What happens when a city runs out of room for its dead | Alison Killing

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

So, I have an overlooked but potentially lucrative

یک فرصت سرمایه گذاری نادیده گرفته شده

investment opportunity for you.

اما بالقوه پرسود برایتان دارم.

Over the past 10 years in the UK,

درطول ۱۰ سال گذشته در بریتانیا

the return on burial plots has outperformed the UK property market

نرخ بازده قطعات خاکسپاری نسبت به بازار مستغلات بریتانیا

by a ratio of around three to one.

حدود سه به یک بوده است.

There are private cemeteries being set up with plots for sale to investors,

آنجا آرامگاه‌های خصوصی هستند که برای فروش به سرمایه‌گذاران واگذار می‌شوند،

and they start at around 3,900 pounds.

و قیمت آنها از ٣٫٩٠٠ پوند شروع می‌شود.

And they're projected to achieve about 40 percent growth.

و چشم انداز رشد ٤٠ درصدی دارند.

The biggest advantage is that this is a market with continuous demand.

بزرگترین مزیت آن این است که بازار تقاضای دائمی دارد.

Now, this is a real proposition,

خب این یک پیشنهاد واقعی است،

and there are companies out there that really are offering this investment,

و بیرون از اینجا شرکتهایی هستند که واقعاً این سرمایه گذاری را ارائه می‌کنند،

but my interest in it is quite different.

اما علاقمندی من به آن، کاملاً متفاوت است.

I'm an architect and urban designer,

من معمار و طراح شهری هستم،

and for the past year and a half,

و ظرف یک سال و نیم گذشته،

I've been looking at approaches to death and dying

رویکردهای مربوط به مرگ و میر را بررسی کرده‌ام

and at how they've shaped our cities and the buildings within them.

و اینکه چگونه آنها شهرها و ساختمانهای داخل آنها را شکل داده‌اند.

So in the summer, I did my first exhibition

خُب در تابستان، من اولین نمایشگاه ام را

on death and architecture in Venice,

درباره مرگ و معماری در ونیز برگزار کردم،

and it was called "Death in Venice."

و «مرگ در ونیز» نام گرفت.

And because death is a subject

و چون مرگ موضوعی است

that many of us find quite uncomfortable to talk about,

که تعداد زیادی از ما اصلاً راحت نیستیم راجع به آن حرف بزنیم،

the exhibition was designed to be quite playful,

نمایشگاه جوری طراحی شد که کاملاً سرزنده باشد،

so that people would literally engage with it.

تا مردم به معنای واقعی کلمه با آن درگیر شوند.

So one of our exhibits was an interactive map of London

لذا یکی از نمایشگاههای ما یک نقشه تعاملی از لندن بود

which showed just how much of the real estate in the city

که نشان داد چه تعداد از املاک شهر

is given over to death.

به مرگ تخصیص یافته‌اند.

As you wave your hand across the map,

همانطور که دستتان را روی نقشه تکان می‌دهید،

the name of the piece of real estate -- the building or the cemetery --

اسم آن قطعه از ملک-- ساختمان یا قبرستان--

is revealed.

معلوم می‌شود.

And those white shapes that you can see,

و آن شکل‌های سفیدی که می‌توانید ببینید

they're all of the hospitals and hospices

همگی بیمارستان و بیمارسرا

and mortuaries and cemeteries in the city.

و مرده شویخانه و گورستان در این شهر هستند.

In fact, the majority are cemeteries.

در حقیقت، اکثریت گورستانند.

We wanted to show that, even though death and burial are things

می‌خواستیم نشان دهیم که اگرچه مرگ و دفن چیزهایی هستند

that we might not think about,

که ممکن است به آنها فکر نکنیم،

they're all around us, and they're important parts of our cities.

همه جا اطراف ما بوده، و قسمتهای مهم شهر ما هستند.

So about half a million people die in the UK each year,

خُب هرساله حدود نیم میلیون نفر در بریتانیا می‌میرند،

and of those, around a quarter will want to be buried.

و حدود یک چهارم از آن افراد مایلند دفن شوند.

But the UK, like many Western European countries,

اما بریتانیا، مثل بسیاری از کشورهای اروپای غربی،

is running out of burial space,

مکانهای دفنش رو به اتمام است،

especially in the major cities.

بخصوص در شهرهای مهم.

And the Greater London Authority has been aware of this for a while,

و مقامات لندن مدتهاست که به این موضوع واقف هستند،

and the main causes are population growth,

و دلایل اصلی رشد جمعیت است،

the fact that existing cemeteries are almost full.

