The Future of News? Virtual Reality | Nonny de la Peña | TED Talks

Translator: Moeen Valipoor Reviewer: soheila Jafari

What if I could present you a story

چطور است که داستانی برایتان تعریف کنم

that you would remember with your entire body

که آن را با تمام وجودتان به خاطر بیاورید

and not just with your mind?

و نه فقط با ذهنتان؟

My whole life as a journalist, I've really been compelled

تمام زندگی‌ام بعنوان خبرنگار، واقعا مجبور بودم

to try to make stories that can make a difference

روایاتی خلق کنم که بتوانند تغییر ایجاد کنند

and maybe inspire people to care.

و شاید الهام بخش دیگران باشند تا بیشتر توجه کنند.

I've worked in print. I've worked in documentary.

در رسانه های نوشتاری کار کرده ام. کار مستند کرده ام.

I've worked in broadcast.

در رادیو و تلویزیون بوده‎ام.

But it really wasn't until I got involved with virtual reality

اما تنها بعد از شروع مشارکتم در کار واقعیت مجازی بود

that I started seeing these really intense,

که شروع کردم به دیدن

authentic reactions from people

واکنش های خیلی شدید و واقعی از سوی مردم

that really blew my mind.

که حقیقتا مغزم را منفجر کرد.

So the deal is that with VR, virtual reality,

مسئله این است که با "وی آر" یعنی واقعیت مجازی

I can put you on scene

می توانم شما را در صحنه ای قرار دهم

in the middle of the story.

درست در وسط یک ماجرا.

By putting on these goggles that track wherever you look,

با زدن این عینک ها که هر طرف را نگاه کنید آن نقطه را تعقیب می کند،

you get this whole-body sensation,

یک حس ادراک با تمام بدن به شما دست می دهد

like you're actually, like, there.

انگار که واقعا خودتان آنجا هستید.

So five years ago was about when I really began to push the envelope

پنج سال پیش بود که واقعا شروع کردم به پافشاری

with using virtual reality and journalism together.

درباره استفاده توأمان از واقعیت مجازی و روزنامه نگاری.

And I wanted to do a piece about hunger.

و قصد داشتم درباره گرسنگی گزارشی تهیه کنم.

Families in America are going hungry, food banks are overwhelmed,

خانواده‎ها در آمریکا دچار گرسنگی می شوند، وضعیت انبار غذا خراب است،

and they're often running out of food.

و اغلب مواد خوراکی شان تمام می شود.

Now, I knew I couldn't make people feel hungry,

می دانستم که قادر نیستم کاری کنم افراد دچار احساس گرسنگی شوند،

but maybe I could figure out a way to get them to feel something physical.

ولی شاید می توانستم راهی پیدا کنم تا یک حس فیزیکی به آنان دست دهد.

So -- again, this is five years ago --

بنابراین--تکرار می کنم، ماجرا مربوط به پنج سال پیش است--

so doing journalism and virtual reality together

پس انجام خبرنگاری و واقعیت مجازی با هم

was considered a worse-than-half-baked idea,

از یک ایده نیمه پخته نیز بدتر بود

and I had no funding.

و من هیچ سرمایه ای نداشتم

Believe me, I had a lot of colleagues laughing at me.

باور کنید بسیاری از همکاران به من می خندیدند

And I did, though, have a really great intern,

و البته من یک کارآموز عالی داشتم

a woman named Michaela Kobsa-Mark.

خانمی به نام کوبسا مارک

And together we went out to food banks

و ما با هم به مراکز خیریه غذا رفتیم

and started recording audio and photographs.

و شروع به ضبط صدا و عکس کردیم

Until one day she came back to my office

تا وقتی یک روز او به دفتر من آمد

and she was bawling, she was just crying.

و او فریاد می زد و فقط گریه می کرد

She had been on scene at a long line,

او برای مدت طولانی در یک صف بوده

where the woman running the line was feeling extremely overwhelmed,

که خانم مسئول صف، به شدت دست پاچه بوده

and she was screaming, "There's too many people!

و فریاد می زده خیلی زیاد هستند!

There's too many people!"

خیلی زیاد هستند!

And this man with diabetes doesn't get food in time,

و یک مرد که دیابت داشته غذا به موقع بهش نرسیده بوده

his blood sugar drops too low, and he collapses into a coma.

فشار خونش می افتد و وارد کما میشود

As soon as I heard that audio,

به محض اینکه فایل صوتی را شنیدم

I knew that this would be the kind of evocative piece

می دانستم که می تواند منقلب کننده باشد

that could really describe what was going on at food banks.

