Barat Ali Batoor: My desperate journey with a human smuggler

Translator: Nisamon Kaewwongse Reviewer: Air Klassen

I am a Hazara,

ผมเป็นคนฮาซารา (Hazara)

and the homeland of my people is Afghanistan.

และบ้านเกิดของพวกเราคือประเทศอัฟกานิสถาน

Like hundreds of thousands of other Hazara kids,

เหมือนกับเด็กฮาซารานับแสนคน

I was born in exile.

ผมเกิดมาในฐานะผู้ถูกเนรเทศ

The ongoing persecution and operation against the Hazaras

การไล่ล่าและปฏิบัติการขับไล่ ชนเผ่าฮาซาราที่กำลังดำเนินอยู่

forced my parents to leave Afghanistan.

บีบให้พ่อแม่ของผมต้องหลบหนี ออกจากอัฟกานิสถาน

This persecution has had a long history going back to the late 1800s,

การไล่ล่านี้มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานตั้งแต่ ช่วงปลายคริสตศตวรรษที่ 18

and the rule of King Abdur Rahman.

และในยุคของกษัตริย์ อับดูร ราห์มาน

He killed 63 percent of the Hazara population.

พระองค์ได้ฆ่า 63% ของประชากรฮาซารา

He built minarets with their heads.

และนำศีรษะของพวกเขามาสร้างหอคอยสุลต่าน

Many Hazaras were sold into slavery,

ชาวฮาซาราหลายคนถูกขายเป็นทาส

and many others fled the country for neighboring Iran and Pakistan.

และอีกหลายคนหนีไปยังประเทศข้างเคียง อย่างอิหร่านและปากีสถาน

My parents also fled to Pakistan,

พ่อแม่ของผมหนีไปปากีสถานเช่นกัน

and settled in Quetta, where I was born.

ท่านลงหลักปักฐานที่เมืองเควตตา (Quetta) และให้กำเนิดผม

After the September 11 attack on the Twin Towers,

หลังจากเหตุการณ์วินาศกรรมตึกเวิลด์เทรด 9/11

I got a chance to go to Afghanistan

ผมได้มีโอกาสไปอัฟกานิสถาน

for the first time, with foreign journalists.

เป็นครั้งแรก พร้อมกับนักข่าวต่างชาติ

I was only 18, and I got a job working as an interpreter.

ตอนนั้นผมอายุแค่ 18 และได้ทำงานเป็นล่าม

After four years,

สี่ปีหลังจากนั้น

I felt it was safe enough to move to Afghanistan permanently,

ผมรู้สึกปลอดภัยมากพอที่จะย้ายกลับไป ใช้ชีวิตที่อัฟกานิสถานอย่างถาวร

and I was working there as a documentary photographer,

ผมทำงานเป็นช่างภาพสารคดีอยู่ที่นั่น

and I worked on many stories.

และทำสารคดีออกมาหลายเรื่อง

One of the most important stories that I did

เรื่องสำคัญที่สุดเรื่องหนึ่งที่ผมทำ

was the dancing boys of Afghanistan.

คือเรื่องหนุ่มน้อยนักเต้นในอัฟกานิสถาน

It is a tragic story about an appalling tradition.

เรื่องราวแสนเศร้านี้มีเนื้อหา เกี่ยวกับธรรมเนียมที่น่ารังเกียจ

It involves young kids dancing for warlords

เกี่ยวข้องกับเด็กน้อยที่ต้องเต้นโชว์พวกแม่ทัพ

and powerful men in the society.

และชายผู้มีอิทธิพลในสังคม

These boys are often abducted or bought from their poor parents,

เด็กเหล่านี้มักจะถูกลักพาตัว หรือถูกซื้อจากพ่อแม่ที่ยากจน

and they are put to work as sex slaves.

เพื่อมาใช้แรงงานเป็นทาสบำเรอกาม

This is Shukur.

หนุ่มน้อยคนนี้ชื่อชูกูร

He was kidnapped from Kabul by a warlord.

เขาถูกแม่ทัพคนหนึ่งลักพาตัวมาจากเมืองคาบูล

He was taken to another province,

เขาถูกนำตัวไปยังจังหวัดอื่น

where he was forced to work as a sex slave for the warlord and his friends.

