The Future of News? Virtual Reality | Nonny de la Peña | TED Talks

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

What if I could present you a story

စိတ်မှာတင်မဟုတ်ပဲ တစ်ကိုယ်လုံးနဲ့ပါ

that you would remember with your entire body

ရှင်တို့မှတ်မိမယ့် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်

and not just with your mind?

ကျွန်မ တင်ပြနိုင်မယ်ဆိုရင် ဘာဖြစ်မလဲရှင်။

My whole life as a journalist, I've really been compelled

တစ်ဘဝလုံး သတင်းစာသမား အဖြစ်နဲ့

to try to make stories that can make a difference

ထူးခြားပြီး လူတွေကို ဂရုထားဖို့ စေ့ဆော်တဲ့

and maybe inspire people to care.

ဇာတ်လမ်းတွေ ကြိုးစား ဖန်တီးဖို့ ဖမ်းစားခံရတယ်။

I've worked in print. I've worked in documentary.

ပုံနှိပ်ဌာနမှာ လုပ်တယ်။ မှတ်တမ်းတင်မှာ လုပ်တယ်။

I've worked in broadcast.

အသံလွှင့်တာမှာ လုပ်ဖူးတယ်။

But it really wasn't until I got involved with virtual reality

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မကို ဘဝင်ခိုက်စေတဲ့ လူတွေဆီက

that I started seeing these really intense,

တကယ်ပြင်းထန်ပြီး အစစ်အမှန်တုံ့ပြန်မှုတွေ

authentic reactions from people

မမြင်ရသေးခင်အထိတော့ အသွင်တူဖန်တီးခြင်းနဲ့

that really blew my mind.

မပတ်သက်မိခဲ့ပါဘူး။

So the deal is that with VR, virtual reality,

ဒီတော့ ပတ်သက်နေတာက VR အသွင်တူဖန်တီးခြင်းပါ

I can put you on scene

ရှင်တို့ကို ဇာတ်လမ်း အလယ်က မြင်ကွင်းမှာ

in the middle of the story.

တင်ပေးလို့ရတယ်။

By putting on these goggles that track wherever you look,

ကိုယ်ဘယ်ကို ကြည့်ကြည့် ခြေရာခံတဲ့ ဒီမျက်မှန်တွေ တပ်လိုက်တာနဲ့

you get this whole-body sensation,

ဒါကို တကိုယ်လုံး အာရုံခံစားလို့ရပါတယ်၊

like you're actually, like, there.

ကိုယ်တကယ်ပဲ အဲဒီမှာ ရှိနေသလိုမျိုးပေါ့။

So five years ago was about when I really began to push the envelope

ဒီတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ ၅ နှစ်က စာအိတ်ကို အသွင်တူဖန်တီးခြင်း၊

with using virtual reality and journalism together.

သတင်းစာပညာနဲ့အတူ တွန်းတင်ဖို့ စခဲ့တုန်းကပါ။

And I wanted to do a piece about hunger.

ငတ်မွတ်တဲ့အကြောင်း အပိုင်းတစ်ခု လုပ်ချင်ခဲ့တာ။

Families in America are going hungry, food banks are overwhelmed,

အမေရိကက မိသားစုတွေ ငတ်နေတယ်၊ အစာ ဘဏ်တွေဟာ ကသောင်းကနင်းနဲ့။

and they're often running out of food.

ဒါတွေဟာ မကြာခဏကို အစာကုန်ကုန်နေတယ်။

Now, I knew I couldn't make people feel hungry,

ကဲ လူတွေ မငတ်နိုင်အောင်လုပ်ဖို့ ကျွန်မသိတယ်။

but maybe I could figure out a way to get them to feel something physical.

