Barat Ali Batoor: My desperate journey with a human smuggler

Vertaald door: Heleen van Maanen Nagekeken door: Axel Saffran

I am a Hazara,

Ik ben een Hazara.

and the homeland of my people is Afghanistan.

Het thuisland van mijn volk is Afghanistan.

Like hundreds of thousands of other Hazara kids,

Zoals vele honderduizenden Hazara-kinderen

I was born in exile.

ben ik in ballingschap geboren.

The ongoing persecution and operation against the Hazaras

De voortdurende vervolging en het optreden tegen de Hazara's

forced my parents to leave Afghanistan.

dwong mijn ouders Afghanistan te verlaten.

This persecution has had a long history going back to the late 1800s,

Deze vervolging kent een lange geschiedenis sinds eind 19e eeuw

and the rule of King Abdur Rahman.

en de heerschappij van Abdru Rahman.

He killed 63 percent of the Hazara population.

Hij vermoordde 63 procent van de Hazara's.

He built minarets with their heads.

Hij bouwde minaretten van hun hoofden.

Many Hazaras were sold into slavery,

Veel Hazara´s werden als slaven verkocht,

and many others fled the country for neighboring Iran and Pakistan.

en vele anderen vluchtten naar buurlanden zoals Iran en Pakistan.

Mijn ouders vluchtten ook naar Pakistan

My parents also fled to Pakistan,

and settled in Quetta, where I was born.

en gingen in Quetta wonen, waar ik ben geboren.

After the September 11 attack on the Twin Towers,

Na de aanslagen van 11 september op de Twin Towers,

I got a chance to go to Afghanistan

kreeg ik de kans om voor het eerst

for the first time, with foreign journalists.

naar Afghanistan te gaan met buitenlandse journalisten.

I was only 18, and I got a job working as an interpreter.

Ik was pas 18 en ik kreeg een baan als vertaler.

After four years,

Na 4 jaar

I felt it was safe enough to move to Afghanistan permanently,

vond ik het veilig genoeg om voorgoed naar Afghanistan te verhuizen.

and I was working there as a documentary photographer,

Ik werkte daar als documentaire- fotograaf aan vele verhalen.

and I worked on many stories.

One of the most important stories that I did

Een van de belangrijkste verhalen die ik maakte,

was the dancing boys of Afghanistan.

ging over 'de dansende jongens van Afghanistan'.

Het is een tragisch verhaal over een afschuwelijke traditie.

It is a tragic story about an appalling tradition.

It involves young kids dancing for warlords

Het gaat over jonge kinderen die dansen voor krijgsheren

en machtige mannen in de samenleving.

and powerful men in the society.

Deze jongens worden vaak ontvoerd of gekocht van hun armlastige ouders

These boys are often abducted or bought from their poor parents,

and they are put to work as sex slaves.

en moeten als seksslaven werken.

This is Shukur.

Dit is Shukur.

He was kidnapped from Kabul by a warlord.

Hij werd ontvoerd uit Kabul door een krijgsheer.

Hij werd meegenomen naar een andere provincie,

He was taken to another province,

where he was forced to work as a sex slave for the warlord and his friends.

waar hij als seksslaaf moest werken voor de krijgsheer en zijn vrienden.

Toen dit verhaal in de Washington Post kwam,

When this story was published in the Washington Post,

I started receiving death threats,

kreeg ik doodsbedreigingen

and I was forced to leave Afghanistan,

en moest ik Afghanistan verlaten, net als mijn ouders.

as my parents were.

Along with my family, I returned back to Quetta.

Samen met mijn familie ging ik terug naar Quetta.

The situation in Quetta had changed dramatically since I left in 2005.

De situatie in Quetta was verslechterd sinds ik er in 2005 was weggegaan.

Once a peaceful haven for the Hazaras,

Eens een veilige haven voor de Hazara's,

it had now turned into the most dangerous city in Pakistan.

was het nu de gevaarlijkste stad in Pakistan.

