Barat Ali Batoor: My desperate journey with a human smuggler

Takaharu Tezuka: Hayatınızda gördüğünüz en iyi anaokulu

Çeviri: Cansu BAYRAM Gözden geçirme: Aykut Erdem

I am a Hazara,

Ben bir Hazarlıyım,

and the homeland of my people is Afghanistan.

ve halkımın anavatanı Afganistan.

Like hundreds of thousands of other Hazara kids,

Tıpkı diğer yüzlerce ve binlerce Hazarlı çocuk gibi

I was born in exile.

ben de sürgünde doğdum.

The ongoing persecution and operation against the Hazaras

Hazarlılara karşı devam eden zulüm ve uygulamalar

forced my parents to leave Afghanistan.

ailemi Afganistan'ı terk etmeye mecbur etti.

This persecution has had a long history going back to the late 1800s,

1800lerin sonlarında, Kral Abdur Rahman saltanatı

and the rule of King Abdur Rahman.

ile başlayan bir zulüm bu.

He killed 63 percent of the Hazara population.

Kral, Hazar nüfusunun yüzde 63'ünü yok etti.

He built minarets with their heads.

Kesilen başlarıyla minareler inşa ettirdi.

Many Hazaras were sold into slavery,

Bir çok sayıda Hazarlı, köle olarak satıldı

and many others fled the country for neighboring Iran and Pakistan.

ve birçoğu da ülkeden kaçıp komşumuz İran ve Pakistan'a sığındı.

My parents also fled to Pakistan,

Benim ailemse Pakistan'a kaçanlardan...

and settled in Quetta, where I was born.

Doğduğum şehir Quetta'ya yerleşmişler.

After the September 11 attack on the Twin Towers,

11 Eylül ikiz kuleler saldırısının ardından,

I got a chance to go to Afghanistan

yabancı gazetecilerle birlikte ilk kez

for the first time, with foreign journalists.

Afganistan'a gitme şansı yakaladım.

I was only 18, and I got a job working as an interpreter.

Yalnızca 18 yaşındaydım ve ardıl tercüman olarak çalışıyordum.

After four years,

Dört yıl sonra

I felt it was safe enough to move to Afghanistan permanently,

temelli olarak Afganistan'a yerleşmenin güvenli olduğunu hissettim.

and I was working there as a documentary photographer,

Belgesel fotoğrafçısı olarak

and I worked on many stories.

bir çok hikaye üzerinde çalıştım.

One of the most important stories that I did

Üzerinde çalıştığım en önemli konulardan biri

was the dancing boys of Afghanistan.

dans eden Afgan çocuklarıydı.

It is a tragic story about an appalling tradition.

Dehşet verici bir gelenek hakkında trajik bir hikaye bu.

It involves young kids dancing for warlords

Gelenek; uygulamada küçük çocukların aşiret ağaları ve toplumdaki

and powerful men in the society.

diğer güçlü erkeklerin önünde dans etmesini içeriyor.

These boys are often abducted or bought from their poor parents,

Bu oğlanlar genellikle fakir ailelerden satın alınıyor ya da alıkonuluyorlar

and they are put to work as sex slaves.

ve seks köleleri olarak çalıştırılıyorlar.

This is Shukur.

Bu gördüğünüz Shukur.

He was kidnapped from Kabul by a warlord.

Bir aşiret ağası tarafından Kabul'de kaçırılmış.

He was taken to another province,

Aşiret ağası ve arkadaşları için

where he was forced to work as a sex slave for the warlord and his friends.

seks kölesi olarak çalışmaya zorlandığı başka bir vilayete götürülmüş.

When this story was published in the Washington Post,

Bu hikaye Washington Post'da yayınlandığında

I started receiving death threats,

ölüm tehditleri almaya başladım

and I was forced to leave Afghanistan,

ve Afganistan'ı terk etmeye zorlandım;

as my parents were.

tıpkı daha önce ailemin zorlandığı gibi.

Along with my family, I returned back to Quetta.

Ailemle beraber Quetta'ya döndüm.

The situation in Quetta had changed dramatically since I left in 2005.

2005'te bıraktığım şehir öyle değişmişti ki!

