Karima Bennoune: The side of terrorism that doesn't make headlines

کریمه بنون: سویه ای از تروریسم که به تیتر اخبار راه نمی یابد

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: soheila Jafari

Could I protect my father

آیا می توانستم از پدرم محافظت کنم

from the Armed Islamic Group with a paring knife?

با کارد میوه خوری در مقابل گروه اسلامگرای مسلح؟

That was the question I faced

این سوالی است که با آن مواجه شدم

one Tuesday morning in June of 1993,

در یک صبح سه شنبه در ژوئن ۱۹۹۳

when I was a law student.

وقتی که دانشجوی حقوق بودم.

I woke up early that morning

آن روز صبح زود

in Dad's apartment

در آپارتمان پدرم

on the outskirts of Algiers, Algeria,

در حومه الجزیره، در کشور الجزایر،

to an unrelenting pounding on the front door.

با صدای مداوم کوبیده شدن بر در ورودی بیدار شدم.

It was a season as described by a local paper

زمانی بود که به گفته یک روزنامه محلی

when every Tuesday a scholar fell

هر سه شنبه یک چهره علمی

to the bullets of fundamentalist assassins.

با گلوله آدمکش های بنیادگرا از پای درمی آمد.

My father's university teaching of Darwin

تدریس دانشگاهی پدرم درباره داروین

had already provoked a classroom visit

پیشتر باعث شده بود که کلاسش

from the head of the so-called Islamic Salvation Front,

توسط سرکرده گروه موسوم به جبهه رستگاری اسلامی مورد بازرسی قرار گیرد،

who denounced Dad as an advocate of biologism

که پدر را به عنوان یک مدافع مکتب بیولوژیسم محکوم کرده بود

before Dad had ejected the man,

قبل از آن که پدرم را از کلاس بیرونش کند،

and now whoever was outside

و حالا هر کسی که آن بیرون در بود

would neither identify himself nor go away.

نه خودش را معرفی می کرد و نه حاضر بود برود.

So my father tried to get the police on the phone,

پدرم سعی کرد تلفنی پلیس را خبر کند،

but perhaps terrified by the rising tide

اما شاید پلیس های وحشت زده از موج فزاینده

of armed extremism that had already claimed

افراطی های مسلحی که پیشتر

the lives of so many Algerian officers,

جان چندین مامور پلیس را گرفته بودند،

they didn't even answer.

حتی تلفن را جواب ندادند.

And that was when I went to the kitchen,

و همان موقع بود که من به آشپزخانه رفتم،

got out a paring knife,

یک کارد میوه خوری برداشتم،

and took up a position inside the entryway.

و داخل درگاهی ورودی کمین کردم.

It was a ridiculous thing to do, really,

واقعا کار مسخره ای بود،

but I couldn't think of anything else,

اما چیز دیگری به عقلم نرسید،

and so there I stood.

در نتیجه همان جا ماندم.

When I look back now, I think that that was the moment

حال که به گذشته نگاه می کنم، فکر می کنم این همان لحظه ای است

that set me on the path was to writing a book

که مرا در مسیر نوشتن کتابی قرار داد

called "Your Fatwa Does Not Apply Here:

به نام «فتوای تو اینجا صدق نمی کند:

Untold Stories from the Fight Against Muslim Fundamentalism."

داستان های ناگفته از جنگ علیه بنیادگرایی اسلامی.»

The title comes from a Pakistani play.

این عنوان از یک نمایشنامه پاکستانی گرفته شده.

I think it was actually that moment

گمان می کنم در واقع همان لحظه بود

that sent me on the journey

که مرا راهی کرد

to interview 300 people of Muslim heritage

تا مصاحبه کنم با ۳۰۰ مسلمان

from nearly 30 countries,

از تقریبا ۳۰ کشور،

from Afghanistan to Mali,

از افغانستان تا مالی،

to find out how they fought fundamentalism

تا دریابم آنان چطور با بنیادگرایی مبارزه کردند،

peacefully like my father did,

بدون خشونت مانند پدرم،

and how they coped with the attendant risks.

و چطور با خطرات آن مقابله کردند.

Luckily, back in June of 1993,

خوشبختانه، در ژوئن ۱۹۹۳،

our unidentified visitor went away,

مهمان ناشناس ما رفت،

but other families were so much less lucky,

اما خانواده های دیگر به اندازه ما بخت یارشان نبود،

and that was the thought that motivated my research.

و این همان فکری بود که انگیزه تحقیقات من شد.

In any case, someone would return

به هر صورت، یک نفر دیگر

a few months later and leave a note

چند ماه بعد آمد و یادداشتی را گذاشت

on Dad's kitchen table,

روی میز آشپزخانه پدر،

which simply said, "Consider yourself dead."

که رویش نوشته بود، «خودت را مرده بدان.»

Subsequently, Algeria's fundamentalist armed groups

بعدتر گروه های مسلح و بنیادگرای الجزایر

would murder as many as 200,000 civilians

حدود ۲۰۰٫۰۰۰ غیرنظامی را کشتند

in what came to be known

در دوره ای که معروف شد به

as the dark decade of the 1990s,

دهه سیاه ۱۹۹۰،

including every single one

از جمله همه زنانی که

of the women that you see here.

