Ismael Nazario: What I learned as a kid in jail

اسماعیل نظریو: آنچه من به عنوان یک نوجوان در زندان آموختم

Translator: Mohammad Reza Minoosepehr Reviewer: Leila Ataei

We need to change the culture in our jails and prisons,

فرهنگ زندان و مراکز اصلاح و تربیت ما باید تغییر کنند،

especially for young inmates.

خصوصا برای زندانیان نوجوان.

New York state is one of only two in the U.S.

ایالت نیویورک تنها یکی از دو ایالتی است،

that automatically arrests and tries 16- to 17-year-olds as adults.

که به صورت خودکار افراد ۱۶ تا ۱۷ سال رو در رده بزرگسالان زندانی می کنه.

This culture of violence takes these young people

این فرهنگ خشن افراد رو

and puts them in a hostile environment,

پس از دستگیری در محیطی پر تنش قرار می ده،

and the correctional officers pretty much allow any and everything to go on.

در این مراکز افسران اصلاح و تربیت مسئول اداره کل امور هستند.

There's not really much for these young people to do

این محیط در واقع برای جوانان

to actually enhance their talent and actually rehabilitate them.

زمینه ای را برای شکوفایی استعداد و یا حتی اصلاح آنها فراهم نمی کنه.

Until we can raise the age of criminal responsibility to 18,

تا زمانیکه که سن محکومیت قضایی تا ۱۸ سال افزایش نیافته،

we need to focus on changing the daily lives of these young people.

مجبوریم بر تغییر روند زندگی روزمره این جوانان تمرکز کنیم.

I know firsthand.

این مورد را من شخصا تجربه کردم.

Before I ever turned 18,

هنوز ۱۸ سالم نشده بود،

I spent approximately 400 days on Rikers Island,

که تقریبا ۴۰۰ روز را در زندان جزیره ریکرز گذروندم،

and to add to that

و اضافه کنم

I spent almost 300 days in solitary confinement,

که تقریبا ۳۰۰ روزش را در سلول انفرادی بودم،

and let me tell you this:

بذارید بهتون بگم:

Screaming at the top of your lungs all day on your cell door

هر روز با تمام توان در سلولی دربسته فریاد زدن

or screaming at the top of your lungs out the window,

و یا با تمام توان از پنجره به بیرون فریاد زدن

it gets tiring.

دیوانه کننده است.

Since there's not much for you to do while you're in there,

از آنجایی که در سلول کار زیادی برای انجام دادن ندارید

you start pacing back and forth in your cell,

شروع می کنید به مدام این طرف و اون طرف رفتن

you start talking to yourself,

و با خودتون صحیت کردن،

your thoughts start running wild,

ذهنتون به حالت آشفته ای بهم میریزه

and then your thoughts become your own worst enemy.

اونوقت بدترین دشمن شما میشه ذهنتون.

Jails are actually supposed to rehabilitate a person,

زندان در اصل باید فرد را اصلاح کنه،

not cause him or her to become more angry,

نه اینکه شخص را عصبی تر

frustrated, and feel more hopeless.

آشفته تر و ناامید تر کنه.

Since there's not a discharge plan put in place for these young people,

از آنجایی که هیچ برنامه ای برای دوران آزادی این جوانان وجود نداره،

they pretty much reenter society with nothing.

آنها این بار با دستانی خالی تر به جامعه بر میگردند.

And there's not really much for them to do to keep them from recidivating.

در اصل برنامه ای نیست که آنها را از ارتکاب دوباره جرم دور کنه.

But it all starts with the C.O.s.

قدم اول، اصلاح افسران اصلاح و تربیت است.

It's very easy for some people

اینکه مثل خیلی از افراد

to look at these correctional officers as the good guys

افسران تربیتی را افراد خوب تلقی کنیم

and the inmates as the bad guys,

و زندانیان را افراد بد، کار راحتی است،

or vice versa for some,

و یا در مواردی برعکس.

but it's a little more than that.

ولی به این سادگی نیست.

See, these C.O.s are normal, everyday people.

این افسران تربیتی افراد عادی هستند.

They come from the same neighborhoods as the population they "serve."

آنها از دل همان افرادی در می آیند که به آنها خدمت می کنند.

They're just normal people.

آنها فقط افراد عادی هستند.

They're not robots, and there's nothing special about them.

نه ربات هستند و نه از ذاتی جدا.

They do pretty much everything anybody else in society does.

آنها هم همان کارهایی را انجام می دهند که دیگر افراد جامعه انجام می دهند.

