Barat Ali Batoor: My desperate journey with a human smuggler

برات علی باتور: سفر پرمخاطره با قاچاقچیان انسان

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

I am a Hazara,

من یک هزاره ای هستم،

and the homeland of my people is Afghanistan.

و سرزمین مادری‌ام افغانستان است.

Like hundreds of thousands of other Hazara kids,

مانند صدها هزار کودک هزاره دیگر،

I was born in exile.

در در تبعید بدنیا آمدم.

The ongoing persecution and operation against the Hazaras

آزار و اذیت علیه مردم هزاره

forced my parents to leave Afghanistan.

پدر و مادر مرا وادار کرد که افغانستان را ترک کنند.

This persecution has had a long history going back to the late 1800s,

این آزار و اذیت سابقه طولانی دارد که به قرن هیجدهم بر می‌گردد،

and the rule of King Abdur Rahman.

زمان فرمانروایی شاه عبدالرحمن.

He killed 63 percent of the Hazara population.

او ۶۳ درصد مردم هزاره را کشت.

He built minarets with their heads.

و از سر آنها مناره ساخت.

Many Hazaras were sold into slavery,

خیلی از مردم هزاره به برده‌گی فروخته شدند،

and many others fled the country for neighboring Iran and Pakistan.

و خیلی از آنها به کشورهای همسایه ایران و پاکستان فرار کردند.

My parents also fled to Pakistan,

پدر و مادر من به پاکستان گریختند.

and settled in Quetta, where I was born.

و در شهر کویته، جایی که من بدنیا آمدم مقیم شدند.

After the September 11 attack on the Twin Towers,

در یازدهم سپتامبر و حمله به برج‌های دوقلو،

I got a chance to go to Afghanistan

شانس این را پیدا کردم که به افغانستان

for the first time, with foreign journalists.

برای اولین بار بروم، همراه با خبرنگاران خارجی.

I was only 18, and I got a job working as an interpreter.

فقط ۱۸ سال داشتم، و شغلی به عنوان مترجم گرفتم.

After four years,

بعد از چهار سال،

I felt it was safe enough to move to Afghanistan permanently,

فکر کردم که آنجا بقدر کافی امن هست که بطور دائمی به افغانستان برگردم،

and I was working there as a documentary photographer,

و در آنجا به عنوان عکاس مستند ساز کار کردم،

and I worked on many stories.

و در مورد داستان خودم نیز کار کردم.

One of the most important stories that I did

یکی از مهم‌ترین کارهایی که کردم

was the dancing boys of Afghanistan.

درباره پسران رقصنده در افغانستان بود.

It is a tragic story about an appalling tradition.

داستانی غم انگیزی‌ درباره یک سنت وحشتناک .

It involves young kids dancing for warlords

مربوط به نوجوانانی هست که برای جنگجوها

and powerful men in the society.

و مردان قدرتمند جامعه می رقصند.

These boys are often abducted or bought from their poor parents,

این پسران اغلب از خانواده های فقیر ربوده یا خریداری شده‌اند،

and they are put to work as sex slaves.

و به عنوان برده‌گان جنسی کار می‌کنند.

This is Shukur.

این شاکر هست.

He was kidnapped from Kabul by a warlord.

او توسط یک جنگجو در کابل ربوده شد.

He was taken to another province,

به استان دیگر برده شد،

where he was forced to work as a sex slave for the warlord and his friends.

جایی که وادار شد به عنوان برده جنسی برای جنگجوها و دوستانشان کار کند.

When this story was published in the Washington Post,

هنگامی که داستان او در واشینگتن پست منتشر شد

I started receiving death threats,

من تهدید به مرگ شدم،

and I was forced to leave Afghanistan,

و مجبور شدم دوباره افغانستان را ترک کنم،

as my parents were.

همانطور که پدر و مادرم ترک کردند.

Along with my family, I returned back to Quetta.

همراه با خانواده ام به کویته برگشتم.

The situation in Quetta had changed dramatically since I left in 2005.

وضعیت کویته اساسا از سال ۲۰۰۵ که آنجا را ترک کرده بودم تغییر کرده بود.

Once a peaceful haven for the Hazaras,

جایی که زمانی یک پناهگاه صلح آمیزی برای هزاره ها بود،

it had now turned into the most dangerous city in Pakistan.

حالا تبدیل شده بود به یکی از خطرناک ترین شهرهای پاکستان.

Hazaras are confined into two small areas,

هزاره محدود به دو منطقه کوچک هست،

and they are marginalized socially, educationally, and financially.

