What I learned from going blind in space | Chris Hadfield | TED

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

What's the scariest thing you've ever done?

ترسناک‌ترین کاری که تا به حال انجام داده‌اید چه بوده؟

Or another way to say it is,

و یا به شکل دیگری بگویم،

what's the most dangerous thing that you've ever done?

خطرناک‌ ترین کاری که تا به حال انجام داده‌اید چه بوده؟

And why did you do it?

و چرا انجامش دادید؟

I know what the most dangerous thing is

من می‌دانم که خطرناک‌ ترین کاری

that I've ever done

که تا به حال انجام داده‌ام چه بوده،

because NASA does the math.

چون که «ناسا» محاسباتش را انجام داده.

You look back to the first five shuttle launches,

وقتی که به پنچ پرتاب اول شاتل نگاه می‌کنید،

the odds of a catastrophic event

احتمال وقوع فاجعه،

during the first five shuttle launches

در پنج پرتاب اول،

was one in nine.

یک به نه بود.

And even when I first flew in the shuttle

و حتی وقتی که من برای اولین بار با شاتل پرواز کردم،

back in 1995, 74 shuttle flight,

در پرواز ۷۴ شاتل سال ۱۹۹۵

the odds were still now that we look back

اگربه احتمالات آن وقت نگاه کنیم

about one in 38 or so -- one in 35, one in 40.

تقریبا یک به ۳۸ بود -- یک به ۳۵، یک به ۴۰.

Not great odds, so it's a really interesting day

احتمال زیادی نیست، پس روز جالبی خواهد بود اگر

when you wake up at the Kennedy Space Center

در مرکز فضایی کندی از خواب بیدار شوید

and you're going to go to space that day

روزی که قرار است به فضا بروید.

because you realize by the end of the day

چون که در پایان روز

you're either going to be floating effortlessly, gloriously in space,

یا بدون زحمت و شکوهمندانه در فضا شناورید،

or you'll be dead.

یا که مردید.

You go into, at the Kennedy Space Center,

در مرکز فضایی کندی،

the suit-up room,

وارد رختکن می‌شوید،

the same room that our childhood heroes

همان اتاقی که قهرمانان دوران کودکی ما

got dressed in,

در آن لباس فضایی پوشیده‌اند،

that Neil Armstrong and Buzz Aldrin got suited in

اتاقی که نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در آن لباس پوشیده‌اند

to go ride the Apollo rocket to the moon.

تا با موشک آپولو به ماه بروند.

And I got my pressure suit built around me

و من لباس فضایی ام را پوشیدم

and rode down outside in the van

و با مینی‌بوس راه افتادیم

heading out to the launchpad --

به سوی سکوی پرتاب --

in the Astro van -- heading out to the launchpad,

در مینی‌بوس آسترو -- به سمت سکوی پرتاب،

and as you come around the corner

و وقتی، سر پیچ برسی،

at the Kennedy Space Center,

در مرکز فضایی کندی،

it's normally predawn, and in the distance,

معمولا قبل از طلوع است، و در فاصله‌ای دور،

lit up by the huge xenon lights,

که با لامپ‌های بزرگ زنون روشن شده،

is your spaceship --

فضاپیمای شما قرار دارد --

the vehicle that is going to take you off the planet.

وسیله‌ای که قرار است شما را به بیرون از این سیاره ببرد.

The crew is sitting in the Astro van

فضانوردان در داخل آسترو نشسته‌اند

sort of hushed, almost holding hands,

تقرییا ساکت، انگار دست‌های هم را گرفته‌اند،

looking at that as it gets bigger and bigger.

و به فضاپیما که بزرگ و بزرگتر می‌شود نگاه می کنند.

We ride the elevator up

ما با آسانسور بالا می‌رویم

and we crawl in, on your hands and knees

چهار دست و پا، به داخل می‌خزیم

into the spaceship, one at a time,

و یکی یکی وارد فضاپیما می‌شویم،

and you worm your way up

و مثل کرم خود را به سمت بالا می‌کشی

into your chair and plunk yourself down

که صندلی‌ات آنجاست و خود را محکم به پشتی

on your back.

آن می کوبی.

And the hatch is closed,

و دریچه ورود بسته می‌شود،

and suddenly,

و ناگهان،

what has been a lifetime of both dreams and denial

چیزی که در سراسر عمر، هم آرزویم بوده و هم نمی خواستمش

is becoming real,

تبدیل به واقعیت می‌شود،

something that I dreamed about,

چیزی که رویایش را می‌دیدم،

in fact, that I chose to do when I was nine years old,

درواقع، کاری که از نه سالگی می‌خواستم انجام دهم،

is now suddenly within not too many minutes

الان یکباره و کمتر از چند دقیقه‌ دیگر

of actually happening.