Hazaras are confined into two small areas,

De Hazara's zijn teruggedrongen in twee kleine gebieden.

and they are marginalized socially, educationally, and financially.

Zij worden sociaal, onderwijskundig en financieel gemarginaliseerd.

Dit is Nadir, die ik al kende sinds mijn jeugd.

This is Nadir.

I had known him since my childhood.

He was injured when his van was ambushed by terrorists in Quetta.

Hij raakte gewond door een terroristische aanval op zijn busje.

He later died of his injuries.

Hij overleed later aan zijn verwondingen.

Around 1,600 Hazara members

Ongeveer 1600 Hazara's zijn gedood bij verschillende aanslagen.

had been killed in various attacks,

and around 3,000 of them were injured,

Ongeveer 3000 Hazara's raakten gewond.

and many of them permanently disabled.

Velen van hen raakten gehandicapt.

The attacks on the Hazara community would only get worse,

De aanvallen op de Hazara's zouden alleen maar erger worden.

so it was not surprising that many wanted to flee.

Het was dus niet vreemd dat velen wilden vluchten.

After Afghanistan, Iran, Pakistan,

Na Afghanistan, Iran en Pakistan

Australia is home to the fourth largest population of Hazaras in the world.

heeft Australië de vierde grootste Hazara-gemeenschap in de wereld.

When it came time to leave Pakistan,

Toen het tijd was om uit Pakistan weg te gaan,

leek Australië de meest logische keuze.

Australia seemed the obvious choice.

Financieel gezien kon er maar één gaan.

Financially, only one of us could leave,

and it was decided that I would go,

Er werd besloten dat ik dat werd,

in the hope that if I arrived at my destination safely,

in de hoop dat als ik veilig aankwam,

I could work to get the rest of my family to join me later.

ik de rest van familie later kon laten overkomen.

We all knew about the risks,

We kenden de risico's allemaal.

and how terrifying the journey is,

We wisten hoe beangstigend de reis was.

and I met many people who lost loved ones at sea.

Ik ontmoette veel mensen die op zee geliefden verloren waren.

It was a desperate decision to take, to leave everything behind,

Het was een wanhopige beslissing om alles achter te laten.

and no one makes this decision easily.

Niemand neemt deze beslissing makkelijk.

If I had been able to simply fly to Australia,

Als ik naar Australië had kunnen vliegen,

it would have taken me less than 24 hours.

dan was ik er binnen 24 uur geweest.

But getting a visa was impossible.

Maar een visum krijgen was onmogelijk.

My journey was much longer,

Mijn reis duurde veel langer,

much more complicated,

en was veel ingewikkelder,

and certainly more dangerous,

en zeker veel gevaarlijker.

traveling to Thailand by air,

Vliegen naar Thailand,

and then by road and boat to Malaysia and into Indonesia,

dan over land en over zee naar Maleisië en Indonesië.

paying people and smugglers all the way

Onderweg steeds mensen en smokkelaars betalen.

and spending a lot of time hiding

Je steeds verborgen houden

and a lot of time in fear of being caught.

en bang zijn om gepakt te worden.

In Indonesia, I joined a group of seven asylum seekers.

In Indonesië voegde ik me bij een groep van zeven asielzoekers.

We all shared a bedroom

We deelden een slaapkamer

in a town outside of Jakarta called Bogor.

in Bogor, een plaatsje buiten Jakarta.

After spending a week in Bogor,

Na een week in Bogor,

three of my roommates left for the perilous journey,

ondernamen drie kamergenoten de gevaarlijke reis.

and we got the news two days later

Twee dagen later kregen we het nieuws,

that a distressed boat sank in the sea en route to Christmas Island.

dat een noodlijdende boot op weg naar Kersteiland gezonken was.

We found out that our three roommates -- Nawroz, Jaffar and Shabbir --

We hoorden dat onze drie kamergenoten - Nawroz, Jaffar en Shabbir - erbij waren.

were also among those.

