What role does luck play in your life? | Barry Schwartz

Translator: Narges askary Reviewer: Masoud Motamedifar

Hello, everybody.

سلام به همگی.

I'm honored to be here to talk to you,

باعث افتخار من است که اینجا برای شما سخنرانی می‌کنم.

and what I'm going to talk about today is luck and justice

موضوعی که امروز درمورد آن صحبت خواهم کرد، شانس و عدالت است.

and the relation between them.

و ارتباط میان این دو.

Some years ago,

چند سال پیش،

a former student of mine called me

یکی از دانشجویان سابقم با من تماس گرفت

to talk about his daughter.

تا درمورد دخترش صحبت کند.

It turns out his daughter was a high school senior,

مشخص شد که دخترش دانش‌آموز سال آخر دبیرستان است.

was seriously interested in applying to Swarthmore,

و بطورجدی علاقمند به ورود به کالج سوارثمور بود،

where I taught,

جایی که من تدریس می‌کردم.

and he wanted to get my sense of whether she would get in.

و او می‌خواست نظر من را درمورد اینکه دخترش موفق می‌شود یا نه بداند.

Swarthmore is an extremely hard school to get into.

ورود به کالج سوارثمور دشواری زیادی دارد.

So I said, "Well, tell me about her."

پس من گفتم،«خب، درمورد دخترت بهم بگو.»

And he told me about her,

و او درموردش با من صحبت کرد.

what her grades were like, her board scores,

اینکه نمراتش و امتیازاتش چگونه بود،

her extracurricular activities.

فعالیت های ‌فوق‌برنامه‌ای‌اش.

And she just sounded like a superstar,

و اینکه او مثل یک فوق‌ستاره به ‌نظر می‌رسد.

wonderful, wonderful kid.

یک بچه فوق‌العاده و شگفت‌آور.

پس من گفتم، «او افسانه‌ای به ‌نظر می‌رسد.

So I said, "She sounds fabulous.

She sounds like just the kind of student

به‌نظر می‌رسد که او نمونه بارز دانش‌آموزی است،

that Swarthmore would love to have."

که سوارثمور دوست دارد داشته باشد.»

And so he said, "Well, does that mean that she'll get in?"

و سپس او گفت،«خب، آیا این یعنی که او موفق خواهد شد؟»

And I said, "No.

و من گفتم، «نه.

There just aren't enough spots in the Swarthmore class

در کلاس های سوارثمور جایگاه کافی

برای همه کسانی‌که خوب هستند وجود ندارد.

for everybody who's good.

There aren't enough spots at Harvard or Yale or Princeton or Stanford.

جایگاه کافی در هاروارد یا یل یا پرینستون یا استنفورد وجود ندارد.

There aren't enough spots at Google or Amazon or Apple.

جایگاه کافی در گوگل، آمازون یا اپل وجود ندارد.

There aren't enough spots at the TED Conference.

جایگاه کافی در کنفرانس‌های TED وجود ندارد.

There are an awful lot of good people,

افراد خوب بسیار زیادی وجود دارند.

and some of them are not going to make it."

و بعضی از آن‌ها موفق نخواهند شد.»

So he said, "Well, what are we supposed to do?"

و گفت،«خب، ما باید چه کار کنیم؟»

And I said, "That's a very good question."

گفتم، «سوال بسیار خوبی است.»

What are we supposed to do?

ما قرار است چه کار کنیم؟

And I know what colleges and universities have done.

من می‌دانم که کالج‌ها و دانشگاه‌ها چه کردند.

