The Future of News? Virtual Reality | Nonny de la Peña | TED Talks

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Rawee Ma

What if I could present you a story

จะเป็นอะไรหรือ ถ้าฉันจะเล่าเรื่องให้ฟัง

that you would remember with your entire body

เรื่องที่คุณจำได้ โดยร่างกายทั้งตัวของคุณ

and not just with your mind?

ไม่ใช่เฉพาะแค่ปัญญาของคุณเท่านั้น

My whole life as a journalist, I've really been compelled

ชีวิตนักหนังสือพิมพ์ ฉันถูกบังคับตลอดมา

to try to make stories that can make a difference

ให้เขียนเรื่อง ที่ทำให้เกิดสิ่งที่ดีขึ้น

and maybe inspire people to care.

และเรื่องที่อาจดลใจผู้คน ให้ใส่ใจดูแล

I've worked in print. I've worked in documentary.

ฉันเคยทำงานด้านสิ่งพิมพ์ ด้านเอกสาร

I've worked in broadcast.

เคยทำด้านรายการออกอากาศ

But it really wasn't until I got involved with virtual reality

จนเข้าได้ไปเกี่ยวในเรื่อง ภาวะเสมือนจริง

that I started seeing these really intense,

ซึ่งเริ่มทำให้เห็นสิ่งเหล่านี้ เข้มข้นขึ้น

authentic reactions from people

ปฏิกริยาแท้จริง จากผู้คน

that really blew my mind.

ที่ทำให้ฉันถึงกับอึ้ง

So the deal is that with VR, virtual reality,

ค่ะ เรื่องของวีอาร์หรือภาวะเสมือนจริง นั้น

I can put you on scene

ฉันสามารถนำคุณไปอยู่ในเหตุการณ์ได้

in the middle of the story.

ในใจกลางเรื่องเลย

By putting on these goggles that track wherever you look,

โดยให้ใส่แว่น ที่จะแกะรอยสายตาคุณไปทุกที่

you get this whole-body sensation,

คุณจะมีความรู้สึกไปทั่วร่างกาย

like you're actually, like, there.

เหมือนกับคุณได้ไปอยู่ที่นั่นจริง ๆ

So five years ago was about when I really began to push the envelope

ราวห้าปีก่อน ฉันเริ่มนำมันมาใช้ อย่างสุด ๆ

with using virtual reality and journalism together.

ภาวะเสมือนจริง กับการเขียนข่าวเข้าด้วยกัน

And I wanted to do a piece about hunger.

ตอนนั้น ฉันอยากจะเขียน เกี่ยวกับความหิวโหย

Families in America are going hungry, food banks are overwhelmed,

ครอบครัวในอเมริกากำลังหิวโหย

and they're often running out of food.

โรงทานอาหาร ท่วมท้นไปด้วยผู้คน

Now, I knew I couldn't make people feel hungry,

ฉันรู้ว่า ไม่สามารถทำให้คนรู้สึกหิวได้

but maybe I could figure out a way to get them to feel something physical.

แต่อาจหาวิธีให้เขารู้สึกบางอย่างทางร่างกาย

So -- again, this is five years ago --

ค่ะ ขอยํ้า นี่เมื่อห้าปีที่แล้ว

so doing journalism and virtual reality together

เขียนข่าวกับภาวะเสมือนจริง ทำไปพร้อม ๆ กัน

was considered a worse-than-half-baked idea,

จึงพิจารณาได้ว่า เป็นแนวคิดที่ แย่กว่าแย่

and I had no funding.

และฉันก็ไม่มีเงินทุน

Believe me, I had a lot of colleagues laughing at me.

เชื่อมั๊ย เพื่อนร่วมงานหลายคน หัวเราะเยาะ

And I did, though, have a really great intern,

แต่ฉันก็ยังมี เด็กฝึกงานที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ

a woman named Michaela Kobsa-Mark.

ผู้หญิงชื่อ มิเคลล่า คอบซ่า-มาร์ค

And together we went out to food banks

เราทั้งสองคน ไปที่โรงทานอาหาร

and started recording audio and photographs.

และก็เริ่มบันทึกเสียงและภาพถ่าย

Until one day she came back to my office

จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอกลับมาที่สำนักงาน

and she was bawling, she was just crying.

