Brian Goldman: Doctors make mistakes. Can we talk about that?

برایان گُلدمن: دکترها هم مرتکب اشتباه میشوند. آیا میتوانیم در این مورد حرف بزنیم؟

Translator: Kaveh k. Reviewer: Shahram Eatezadi

I think we have to do something

من فکر میکنم ما باید در مورد یک بخش

about a piece of the culture of medicine that has to change.

از فرهنگ پزشکی، که نیاز به تغییر دارد، کاری بکنیم.

And I think it starts with one physician, and that's me.

و من معتقدم این کار از یک پزشک شروع میشود و آن پزشک من هستم.

And maybe I've been around long enough

و شاید من به اندازه کافی مشغول طبابت بوده ام

that I can afford to give away some of my false prestige

که بتوانم قسمتی از اعتبار غلط خودم را برای انجام دادن این کار

to be able to do that.

از دست بدهم.

Before I actually begin the meat of my talk,

قبل از اینکه لُب کلام را بگویم

let's begin with a bit of baseball.

بگذارید از بیسبال شروع کنیم

Hey, why not?

چرا که نه؟

We're near the end, we're getting close to the World Series.

نزدیک آخرهایش ( بازی های لیگ) هستیم و داریم به مسابقات جهانی نزدیک میشویم.

We all love baseball, don't we?

همه ما بیسبال دوست داریم، مگر نه؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Baseball is filled with some amazing statistics.

بیسبال پر از آمار و ارقام جالب است.

And there's hundreds of them.

و صدها مورد از این ارقام در بیسبال هست.

"Moneyball" is about to come out, and it's all about statistics

فیلم "مانی بال" تا چند وقت دیگر به روی پرده سینما می آید که کلا در مورد آمار و

and using statistics to build a great baseball team.

استفاده از آمار برای ساختن یک تیم بیسبال عالی است.

I'm going to focus on one stat

من میخواهم روی یک شاخص آماری تمرکز کنم

that I hope a lot of you have heard of.

که امیدوارم خیلی از شماها درباره آن بدانید.

It's called batting average.

اسم این شاخص، متوسط تعداد ضربه به توپ بیسبال ( بتینگ ) است

So we talk about a 300, a batter who bats 300.

پس وقتی میگوییم 300 ، ضربه زننده 300 تایی

That means that ballplayer batted safely, hit safely

این به این معناست که بازیکن ضربه زننده به طور مطمئنی

three times out of 10 at bats.

سه ضربه درست، از ده ضربه زده است.

That means hit the ball into the outfield,

یعنی با هر یک از این سه ضربه، توپ را به بیرون از محدوده فرستاده،

it dropped, it didn't get caught,

توپ افتاده، حریف موفق به گرفتن آن نشده،

and whoever tried to throw it to first base didn't get there in time

و هرکسی که سعی کرده آن را به خانه اول ( فیرست بیس) پرتاپ کند موفق نبوده.

and the runner was safe.

و بازیکن دونده ( رانر) کاملا امن بوده.

Three times out of 10.

سه تا از ده تا

Do you know what they call a 300 hitter

آیا میدانید یک بازیکن 300 تایی چه لقبی دارد؟

in Major League Baseball?

در لیگ برتر بیسبال آمریکا ؟

Good, really good,

خوب، خیلی خوب.

maybe an all-star.

شاید حتی منتخب.

Do you know what they call

آیا میدانید یک بازیکن 400 تایی را

a 400 baseball hitter?

چه صدا میکنند؟

That's somebody who hit, by the way,

توجه کنید این بازیکن بازیکنی است که

four times safely out of every 10.

از ده ضربه، چهار ضربه موفق دارد.

Legendary --

افسانه ای

as in Ted Williams legendary --

افسانه ای در حد "تد ویلیامز"

the last Major League Baseball player

آخرین بازیکن لیگ برتر آمریکا که موفق شد

to hit over 400 during a regular season.

بالای 400 ضربه در طول یک فصل بزند.

Now let's take this back into my world of medicine

حالا اجازه بدهید برگردیم به دنیای پزشکی من

where I'm a lot more comfortable,

جایی که من خیلی راحتترم،

or perhaps a bit less comfortable

یا شاید بعد از گفتن چیزی که میخواهم به شما بگویم

after what I'm going to talk to you about.

کمی کمتر احساس راحتی کنم

Suppose you have appendicitis

فرض کنید که آپاندیس دارید

and you're referred to a surgeon

و به یک جراح معرفی شدید

who's batting 400 on appendectomies.

که یک جراح آپاندیسیت 400 تایی است.

(Laughter)

(خنده حضار)

Somehow this isn't working out, is it?

یک جای کار مشکل دارد ، اینطور نیست؟

Now suppose you live

حالا فرض کنید شما

in a certain part of a certain remote place

در یک محله از یک جای دور افتاده زندگی میکنید

and you have a loved one

و یک نفر هست که به شدت مورد علافه شماست

who has blockages in two coronary arteries

و دچار انسداد عروق کرونر قلبی است

and your family doctor refers that loved one to a cardiologist

و دکتر خانواده شما این شخص مورد علاقه شما را به یک متخصص قلب و عروق معرفی میکند.

who's batting 200 on angioplasties.

که یک جراح 200 تایی است.