واقعا اتفاق می‌افتد.

In the astronaut business --

در کار فضانوردی --

the shuttle is a very complicated vehicle;

شاتل وسیله‌ای بسیار پیچیده است؛

it's the most complicated flying machine ever built.

پیچیده‌ترین وسیله پروازی که تا به حال ساخته شده.

And in the astronaut business, we have a saying, which is,

و در صنعت فضانوردی، یک ضرب المثل داریم،

there is no problem so bad

هیچ مشکلی انقدر بد نیست

that you can't make it worse.

که نشود بدترش کرد.

(Laughter)

(خنده حضار)

And so you're very conscious in the cockpit;

و در کابین شاتل، بسیار هوشیار هستید؛

you're thinking about all of the things

وبه تمامی چیزهایی فکر می‌کنید

that you might have to do,

که ممکن است مجبور به انجامش شوید،

all the switches and all the wickets you have to go through.

تمامی کلیدها و دریچه‌هایی که باید بررسی کنید.

And as the time gets closer and closer,

و همینطور که زمانش نزدیک و نزدیکتر می‌شود،

this excitement is building.

هیجان بیشتر می‌شود.

And then about three and a half minutes before launch,

و حدود سه دقیقه و نیم قبل از پرتاب،

the huge nozzles on the back,

نازل‌های بزرگی که در عقب قرار دارند،

like the size of big church bells,

درست به اندازه ناقوس‌های کلیسا،

swing back and forth

به عقب و جلو تاب می‌خورند

and the mass of them is such

و وزن آنها آنقدر است،

that it sways the whole vehicle,

که کل وسیله را تکان می دهد،

like the vehicle is alive underneath you,

مثل اینکه وسیله زیر پای شما زنده است،

like an elephant getting up off its knees or something.

مثل فیلی که دارد روی زانو بلند می‌شود، یا چیزی شبیه به این.

And then about 30 seconds before launch,

و حدود ۳۰ ثانیه قبل از پرتاب،

the vehicle is completely alive --

این ماشین کاملا زنده است --

it is ready to go --

و آماده حرکت --

the APUs are running,

واحدهای پردازشگر شتاب ای‌ام‌دی (APU) کار می‌کنند،

the computers are all self-contained,

کامپیوترها به صورت خودکارعمل می‌کنند،

it's ready to leave the planet.

و شاتل آماده ترک سیاره است.

And 15 seconds before launch, this happens:

و ۱۵ ثانیه قبل از پرتاب، این اتفاق می‌افتد:

(Video) Voice: 12, 11, 10,

(فیلم) صدا: ۱۲، ۱۱، ۱۰

nine, eight, seven, six --

نه، هشت، هفت، شش --

(Space shuttle preparing for takeoff)

(شاتل فضایی آماده پرتاب می‌شود)

-- start, two, one,

-- شروع، دو، یک،

booster ignition, and liftoff of the space shuttle Discovery,

احتراق شتاب دهنده، و پرتاب شاتل فضایی دیسکاوری،

returning to the space station, paving the way ...

که به ایستگاه فضایی بازمی‌گردد، و مسیر را هموار می‌سازد ...

(Space shuttle taking off)

(شاتل فضایی پرواز می کند)

Chris Hadfield: It is incredibly powerful

کریس هدفیلد: بی‌نهایت قدرتمند است

to be on board one of these things.

وقتی سوار یکی از اینها هستید.

You are in the grip of something

در چنگال چیزی هستی

that is vastly more powerful than yourself.

که بی نهایت از تو قدرتمندتر است.

It's shaking you so hard you can't focus

به قدری شما را تکان می‌دهد که نمی‌توانی تمرکز کنی

on the instruments in front of you.

روی ابزارهای مقابلت

It's like you're in the jaws of some enormous dog

انگار در درون آرواره‌های سگی غول آسا قرار داری.

and there's a foot in the small of your back

و انگار کسی پای خود را روی کمرت گذاشته،

pushing you into space,

و تو را به سمت فضا هل می‌دهد،

accelerating wildly straight up,

با شتابی شدید درست رو به بالا،

shouldering your way through the air,

تو را در آسمان ها هل می‌دهد،

and you're in a very complex place --

در مکانی بسیار پیچیده هستی --

paying attention, watching the vehicle

توجه می کنی ، و مواظب فضاپیما هستی

go through each one of its wickets

هر کدام از دریچه ها را کنترل می‌کنی

with a steadily increasing smile on your face.

