How to ask for help -- and get a "yes" | Heidi Grant

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

So, asking for help is basically the worst, right?

کمک خواستن اساسا بدترین چیز است، موافقید؟

I've actually never seen it on one of those top ten lists

من درواقع هیچوقت آن را در لیست ده چیزی برتری که

of things people fear,

مردم از آن می‌ترسند ندیده‌ام،

like public speaking

مثل صحبت کردن در جمع

and death,

و مرگ،

but I'm pretty sure it actually belongs there.

اما مطمئنم که به آن لیست تعلق دارد.

Even though in many ways it's foolish for us to be afraid to admit we need help,

اگرچه بیشتر اوقات به نظرمان احمقانه می‌رسد که از پذیرفتن اینکه کمک نیاز داریم بترسیم،

whether it's from a loved one or a friend or from a coworker

خواه از عزیزی باشد یا یک دوست یا همکار

or even from a stranger,

یا حتی از یک غریبه،

somehow it always feel just a little bit uncomfortable and embarrassing

همیشه کمی احساس معذب بودن و خجالت دارد

to actually ask for help,

که واقعا درخواست کمک کنیم،

which is, of course, why most of us try to avoid asking for help

و البته به همین دلیل بیشتر ما سعی می‌کنیم از کمک خواستن خودداری کنیم

whenever humanly possible.

تا جایی که از نظر انسانی ممکن است.

My father was one of those legions of fathers

پدر من از آن دسته پدرانی بود

who, I swear, would rather drive through an alligator-infested swamp

که قسم می‌خورم ترجیح می‌داد از بین باتلاقی پر از تمساح عبور کند

than actually ask someone for help getting back to the road.

تا اینکه برای برگشت به جاده از کسی درخواست کمک کند.

When I was a kid, we took a family vacation.

وقتی بچه بودم ما به سفری خانوادگی رفتیم.

We drove from our home in South Jersey to Colonial Williamsburg.

ما از خانه‌مان در ساوت جرسی به کولونیال ویلیامزبورگ رفتیم.

And I remember we got really badly lost.

و به یاد دارم که به شکل بدی گم شدیم.

My mother and I pleaded with him

مادرم و من به او التماس کردیم

to please just pull over and ask someone for directions back to the highway,

که لطفا توقف کن از کسی بپرس که چطور باید به بزرگراه برگردیم،

and he absolutely refused,

و او کاملا امتناع کرد،

and, in fact, assured us that we were not lost,

و در واقع به ما اطمینان داد که ما گم نشدیم،

he had just always wanted to know what was over here.

فقط می‌خواستیم بدانیم اینجا چه خبر است.

(Laughter)

(خنده)

So if we're going to ask for help --

پس اگر قصد داریم کمک بخواهیم--

and we have to, we all do, practically every day --

و مجبور هستیم، همه ما عملا هر روزه این کار را انجام می‌دهم--

the only way we're going to even begin to get comfortable with it

تنها راهی که بخواهیم شروع به راحت شدن با آن بکنیم

is to get good at it,

ماهر شدن در آن است،

to actually increase the chances that when you ask for help from someone,

تا این احتمال را افزایش دهید که وقتی از کسی کمک می‌خواهید،

they're actually going to say yes.

آنها جواب مثبت بدهند.

And not only that, but they're going to find it actually satisfying

و نه تنها این، بلکه آنها کمک به شما را

and rewarding to help you,

باعث رضایت و خوشحالی ببینند،

because that way, they'll be motivated to continue to help you into the future.

چون از آن طریق، آنها انگیزه پیدا می‌کنند در آینده به شما کمک کنند.

So research that I and some of my colleagues have done

بنابراین تحقیقی که من و تعدادی از همکارانم انجام دادیم

has shed a lot of light on why it is that sometimes people say yes

به میزان زیادی مشخص کرده که چرا گاهی اوقات دیگران به

to our requests for help

درخواست کمک ما «بله»

and why sometimes they say no.

و چرا گاهی اوقات «خیر» می‌گویند.

Now let me just start by saying right now:

اجازه بدهید همین الان با این جمله شروع کنم:

if you need help,

اگر نیاز به کمک دارید،

you are going to have to ask for it.