But, but, you know what?

ولی، ولی میدونید ؟

She's doing a lot better this year. She's on the comeback trail.

امسال خیلی بهتر شده، او در حال برگشت به اوج است.

And she's hitting a 257.

و حالا یک جراح 257 تایی شده.

Somehow this isn't working.

یک جای کار لنگ میزند.

But I'm going to ask you a question.

ولی من میخواهم یک سوال از شما بپرسم.

What do you think a batting average

شما فکر میکنید متوسط ضربه موفق برای یک

for a cardiac surgeon or a nurse practitioner

جراح عروق، یا یک پرستار

or an orthopedic surgeon,

یا یک جراح ارتوپد،

an OBGYN, a paramedic

یک متخصص زنان و زایمان، یک متخصص اورژانس

is supposed to be?

باید چقدر باشد؟

1,000, very good.

هزار (صد در صد)، بسیار عالی.

Now truth of the matter is,

حالا ، واقعیت این است که ،

nobody knows in all of medicine

هیچ کس در تمام دنیای پزشکی نمیداند

what a good surgeon

یک جراح خوب

or physician or paramedic

یا یک پزشک یا یک متخصص اورژانس

is supposed to bat.

چند ضربه موفق باید داشته باشد.

What we do though is we send each one of them, including myself,

البته کاری که ما میکنیم این است که تک تک آنها، از جمله خود من را

out into the world

میفرستیم به اجتماع

with the admonition, be perfect.

با یک راهنمایی، کامل باش

Never ever, ever make a mistake,

به هیچ عنوان هرگز و هرگز، اشتباه نکن.

but you worry about the details, about how that's going to happen.

ولی جزئیات و اینکه چطور میخواهی اینکار را بکنی را خودت حل کن.

And that was the message that I absorbed

و این پیامی بود که من در دوران تحصیل در

when I was in med school.

دانشکده پزشکی درک کردم.

I was an obsessive compulsive student.

من یک دانشجوی دارای وسواس فکری عملی بودم.

In high school, a classmate once said

در دبیرستان یک بار یکی از همکلاسی هایم گفت

that Brian Goldman would study for a blood test.

برایان گلدمن برای خون دادن هم باید درس بخواند.

(Laughter)

خنده حاضرین

And so I did.

و واقعا هم همینطور بود

And I studied in my little garret

من در اتاق زیر شیروانی کوچک خودم درس خواندم

at the nurses' residence at Toronto General Hospital,

در مجتمع پرستاران بیمارستان تورنتو

not far from here.

نه خیلی دور از اینجا.

And I memorized everything.

و همه چیز رو حفظ کردم.

I memorized in my anatomy class

سر کلاس آناتومی محل شروع

the origins and exertions of every muscle,

و جهت هرکدام از ماهیچه ها

every branch of every artery that came off the aorta,

هر شاخه ی هر رگ که از آئورت منشعب میشد

differential diagnoses obscure and common.

تشخیص های افتراقی معمول و غیر معمول را حفظ کردم.

I even knew the differential diagnosis

من حتی تشخیص افتراقی

in how to classify renal tubular acidosis.

در چگونگی دسته بندی اسیدوز لوله کلیوی را میدانستم

And all the while,

و تمام مدت،

I was amassing more and more knowledge.

دانسته های بیشتر و بیشتر انباشته می کردم.

And I did well, I graduated with honors,

و کارم رو خوب انجام دادم و با مدرک درجه عالی فارغ التحصیل شدم،

cum laude.

همراه با تمجید و تعریف.

And I came out of medical school

و از دانشکده با این تصور

with the impression

بیرون آمدم

that if I memorized everything and knew everything,

که اگر همه چیز را حفظ می کردم و همه چیز را میدانستم،

or as much as possible,

یا تا جایی که امکان داشت،

as close to everything as possible,

نزدیک به همه چیز را میدانستم،

that it would immunize me against making mistakes.

در اینصورت از اشتباه کردن مبری بودم.

And it worked

و این فرضیه درست بود

for a while,

برای مدتی،

until I met Mrs. Drucker.

تا زمانی که من خانم دراکر را ملاقات کردم

I was a resident at a teaching hospital here in Toronto

زمانی که خانم دراکر به بخش اورژانس آورده شد

when Mrs. Drucker was brought to the emergency department

من به عنوان دستیار در دوره رزیدنسی در یک بیمارستان آموزشی

of the hospital where I was working.

در تورنتو مشغول بودم

At the time I was assigned to the cardiology service

و در یک قالب چرخشی

on a cardiology rotation.

به بخش قلب و عروق فرستاده شده بودم.

And it was my job,

و کار من این بود که،

when the emergency staff called for a cardiology consult,

وقتی که کارکنان اورژانس یک جلسه مشاوره یرای یک بیمار تشکیل میدادند،

to see that patient in emerg.

آن مریض را در بخش اورژانس معاینه کنم.

and to report back to my attending.

و به پزشک معالج گزارش بدهم.

And I saw Mrs. Drucker, and she was breathless.

پس من خانم دراکر را معاینه کردم، او به نفس نفس افتاده بود و

And when I listened to her, she was making a wheezy sound.