می توانست واقعا شرایط انبار غذا را شرح بدهد.

So here's the real line. You can see how long it was, right?

این صف واقعی است. شما می توانید ببینید چقدر طولانیست، نه؟

And again, as I said, we didn't have very much funding,

و همانطور که گفتم. ما پشتوانه مالی زیادی نداشتیم.

so I had to reproduce it with virtual humans that were donated,

پس من مجبور بودم که دوباره با آدم های مجازی ای که اهدا شده بودند بسازمش

and people begged and borrowed favors to help me create the models

و مردم تلاش های زیادی کردند تا به من در ساختن مدل ها کمک کنند

and make things as accurate as we could.

و ما سعی کردیم همه چیز را حتی الامکان دقیق بسازیم.

And then we tried to convey what happened that day

تلاش کردیم تا اتفاق آن روز را بازسازی کنیم.

with as much as accuracy as is possible.

با نهایت دقت ممکن.

(Video) Voice: There's too many people! There's too many people!

صدا: خیلی زیاد هستند! خیلی زیاد هستند!

Voice: OK, he's having a seizure.

صدا: به او حمله دست داده.

Voice: We need an ambulance.

صدا: ما به آمبولانس نیاز داریم.

Nonny de la Peña: So the man on the right,

نانی: مرد سمت راست تصویر

for him, he's walking around the body.

او انگار دور بدن مرد راه میرود

For him, he's in the room with that body.

او توی اتاق، کنار اوست

Like, that guy is at his feet.

انگار که مقابل پاهای اوست

And even though, through his peripheral vision,

و با این وجود که او با دید خارجی اش

he can see that he's in this lab space,

می تواند ببیند که توی یک لابراتوار است

he should be able to see that he's not actually on the street,

باید بتواند ببیند که در واقع توی خیابان نیست

but he feels like he's there with those people.

اما حس می کند که با آدم های آنجاست.

He's very cautious not to step on this guy

خیلی مراقب است که پایش را روی مرد نگذارد.

who isn't really there, right?

که در واقع اونجا نیست. درسته؟

So that piece ended up going to Sundance in 2012,

ما این اثر را در سال ۲۰۱۲ به فستیوال ساندنس فرستادیم.

a kind of amazing thing, and it was the first virtual reality film

اتقاق خیلی خوبی بود، اولین فیلم واقعیت مجازی بود.

ever, basically.

در واقع برای اولین بار

And when we went, I was really terrified.

و وقتی ما رفتیم، من واقعاً ترسیده بودم.

I didn't really know how people were going to react

نمی دونستم مردم چه عکس العملی خواهند داشت.

and what was going to happen.

و چه اتفاقی خواهد افتاد.

And we showed up with this duct-taped pair of goggles.

و ما فیلم را با این عینک های خاص نشان دادیم.

(Video) Oh, you're crying. You're crying. Gina, you're crying.

صدا: اوه، تو داری گریه می کنی. داری گریه می کنی. ژینا، داری گریه می کنی.

So you can hear the surprise in my voice, right?

می تونید حیرت را توی صدای من بشنوید! نه؟

And this kind of reaction ended up being the kind of reaction we saw

واین عکس العمل را هربار دیدیم

over and over and over:

بارها و بارها

people down on the ground trying to comfort the seizure victim,

مردم سعی می کردند به مرد روی زمین کمک کنند.

trying to whisper something into his ear

سعی می کردند چیزی را توی گوش او زمزمه کنند.

or in some way help, even though they couldn't.

یا به نحوی کمکش کنند. با وجود اینکه نمی توانستند.

And I had a lot of people come out of that piece saying,

و آدماهای زیادی بعد از دیدن فیلم به من می گفتند.

"Oh my God, I was so frustrated. I couldn't help the guy,"

"خدای من، ترسیده بودم. نمی توانستم به آن فرد کمکی بکنم.؛

and take that back into their lives.

و او را به زندگی اش برگردانم.

So after this piece was made,

بعد از اینکه این اثر ساخته شد.

the dean of the cinema school at USC, the University of Southern California,

رئیس مدرسه سینمایی یو.اس.سی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی

brought in the head of the World Economic Forum to try "Hunger,"

رئیس مجمع جهانی اقتصاد را آورد تا "گرسنگی" را امتحان کند.

and he took off the goggles,

و او عینک را برداشت

and he commissioned a piece about Syria on the spot.

و کاری را با محوریت سوریه شروع کرد.