และเธอตะโกนร้องเสียงดัง เธอร้องไห้

She had been on scene at a long line,

เธอได้ไปอยู่ในสภาพการณ์ แถวที่ยาวเหยียด

where the woman running the line was feeling extremely overwhelmed,

ผู้หญิงคนจัดแถว รู้สึกไม่ไหวแล้ว

and she was screaming, "There's too many people!

ตะโกนออกมาเสียงดังลั่น "คนมากเหลือเกิน!

There's too many people!"

คนมากเหลือเกิน!"

And this man with diabetes doesn't get food in time,

และชายคนนี้เป็นเบาหวานไม่ได้อาหารตรงเวลา

his blood sugar drops too low, and he collapses into a coma.

นํ้าตาลในเลือดตํ่ามาก จนเขาล้ม อาการโคม่า

As soon as I heard that audio,

เมื่อฉันได้ฟังเสียงที่บันทึกนั้น

I knew that this would be the kind of evocative piece

ก็รู้ว่าเรื่องนี้จะเป็นข่าวแบบปลุกเร้า

that could really describe what was going on at food banks.

ที่บรรยายได้จริง สิ่งที่กำลังเกิดที่โรงทาน

So here's the real line. You can see how long it was, right?

นี่เป็นแถวจริง ๆ จะเห็นว่ามันยาวขนาดไหน

And again, as I said, we didn't have very much funding,

ยํ้าอีกครั้ง อย่างที่บอก เราไม่มีทุนมาก

so I had to reproduce it with virtual humans that were donated,

จึงต้องสร้างขึ้นมาใหม่ คนที่ได้เข้ามาช่วย

and people begged and borrowed favors to help me create the models

ไหว้วอน หยิบยืมคน มาช่วยสร้างแบบจำลองขึ้น

and make things as accurate as we could.

และทำให้มันเที่ยงตรงถูกต้อง เท่าที่จะทำได้

And then we tried to convey what happened that day

แล้วก็พยายามถ่ายทอด สิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น

with as much as accuracy as is possible.

ให้เที่ยงตรงถูกต้อง เท่าที่จะทำได้

(Video) Voice: There's too many people! There's too many people!

(วีดีโอ) เสียง: คนมากเหลือเกิน

Voice: OK, he's having a seizure.

เสียง: อ้าว เขากำลังชักอยู่นะ

Voice: We need an ambulance.

เสียง: ต้องขอรถพยาบาล

Nonny de la Peña: So the man on the right,

นอนนี่: ค่ะ ผู้ชายทางขวามือ

for him, he's walking around the body.

สำหรับเขาแล้ว กำลังเดินอยู่รอบ ๆ ร่างนั้น

For him, he's in the room with that body.

สำหรับเขาแล้ว เขาอยู่ในห้องกับร่างนั้น

Like, that guy is at his feet.

เหมือนกับว่า ชายคนนั้นอยู่แทบเท้าเขา

And even though, through his peripheral vision,

และแม้ว่า จากการมองเห็นโดยรอบข้างของเขา

he can see that he's in this lab space,

เขาเห็นได้ว่า อยู่ในพื้นที่ว่างห้องทดลอง

he should be able to see that he's not actually on the street,

เขาน่าจะเห็นได้ว่า จริง ๆ ไม่ได้อยู่บนถนน

but he feels like he's there with those people.

แต่รู้สึกราวกับว่า อยู่ที่นั่นกับคนพวกนั้น

He's very cautious not to step on this guy

เขาระวังอย่างยิ่ง ไม่ไปเหยียบชายคนนี้

who isn't really there, right?

ซึ่งจริง ๆ ไม่ได้อยู่ตรงนั้น ใช่มั๊ย

So that piece ended up going to Sundance in 2012,

งานนี้จบลงที่ มหกรรมภาพยนต์ซันแด๊นซ์ 2012

a kind of amazing thing, and it was the first virtual reality film

น่าแปลกใจนะ เป็นภาพยนต์เสมือนจริงเรื่องแรก

ever, basically.

ที่เคยสร้างกันมา โดยพื้นฐาน

And when we went, I was really terrified.