وقتی گوش کردم، نفس او با صدای خس خس همراه بود،

And when I listened to her chest with a stethoscope,

و وقتی با گوشی به صدای سینه اش گوش دادم،

I could hear crackly sounds on both sides

متوجه صدای ترق ترقی از دو طرف شدم،

that told me that she was in congestive heart failure.

که به من میگفت که او دچار نارسایی احتقانی قلب شده است

This is a condition in which the heart fails,

این حالتی است که در آن قلب نارسا کار میکند

and instead of being able to pump all the blood forward,

و به جای اینکه تمام خون در جهت صحیح پمپ شود،

some of the blood backs up into the lung, the lungs fill up with blood,

کمی از خون در شش می ماند، ششها از خون پر میشوند،

and that's why you have shortness of breath.

و به همین دلیل است که دچار آن نفس نفس زدن میشوید.

And that wasn't a difficult diagnosis to make.

و تشخیص این بیماری کار سختی نبود.

I made it and I set to work treating her.

من تشخیص را انجام دادم و شروع به درمان کردم.

I gave her aspirin. I gave her medications to relieve the strain on her heart.

به او آسپیرین دادم. به او داروهایی دادم تا از فشار روی قلبش کم کنم.

I gave her medications that we call diuretics, water pills,

و برای اینکه مایعات اضافی را دفع کند،

to get her to pee out the access fluid.

به او داروهایی دادم که به آنها دیورتیک، ادرار آور میگوییم،

And over the course of the next hour and a half or two,

و طی مدت یک ساعت و نیم ، دوساعت بعدی

she started to feel better.

او شروع به خوب شدن کرد

And I felt really good.

و من احساس خیلی خوبی داشتم

And that's when I made my first mistake;

و در آن زمان اولین اشتباه را کردم:

I sent her home.

من او را به خانه فرستادم.

Actually, I made two more mistakes.

در واقع، من دو اشتباه دیگر هم کردم.

I sent her home

من اورا بدون صحبت کردن با پزشک معالج

without speaking to my attending.

به خانه فرستادم.

I didn't pick up the phone and do what I was supposed to do,

من تلفن را برنداشتم و کاری را که باید انجام میدادم، یعنی زنگ زدن

which was call my attending and run the story by him

به پزشک و چک کردن موضوع با او

so he would have a chance to see her for himself.

تا اینکه او هم شانس معاینه مریض را برای خودش داشته باشد را انجام ندادم.

And he knew her,

و او بیمار را می شناخت،

he would have been able to furnish additional information about her.

او می توانست جزئیات بیشتری در مورد بیمار مطرح کند.

Maybe I did it for a good reason.

شاید من این کار را با یک دلیل خوب انجام دادم.

Maybe I didn't want to be a high-maintenance resident.

شاید من نمیخواستم یک دستیار پر دردسر و وقت گیر باشم

Maybe I wanted to be so successful

شاید میخواستم آنقدر موفق باشم

and so able to take responsibility

و آنقدرتوانایی مسئولیت پذیری داشته باشم

that I would do so

که این کار را میکردم

and I would be able to take care of my attending's patients

و میتوانستم بدون اینکه مجبور باشم با پزشک معالج تماس بگیرم

without even having to contact him.

از عهده مریض های او بر بیایم

The second mistake that I made was worse.

اشتباه دوم من بدتر بود

In sending her home,

وقتی او را به خانه فرستادم

I disregarded a little voice deep down inside

یک صدای درونی را که به من میگفت

that was trying to tell me,

"گلدمن این فکر خوبی نیست. این کار را نکن"

"Goldman, not a good idea. Don't do this."

نشنیده گرفتم

In fact, so lacking in confidence was I

در حقیقت، آنچنان اعتماد به نفس پایینی داشتم

that I actually asked the nurse

که از پرستاری که از خانم دراکر

who was looking after Mrs. Drucker,

مراقبت میکرد، پرسیدم:

"Do you think it's okay if she goes home?"

"مشکلی نیست اگر بفرستمش خونه ؟"

And the nurse thought about it

و پرستار کمی فکر کرد

and said very matter-of-factly, "Yeah, I think she'll do okay."

و با اطمینان و خونسردی گفت: نه فکر میکنم خوب بشه

I can remember that like it was yesterday.

چنان واضح به یاد دارم که انگار دیروز بود.

So I signed the discharge papers,

پس من برگه های ترخیص مریض را امضا کردم،

and an ambulance came, paramedics came to take her home.

و یک آمبولانس آمد، متخصصین اورژانس آمدند تا اورا به خانه ببرند.

And I went back to my work on the wards.

و من برگشتم به بخش برای ادامه کارم

All the rest of that day,

تمام آن روز،

that afternoon,

آن بعد از ظهر،

I had this kind of gnawing feeling inside my stomach.

یک احساس نگرانی خوره مانند دائمی در شکمم داشتم

But I carried on with my work.

ولی به کارم ادامه دادم

And at the end of the day, I packed up to leave the hospital

در انتهای روز، وسایلم را جمع و جور کردم و از بیمارستان خارج شدم.

and walked to the parking lot

و به سمت پارکینگ رفتم

to take my car and drive home

تا ماشینم را بردارم و به خانه بروم

when I did something that I don't usually do.

همان موقع، کاری را کردم که معمولا نمیکنم.

I walked through the emergency department on my way home.