In the interest of fairness,

اگر بخواهیم انصاف را رعایت کنیم،

what they've done is they've kept ratcheting up the standards

کاری که آن‌ها انجام دادند بالا بردن استاندارد‌ها بوده است.

because it doesn't seem fair to admit less qualified people

چون قبول کردن افرادی که صلاحیت کمتری دارند،

and reject better qualified people,

و رد کردن کسانی‌ که صلاحیت بیشتری دارند، منصفانه نیست.

so you just keep raising the standards higher and higher

پس تو به بالا و بالاتر بردن استاندارد‌ها ادامه می‌دهی

until they're high enough that you can admit

تا اینکه آن‌ها به صلاحیت کافی برای پذیرفته شدن دست‌یابند.

only the number of students that you can fit.

فقط تعدادی از دانش‌آموزان شایسته را می‌توانید جمع کنید.

And this violates a lot of people's sense of what justice and fairness is.

و این نادیده گرفتن باعث می‌شود تا مردم حس‌ کنند که پس انصاف وعدالت چیست.

People in American society have different opinions

مردم در جامعه آمریکایی نظرات مختلفی دارند

about what it means to say that some sort of process is just,

درمورد معنای آن، که می‌گویند فقط نوعی از یک فرایند است،

but I think there's one thing that pretty much everyone agrees on,

ولی فکرمی‌کنم یک چیز وجود دارد که همگی در آن باهم موافقند.

that in a just system, a fair system,

که در یک سیستم، یک سیستم عادلانه،

people get what they deserve.

مردم به چیزی که حقشان است می‌رسند.

و چیزی که من به دانشجوی سابقم گفتم

And what I was telling my former student

این است که وقتی زمان پذیرش دانشگاه فرا رسید،

is that when it comes to college admissions,

it just isn't true that people get what they deserve.

اینکه مردم آنچه که سزاوارش هستند را به‌دست می‌آورند درست نیست.

Some people get what they deserve, and some people don't,

برخی از مردم به آنچه حقشان است می‌رسند و برخی نه،

and that's just the way it is.

و این تنها راهی است که هست.

When you ratchet up requirements as colleges have done,

وقتی سطح نیاز را بالامی‌برید همانطور که دانشگاه ها اینکار را کردند.

what you do is you create a crazy competition

چیزی که انجام داده‌اید به راه انداختن یک مسابقه دیوانه‌‌وار است

among high school kids,

میان دانش‌آموزان دبیرستانی،

because it's not adequate to be good,

زیرا خوب بودن کافی نیست،

it's not adequate to be good enough,

به اندازه کافی خوب بودن کافی نیست.

you have to be better than everybody else who is also applying.

شما باید بهتر از هرکس دیگری که درخواست ورود می‌دهد باشید.

And what this has done,

و کاری که این روش انجام داد،

or what this has contributed to,

یا چیزی که این روش به آن کمک کرد،

is a kind of epidemic of anxiety and depression

نوعی از همه‌گیری اضطراب و افسردگی است

that is just crushing our teenagers.

که تنها باعث تخریب نوجوانان ما می‌شود.

We are wrecking a generation with this kind of competition.

ما داریم یک نسل را با این نوع از رقابت نابود می‌کنیم.

As I was thinking about this,

همانطور که داشتم به این موضوع فکر می‌کردم،

it occurred to me there's a way to fix this problem.

به ذهنم خطورکرد که راهی برای حل این مشکل وجود دارد،

و این کاری است که می‌توانیم انجام دهیم:

And here's what we could do:

when people apply to college,

وقتی مردم به دانشگاه درخواست ورود می‌دهند،

we distinguish between the applicants who are good enough to be successful

بین متقاضیان تفاوت‌هایی قائل می‌شویم تا تشخیص دهیم کدامشان به‌قدر کافی خوبند

and the ones who aren't,

تا موفق شوند و کدامشان خوب نیستند،

and we reject the ones who aren't good enough to be successful,

و آن‌هایی را که به اندازه کافی خوب نیستند تا موفق شوند رد می‌کنیم،

and then we take all of the others, and we put their names in a hat,

و سپس نام بقیه را داخل کلاه قرار می‌دهیم،

and we just pick them out at random

و بصورت اتفاقی از بینشان انتخاب می‌کنیم

and admit them.

