Helping others makes us happier -- but it matters how we do it | Elizabeth Dunn

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Saba Rezaie

So, I have a pretty fun job,

خب، من شغل خیلی جالبی دارم،

which is to figure out what makes people happy.

اینکه بفهمم چه چیزی مردم را خوشحال می‌کند.

It's so fun, it might almost seen a little frivolous,

بقدری سرگرم کننده است که شاید کمی بیهوده به نظر بیاید،

especially at a time where we're being confronted

مخصوصا زمانی که

with some pretty depressing headlines.

با عناوین کاملا ناامید کننده‌ای مواجه می‌شویم.

But it turns out that studying happiness might provide a key

اما مشخص شده که مطالعه‌ی شادی ممکن است کلیدی

to solving some of the toughest problems we're facing.

برای حل بعضی از سخت‌ترین مشکلاتی که با آن مواجه می‌شویم فراهم کند.

It's taken me almost a decade to figure this out.

تقریبا یک دهه طول کشید تا این نکته را درک کنم.

Pretty early on in my career,

در اوایل شروع کار حرفه‌ای خود،

I published a paper in "Science" with my collaborators,

مقاله‌ای در «ساینس» با همکارانم منتشر کردم،

entitled, "Spending Money on Others Promotes Happiness."

با عنوان «خرج کردن برای دیگران شادی را افزایش می‌دهد.»

I was very confident in this conclusion,

به این نتیجه‌گیری کاملا مطمئن بودم،

except for one thing:

به جز یک چیز:

it didn't seem to apply to me.

به نظر در مورد من کاربردی نداشت.

(Laughter)

(خنده)

I hardly ever gave money to charity,

من به ندرت به خیریه پول می‌دادم،

and when I did,

و زمانی که می‌دادم،

I didn't feel that warm glow I was expecting.

آن تابش گرمی که انتظارش را داشتم احساس نمی‌کردم.

So I started to wonder if maybe there was something wrong with my research

بنابراین به این فکر افتادم که شاید اشتباهی در تحقیق من بود

or something wrong with me.

یا خودم ایرادی داشتم.

My own lackluster emotional response to giving was especially puzzling

واکنش بدون ذوق احساسی من به اهدا کردن به طور خاصی گیج کننده بود

because my follow-up studies revealed that even toddlers exhibited joy

چون مطالعات تکمیلی من نشان داد که حتی کودکان نوپا از اهدا کردن چیزی

from giving to others.

به دیگران احساس لذت می‌کنند.

In one experiment, my colleagues Kiley Hamlin, Lara Aknin and I

در آزمایش من و همکارانم، کایلی هملین و لارا آکنین،

brought kids just under the age of two into the lab.

کودکانی زیر دو سال را به آزمایشگاه آوردیم.

Now, as you might imagine,

همانطور که شاید تصور کنید،

we had to work with a resource that toddlers really care about,

ما باید با منبعی کار می‌کردیم که کودکان واقعا به آن اهمیت می‌دادند،

so we used the toddler equivalent of gold,

بنابراین از چیزی که برای کودکان معادل طلاست استفاده کردیم،

namely, Goldfish crackers.

به نام بیسکوئیت‌های ماهی شکل.

(Laughter)

(خنده)

We gave kids this windfall of Goldfish for themselves

ما این بیسکوئیت‌های باد آورده را به بچه‌ها دادیم که مال خودشان باشد

and a chance to give some of their Goldfish away

و با این شانس که مقداری از بیسکوئیت‌هایشان

to a puppet named Monkey.

را به عروسکی به نام مانکی بدهند.

(Video) Researcher: I found even more treats,

(ویدئو) محقق: من خوراکی بیشتری پیدا کرده‌ام

and I'm going to give them all to you.

و می‌خواهم همه‌ی آنها را به تو بدهم.

Toddler: Ooh. Thank you.

کودک: اوه. ممنونم.

Researcher: But, you know, I don't see any more treats.