باید درخواستش کنید.

Out loud.

با صدای بلند.

OK?

متوجه شدید؟

We all, to some extent, suffer from something that psychologists call

همه ما تا حدودی از چیزی رنج می‌بریم که روانشناسان به آن می‌گویند

"the illusion of transparency" --

«توهم شفافیت» --

basically, the mistaken belief

اساسا اعتقاد اشتباه

that our thoughts and our feelings and our needs

که افکار و احساسات و نیازهای ما

are really obvious to other people.

واقعا برای مردم دیگر واضح هستند.

This is not true, but we believe it.

واقعیت ندارد، اما به آن اعتقاد داریم.

And so, we just mostly stand around waiting for someone to notice our needs

پس اغلب یک گوشه می‌ایستیم و منتظر می‌مانیم که شخصی متوجه نیازهای ما بشود

and then spontaneously offer to help us with it.

و سپس خودبخود به ما پیشنهاد کمک بدهد.

This is a really, really bad assumption.

این تصور واقعا بد و اشتباهی است.

In fact, not only is it very difficult to tell what your needs are,

درواقع، نه تنها خیلی سخت است که بگویید نیازهایتان چیست،

but even the people close to you often struggle to understand

بلکه حتی افراد نزدیک به شما اغلب برای درک اینکه چگونه

how they can support you.

می‌توانند به شما کمک کنند باید تقلا کنند.

My partner has actually had to adopt a habit

شریک زندگی من درواقع مجبور شده به این موضوع عادت کند

of asking me multiple times a day,

که چندین بار در روز از من بپرسد،

"Are you OK? Do you need anything?"

«خوبی؟ به چیزی نیاز نداری؟»

because I am so, so bad at signaling when I need someone's help.

چون من اینطوری هستم، در نشان دادن اینکه به کمک کسی نیاز دارم خیلی بد هستم.

Now, he is more patient than I deserve

او خیلی صبورتر از چیزی هست که من سزاوارش هستم

and much more proactive, much more, about helping

و در مورد کمک کردن خیلی، خیلی فعال‌تر

than any of us have any right to expect other people to be.

از آنکه هیچکدام از ما حق داشته باشیم از دیگران توقع کنیم.

So if you need help, you're going to have to ask for it.

پس اگر به کمک نیاز دارید، باید درخواستش کنید.

And by the way, even when someone can tell that you need help,

و بگذریم، حتی وقتی شخصی متوجه شود که شما به کمک نیاز دارید،

how do they know that you want it?

چطور بداند شما کمک او را قبول می‌کنید؟

Did you ever try to give unsolicited help to someone who, it turns out,

آیا تا به حال سعی کرده‌اید کمک نطلبید‌ه‌ای به کسی بدهید که مشخص می‌شود،

did not actually want your help in the first place?

از همان اول کمک شما را نخواسته است؟

They get nasty real quick, don't they?

این اتفاقات خیلی زننده می‌شوند، اینطور نیست؟

The other day -- true story --

چند روز پیش-- داستان واقعی است--

my teenage daughter was getting dressed for school,

دختر نوجوان من داشت لباس مدرسه‌اش را می‌پوشید،

and I decided to give her some unsolicited help about that.

و من تصمیم گرفتم کمی کمک نطلبیده دراین مورد به او بدهم.

(Laughter)

(خنده)

I happen to think she looks amazing in brighter colors.

من فکر می‌کنم او در لباس‌های روشن عالی به نظر می‌رسد.

She tends to prefer sort of darker, more neutral tones.

اما او رنگ‌های تیره‌تر و خنثی‌تر را ترجیح می‌دهد.

And so I said, very helpfully,

پس کاملا با قصد کمک گفتم،

that I thought maybe she could go back upstairs

که فکر می‌کنم بهتر باشد او به طبقه بالا برگردد

and try to find something a little less somber.

و سعی کند چیزی پیدا کند که کمتر تیره و تار باشد.

(Laughter)

(خنده)

So, if looks could kill,

درواقع، اگر نگاهها قادر به کشتن بودند،

I would not be standing here right now.

من اکنون اینجا حاضر نبودم.