Once a peaceful haven for the Hazaras,

Bir zamanlar Hazarlar için huzurlu bir cennet olan yer

it had now turned into the most dangerous city in Pakistan.

şimdi Pakistan'ın en tehlikeli şehrine dönüşmüştü.

Hazaras are confined into two small areas,

Hazarlar iki küçük bölgeye hapsolmuş,

and they are marginalized socially, educationally, and financially.

eğitim hakkından mahrum edilmiş,ötekileştirilmişlerdi.

This is Nadir.

Bu Nadir.

I had known him since my childhood.

Onu çocukluğumdan beri tanırım.

He was injured when his van was ambushed by terrorists in Quetta.

Kamyoneti Quetta'da teröristlerce pusuya düşürüldüğünde yaralandı.

He later died of his injuries.

Daha sonra aldığı yaralar nedeniyle öldü.

Around 1,600 Hazara members

1600 civarında Hazarlı

had been killed in various attacks,

çeşitli saldırılarda öldürüldü.

and around 3,000 of them were injured,

3.000 kadarı yaralandı,

and many of them permanently disabled.

bir çoğu da kalıcı olarak sakat kaldı.

The attacks on the Hazara community would only get worse,

Hazar toplumuna yapılan saldırılar hep daha kötüye gitti,

so it was not surprising that many wanted to flee.

o yüzden bir çoğunun ülkeden kaçmak istemesi sürpriz değildi.

After Afghanistan, Iran, Pakistan,

Afganistan, İran ve Pakistan'dan sonra

Australia is home to the fourth largest population of Hazaras in the world.

En fazla Hazar nüfusuna sahip dördüncü ülke, Avustralya.

When it came time to leave Pakistan,

Pakistan'ı terk etmek gerektiğinde,

Australia seemed the obvious choice.

Avustralya en mantıklı seçenek olarak göründü.

Financially, only one of us could leave,

Maddi olarak aileden yalnızca bir kişi ülkeyi terk edebilirdi

and it was decided that I would go,

ve benim gitmeme karar verildi.

in the hope that if I arrived at my destination safely,

Sağ salim Avustralya'ya varıp ailemin geri kalanını

I could work to get the rest of my family to join me later.

ileride yanıma almak için çalışacaktım.

We all knew about the risks,

Hepimiz risklerin ve

and how terrifying the journey is,

yolculuğun ne denli korkutucu olduğunun farkındaydık, üstelik

and I met many people who lost loved ones at sea.

deniz yolculuğu sırasında sevdiklerini kaybetmiş bir sürü insanla tanıştım.

Herşeyi ardında bırakıp gitmek çok ciddi bir karardı

It was a desperate decision to take, to leave everything behind,

and no one makes this decision easily.

ve kimse bu kararı kolay almıyor.

If I had been able to simply fly to Australia,

Avustralya'ya öylesine uçuverecek olsaydım

it would have taken me less than 24 hours.

bu 24 saatten az zamanımı alırdı.

But getting a visa was impossible.

Ancak vize almak mümkün değildi.

Benim yolculuğum çok daha uzun,

My journey was much longer,

much more complicated,

ve çok daha zorlayıcı ve bir o kadar da tehlikeliydi.

and certainly more dangerous,

traveling to Thailand by air,

Uçakla Tayland'a,

sonra karayolu ve tekneyle Malezya ve oradan Endonezya'ya gitmek

and then by road and boat to Malaysia and into Indonesia,

yol boyunca, bir sürü insan ve kaçakçılara para ödemek,

paying people and smugglers all the way

zamanının büyük kısmını saklanarak ve

and spending a lot of time hiding

yakalanma korkusu içinde geçirmek

and a lot of time in fear of being caught.

kesinlikle çok daha tehlikeliydi.

Endonezya'da 7 kişilik bir sığınmacı grubuna katıldım.

In Indonesia, I joined a group of seven asylum seekers.

Jakarta'nın dışında bulunan Bogor kentinde

We all shared a bedroom

hepimiz aynı odayı paylaştık.

in a town outside of Jakarta called Bogor.

Bogor'da bir hafta geçirdikten sonra,

After spending a week in Bogor,

üç oda arkadaşımız tehlikeli olduğu için yolculuktan vazgeçti.

three of my roommates left for the perilous journey,

İki gün sonra eski bir teknenin

and we got the news two days later

Christmas Adası'na giderken battığı haberini aldık.

that a distressed boat sank in the sea en route to Christmas Island.