محقق: اما می‌دانی، من هیچ خوراکی دیگری نمی‌بینم.

Will you give one to Monkey?

یکی را به مانکی می‌دهی؟

Toddler: Yeah. Researcher: Yeah?

کودک: بله. محقق: بله؟

Toddler: Yeah.

کودک: بله.

Here.

بفرما.

Researcher: Ooh, yummy. Mmmm.

محقق: اوه، خوشمزه است. آممم.

Toddler: All gone, he ate it.

کودک: تمام شد، آن را خورد.

Elizabeth Dunn: Now, we trained research assistants to watch these videos

الیزابت دان: اکنون، ما دستیاران تحقیق را آموزش دادیم تا ویدئوها را تماشا کنند

and code toddlers' emotional reactions.

و عکس‌العمل‌های احساسی کودکان را کد گذاری کنند.

Of course, we didn't tell them our hypotheses.

البته، ما فرضیات خودمان را به آنها نگفتیم.

The data revealed that toddlers were pretty happy

داده‌ها نشان داد کودکان خیلی خوشحال بودند

when they got this pile of Goldfish for themselves,

وقتی این حجم از بیسکوئیت‌ها را برای خودشان داشتند،

but they were actually even happier

اما در واقع حتی خوشحالتر بودند

when they got to give some of their Goldfish away.

وقتی که باید مقداری از بیسکوئیت‌هایشان را ببخشند.

And this warm glow of giving persists into adulthood.

و این تابش گرم دادن تا بزرگسالی ادامه می‌یابد.

When we analyzed surveys from more than 200,000 adults

وقتی ما تحقیق‌هایی را از بیش از ۲۰۰.۰۰۰ بزرگسال

across the globe,

از سرتاسر دنیا بررسی کردیم،

we saw that nearly a third of the world's population

مشاهده کردیم که تقریبا یک سوم از جمعیت جهان

reported giving at least some money to charity in the past month.

حداقل دادن کمی پول به خیریه را در ماه گذشته را اعلام کرده بودند.

Remarkably, in every major region of the world,

به طور قابل توجهی، درتمام مناطق بزرگ جهان،

people who gave money to charity were happier than those who did not,

افرادی که برای خیریه پول داده بودند خوشحال‌تر از آنهایی بودند که نداده بودند،

even after taking into account their own personal financial situation.

حتی بعد از درنظر گرفتن شرایط مالی خودشان.

And this correlation wasn't trivial.

و این همبستگی جزئی نبود.

It looked like giving to charity

به نظر می‌رسید کمک به خیریه

made about the same difference for happiness

همان میزان شادی ایجاد می‌کرد

as having twice as much income.

که دو برابر درآمد داشته باشید.

Now, as a researcher,

اکنون، به عنوان یک محقق،

if you're lucky enough to stumble on an effect

اگر آن اندازه خوش شانس هستید که از تاثیری سردرگم شوید

that replicates around the world in children and adults alike,

که درسرتاسر دنیا بین کودکان و بزرگسالان تکرار می‌شود،

you start to wonder:

شما به این فکر می‌افتید:

Could this be part of human nature?

آیا این می‌تواند بخشی از ذات انسان باشد؟

We know that pleasure reinforces adaptive behaviors

ما می‌دانیم که لذت بخشی از رفتارهای تطبیقی را تقویت می‌کند

like eating and sex

مانند خوردن و روابط جنسی

that help perpetuate our species,

که کمک می‌کند گونه‌های ما دوام پیدا کنند،

and it looked to me like giving might be one of those behaviors.

و به نظر من رسید که ممکن است اهدا کردن یکی از آن رفتارها باشد.

I was really excited about these ideas,

من واقعا درمورد این ایده‌ها هیجان زده بودم،

and I wrote about them in the "New York Times."

و درمورد آنها در «نیویورک تایمز» نوشتم.

One of the people who read this article

یکی از افرادی که این مقاله را خواند

was my accountant.