Only Jaffar was rescued.

Alleen Jaffar werd gered.

Shabbir and Nawroz were never seen again.

Niemand heeft Shabbir en Nawroz ooit nog gezien.

It made me think,

Het zette me aan het denken.

am I doing the right thing?

Doe ik er goed aan?

I concluded I really had no other choice but to go on.

Ik bedacht dat ik niets anders kon doen dan doorgaan.

A few weeks later, we got the call from the people smuggler

Een paar weken later kregen we bericht van de mensensmokkelaar,

to alert us that the boat is ready for us to commence our sea journey.

dat onze boot klaar was voor onze zeereis.

Taken in the night towards the main vessel

's Nachts werden we met een motorbootje naar het schip gebracht.

on a motorboat,

we boarded an old fishing boat that was already overloaded.

We gingen aan boord van een oude vissersboot, overvol.

There were 93 of us,

Er waren 93 mensen, allen benedendeks.

and we were all below deck.

No one was allowed up on the top.

Niemand mocht naar boven.

We all paid 6,000 dollars each

We betaalden ieder 6000 dollar voor dit deel van de reis.

for this part of the trip.

The first night and day went smoothly,

De eerste dag en nacht verliepen goed.

but by the second night, the weather turned.

Maar in de tweede nacht sloeg het weer om.

Waves tossed the boat around, and the timbers groaned.

De boot werd heen en weer geslingerd en de boot kraakte.

People below deck were crying, praying, recalling their loved ones.

De mensen benedendeks huilden, baden en riepen om hun dierbaren.

They were screaming.

Ze schreeuwden.

It was a terrible moment.

Het was verschrikkelijk.

It was like a scene from doomsday,

Als een scène uit de Dag des Oordeels,

or maybe like one of those scenes from those Hollywood movies

of uit een Hollywoodfilm

that shows that everything is breaking apart

die laat zien hoe alles ten onder gaat en hoe de wereld vergaat.

and the world is just ending.

It was happening to us for real.

Het overkwam ons in het echt.

We didn't have any hope.

We hadden geen enkele hoop meer.

Our boat was floating like a matchbox on the water

Onze boot was als een luciferdoosje op het water, stuurloos.

without any control.

The waves were much higher than our boat,

De golven waren veel hoger dan de boot.

and the water poured in faster than the motor pumps could take it out.

Het water kwam er sneller in dan dat het eruit gepompt kon worden.

We all lost hope.

We verloren allemaal de hoop.

We thought, this is the end.

We dachten dat dit het einde was.

We were watching our deaths,

We keken de dood in de ogen en ik documenteerde het.

and I was documenting it.

The captain told us

De kapitein vertelde ons dat we het niet gingen redden.

that we are not going to make it,

we have to turn back the boat.

Dat de boot moest omdraaien.

We went on the deck

We gingen aan dek

and turned our torches on and off

en seinden met onze zaklantaarns

to attract the attention of any passing boat.

om de aandacht te trekken van passerende boten.

We kept trying to attract their attention by waving our life jackets and whistling.

We probeerden de aandacht te trekken door met zwemvesten te zwaaien en te fluiten.

Eventually, we made it to a small island.

Uiteindelijk kwamen we bij een eilandje,

Our boat crashing onto the rocks,

waar onze boot op de rotsen liep.

I slipped into the water

Ik gleed in het water,

and destroyed my camera, whatever I had documented.

en mijn camera ging kapot met alles wat ik had vastgelegd.

But luckily, the memory card survived.

Gelukkig overleefde de geheugenkaart het.

It was a thick forest.

Er was dichte bebossing,

We all split up into many groups as we argued over what to do next.

We ruzieden over wat we moesten doen en vielen uiteen in groepjes.

We were all scared and confused.

We waren allemaal bang en in de war.

Then, after spending the night on the beach,

Na een nacht op het strand,

we found a jetty and coconuts.

vonden we een steiger en kokosnoten.