Giden üç oda arkadaşımız; Nawroz, Jaffar ve Shabbir'in de

We found out that our three roommates -- Nawroz, Jaffar and Shabbir --

o teknede olduğunu öğrendik.

were also among those.

Yalnızca Jaffar kurtulmuştu.

Only Jaffar was rescued.

Shabbir and Nawroz were never seen again.

Shabbir ve Nawroz'u bir daha gören olmadı.

Bu beni düşündürdü:

It made me think,

am I doing the right thing?

"Doğru şeyi mi yapıyordum?"

I concluded I really had no other choice but to go on.

Devam etmekten başka çarem olmadığı sonucuna vardım.

A few weeks later, we got the call from the people smuggler

Bir kaç hafta sonra, insan kaçakçıları bizi arayıp

to alert us that the boat is ready for us to commence our sea journey.

yolculuğa başlamak için botun hazır olduğunu bildirdi .

Gece yarısı ana tekneye gitmek üzere

Taken in the night towards the main vessel

on a motorboat,

deniz motoruna bindik

we boarded an old fishing boat that was already overloaded.

Halihazırda aşırı yüklü olan tekneye bindik.

There were 93 of us,

Tam 93 kişiydik.

and we were all below deck.

Ve hepimiz güvertenin altındaydık

No one was allowed up on the top.

Kimsenin dışarı çıkmaması gerekiyordu.

We all paid 6,000 dollars each

Yolculuğun bu kısmı için

her birimiz 6000 dolar ödemiştik.

for this part of the trip.

İlk gece ve gündüz sorunsuz geçti

The first night and day went smoothly,

but by the second night, the weather turned.

ancak ikinci gece, hava değişti.

Waves tossed the boat around, and the timbers groaned.

Dalgalar tekneye vuruyor, tekne resmen inliyordu.

People below deck were crying, praying, recalling their loved ones.

Aşağıdakiler ise ağlıyor, dua ediyor, sevdiklerini anıyordu.

They were screaming.

Herkes çığlık çığlığa.

Korkunç bir an.

It was a terrible moment.

It was like a scene from doomsday,

Sanki kıyamet kopuyordu

or maybe like one of those scenes from those Hollywood movies

ya da Hollywood filmlerindeki

that shows that everything is breaking apart

dünyanın sonunu tasvir eden

and the world is just ending.

felaket sahnelerinden birinde gibiydik.

Ama bu bizim filmimiz değil gerçeğimizdi.

It was happening to us for real.

We didn't have any hope.

Hiç bir umudumuz kalmamıştı.

Teknemiz suyun üzerinde

Our boat was floating like a matchbox on the water

without any control.

yaprak gibi savruluyordu

The waves were much higher than our boat,

Dalgalar teknemizden çok daha büyüktü

ve su o kadar hızlı akıyordu ki pompalar başedemedi.

and the water poured in faster than the motor pumps could take it out.

Hepimiz umudumuzu yitirmiştik.

We all lost hope.

Artık herşey bitmişti.

We thought, this is the end.

We were watching our deaths,

Kendi ölümümüzü izliyorduk

and I was documenting it.

ve ben de bunu belgeliyordum.

The captain told us

Kaptan bize

başaramayacağımızı,

that we are not going to make it,

we have to turn back the boat.

geri dönmemiz gerektiğini söyledi.

We went on the deck

Güverteye çıkıp kimimiz el fenerlerimizi,

and turned our torches on and off

can yeleklerimizi sallayarak

to attract the attention of any passing boat.

kimimiz ise ıslık çalarak

We kept trying to attract their attention by waving our life jackets and whistling.

geçen teknelerin dikkatini çekmeye çalıştık.

Eventually, we made it to a small island.

Sonunda küçük bir adaya rastladık.

Teknemiz kayalıklara vurdu.

Our boat crashing onto the rocks,

I slipped into the water

Ben suya düştüm

and destroyed my camera, whatever I had documented.

ve kameramı, belgelediklerimi kaybettim.

En azından hafıza kartı kurtardığım için şanslıyım.