حسابدارم بود.

(Laughter)

(خنده)

Yeah.

بله.

At tax time, I found myself seated across from him,

زمان مالیات، خودم را می‌بینم که رو به روی او نشسته‌ام،

watching as he slowly tapped his pen

او را نگاه می‌کنم که به آرامی قلمش را روی

on the charitable giving line of my tax return

خط کمک به خیریه در اظهارنامه مالیاتی‌ام می‌زند

with this look of, like,

با نگاهی که،

poorly concealed disapproval.

سرزنش در آن به به سختی پنهان است.

(Laughter)

(خنده)

Despite building my career by showing how great giving can feel,

علی‌رغم ساخت حرفه‌ام برای نشان دادن اینکه اهدا کردن چه حس خوبی می‌تواند داشته باشد،

I actually wasn't doing very much of it.

خودم در حقیقت زیاد به آن عمل نمی‌کردم.

So I resolved to give more.

بنابراین تصمیم گرفتم بیشتر اهدا کنم.

Around that time,

در آن زمان،

devastating stories about the Syrian refugee crisis

داستان‌های نابودکننده‌ای درباره‌ی بحران پناهندگان سوری

were everywhere.

همه جا پخش بود.

I really wanted to help,

من واقعا می‌خواستم کمک کنم،

so I pulled out my credit card.

بنابراین کارت اعتباری‌ام را بیرون کشیدم.

I knew my donations would probably make a difference for someone somewhere,

می‌دانستم کمک من احتمالا در جایی برای کسی تفاوتی ایجاد خواهد کرد،

but going to the website of an effective charity

اما بعد از رفتن به وب سایت یک خیریه‌ی کارآمد

and entering my Visa number

و وارد کردن شماره [کارت اعتباری] ویزایم

still just didn't feel like enough.

همچنان حس کافی رضایت با من نبود .

That's when I learned about the Group of Five.

آن زمان بود که در مورد گروه پنج نفره آگاه شدم.

The Canadian government allows any five Canadians

دولت کانادا به هر پنج نفر کانادایی اجازه می‌دهد

to privately sponsor a family of refugees.

تا به صورت خصوصی حامی یک خانواده‌ی پناهنده شوند.

You have to raise enough money to support the family

شما باید به اندازه کافی پول داشته باشید تا از آن خانواده

for their first year in Canada,

در سال اولشان در کانادا حمایت کنید،

and then they literally get on a plane to your city.

و آنها به معنای واقعی سوارهواپیما می‌شوند و به شهر شما می‌آیند.

One of the things that I think is so cool about this program

یکی از چیزهایی که فکر می‌کنم درمورد این برنامه بسیار جالب است

is that no one is allowed to do it alone.

این است که کسی اجازه ندارد تنهایی آن را انجام دهد.

And instead of a Group of Five,

و به جای گروه پنج نفره،

we ended up partnering with a community organization

ما در نهایت با سازمانی اجتماعی شراکت کردیم

and forming a group of 25.

و گروهی ۲۵ نفره ساختیم.

After almost two years of paperwork and waiting,

بعد از حدود دو سال تشریفات اداری و انتظار،

we learned that our family would be arriving in Vancouver

فهمیدیم که خانواده‌ی ما

in less than six weeks.

در کمتر از شش هفته به ونکوور خواهد رسید

They had four sons and a daughter,

آنها چهار پسر و یک دختر داشتند،

so we raced to find them a place to live.

بنابراین به سرعت شروع به پیدا کردن مکانی برای زندگی آنها کردیم

We were very lucky to find them a house,

ما خوش شانس بودیم که خانه‌ای برای آنها پیدا کردیم،

but it needed quite a bit of work.

اما کار زیادی لازم داشت.

So my friends came out on evenings and weekends

بنابراین دوستان من شب‌ها و آخر هفته‌ها می‌آمدند

and painted and cleaned and assembled furniture.

و رنگ می‌کردند تمیز می‌کردند و اثاثیه‌ را سرهم می‌کردند.