We really can't blame other people for not just spontaneously offering to help us

ما واقعا نمی‌توانیم دیگران را سرزنش کنیم که چرا خودجوش به ما پیشنهاد کمک نمی‌دهند

when we don't actually know that that's what is wanted.

وقتی ما درواقع نمی‌دانیم که همان چیز مورد نیاز است.

In fact, actually, research shows

در حقیقت، تحقیق‌ها نشان می‌دهد

that 90 percent of the help that coworkers give one another in the workplace

که ۹۰ درصد کمکی که همکاران در محل کار به هم می‌دهند

is in response to explicit requests for help.

در واکنش به درخواست صریح برای کمک است.

So you're going to have to say the words "I need your help." Right?

پس قرار است این لغات را بگویید «من به کمک شما نیاز دارم.» صحیح؟

There's no getting around it.

هیچ حاشیه رفتنی ندارد.

Now, to be good at it,

حالا، برای ماهر شدن در آن،

to make sure that people actually do help you when you ask for it,

تا مطمئن شوید مردم وقتی درخواست کنید به شما کمک می‌کنند،

there are a few other things that are very helpful to keep in mind.

چند مورد دیگر وجود دارد که در ذهن داشته باشید.

First thing: when you ask for help,

اول: وقتی درخواست کمک می‌کنید،

be very, very specific about the help you want and why.

در مورد کمکی که می‌خواهید و دلیل آن خیلی خیلی دقیق باشید.

Vague, sort of indirect requests for help

درخواست‌های مبهم و غیرمستقیم

actually aren't very helpful to the helper, right?

برای کمک کننده موثر نیستند، درست است؟

We don't actually know what it is you want from us,

ما نمی‌دانیم که شما از ما چه می‌خواهید،

and, just as important,

و به همان اندازه مهم،

we don't know whether or not we can be successful

نمی‌دانیم می‌توانیم در کمک دادن

in giving you the help.

به شما موفق باشیم یا خیر

Nobody wants to give bad help.

هیچکس نمی‌خواهد بد کمک دهد.

Like me, you probably get some of these requests

مانند من شما هم احتمالا بعضی از این درخواست‌ها را

from perfectly pleasant strangers on LinkedIn

از غریبه‌های کاملا دلنشینی در لینکدین دریافت می‌کنید

who want to do things like "get together over coffee and connect"

که می‌خواهند چیزهایی را انجام دهند مانند «برقراری ارتباط به صرف قهوه و آشنایی»

or "pick your brain."

یا «کسب اطلاعات شما.»

I ignore these requests literally every time.

من رسما همیشه این درخواست‌ها را نادیده می‌گیرم.

And it's not that I'm not a nice person.

و به این خاطر نیست که من آدم خوبی نیستم.

It's just that when I don't know what it is you want from me,

تنها این دلیل است که نمی‌دانم دقیقا چه چیزی از من می‌خواهید،

like the kind of help you're hoping that can I provide,

مثل نوع کمکی که شما امیدوار هستید بتوانم به شما بدهم،

I'm not interested.

من علاقمند نیستم.

Nobody is.

هیچکس نیست.

I'd have been much more interested if they had just come out and said

من خیلی بیشتر علاقه دارم که بیایند و بگویند

whatever it is was they were hoping to get from me,

آنچه امیدوار بودند از طرف من دریافت کنند چه چیزی هست

because I'm pretty sure they had something specific in mind.

چون کاملا مطمئنم آنها چیز خاصی در ذهن دارند.

So go ahead and say,

پس جلو بروید و بگویید،

"I'm hoping to discuss opportunities to work in your company,"

«دوست دارم در مورد موقعیت‌های کاری در شرکت شما صحبت کنم،»

or, "I'd like to propose a joint research project

یا، «مایلم پیشنهاد یک تحقیق مشترک

in an area I know you're interested in,"

درزمینه‌ای که می‌دانم به آن علاقمند هستید بدهم،»

or, "I'd like your advice on getting into medical school."

یا، «دوست دارم نظرتان را در مورد رفتن به دانشکده پزشکی بدانم.»