ဒါပေမဲ့ သူတို့ ရုပ်ပိုင်းခံစားလို့ရမယ့် နည်း ၁ ခု မှန်းဆနိုင်လောက်တယ်ပေါ့။

So -- again, this is five years ago --

ဒီတော့ တစ်ခါ၊ ဒါက ပြီးခဲ့တဲ့ ၅ နှစ်ကပါ။

so doing journalism and virtual reality together

ဒီတော့ သတင်းစာပညာနဲ့ အသွင်တူ ဖန်တီးခြင်းကို တွဲလိုက်တာဟာ

was considered a worse-than-half-baked idea,

မကျက်တကျက် စိတ်ကူးထက် ပိုဆိုးတယ်လို့ အထင်ခံခဲ့ရတယ်။

and I had no funding.

ကျွန်မမှာ ရံပုံငွေ မရှိဘူး။

Believe me, I had a lot of colleagues laughing at me.

တကယ်ပြောတာ၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် အများကြီးမရှိခဲ့ဘူး။

And I did, though, have a really great intern,

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မမှာရှိတာဆိုလို့အရမ်းတော်တဲ့ အလုပ်သင်တစ်ယောက်တော့ ရှိတယ်။

a woman named Michaela Kobsa-Mark.

Michaela Kobsa-Mark ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးပါ။

And together we went out to food banks

နှစ်ယောက်သား အစာဘဏ်တွေကိုသွားပြီး

and started recording audio and photographs.

အသံတွေ၊ ဓာတ်ပုံတွေကို မှတ်တမ်းယူတယ်။

Until one day she came back to my office

တစ်နေ့ ရုံးကို ပြန်မလာခင်အထိပေါ့၊

and she was bawling, she was just crying.

သူမဟာအော်နေ၊ ငိုနေတာပေါ့။

She had been on scene at a long line,

သူမဟာ တန်းအရှည်ကြီး စီခဲ့ရတယ်၊။

where the woman running the line was feeling extremely overwhelmed,

အဲဒီမှာ မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ ပြေးလွှားနေပြီး အုတ်အော်သောင်းနင်းနဲ့လေ။

and she was screaming, "There's too many people!

သူမအော်နေတာက "လူတွေ တအားများတယ်၊"

There's too many people!"

"လူတွေ တအားများတယ်၊"

And this man with diabetes doesn't get food in time,

ဒီဆီးချိုဖြစ်တဲ့လူက အစာ အချိန်မီမရဘူး၊

his blood sugar drops too low, and he collapses into a coma.

သူ့သွေးထဲက သကြားဓာတ်ဟာ အရမ်းကျပြီး မူးလဲကျသွားတယ်။

As soon as I heard that audio,

ကျွန်မ အဲဒီ အသံ ကြားကြားချင်းပဲ

I knew that this would be the kind of evocative piece

ဒါဟာ အစာဘဏ်မှာ ဖြစ်နေတာကို တကယ် သရုပ်ဖော်နိုင်တဲ့

that could really describe what was going on at food banks.

စိတ်အာရုံ နှိုးဆွတဲ့ အပိုင်းဆိုတာ သိလိုက်တယ်။

So here's the real line. You can see how long it was, right?

ဒါက တကယ့် အတန်းကြီးပါ။ ဘယ်လောက် ရှည်လဲဆိုတာ မြင်နိုင်ပါတယ်နော်။

And again, as I said, we didn't have very much funding,

ပြီးတော့ ပြောခဲ့သလို ရံပုံငွေက များများစားစား မရှိဘူး။

so I had to reproduce it with virtual humans that were donated,

ဒါကြောင့် လှူထားတဲ့ လူ့အသွင်တူတွေနဲ့ ပြန်ထုတ်ရတယ်၊

and people begged and borrowed favors to help me create the models

ပုံစံတူတွေဖန်တီးဖို့ လူတွေကို တောင်းပန်၊ ငှားရမ်း ကူညီခိုင်း

and make things as accurate as we could.

ပစ္စည်းတွေကို တတ်နိုင်သလောက် တိကျအောင်လုပ်တယ်

And then we tried to convey what happened that day

ဒီနောက်တော့ အဲဒီနေ့က ဖြစ်တာနဲ့ တတ်နိုင်သမျှတော့

with as much as accuracy as is possible.