And I really wanted to do something about Syrian refugee kids,

و من واقعا می خواستم کاری برای بچه های مهاجر سوریه انجام بدهم

because children have been the worst affected by the Syrian civil war.

چون بچه ها از همه بدتر تحت تاثیر جنگ های داخلی سوریه هستند.

I sent a team to the border of Iraq to record material at refugee camps,

گروهی را به مرزهای عراق فرستادم تا اطلاعاتی از کمپ های مهاجران جمع آوری کنند.

basically an area I wouldn't send a team now,

جایی که من دیگر تیمی را به آنجا نخواهم فرستاد.

as that's where ISIS is really operating.

جایی که در واقع توسط داعش اداره میشود.

And then we also recreated a street scene

و ما دوباره صحنه ی خیابان را بازسازی کردیم.

in which a young girl is singing and a bomb goes off.

که در آن یک دختربچه ترانه می خواند و یک بمب منفجر میشود.

Now, when you're in the middle of that scene

زمانی که وسط آن واقعه قرار می گیرید.

and you hear those sounds,

و آن صدا ها را می شنوید.

and you see the injured around you,

و زخمی ها را اطرافتان می بینید.

it's an incredibly scary and real feeling.

احساسی واقعا ترسناک و واقعی است.

I've had individuals who have been involved in real bombings tell me

افرادی را می شناسم که در صحنه های واقعی انفجار بمب بودند و می گویند که

that it evokes the same kind of fear.

حس مشابهی را ایجاد می کند

[The civil war in Syria may seem far away]

[جنگ های داخی سوریه دور به نظر میرسند]

[until you experience it yourself.]

[تا زمانی که خود شما آن ها را تجربه کنید]

(Girl singing)

(دختر ترانه می خواند)

(Explosion)

(انفجار)

[Project Syria]

[پروژه ی سوریه]

[A virtual reality experience]

[تجربه ی یک واقعیت مجازی]

NP: We were then invited to take the piece

بعد از این ما دعوت شدیم تا اثر را

to the Victoria and Albert Museum in London.

به موزه ویکتوریا و آلبرت در لندن ببریم.

And it wasn't advertised.

و هیچ تبلیغی نشد.

And we were put in this tapestry room.

ما توی اتاق تابلو فرش ها بودیم.

There was no press about it,

و هیچ خبرگزاری حضور نداشت

so anybody who happened to walk into the museum to visit it that day

بنابراین هرکسی که به قصد دیدن موزه وارد می شد

would see us with these crazy lights.

می توانست ما را با نورهای دیوارنه وارمان ببیند.

You know, maybe they would want to see the old storytelling of the tapestries.

می دانید، شاید می خواستند داستان های تابلو فرشهای قدیمی را ببیند.

They were confronted by our virtual reality cameras.

و با دوربین های واقعیت مجازی ما رو به رو می شدند.

But a lot of people tried it, and over a five-day run

اما در مدت پنج روز آدم های زیادی آن را تست کردند

we ended up with 54 pages of guest book comments,

ما کار را با یک دفترچه ی ۵۴ صفحه ای از نظرات آن ها تمام کردیم.

and we were told by the curators there

و موزه دار ها به ما گفتند که

that they'd never seen such an outpouring.

هرگز چنین اسقبالی را ندیدند.

Things like, "It's so real," "Absolutely believable,"

چیز هایی مثل، "خیلی واقعی است"، "کاملا باورپذیر است"

or, of course, the one that I was excited about,

و نظری که من خیلی در موردش اشتیاق داشتم.

"A real feeling as if you were in the middle of something

"احساس واقعی ای که انگار وسط یک تجربه هستید

that you normally see on the TV news."

که کاملا عادی در خبرهای تلویزیون می بینید."

So, it works, right? This stuff works.

پس جواب میدهد. درست است؟ این جواب میدهد.

And it doesn't really matter where you're from or what age you are --

و واقعا فرقی ندارد که اهل کجایید یا اینکه چند سالتان است...

it's really evocative.

واقعا تاثیر گذار است.

Now, don't get me wrong -- I'm not saying that when you're in a piece

البته منظور من را اشتباه نفهمید. من نمی گویم زمانی که دارید اتفاق را می بیند.

you forget that you're here.

یادتان می رود که اینجا هستید.

But it turns out we can feel like we're in two places at once.

اما این حس را ایجاد می کند که به صودت هم زمان در دوجا حضور دارید

We can have what I call this duality of presence,

می توان گفت: دوگانگی حضور

and I think that's what allows me to tap into these feelings of empathy.