Technically, I can't help you with that last one

من نمی‌توانم در مورد آخر به شما کمک فنی خاصی کنم

because I'm not that kind of doctor,

چون من ازآن مدل دکترها نیستم،

but I could point you in the direction of someone who could.

اما می‌توانم شما را به سمت شخصی هدایت کنم که می‌تواند.

OK, second tip.

خب، نکته دوم.

This is really important:

این خیلی مهم است:

please avoid disclaimers, apologies and bribes.

لطفا از سلب مسئولیت‌ها، عذرخواهی و رشوه خودداری کنید.

Really, really important.

خیلی، خیلی مهم است.

Do any of these sound familiar?

آیا هیچ کدام از این صداها برایتان آشنا نیست؟

(Clears throat)

(صاف کردن گلو)

'I'm so, so sorry that I have to ask you for this."

«خیلی، خیلی متاسفم که مجبورم این را از تو بخواهم.»

"I really hate bothering you with this."

«واقعا از اینکه با این باعث زحمت تو بشوم متنفرم.»

"If I had any way of doing this without your help, I would."

«اگر راهی داشتم که بدون کمک تو این کار را انجام بدهم حتما این کار را می‌کردم.»

(Laughter)

(خنده)

Sometimes it feels like people are so eager to prove

گاهی اوقات حس می‌شود که افراد خیلی مشتاق هستند که ثابت کنند

that they're not weak and greedy when they ask your for help,

آنها زمانی که درخواست کمک می‌کنند ضعیف و حریص نیستند،

they're completely missing out on how uncomfortable

آنها کاملا این موضوع را فراموش می‌کنند که چقدر باعث

they're making you feel.

معذب شدن شما می‌شوند.

And by the way -- how am I supposed to find it satisfying to help you

و بگذریم-- من چطور دوست داشته باشم به شما کمک کنم

if you really hated having to ask me for help?

اگر شما واقعا از کمک خواستن از من متنفرید؟

And while it is perfectly, perfectly acceptable

و درحالیکه کاملا، کاملا پذیرفته است

to pay strangers to do things for you,

به غریبه‌ها پولی بدهید تا برایتان کاری انجام بدهند،

you need to be very, very careful when it comes to incentivizing

باید خیلی، خیلی برای انگیزه دادن به

your friends and coworkers.

دوستان و همکارانتان مراقب باشید.

When you have a relationship with someone,

وقتی که رابطه‌ای با شخصی دارید،

helping one another is actually a natural part of that relationship.

کمک به یکدیگر بخشی طبیعی از آن رابطه است.

It's how we show one another that we care.

شیوه‌ای است که به یکدیگر نشان دهیم ما اهمیت می‌دهیم.

If you introduce incentives or payments into that,

اگر محرک یا هزینه‌ای را وارد آن کنید،

what can happen is, it starts to feel like it isn't a relationship,

چیزی که ممکن است اتفاق بیفتد، احساس کردن این است که این رابطه نیست،

it's a transaction.

این معامله است.

And that actually is experienced as distancing,

و این باعث فاصله گرفتن می‌شود،

which, ironically, makes people less likely to help you.

که از قضا باعث می‌شود دیگران کمتر به شما کمک کند.

So a spontaneous gift

پس هدیه‌ای نطلبیده

after someone gives you some help to show your appreciation and gratitude --

بعد از اینکه شخصی به شما کمکی می‌دهد برای نشان دادن قدرشناسی و تشکر--

perfectly fine.

کاملا خوب است،

An offer to pay your best friend to help you move into your new apartment

پیشنهاد پرداخت پول به بهترین دوستتان برای کمک به نقل مکان به آپارتمان جدیدتان

is not.

خوب نیست.

OK, third rule,

خب، قانون سوم،

and I really mean this one:

و واقعا این را جدی می‌گویم:

please do not ask for help

لطفا ازطریق ایمیل

over email or text.

یا متن درخواست کمک نکنید.

Really, seriously, please don't.

واقعا، جدا، لطفا نکنید.

Email and text are impersonal.

ایمیل و متن فاقد تاثیرهستند.