سر راهم به خانه، قدم زنان از بخش اورژانس رد شدم

And it was there that another nurse,

و آنجا بود که یک پرستار دیگر،

not the nurse who was looking after Mrs. Drucker before, but another nurse,

نه آن پرستاری که از خانم دراکر قبلا مرافبت میکرد، یک پرستار دیگر

said three words to me

سه کلمه به من گفت

that are the three words

سه کلمه ای که

that most emergency physicians I know dread.

اکثر دکتر های اورژانسی که من میشناسم از آن خوف دارند

Others in medicine dread them as well,

البته دیگر پزشکان نیز از آن می ترسند

but there's something particular about emergency medicine

ولی در مورد پزشکان اورژانس یک مسئله خاص وجود دارد

because we see patients so fleetingly.

و آن این که ما مریض ها را به سرعت برق و باد معاینه میکنیم.

The three words are:

آن سه کلمه اینها هستند:

Do you remember?

یادت می آید؟

"Do you remember that patient you sent home?"

همان پرستار دیگر خیلی حق به جانب پرسید.

the other nurse asked matter-of-factly.

"مریضی که فرستادی خونه یادت می آد؟"

"Well she's back,"

"خوب اون برگشته "

in just that tone of voice.

دقیقا با همین لحن

Well she was back all right.

خوب بله او برگشته بود

She was back and near death.

او برگشته بود و رو به موت بود

About an hour after she had arrived home,

حدود یک ساعت پس از رسیدن به خانه

after I'd sent her home,

بعد از اینکه من به خانه فرستادمش،

she collapsed and her family called 911

او از هوش رفت و خانواده اش با اورژانس تماس گرفتند

and the paramedics brought her back to the emergency department

و متخصصین او را به بخش اورژانس برگرداندند.

where she had a blood pressure of 50,

فشار خون او پنجاه بود،

which is in severe shock.

که به منزله شوک شدید است.

And she was barely breathing and she was blue.

و او تقریبا نفس نمیکشید و کبود شده بود

And the emerg. staff pulled out all the stops.

کارکنان اورژانس نهایت تلاش خود را کردند

They gave her medications to raise her blood pressure.

به او داروهایی دادند تا فشار خونش را بالا ببرند.

They put her on a ventilator.

به دستگاه تنفس مصنوعی وصلش کردند

And I was shocked

من شوکه شده بودم

and shaken to the core.

و با تمام وجود ترسیده بودم

And I went through this roller coaster,

بعد وارد یک دوره پر از فراز و نشیب احساسی و دلهره و نگرانی شدید شدم

because after they stabilized her,

چون بعد از اینکه وضعیت او پایدار شد،

she went to the intensive care unit,

به آی سی یو انتقالش دادند

and I hoped against hope that she would recover.

و من با تمام نا امیدی، امیدوار بودم که برگردد.

And over the next two or three days,

و بعد از دو سه روز،

it was clear that she was never going to wake up.

کاملا مشخص بود که او هیچوقت بیدار نخواهد شد

She had irreversible brain damage.

او دچار ضایعه مغزی دائمی شده بود

And the family gathered.

و خانواده او جمع شدند

And over the course of the next eight or nine days,

و طی هشت، نه روز

they resigned themselves to what was happening.

توانستند با اتفاقی که افتاده بود کنار بیایند

And at about the nine day mark, they let her go --

و سر روز نهم بود که گذاشتند برود

Mrs. Drucker,

خانم دراکر

a wife, a mother

یک همسر، یک مادر

and a grandmother.

و یک مادر بزرگ

They say you never forget the names

میگویند هیچوقت اسامی بیمارانی که فوت میکنند را

of those who die.

فراموش نمیکنی

And that was my first time to be acquainted with that.

و من برای اولین بار مجبور به لمس این واقعیت شدم

Over the next few weeks,

طی چند هفته ی بعد،

I beat myself up

خود خوری کردم

and I experienced for the first time

و برای اولین بار این شرمساری مضر

the unhealthy shame that exists

که در فرهنگ پزشکی ما هست را

in our culture of medicine --

این احساس انزوا و تنهایی را

where I felt alone, isolated,

تجربه کردم

not feeling the healthy kind of shame that you feel,

واین، آن احساس سالم شرمندگی که همه دارند نیست، نه

because you can't talk about it with your colleagues.

برای اینکه نمیتوانید در مورد این موضوع با همکارانتان صحبت کنید.

You know that healthy kind,

شما آن احساس سالم را میشناسید،

when you betray a secret that a best friend made you promise never to reveal

که وقتی به یک دوست صمیمی در مورد نگه داشتن یک راز خیانت میکنید

and then you get busted

و بعد گیر می افتید

and then your best friend confronts you

و با دوست صمیمیتان رو در رو میشوید

and you have terrible discussions,

و جر و بحث های تندی میکنید

but at the end of it all that sick feeling guides you

ولی آخر سر تمام آن حس بیمار گونه شرمندگی شما را راهنمایی میکند

and you say, I'll never make that mistake again.

و شما با خود میگویید، دیگر هیچوقت این اشتباه را نخواهم کرد.

And you make amends and you never make that mistake again.

و جبران میکنید و هیچوقت آن اشتباه را تکرار نمیکنید.