حقیقتی که گورستانهای کنونی تقریبا پر هستند.

There's a custom in the UK that graves are considered to be occupied forever,

رسمی در بریتانیا هست که گورها برای همیشه اشغال باقی می‌مانند،

and there's also development pressure -- people want to use that same land

و به همین صورت فشارهای توسعه نیز هست مردم می‌خواهند همان زمین را

to build houses or offices or shops.

برای ساخت مسکن، دفتر یا مغازه استفاده کنند.

So they came up with a few solutions.

بنابراین به چند راه حل رسیدند.

They were like, well, maybe we can reuse those graves after 50 years.

مثلا اینکه شاید بتوانید همان گورها را بعد از ٥٠ سال مجدد استفاده کنید.

Or maybe we can bury people, like, four deep,

یا شاید بتوانیم مردم را در چهار طبقه دفن کنیم،

so that four people can be buried in the same plot,

یعنی بتوان در یک محل چهار نفر را دفن کرد،

and we can make more efficient use of the land that way,

و بدین نحو می‌توانیم استفاده بهینه‌تری از زمین کنیم،

and in that way, hopefully London will still have space to bury people

و امیدواریم که لندن در آینده نزدیک هنوز جا برای دفن مردم

in the near future.

داشته باشد.

But, traditionally, cemeteries haven't been taken care of

اما از قدیم، گورستانها زیر نظر

by the local authority.

مقامات محلی اداره نمی‌شوند.

In fact, the surprising thing is that there's no legal obligation

در واقع، تعجب آور است که در بریتانیا هیچ تعهد قانونی

on anyone in the UK to provide burial space.

برعهده هیچ کس نیست تا محل دفن را فراهم کند.

Traditionally, it's been done by private and religious organizations,

از قدیم، این‌کار توسط نهادهای خصوصی و مذهبی از قبیل

like churches and mosques and synagogues.

کلیساها، مساجد و کنیسه‌ها صورت می‌گیرد.

But there's also occasionally been a for-profit group

اما هر ازچندی گروههای ذینفع

who has wanted to get in on the act.

نیز مایل به فعالیت در آن هستند.

And, you know, they look at the small size of a burial plot

و می‌دانید، آنها بدنبال قطعات دفن در اندازه‌های کوچک

and that high cost,

و قیمت بالا هستند،

and it looks like there's serious money to be made.

و از قرار معلوم پول خوبی هم در آن است.

So, actually, if you want to go out and start your own cemetery,

پس راستش ، اگر بخواهید گورستان خود را راه بیندازید،

you kind of can.

یه جورهایی می‌توانید.

There was this couple in South Wales,

این زوج در ولز جنوبی،

and they had a farmhouse and a load of fields next to it,

یک خانه کشاورزی و کلی زمین کنار آن داشتند،

and they wanted to develop the land.

و می‌خواستند زمین را گسترش دهند.

They had a load of ideas.

کلی ایده داشتند.

They first thought about making a caravan park,

اولین ایده ساخت پارکی بود که کاروانها در آن اقامت کنند،

but the council said no.

اما شورا مخالفت کرد.

And then they wanted to make a fish farm

بعد خواستند مزرعه ماهی راه بیندازند

and again the council said no.

بازهم شورا مخالفت کرد.

Then they hit on the idea of making a cemetery

بعد فکر ساخت گورستان به سرشان زد

and they calculated that by doing this,

و حساب کردند با انجام این کار،

they could increase the value of their land

ارزش زمین خود را از٩٥٫٠٠٠ پوند

from about 95,000 pounds to over one million pounds.

تا بیش از یک میلیون پوند افزایش می‌دادند.

But just to come back to this idea of making profit from cemeteries,

اما این ایده بهره‌‌مند شدن از قبرستان،

like, it's kind of ludicrous, right?

یک جورهایی مسخره است، نه؟

The thing is that the high cost of those burial plots

مسئله این است که نرخ بالای این قطعه‌های دفن

is actually very misleading.

در واقع غلط‌ انداز است.

They look like they're expensive,

بنظر گران هستند،

but that cost reflects the fact that you need to maintain the burial plot --

اما این هزینه نشانگر این واقعیت است که باید قطعه خاکسپاری را نگهداری کنید،

like, someone has to cut the grass for the next 50 years.

یعنی یک نفر باید برای ٥٠ سال آینده چمنهای آن را کوتاه کند.

That means it's very difficult to make money from cemeteries.

این یعنی پول درآوردن از گورستان کار دشواری است.