با لبخندی که دائما روی صورتت بازتر می‌شود.

After two minutes, those solid rockets explode off

بعد از دو دقیقه، موشک‌های سوخت جامد، با انفجاری جدا می‌شوند

and then you just have the liquid engines,

و سپس شما تنها موتورهای سوخت مایع را داری،

the hydrogen and oxygen,

هیدروژن و اکسیژن،

and it's as if you're in a dragster

مثل اینکه توی ماشین مسابقه هستی

with your foot to the floor

و تخت گاز می‌روی

and accelerating like you've never accelerated.

و شتابی میگیری که تا حالا تجربه نکرده‌ای.

You get lighter and lighter,

سبک و سبک تر می‌شوی،

the force gets on us heavier and heavier.

و نیروی روی ما بیشتر و بیشتر می شد.

It feels like

انگار

someone's pouring cement on you or something.

کسی رویت سیمان بریزد یا چیزی مثل آن.

Until finally,

و نهایتا،

after about eight minutes and 40 seconds or so,

بعد از حدود هشت دقیقه و چهل ثانیه،

we are finally at exactly the right altitude,

ما نهایتا در ارتفاع درستی هستیم،

exactly the right speed,

و دقیقا سرعتی درست،

the right direction, the engine shut off,

و در مسیر درست، و موتور خاموش می شود،

and we're weightless.

و ما بی وزنیم.

And we're alive.

و ما زنده ایم.

It's an amazing experience.

تجربه شگفت آوری است.

But why would we take that risk?

ولی چرا این خطر را می کنیم؟

Why would you do something that dangerous?

چرا کاری به این خطرناکی میکنی؟

In my case the answer is fairly straightforward.

برای من پاسخ کاملا روشن است.

I was inspired as a youngster

از نوجوانی آرزو داشتم

that this was what I wanted to do.

که این کار را انجام دهم.

I watched the first people walk on the moon

من اولین آدمهایی که روی ماه راه رفتند را تماشا کردم

and to me, it was just an obvious thing --

و برایم، موضوعی کاملا واضح بود --

I want to somehow turn myself into that.

که می‌خواهم انجامش دهم.

But the real question is,

اما سوال اصلی این است،

how do you deal with the danger of it

چطور با خطرش کنار می‌آیی

and the fear that comes from it?

و ترسی که با آن هست؟

How do you deal with fear versus danger?

در برابر خطر چطور با ترس کنار می‌آیی؟

And having the goal in mind, thinking about where it might lead,

و با داشتن این هدف در ذهن، و فکر کردن به نتیجه‌اش،

directed me to a life of

زندگی‌ام طوری هدایت شد

looking at all of the small details to allow

تا به تمامی جزئیاتی توجه کنم که

this to become possible,

میسر شدن این را ممکن می‌کرد،

to be able to launch and go help build a space station

تا بتوانم پرواز کنم و به ساخت ایستگاه فضایی کمک کنم،

where you are on board a million-pound creation

جایی که سوار یک ماشین یک میلیون پوندی هستی

that's going around the world at five miles a second,

که با سرعت پنج مایل در ثانیه دور جهان می‌چرخد،

eight kilometers a second,

هشت کیلومتر در ثانیه،

around the world 16 times a day,

روزی ۱۶ بار دور دنیا،

with experiments on board that are teaching us

و آزمایشهایی که به ما می‌آموزد

what the substance of the universe is made of

که جهان از چه موادی ساخته شده است

and running 200 experiments inside.

و در داخلش ۲۰۰ آزمایش در حال انجام است.

But maybe even more importantly,

اما شاید مهمتر از همه،

allowing us to see the world in a way

اجازه می‌دهد تا دنیا را جوری ببینیم

that is impossible through any other means,

که به شیوه دیگری ممکن نیست،

to be able to look down

بتوانیم پایین را نگاه کنیم

and have -- if your jaw could drop, it would --

و ببینیم-- اگر امکانش را داشتید، فکتان پایین می‌افتاد --

the jaw-dropping gorgeousness of the turning orb

زیبایی حیرت‌انگیز این گوی چرخان

like a self-propelled art gallery of fantastic,

مانند یک گالری هنری در حال چرخیدن از عالی‌ترین،

constantly changing beauty that is the world itself.

زیبایی‌های دائما در تغییر که خود جهان است.

And you see, because of the speed,

و بخاطر سرعت،

a sunrise or a sunset every 45 minutes

هر ۴۵ دقیقه طلوع یا غروبی را می‌بینی

for half a year.

برای نصف یک سال.

And the most magnificent part of all that

و باشکوه ترین قسمت همه اینها

is to go outside on a spacewalk.