We hailed a boat from a nearby resort,

We riepen naar een boot van een resort in de buurt,

and then were quickly handed over to Indonesian water police.

en werden toen snel overgedragen aan de Indonesische waterpolitie.

At Serang Detention Center,

In het detentiecentrum van Serang

an immigration officer came and furtively strip-searched us.

werden we gefouilleerd en gevisiteerd door een immigratieambtenaar.

He took our mobile, my $300 cash,

Hij nam onze telefoons af en mijn 300 dollar.

our shoes that we should not be able to escape,

En onze schoenen, zodat we niet konden ontsnappen.

but we kept watching the guards, checking their movements,

Maar we hielden de bewakers en hun bewegingen in de gaten.

and around 4 a.m. when they sat around a fire,

Om vier uur 's nachts, toen ze rond het kampvuur zaten,

we removed two glass layers from an outside facing window

verwijderden we twee ruiten uit het raam naar buiten

and slipped through.

en we gleden erdoor.

We climbed a tree next to an outer wall that was topped with the shards of glass.

We klommen in een boom naast de muur, die bedekt was met glasscherven.

We put the pillow on that

We legden er een kussen op,

and wrapped our forearms with bedsheets

beschermden onze onderarmen met lakens

and climbed the wall,

en we klommen over de muur.

and we ran away with bare feet.

We renden op blote voeten weg.

I was free,

Ik was vrij.

with an uncertain future,

Maar ging een onzekere toekomst tegemoet,

no money.

zonder geld.

The only thing I had was the memory card with the pictures and footage.

Met alleen mijn geheugenkaart met foto's en video's.

When my documentary was aired on SBS Dateline,

Toen mijn documentaire uitgezonden werd op SBS Dateline,

many of my friends came to know about my situation,

hoorden vele van mijn vrienden over mijn situatie.

and they tried to help me.

Zij probeerden me te helpen,

They did not allow me to take any other boat to risk my life.

en stonden niet toe dat ik nog eens mijn leven riskeerde.

I also decided to stay in Indonesia and process my case through UNHCR,

Ik besloot in Indonesië te blijven en via de UNHCR mijn zaak te bepleiten,

but I was really afraid that I would end up in Indonesia

maar ik was heel bang dat ik in Indonesië moest blijven

for many years doing nothing and unable to work,

en dat ik jarenlang niets kon doen en niet kon werken

like every other asylum seeker.

zoals alle andere asielzoekers.

But it had happened to be a little bit different with me.

Maar het verging mij een beetje anders.

I was lucky.

Ik had geluk.

My contacts worked to expedite my case through UNHCR,

Mijn contactpersonen hielpen mijn zaak bij de UNHCR te bespoedigen.

and I got resettled in Australia in May 2013.

In mei 2013 kon ik mij in Australië vestigen.

Not every asylum seeker is lucky like me.

Niet iedere asielzoeker heeft zoveel geluk als ik.

It is really difficult to live a life with an uncertain fate, in limbo.

Het is heel moeilijk om in onzekerheid te leven, met een ongewis lot.

The issue of asylum seekers in Australia

Het probleem van asielzoekers in Australië is zo extreem gepolitiseerd,

has been so extremely politicized

that it has lost its human face.

dat het zijn menselijk gezicht verloren heeft.

The asylum seekers have been demonized and then presented to the people.

De asielzoekers worden gedemoniseerd en zo aan de bevolking getoond.

I hope my story and the story of other Hazaras

Ik hoop dat mijn verhaal en dat van andere Hazara's

could shed some light to show the people

een ander licht werpt en laat zien

how these people are suffering in their countries of origin,

hoezeer deze mensen lijden in hun land van herkomst,

and how they suffer,

hoe ze lijden

why they risk their lives to seek asylum.

en waarom ze hun leven op het spel zetten om asiel te zoeken.

Thank you.

Dank je wel.

(Applaus)

(Applause)