ที่ซึ่งเขาถูกบังคับให้เป็นทาสบำเรอกาม ของแม่ทัพคนนั้นและผองเพื่อน

When this story was published in the Washington Post,

เมื่อเรื่องนี้ได้เผยแพร่ในหนังพิมพ์วอชิงตันโพสต์

I started receiving death threats,

ผมเริ่มถูกขู่ฆ่า

and I was forced to leave Afghanistan,

และถูกบังคับให้ออกจากอัฟกานิสถาน

as my parents were.

พร้อมกับพ่อแม่ของผม

Along with my family, I returned back to Quetta.

พวกเราเดินทางกลับไปยังเควตตา

The situation in Quetta had changed dramatically since I left in 2005.

สถานการณ์ที่นั่นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เมื่อเทียบกับตอนที่ผมจากไปเมื่อปี 2005

Once a peaceful haven for the Hazaras,

จากที่เคยเป็นที่หลบภัยอันสงบของชาวฮาซารา

it had now turned into the most dangerous city in Pakistan.

แต่แล้วมันกลับกลายเป็นเมืองที่ อันตรายที่สุดในปากีสถาน

Hazaras are confined into two small areas,

ชาวฮาซาราถูกกักอยู่ในบริเวณเล็กๆ สองแห่ง

and they are marginalized socially, educationally, and financially.

ถูกเหยียดทั้งทางสังคม การศึกษา และการเงิน

This is Nadir.

นี่คือ นาเดียร์

I had known him since my childhood.

ผมรู้จักกับเขามาตั้งแต่เด็ก

He was injured when his van was ambushed by terrorists in Quetta.

เขาบาดเจ็บจากการซุ่มโจมตีของผู้ก่อการร้าย ตอนอยู่บนรถตู้ในเมืองเควตตา

He later died of his injuries.

เขาตายหลังจากนั้นเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

Around 1,600 Hazara members

ชาวฮาซาราราว 1,600 คน

had been killed in various attacks,

ถูกฆ่าจากการโจมตีที่มีรูปแบบต่างกันออกไป

and around 3,000 of them were injured,

และราว 3,000 คน ได้รับบาดเจ็บ

and many of them permanently disabled.

หลายคนในนั้นพิการตลอดชีวิต

The attacks on the Hazara community would only get worse,

การโจมตีชาวฮาซารานับวันยิ่งเลวร้าย

so it was not surprising that many wanted to flee.

ไม่แปลกเลยที่หลายคนต้องการจะหนีไปจากที่นี่

After Afghanistan, Iran, Pakistan,

ถัดจากอัฟกานิสถาน อิหร่านและปากีสถาน

Australia is home to the fourth largest population of Hazaras in the world.

ออสเตรเลียเป็นบ้านที่มีประชากรฮาซารา มากที่สุดเป็นอันดับที่ 4 ของโลก

When it came time to leave Pakistan,

เมื่อต้องอพยพออกจากปากีสถาน

Australia seemed the obvious choice.

ออสเตรเลียดูจะเป็นทางเลือกที่ชัดเจน

Financially, only one of us could leave,

เงินของเราจำกัด จึงมีแค่คนเดียวที่จะไปได้

and it was decided that I would go,

และพวกเราตัดสินใจกันว่าคนนั้นคือผม

in the hope that if I arrived at my destination safely,

ด้วยหวังว่า ถ้าผมถึงโดยสวัสดิภาพแล้ว

I could work to get the rest of my family to join me later.

ผมจะสามารถทำให้ครอบครัว ตามมาสมทบกับผมได้ในภายหลัง

We all knew about the risks,

พวกเรารู้ถึงความเสี่ยง

and how terrifying the journey is,

และความน่ากลัวของการเดินทางแบบนี้

and I met many people who lost loved ones at sea.

ผมพบเจอใครหลายคนที่สูญเสีย บุคคลอันเป็นที่รักไปในทะเล

It was a desperate decision to take, to leave everything behind,

นี่เป็นการตัดสินใจอย่างไร้ทางเลือก เมื่อเราต้องทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง

and no one makes this decision easily.

ไม่มีใครตัดสินใจในเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย

If I had been able to simply fly to Australia,

ถ้าผมขึ้นเครื่องบินไปออสเตรเลียง่ายๆ ล่ะก็

it would have taken me less than 24 hours.