و فکر می کنم میتواند احساسات همدردی من را برانگیخته کند.

Right?

درست است؟

So that means, of course,

پس این یعنی اینکه

that I have to be very cautious about creating these pieces.

من باید موقع ساخت این ها خیلی مراقب باشم.

I have to really follow best journalistic practices

باید تمام قواعد روزنامه نگاری را رعایت کنم.

and make sure that these powerful stories

و مطمئن باشم که این داستان های تاثیر گذار

are built with integrity.

بدون عیب پیاده سازی می شوند.

If we don't capture the material ourselves,

اگر ما اطلاعات را خودمان جمع آوری نمی کنیم.

we have to be extremely exacting

باید کاملا دقیق باشیم.

about figuring out the provenance and where did this stuff come from

باید بدانیم منبع تمام اطلاعاتی که داریم از کجاست

and is it authentic?

و اینکه آیا واقعا معتبراند؟

Let me give you an example.

بذارید مثالی بزنم.

With this Trayvon Martin case, this is a guy, a kid,

با موضوع ترایون مارتین، این فرد یک بچه است

who was 17 years old and he bought soda and a candy at a store,

که ۱۷ سال داشته و یک نوشابه و یک شکلات از مغازه ای می خرد

and on his way home he was tracked by a neighborhood watchman

در راه برگشتش توسط یکی از نگهبانان آن محله دنبال میشود

named George Zimmerman who ended up shooting and killing him.

که اسمش جورج زیمرمن بوده و در آخر او را می کشد.

To make that piece,

برای ساخت آن خبر

we got the architectural drawings of the entire complex,

ما طراحی تمام اجزای معماری مجتمع را گرفتیم.

and we rebuilt the entire scene inside and out, based on those drawings.

و تمام صحنه را از داخل و خارج مطابق با طراحی ها ساختیم.

All of the action

تمامی حرکات

is informed by the real 911 recorded calls to the police.

از تماس های گزارش شده به پلیس جمع آوری شده.

And interestingly, we broke some news with this story.

و جالب اینکه ما اخبار جدیدی درباره ی این خبر پیدا کردیم.

The forensic house that did the audio reconstruction, Primeau Productions,

پزشکی قانونی که صدا را بازسازی کرده بود. استدیو پرای مو

they say that they would testify

آن ها تصدیق کردند که

that George Zimmerman, when he got out of the car,

زمانی که جورج زیمرمن از ماشین خارج شده

he cocked his gun before he went to give chase to Martin.

ضامن تفنگش را پیش از اینکه دنبال مارتین برود کشیده

So you can see that the basic tenets of journalism,

پس می توانید ببینید که این اصول اولیه روزنامه نگاری

they don't really change here, right?

خیلی تغییر نمی کنند. مگر نه؟

We're still following the same principles that we would always.

ما همچنان قواعدی که همیشه رعایت می کردیم را دنبال می کنیم

What is different is the sense of being on scene,

تنها تفاوت حس بودن در صحنه است

whether you're watching a guy collapse from hunger

چه اینکه ببینید کسی از گرسنگی روی زمین می افتد.

or feeling like you're in the middle of a bomb scene.

یا اینکه احساس کنید در یک صحنه ی بمب گذاری هستید.

And this is kind of what has driven me forward with these pieces,

و این چیزی هست که من را با این آثار جلو می برد.

and thinking about how to make them.

و فکر کردن در مورد چگونگی ساخت آن ها

We're trying to make this, obviously, beyond the headset, more available.

ما سعی می کنیم که در واقع خارج از هدست آن را در دسترس قرار بدهیم

We're creating mobile pieces like the Trayvon Martin piece.

ما داریم آثاری برای موبایل ها مثل داستان ترایون مارتین درست می کنیم.

And these things have had impact.

و این چیزها تاثیر زیادی داشتند.

I've had Americans tell me that they've donated,

من آمریکایی هایی را می شناسم که پول اهدا کرند.

direct deductions from their bank account, money to go to Syrian children refugees.

به صورت مستقیم از حسابشان برای کودک های مهاجر سوری

And "Hunger in LA," well, it's helped start

و "گشنگی در لس آنجلس" کمک هایش را شروع کرده.

a new form of doing journalism

یک فرم جدید از روزنامه نگاری

that I think is going to join all the other normal platforms

که فکر می کنم به پلتفرم‌های دیگر هم پیوند خواهد خورد.

in the future.

در آینده

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)