این است که برای فضا پیمایی به بیرون بروی.

You are in a one-person spaceship

داخل یک سفینه یک نفره هستی

that is your spacesuit,

که لباس فضایی تو است،

and you're going through space with the world.

و همراه زمین به داخل فضا می روی.

It's an entirely different perspective,

اچشم اندازی کاملا متفاوت است.

you're not looking up at the universe,

برای دیدن جهان به بالا نگاه نمی‌کنی،

you and the Earth are going through the universe together.

تو و زمین با هم در جهان حرکت می‌کنی.

And you're holding on with one hand,

و با یک دست خود را گرفته‌ای،

looking at the world turn beside you.

در حالی که به زمینی که در سکوت کنارت می‌چرخد نگاه می‌کنی.

It's roaring silently

در سکوت می‌گردد

with color and texture as it pours by

در حالی که ترکیب و رنگ آمیزی

mesmerizingly next to you.

سحرانگیزش را در کنارت بیرون می‌ریزد.

And if you can tear your eyes away from that

و اگر بتوانی چشم از آن برداری

and you look under your arm

و به زیر بازویت نگاه کنی

down at the rest of everything,

پایین و به هر چیز دیگر،

it's unfathomable blackness,

سیاه و ژرف است،

with a texture you feel like you could stick your hand into.

جوری که فکر می‌کنی می‌توانی به آن دست بزنی

and you are holding on with one hand,

و همینطور با یک دست خود را نگه داشته ای،

one link to the other seven billion people.

اتصالی به هفت میلیارد انسان دیگر.

And I was outside on my first spacewalk

و در اولین راهپیمایی فضائیم

when my left eye went blind,

چشم چپم نابینا شد،

and I didn't know why.

و نمی‌دانستم چرا.

Suddenly my left eye slammed shut

یکباره چشم چپم با دردی شدید

in great pain

بسته شد

and I couldn't figure out why my eye wasn't working.

و نمی‌فهمیدم چرا چشمم نمی‌بیند.

I was thinking, what do I do next?

فکر می‌کردم حالا باید چکار کنم؟

I thought, well maybe that's why we have two eyes,

با خودم گفتم، حتما به این دلیل است که دو چشم دارم،

so I kept working.

پس کارم را ادامه دادم.

But unfortunately, without gravity,

اما متاسفانه ، بدون جاذبه،

tears don't fall.

اشک پایین نمی‌افتد.

So you just get a bigger and bigger ball of whatever that is

پس یک قطره بزرگ و بزرگتر از ماده‌ای خواهی داشت

mixed with your tears on your eye

که با اشک چشمت مخلوط شده

until eventually, the ball becomes so big

تا نهایتا، قطره آنقدر بزرگ شد

that the surface tension takes it across the bridge of your nose

که جاذبه سطحی آن را از روی تیغه یبنی ات

like a tiny little waterfall

مثل یک آبشار کوچک

and goes "goosh" into your other eye,

شلپی به داخل چشم دیگرت وارد می‌کند،

and now I was completely blind

و حالا دیگر هیچ چیز نمی‌دیدم

outside the spaceship.

در بیرون سفینه فضایی.

So what's the scariest thing you've ever done?

خوب حالا ترسناک ترین کاری که تا حالا انجام داده‌ای چیست؟

(Laughter)

( خنده حضار )

Maybe it's spiders.

شاید عنکبوتها باشند.

A lot of people are afraid of spiders.

خیلی از مردم از عنکبوتها می ترسند.

I think you should be afraid of spiders --

فکر می‌کنم باید از عنکبوت ها بترسید --

spiders are creepy and they've got long, hairy legs,

عنکبوتها می‌خزند و پاهای بلند و پشمالویی دارند،

and spiders like this one, the brown recluse --

و عنکبوتهایی مثل این، ریکلوس قهوه ای --

it's horrible. If a brown recluse bites you,

وحشتناکند، اگر یک ریکلوس قهوه ای نیشتان بزند،

you end with one of these horrible, big necrotic things

نتیجه‌اش یک جراحت وحشتناک ، بزرگ

on your leg

روی پایتان خواهد بود

and there might be one right now

و همین حالا ممکن است یکی از آنها

sitting on the chair behind you, in fact.

آنجا درست پشت صندلی شما نشسته باشد.

And how do you know?

از کجا می فهمید؟

And so a spider lands on you,

و حالا یک عنکبوت رویتان می‌پرد،

and you go through this great, spasmy attack

و دچار این حمله و تشنج می‌شوید

because spiders are scary.

چون عنکبوتها ترسناکند.