ก็จะใช้เวลาบินไม่ถึง 24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ

But getting a visa was impossible.

แต่การขอวีซ่านั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลย

My journey was much longer,

การเดินทางของผมยาวนานกว่านั้นมาก

much more complicated,

เป็นการเดินทางที่ลึกลับซับซ้อนมาก

and certainly more dangerous,

และแน่นอน อันตรายกว่านั้นมาก

traveling to Thailand by air,

เราเดินทางไปประเทศไทยด้วยเครื่องบิน

and then by road and boat to Malaysia and into Indonesia,

แล้วขึ้นรถขึ้นเรือไปมาเลเซียและอินโดนีเซีย

paying people and smugglers all the way

จ่ายเงินให้คนและพวกลักลอบเข้าเมืองตลอดทาง

and spending a lot of time hiding

ช่วงเวลาส่วนใหญ่ใช้ไปกับการหลบซ่อน

and a lot of time in fear of being caught.

และกับความหวาดกลัวว่าจะถูกจับ

In Indonesia, I joined a group of seven asylum seekers.

ในอินโดนีเซีย ผมอยู่กับกลุ่มผู้ลี้ภัย 7 คน

We all shared a bedroom

พวกเราใช้ห้องนอนร่วมกัน

in a town outside of Jakarta called Bogor.

ในเมืองโบกอร์ที่อยู่เลยกรุงจาร์กาตาออกไป

After spending a week in Bogor,

1 สัปดาห์ผ่านไปในโบกอร์

three of my roommates left for the perilous journey,

เพื่อนร่วมห้องของผม 3 คน เริ่มการเดินทางอันแสนอันตราย

and we got the news two days later

สองวันหลังจากนั้น เราได้รับข่าว

that a distressed boat sank in the sea en route to Christmas Island.

ว่าเรือที่อพยพคนอย่างลำบากยากเย็นนั้น ล่มลงระหว่างทางที่จะไปเกาะคริสต์มาส

We found out that our three roommates -- Nawroz, Jaffar and Shabbir --

และเราพบว่าเพื่อนร่วมห้องของเราทั้ง 3 คน นาวโรซ จาฟ์ฟาร์ และ ชาเบียร์

were also among those.

โดยสารบนเรือลำนั้น

Only Jaffar was rescued.

มีแค่ จาฟ์ฟาร์ ที่ได้รับการช่วยเหลือ

Shabbir and Nawroz were never seen again.

ส่วนชาเบียร์ และ นาวโรซนั้นหายสาปสูญ

It made me think,

นั่นทำให้ผมคิด

am I doing the right thing?

ว่าผมกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วรึเปล่า?

I concluded I really had no other choice but to go on.

ผมสรุปว่าไม่มีทางเลือกอื่น ต้องไปต่อ

A few weeks later, we got the call from the people smuggler

ไม่กี่อาทิตย์จากนั้น เราได้รับโทรศัพท์จาก พวกช่วยลักลอบคนเข้าเมือง

to alert us that the boat is ready for us to commence our sea journey.

ว่าเรือโดยสารพร้อมแล้วให้เราเดินทาง

Taken in the night towards the main vessel

อาศัยความมืดในยามวิกาลเพื่อไปยังเรือลำนั้น

on a motorboat,

บนเรือยนต์

we boarded an old fishing boat that was already overloaded.

เราขึ้นเรือประมงเก่าที่บรรทุกคนจนเกินน้ำหนัก

There were 93 of us,

มีผู้โดยสารทั้งสิ้น 93 คน

and we were all below deck.

พวกเราทั้งหมดอยู่ใต้ท้องเรือ

No one was allowed up on the top.

ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาข้างบน

We all paid 6,000 dollars each

พวกเราจ่ายกันคนละ 6,000 ดอลลาร์

for this part of the trip.

เพื่อจะโดยสารบนเรือลำนี้

The first night and day went smoothly,

วันแรกและคืนแรกผ่านไปได้ด้วยดี

but by the second night, the weather turned.

แต่คืนต่อมา สภาพอากาศก็กลับตาลปัตร

Waves tossed the boat around, and the timbers groaned.