That's the kind of shame that is a teacher.

این احساس شرم، احساس آموزنده است.

The unhealthy shame I'm talking about

احساس شرم مضری که من از آن صحبت میکنم

is the one that makes you so sick inside.

آن احساسی است که به شما حالت تهوع شدید میدهد

It's the one that says,

آن احساسی است که میگوید،

not that what you did was bad,

نه تنها کاری که کردی بد بود،

but that you are bad.

بلکه تو خودت ذاتا بد هستی.

And it was what I was feeling.

و این احساسی بود که من داشتم

And it wasn't because of my attending; he was a doll.

و این نتیجه رفتار پزشک معالج نبود، اتفاقا او فوق االعاده بود

He talked to the family, and I'm quite sure that he smoothed things over

او با خانواده مریض صحبت کرد، و من مطمئنم که خیلی مسائل را راحت تر کرد

and made sure that I didn't get sued.

و مطمئن شد که من دادگاهی نشوم

And I kept asking myself these questions.

و من مدام از خودم این سوالات رو میپرسیدم

Why didn't I ask my attending? Why did I send her home?

چرا از پزشک معالج سوال نکردم؟ چرا مریض را به خانه فرستادم؟

And then at my worst moments:

و در بدترین لحظاتم :

Why did I make such a stupid mistake?

چرا آن چنان اشتباه احمقانه ای کردم؟

Why did I go into medicine?

چرا پزشکی خواندم؟

Slowly but surely,

قطعا، آهسته آهسته

it lifted.

این احساس سبکتر شد.

I began to feel a bit better.

کم کم احساسم بهتر شد،

And on a cloudy day,

و در یک روز ابری،

there was a crack in the clouds and the sun started to come out

که آفتاب از بین شیار کوچکی بین ابرها شروع به پدیدار شدن کرد

با خودم فکر کردم

and I wondered,

maybe I could feel better again.

شاید یک روز توانستم خوب بشوم.

And I made myself a bargain

و با خودم قراری گذاشتم

that if only I redouble my efforts to be perfect

که اگر تلاشم را برای کامل و بدون اشتباه بودن دو برابر کنم

and never make another mistake again,

و دیگر هیچوقت اشتباه نکنم

please make the voices stop.

بی زحمت، آن ندا های درونی و خودخوری ها را متوقف کن.

And they did.

و متوقف شدند

And I went back to work.

و دوباره مشغول به کار شدم

And then it happened again.

و بعد آن اتفاق دوباره تکرار شد.

Two years later I was an attending in the emergency department

دو سال بعد که من پزشک اورژانس بودم.

at a community hospital just north of Toronto,

در یک بیمارستان دولتی درست در شمال تورنتو

and I saw a 25 year-old man with a sore throat.

یک مریض بیست و پنج ساله با گلودرد را معاینه کردم

It was busy, I was in a bit of a hurry.

سرمان شلوغ بود، و من هم کمی عجله داشتم

He kept pointing here.

مدام به این قسمت اشاره میکرد.

I looked at his throat, it was a little bit pink.

داخل حلق او را نگاه کردم، کمی صورتی بود.

And I gave him a prescription for penicillin

و به او یک نسخه برای پنیسیلین دادم

and sent him on his way.

و مرخصش کردم.

And even as he was walking out the door,

و حتی وقتی داشت از در بیرون میرفت،

he was still sort of pointing to his throat.

هنوز به گلویش اشاره می کرد

And two days later I came to do my next emergency shift,

و دو روز بعد که برای شیفت بعدی اورژانس برگشتم

and that's when my chief asked to speak to me quietly in her office.

رئیسم از من خواست که در دفترش خصوصی صحبت کنیم،

And she said the three words:

و سپس سه کلمه گفت :

Do you remember?

یادت می آید؟

"Do you remember that patient you saw with the sore throat?"

"یادت می آید آن مریضی را که برای گلو درد معاینه کردی؟"

Well it turns out, he didn't have a strep throat.

خوب مشخص شد که، او مشکل عفونت گلو نداشت.

He had a potentially life-threatening condition

او یک بیماری بالقوه مهلک

called epiglottitis.

به نام اپیگلوتیت داشت.

You can Google it,

شما میتوانید با گوگل پیدایش کنید.

but it's an infection, not of the throat, but of the upper airway,

این یک عفونت هست ولی نه عفونت گلو، بلکه عفونت راه هوایی فوقانی،

and it can actually cause the airway to close.

که در واقع میتواند جلوی نفس کشیدن را بگیرد.

And fortunately he didn't die.

و خوشبختانه او فوت نکرد.

He was placed on intravenous antibiotics

به او آنتی بیوتیک تزریقی دادند و

and he recovered after a few days.

بعد از چند روز خوب شد.

And I went through the same period of shame and recriminations

و من دوباره همان دوره شرمگین بودن و خودخوری و خود اتهامی را طی کردم

and felt cleansed and went back to work,

و بعد از اینکه احساس پاک شدگی کردم به کار برگشتم

until it happened again and again and again.

تا اینکه آن اتفاق دوباره تکرار شد، دوباره و دوباره و دوباره

Twice in one emergency shift, I missed appendicitis.