I realize sometimes there's no alternative,

من گاهی اوقات تشخیص می‌دهم که گزینه دیگری نیست،

but mostly what happens is,

اما اغلب چیزی که اتفاق می‌افتد این است،

we like to ask for help over email and text

ترجیح می‌دهیم از طریق ایمیل و متن درخواست کمک کنیم

because it feels less awkward for us to do so.

چون کمتر احساس معذب بودن به ما دست می‌دهد.

You know what else feels less awkward over email and text?

می‌دانید چه چیز دیگری از طریق ایمیل و متن کمتر احساس معذب بودن دارد؟

Telling you no.

نه گفتن به شما.

And it turns out, there's research to support this.

و از قضا تحقیقی درپشتیبانی از این ادعا وجود دارد.

In-person requests for help are 30 times more likely to get a yes

درخواست کمک‌های شخصی ۳۰ برابر بیشتر از درخواست

than a request made by email.

از طریق ایمیل شانس بله گرفتن دارند.

So when something is really important and you really need someone's help,

پس وقتی چیزی واقعا مهم است و واقعا به کمک کسی نیاز دارید،

make face time to make the request,

برای درخواست رو در رو وقت بگذارید،

or use your phone as a phone --

یا از تلفنتان به عنوان تلفن استفاده کنید--

(Laughter)

(خنده)

to ask for the help that you need.

تا کمکی که نیاز دارید را درخواست کنید.

OK.

خب.

Last one, and this is actually a really, really important one

آخرین مورد، و این واقعا، واقعا مهم است

and probably the one that is most overlooked

و احتمالا چیزی که بیشتر نادیده گرفته می‌شود

when it comes to asking for help:

وقتی درخواست کمک می‌‌کنیم:

when you ask someone for their help and they say yes,

وقتی ازکسی درخواست کمک می‌کنیم و آنها بله می‌گویند،

follow up with them afterward.

بعدها نیز از آن یاد کنید.

There's a common misconception that what's rewarding about helping

یک سوتفاهم رایج وجود دارد که چیزی که در مورد کمک کردن ارزش دارد

is the act of helping itself.

خود عمل کمک کردن است.

This is not true.

این درست نیست.

What is rewarding about helping is knowing that your help landed,

چیزی که در مورد کمک ارزشمند است دانستن این است که کمک شما انجام شده،

that it had impact,

که اثر داشته،

that you were effective.

که شما مفید بودید.

If I have no idea how my help affected you,

اگر من ندانم کمک من چه تاثیری روی شما داشته،

how am I supposed to feel about it?

چطور باید در مورد آن حسی داشته باشم؟

This happened; I was a university professor for many years,

این اتفاق افتاد؛ من سالها استاد دانشگاه بودم،

I wrote lots and lots of letters of recommendation

من توصیه‌نامه‌های بسیار بسیار زیادی نوشتم

for people to get jobs or to go into graduate school.

برای افرادی تا کار پیدا کنند یا ادامه تحصیل بدهند.

And probably about 95 percent of them,

و شاید درباره ۹۵ از آنها،

I have no idea what happened.

خبر ندارم که چه اتفاقی افتاد.

Now, how do I feel about the time and effort I took to do that,

اکنون، من در مورد وقت و زحمتی که برای انجام آن کشیدم چه حسی داشته باشم،

when I really have no idea if I helped you,

وقتی واقعا ندانم که کمکتان کردم،

if it actually helped you get the thing that you wanted?

که آیا کمکتان کرد به چیزی که می‌خواستید برسید؟

In fact, this idea of feeling effective

درحقیقت، ایده‌ی احساس موثر بودن

is part of why certain kinds of donor appeals are so, so persuasive --

بخشی از این است که چرا بعضی ازدرخواست‌های خیرخواهانه خیلی قانع کننده هستند--

because they allow you to really vividly imagine

چون آنها به شما اجازه می‌دهند که به وضوح تصور کنید

the effect that your help is going to have.

تاثیری که کمک شما قرار است داشته باشد.

Take something like DonorsChoose.

چیزی مثل DonorsChoose را در نظر بگیرید.