အတိကျဆုံး အသိပေးပါတယ်။

(Video) Voice: There's too many people! There's too many people!

(ဗီဒီယို) လူတွေ တအားများတယ်။ လူတွေ တအားများတယ်။

Voice: OK, he's having a seizure.

(အသံ) အိုကေ၊ သူလေဖြတ်နေတယ်။

Voice: We need an ambulance.

(အသံ) လူနာတင်ယဉ် တစ်စီးလိုတယ်။

Nonny de la Peña: So the man on the right,

NP: ဒီတော့ ညာဖက်က လူက

for him, he's walking around the body.

သူ့အတွက် ခန္ဓာအပါးမှာ လမ်းလျှောက်နေတာ၊

For him, he's in the room with that body.

သူ့အတွက် သူက ဒီခန္ဓာနဲ့ အခန်းထဲမှာပါ။

Like, that guy is at his feet.

ဆိုပါစို့၊ ဒီလူက သူ့ခြေထောက်မှာပါ။

And even though, through his peripheral vision,

သူ့ရဲ့ အပယိက အမြင်ဆိုတာတောင်မှ

he can see that he's in this lab space,

သူဟာ ဒီအခန်းနေရာလွတ်မှာ ရှိတာကို မြင်ရတယ်။

he should be able to see that he's not actually on the street,

တကယ်တော့ သူဟာ လမ်းပေါ်မှာ မဟုတ်တာကို မြင်နိုင်သင့်ပေမဲ့

but he feels like he's there with those people.

ဒီလူတွေနဲ့အတူ အဲဒီမှာ သူရှိသလိုမျိုးခံစားရတယ်။

He's very cautious not to step on this guy

အဲဒီမှာ တကယ်မရှိတဲ့ကောင်ကို မနင်းမိအောင်

who isn't really there, right?

သတိထားနေရတယ်မို့လား။

So that piece ended up going to Sundance in 2012,

ဒီတော့ ဒီအပိုင်းဟာ ၂၀၁၂ Sundance ကိုသွားတာနဲ့ အဆုံးသတ်တယ်၊

a kind of amazing thing, and it was the first virtual reality film

အံ့ဩစရာကောင်းတဲ့အရာမျိုးဖြစ်ပြီး အခြေခံအားဖြင့်တော့ ပထမဆုံး

ever, basically.

အသွင်တူဖန်တီးတဲ့ ရုပ်ရှင်ပါ။

And when we went, I was really terrified.

ကျွန်မတို့သွာတော့ အတော်ကို လန့်သွားမိတယ်။

I didn't really know how people were going to react

လူတွေ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မယ်၊ ဘာတွေဖြစ်မယ်ဆိုတာ

and what was going to happen.

တကယ်ကို မသိခဲ့ဘူး။

And we showed up with this duct-taped pair of goggles.

ဒီတိပ်ပတ်ထားတဲ့ ပြွန်နဲ့ ပေါ်လာခဲ့တာပါ။

(Video) Oh, you're crying. You're crying. Gina, you're crying.

(ဗီဒီယို) အိုး၊ မင်းငိုနေတယ်၊ ငိုနေတယ်၊ Gina မင်းငိုနေတယ်။

So you can hear the surprise in my voice, right?

ဒီတော့ ကျွန်မအသံထဲက အံ့ဩမှုကို ကြားတယ်မို့လား။

And this kind of reaction ended up being the kind of reaction we saw

ဒီလိုမျိုး သရုပ်ဆောင်မှုက ထပ်ကာ ထပ်ကာ ကျွန်မတို့ မြင်ရတဲ့

over and over and over:

သရုပ်ဆောင်မှုမျိုးနဲ့ အဆုံးသတ်သွားတယ်။

people down on the ground trying to comfort the seizure victim,

မြေပြင်ပေါ်က လူတွေဟာ လေဖြတ်တဲ့ လူနာကို နှစ်သိမ့်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်၊

trying to whisper something into his ear

မလုပ်နိုင်တာတောင် သူ့နားထဲ တီးတိုးပြောတာ

or in some way help, even though they couldn't.