And it's the reason that normally they're run by the council

و این دلیلی است که معمولا شوراها

or by a not-for-profit group.

یا گروههای غیرانتفاعی گرداننده آنها هستند.

But anyway, the council granted these people permission,

اما در هر صورت، شورا مجوز آن را به افراد می‌دهد،

and they're now trying to build their cemetery.

و آنها در حال حاضر سعی در ساخت گورستان خود را دارند.

So just to explain to you kind of how this works:

پس ساده برایتان توضیح می‌دهم چطور این اتفاق می‌افتد:

If I want to build something in the UK,

اگر بخواهم چیزی در بریتانیا بسازم،

like a cemetery for example,

یک گورستان بعنوان مثال،

then I have to apply for planning permission first.

ابتدا باید مجوز کار را بگیرم.

So if I want to build a new office building for a client

خب اگر بخواهم یک ساختمان تجاری برای مشتری بسازم،

or if I want to extend my home

یا اگر بخواهم خانه‌ام را بزرگتر کنم،

or, you know, if I have a shop and I want to convert it into an office,

یا می‌دانید، اگر مغازه‌ای داشته و بخواهم آنرا به یک دفتر کار تبدیل کنم،

I have to do a load of drawings,

باید کلی طرح بکشم،

and I submit them to the council for permission.

و آنها را برای اخذ مجوز به شورا ارائه دهم.

And they'll look at things like how it fits in the surroundings.

و آنها چیزهایی مثل چگونگی تناسب آن با محله کنونی را در نظر می‌گیرند.

So they'll look at what it looks like.

این که چطور به نظر می‌رسد.

But they'll also think about things like what impact is it going to have

اما آنها چیزهای دیگری را نیز بررسی می‌کنند

on the local environment?

از این قبیل که چه تاثیری بر محیط محله خواهد گذاشت؟

And they'll be thinking about things like,

و موارد دیگر را هم در نظر می‌گیرند،

is this thing going to cause pollution

این کهمثلا باعث آلودگی خواهد شد

or is there going to be a lot of traffic

یا کلی ترافیک ایجاد می‌کند

that wants to go to this thing that I've built?

تا اینکه به چیزی برسند که من ساخته‌ام؟

But also good things.

همچنین چیزهای خوب.

Is it going to add local services like shops to the neighborhood

آیا خدمات محلی مثل مغازه در محله ایجاد می کند

that local people would like to use?

جایی که مردم محلی دوست داشته باشند؟

And they'll weigh up the advantages and the disadvantages

و آنها نکات مثبت و منفی را سنگین و سبک کرده

and they'll make a decision.

و تصمیم گیری می‌کنند.

So that's how it works if I want to build a large cemetery.

خب این روند ساخت یک گورستان بزرگ است.

But what if I've got a piece of land

اما اگر یک قطعه زمین کوچک داشته

and I just want to bury a few people, like five or six?

و بخواهم چند نفر، مثلا پنج یا شش نفر، را دفن کنم چطور؟

Well, then -- actually, I don't need permission from anyone!

خب، آن وقت -- راستش نیاز به مجوز از کسی ندارم!

There's actually almost no regulation in the UK around burial,

در واقع هیچ قانونی در بریتانیا برای دفن وجود ندارد،

and the little bit that there is, is about not polluting water courses,

یک کم فقط در مورد عدم آلودگی جریانهای آبی،

like not polluting rivers or groundwater.

مثل آلوده نکردن رودها یا آبهای زیرزمینی است.

So actually, if you want to go and make your own mini-cemetery,

پس در واقع، اگر بخواهید گورستان کوچک خود را بسازید،

then you can.

پس می‌توانید.

But I mean, like -- really, who does this? Right?

اما منظورم این است، واقعا، کسی این کار را می‌کند، نه؟

Well, if you're an aristocratic family and you have a large estate,

خُب اگر شما یک خانواده اشرافی بوده و مستغلات بزرگی دارید،

then there's a chance that you'll have a mausoleum on it,

آن وقت احتمال این هست که یک آرامگاه در آن داشته،

and you'll bury your family there.

و خانواده تان را در آن دفن کنید.

But the really weird thing

اما چیز واقعا عجیب این است که

is that you don't need to have a piece of land of a certain size

لازم نیست قطعه‌ای زمین با اندازه‌ای مشخص داشته باشید

before you're allowed to start burying people on it.

قبل از اینکه اجازه دفن افراد در آن را به شما دهند.

And so that means that, technically,

پس اساسا به آن معنی است که

this applies to, like, the back garden of your house in the suburbs.