اینجا در این تصویر می بینید.

In its harsh counterterrorist response,

دولت در عملیات سهمگین مقابله با تروریسم،

the state resorted to torture

به شکنجه متوسل شد

and to forced disappearances,

و به ناپدید کردن اجباری افراد،

and as terrible as all of these events became,

و همچنان که این اتفاقات ناگوار و دهشتناک در حال وقوع بود،

the international community largely ignored them.

جامعه بین الملل عمدتا همه چیز را نادیده می گرفت.

Finally, my father, an Algerian peasant's son turned professor,

دست آخر، پدر من، فرزند یک رعیت الجزایری که به استادی دانشگاه رسیده بود،

was forced to stop teaching at the university

مجبور شد تدریس در دانشگاه را رها کند

and to flee his apartment,

و از آپارتمانش بگریزد،

but what I will never forget

اما آنچه که من هرگز فراموش نخواهم کرد

about Mahfoud Bennoune, my dad,

در مورد پدرم، محفوظ بنون،

was that like so many other Algerian intellectuals,

این است که او مانند بسیاری دیگر از روشنفکران الجزایری،

he refused to leave the country

حاضر به ترک کشور نشد

and he continued to publish pointed criticisms,

و همچنان به انتقادهای تیز ادامه داد،

both of the fundamentalists

چه درباره بنیادگرایان

and sometimes of the government they battled.

و چه گاه و بیگاه درباره دولتی که علیهش می جنگیدند.

For example, in a November 1994 series

به عنوان مثال، در سلسله مقالاتی در نوامبر ۱۹۹۴

in the newspaper El Watan

در روزنامه الوطن

entitled "How Fundamentalism

که نامش بود «بنیادگرایی چگونه

Produced a Terrorism without Precedent,"

تروریسم بدون سابقه تولید کرد،»

he denounced what he called

پدرم آن چیزی را محکوم کرد که اسمش را گذاشته بود

the terrorists' radical break with the true Islam

انشعاب رادیکال تروریست از اسلام واقعی

as it was lived by our ancestors.

که شیوه باور و زندگی اجدادمان بود.

These were words that could get you killed.

این ها مطالبی بود که می توانست آدم را به کشتن دهد.

My father's country taught me

کشور پدرم

in that dark decade of the 1990s that

در آن دهه تاریک ۱۹۹۰ به من یاد داد

the popular struggle against Muslim fundamentalism

که تلاش علیه افراط گرایی اسلامی

is one of the most important

یکی از مهم ترین

and overlooked human rights struggles

و نادیده گرفته شده ترین مبارزات حقوق بشری

in the world.

در جهان است.

This remains true today, nearly 20 years later.

این امروز هم صادق است، نزدیک به ۲۰ سال بعد.

You see, in every country

می دانید، در هر کشوری

where you hear about armed jihadis

که سخن از جهادگران مسلحی به گوش می خورد

targeting civilians,

که غیرنظامیان را هدف گرفته اند،

there are also unarmed people

در همان کشورها، غیرنظامیانی نیز هستند

defying those militants that you don't hear about,

که در مقابل شبه نظامیان می ایستند و شما چیزی درموردشان نمی شنوید،

and those people need our support to succeed.

آن افراد برای موفق شدن به کمک ما نیاز دارند.

In the West, it's often assumed

در غرب، اغلب اینطور فرض می شود

that Muslims generally condone terrorism.

که مسلمانان عموما تروریسم را نادیده می گیرند.

Some on the right think this because they view

راست گرایان بر این باورند زیرا به گمان آنان

Muslim culture as inherently violent,

فرهنگ اسلامی ذاتا خشن است،

and some on the left imagine this

و چپ گرایان بر این باورند زیرا

because they view Muslim violence,

خشونت اسلامی،

fundamentalist violence,

خشونت افراط گرایانه را،

solely as a product of legitimate grievances.

تنها زاییده نارضایتی مشروع می دانند.

But both views are dead wrong.

اما هر دو دیدگاه کاملا غلطند.

In fact, many people of Muslim heritage

در حقیقت، بسیاری از مسلمانان

around the world are staunch opponents

در سراسر جهان مخالفان پروپاقرص

both of fundamentalism and of terrorism,

بنیادگرایی و تروریسم هستند.

and often for very good reason.

و اغلب دلیل بسیار خوبی دارند.

You see, they're much more likely to be victims

این احتمال بیشتر است که این افراد

of this violence than its perpetrators.

قربانی این خشونت باشند تا عاملان خشونت.

Let me just give you one example.

بگذارید مثالی برایتان بزنم.

According to a 2009 survey

بنا به یک نظرسنجی مربوط به سال ۲۰۰۹

of Arabic language media resources,

از منابع رسانه ای عرب زبان،

between 2004 and 2008,

بین سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸،

no more than 15 percent of al Qaeda's victims

تنها ۱۵ درصد از قربانیان القاعده

were Westerners.

غربی بودند.

That's a terrible toll, but the vast majority

آمار وحشتناکی است، اما اکثریت مطلق قربانیان

were people of Muslim heritage,

از مسلمانان بودند،

killed by Muslim fundamentalists.