ဒါမှမဟုတ်အကူပေးနိုင်တဲ့နည်းနဲ့ ကြိုးစားနေတာလေ။

And I had a lot of people come out of that piece saying,

ဒီအပိုင်းလူတွေ အများကြီးကို ထွက်ပြီး ပြောခိုင်းတာက

"Oh my God, I was so frustrated. I couldn't help the guy,"

"အို့ ဘုရားရေ ခံပြင်းလိုက်တာ၊ ဒီလူကို မကူညီနိုင်ခဲ့ဘူး။"

and take that back into their lives.

ဒါကို သူတို့ဘဝထဲ ပြန်ပေးလိုက်တယ်။

So after this piece was made,

ဒါနဲ့ ဒီအပိုင်းပြီးတော့

the dean of the cinema school at USC, the University of Southern California,

USC က ရုပ်ရှင်သင်တန်းကျောင်းရဲ့ တက္ကသိုလ် မဟာဋ္ဌာနမှုးက

brought in the head of the World Economic Forum to try "Hunger,"

"Hunger" ကိုစမ်းကြည့်ဖို့ ကမ္ဘာ့ စီးပွားရေးဖိုရမ်မှ ဦးစီးကို ခေါ်လာတယ်၊

and he took off the goggles,

မျက်မှန်တွေ ချွတ်လိုက်ပြီး

and he commissioned a piece about Syria on the spot.

အကြောင်း အပိုင်းတစ်ခုကို ချက်ချင်း တာဝန်ပေးတယ်။

And I really wanted to do something about Syrian refugee kids,

ဆီးရီးယား Syria ဒုက္ခသည် ကလ​ေးတွေအကြောင်း တကယ် လုပ်ချင်တယ်၊

because children have been the worst affected by the Syrian civil war.

အကြောင်းဆီးရီးယား ပြည်တွင်းစစ်မှာ ကလေးတွေခံရတာက အဆိုးဆုံးမို့ပါ။

I sent a team to the border of Iraq to record material at refugee camps,

ဒုက္ခသည်စခန်းက ပစ္စည်းမှတ်တမ်းယူဖို့ အီရတ်နယ်စပ်ကို အဖွဲတစ်ဖွဲ့ စေလွတ်လိုက်တယ်။

basically an area I wouldn't send a team now,

အဓိကကတော့ အခုဆို အဖွဲ့ စေလွတ်မှာ မဟုတ်ဘူး၊

as that's where ISIS is really operating.

အဲဒီနေရာက ISIS တွေ လှုပ်ရှားတဲ့နေရာဖြစ်လို့ပါ။

And then we also recreated a street scene

အဲဒီနောက် ကလေးမလေး သီချင်းဆိုနေတုန်း

in which a young girl is singing and a bomb goes off.

ဗုံးတစ်လုံး ပေါက်ကွဲတဲ့ လမ်းပေါ်က မြင်ကွင်း တစ်ခုကို ပြန်ဖန်တီးပါတယ်။

Now, when you're in the middle of that scene

ကဲ ရှင်တို့ မြင်ကွင်းအလယ်မှာ ရှိတဲ့အခါ

and you hear those sounds,

အသံတွေကို ကြားရတယ်၊

and you see the injured around you,

ကိုယ့်ဘေးက ဒဏ်ရာရသူတွေကို တွေ့ရတယ်။

it's an incredibly scary and real feeling.

ဒါက အရမ်း ကြောက်စရာကောင်းပြီး တကယ်ခံစားမှု တစ်ခုပါ။

I've had individuals who have been involved in real bombings tell me

တကယ် ဗုံးပေါက်ကွဲမှုမှာ ပါဝင်တဲ့လူတွေကို ဒါက

that it evokes the same kind of fear.