در یک شیفت اورژانس دو بار ، متوجه آپاندیسیت مریض ها نشدم

Now that takes some doing,

و این اشتباه واقعا خیلی هنر میخواهد

especially when you work in a hospital

مخصوصا که در بیمارستانی مشغول باشی

that at the time saw but 14 people a night.

که همزمان چهارده نفر در شیفت شب مشغول به کار باشند.

Now in both cases, I didn't send them home

در هر دو مورد، آنها را به خانه نفرستادم

and I don't think there was any gap in their care.

و تصور نمیکنم هیچگونه قصوری در مراقبت از آنها شده بود.

One I thought had a kidney stone.

یکی را که فکر می کردم سنگ کلیه دارد

I ordered a kidney X-ray. When it turned out to be normal,

فرستادم برای عکسبرداری از کلیه، که نتیجه نرمال بود

my colleague who was doing a reassessment of the patient

همکار من که مشغول معاینه مجدد بیمار بود،

noticed some tenderness in the right lower quadrant and called the surgeons.

متوجه سفتی در قسمت راست و پایین زیر شکمی شد و به جراحان خبر داد.

The other one had a lot of diarrhea.

مورد دیگر دچار اسهال شدید بود

I ordered some fluids to rehydrate him

دستور مایعات دادم تا آب از دست رفته را جایگزین شود

and asked my colleague to reassess him.

و از یکی از همکارانم درخواست کردم که مجددا معاینه اش کند

And he did

و او این کار را کرد

and when he noticed some tenderness in the right lower quadrant, called the surgeons.

و وقتی متوجه سفتی در ناحیه راست و پایین زیر شکمی شد، به جراحان اطلاع داد.

In both cases,

در هر دو مورد،

they had their operations and they did okay.

آنها عمل کردند و به خیر گذشت

But each time,

ولی هر دفعه،

they were gnawing at me, eating at me.

این موارد مثل خوره به جان من افتادند.

And I'd like to be able to say to you

من خیلی دوست دارم بتوانم به شما بگویم که

that my worst mistakes only happened in the first five years of practice

بدترین اشتباهات من فقط در پنج سال اول طبابتم رخ دادند

as many of my colleagues say, which is total B.S.

همانطور که خیلی از همکاران من میگویند، چنین حرفی ، ... شعر محض است.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Some of my doozies have been in the last five years.

بعضی از شاهکار های من در پنج سال گذشته اتفاق افتاده اند.

Alone, ashamed and unsupported.

تنها، شرمسار و بدون پشتوانه

Here's the problem:

مشکل اینجاست:

If I can't come clean

اگر من نتوانم رو راست باشم

and talk about my mistakes,

و در مورد اشتباهاتم صحبت کنم،

if I can't find the still-small voice

اگر نتوانم یک صدای درونی پیدا کنم

that tells me what really happened,

که به من بگوید واقعا چه اتفاقی افتاد، ( به جای تهمت های پشت سر هم)

how can I share it with my colleagues?

چطور میتوانم موضوع را با همکارانم در میان بگذارم؟

How can I teach them about what I did

چطور میتوانم در مورد اشتباهم به آنها آموزش بدهم،

so that they don't do the same thing?

تا آنها هم همان کار را تکرار نکنند؟

If I were to walk into a room --

اگر قرار بود وارد یک اتاق شوم --

like right now, I have no idea what you think of me.

مثل همین الان، واقعا می دانم چه تصوری از من دارید.

When was the last time you heard somebody talk

آخرین باری که شنیدید کسی در مورد

about failure after failure after failure?

شکست بعد از شکست و باز شکست صحبت کند کِی بود؟

Oh yeah, you go to a cocktail party

اوه بله، به یک مهمانی شبانه (کوکتل پارتی) میروید

and you might hear about some other doctor,

و آنوقت شاید در مورد یک دکتری از جای دیگر چیزی بشنوید

but you're not going to hear somebody

ولی شما هیچ دکتری را پیدا نخواهید کرد که

talking about their own mistakes.

در مورد اشتباهات خودش با شما صحبت کنند.

If I were to walk into a room filled with my colleages

اگر قرار بود وارد یک اتاق پر از همکارانم بشوم

and ask for their support right now

و از آنها بخواهم که از من حمایت کنند

and start to tell what I've just told you right now,

و شروع به گفتن چیزهایی که الان بهتون گفته ام میکردم،

I probably wouldn't get through two of those stories

احتمالا قبل از اینکه واقعا معذب بشوند و احساس ناراحتی کنند ،

before they would start to get really uncomfortable,

موفق به تمام کردن حتی دو تا از این خاطرات نمی شدم

somebody would crack a joke,

یک نفر پیدا میشد و یک جک تعریف میکرد

they'd change the subject and we would move on.

موضوع را عوض میکردند و از این مسائل میگذشتیم

And in fact, if I knew and my colleagues knew

و در واقع، اگر من و همکارانم می دانستیم

that one of my orthopedic colleagues took off the wrong leg in my hospital,

که یکی از همکاران اورتوپدمان در بیمارستان ما، اشتباها پای سالم مریض را قطع کرده است

believe me, I'd have trouble

باور کنید، حتی به سختی میتوانستیم

making eye contact with that person.

در چشمان او نگاه کنیم

That's the system that we have.

این سیستمی است که ما داریم

It's a complete denial of mistakes.