The male C.O.s want to talk and flirt with the female C.O.s.

مثلا افسران اصلاح و تربیت مرد دوست دارند با افسران زن تیک بزنند.

They play the little high school kid games with each other.

با همدیگه بازی های بچه گانه می کنند.

They politic with one another.

یا از سیاست حرف میزنند.

And the female C.O.s gossip to each other.

و یا افسران زن مدام غیبت میکنند.

So I spent numerous amounts of time with numerous amounts of C.O.s,

من ساعات زیادی را با تعداد بیشماری از این افسران اصلاح و تربیت گذراندم،

and let me tell you about this one in particular named Monroe.

بذارید درباره یکی از آنها به نام مونرو بهتون بگم.

One day he pulled me in between the A and B doors

یه بار اون منو بین ورودی A و B

which separate the north and south sides of our housing unit.

کشید که بخش شمالی و جنوبی بند ما رو جدا میکرد.

He pulled me there because I had a physical altercation

چون من درگیری فیزیکی با یکی دیگه از هم بندی هام داشتم

with another young man in my housing unit,

منو اونجا می کشید،

and he felt, since there was a female officer working on the floor,

از آنجایی که یکی از افسران خانم اون اطراف کار می کرد،

that I violated his shift.

فکر میکرد قوانین شیفت اونو زیر پا گذاشتم.

So he punched me in my chest.

برای همین با مشت کوبید توی سینه ام.

He kind of knocked the wind out of me.

جوری که نفسم بالا نمی اومد.

I wasn't impulsive, I didn't react right away,

کفری نشدم و واکنش آنی نشون ندادم.

because I know this is their house.

چون که می دونستم اونجا خانه اونهاست.

I have no wins.

هیچ شانسی ندارم.

All he has to do is pull his pin and backup will come immediately.

تنها کاری که باید کرد "سکوت" و اینجوری سریع جواب میده.

So I just gave him a look in his eyes

برای همین فقط توچشماش نگاه کردم

and I guess he saw the anger and frustration just burning,

و حدس میزنم آتش خشم و آشفتگی را در چشمانم دید

and he said to me,

بهم گفت:

"Your eyes are going to get you in a lot of trouble,

"این نگاهت برات دردسر سازتره،

because you're looking like you want to fight."

جوری نگاه میکنی که انگار میخواهی دعوا کنی."

So he commenced to taking off his utility belt,

برای همین شروع کرد به باز کردن فانوسخش

he took off his shirt and his badge,

لباس و درجه هاش رو در آورد.

and he said, "We could fight."

و گفت: "یالا، بیا جلو."

So I asked him, "You gonna hold it down?"

ازش پرسیدم: "دهنت چفته؟"

Now, that's a term that's commonly used on Rikers Island

این یه اصطلاح رایج تو ریکرزه.

meaning that you're not going to say anything to anybody,

یعنی که چیزی به کسی نمیگی،

and you're not going to report it.

و یا این کار رو گزارش نمیکنی.

He said, "Yeah, I'm gonna hold it down. You gonna hold it down?"

گفت: آره چفته. تو ام دهنت چفته؟

I didn't even respond.

حتی اینم جواب ندادم

I just punched him right in his face,

فقط با مشت گذاشتم تو صورتش

and we began fighting right then and there.

و به جون هم افتادیم

Towards the end of the fight, he slammed me up against the wall,

آخراش بود که منو گذاشت بیخ دیوار و گفت:

so while we were tussled up, he said to me, "You good?"

خوبی؟

as if he got the best of me,

فکر میکرد منو شکست داده

but in my mind, I know I got the best of him,

ولی می دونستم که شکست خورده

so I replied very cocky,

برای همین با غرور گفتم:

"Oh, I'm good, you good?"

من خوبم، تو خوبی؟

He said, "Yeah, I'm good, I'm good."

گفت: آره..خوبم...خوبم

We let go, he shook my hand, said he gave me my respect,

جداشدیم. بهم دست داد، باهام با احترام رفتار کرد

gave me a cigarette and sent me on my way.

یه سیگار بهم داد و راهی ام کرد.

Believe it or not, you come across some C.O.s on Rikers Island

باور کنید یا نه در ریکرز با افسرانی روبرو میشید

that'll fight you one-on-one.

که تک به تک باهاتون مبارزه می کنند.

They feel that they understand how it is,

اونها روش زندانیان رو میدونند،

and they feel that I'm going to meet you where you're at.

و میخوان از همان مسیری برن که ما در آن هستیم

Since this is how you commonly handle your disputes,

وقتی شما اختلافتون رو اینجوری حل می کنید،

we can handle it in that manner.