You go online, you can choose the individual teacher by name

آنلاین می‌شوید، می‌توانید یک معلم خاص را از روی نام او انتخاب کنید

whose classroom you're going to be able to help

که قادر هستید به کلاس درس او کمک کنید

by literally buying the specific items they've requested,

با خریدن اقلام خاصی که آنها درخواست کرده‌اند،

like microscopes or laptops or flexible seating.

مثل میکروسکوپ یا لپ‌تاپ یا صندلی‌های انعطاف‌پذیر.

An appeal like that makes it so easy for me to imagine

درخواستی مثل این کار را برای من آسان می‌کند که تصور کنم

the good that my money will do,

پول من چه کار خوبی انجام می‌دهد،

that I actually get an immediate sense of effectiveness

من فورا به حس مفید بودن دست پیدا می‌کنم

the minute I commit to giving.

دقیقه‌ای که اهدا کردن را انجام می‌دهم.

But you know what else they do?

اما می‌دانید کار دیگرشان چیست؟

They follow up.

آنها این موضوع را ادامه می‌دهند.

Donors actually get letters from the kids in the classroom.

اهداکنندگان اغلب نامه‌هایی از بچه‌های کلاس دریافت می‌کنند.

They get pictures.

عکس‌هایی دریافت می‌کنند.

They get to know that they made a difference.

آنها می‌فهمند که تغییری ایجاد کرده‌اند.

And this is something we need to all be doing in our everyday lives,

و این چیزی است که همه ما نیاز داریم در زندگی روزمره‌مان انجام دهیم،

especially if we want people to continue to give us help

به خصوص اگر می‌خواهیم مردم در طولانی مدت

over the long term.

به کمک دادن ما ادامه دهند.

Take time to tell your colleague that the help that they gave you

وقت بگذارید و به همکارتان بگویید کمکی که به شما کردند

really helped you land that big sale,

واقعا کمک کرد از پس آن فروش بزرگ برآیید،

or helped you get that interview that you were really hoping to get.

یا کمک کرد مصاحبه‌ای را بگیرید که امیدوار بودید به دست بیاورید.

Take time to tell your partner that the support they gave you

وقت بگذارید و به شریک زندگیتان بگویید که حمایت آنها

really made it possible for you to get through a tough time.

این را برای شما ممکن ساخت که شما دوران سختی را پشت سر بگذارید.

Take time to tell your catsitter

وقت بگذارید و به پرستار گربه‌تان بگویید

that you're super happy that for some reason,

که شما بسیار خوشحال هستید که به دلیلی،

this time the cats didn't break anything while you were away,

این بار که شما نبودید گربه‌ها چیزی را نشکستند،

and so they must have done a really good job.

و بنابراین آنها کارشان را واقعا خوب انجام داده‌اند.

The bottom line is:

آخرین نکته این است:

I know -- believe me, I know --

من می‌دانم-- باور کنید، من می‌دانم--

that it is not easy to ask for help.

کمک خواستن آسان نیست.

We are all a little bit afraid to do it.

همه ما کمی می‌ترسیم آن را انجام دهیم.

It makes us feel vulnerable.

باعث می‌شود احساس آسیب‌پذیربودن بکنیم.

But the reality of modern work and modern life

اما واقعیت این است که کار مدرن و زندگی مدرن

is that nobody does it alone.

هیچکس آن را تنها انجام نمی‌دهد.

Nobody succeeds in a vacuum.

هیچکس در خلا موفق نمی‌شود.

More than ever, we actually do have to rely on other people,

بیشتر از همیشه، ما در واقع مجبوریم به مردم دیگر متکی باشیم،

on their support and collaboration, in order to be successful.

به حمایت و همکاری آنها، تا بتوانیم موفق باشیم.

So when you need help, ask for it out loud.

پس وقتی نیاز به کمک دارید با صدای بلند درخواستش کنید.

And when you do, do it in a way that increases your chances

و زمانی که این کار را می‌کنید به نحوی انجام دهید که شانس خود را

that you'll get a yes

برای گرفتن بله افزایش دهید

and makes the other person feel awesome for having helped you,

و به آن فرد به خاطر کمک کردن به شما احساسی بی نظیر دست بدهد،

because you both deserve it.

چون هر دوی شما لیاقت آن را دارید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)