But luckily, the memory card survived.

It was a thick forest.

Kesif bir ormana gelmiştik.

Ne yapacağımızı tartışırken gruplara ayrıldık.

We all split up into many groups as we argued over what to do next.

We were all scared and confused.

Hepimiz korkmuş ve şaşkındık.

Then, after spending the night on the beach,

Geceyi kumsalda geçirdikten sonra

we found a jetty and coconuts.

hindistan cevizleri ve bir iskele gördük..

We hailed a boat from a nearby resort,

Hepimiz bulunduğumuz yerden tekneye doğru koştuk ve

doğruca Endonezya Deniz polisine teslim edildik.

and then were quickly handed over to Indonesian water police.

At Serang Detention Center,

Serang Gözaltı Merkezinde,

bir göçmen bürosu memuru geldi ve üzerimizi aradı

an immigration officer came and furtively strip-searched us.

Cep telefonumu, 300$ paramı,

He took our mobile, my $300 cash,

our shoes that we should not be able to escape,

ve kaçamayalım diye ayakkabılarımızı aldı.

but we kept watching the guards, checking their movements,

Ancak biz nöbetçileri gözleyip

and around 4 a.m. when they sat around a fire,

sabah 4 sularında ateşin başına oturduklarında

we removed two glass layers from an outside facing window

dışarıya bakan pencerelerin camını kaldırıp

and slipped through.

kaçıp gittik.

We climbed a tree next to an outer wall that was topped with the shards of glass.

Dış duvarın yanındaki bir ağaca tırmandık

We put the pillow on that

Cam kırıklarının üzerine yastık koyduk,

yatak örtüsünü kolumuza sardık.

and wrapped our forearms with bedsheets

and climbed the wall,

Duvarı bu şekilde tırmandık.

and we ran away with bare feet.

Ve çıplak ayakla kaçtık.

I was free,

Artık özgürdüm.

Önümde belirsiz bir gelecekle...

with an uncertain future,

Tek kuruşum olmadan...

no money.

The only thing I had was the memory card with the pictures and footage.

Sahip olduğum tek şey içinde fotoğrafların ve görüntülerin olduğu hafıza kartımdı.

When my documentary was aired on SBS Dateline,

Belgeselim SBS Dateline'da yayınlandığında

many of my friends came to know about my situation,

arkadaşlarımın çoğu durumumu öğrenmek

and they tried to help me.

ve bana yardım etmek için geldi.

They did not allow me to take any other boat to risk my life.

Hayatımı bir kez daha riske atamazdım.

I also decided to stay in Indonesia and process my case through UNHCR,

Endonezya'da kalmaya karar verdim

but I was really afraid that I would end up in Indonesia

ama diğer mülteciler gibi yıllarca

for many years doing nothing and unable to work,

çalışamadan, hiçbir şey üretmeden

like every other asylum seeker.

yaşamak en büyük korkumdu.

But it had happened to be a little bit different with me.

Ama benim açımdan işler biraz farklı gelişti.

I was lucky.

Şanslıydım.

My contacts worked to expedite my case through UNHCR,

Bağlantılarım işe yaramıştı. UNCHR yoluyla süreci hızlandırıp

and I got resettled in Australia in May 2013.

Mayıs 2013'te Avustralya'ya yerleştim.

Her mülteci benim kadar şanslı değil.

Not every asylum seeker is lucky like me.

It is really difficult to live a life with an uncertain fate, in limbo.

Belirsiz bir gelecekle yaşamak gerçekten zor.

Avustralya'daki mülteci sorunu

The issue of asylum seekers in Australia

has been so extremely politicized

öyle politikleştirildi ki

that it has lost its human face.

insaniyetini yitirdi.

Mülteciler insanlara şeytan gibi gösteriliyor.

The asylum seekers have been demonized and then presented to the people.

Umarım benim ve diğer Hazarlıların hikayesi

I hope my story and the story of other Hazaras

could shed some light to show the people

diğer insanların anavatanlarında

how these people are suffering in their countries of origin,

nasıl zorluk çektiği ve neden mülteci olmak için

and how they suffer,

böylesine büyük riske girdiği konusunda

why they risk their lives to seek asylum.

insanlara fikir vermiştir.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)