پس ما هم همینجوری حلش می کنیم.

I walk away from it like a man, you walk away from it like a man,

اینجوری هم من و هم تو مثل یک مرد میریم سراغ کارمون.

and that's it.

همین.

Some C.O.s feel that they're jailing with you.

بعضی از اونا حس میکنند که مثل شما زندانی اند.

This is why they have that mentality and that attitude

رفتار و کردار آنها

and they go by that concept.

بر طبق همین برداشت است.

In some instances, we're in it together with the C.O.s.

در بعضی موارد ما هم مثل همون افسران اصلاح و تربیت هستیم.

However, institutions need to give these correctional officers

ولی موسسه های مربوط باید به این افسران

proper trainings on how to properly deal with the adolescent population,

نحوه برخورد درست با قشر جوان

and they also need to give them proper trainings

و همچنین با قشری که مشکلات روانی دارند را

on how to deal with the mental health population as well.

به شیوه ای مناسب آموزش دهند.

These C.O.s play a big factor in these young people's lives

این افسران نقش مهمی در زندگی این جوانان دارند،

for x amount of time until a disposition is reached on their case.

آنهم برای زمانی طولانی تا وقتی که آنها به خودشون بیان.

So why not try to mentor these young people while they're there?

پس چرا به ابن جوانان زمانی که زندانی اند آموزش ندیم؟

Why not try to give them some type of insight to make a change,

چرا سعی نکنیم به آنها بینشی بدیم برای ایجاد تغییر

so once they reenter back into society,

تا وقتی که دوباره به جامعه برگشتند

they're doing something positive?

به کارهای مثبت دست بزنند؟

A second big thing to help our teens in jails is better programming.

قدم مهم بعدی برای کمک به نوجوانان زندانی برنامه ریزی درسته.

When I was on Rikers Island, the huge thing was solitary confinement.

وقتی من در جزیره ریکرز بودم کابوس بزرگ سلول انفرادی بود.

Solitary confinement was originally designed

سلول انفرادی در اصل برای

to break a person mentally, physically and emotionally.

خرد کردن فرد از نظر جسمی و روحی طراحی شده.

That's what it was designed for.

علت ساختش اینه.

The U.S. Attorney General recently released a report

دادستانی کل آمریکا اخیرا در گزارشی

stating that they're going to ban solitary confinement

در نیویورک لغو استفاده از سلول انفرادی

in New York state for teens.

برای نوجونان را عنوان کرد.

One thing that kept me sane while I was in solitary confinement was reading.

یکی از چیزهایی که در سلول انفرادی آرامم می کرد، خواندن بود.

I tried to educate myself as much as possible.

سعی می کردم تا اونجا که میشه یاد بگیرم.

I read any and everything I could get my hands on.

هر چی به دستم می رسید می خوندم.

And aside from that, I wrote music and short stories.

به علاوه داستان کوتاه و موسیقی هم می نوشتم.

Some programs that I feel would benefit our young people

برنامه های مشاوره ای به نظرم خیلی زیاد می تونه

are art therapy programs

به این جوانان کمک کنه.

for the kids that like to draw and have that talent,

برای بچه هایی که استعداد نقاشی دارند،

and what about the young individuals that are musically inclined?

یا جوانانی که در زمینه موسیقی مستعدند.

How about a music program for them that actually teaches them

یه برنامه موسیقی که به آنها واقعا

how to write and make music?

نت نویسی و آهنگ سازی رو یاد بده

Just a thought.

این نظر منه.

When adolescents come to Rikers Island,

جوانانی که به جزیره ریکرز فرستاده میشن،

C74, RNDC is the building that they're housed in.

در ساختمان RNDC در بند C74 زندان میشند.

That's nicknamed "gladiator school,"

اونجا بهش میگن" مدرسه گلادیاتورها،"

because you have a young individual coming in from the street

چون که جوانها رو از خیابان گرفتند

thinking that they're tough,

و فکر میکنند که آنها کله شقند

being surrounded by a bunch of other young individuals

اونها رو بین بقیه افراد جوانی قرار میدن

from all of the five boroughs, and everybody feels that they're tough.

که از پنج ناحیه مختلف گرفتند و در دید همه آنها یه مشت کله شقند.

So now you have a bunch of young gentlemen poking their chests out

در مقابل یه سری آدم متششخص دارید که با غرور سرشون رو بالا گرفتن

feeling that I have to prove I'm equally as tough as you

و باید اثبات کنند

or I'm tougher than you, you and you.