เมื่อเราไปที่นั่น เรารู้สึกกลัวมาก ๆ

I didn't really know how people were going to react

ไม่รู้จริง ๆ ว่า ผู้คนเขาจะมีปฏิกริยาอย่างไร

and what was going to happen.

และอะไรจะเกิดขึ้น

And we showed up with this duct-taped pair of goggles.

เมื่อเราไปแสดงตน กับแว่นที่ติดเทปกาวนี้

(Video) Oh, you're crying. You're crying. Gina, you're crying.

(วีดีโอ) คุณกำลังร้องไห้ จีน่า คุณร้องไห้

So you can hear the surprise in my voice, right?

ได้ยินนํ้าเสียงประหลาดใจของฉันได้ ใช่มั๊ย?

And this kind of reaction ended up being the kind of reaction we saw

ปฏิกริยาแบบนี้ ก็ไปจบลงที่ปฏิกริยาที่เห็น

over and over and over:

ซํ้าแล้ว ซํ้าเล่า

people down on the ground trying to comfort the seizure victim,

คนก้มไปที่พื้น พยายามช่วยคนที่กำลังชัก

trying to whisper something into his ear

พยายามกระซิบบอกบางอย่าง ที่หูเขา

or in some way help, even though they couldn't.

หรือพยายามจะช่วย แม้พวกเขาจะช่วยไม่ได้

And I had a lot of people come out of that piece saying,

มีคนจำนวนมาก ที่ออกมาและบอกว่า

"Oh my God, I was so frustrated. I couldn't help the guy,"

"พระเจ้า รู้สึกโกรธจริง ๆ ที่ช่วยเขาไม่ได้"

and take that back into their lives.

และต้องเอาความรู้สึกนั้นกลับไปในชีวิต

So after this piece was made,

หลังจากงานชิ้นนี้ถูกสร้างขึ้นมา

the dean of the cinema school at USC, the University of Southern California,

คณบดีของคณะภาพยนต์ ม. แคลิฟอร์เนียใต้

brought in the head of the World Economic Forum to try "Hunger,"

นำประธานสภาเศรษฐกิจโลกมาดู "ความหิว"

and he took off the goggles,

เขาถอดแว่นตาออก

and he commissioned a piece about Syria on the spot.

และสั่งให้จัดทำ เรื่องซีเรีย ในตอนนั้นเลย

And I really wanted to do something about Syrian refugee kids,

ฉันก็อยากทำมาก ๆ เรื่องเด็กซีเรียลี้ภัย

because children have been the worst affected by the Syrian civil war.

เพราะเด็ก ๆ ได้รับผลกระทบอย่างเลวร้าย จากสงครามกลางเมืองซีเรีย

I sent a team to the border of Iraq to record material at refugee camps,

ฉันส่งทีมไปชายแดนอีรัคเก็บข้อมูลที่ค่ายอพยพ

basically an area I wouldn't send a team now,

ปกติฉันจะไม่ส่งใครไปที่บริเวณนั้น ในขณะนี้

as that's where ISIS is really operating.

เพราะเป็นที่ที่พวกไอซิส ปฏิบัติการอยู่จริง

And then we also recreated a street scene

แล้วเราก็สร้างฉากบนท้องถนนขึ้นมา

in which a young girl is singing and a bomb goes off.

เด็กหญิงกำลังร้องเพลง ระเบิดก็ระเบิดขึ้น

Now, when you're in the middle of that scene

ทีนี้ เมื่อคุณอยู่ในใจกลางฉากนั้น

and you hear those sounds,

และคุณก็ได้ยินเสียงเหล่านั้น

and you see the injured around you,

และได้เห็นคนบาดเจ็บอยู่รอบ ๆ ตัวคุณ

it's an incredibly scary and real feeling.

เป็นความรู้สึกจริง น่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ

I've had individuals who have been involved in real bombings tell me

มีคนที่เกี่ยวข้องกับการระเบิดจริง บอกว่า

that it evokes the same kind of fear.

มันทำให้รู้สึกกลัว แบบเดียวกันเลย

[The civil war in Syria may seem far away]

(สงครามกลางเมืองในซีเรีย ดูจะไกลตัวเรา)

[until you experience it yourself.]