که به دست بنیادگرایان اسلامی کشته شدند.

Now I've been talking for the last five minutes

در پنج دقیقه گذشته

about fundamentalism, and you have a right to know

درباره بنیادگرایی حرف زده ام، و شما حق دارید بدانید

exactly what I mean.

که دقیقا مقصودم چیست.

I cite the definition given by the Algerian sociologist

تعریفی را نقل می کنم از جامعه شناس الجزایری

Marieme Helie Lucas,

مرياميه هلي لوكاس،

and she says that fundamentalisms,

که می گوید بنیادگرایی ها،

note the "s," so within all of the world's

به «ها» توجه کنید،... بین تمامی

great religious traditions,

سنت های مذهبی عمده جهان،

"fundamentalisms are political movements of the extreme right

«بنیادگرایی ها، جنبش هایی سیاسی از راست افراطی هستند

which in a context of globalization

که در بافت جهانی شدن

manipulate religion in order to achieve

مذهب را جهت دهی می کنند تا

their political aims."

به اهداف سیاسی شان دست یابند.»

Sadia Abbas has called this the radical politicization

سعدیه عباس اسمش را گذاشته سیاسی کردن رادیکال

of theology.

الهیات.

Now I want to avoid projecting the notion

نمی خواهم وارد شوم به این نظریه

that there's sort of a monolith out there

که یک چیزی آنجا هست

called Muslim fundamentalism that is the same everywhere,

به اسم بنیادگرایی اسلامی که در همه جا یکسان و یک شکل است،

because these movements also have their diversities.

چرا که این جنبش ها هم انواع خودشان را دارند.

Some use and advocate violence.

برخی شان خشونت می ورزند و از آن حمایت می کنند.

Some do not, though they're often interrelated.

برخی چنین روشی ندارند، هرچند اغلب با هم مرتبط هستند.

They take different forms.

آن ها انواع مختلفی دارند.

Some may be non-governmental organizations,

برخی ممکن است سازمان های غیردولتی باشند،

even here in Britain like Cageprisoners.

حتی اینجا در بریتانیا، مانند «کیج پریزنرز».

Some may become political parties,

برخی ممکن است تبدیل به احزاب سیاسی شوند،

like the Muslim Brotherhood,

مثل اخوان المسلمین،

and some may be openly armed groups

و برخی ممکن است علنا گروه های مسلح باشند،

like the Taliban.

مثل طالبان.

But in any case, these are all radical projects.

اما هرچه که باشند، همگی پروژه هایی رادیکال هستند.

They're not conservative or traditional approaches.

هیچ یک رویکردهای محافظه کارانه یا سنتی ندارند.

They're most often about changing people's relationship with Islam

آن ها کارشان بیشتر ایجاد تغییر در روابط افراد با اسلام است

rather than preserving it.

تا حفظ این رابطه.

What I am talking about is the Muslim extreme right,

من از راست افراطی مسلمان سخن می گویم

and the fact that its adherents are

و این واقعیت که طرفدارانش

or purport to be Muslim

یا مسلمان هستند یا ادعای مسلمانی دارند

makes them no less offensive

آن ها را کمتر تهاجمی نمی سازد

than the extreme right anywhere else.

نسبت به راست افراطی در هر کجای دیگر.

So in my view, if we consider ourselves

پس به نظر من، اگر ما خودمان را

liberal or left-wing,

لیبرال یا چپگرا تلقی می کنیم،

human rights-loving or feminist,

یا طرفدار حقوق بشر یا فمنیست،

we must oppose these movements

باید با این جنبش ها مخالفت کنیم

and support their grassroots opponents.

و از مخالفان آن در میان توده های مردمی حمایت کنیم.

Now let me be clear

حال بگذارید صریح بگویم

that I support an effective struggle

که من طرفدار تلاش موثر

against fundamentalism,

برعلیه بنیادگرایی هستم،

but also a struggle that must itself

اما در عین حال تلاشی که خودش

respect international law,

به حقوق بین الملل احترام بگذارد،

so nothing I am saying should be taken

پس از هیچ یک از حرف های من نباید برداشت شود

as a justification for refusals

به عنوان توجیهی برای رد کردن

to democratize,

دمکراتیزه کردن،

and here I send out a shout-out of support

و در همین جا حمایت خودم را اعلام می کنم

to the pro-democracy movement in Algeria today, Barakat.

از جنبش دمکراسی خواهانه در الجزایر، به نام برکت.

Nor should anything I say be taken

و هیچ یک از سخنانی که می گویم نباید برداشت شود

as a justification of violations of human rights,

به عنوان توجیهی برای نقض حقوق بشر،

like the mass death sentences

مانند احکام جمعی اعدام

handed out in Egypt earlier this week.

که اوایل هفته جاری در مصر صادر شد.

But what I am saying

بلکه آنچه می گویم

is that we must challenge these Muslim fundamentalist movements

این است که ما باید این جنبش های بنیادگرای اسلامی را به چالش بکشیم

because they threaten human rights

زیرا این گروه ها حقوق بشر را تهدید می کنند

across Muslim-majority contexts,

در سرتاسر جوامعی که اکثریت مسلمان دارند،

and they do this in a range of ways,

و این کار را به روش های مختلف انجام می دهند،

most obviously with the direct attacks on civilians

که صریح ترینش از طریق حمله مستقیم به غیرنظامیان

by the armed groups that carry those out.