و قبولشان می‌کنیم.

In other words, we do college admissions by lottery,

به عبارت دیگر، پذیرش دانشگاه را بصورت قرعه‌کشی برگزار می‌کنیم،

and maybe we do job offers at tech companies by lottery,

و شاید پیشنهادات شغلی در شرکت های فناوری را بصورت قرعه‌کشی انجام می‌دهیم،

and -- perish the thought --

و--تفکر را نابود می‌‌کنیم--

maybe we even make decisions about who gets invited to talk at TED

شاید ما درمورد اینکه چه کسی را دعوت کنیم تا در TED سخنرانی کند را

by lottery.

بصورت قرعه‌کشی انجام می‌دهیم.

Now, don't misunderstand me,

حالا، اشتباه برداشت نکنید،

a lottery like this is not going to eliminate the injustice.

یک قرعه‌کشی مثل این، ناعدالتی را برطرف نخواهدکرد.

There will still be plenty of people who don't get what they deserve.

همچنان افرادی خواهند بود که به آنچه حقشان است نمی‌رسند.

But at least it's honest.

اما حداقل صادقانه است.

It reveals the injustice for what it is instead of pretending otherwise,

این روش، ناعدالتی را آشکار می‌کند به‌جای آنکه به چیز دیگری تظاهر کند،

and it punctures the incredible pressure balloon

و بادکنک غیرقابل‌قبول فشار را که امروزه

that our high school kids are now living under.

بچه های دبیرستانی ما زیرآن زندگی می‌کنند را سوراخ می‌کند.

So why is it that this perfectly reasonable proposal,

پس چرا این پیشنهاد کاملا خوب و منطقی است،

if I do say so myself,

اگر خودم بگویم،

doesn't get any serious discussion?

بحث جدی ندارد؟

I think I know why.

فکرکنم بدانم چرا.

I think it's that we hate the idea

فکرکنم به این خاطراست که از این فکرمتنفریم

that really important things in life might happen by luck or by chance,

که اتفاقات مهم زندگی ممکن است اتفاقی و شانسی رخ دهند،

that really important things in our lives are not under our control.

که کنترل اتفاقات مهم زندگیمان دست خودمان نیست.

I hate that idea.

من از این فکرمتنفرم.

It's not surprising that people hate that idea,

تعجب‌برانگیز نیست که مردم از این فکر متنفرند،

but it simply is the way things are.

اما همه چیز به همین سادگی درجریان است.

First of all, college admissions already is a lottery.

اول از همه، پذیرش دانشگاه ها همچنان یک قرعه‌کشی است.

It's just that the admissions officers pretend that it isn't.

فرقش این است که مسئولان پذیرش دانشگاه‌ها تظاهر می‌کنند که اینطور نیست.

So let's be honest about it.

پس بیایید درموردش صادق باشیم،

And second,

دوم اینکه،

I think if we appreciated that it was a lottery,

فکر می‌کنم اگر قبول کنیم که این یک قرعه‌کشی است،

it would also get us to acknowledge the importance of good fortune

باعث می‌شود که اهمیت خوش‌شانسی را تصدیق کنیم

in almost every one of our lives.

تقریبا در هرلحظه زندگیمان.

Take me.

من را باورکنید.

Almost all the most significant events in my life have occurred,

تقریبا تمام اتفاقت مهم زندگی من رخ داده‌اند،

to a large degree,

تا حد زیادی،

as a result of good luck.

در نتیجه‌ی یک شانس خوب،

When I was in seventh grade, my family left New York

وقتی هفده ساله بودم، خانواده‌ام نیویورک را ترک کردند

and went to Westchester County.

و به شهرستان وینچستر رفتند،

Right at the beginning of school,

درست به هنگام بازشدن مدارس،

I met a lovely young girl who became my friend,

من دختر دوست‌داشتنی جوانی را ملاقات کردم که دوستم شد،

then she became my best friend,

و سپس به دوست صمیصمی‌ام تبدیل شد،

then she became my girlfriend

بعد از آن دوست‌دخترم شد

and then she became my wife.