But then you could say, well is there a brown recluse

اما بعد شاید بگویید، خوب آیا ممکن استیک ریکلوس قهوه‌ای

sitting on the chair beside me or not?

روی صندلی بغل من نشسته باشد یا نه؟

I don't know. Are there brown recluses here?

نمی‌دانم. آیا یک رکلوس قهوه‌ای اینجاست؟

So if you actually do the research, you find out that

خوب اگر واقعا تحقیق کنید، می‌فهمید که

in the world there are about 50,000 different types of spiders,

در دنیا حدود ۵۰٬۰۰۰ نوع مختلف عنکبوت وجود دارد،

and there are about two dozen that are venomous

و حدود بیست تا از آنها سمی هستند

out of 50,000.

از ۵۰٬۰۰۰ تا.

And if you're in Canada, because of the cold winters

و اگر در کانادا زندگی می‌کنید به خاطر زمستانهای سردش

here in B.C., there's about 720, 730 different types of spiders

اینجا در بریتیش کلمبیا حدود ۷۲۰، ۷۳۰ نوع مختلف عنکبوت وجود دارد

and there's one -- one --

و تنها یک نوع -- یکی --

that is venomous,

از آنها سمی است،

and its venom isn't even fatal,

وحتی سم آن هم کشنده نیست،

it's just kind of like a nasty sting.

فقط نیش زشتی دارد.

And that spider -- not only that,

و آن عنکبوت -- نه فقط آن،

but that spider has beautiful markings on it,

بلکه آن عنکبوت علامتهای زیبایی رویش دارد،

it's like "I'm dangerous. I got a big radiation symbol on my back, it's the black widow."

مثل این « من خطر ناکم. یک علامت براق روی پشتم هست، این بیوه سیاه است.»

So, if you're even slightly careful

پس اگر حتی کمی محتاط باشید

you can avoid running into the one spider --

می‌توانید با یک عنکبوت مواجه نشوید --

and it lives close the ground,

آنها روی زمین زندگی می‌کنند،

you're walking along, you are never going to go through

و اگر راه بروید، هیچ وقت از توی یک

a spider web where a black widow bites you.

تار عنکبوت عبور نمی‌کنید تا یک بیوه سیاه نیشتان بزند.

Spider webs like this, it doesn't build those,

تارهای عنکبوتی مثل این، را او اینطوری درست نمی کند،

it builds them down in the corners.

آنها را در گوشه‌ها می‌سازد

And its a black widow because

و اسمش بیوه سیاه است چون

the female spider eats the male;

عنکبوت ماده، نوع نر را می‌خورد

it doesn't care about you.

و کاری به شما ندارد.

So in fact,

پس در واقع،

the next time you walk into a spiderweb,

دفعه بعد که به یک تار عنکبوت می‌رسید،

you don't need to panic and go with your caveman reaction.

دلیلی ندارد که بترسید و مثل انسانهای اولیه رفتار کنید.

The danger is entirely different than the fear.

خطر، کاملا با ترس تفاوت دارد.

How do you get around it, though?

پس چطور از آن عبور کنیم؟

How do you change your behavior?

چگونه واکنش خود را تغییر می‌دهید؟

Well, next time you see a spiderweb,

خوب، دفعه بعد که یک تار عنکبوت می‌بینید،

have a good look, make sure it's not a black widow spider,

با دقت نگاه کنید، مطمئن شوید که بیوه سیاه نیست،

and then walk into it.

و بعد از توی آن رد شوید.

And then you see another spiderweb

و بعد یک تار عنکبوت دیگر می‌بینید

and walk into that one.

و از توی آن رد شوید.

It's just a little bit of fluffy stuff. It's not a big deal.

فقط یک ماده نرم است. چیز مهمی نیست.

And the spider that may come out is no more threat to you than a lady bug

و عنکبوتی که ممکن است از آن بیرون بیاید خطری بیشتر از کفشدوزک برایتان ندارد

or a butterfly.

یا یک پروانه.

And then I guarantee you if you walk through 100 spiderwebs

و تضمین می‌کنم اگر از توی ۱۰۰ تار عنکبوت عبور کنید

you will have changed

تغییر خواهید کرد

your fundamental human behavior,

رفتار ذاتی انسانی شما،

your caveman reaction,

واکنش انسان اولیه‌ای شما،

and you will now be able to walk in the park in the morning

و حالا می‌توانید صبح در پارک راه بروید

and not worry about that spiderweb --

و دیگر نگران تارهای عنکبوت نباشید --

or into your grandma's attic or whatever,

یا در اتاق زیر شیروانی مادر بزرگتان و یا هر چیزی،

into your own basement.