توسط گروه های مسلح مجری حملات است.

But that violence is just the tip of the iceberg.

اما این نوع خشونت تنها نوک کوه یخی است که از آب بیرون است.

These movements as a whole purvey discrimination

این گروه ها تامین کننده تبعیض

against religious minorities and sexual minorities.

علیه اقلیت های مذهبی و جنسیتی هستند.

They seek to curtail the freedom of religion

آنها به دنبال محدود کردن آزادی مذهبی

of everyone who either practices in a different way

از هر کسی هستند که به روشی غیر از خودشان دین می ورزد

or chooses not to practice.

یا اصلا از دین و مذهبی پیروی نمی کند.

And most definingly, they lead an all-out war

و عیان تر از همه چیز، آن ها جنگی تمام عیار را رهبری می کنند

on the rights of women.

علیه حقوق زنان.

Now, faced with these movements

حال، گفتمان غربی در مواجهه با این جنبش ها

in recent years, Western discourse

طی سال های اخیر،

has most often offered

اغلب دو پاسخ ناکامل را

two flawed responses.

پیشنهاد کرده است.

The first that one sometimes finds on the right

اولین پاسخی که آدم گاهی از سوی راست گرایان دریافت می کند

suggests that most Muslims are fundamentalist

می گوید که مسلمانان بنیادگرا هستند

or something about Islam is inherently fundamentalist,

یا این که اسلام وارث بنیادگرایی است.

and this is just offensive and wrong,

و این پاسخ زننده و غلط است.

but unfortunately on the left one sometimes encounters

اما متاسفانه در طرف چپ آدم گاهی مواجه می شود

a discourse that is too politically correct

با گفتمانی که زیادی سیاست پسندانه است

to acknowledge the problem of Muslim fundamentalism at all

برای اذعان به مشکل بنیادگرایی اسلامی

or, even worse, apologizes for it,

یا حتی بدتر، به خاطر آن عذرخواهی هم می کند،

and this is unacceptable as well.

و این هم غیرقابل قبول است.

So what I'm seeking is a new way

بنابراین آنچه که دنبالش هستم روش جدیدی

of talking about this all together,

از گفت و گوی همگانی در این باره است،

which is grounded in the lived experiences

که در تجربیات حقیقی ریشه

and the hope of the people on the front lines.

و در امید مردمانی که در خط اول جبهه هستند جای داشته باشد.

I'm painfully aware that there has been

خیلی خوب می دانم که

an increase in discrimination against Muslims in recent years

که در سالهای اخیر تبعیض علیه مسلمانان افزایش یافته

in countries like the U.K. and the U.S.,

در کشورهایی مثل بریتانیا و آمریکا،

and that too is a matter of grave concern,

که این خود موجب نگرانی شدیدی است،

but I firmly believe

اما من قویا معتقدم

that telling these counter-stereotypical stories

که بازگو کردن این داستان های غیرکلیشه ای

of people of Muslim heritage

از مسلمان زادگانی

who have confronted the fundamentalists

که با بنیادگرایی مخالفت کرده اند

and been their primary victims

و قربانیان اصلی آنان بوده اند نیز

is also a great way of countering that discrimination.

راهی عالی برای مقابله با تبعیض است.

So now let me introduce you

پس حالا اجازه دهید معرفیتان کنم

to four people whose stories

به چهار نفری که

I had the great honor of telling.

این افتخار را دارم که سرنوشتشان را تعریف کنم.

Faizan Peerzada and the Rafi Peer Theatre

فیضان پیرزاده و ورک شاپ تئاتر رفیع پیر

workshop named for his father

که به یاد پدر او نامگذاری شده

have for years promoted the performing arts

سالها برای پیشبرد هنرهای نمایشی تلاش کردند

in Pakistan.

در پاکستان.

With the rise of jihadist violence,

با ظهور خشونت جهادگرایان،

they began to receive threats

آنها تهدیدهایی را دریافت کردند

to call off their events, which they refused to heed.

که می خواستند که برنامه هایشان را لغو کنند و آنها نادیده شان گرفتند.

And so a bomber struck their 2008

بعد در سال ۲۰۰۸ یک بمبگذار حمله کرد

eighth world performing arts festival in Lahore,

به هشتمین فستیوال جهانی هنرهای نمایشی آنان در لاهور،

producing rain of glass

که موجب شد بارانی از خرده شیشه

that fell into the venue

روی محل برگزاری جشنواره فروبریزد

injuring nine people,

و نه نفر را مجروح کند،

and later that same night,

کمی بعد در همان شب،

the Peerzadas made a very difficult decision:

پیرزاده ها تصمیم خیلی سختی گرفتند:

they announced that their festival

اعلام کردند که فستیوالشان

would continue as planned the next day.

طبق برنامه از روز بعد ادامه خواهد یافت.

As Faizan said at the time,

همانطور که فیضان همان موقع گفت،

if we bow down to the Islamists,

اگر ما در مقابل اسلامگرایان سرخم کنیم،

we'll just be sitting in a dark corner.