တူညီတဲ့ ကြောက်ရွံ့မှုမျိုးကို သတိရစေလား ပြောပြခိုင်းတယ်။

[The civil war in Syria may seem far away]

(ဆီးရီးယား ပြည်တွင်းစစ်က အဝေးကြီးမှာလို့ ထင်ရတယ်)

[until you experience it yourself.]

(ဒါကို ကိုယ်တိုင် မခံစားရ မချင်းပေါ့)

(Girl singing)

(မိန်းကလေး သီချင်းဆိုခြင်း)

(Explosion)

(ပေါက်ကွဲသံ)

[Project Syria]

(ဆီးရီးယား ပရောဂျက်)

[A virtual reality experience]

(အသွင်တုဖန်တီးခြင်း အတွေ့အကြုံ)

NP: We were then invited to take the piece

NP: နောက်ပြီး လန်ဒန်က Victoria နဲ့ Albert

to the Victoria and Albert Museum in London.

ပြတိုက်ကို ဒီအပိုင်း ယူလာဖို့ အဖိတ်ခံရတယ်

And it wasn't advertised.

ဒါက မကြော်ငြာခဲ့ပါဘူး။

And we were put in this tapestry room.

ကျွန်မတို့ကို ဒီရွှေချည်ထိုးခန်းထဲမှာ ထားတယ်။

There was no press about it,

သတင်းထုတ်ပြန်မှု မရှိဘူး။

so anybody who happened to walk into the museum to visit it that day

ဒီတော့ အဲဒီနေ့မှာ ပြတိုက်ကို ရောက်ဖြစ် သူတွေဟာ ဒီကြောင်တောင်တောင် မီးတွေနဲ့

would see us with these crazy lights.

ကျွန်မတို့ကို တွေခဲ့ပါလိမ့်မယ်။

You know, maybe they would want to see the old storytelling of the tapestries.

သူတို့တွေဟာ ရွှေချည်ထိုး ရှေးက ပုံပြောခြင်းကို မြင်ချင်တာ ဖြစ်နိုင်တယ်။

They were confronted by our virtual reality cameras.

သူတို့တွေ အသွင်တုကင်မရာတွေနဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့သွားတယ်။

But a lot of people tried it, and over a five-day run

ဒါပေမဲ့အများအပြား စမ်းကြည့်ပြီး ၅ ရက်ကျော် ပြခဲ့ပြီး

we ended up with 54 pages of guest book comments,

စာမျက်နှာ ၅၄ မျက်နှာရှိတဲ့ ဧည်သည် တော်မှတ်တမ်းနဲ့ အဆုံးသတ်သွားတယ်။

and we were told by the curators there

အဲ့ဒီက ထိန်းသိမ်းသူတွေက မြိုင်ဆိုင်တာ

that they'd never seen such an outpouring.

တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးကြဘူ။တဲ့။

Things like, "It's so real," "Absolutely believable,"

ဒီလိုမျိုး "တကယ့်အတိုင်းပဲ" "လုံး၀ ယုံစရာကွာ"

or, of course, the one that I was excited about,

ဒါမှမဟုတ် တကယ်ကို စိတ်လှုပ်ရှားမိတာက

"A real feeling as if you were in the middle of something

"တီဗီ သတင်းတွေမှာ မြင်နေကျ တစ်ခုခုထဲကို

that you normally see on the TV news."

တကယ်များ ရောက်နေသလား ခံစားရတယ်။"

So, it works, right? This stuff works.

ဒီတော့ အလုပ်ဖြစ်တယ်မို့လား။ ဒါက အလုပ်ဖြစ်တယ်။

And it doesn't really matter where you're from or what age you are --

ရှင်တို့ ဘယ်ရောက်နေနေ၊ ဘယ်အရွယ် ပဲဖြစ်ဖြစ် အကြာင်းမဟုတ်ဘူး။

it's really evocative.