در زیر زمین منزل خود.

And you can apply this to anything.

و از این راه می‌شود برای هر کاری استفاده کرد.

If you're outside on a spacewalk and you're blinded,

اگر در بیرون سفینه در حال پیاده روی فضایی هستید و نابینا شوید،

your natural reaction would be to panic, I think.

فکر کنم، واکنش طبیعی این است که بترسید،

It would make you nervous and worried.

باعث می‌شود که عصبی و نگران شوید.

But we had considered all the venom,

ولی ما تمامی سم‌هایی که ممکن بود را در نظر گرفته بودیم،

and we had practiced with a whole variety of different spiderwebs.

و با تمامی انواع تارهای عنکبوت تمرین کرده بودیم.

We knew everything there is to know

ما تمامی آنچه که ممکن بود را می‌دانستیم

about the spacesuit

در مورد لباس فضایی

and we trained underwater thousands of times.

و هزاران بار زیر آب تمرین کرده بودیم.

And we don't just practice things going right,

و فقط کارهایی که درست انجام می‌شد را تمرین نمی‌کردیم،

we practice things going wrong all the time,

همیشه کارهایی که درست پیش نمی‌رفت را تمرین می‌کردیم،

so that you are constantly walking through those spiderwebs.

مثل این که دائما از بین این تارهای عنکبوت عبور کنی.

And not just underwater, but also in virtual reality labs

و نه فقط زیر آب، بلکه در آزمایشکاه واقعیت مجازی

with the helmet and the gloves

با کلاه و دستکش

so you feel like it's realistic.

فکر می‌کردید واقعی است.

So when you finally actually get outside on a spacewalk,

پس وقتی که نهایتا برای راهپیمایی فضایی واقعی بیرون می روید،

it feels much different than it would

حس نمی‌کنید تفاوت زیادی دارد

if you just went out first time.

و اولین بار است که بیرون می روید.

And even if you're blinded,

و حتی اگر نتوانید ببینید،

your natural, panicky reaction doesn't happen.

واکنش طبیعی ترس پیش نمی‌اید.

Instead you kind of look around and go,

در عوض کمی به اطراف توجه می‌کنید و ادامه می‌دهید،

"Okay, I can't see,

« باشد نمی بینم،

but I can hear, I can talk,

اما می‌توانم بشنوم، می‌توانم حرف بزنم،

Scott Parazynski is out here with me.

اسکات پارازینسکی اینجا با من است.

He could come over and help me."

می‌تواند بیاید و به من کمک کند»

We actually practiced incapacitated crew rescue,

ما واقعا نجات افراد ناتوان را تمرین کرده بودیم،

so he could float me like a blimp

پس می توانست من را مثل یک بالن ببرد

and stuff me into the airlock if he had to.

و اگر لازم بود داخل دریچه هوا بچپاند.

I could find my own way back.

می توانستم راه برگشتم را خودم پیدا کنم.

It's not nearly as big a deal.

خیلی موضوع مهمی نبود.

And actually, if you keep on crying for a while,

و در واقع اگر برای مدتی از چشمتان اشک بیاید،

whatever that gunk was that's in your eye starts to dilute

هر چیزی که در چشم باشد رقیق می‌شود

and you can start to see again,

و دوباره می توانید ببینید،

and Houston, if you negotiate with them,

و اگر با مرکز کنترل هیوستون صحبت کنید،

they will let you then keep working.

اجازه می دهند به کار خود ادامه دهید.

We finished everything on the spacewalk

ما همه چیز را در راهپیمایی فضایی تمام کردیم

and when we came back inside,

و وقتی به داخل برگشتیم.

Jeff got some cotton batting and took the crusty stuff around my eyes,

جف کمی پنبه آورد و دور چشمانم را تمیز کرد،

and it turned out it was just the anti-fog,

و بعدا معلوم شد ماده ضد بخار بوده،

sort of a mixture of oil and soap, that got in my eye.

ترکیبی از روغن و صابون، که داخل چشمم رفته بود.

And now we use Johnson's No More Tears,

و حالا ما از شامپو بی‌اشک جانسون استفاده می کنیم،

which we probably should've been using

که احتمالا باید از همان

right from the very beginning. (Laughter)

اول استفاده می‌کردیم. (خنده حضار)

But the key to that is

اما کلید آن این است که

by looking at the difference

به این تفاوت توجه کنیم

between perceived danger and actual danger,

بین خطر پیش بینی شده و خطر واقعی،

where is the real risk?

مخاطره واقعی کجاست؟

What is the real thing that you should be afraid of?