که من از تو یا تو سرسخت ترم.

But let's be honest:

بذارید رک بهتون بگم:

That culture is very dangerous and damaging to our young people.

این فرهنگه خطرناکیه و آسیب زیادی به جوانان میزنه.

We need to help institutions and these teens realize

ما باید به موسسه ها و این نوحوانان کمک کنیم تا بفهمند،

that they don't have to lead the previous lifestyle that they led

که آنها نباید همان سبک زندگی خیابانی

when they were on the street, that they can actually make a change.

که قبلا داشتن رو دنبال کنن وقتی می تونن تغییر کنند.

It's sad to report that while I was in prison,

این خیلی ناراحت کننده است که وقتی تو زندان بودم،

I used to hear dudes talking about when they get released from prison,

اغلب اوقات می شنیدم که بچه ها دور هم

what type of crimes they're going to commit

از کارای خلافی حرف میزنن

when they get back in the street.

که بعد آزادی میخواستند انجام بدن.

The conversations used to sound something like this:

حرفهای بین آنها چیزی شبیه این بود:

"Oh, when I hit the street, my brother got this connection

"وقتی برم بیرون برادرم رابط میشه،

for this, that and the third,"

برای این دو سه تا کار".

or, "My man over here got this connection for the low price.

یا " یه نفر رابط دارم برای این کار با قیمت کم کار میکنه.

Let's exchange information,"

بیا دربارش حرف بزنیم".

and, "When we hit the town, we're going to do it real big."

یا " بذار برگردیم ، ترتیب یه کار بزرگ رو می دیم"

I used to hear these conversations and think to myself, "Wow,

وقتی اینا رو می شنیدم با خودم می گفتم "وای"

these dudes are really talking about going back in the street

اینا دارن واقعا درباره خلافهایی که بعد آزادی

and committing future crimes."

میخوان انجام بدن حرف میزنن."

So I came up with a name for that:

یه اسمی برای این کار به ذهنم رسید:

I called it a go-back-to-jail-quick scheme

"بازگشت به زندان با قطار سریع والسیر"

because really, how long is that going to last?

چون واقعا آزادی شون چقدر طول می کشه؟

You get a retirement plan with that?

با این زمان کم برنامه ای برای دوران پیری دارید؟

Nice little pension? 401(k)? 403(b)?

یا یه حقوق بازنشستگی؟ مثلا طرح 401(k) یا 403(b)؟

You get health insurance? Dental?

بیمه درمان می گیرید؟ مثلا برای دندان پزشکی؟

(Laughter)

(خنده حضار)

But I will tell you this:

ولی من اینو بهتون میگم:

Being in jail and being in prison,

در زندان یا کانون اصلاح و تربیت

I came across some of the most intelligent, brilliant,

من بعضی از باهوش ترین و با استعداد ترین

and talented people that I would ever meet.

افراد عمرم رو دیدم.

I've seen individuals take a potato chip bag

افرادی رو دیدم که با پاکت چیپس

and turn it into the most beautiful picture frame.

زیباترین قاب عکس رو درست می کردند.

I've seen individuals take the state soap that's provided for free

افرادی رو دیدم با صابونی که مجانی به بخشها داده می شد

and turn them into the most beautiful sculptures

مجسمه های زیبایی درست می کردند درست شبیه

that would make Michelangelo look like a kindergartner made it.

مجسمه های میکل آنژی که کودکستانی ها درست می کنند.

At the age of 21, I was in a maximum-security prison

در ۲۱ سالگی در زندانی تمام امنیتی

called Elmira Correctional Facility.

به نام " کانون تربیتی المیرا" بودم.

I just came out of the weight shack from working out,

تازه از کار اجباری بیرون برگشته بودم

and I saw an older gentleman that I knew standing in the middle of the yard

که مرد مسن با شخصیتی که می شناختمش را دیدم وسط حیاط ایستاده و

just looking up at the sky.

داشت به آسمان نگاه می کرد.

Mind you, this older gentlemen was serving a 33-and-a-third-to-life sentence

اینم بگم که اون به ۳۳ سال و ۴ ماه به حبس محکوم بود

in which he already had served 20 years of that sentence.

و اون موقع ۲۰ سالش را گذرانده بود.

So I walk up to him and I said,

رفتم پیشش و گفتم:

"O.G., what's going on, man, you good?"

" چطوری مرد؟ خوبی؟ "

He looked at me, and he said, "Yeah, I'm good, young blood."

نگاهی بهم کرد و گفت : "خوبم جوونک"...