در حیاط پشتی خانه شما در حومه شهر نیز قابل اجرا است.

(Laughter)

(خنده)

So what if you wanted to try this yourself at home?

پس اگر بخواهید این کار را در خانه خود کنید، چه؟

Well, there's a few councils that have guidance on their website

خُب، چند شورا در وب سایتشان راهنمایهای لازم را دارند

which can help you.

که به شما کمک می‌کند.

So, the first thing that they tell you

خب، اولین چیزی که به شما می‌گویند

is that you need to have a certificate of burial before you can go ahead --

این است که قبل از شروع، مجوز دفن لازم دارید --

you're not allowed to just murder people and put them under the patio.

اجازه ندارید مردم را کشته و زیر بالکن دفنشان کنید.

(Laughter)

(خنده)

They also tell you that you need to keep a record of where the grave is.

همچنین به شما می‌گویند که لازم است گزارشی از محل قبر نگه دارید.

But that's pretty much it for formal requirements.

ولی تقریبا الزامات رسمی همین بود.

Now, they do warn you that your neighbors might not like this,

حالا، به شما می‌گویند که ممکن است همسایگان شما این ایده را پسند نکنند،

but, legally speaking, there's almost nothing that they can do about it.

اما، از لحاظ قانونی، هیچ کاری نمی‌توانند علیه آن انجام دهند.

And just in case any of you still had that profit idea in your mind

و در صورتی که هر یک از شما هنوز آن ایده سودآور را در سر دارید

about how much those burial plots cost

که این قطعه‌های دفن چقدر می‌ارزند،

and how much money you might be able to make,

و چقدر ممکن است پول در بیاورید،

they also warn that it might cause the value of your house

آنها به شما می‌گویند که احتمال دارد ارزش ملک شما

to drop by 20 percent.

تا ٢٠ درصد نیز کاهش بیابد.

Although, actually, it's more likely

اگر چه، در واقع، احتمالش زیاد است

that no one will want to buy your house at all after that.

که بعد از آن هیچ کس به هیچ وجه تمایلی به خرید خانه شما نداشته باشد.

So what I find fascinating about this

بدین ترتیب آنچه بنظرم جالب آمد،

is the fact that it kind of sums up many of our attitudes towards death.

حقیقتی است که این موضوع در کل به نحوی نگرش ما نسبت به مرگ را بیان می‌کند.

In the UK, and I think that the figures across Europe are probably similar,

در بریتانیا، و فکر کنم سرتاسر اروپا ارقام مشابه باشد،

only about 30 percent of people have ever talked to anyone

حدود ۳۰ درصد مردم هرگز با کسی درباره خواسته‌هایشان

about their wishes around death,

پیرامون مرگ صحبت نمی‌کنند،

and even for people over 75,

و حتی درمورد افراد بالای ٧٥ سال،

only 45 percent of people have ever talked about this.

تنها ٤٥ درصدشان در این مورد صحبت کردند.

And the reasons that people give ... you know,

و می دانید، دلیل آن این است،

they think that their death is far off

که آنها فکر می‌کنند مرگشان دور است،

or they think that they're going to make people uncomfortable

یا فکر می‌کنند که با این کار،

by talking about it.

آدمها را ناراحت می کنند.

And you know, to a certain extent,

و می دانید، تا حدی،

there are other people out there who are taking care of things for us.

افرادی هستند که مسئولیت این موارد را برایمان در دست بگیرند.

The government has all this regulation and bureaucracy around things

دولت تمام این قوانین و کاغذ بازیها حول مسائل

like burying a death, for example,

مربوط به دفن جسد را دارد،

and there's people like funeral directors

و افرادی مثل گردانندگان مراسم تدفین نیزهستند

who devote their entire working lives to this issue.

که تمام زندگی کاریشان را وقف این موضوع کردند.

But when it comes to our cities

ولی وقتی نوبت شهرهای ما می‌شود،

and thinking about how death fits in our cities,

و این فکر که چطور مرگ در شهرهای ما جای گرفته است،

there's much less regulation and design and thought

قوانین و طرح و ایده به مراتب بسیار کمتر است

than we might imagine.

از آنچه که تصور می‌کنیم.

So we're not thinking about this,

بنابراین ما در این باره فکر نمی‌کنیم،

but all of the people we imagine are thinking about it --

اما تمام افرادی که تصور می‌کنیم به آن فکر می‌کنند--

they're not taking care of it either.

کاری نیز در این مورد انجام نمی‌دهند.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)