ဒါဟာ တကယ်ကို စိတ်အာရုံကို နှိုးဆွပေးတယ်။

Now, don't get me wrong -- I'm not saying that when you're in a piece

ကဲ တလွဲ မထင်နဲ့ဦး။ အပိုင်းတစ်ခုထဲ ရောက်တဲ့အခါ၊ ကိုယ်ဒီမှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ

you forget that you're here.

ရှင်မေ့သွားတယ်လို့ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး။

But it turns out we can feel like we're in two places at once.

ဒါပေမဲ့ တစ်ချိန်တည်း ၂ နေရာမှာ ရှိသလို ခံစားရတာမျိုး ဖြစ်သွားတယ်။

We can have what I call this duality of presence,

ဒွိတည်ရှိမှု ဆိုတာကို ခံစားနိုင်ပြီး

and I think that's what allows me to tap into these feelings of empathy.

ဒါက ကျွန်မကို မျှဝေခခံစားခြင်း စိတ်သဘော ကို ဆက်သွယ်ခွင့်ပေးတာလို့ ထင်ပါတယ်။

Right?

ဟုတ်တယ်နော်။

So that means, of course,

ဒီတော့ တကယ်က ဒီအပိုင်းတွေကို

that I have to be very cautious about creating these pieces.

ဖန်တီးရာမှာ အရမ်းကို ဂရုစိုက်ဖို့ လိုတယ်လို့ ဆိုလိုတာပါ။

I have to really follow best journalistic practices

စာနယ်ဇင်းဆိုင်ရာ ထုံးစံတွေကို တကယ်ပဲ လိုက်နာဖို့လိုပြီး

and make sure that these powerful stories

ဒီဇာတ်လမ်းတွေကို ရိုးဖြောင့်မှုနဲ့ ဆောက်တည်တာ

are built with integrity.

သေချာအောင်လုပ်ရပါတယ်။

If we don't capture the material ourselves,

အထည်တွေကို ကိုယ်တိုင် မရိုက်ကူးတာဆိုရင်

we have to be extremely exacting

ဇာစ်မြစ်ကိုလိုက်ပြီး မှန်းဆတာကို အင်မတန်

about figuring out the provenance and where did this stuff come from

တိကျအောင်လုပ်ဖို့လိုပြီး ဒီပစ္စည်းက ဘယ်ကလာတယ်၊ အစစ်အမှန်ရော

and is it authentic?

ဟုတ်ရဲ့လား ဆိုတာပေါ့။

Let me give you an example.

ဥပမာ တစ်ခုပေးပါရစေ။

With this Trayvon Martin case, this is a guy, a kid,

ဒီ Trayvon Martin အမှုပါ၊ ဒါက ၁၇ နှစ်သား

who was 17 years old and he bought soda and a candy at a store,

ကောင်လေး၊ စတိုးဆိုင်က ဆိုဒါရည်နဲ့ သကြားလုံးဝယ်ပြီး

and on his way home he was tracked by a neighborhood watchman

အိမ်အပြန်မှာ အိမ်နီးချင်းစောင့်ကြည့် သူ George Zimmerman ရဲ့

named George Zimmerman who ended up shooting and killing him.

လိုက်တာခံရပြီး ကောင်လေးကို သူက ပစ်သတ်တာနဲ့ အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။

To make that piece,

ဒီအပိုင်းကို ဖန်တီးဖို့

we got the architectural drawings of the entire complex,

အဆောက်အဦ တစ်ခုလုံးရဲ့ ဗိသုကာပုံ တွေကိုယူ၊ ဒီပုံတွေကို အခြေခံကာ

and we rebuilt the entire scene inside and out, based on those drawings.

မြင်ကွင်းတစ်ခုလုံးကို မကုန်အစင် ပြန်ဆောက်ခဲ့တယ်။

All of the action

ဖြစ်ရပ်တစ်ခုလုံးကို

is informed by the real 911 recorded calls to the police.