آنچه واقعا باید از آن بترسید چیست؟

Not just a generic fear of bad things happening.

نه یک ترس عمومی از اتفاقات بدی که ممکن است بیفتد.

You can fundamentally change your reaction to things

می توانید اساسا واکنش خود را به چیزها عوض کنید

so that it allows you to go places

تا بتوانید به جاهایی بروید

and see things and do things

چیزهایی را ببینید و کارهایی را کنید

that otherwise would be completely denied to you ...

که در صورت دیگر هیچوقت نمی‌توانستید --

where you could see the hardpan south of the Sahara,

وقتی که خشکی‌های زمین در جنوب صحرای آفریقا را می‌بینید،

or you can see New York City

یا وقتی که شهر نیویورک را می‌بینید

in a way that is almost dreamlike,

جوری که شبیه رویاست،

or the unconscious gingham of Eastern Europe fields

یا دشت‌های اروپای شرقی که ناخواسته به زیبایی گلیم شده

or the Great Lakes

یا دریاچه‌های بزرگ آمریکا شمالی

as a collection of small puddles.

که مثل گودالهای کوچک آب می‌ماند

You can see the fault lines of San Francisco

می‌توانی گسلهای سن فرانسیسکو را ببینید

and the way the water pours out under the bridge,

و شکلی که آب زیر پل جریان دارد،

just entirely different

کاملا فرق می‌کند

than any other way that you could have

از راه دیگری می‌توانستید انجامش دهید

if you had not found a way to conquer your fear.

در صورتیکه راهی برای غلبه به ترستان پیدا نکرده باشید.

You see a beauty that otherwise

زیبایی را می‌بینید که

never would have happened.

امکان نداشت به شکل دیگری دیده شود.

It's time to come home at the end.

در انتها، زمان برگشت به خانه است.

This is our spaceship,

این سفینه فضایی ماست،

the Soyuz, that little one.

سویوز، همان که کوچک است.

Three of us climb in,

سه تا از ما داخل شدیم،

and then this spaceship detaches from the station

و بعد این سفینه از ایستگاه جدا شد

and falls into the atmosphere.

و در اتمسفر قرار گرفت.

These two parts here

این دو قسمت اینجا

actually melt, we jettison them and they burn up

واقعا ذوب می‌شوند، بیرونشان می‌اندازیم و

in the atmosphere.

در اتمسفر می‌سوزند.

The only part that survives is the little bullet

تنها قسمتی که می‌ماند این گلوله کوچک است

that we're riding in,

که ما اینجا سوار می‌شویم،

and it falls into the atmosphere,

و داخل اتمسفر می‌شود،

and in essence

و در اصل

you are riding a meteorite home,

شما مثل یک شهاب سنگ به خانه بر می‌گردید،

and riding meteorites is scary,

و راندن شهاب سنگ، ترسناک است،

and it ought to be.

و باید باشد.

But instead of riding into the atmosphere

اما بجای آنکه موقع ورود به اتمسفر

just screaming, like you would

مثل شما فقط جیغ بکشیم،

if suddenly you found yourself riding a meteorite

اگر یکدفعه خودتون را سوار بر شهابی

back to Earth -- (Laughter) --

به سمت خانه ببینید -- ( خنده حضار) --

instead, 20 years previously

در عوض، ۲۰ سال قبل

we had started studying Russian,

ما یادگیری زبان روسی را شروع کردیم،

and then once you learn Russian, then we

و وقتی روسی یاد گرفتی، ما

learned orbital mechanics in Russian,

مکانیک مداری را به روسی یاد گرفتیم،

and then we learned vehicle control theory,

و یعد از آن تئوری کنترل وسیله‌،

and then we got into the simulator

و بعد به داخل شبیه ساز پرواز رفتیم

and practiced over and over and over again.

و بارها و بارها تمرین کردیم.

And in fact, you can fly this meteorite

و واقعا شما می‌توانید با این شهاب پرواز کنید

and steer it and land in about a 15-kilometer circle

و آن را هدایت کنید تا در یک دایره ۱۵ کیلومتری فرود بیاید

anywhere on the Earth.

در هر جایی روی کره زمین.

So in fact, when our crew was coming back

پس در واقع، وقتی خدمه ما در داخل

into the atmosphere inside the Soyuz,

سویوز به سمت اتمسفر بر می گشتند،

we weren't screaming, we were laughing;

ما جیغ نمی‌زدیم، می‌خندیدیم ;

it was fun.

و کلی کیف داشت.