คลื่นซัดเรื่องโคลง ท่อนไม้ดังเอี๊ยดอ๊าด

People below deck were crying, praying, recalling their loved ones.

กลุ่มคนใต้ท้องเรือต่างร้องไห้ สวดภาวนา และเรียกหาบุคคลอันเป็นที่รักของพวกเขา

They were screaming.

พวกเขากรีดร้อง

It was a terrible moment.

มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย

It was like a scene from doomsday,

ราวกับภาพเหตุการณ์ในวันโลกาวินาศ

or maybe like one of those scenes from those Hollywood movies

หรือฉากที่เห็นกันในหนังฮอลลีวูด

that shows that everything is breaking apart

ที่ทุกสิ่งทุกอย่างแตกสลาย

and the world is just ending.

และโลกกำลังจะดับลง

It was happening to us for real.

มันเกิดขึ้นกับพวกเราจริงๆ

We didn't have any hope.

เราไม่มีอะไรที่จะหวัง

Our boat was floating like a matchbox on the water

เรือของเราล่องลอยเหมือน กล่องไม้ขีดไฟที่เคว้งคว้างอยู่ในน้ำ

without any control.

ไร้การควบคุม

The waves were much higher than our boat,

คลื่นสูงใหญ่กว่าเรือของพวกเรามาก

and the water poured in faster than the motor pumps could take it out.

น้ำทะลักเข้ามาเร็วเกินที่จะปั๊มออกได้ทัน

We all lost hope.

เราทั้งหมดไร้สิ้นซึ่งความหวัง

We thought, this is the end.

เราคิดว่า มันจบลงแล้ว

We were watching our deaths,

เรากำลังมองความตายที่มายืนอยู่ตรงหน้า

and I was documenting it.

และผมเก็บภาพเหล่านี้ไว้

The captain told us

กัปตันบอกกับพวกเราว่า

that we are not going to make it,

เราทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

we have to turn back the boat.

พวกเราต้องทิ้งเรือลำนี้

We went on the deck

เราขึ้นมาอยู่ข้างบนเรือ

and turned our torches on and off

เปิดปิดไฟฉายไปเรื่อยๆ

to attract the attention of any passing boat.

เพื่อเรียกความสนใจจากเรือลำใดๆ ที่ผ่านมา

We kept trying to attract their attention by waving our life jackets and whistling.

เราพยายามทำให้เรือเหล่านั้นสนใจ ด้วยการโบกเสื้อชูชีพ และเป่าปาก

Eventually, we made it to a small island.

ในที่สุด เราก็ล่องเรือถึงเกาะเล็กๆ

Our boat crashing onto the rocks,

เรือของเราชนกับโขดหิน

I slipped into the water

ผมลื่นลงไปในน้ำ

and destroyed my camera, whatever I had documented.

ทำกล้องรวมถึงสิ่งต่างๆ ที่บันทึกเอาไว้พัง

But luckily, the memory card survived.

แต่โชคยังดี ที่เมมโมรีการ์ดยังใช้การได้

It was a thick forest.

มันเป็นป่าทึบ

We all split up into many groups as we argued over what to do next.

พวกเราแบ่งคนออกเป็นกลุ่มๆ และถกเถียงกันว่าจะทำอะไรต่อ

We were all scared and confused.

เราหวาดกลัวและสับสน

Then, after spending the night on the beach,

หลังจากค้างคืนที่ชายหาด

we found a jetty and coconuts.

เราก็เจอท่าเรือเล็กๆ และมะพร้าว

We hailed a boat from a nearby resort,

เราส่งเสียงตะโกนเรียกเรือจากรีสอร์ทแถวนั้น

and then were quickly handed over to Indonesian water police.

และถูกส่งตัวให้ตำรวจน้ำอินโดนีเซียทันที

At Serang Detention Center,

ที่ศูนย์กักกันซีราง

an immigration officer came and furtively strip-searched us.

เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองมาที่นี่ และตรวจค้นร่างกายอย่างเงียบๆ

He took our mobile, my $300 cash,

เขาเอามือถือของพวกเรา และเงิน $300 ของผมไป

our shoes that we should not be able to escape,

รวมถึงรองเท้า เพื่อที่เราจะได้หนีไปไม่ได้

but we kept watching the guards, checking their movements,

แต่เราคอยสังเกตพวก รปภ. ดูความเคลื่อนไหว

and around 4 a.m. when they sat around a fire,

ตอนตี 4 ที่พวกเขากำลังนั่งล้อมรอบกองไฟ

we removed two glass layers from an outside facing window

พวกเราก็เอากระจกสองชั้นที่บานหน้าต่างออก

and slipped through.

