده دیگه باشید؟

And for the rest of us, when will we start listening to our young people?

و برای باقی ما، چه موقعی قراره، گوش سپردن به جوانانمان رو آغاز کنیم؟

چطور می تونیم اونها رو پشتیبانی کنیم

How can we support them

in redirecting their pain into something more constructive?

در هدایت دوباره دردهاشون به سمت مسیری سازنده تر؟

They think we don't like them.

اونها تصور می کنند ما دوستشون نداریم،

They think we don't care what happens to them.

اونها فکر می کنند ما اهمیتی نمیدیم که چه اتفاقی برای اونها افتاده.

They think we don't accept them.

اونها فکر می کنند ما اونها رو نمی پذیریم.

Can we find a way to make them feel differently?

آیا ما می تونیم راهی رو پیدا کنیم که باعث بشه اونها جور دیگه ای احساس کنند ؟

What will it take for us to see them and notice them

چی لازم هست که باعث بشه ما اونها رو ببینیم و بهشون توجه کنیم

before they become either the victims or the perpetrators of violence?

قبل از اینکه آنها به قربانیان یا مرتکب هایی از خشونت تبدیل بشن؟

Can we make ourselves care about them and consider them to be our own?

آیا می تونیم خودمون رو وادار کنیم تا به اونها اهمیت بدیم و اونها رو از خودمون بدونیم؟

And not just be outraged when the victims of violence look like ourselves?

و نه فقط وقتی از جا در بریم که قربانیان خشونت شبیه ما هستند؟

Can we find a way to reject hatred and heal the divisions between us?

آیا می تونیم راهی برای جلوگیری از تنفر پیدا کنیم و جدایی های بین خودمون رو التیام ببخشیم؟

The thing is we cannot afford to give up on each other or on our kids,

مسئله اینجاست که ما نمی تونیم اطرافیانمون و فرزندانمون رو کنار بگذاریم،

even if they've given up on us.

حتی اگر اونها ما رو کنار گذاشته اند.

We are all in this together.

همگی ما در این مسئله باهم (شریک) هستیم.

And in the long term, revenge and violence will not work against extremists.

و در دراز مدت، انتقام و خشونت در مقابل افراط گرایان کاری از پیش نخواهد برد.

Terrorists want us to huddle in our houses in fear,

تروریست از ما میخواد، تا خانه هامون رو از ترس پر کنه،

closing our doors and our hearts.

درهامون و قلب هامون رو ببنده.

They want us to tear open more wounds in our societies

اونها به دنبال بازکردن زخمهای بیشتری در درون جامعه ما هستند.

so that they can use them to spread their infection more widely.

تا بتونن ازشون برای پخش عفونت هاشون به طرز گسترده تری استفاده کننده.

They want us to become like them:

اونها از ما می خوان که شبیه شون بشیم:

intolerant, hateful and cruel.

متعصب، متنفر و بدجنس.

The day after the Paris attacks,

روز بعد از حمله ها در پاریس،

a friend of mine sent this photo of her daughter.

یکی از دوستانم این عکس از دخترش رو برام فرستاد.

This is a white girl and an Arab girl.

دختر سفید پوست و دختر عرب.

They're best friends.

اونها بهترین دوستان همدیگه هستند.

This image is the kryptonite for extremists.

این تصویری (آب سردی) برای (خاموشی) افراط گرایان است.

These two little girls with their superpowers

این دو دختر کوچک با قدرتهای مافوق طبیعی شون

are showing the way forward

در حال نمایش راهی پیش رو

towards a society that we need to build together,

در درون یک جامعه اند، جامعه ای که ما نیاز داریم باهم بسازیم،

a society that includes and supports,

جامعه ای که فرزندانمون رو به حساب میاره و پشتیبان اونهاست،

rather than rejects our kids.

بجای اینکه اونها رو کنار بزنه.

Thank you for listening.

ممنونم که به صحبتهام گوش دادید.

(Applause)

(تشویق حضار)