And when the great big parachute opened,

و وقتی که چتر نجات بزرگ باز شد،

we knew that if it didn't open

می‌دانستیم که اگر باز نمی شد

there's a second parachute,

چتر دومی وجود داشت،

and it runs on a nice little clockwork mechanism.

که به شکل خودکارمکانیکی و خیلی خوب کار می‌کرد

So we came back, we came thundering back

پس ما برگشتیم، بصورتی رعد آسا برگشتیم

to Earth and this is what it looked like

به زمین واین گونه است

to land in a Soyuz, in Kazakhstan.

فرود با سویوز، در قزاقستان.

(Video) Reporter: And you can see one of those

( فیلم ) گزارشگر: و شما دوباره یکی از

search and recovery helicopters, once again

هلیکوپترهایی که مسئول جستجو و بازیافت هستند را می‌بینید

that helicopter part of dozen such Russian

آن هلیکوپتر یکی از دهها هلیکوپترمشابه روسی

Mi-8 helicopters.

Mi-8 است.

Touchdown -- 3:14 and 48 seconds,

تماس با زمین-- ۳:۱۴ و ۴۸ ثانیه،

a.m. Central Time.

صبح به وقت مرکزی آمریکا.

CH: And you roll to a stop

کریس هدفیلد: و تا توقف غلص می‌زنی

as if someone threw your spaceship at the ground

انگار کسی سفینه ات را روی زمین پرت کرده

and it tumbles end over end,

و از این گوشه به آن گوشه می‌چرخد،

but you're ready for it

ولی تو آماده‌ای

you're in a custom-built seat,

روی یک صندلی مخصوص هستی،

you know how the shock absorber works.

و میدانی که کمک فنرها چطور کار می‌کند.

And then eventually the Russians reach in,

و نهایتا روسها می رسند،

drag you out,

و بیرونت می آورند،

plunk you into a chair,

و روی صندلی کوبیده می‌شوی

and you can now look back at

و حالا می‌توانی به گذشته نگاه کنی

what was an incredible experience.

به آنچه تجربه‌ای باور نکردنی بوده.

You have taken the dreams of that

تو آرزو های یک

nine-year-old boy,

پسر نه ساله را، با خود بردی

which were impossible

که غیر ممکن بودند

and dauntingly scary,

و بسیار ترسناک.

dauntingly terrifying,

و بسیار دلهره آور

and put them into practice,

و آن را عملی کردی،

and figured out a way to reprogram yourself,

راهی پیدا کردی تا خود را دوباره بسازی،

to change your primal fear

تا بر ترسهای نخستین‌ات غلبه کنی

so that it allowed you to come back

و این اجازه داد تا برگردی

with a set of experiences and a level of inspiration

با کوله باری از تجربه و حدی از الهام

for other people

برای دیگران

that never could have been possible otherwise.

که به هیچ شکل دیگری میسر نمی‌بود.

Just to finish, they asked me to play that guitar.

در انتها، از من خواستند تا با آن گیتار آهنگی اجرا کنم.

I know this song,

من این آهنگ را می‌دانم،

and it's really a tribute to the genius

و این واقعا ادای دین به نبوغ

of David Bowie himself,

خود دیوید بویی است ،

but it's also, I think,

اما همچنین، فکر می‌کنم،

a reflection of the fact that we are not machines

انعکاسی از این واقعیت است که ما ماشینهایی

exploring the universe,

برای جستجوی جهان نیستیم،

we are people,

ما انسانیم،

and we're taking

و دارای

that ability to adapt

توان انطباق

and that ability to understand

و توان فهم

and the ability to take

و می‌توانیم

our own self-perception into a new place.

ادراک شخصی مان را به محلی جدید هدایت کنیم.

(Music)

( موسیقی )

♫ This is Major Tom to ground control ♫

♫ از سرگرد تام به کنترل زمین ♫

♫ I've left forevermore ♫

♫ برای همیشه از پیشتان می روم ♫

♫ And I'm floating in a most peculiar way ♫

♫ و به شکلی عجیب شناورم ♫

♫ And the stars look very different today ♫

♫ و ستارگان امروز بسیار متفاوتند ♫

♫ For here am I floating in the tin can ♫

♫ و اینجا در یک قوطی حلبی شناورم ♫

♫ A last glimpse of the world ♫

♫ آخرین نگاهم به زمین است ♫

♫ Planet Earth is blue and there's so much left to do ♫

♫ کره زمین آبی است و کارهای زیادی باقی است ♫

(Music)

( موسیقی )

Fear not.

نترسید.

(Applause)

( تشویق حضار )

That's very nice of you. Thank you very much.

این لطف شماست . خیلی متشکرم.

Thank you.

متشکرم.