When the big day came,

وقتی روز موعود رسید،

we filled their fridge with milk and fresh fruit

ما یخچال آنها را با شیر و میوه تازه پر کردیم

and headed to the airport to meet our family.

و به سمت فرودگاه رفتیم تا خانواده‌مان را ملاقات کنیم.

It was a little overwhelming for everyone,

برای همه کمی طاقت‌فرسا بود،

especially the four-year-old.

به خصوص برای کودک چهارساله.

His mother was reunited with her sister

مادرش به خواهر خود ملحق شده بود

who had come to Canada earlier through the same program.

که قبلا از طریق همین برنامه به کانادا آمده بود.

They hadn't seen each other in 15 years.

۱۵ سال بود که همدیگر را ندیده بودند.

When you hear that more than 5.6 million refugees have fled Syria,

وقتی می‌شنوید بیش از ۵.۶ میلیون پناهنده از سوریه فرار کرده‌اند،

you're faced with this tragedy

با مصیبتی مواجه می‌شوید

that the human brain hasn't really evolved to comprehend.

که مغز انسان واقعا برای درک آن تکامل نیافته است.

It's so abstract.

خیلی مفهومی است.

Before, if any of us had been asked to donate 15 hours a month

قبلا، اگر از کسی از ما خواسته شده بود ۱۵ ساعت در ماه

to help out with the refugee crisis,

برای کمک به بحران پناهندگان اهدا کند،

we probably would have said no.

ما احتمالا نه می‌گفتیم.

But as soon as we took our family to their new home in Vancouver,

اما به محض اینکه ما خانواده‌مان را به خانه‌ی جدیدشان در ونکور بردیم،

we all had the same realization:

همه ما درک یکسانی داشتیم:

we were just going to do whatever it took to help them be happy.

ما حاضر بودیم هر کاری کنیم که آنها را شاد کند.

This experience made me think a little more deeply about my research.

این تجربه باعث شد در مورد تحقیقم عمیق‌تر فکر کنم.

Back in my lab,

قبلا درآزمایشگاهم،

we'd seen the benefits of giving spike

دیده بودیم که مزایای اهدا افزایش می‌یابد

when people felt a real sense of connection with those they were helping

وقتی مردم حس ارتباطی واقعی با افرادی که به آنها کمک می‌کردند را لمس می‌کردند

and could easily envision the difference they were making

و به سادگی می‌توانستند تفاوتی که ایجاد می‌کنند را

in those individuals' lives.

در زندگی آن افراد ببینند.

For example, in one experiment,

برای مثال، در یک آزمایش،

we gave participants an opportunity to donate a bit of money

به شرکت کنندگان موقعیتی دادیم تا مقداری پول اهدا کنند

to either UNICEF or Spread the Net.

به یونیسف یا Spread the Net.

We chose these charities intentionally,

ما عمدا این خیریه‌ها را انتخاب کردیم،

because they were partners and shared the same critically important goal

چون آنها شریک بودند و هدف بسیار مهم یکسانی

of promoting children's health.

جهت افزایش سلامتی کودکان داشتند.

But I think UNICEF is just such a big, broad charity

اما فکر می‌کنم یونیسف آنچنان خیریه‌ی بزرگ و گسترده‌ای است

that it can be a little hard to envision

که تصور آن می‌تواند کمی سخت باشد

how your own small donation will make a difference.

که چگونه اهدای کوچ شما تفاوتی ایجاد کند.

In contrast, Spread the Net offers donors a concrete promise:

در مقابل، Spread the Net به اهدا کنندگان قولی ملموس می‌دهد:

for every 10 dollars donated,

به ازای هر۱۰ دلار اهدایی،

they provide one bed net to protect a child from malaria.

آنها یک تور پشه‌بند برای محافظت از یک کودک در مقابل مالاریا فراهم می‌کنند.