(จนกว่าเราจะประสบกับมัน ด้วยตัวเอง)

(Girl singing)

(เด็กผู้หญิงร้องเพลง)

(Explosion)

(ระเบิด)

[Project Syria]

(โครงการซีเรีย)

[A virtual reality experience]

(ประสบการณ์เสมือนจริงในสถานการณ์จริง)

NP: We were then invited to take the piece

นอนนี่: เราจึงได้รับเชิญให้นำงานชิ้นนี้

to the Victoria and Albert Museum in London.

ที่พิพิธภัณฑ์วิคทอเรียแอนอัลเบิร์ต ลอนดอน

And it wasn't advertised.

ไม่มีประกาศโฆษณาเรื่องนี้กัน

And we were put in this tapestry room.

เราถูกนำไปอยู่ในห้องทีมีสิ่งทอประดับผนัง

There was no press about it,

ไม่มีข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้

so anybody who happened to walk into the museum to visit it that day

ใคร ๆ ที่เผอิญเดินชมพิพิธภัณฑ์ ในวันนั้น

would see us with these crazy lights.

ก็จะเห็นเรา กับแสงพิลึกกึกกือเหล่านี้

You know, maybe they would want to see the old storytelling of the tapestries.

พวกเขาอาจอยากดูเรื่องราวเก่า ๆ ของภาพก็ได้

They were confronted by our virtual reality cameras.

เบื้องหน้าพวกเขา คือกล้องถ่ายภาพเสมือนจริง

But a lot of people tried it, and over a five-day run

คนจำนวนมากก็ลองเล่นดู ห้าวันที่เปิดให้ชม

we ended up with 54 pages of guest book comments,

ลงท้าย เราได้ความคิดเห็นยาว 54 หน้าในสมุด

and we were told by the curators there

ภัณฑ์รักษ์พิพิธภัณฑ์ที่นั่น บอกเราว่า

that they'd never seen such an outpouring.

ไม่เคยเห็น การพูดที่พรั่งพรูออกมาอย่างนั้น

Things like, "It's so real," "Absolutely believable,"

เช่น "เหมือนจริงจังเลย" "เชื่อได้แน่นอน"

or, of course, the one that I was excited about,

หรือ แน่นอนค่ะ สิ่งที่ฉันตื่นเต้นก็คือ

"A real feeling as if you were in the middle of something

"รู้สึกจริงจัง ราวกับอยู่ท่ามกลางสิ่งที่

that you normally see on the TV news."

โดยปกติแล้ว คุณเห็นในข่าวทีวี"

So, it works, right? This stuff works.

มันจึงใช้การได้ค่ะ งานนี้ใช้การได้

And it doesn't really matter where you're from or what age you are --

และไม่สำคัญว่า คุณมาจากไหน หรืออายุเท่าไร

it's really evocative.

มันทำให้รำลึกภาพของเหตุการณ์ได้จริง

Now, don't get me wrong -- I'm not saying that when you're in a piece

ค่ะ ฉันไม่ได้บอกว่า ตอนคุณอยู่ในนั้น

you forget that you're here.

คุณลืมไปว่า คุณอยู่ที่นี่

But it turns out we can feel like we're in two places at once.

กลับเป็นรู้สึกได้ว่า อยู่ในสองที่พร้อมกัน

We can have what I call this duality of presence,

เราสามารถมีสิ่งที่ฉันเรียกว่า อยู่ในสองที่

and I think that's what allows me to tap into these feelings of empathy.

คิดว่าทำให้เข้าถึง ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ

Right?

ใช่มั๊ยคะ

So that means, of course,

แน่นอนค่ะ มันจึงหมายความว่า

that I have to be very cautious about creating these pieces.

ฉันต้องระวังมาก ๆ ในการสร้างชิ้นงานพวกนี้

I have to really follow best journalistic practices

ต้องทำตามหลักนักข่าวที่ดีที่สุด อย่างยิ่ง

and make sure that these powerful stories

และต้องให้แน่ใจได้ว่า เรื่องที่ทรงพลังนี้

are built with integrity.

ถูกสร้างขึ้น โดยยึดหลักธรรมะ

If we don't capture the material ourselves,

ถ้าเราไม่ได้เนื้อหามา ด้วยตัวเอง

we have to be extremely exacting

เราก็ต้องถูกต้องแม่นยำอย่างที่สุด

about figuring out the provenance and where did this stuff come from

ต้องคิดให้ออกว่า ต้นตอของข่าวมาจากที่ไหน

and is it authentic?