آنها از لحاظ اجتماعی به حاشیه جامعه رانده شده و مجازات شده اند.

This is Nadir.

این نادیر هست.

I had known him since my childhood.

من او را از زمان کودکی می‌شناسم.

He was injured when his van was ambushed by terrorists in Quetta.

هنگامی که خودرو ون او به تله تروریست‌ها افتاد و مجروح شد.

He later died of his injuries.

او بعدا در اثر جراحات درگذشت.

Around 1,600 Hazara members

حدود ۱٫۶۰۰ هزاره ای

had been killed in various attacks,

در حمله‌های متفاوت کشته شدند،

and around 3,000 of them were injured,

حدود ۳٫۰۰۰ نفر از آنها زخمی شدند،

and many of them permanently disabled.

وخیلی از آنها برای همیشه معلول شدند.

The attacks on the Hazara community would only get worse,

حمله‌ها به جامعه هزاره ایی بدتر می شود،

so it was not surprising that many wanted to flee.

و جای تعجبی نداره که همه می‌خواهند فرار کنند.

After Afghanistan, Iran, Pakistan,

بعد از افغانستان، ایران و پاکستان،

Australia is home to the fourth largest population of Hazaras in the world.

استرالیا خانه چهارمین گروه جمعیتی هزاره‌ای در جهان را است.

When it came time to leave Pakistan,

هنگامی که زمان آن رسید که من پاکستان را ترک کنم،

Australia seemed the obvious choice.

استرالیا به نظر انتخاب بسیار روشنی می‌آمد.

Financially, only one of us could leave,

از لحاظ مالی تنها یکی از ما می توانستیم آنجا را ترک کنیم،

and it was decided that I would go,

و تصمیم گرفته شد که من بروم.

in the hope that if I arrived at my destination safely,

با امید اینکه من به سلامتی به مقصد برسم،

I could work to get the rest of my family to join me later.

من می‌توانم سایر اعضای خانواده را بعدا بیاورم.

We all knew about the risks,

همه ما درباره خطرات آن ،

and how terrifying the journey is,

و این که این سفر چقدر وحشتناک است می دانستیم،

and I met many people who lost loved ones at sea.

من افراد زیادی را دیدم که عزیزانشان را در این سفر از دست داده بودند.

It was a desperate decision to take, to leave everything behind,

این تصمیم وحشتناک بود، که همه چیز را پشت سر بگذاری،

and no one makes this decision easily.

و هیچ کسی این تصمیم را به راحتی نمی‌گیرد.

If I had been able to simply fly to Australia,

اگر من می‌توانستم به راحتی به استرالیا پرواز کنم،

it would have taken me less than 24 hours.

این کمتر از ۲۴ ساعت طول می کشید.

But getting a visa was impossible.

اما گرفتن ویزا غیرممکن بود.

My journey was much longer,

سفر من خیلی طولانی‌تر

much more complicated,

خیلی پیچیده تر

and certainly more dangerous,

و خیلی خطرناک تر از این بود،

traveling to Thailand by air,

سفر به تایلند با هواپیما،

and then by road and boat to Malaysia and into Indonesia,

سپس از طریق جاده یا با قایق به مالزی رفتن،

paying people and smugglers all the way

به افراد و قاچاقچیان در نمامی مسیر پول دادن

and spending a lot of time hiding

و تمام مدت پنهان شدن

and a lot of time in fear of being caught.

و در خیلی از مواقع بترسی که مبادا دستگیر شوی.

In Indonesia, I joined a group of seven asylum seekers.

دراندونزی، من به گروهی از هفت نفر پناه‌جوی دیگر پیوستم.

We all shared a bedroom

همه ما یک اتاق در شهری به نام بوگور

in a town outside of Jakarta called Bogor.

در خارج از جاکارتا داشتیم.

After spending a week in Bogor,

پس از گذراندن یک هفته در بوگور،

three of my roommates left for the perilous journey,

سه نفر از هم اتاقی‌هایم آنجا را برای سفر پر مخاطره ای ترک کردند،

and we got the news two days later

و دو روز بعد ما خبردار شدیم

that a distressed boat sank in the sea en route to Christmas Island.

که یک قایق بسیار کهنه در مسیر جزیره کریسمس غرق شد.

We found out that our three roommates -- Nawroz, Jaffar and Shabbir --

متوجه شدیم که سه هم اتاقی ما-- نوروز، جعقر و شبیر--

were also among those.

در بین آنها بوده اند.

Only Jaffar was rescued.