၉၁၁ က ရဲကို ခေါ် တဲ့ အသံသွင်းထား တာတွေကနေ သတင်းပို့တယ်။

And interestingly, we broke some news with this story.

စိတ်ဝင်စားစရာက ဒီဇာတ်လမ်းနဲ့ သတင်းတွေကို လွှင့်တယ်။

The forensic house that did the audio reconstruction, Primeau Productions,

ဒီ အသံကို ပြန်တည်ဆောက်တဲ့ မှုခင်းဆေးပညာဋ္ဌာန Primeau Productions

they say that they would testify

ကပြောတာက သူတို သက်သေခံမှာက

that George Zimmerman, when he got out of the car,

George Zimmerman ကားထဲ့ကထွက်ချိန်မှာ

he cocked his gun before he went to give chase to Martin.

Martin ကို မလိုက်ခင် သူ့သေနတ်ကို မောင်းတင်လိုက်တယ်တဲ့။

So you can see that the basic tenets of journalism,

ဒီတော့ စာနယ်ဇင်းပညာရဲ့ အခြေခံမူတွေကို နားလည်နိုင်ပါတယ်။

they don't really change here, right?

ဒါတွေက ဒီမှာ မပြောင်းသွားဘူး မို့လား။

We're still following the same principles that we would always.

အမြဲတမ်းလိုက်နာမယ့် ဒီမူတွေကို ကျွန်မတို့ လိုက်နာနေတုန်းပါ။

What is different is the sense of being on scene,

မတူတာက မြင်ကွင်းမှာ ရောက်ရှိနေတဲ့ သဘောပါ။

whether you're watching a guy collapse from hunger

ငတ်ပြီး လဲကျသွားတဲ့လူကို ကြည့်နေတာဖြစ်စေ၊

or feeling like you're in the middle of a bomb scene.

ဗုံးပေါက်တဲ့ မြင်ကွင်းမှာ ရှိနေတာမျိုး ဖြစ်ဖြစ်ပါ။

And this is kind of what has driven me forward with these pieces,

ဒါမျိုးက ဒီအပိုင်းတွေနဲ့ ကျွန်မကို ရှေ့သို့ မောင်းနှင်ထားပြီး ဒါတွေကို

and thinking about how to make them.

ဘယ်လိုဖန်တီးမလဲ တွေးမိစေတယ်။

We're trying to make this, obviously, beyond the headset, more available.

သိသိသာသာ နားကြပ်ကိုကျော်လွန်ပြီး ဒါကို ပိုရရှိအောင် ဖန်တီးဖို့ ကြီုးစားနေပါတယ်။

We're creating mobile pieces like the Trayvon Martin piece.

Trayvon Martin လိုမျိုး မိုဘိုင်း အပိုင်းတွေ ဖန်တီးနေပါတယ်။

And these things have had impact.

ဒီပစ္စည်းတွေဟာ သက်ရောက်မှု ရှိထားပါတယ်။

I've had Americans tell me that they've donated,

အမေရိကန်တွေကို သူတို့လှူထားတာတွေကို ပြောခိုင်းတယ်၊

direct deductions from their bank account, money to go to Syrian children refugees.

ဘဏ်စာရင်းက တိုက်ရိုက် ဖြတ်ပြီး ငွေကို ဆီးရီးယား ကလေးဒုက္ခသည်တွေဆီသွားဖို့ပေါ့။

And "Hunger in LA," well, it's helped start

"Hunger in LA က သတင်းစာပညာ ပုံစံသစ်စဖို့

a new form of doing journalism

ကူညီပေးပြီး အနာဂတ်မှာ

that I think is going to join all the other normal platforms

အခြား ပုံမှန်စနစ်တွေနဲ့ ပူးပေါင်းတော့မယ်လို့

in the future.

ထင်ပါတယ်။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)