و بعد همسرم شد.

Happily, she's been my wife now

خوشبختانه، هنوز هم همسرم است

for 52 years.

برای ۵۲ سال.

I had very little to do with this. This was a lucky accident.

من تلاش زیادی برای این انجام ندادم. این یک خوش‌شانسی تصادفی بود

I went off to college,

به دانشگاه رفتم،

and in my first semester, I signed up for a class in introduction to psychology.

و ترم اول، در یک کلاس مقدماتی روانشناسی ثبت‌نام کردم.

I didn't even know what psychology was,

من حتی نمی‌دانستم که روانشناسی چیست،

but it fit into my schedule and it met requirements,

اما در برنامه‌ام جا گرفت و نیا‌ز‌هایم را براورده کرد،

so I took it.

پس من هم برداشتمش.

And by luck, the class was taught

و از شانس کلاس توسط

by a superstar introductory psychology teacher, a legend.

یک معلم فوق‌ستاره روانشناسی مقدماتی، یک افسانه، تدریس می‌شد.

Because of that, I became a psychology major.

به همین دلیل، من به یک دانشجوی رشته روانشناسی تبدیل شدم.

Went off to graduate school.

برای تحصیلات تکمیلی‌ام.

I was finishing up.

داشتم دانشگاه را تمام می‌کردم.

A friend of mine who taught at Swarthmore decided

که یکی از دوستانم که در سوارثمور تدریس می‌کرد تصمیمی گرفت

he didn't want to be a professor anymore,

اینکه دیگر نمی‌خواست پروفسور باشد،

and so he quit to go to medical school.

و به دانشگاه پزشکی رفت.

The job that he occupied opened up,

همان شغلی که او به آن مشغول بود،

I applied for it, I got it,

من برای آن درخواست دادم، و قبول شدم،

the only job I've ever applied for.

تنها شغلی که برای داشتنش درخواست دادم.

I spent 45 years teaching at Swarthmore,

من ۴۵سال در سوارثمور تدریس کردم،

an institution that had an enormous impact on the shape that my career took.

موسسه‌ای که تاثیر زیادی بر شکلی که حرفه من ایجاد کرده ‌است داشت.

And to just give one last example,

و فقط یک مثال درآخر می‌زنم،

I was giving a talk about some of my work in New York,

من یک سخنرانی درمورد بعضی از کار‌هایم در نیویورک داشتم،

and there was somebody in the audience who came up to me after my talk.

و در میان حضار کسی بود که بعد از سخنرانی‌ام پیشم آمد.

He introduced himself.

خودش را معرفی کرد.

He said, "My name is Chris.

گفت، «نامم کریس است.

Would you like to give a talk at TED?"

آیا مایل هستید در TED سخنرانی کنید؟»

And my response was, "What's TED?"

و جواب من این بود که، «TED چیست؟»

Well, I mean, he told me,

خب، منظورم این است که، او به من گفت،

and TED then wasn't what it is now.

و آن زمان TEDچیزی نبود که الان هست.

But in the intervening years,

اما در سال‌های پیش‌آمده،

the talks I've given at TED have been watched

سخنرانی‌های من درTED دیده شدند

by more than 20 million people.

توسط بیشتر از ۲۰میلیون نفر.

So the conclusion is, I'm a lucky man.

پس نتیجه این است که، من مرد خوش‌شانسی هستم.

I'm lucky about my marriage.

من درمورد ازدواجم خوش‌شانسم.

I'm lucky about my education.

درمورد تحصیلاتم خوش‌شانسم.

I'm lucky about my career.

درمورد شغلم خوش‌شانسم.

And I'm lucky to have had a platform and a voice at something like TED.