تنها جعفر نجات یافت.

Shabbir and Nawroz were never seen again.

شبیر و نوروز هرگز دوباره دیده نشدند.

It made me think,

این باعث شد من فکر کنم،

am I doing the right thing?

ایا من کار درستی می کنم؟

I concluded I really had no other choice but to go on.

من نتیجه گرفتم من هیچ راه دیگری به جزء رفتن ندارم

A few weeks later, we got the call from the people smuggler

جند هفته بعد، به ما از طرف قاچاقچیان تلفن شد

to alert us that the boat is ready for us to commence our sea journey.

و به ما اطلاع داده شد که قایق برای شروع سفر دریایی ما آماده است.

Taken in the night towards the main vessel

شبانه با یک قایق موتوری به

on a motorboat,

طرف کشتی حرکت کردیم،

we boarded an old fishing boat that was already overloaded.

سوار یک قایق ماهیگری کهنه که بیش از ظرفیتش بار داشت شدیم

There were 93 of us,

۹۳ نفر بودیم،

and we were all below deck.

و همه ما زیرعرشه بودیم.

No one was allowed up on the top.

هیج کس اجازه بالا آمدن نداشت.

We all paid 6,000 dollars each

همه نفری ۶٫۰۰۰ دلار

for this part of the trip.

برای بخشی از سفرپرداخته بودیم.

The first night and day went smoothly,

اولین شب و روز بعدهمه چیز آرام پیش رفت،

but by the second night, the weather turned.

ولی در دومین شب، هوا تغییر کرد.

Waves tossed the boat around, and the timbers groaned.

امواج قایق را به اطراف پرتاب می کرد، و تخته ها قایق ناله می کردند.

People below deck were crying, praying, recalling their loved ones.

افراد زیر عرشه گریه می کردند، دعا می‌کردند وعزیزانشان را صدا می کردند.

They were screaming.

آنها فریاد می زند.

It was a terrible moment.

لحظات وحشتناکی بود.

It was like a scene from doomsday,

مثل صحنه ‌ای از روز قیامت بود،

or maybe like one of those scenes from those Hollywood movies

و یا یکی از صحنه های فیلم‌های هالیودی

that shows that everything is breaking apart

که نشان می‌دهد همه چیز در حال شکستن و فروریختن است

and the world is just ending.

و جهان رو به پایان است.

It was happening to us for real.

این برای ما بطور واقعی اتفاق افتاد.

We didn't have any hope.

هیچ امیدی نداشتیم.

Our boat was floating like a matchbox on the water

قایق ما مثل یک قوطی کبریت

without any control.

بدون هیچ کنترلی در اب شناور بود.

The waves were much higher than our boat,

امواج خیلی بلندتر از قایق ما بودند،

and the water poured in faster than the motor pumps could take it out.

و آب سریعتراز پمپ های موتور که آب را خارج می کرد وارد قایق می‌شد.

We all lost hope.

همه امیدمان را از دست داده بودیم.

We thought, this is the end.

فکر کردیم این آخر داستان است.

We were watching our deaths,

و مرگ خود را تماشا می کردیم،

and I was documenting it.

و من این را مستند می کردم.

The captain told us

کاپیتان به ما گفت

that we are not going to make it,

نمی توانیم به مقصد برسیم،

we have to turn back the boat.

باید به قایق برگردیم.

We went on the deck

به روی عرشه رفتیم

and turned our torches on and off

و مشعل هایمان را روشن و خاموش کردیم

to attract the attention of any passing boat.

و توجه قایق های که عبور می کردند را به خود جلب کردیم.

We kept trying to attract their attention by waving our life jackets and whistling.

تلاش برای جذب کردن توجه آنها با تکان دادن ژاکت های نجات و سوت زدن را ادامه دادیم.

Eventually, we made it to a small island.

عاقبت، به جزیزه کوچکی رسیدیم.

Our boat crashing onto the rocks,

قایق به صخره خورد و تکه تکه شد،

I slipped into the water

من به اب افتادم

and destroyed my camera, whatever I had documented.

و دوربینم و هر چه را که مستند کردم بودم خراب شدند.

But luckily, the memory card survived.

اما خوشبختانه، کارت حافظه سالم ماند.

It was a thick forest.

جنگل انبوهی بود.

We all split up into many groups as we argued over what to do next.

همه ما به چند گروه تقسیم شدیم تا که فکر کنیم چه باید بکنیم.

We were all scared and confused.

همه ما ترسیده و گیج شده بودیم.