แล้วหนีออกไปทางนั้น

We climbed a tree next to an outer wall that was topped with the shards of glass.

พวกเราปีนต้นไม้ที่ติดกับกำแพงรอบนอกซึ่ง มีเศษแก้วเสียบเป็นแนวด้านบน

We put the pillow on that

เราวางหมอนบนนั้น

and wrapped our forearms with bedsheets

และพันแขนตัวเองด้วยผ้าปูเตียง

and climbed the wall,

เพื่อปีนกำแพงออกไป

and we ran away with bare feet.

เราวิ่งหนีออกไปด้วยเท้าเปล่า

I was free,

ผมเป็นอิสระแล้ว

with an uncertain future,

กับอนาคตที่ไม่แน่นอน

no money.

และไร้เงินตรา

The only thing I had was the memory card with the pictures and footage.

สิ่งเดียวที่ผมมีติดตัวคือ เมมโมรีการ์ดที่บันทึกภาพเอาไว้

When my documentary was aired on SBS Dateline,

เมื่อสารคดีของผมได้ฉายบน SBS Dateline

many of my friends came to know about my situation,

เพื่อนของผมหลายคนถึงได้รู้สถานการณ์ของผม

and they tried to help me.

และพยายามให้การช่วยเหลือ

They did not allow me to take any other boat to risk my life.

พวกเขาไม่ยอมให้ผมไปเสี่ยงชีวิตบนเรืออีก

I also decided to stay in Indonesia and process my case through UNHCR,

ผมตัดสินใจที่จะอยู่ที่อินโดนีเซีย โดยรับความช่วยเหลือจาก UNHCR

but I was really afraid that I would end up in Indonesia

แต่ผมกลัวว่าผมจะจบชีวิตลงที่อินโดนีเซีย

for many years doing nothing and unable to work,

ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีงานทำ

like every other asylum seeker.

เหมือนกับผู้ลี้ภัยคนอื่นๆ

But it had happened to be a little bit different with me.

แต่ผมนั้นต่างจากคนอื่น

I was lucky.

ผม....

ผมเป็นคนที่โชคดี

My contacts worked to expedite my case through UNHCR,

คนรู้จักของผมช่วยเร่งการทำงานของUNHCRให้

and I got resettled in Australia in May 2013.

และผมก็ได้ลงหลักปักฐาน ในออสเตรเลียเมื่อเดือน พ.ค. 2013

Not every asylum seeker is lucky like me.

ไม่ใช่ผู้ลี้ภัยทุกคนที่จะโชคดีแบบผม

It is really difficult to live a life with an uncertain fate, in limbo.

ยากจริงๆ ที่ไม่รู้ว่าชะตากรรมจะเป็นยังไง

The issue of asylum seekers in Australia

ประเด็นเรื่องผู้ลี้ภัยในออสเตรเลียนั้น

has been so extremely politicized

ถูกทำให้เป็นประเด็นทางการเมืองแบบสุดๆ

that it has lost its human face.

จนไม่เหลือความเป็นมนุษย์

The asylum seekers have been demonized and then presented to the people.

ผู้ลี้ภัยถูกป้ายสีให้ดูน่ากลัวและโหดร้าย ก่อนปรากฏกายต่อหน้าสาธารณชน

I hope my story and the story of other Hazaras

ผมหวังว่าเรื่องราวของผมและชาวฮาซารา

could shed some light to show the people

จะช่วยจุดประกายให้ผู้คนได้รับรู้ว่า

how these people are suffering in their countries of origin,

พวกเขาทุกข์ทรมานแค่ไหนในประเทศบ้านเกิด

and how they suffer,

พวกเขาทุกข์ทรมานอย่างไร

why they risk their lives to seek asylum.

และทำไมพวกเขาถึงต้องเสี่ยงชีวิต เพื่อหาที่ลี้ภัยถึงขนาดนั้น

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)