We saw that the more money people gave to Spread the Net,

ما دیدیم هر مقدار پول بیشتری که مردم برای Spread the Net می‌دادند،

the happier they reported feeling afterward.

بعدا احساس شادی بیشتری را گزارش می‌کردند.

In contrast, this emotional return on investment

برعکس آن، این برگشت احساسی در سرمایه‌گذاری

was completely eliminated when people gave money to UNICEF.

وقتی مردم کمکی به یونیسف می‌کردند کاملا حذف می‌شد.

So this suggests that just giving money to a worthwhile charity

بنابراین این نکته برداشت می‌شود که پول دادن به خیریه‌ای ارزنده

isn't always enough.

به تنهایی کافی نیست.

You need to be able to envision

شما نیاز دارید تصور کنید

how, exactly, your dollars are going to make a difference.

دلارهایتان دقیقا چگونه تفاوت ایجاد می‌کنند.

Of course, the Group of Five program takes this idea to a whole new level.

البته، گروه پنج نفره این ایده را به سطح کاملا جدیدی می‌برد.

When we first took on this project,

در ابتدا وقتی این پروژه را پذیرفتیم،

we would talk about when the refugees would arrive.

در مورد زمانی صحبت می‌کردیم که پناهندگان برسند.

Now, we just refer to them as our family.

اکنون، ما به آنها فقط به عنوان خانواده‌مان اشاره می‌کنیم.

Recently, we took the kids ice skating,

اخیرا، ما بچه‌ها را به اسکی روی یخ بردیم،

and later that day, my six-year-old, Oliver, asked me,

و بعدا در آن روز، الیور شش ساله‌ی من، از من پرسید،

"Mommy, who is the oldest kid in our family?"

«مامان، بزرگترین فرزند خانواده‌مان چه کسی هست؟»

I assumed he was talking about his plethora of cousins,

در ابتدا فکر کردم در مورد فرزندان اقوام نزدیک زیادی که داریم سوال می‌کند،

and he was talking about them,

و او داشت در مورد آنها صحبت می‌کرد،

but also about our Syrian family.

اما همینطورخانواده سوریه‌ای‌ ما.

Since our family arrived,

از وقتی خانواده‌مان رسید،

so many people and organizations have offered to help,

خیلی از افراد و سازمان‌ها پیشنهاد کمک کرده‌اند،

providing everything from free dental fillings

با فراهم کردن هرچیزی از پر کردن دندان

to summer camps.

تا اردوهای تابستانی.

It's made me see the goodness that exists in our community.

این کار باعث شده است خوبی که در جامعه ما هست را ببینم.

Thanks to one donation,

به لطف یکی از اهداها،

the kids got to go to bike camp,

بچه‌ها باید به اردوی دوچرخه‌سواری بروند،

and every day of the week,

و هر روز هفته،

some member of our group tried to be there to cheer for them.

بعضی از اعضای گروه سعی می‌کردند آنجا باشند تا آنها را تشویق کنند.

I happened to be there

اتفاقی آنجا بودم،

the day the training wheels were supposed to come off,

روزی که قرار بود چرخ‌های کمکی جدا شوند

and let me tell you, the four-year-old did not think this was a good idea.

و باید بگویم که چهارساله ما فکر نمی‌کرد ایده‌ی خوبی باشد.

So I went over and talked to him

بنابراین پیش او رفتم و با او

about the long-term benefits of riding without training wheels.

در مورد مزایای بلند مدت رانندگی کردن بدون چرخ‌های کمکی صحبت کردم.

(Laughter)

(خنده)

Then I remembered that he was four and barely spoke English.

و بعد یادم آمد که او فقط چهارسال دارد و به سختی انگلیسی حرف می‌زد.

So I reverted to two words he definitely knew:

بنابراین به کلمه‌ای برگشتم که او بلد بود:

ice cream.

بستنی.

You try without training wheels, I'll buy you ice cream.

اگر بدون چرخ‌های کمکی را امتحان کنی، برایت بستنی می‌خرم.