مثل این است که در یک گوشه تاریک بمانیم.

But they didn't know what would happen.

اما آنها نمی دانستند که چه خواهد شد.

Would anyone come?

کسی فردا خواهد آمد؟

In fact, thousands of people came out the next day

در حقیقت، هزاران نفر روز بعد به جشنواره رفتند

to support the performing arts in Lahore,

تا جشنواره هنرهای نمایشی لاهور را حمایت کنند،

and this simultaneously thrilled

این هم باعث شعف

and terrified Faizan,

و هم وحشت فیضان شد،

and he ran up to a woman

به طرف زنی رفت

who had come in with her two small children,

که با دو بچه کوچکش آمده بود،

and he said, "You do know there was a bomb here yesterday,

و گفت: «می دانی که دیروز اینجا بمبی ترکید،

and you do know there's a threat here today."

و حتما می دانی که امروز هم تهدید به بمگذاری شده ایم.»

And she said, "I know that,

زن گفت: «می دانم،

but I came to your festival

اما وقتی که سن اینها بودم،

with my mother when I was their age,

با مادرم به فستیوال شما آمدم،

and I still have those images in my mind.

و هنوز آن تصاویر یادم مانده.

We have to be here."

ما باید اینجا بیاییم.»

With stalwart audiences like this,

با چنین مخاطبان پروپاقرصی،

the Peerzadas were able to conclude

خانواده پیرزاده توانستند

their festival on schedule.

فستیوالشان را طبق برنامه پیش ببرند.

And then the next year,

و سال بعد،

they lost all of their sponsors

همه حامیان مالی شان را از دست دادند

due to the security risk.

در نتیجه تهدید امنیتی.

So when I met them in 2010,

بنابراین وقتی در سال ۲۰۱۰ دیدمشان،

they were in the middle of the first subsequent event

در میانه اولین برنامه ای بودند که

that they were able to have in the same venue,

توانستند در همان محل برگزار کنند،

and this was the ninth youth performing arts festival

که نهمین جشنواره هنرهای نمایشی جوانان بود

held in Lahore in a year when that city

که در لاهور برگزار می شد در سالی که آن شهر

had already experienced 44 terror attacks.

تا آن موقع هدف ۴۴ حمله تروریستی قرار گرفته بود.

This was a time when the Pakistani Taliban

این در زمانی بود که طالبان پاکستان

had commenced their systematic targeting

آغاز کرده بودند به انجام حملات سازماندهی شده

of girls' schools that would culminate

علیه مدارس دخترانه و حملات به اوج خود رسید

in the attack on Malala Yousafzai.

با حمله به ملاله یوسف زی.

What did the Peerzadas do in that environment?

خانواده پیرزاده در چنین فضایی چه کردند؟

They staged girls' school theater.

آن ها تئاتر مدارس دخترانه را روی صحنه بردند.

So I had the privilege of watching "Naang Wal,"

و من افتخار داشتم که «نانگ وال» را تماشا کنم،

which was a musical in the Punjabi language,

که تئاتری موزیکال بود به زبان پنجابی،

and the girls of Lahore Grammar School

و دخترانی از مدرسه گرامر لاهور

played all the parts.

تمامی نقش ها را بازی می کردند.

They sang and danced,

آنها خواندند و رقصیدند،

they played the mice and the water buffalo,

نقش موش و گاومیش را بازی کردند،

and I held my breath, wondering,

و من نفسم را حبس کرده بودم با این اندیشه که،

would we get to the end

ممکن است تا آخر

of this amazing show?

این نمایش عالی پیش برویم؟

And when we did, the whole audience

وقتی نمایش تمام شد، تماشاچیان

collectively exhaled,

همگی نفس راحتی کشیدند،

and a few people actually wept,

چند نفری هم اشک ریختند،

and then they filled the auditorium

و بعد سالن پر شد

with the peaceful boom of their applause.

از صدای تشویق و کف زدن.

And I remember thinking in that moment

یادم می آید آن لحظه با خودم فکر می کردم

that the bombers made headlines here

بمب گذاران در همین نقطه به صدر اخبار رسیدند

two years before

در دو سال پیش

but this night and these people

اما امشب و این آدم ها

are as important a story.

به همان اندازه اهمیت دارند.

Maria Bashir is the first and only

ماریا بشیر اولین و تنها

woman chief prosecutor in Afghanistan.

دادستان کل زن در افغانستان است.

She's been in the post since 2008

او از سال ۲۰۰۸ در این سمت بوده

and actually opened an office to investigate

و دفتری را تاسیس کرده تا تحقیق کند

cases of violence against women,

روی موارد خشونت علیه زنان،

which she says is the most important area

که به گفته او مهمترین بخش

in her mandate.

از دستور کار اوست.

When I meet her in her office in Herat,

وقتی او را در دفترش در هرات ملاقات کردم،

she enters surrounded by

وارد دفتر شد همراه با

four large men with four huge guns.

چهار مرد تنومندی که تفنگهایی بزرگ در دست داشتند.

In fact, she now has 23 bodyguards,

او اکنون ۲۳ محافظ شخصی دارد،

because she has weathered bomb attacks

چرا که از چندین بمب گذاری جان سالم به در برده،

that nearly killed her kids,

که نزدیک بود بچه هایش را بکشند،

and it took the leg off of one of her guards.