Then, after spending the night on the beach,

سپس بعد از گذراندن شب در ساحل،

we found a jetty and coconuts.

یک اسکله و نارگیل پیدا کردیم.

We hailed a boat from a nearby resort,

یک قایق از استراحتگاه نزدیک ما را دید،

and then were quickly handed over to Indonesian water police.

و خیلی سریع ما تحویل پلیس آب های اندونزی شدیم.

At Serang Detention Center,

در بازداشگاه مرکز پلیس،

an immigration officer came and furtively strip-searched us.

یک افسر مهاجرت آمد و یواشکی ما را گشت.

He took our mobile, my $300 cash,

او تلفن های همراه، ۳۰۰ دلار پول نقد،

our shoes that we should not be able to escape,

کفش‌های ما را که نتوانیم فرار کنیم برداشت،

but we kept watching the guards, checking their movements,

اما ما نگهبانان را نگاه می کردیم و تمامی حرکاتشان را کنترل می کردیم،

and around 4 a.m. when they sat around a fire,

حدود ۴ بعداز صبح، هنگامی آنها کنار آتش نشسته بودند،

we removed two glass layers from an outside facing window

شیشه دوجداره یکی از پنجره ها را برداشتیم

and slipped through.

و از درون پنجره به بیرون سر خوردیم.

We climbed a tree next to an outer wall that was topped with the shards of glass.

از یک درخت نزدیک دیوار که با خرد شیشه بالای آن پوشیده شده بود رفتیم.

We put the pillow on that

یک بالش روی آن گذاشتیم

and wrapped our forearms with bedsheets

وملافه ها را به بازوهایمان پیچیدیم

and climbed the wall,

و از دیوار بالا رفتیم،

and we ran away with bare feet.

و با پای برهنه فرار کردیم.

I was free,

من آزاد بودم،

with an uncertain future,

با آینده ای نامعلوم،

no money.

و بدون پول.

The only thing I had was the memory card with the pictures and footage.

تنها چیزهای که داشتم کارت حافظه دوربین با تصاویرو فیلم ها بودند.

When my documentary was aired on SBS Dateline,

هنگامی که مدارک من در تلویزیون استرالیا پخش شدند،

many of my friends came to know about my situation,

خیلی از دوستانم آمدند تا درباره موقعیت من بدانند،

and they tried to help me.

آنها تلاش کردند تا به من کمک کنند.

They did not allow me to take any other boat to risk my life.

آنها اجازه ندادند تا من دوباره سوار قایقی دیگری بشوم و جانم را به خطر بی‌اندازم.

I also decided to stay in Indonesia and process my case through UNHCR,

من تصمیم گرفتم در اندونزی بمانم و روند کارم را از طریق کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان دنبال کنم،

but I was really afraid that I would end up in Indonesia

اما من واقعا نگران بودم که من برای سال‌ها در اندونزی بمانم

for many years doing nothing and unable to work,

وکاری نکنم و قادربه کار کردن هم نباشم،

like every other asylum seeker.

مانند سایر پناه‌جویان .

But it had happened to be a little bit different with me.

اما این برای من کمی متفاوت اتفاق افتاد.

I was lucky.

خوش شانس بودم.

My contacts worked to expedite my case through UNHCR,

ضابطه های کاری ام در کمیساریای عالی سازمان ملل به پرونده پناهندگی ام سرعت داد،

and I got resettled in Australia in May 2013.

و در ماه می ۲۰۱۳ ساکن شدم.

Not every asylum seeker is lucky like me.

هر پناهجویی مانند من خوش‌شانس نیست.

It is really difficult to live a life with an uncertain fate, in limbo.

واقعا مشکل است که با سرنوشت نامعلوم در برزخ زندگی کرد.

The issue of asylum seekers in Australia

مشکل پناهجویان در استرالیا

has been so extremely politicized

به شدت سیاسی شده است

that it has lost its human face.

و انسانیت را از دست داده است.

The asylum seekers have been demonized and then presented to the people.

پناهجویان اهریمنی و شریر به مردم معرفی شده اند.

I hope my story and the story of other Hazaras

امیدوارم که داستان من و داستان سایر هزاره ای ها

could shed some light to show the people

بتواند نوری بتاباند تا مردم بتوانند

how these people are suffering in their countries of origin,

ببنند چگونه این افراد در سرزمین اصلی‌شان رنج می برندند،

and how they suffer,

و چگونه رنج می برند.

why they risk their lives to seek asylum.

چرا آنها زندگیشان را برای پناهندگی در معرض خطر قرار می‌دهند؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)