และเป็นข่าวจริงไม่ใช่เท็จ

Let me give you an example.

ขอยกตัวอย่าง

With this Trayvon Martin case, this is a guy, a kid,

ในกรณีเทรวอน มาร์ติน เป็นเด็กผู้ชาย

who was 17 years old and he bought soda and a candy at a store,

อายุ 17 ไปซื้อโซดากับทอฟฟี่จากร้าน

and on his way home he was tracked by a neighborhood watchman

ระหว่างกลับบ้าน ถูกยามในละแวกบ้าน

named George Zimmerman who ended up shooting and killing him.

ชื่อ จอร์ด ซิมเมอร์แมน ติดตามแล้วยิงเขาตาย

To make that piece,

เพื่อที่จะทำเรื่องนี้

we got the architectural drawings of the entire complex,

เราได้แบบสถาปัตย์อาคารกลุ่มนั้นทั้งหมดมา

and we rebuilt the entire scene inside and out, based on those drawings.

สร้างฉากขึ้นมา ทั้งข้างในและนอก ตามแบบนั้น

All of the action

การแสดงทั้งหมดนั้น

is informed by the real 911 recorded calls to the police.

เชือถือได้ ใช้บันทึกเสียง 911ถึงตำรวจจริง ๆ

And interestingly, we broke some news with this story.

น่าทึ่ง เราทำข่าวขึ้นมา จากเรื่องนี้

The forensic house that did the audio reconstruction, Primeau Productions,

สำนักนิติเวช ที่ได้สร้างเสียงขึ้นมา

they say that they would testify

บอกว่า จะไปให้การเป็นพยาน

that George Zimmerman, when he got out of the car,

ว่า จอร์ด ซิมเมอร์แมน ตอนลงจากรถ

he cocked his gun before he went to give chase to Martin.

ง้างนกสับปืนพร้อมยิง ก่อนวิ่งไล่ตามมาร์ติน

So you can see that the basic tenets of journalism,

จึงเห็นได้ว่าหลักการพื้นฐานของหนังสือพิมพ์

they don't really change here, right?

ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยตรงนี้ จริงมั๊ย

We're still following the same principles that we would always.

เรายังคงทำตามหลักการเดิม ที่ทำอยู่เสมอมา

What is different is the sense of being on scene,

ต่างไปก็คือ ความรู้สึกที่ไปอยู่ในเหตุการณ์

whether you're watching a guy collapse from hunger

ที่ว่า กำลังดูชายล้มลง เพราะความหิว

or feeling like you're in the middle of a bomb scene.

หรือรู้สึกเหมือน อยู่ในเหตุการณ์ระเบิด

And this is kind of what has driven me forward with these pieces,

นี่คล้ายกับผลักฉันไปข้างหน้ากับงานเหล่านี้

and thinking about how to make them.

คิดเกี่ยวกับว่า จะทำมันขึ้นมาอย่างไร

We're trying to make this, obviously, beyond the headset, more available.

เรากำลังพยายามให้มีใช้กันได้ โดยไม่มีหูฟัง

We're creating mobile pieces like the Trayvon Martin piece.

กำลังสร้างงานเพื่อมือถือ เช่น เรื่องเทรวอน

And these things have had impact.

สิ่งเหล่านี้ ได้ส่งผลให้เห็นแล้ว

I've had Americans tell me that they've donated,

มีคนอเมริกับบอกฉันว่า พวกเขาได้บริจาค

direct deductions from their bank account, money to go to Syrian children refugees.

โดยหักเงินบัญชีธนาคาร ให้เด็กลี้ภัยซีเรีย

And "Hunger in LA," well, it's helped start

ค่ะ "ความหิวในแอลเอได้ช่วยให้เริ่มมี

a new form of doing journalism

รูปแบบใหม่ของการทำข่าว

that I think is going to join all the other normal platforms

ที่คิดว่าจะเข้าไปรวมอยู่กับเรื่องปกติอื่น ๆ

in the future.

ในอนาคต

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

เสียงปรบมือ)