یک سیستم بر اساس انکار کامل هرگونه اشتباهی

It's a system

سیستمی که در آن

in which there are two kinds of physicians --

دو نوع موقعیت برای قرار گرفتن هست

those who make mistakes

موقعیت کسانی که اشتباه میکنند

and those who don't,

و آنهایی که اشتباه نمیکنند

those who can't handle sleep deprivation and those who can,

کسانی که نمیتوانند با کمخوابی کنار بیایند و آنهایی که میتوانند

those who have lousy outcomes

کسانی که نتیاج افتضاح به بار می آورند

and those who have great outcomes.

و کسانی که نتایج عالی میگیند

And it's almost like an ideological reaction,

و تقریبا همانند یک عکس العمل از روی تعصب اعتقادی است

like the antibodies begin to attack that person.

مانند پادتن هایی که شروع به حمله به آن شخص میکنند

And we have this idea

ما فکر میکنیم

that if we drive the people who make mistakes

که اگر کسانی را که اشتباه میکنند

out of medicine,

از دایره پزشکی بیرون بیاندازیم

what will we be left with, but a safe system.

باقی مانده، چه چیزی جز یک سیستم امن و بی اشتباه است.

But there are two problems with that.

ولی دو مشکل در این طرز فکر هست.

In my 20 years or so

در این دوران بیست سال و اندی که در

of medical broadcasting and journalism,

روزنامه نگاری و پخش برنامه پزشکی در رادیو و تلویزیون گذرانده ام

I've made a personal study of medical malpractice and medical errors

یک تحقیق شخصی در مورد قصور و اشتباهات پزشکی انجام داده ام

to learn everything I can,

تا تمام چیزهایی که میتوانم را در این مورد بیاموزم

from one of the first articles I wrote for the Toronto Star

از اولین مقاله ای که در ستاره تورنتو نوشتم

تا برنامه تلوزیونی " روپوش سفید، هنر سیاه."

to my show "White Coat, Black Art."

And what I've learned

و چیزی که من آموخته ام این است که

is that errors are absolutely ubiquitous.

اشتباهات قطعا در همه جا رخ می دهند

We work in a system

ما در سیستمی کار می کنیم

where errors happen every day,

که اشتباهات هر روز رخ می دهند،

where one in 10 medications

سیستمی که، از هر ده دارو یک دارو

are either the wrong medication given in hospital

یا در بیمارستان اشتباه داده شده است

or at the wrong dosage,

یا مقدار آن اشتباه است

where hospital-acquired infections are getting more and more numerous,

سیستمی که در آن عفونت های انتقال یافته در بیمارستان روز به روز بیشتر و

causing havoc and death.

باعث مرگ و صدمه میشوند

In this country,

در این کشور،

as many as 24,000 Canadians die

نزدیک به بیست و چهار هزار نفر از اشتباهات

of preventable medical errors.

پزشکی قابل پیشگیری فوت می کنند.

In the United States, the Institute of Medicine pegged it at 100,000.

در آمریکا، موسسه پزشکی تخمینش را در صد هزار نفر ثابت نگاه داشته.

In both cases, these are gross underestimates,

در هر دو مورد، اینها آمارهای خام و کم تخمین زده شده، هستند

because we really aren't ferreting out the problem

چرا که ما واقعا موشکافانه و آنطور که باید

as we should.

به این مشکل نمی پردازیم

And here's the thing.

و ماجرا این است که

In a hospital system

در یک سیستم بیمارستانی

where medical knowledge is doubling

که اطلاعات پزشکی هر دو تا سه سال یکبار، دو برابر می شوند

every two or three years, we can't keep up with it.

ما نمیتوانیم پا به پای این سیستم حرکت کنیم.

Sleep deprivation is absolutely pervasive.

کم خوابی قطعا همه گیر است.

We can't get rid of it.

ما نمیتوانیم از شر آن راحت شویم

We have our cognitive biases,

ما روشهای تشخیص و قضاوت خود را داریم

so that I can take a perfect history on a patient with chest pain.

من میتوانم یک سابقه بی عیب از یک بیمار با درد سینه را بگیرم،

Now take the same patient with chest pain,

حالا همان مریض با درد سینه را در نظر بگیرید

make them moist and garrulous

ولی اشک آلود و خیلی پرحرف

and put a little bit of alcohol on their breath,

و کمی هم بوی الکل به نفسش اضافه کنید،

and suddenly my history is laced with contempt.

و ناگهان سابقه ای که میگیرم با گره خوردن به نوعی حس تحقیر ، تغییر میکند

I don't take the same history.

من از این دو مریض سابقه یکسان نمیگیرم

I'm not a robot;

من یک ربات نیستم

I don't do things the same way each time.

کارها را هر دفعه عین هم انجام نمیدهم

And my patients aren't cars;

و بیماران من هم ماشین نیستند

they don't tell me their symptoms in the same way each time.

آنها علائم بیماریشان را به یک شکل بیان نمیکنند.

Given all of that, mistakes are inevitable.

با در نظر گرفتن تمام این مسائل، اشتباهات مطمئنا اجتناب ناپذیر هستند.