و خوش‌شانس هستم که سکویی داشتم و صدایم در جایی مثل TED شنیده می‌شود.

آیا استحقاق موفقیتی را که به‌ دست‌آورده‌ام دارم؟

Did I deserve the success I've had?

Sure I deserve that success,

البته که مستحق آن هستم،

just as you probably deserve your success.

درست همانطور که احتمالا شما هم استحقاق داشتن موفقیتتان را دارید.

But lots of people also deserve successes like ours

اما همچنین بسیاری از مردم هستند که همچون ما استحقاق موفقیت را دارند.

who haven't had it.

کسانی ‌که آن را ندارند.

So do people get what they deserve?

خب آبا مردم چبزی که حقش را دارند به ‌دست می‌آورند؟

Is society just?

آیا جامعه عادل است؟

Of course not.

البته که نه.

Working hard and playing by the rules is just no guarantee of anything.

سخت کار کردن و رعایت قوانین تضمینی برای هیچ‌چیز نیست.

If we appreciate the inevitability of this kind of injustice

اگر قدر این ناعدالتی اجتناب‌ناپذیر

and the centrality of good fortune,

و قطعیت شانس خوب را بدانیم،

we might ask ourselves

ممکن است از خودمان بپرسیم

what responsibilities do we have

چه مسئولیت‌هایی داریم

to the people we are now celebrating as heroes in this time of the pandemic

درقبال افرادی که در این زمانه همه‌گیری بعنوان قهرمان از آن‌ها تجلیل می‌کنیم

when a serious illness befalls their family

وقتی‌که یک بیماری جدی خانواده را درگیر می‌کند

to make sure that they remain whole and their lives aren't ruined

و آن‌ها برای اطمینان از اینکه همه‌شان سالم می‌مانند

by the cost of dealing with the illness?

و زندگیشان نابود نمی‌شود، با این بیماری مقابله می‌کنند؟

What do we owe people who struggle,

ما چه چیزی به کسانی بدهکاریم

work hard and are less lucky than we are?

که سخت کار می‌کنند و کمتر از ما خوش‌شانس هستند؟

About a half century ago,

حدود نیم قرن پیش،

the philosopher John Rawls wrote a book called "A Theory of Justice,"

فیلسوف جان راول کتابی نوشت به نام «نظریه عدالت»

and in that book, he introduced a concept that he called "the veil of ignorance."

ودر این کتاب، مفهومی را معرفی کرد به نام «حجاب جهل».

The question he posed was:

سوالی که مطرح کرد این بود:

If you didn't know what your position in society was going to be,

اگر نمی‌دانستید قراربود موقعیتتان درجامعه چه باشد،

what kind of a society would you want to create?

دوست دارید چه نوع جامعه‌ای را بسازید؟

And what he suggested

و چیزی که پیشنهاد داد

is that when we don't know whether we're going to enter society

این است که وقتی نمی‌دانیم قصد ورود به جامعه را داریم

at the top or at the bottom,

در بهترین شرایط یا بدترین شرایط،

what we want is a society that is pretty damn equal,

چیزی که می‌خواهیم جامعه‌ای است که تا حد بسیار زیادی متعادل است،

so that even the unlucky

پس حتی بدشانسی هم

will be able to live decent, meaningful and satisfying lives.

می‌تواند زندگی با‌معنا و نجیبانه و رضایت‌بخشی داشته باشد.

So bring this back, all of you lucky, successful people, to your communities,

پس همه این افراد خوش‌شانس و مردم موفق را به جوامع خود برگردانید،

and do what you can to make sure that we honor and take care of

و کاری را انجام دهید که مطمئن شوید ما افتخار می‌کنیم و اهمیت می‌دهیم

people who are just as deserving of success as we are,

به مردمی که همچون ما لایق به موفقیت رسیدن هستند،

but just not as lucky.

اما فقط به اندازه ما خوش‌شانس نیستند.

Thank you.

ممنون.