و پای یکی از محافظانش قطع شد.

Why does she continue?

چرا به کارش ادامه می دهد؟

She says with a smile that that is the question

او با لبخند می گوید این پرسشی است

that everyone asks—

که همه می پرسند--

as she puts it, "Why you risk not living?"

به قول خودش:« چرا جانت را به خطر می اندازی؟»

And it is simply that for her,

و برای او،

a better future for all the Maria Bashirs to come

آینده بهتر برای ماریا بشیرهای دیگر در آینده

is worth the risk,

ارزش این خطر را دارد،

and she knows that if people like her

و می داند که اگر افرادی مانند او

do not take the risk,

این خطر را به جان نخرند،

there will be no better future.

آینده بهتری از راه نخواهد رسید.

Later on in our interview,

بعدا در مصاحبه ای که با او داشتم،

Prosecutor Bashir tells me how worried she is

دادستان بشیر از نگرانی هایش گفت

about the possible outcome

درباره نتیجه احتمالی

of government negotiations with the Taliban,

مذاکرات دولت با طالبان،

the people who have been trying to kill her.

همان هایی که می خواستند او را بکشند.

"If we give them a place in the government,"

او می پرسد: «اگر به آنان جایی در دولت بدهیم،

she asks, "Who will protect women's rights?"

چه کسی از حقوق زنان حمایت خواهد کرد؟»

And she urges the international community

و جامعه بین الملل را ترغیب می کند

not to forget its promise about women

وعده هایشان درباره زنان را فراموش نکنند

because now they want peace with Taliban.

از آنجا که حالا می خواهند با طالبان صلح کنند.

A few weeks after I leave Afghanistan,

چند هفته بعد از آن که افغانستان را ترک کردم،

I see a headline on the Internet.

تیتر خبری را روی اینترنت دیدم.

An Afghan prosecutor has been assassinated.

یک دادستان افغان ترور شد.

I google desperately,

با کلافگی در گوگل جست و جو کردم،

and thankfully that day I find out

و خوشبختانه آن روز فهمیدم

that Maria was not the victim,

که ماریا قربانی نبود،

though sadly, another Afghan prosecutor

هرچند شوربختانه، یک دادستان دیگر افغان

was gunned down on his way to work.

در راه خانه به ضرب گلوله کشته شده بود.

And when I hear headlines like that now,

حالا که اخباری مشابه را می شنوم،

I think that as international troops

به این فکر می کنم که با خروج سربازان بین المللی

leave Afghanistan this year and beyond,

از افغانستان در امسال و آینده،

we must continue to care

ما باید حواسمان باشد،

about what happens to people there,

به آنچه که برای مردم آنجا اتفاق می افتد،

to all of the Maria Bashirs.

به تمامی ماریا بشیرها.

Sometimes I still hear her voice in my head

گاهی هنوز صدای او را در سرم می شنوم

saying, with no bravado whatsoever,

که بدون هیچ گونه شجاعت تصنعی می گوید،

"The situation of the women of Afghanistan

«وضعیت زنان افغانستان

will be better someday.

روزی بهتر خواهد شد.

We should prepare the ground for this,

ما باید راه را هموار کنیم،

even if we are killed."

حتی اگر کشته شویم.»

There are no words adequate

کلام قاصر است

to denounce the al Shabaab terrorists

از محکوم کردن تروریست های الشباب

who attacked the Westgate Mall in Nairobi

که به مرکز خرید وست گیت در نایروبی حمله کردند

on the same day as a children's cooking competition

در همان روزی که مسابقه آشپزی کودکان برگزار می شد

in September of 2013.

در سپتامبر ۲۰۱۳.

They killed 67, including poets and pregnant women.

آنان ۶۷ نفر از جمله شاعران و زنان باردار را کشتند.

Far away in the American Midwest,

دور از آنجا در دل غرب آمریکا،

I had the good fortune of meeting Somali-Americans

توانستم با سومالیایی-آمریکایی هایی ملاقات کنم

who were working to counter the efforts of al Shabaab

که تلاش می کردند با اقدامات الشباب مقابله کنند

to recruit a small number of young people

گروه کوچکی از جوانان را استخدام کنند

from their city of Minneapolis

از شهرخودشان مینیاپلیس

to take part in atrocities like Westgate.

تا در وقایعی مثل وست گیت شرکت کنند.

Abdirizak Bihi's studious

برهان حسن، برادرزاده سخت کوش

17-year-old nephew Burhan Hassan

و ۱۷ ساله عبدالرزاق بیهی

was recruited here in 2008,

اینجا در سال ۲۰۰۸ جذب شد،

spirited to Somalia,

به سومالی منتقل شد،

and then killed when he tried to come home.

و بعد وقتی می خواست برگردد به خانه کشته شد.