Here's what happened next.

این چیزی است که بعدا اتفاق افتاد.

(Video) ED: Yes. Yeah!

(ویدئو): الیزابت دان: بله. بله!

Kid: I'm gonna try.

کودک: می‌خواهم سعی کنم.

ED: Oh my God! Look at you go!

الیزابت: اوه خدای من! آفرین!

(Squealing) Look at you go! You're doing it all by yourself!

(جیغ) آفرین! تو داری تنهایی انجامش می‌دهی!

(Audience) (Laughter)

(حضار)(خنده)

(Video) ED: Good job!

(ویدئو) الیزابت دان: عالی بود!

(Audience) (Laughter)

(حضار)(خنده)

(Applause)

(تشویق)

ED: So this is the kind of helping that human beings evolved to enjoy,

الیزابت: خب این نوعی از کمک است که انسان برای لذت بردن ایجاد کرده است.

but for 40 years,

اما در طول ۴۰ سال،

Canada was the only country in the world

کانادا تنها کشوری در جهان بود

that allowed private citizens to sponsor refugees.

که اجازه داد شهروندان عادی حامی پناهندگان شوند.

Now -- Canada!

اکنون--کانادا!

(Applause)

(تشویق)

It's pretty great.

خیلی عالی است.

Now Australia and the UK are starting up similar programs.

اکنون استرالیا و انگلیس هم در حال شروع کردن برنامه‌های مشابهی هستند.

Just imagine how different the refugee crisis could look

تنها تصور کنید بحران پناهندگان چقدر می‌تواند متفاوت به نظر برسد

if more countries made this possible.

اگر کشورهای بیشتری این امر را ممکن می‌ساختند.

Creating these kinds of meaningful connections between individuals

ایجاد کردن این قبیل ارتباطات معنی‌دار بین افراد

provides an opportunity to deal with challenges

موقعیتی فراهم می‌کند که با چالش‌هایی سروکار داشته باشیم

that feel overwhelming.

که به نظر طاقت فرسا می‌آیند.

One of those challenges lies just blocks from where I'm standing right now,

یکی از آن چالش‌ها فقط چند بلوک با جایی که من اکنون ایستاده‌ام فاصله دارد،

in the Downtown Eastside of Vancouver.

در قسمت شرق مرکزشهر در ونکور.

By some measures, it's the poorest urban postal code in Canada.

با برخی معیارها، فقیرترین منطقه‌ی شهری در کاناداست.

We actually debated whether to bring over a family of refugees,

در حقیقت ما برای آوردن خانواده‌ای پناهنده مباحثه کردیم،

because there are so many people right here already struggling.

چون مردم زیادی همین جا وجود دارند که از قبل در حال تقلا کردن هستند.

My friend Evan told me that when he was a kid

دوستم ایوان به من گفت وقتی بچه بود

and his parents drove through this neighborhood,

و خانواده‌اش در این محله رانندگی می‌کردند،

he would duck down in the back seat.

در صندلی عقب با پایین بردن سرش خودش را مخفی می‌کرد.

But Evan's parents never would have guessed

اما والدین ایوان هیچوقت حدس نمی‌زدند

that when he grew up,

که وقتی او بزرگ شود،

he would open up the doors of a local restaurant

او درهای یک رستوران محلی را باز می‌کند

and invite this community inside to enjoy three-course dinners.

و این جامعه را برای لذت بردن از شامی کامل به داخل دعوت می‌کند.

The program that Evan helped build is called "Plenty of Plates,"

این برنامه که ایوان برای ایجاد آن کمک کرد «بشقاب‌های فراوان» نام دارد،

and the goal is not just to provide free meals

و هدف آن تنها این نیست که غذای رایگان بدهد

but to create moments of connection

بلکه لحظاتی ازارتباط ایجاد کند

between people who otherwise might never make eye contact.

بین مردمی که در غیر آن حالت حتی ممکن است تماس چشمی هم برقرار نکنند.