I'm like, "So what are you looking up at the sky for, man?

" چرا داری اینجوری به آسمان نگاه می کنی؟

What's so fascinating up there?"

چه چیزی جالبی اونجاست؟"

He said, "You look up and you tell me what you see."

گفت" تو نگاه کن و بهم بگو چی می بینی"

"Clouds." (Laughter)

"ابر". ( خنده حضار)

He said, "All right. What else do you see?"

گفت : "خب. دیگه چی می بینی؟"

At that time, it was a plane passing by.

اون موقع یه هواپیما داشت رد می شد.

I said, "All right, I see an airplane."

گفتم:" خب، یه هواپیما هم هست."

He said, "Exactly, and what's on that airplane?" "People."

گفت" دقیقا. و چی تو اون هواپیماست؟" " مردم"

"Exactly. Now where's that plane and those people going?"

"دقیقا. حالا اونا دارن کجا میرن؟"

"I don't know. You know?

" نمی دونم. تو می دونی؟"

Please let me know if you do. Then let me get some lottery numbers."

اگه می دونی بهم بگو. چند تا شماره بخت آزمایی هم برام بگیر".

He said, "You're missing the big picture, young blood.

گفت: " داری یه تصویر عظیم رو از دست میدی جوونک."

That plane with those people is going somewhere,

اون هواپیما و مسافراش دارن میرن به جایی،

while we're here stuck.

درحالی که ما اینجا گیر افتادیم.

The big picture is this:

اون تصویر عظیم این است:

That plane with those people going somewhere,

اون هواپیما و مسافراش به جایی میرن،

that's life passing us by while we behind these walls, stuck."

آن زندگی است که بر فراز سر ما "می گذرد" در حالیکه ما پشت این دیوارها "مانده ایم."

Ever since that day,

از اون موقع تا حالا

that sparked something in my mind and made me know I had to make a change.

اون حرف این جرقه را در ذهنم زد که "باید تغییر کنم".

Growing up, I was always a good, smart kid.

از کودکی، بچه باهوش و خوبی بودم.

Some people would say I was a little too smart for my own good.

بعضی ها می گفتند، برای خوب بودنم یه کم زیادی باهوشم.

I had dreams of becoming an architect or an archaeologist.

دوست داشتم مهندس معمار یا باستان شناس بشم.

Currently, I'm working at the Fortune Society,

الان در انجمن بازپروری اقبال مشغولم.

which is a reentry program,

که برنامه بازگشت دوباره به جامعه است،

and I work with people as a case manager that are at high risk for recidivism.

در آنجا من با افرادی که احتمال ارتکاب دوباره جرم آنها بالاست کار می کنم.

So I connect them with the services that they need

من آنها را به خدماتی که نیاز دارن وصل می کنم،

once they're released from jail and prison

تا وقتی که از زندان آزاد شدند

so they can make a positive transition back into society.

بتونند برای جامعه مثبت باشند.

If I was to see my 15-year-old self today,

اگه قرار بود امروز ۱۵ سالگی خودم رو ببینم،

I would sit down and talk to him and try to educate him

باهاش می نشستم و صحبت می کردم و سعی می کردم بهش آموزش بدم و

and I would let him know, "Listen, this is me. I'm you.

می گذاشتم بدونه: " من از خودتم. من هم مثل توام.

This is us. We are one.

این ما هستیم. ما یکی هستیم.

Everything that you're about to do, I know what you're gonna do

هرکاری که قرار است انجام بدی رو من از قبل می دونم

before you do it because I already did it,

چونکه قبلا انجامش دادم،

and I would encourage him not to hang out with x, y and z people.

تشویقش می کردم که مثلا با این گروه از افراد در جامعه نگرده.

I would tell him not to be in such-and-such place.

یا مثلا به یه همچین جاهایی نره.

I would tell him, keep your behind in school, man,

بهش می گفتم برگرد مدرسه ات مرد،

because that's where you need to be,

چون اونجا جاییکه باید باشی،

because that's what's going to get you somewhere in life.

چون اونجا در آینده جایگاهی را در زندگی بهت میده.

This is the message that we should be sharing

این پیامی است که ما باید با زنان و مردان جوان

with our young men and young women.

به اشتراک بگذاریم.

We shouldn't be treating them as adults and putting them in cultures of violence

نباید با آنها مانند بزرگسالان برخود کنیم و یا آنها را در فرهنگ خشنی قرار دهیم

that are nearly impossible for them to escape.

که گریز از آن برایشان تقریبا غیر ممکن است.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

( تشویق حضار)