Since that time, Mr. Bihi,

از آن زمان، آقای بیهی،

who directs the no-budget Somali Education and Advocacy Center,

که مرکز بی بودجه «حمایت و آموزشی سومالی»را اداره می کند

has been vocally denouncing the recruitment

صراحتا جذب جوانان را محکوم کرده

and the failures of government

همینطور ناکامی های دولت را

and Somali-American institutions

و موسسات آمریکایی-سومالیایی

like the Abubakar As-Saddique Islamic Center

مانند مرکز اسلامی ابوبکر الصدیق را

where he believes his nephew was radicalized

که به اعتقاد او برادرزاده اش

during a youth program.

طی برنامه جوانان آنجا افراطی شد.

But he doesn't just criticize the mosque.

اما او به انتقاد از مسجد بسنده نمی کند.

He also takes on the government

او دولت را مسئول می داند

for its failure to do more

در قبال کم کاری هایش

to prevent poverty in his community.

در جلوگیری از بروز فقر در کامیونیتی اش.

Given his own lack of financial resources,

آقای بیهی چون منابع مالی ندارد

Mr. Bihi has had to be creative.

مجبور بود که خلاقیت به خرج دهد.

To counter the efforts of al Shabaab

تا با فعالیت های الشباب مقابله کند

to sway more disaffected youth,

که می خواست جوانان بیشتری را جذب کند.

in the wake of the group's 2010 attack

در آستانه حمله سال ۲۰۱۰ گروه

on World Cup viewers in Uganda,

به تماشاگران جام جهانی در اوگاندا،

he organized a Ramadan basketball tournament

او در مقابل، یک تورنومنت بسکتبال رمضان را

in Minneapolis in response.

در مینیاپلیس سازماندهی کرد.

Scores of Somali-American kids came out

گروه های زیادی از بچه های کامیونیتی آمریکایی-سومالیایی

to embrace sport

از ورزش استقبال کردند

despite the fatwa against it.

علی رغم فتوایی که علیه آن صادر شده بود.

They played basketball

آنان بسکتبال بازی کردند

as Burhan Hassan never would again.

کاری که برهان حسن هرگز نمی تواند دوباره انجام دهد.

For his efforts, Mr. Bihi has been ostracized

آقای بیهی به خاطر فعالیت هایش طرد شد

by the leadership of the Abubakar As-Saddique Islamic Center,

از سوی رهبری مرکز اسلامی ابوبکر الصدیق،

with which he used to have good relations.

که سابقا روابط خوبی با آن داشت.

He told me, "One day we saw the imam on TV

او به من گفت: «یک روز امام را در تلویزیون دیدیم

calling us infidels and saying,

که ما را کافر خطاب می کرد و می گفت

'These families are trying to destroy the mosque.'"

«این خانواده ها می خواهند مسجد را خراب کنند.»

This is at complete odds

این کاملا مغایر است

with how Abdirizak Bihi understands

با درک عبدالرزاق بیهی

what he is trying to do

و آنچه که او تلاش می کند انجام دهد

by exposing al Shabaab recruitment,

از طریق افشای استخدام توسط الشباب،

which is to save the religion I love

که در واقع نجات دینی است که دوستش دارم

from a small number of extremists.

از دست گروهی افراط گرا.

Now I want to tell one last story,

حالا می خواهم داستان آخر را برایتان بگویم،

that of a 22-year-old law student in Algeria

از یک دانشجوی ۲۲ ساله حقوق در الجزایر

named Amel Zenoune-Zouani

به نام امل زنون- زوانی

who had the same dreams of a legal career

که همان رویای حرفه حقوق را در سر می پروراند

that I did back in the '90s.

که من در دهه ۹۰ داشتم.

She refused to give up her studies,

او حاضر نشد از تحصیلاتش دست بکشد،

despite the fact that the fundamentalists

علی رغم این که افراط گرایانی

battling the Algerian state back then

که آن زمان علیه دولت الجزایر مبارزه می کردند

threatened all who continued their education.

همه دانشجویان را تهدید می کردند.

On January 26, 1997, Amel boarded the bus

در ۲۶ ژانویه ۱۹۹۷، امل سوار اتوبوسی شد

in Algiers where she was studying

در الجزیره، محل تحصیلش

to go home and spend a Ramadan evening

تا به خانه برود و یک عصر رمضان را

with her family,

با خانواده اش باشد،

and would never finish law school.

و هرگز نتواند مدرسه حقوق را تمام کند.

When the bus reached the outskirts

وقتی که اتوبوس به حومه شهرش رسید،

of her hometown, it was stopped

متوقفش کردند،

at a checkpoint manned by men

در یک ایستگاه بازرسی که مردانی

from the Armed Islamic Group.

از گروه مسلح اسلامی اداره اش می کردند.

Carrying her schoolbag,

امل با کیف دانشگاه در دستش،

Amel was taken off the bus

از اتوبوس به بیرون برده شد

and killed in the street.

و در خیابان کشته شد.

The men who cut her throat

مردهایی که گلوی او را بریدند

then told everyone else,

به بقیه گفتند،

"If you go to university,

«اگر دانشگاه بروید،

the day will come when we will kill all of you

روزی می رسد که همه تان را می کشیم

just like this."

درست همینطوری.»

Amel died at exactly 5:17 p.m.,

امل راس ساعت ۵:۱۷ عصر مرد،

which we know because when she fell in the street,

این را می دانیم چون وقتی که در خیابان روی زمین افتاد

her watch broke.

ساعتش از کار ایستاد.