So if you take the system, as I was taught,

بنابراین اگر یک سیستم مثل همان سیستمی که مرا آموزش داده را در نظر بگیرید و

and weed out all the error-prone health professionals,

تمام کارکنان مستعد اشتباه را تک تک تصفیه کنید

well there won't be anybody left.

خوب اصلا کسی باقی نمی ماند.

And you know that business

شما قضیه افرادی که میل ندارند

about people not wanting

در مورد بدترین اشتباهاتشان صحبت کنند را

to talk about their worst cases?

به یاد دارید؟

On my show, on "White Coat, Black Art,"

در برنامه تلوزیونی ام، "روپوش سفید، هنر سیاه"

I made it a habit of saying, "Here's my worst mistake,"

گفتن این جمله را جا انداخته ام: بدترین اشتباه من اینطور بود که ...

I would say to everybody

به همه این جمله را میگویم

from paramedics to the chief of cardiac surgery,

از متخصصین اورژانس تا یک رئیس بخش قلب و عروق

"Here's my worst mistake," blah, blah, blah, blah, blah,

"بدترین اشتباه من اینطور بود که ..."

"What about yours?" and I would point the microphone towards them.

و میکروفون را به سمت آنها میگیرم و میپرسم : در مورد شما چطور؟

And their pupils would dilate,

و گونه ها یشان سرخ می شود

they would recoil,

خودشان را عقب تر میکشند،

then they would look down and swallow hard

به پایین نگاه میگنند و آب دهنشان را به سختی قورت می دهند

and start to tell me their stories.

و شروع به گفتن داستان هایشان می کنند

They want to tell their stories. They want to share their stories.

آنها میخواهند که داستان هایشان را بگویند، میخواهند این داستانها را منتقل کنند

They want to be able to say,

که قادر به گفتنش باشند،

"Look, don't make the same mistake I did."

" ببینید اشتباهاتی که من کردم را تکرار نکنید "

What they need is an environment to be able to do that.

چیزی که احتیاج دارند محیطی است که در آن بتوانند چنین کاری را انجام دهند

What they need is a redefined medical culture.

چیزی که احتیاج دارند یک فرهنگ پزشکی تحول یافته است

And it starts with one physician at a time.

و این تحول اول از یک پزشک شروع می شود

The redefined physician is human,

پزشک تحول یافته یک انسان است،

knows she's human,

خودش میداند که یک انسان است،

accepts it, isn't proud of making mistakes,

و این را قبول میکند، او به اشتباه کردنش افتخار نمیکند

but strives to learn one thing

ولی سعی می کند از اتفاقی که می افتد

from what happened

درسی بگیرد تا بتواند

that she can teach to somebody else.

به یک نفر دیگر هم یاد بدهد

She shares her experience with others.

او تجربیات خودش را با دیگران قسمت میکند

She's supportive when other people talk about their mistakes.

و حامی دیگرانی است که در مورد اشتباهاتشان صحبت میکنند،

And she points out other people's mistakes,

او به اشتباهات دیگران هم اشاره میکند

not in a gotcha way,

نه به آن روشِ: مچت را گرفتم

but in a loving, supportive way

بلکه به صورت دوستانه و حمایت گونه

so that everybody can benefit.

تا به نفع همه باشد

And she works in a culture of medicine

و او در جایی مشغول است که این حقیقت

that acknowledges

که آدم ها این سیستم را اداره میکنند

that human beings run the system,

در فرهنگ پزشکی آنجا ، جا افتاده است

and when human beings run the system, they will make mistakes from time to time.

و وفتی آدم ها یک سیستم را اداره میکنند، هر از چند گاهی اشتباه هم میکنند

پس سیستم با ایجاد نسخه جدید از خودش

So the system is evolving

to create backups

تکامل می یابد

that make it easier to detect those mistakes

تا تشخیص آن اشتباه هایی

that humans inevitably make

که آدم ها ناگزیر مرتکب میشوند را راحت تر کند

and also fosters in a loving, supportive way

پس سیستم به صورت دوستانه ای قوی تر می شود

places where everybody who is observing

در چنین جایی هر کسی که ناظر

in the health care system

سیستم بهداشت و درمان است

can actually point out things that could be potential mistakes

عملا میتواند به چیزهایی که میتواننداشتباه باشند اشاره کند

and is rewarded for doing so,

و بابت این کار تشویق هم بشود

and especially people like me, when we do make mistakes,

و علی الخصوص وقتی من و افرادی مثل من اشتباه میکنیم

we're rewarded for coming clean.

بابت آشکار کردن این اشتباهات تشویق هم می شویم.

My name is Brian Goldman.

اسم من برایان گلدمن است

I am a redefined physician.

من یک پزشک تحول یافته هستم

I'm human. I make mistakes.

من یک انسان هستم، من اشتباه میکنم

I'm sorry about that,

از این بابت متاسفم

but I strive to learn one thing

ولی من تلاش میکنم که یک درس بگیرم

that I can pass on to other people.

تا آنرا به دیگران هم منتقل کنم.

I still don't know what you think of me,

هنوز نمی دانم در مورد من چطور فکر میکنید

but I can live with that.

در هر صورت میتوانم با این موضوع کنار بیایم.

And let me close with three words of my own:

و اجازه دهید حرف هایم را با سه کلمه از خودم تمام کنم

I do remember.

یادم می آید

(Applause)

(تشویق حاضرین)