Each night, a local business sponsors the dinner

هر شب، یک کسب‌وکار بومی شام را پشتیبانی می‌کند

and sends a team of volunteers

و تیمی از داوطلبان اعزام می‌کند

who help make and serve the meal.

که برای پخت و سرو غذا کمک می‌کنند.

Afterward, the leftovers get distributed to people who are out on the street,

سپس، باقی‌مانده‌ها بین افرادی که بیرون در خیابان هستند توزیع می‌شود،

and importantly, there's enough money left

و مهم اینجاست، که پول کافی باقی بماند

to provide a thousand free lunches for this community

تا برای روزهای بعد هزار غذا برای این جماعت

in the days that follow.

فراهم کنند.

But the benefits of this program extend beyond food.

اما مزایای این برنامه فراتر از غذاست.

For the volunteers, it provides an opportunity to engage with people,

برای داوطلبان، موقعیتی فراهم می‌کند که با مردم سر و کار داشته باشند.

to sit down and hear their stories.

تا با آنها بنشینند و داستانهایشان را بشنوند.

After this experience, one volunteer changed his commute

بعد از این تجربه، یکی از داوطلبان مسیر رفت و برگشتش را تغییر داد

so that instead of avoiding this neighborhood,

تا به جای خودداری از این محله،

he walks through it,

از وسط آن عبور کند،

smiling or making eye contact as he passes familiar faces.

لبخند بزند و تماس چشمی برقرار کند وقتی از کنار چهره‌های آشنا عبور می‌کند.

All of us are capable of finding joy in giving.

همه‌ی ما قادر به پیدا کردن لذت در اهدا کردن هستیم.

But we shouldn't expect this to happen automatically.

اما نباید انتظار داشته باشیم این اتفاق به صورت خودکار بیفتد.

Spending money helping others doesn't necessarily promote happiness.

خرج کردن پول برای کمک به دیگران الزاما باعث افزایش شادی نمی‌شود.

Instead, it matters how we do it.

در عوض، مهم است که چطور انجامش می‌دهیم.

And if we want people to give more,

و اگر می‌خواهیم مردم بیشتر کمک کنند،

we need to subvert the way we think about charitable giving.

باید روشی را که در مورد کمک به خیریه فکر می‌کنیم تغییر دهیم.

We need to create opportunities to give

ما باید موقعیت‌هایی برای اهدا کردن ایجاد کنیم

that enable us to appreciate our shared humanity.

که ما را قادر می‌سازد انسانیت مشترکمان را ارج بنهیم.

If any of you work for a charity,

اگر هر کدام از شما برای یک خیریه کار کند،

don't reward your donors with pens or calendars.

به اهدا کنندگانتان خودکار و تقویم هدیه ندهید.

(Applause)

(تشویق)

Reward them with the opportunity

به آنها موقعیتی را جایزه بدهید

to see the specific impact that their generosity is having

که تاثیر خاصی که بخشندگی آنها می‌گذارد ببینند

and to connect with the individuals and communities they're helping.

و با افراد و جوامعی متصل شوند که به آنها کمک می‌کنند.

We're used to thinking about giving as something we should do.

ما عادت داریم به اهدا کردن به عنوان کاری که باید انجام دهیم فکر کنیم.

And it is.

و همینطورهم هست.

But in thinking about it this way,

اما در فکر کردن به آن به این شکل،

we're missing out on one of the best parts of being human:

ما داریم یکی از بهترین بخش‌های انسان بودن را از دست می‌دهیم:

that we have evolved to find joy in helping others.

که ما تکامل یافته‌ایم تا از کمک کردن به دیگران لذت ببریم.

Let's stop thinking about giving as just this moral obligation

بیایید فکر کردن در مورد اهدا کردن به عنوان یک اجبار اخلاقی را متوقف کنیم

and start thinking of it as a source of pleasure.

و به آن به عنوان منبعی از لذت فکر کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)