Her mother showed me the watch

مادرش ساعت او را نشانم داد

with the second hand still aimed

که عقربه ثانیه شمارش همچنان

optimistically upward

امیدوارانه به سوی بالا ایستاده

towards a 5:18 that would never come.

نزدیک به ساعت ۵:۱۸ دقیقه ای که هرگز نرسید.

Shortly before her death,

کمی قبل از مرگ،

Amel had said to her mother of herself

امل به مادر

and her sisters,

و خواهرش گفته بود،

"Nothing will happen to us, Inshallah, God willing,

«انشاالله که اتفاقی برای ما نخواهد افتاد،

but if something happens,

اما اگر چیزی شد،

you must know that we are dead for knowledge.

باید بدانید که ما به خاطر دانش و علم کشته شدیم.

You and father must keep your heads held high."

شما و پدر باید سرتان را بالا بگیرید.»

The loss of such a young woman is unfathomable,

از دست دادن چنین زن جوانی غیرقابل درک است،

and so as I did my research

و من همانطور که به تحقیقاتم ادامه می دادم

I found myself searching for Amel's hope again

یک بار دیگر خودم را در جست و جوی امید امل یافتم

and her name even means "hope" in Arabic.

حتی نام او «امل» در عربی به معنی امید است.

I think I found it in two places.

فکر می کنم آن را دو جا یافتم.

The first is in the strength of her family

اول در قدرت خانواده اش

and all the other families to continue telling their stories

و خانواده های دیگری که همچنان دامستان هایشان را تعریف می کنند

and to go on with their lives despite the terrorism.

و علی رغم وجود تروریسم به زندگی شان ادامه می دهند.

In fact, Amel's sister Lamia overcame her grief,

در واقع، لامیا، خواهر امل، اندوهش را شکست داد،

went to law school,

به دانشگاه حقوق رفت،

and practices as a lawyer in Algiers today,

و امروز در الجزیره وکالت می کند،

something which is only possible

چیزی که امکانپذیر شده

because the armed fundamentalists

فقط به خاطر این که افراط گرایان مسلح

were largely defeated in the country.

در کشور شکست داده شده اند.

And the second place I found Amel's hope

و جای دومی که امید امل را یافتم

was everywhere that women and men

در همه جاهایی بود که مردان و زنان

continue to defy the jihadis.

به مقابله با جهادگران ادامه می دهند.

We must support all of those in honor of Amel

ما باید به خاطر شرف امل، از همه آنانی حمایت کنیم

who continue this human rights struggle today,

که امروز به این مبارزه حقوق بشری ادامه می دهند،

like the Network of Women Living Under Muslim Laws.

از جمله «شبکه زنان تحت قوانین اسلامی».

It is not enough, as the victims rights advocate

کافی نیست که، چنانچه مدافع حقوق بشر

Cherifa Kheddar told me in Algiers,

شریفه خدار در الجزیره به من گفت،

it is not enough just to battle terrorism.

تنها مبارزه با تروریسم کافی نیست.

We must also challenge fundamentalism,

ما باید افراط گرایی را به چالش بکشیم،

because fundamentalism is the ideology

چرا که افراط گرایی ایدئولوژی است که

that makes the bed of this terrorism.

زمینه تروریسم را فراهم می کند.

Why is it that people like her, like all of them

چطور است که افرادی مانند او، مانند همه آن ها

are not more well known?

چندان مشهور نیستند؟

Why is it that everyone knows who Osama bin Laden was

چطور است که همه می دانند اسامه بن لادن که بود

and so few know of all of those

و تنها عده کمی کسانی را می شناسند

standing up to the bin Ladens in their own contexts.

که به روش خودشان در مقابل بن لادن ایستادند.

We must change that, and so I ask you

ما باید این را عوض کنیم، ، من از شما می خواهم

to please help share these stories

که لطفا به انتشار این روایات و داستان ها کمک کنید

through your networks.

از طریق شبکه های خودتان

Look again at Amel Zenoune's watch,

دوباره به ساعت امل زنون نگاه کنید،

forever frozen,

که تا ابد از حرکت ایستاده،

and now please look at your own watch

و حالا لطفا به ساعت های خودتان نگاه کنید

and decide this is the moment that you commit

و تصمیم بگیرید این همان لحظه ای است که تعهد می کنید

to supporting people like Amel.

به حمایت از آدم هایی مثل امل.

We don't have the right to be silent about them

حق نداریم که در قبال آنان خاموش بمانیم

because it is easier

چون راحت تر است

or because Western policy is flawed as well,

یا چون سیاست غرب نیز پر است از اشکال،

because 5:17 is still coming

بلکه چون ساعت ۵:۱۷ همچنان در انتظار

to too many Amel Zenounes

امل زنون های بسیاری است

in places like northern Nigeria,

در جاهایی مثل شمال نیجریه،

where jihadis still kill students.

که جهادی ها هنوز دانش آموزان را می کشند.

The time to speak up in support of all of those

وقت حمایت از آنانی که در جوامع خود

who peacefully challenge fundamentalism

صلح طلبانه بنیادگرایی را

and terrorism in their own communities

و تروریسم را به چالش می کشند

is now.

حالا است.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضران)