Karen Armstrong: 2008 TED Prize wish: Charter for Compassion

کِرِن آرمسچرانگ، هنگام دريافت جایزه ی TED، آرزوی خود را بیان میکند: منشور شفقت

Translator: Maryam Kayedpour Reviewer: Pouria Montazeri

Well, this is such an honor. And it's wonderful to be

این چقدر باعث افتخار است. و عالی است كه

in the presence of an organization that is really making a difference in the world.

در حضور سازمانی هستم كه دارد واقعا در دنيا تاثير مثبت میگذارد.

And I'm intensely grateful for the opportunity to speak to you today.

و بشدت سپاسگزار هستم كه امروز موقعيت صحبت كردن در اينجا را دارم.

And I'm also rather surprised, because when I look back on my life

و در عين حال، تا اندازه ای متعجب هستم، چون وقتی به زندگیم در گذشته نگاه میکنم،

the last thing I ever wanted to do was write, or be in any way involved in religion.

میبینم که آخرين كاری كه میخواستم انجام بدهم اين بود كه نویسنده شوم يا اینکه به طريقی درگیر مذهب باشم.

After I left my convent, I'd finished with religion, frankly.

بعد از اينكه صومعه را ترك كردم، صادقانه بگويم، کارم با دین تمام شده بود.

I thought that was it.

و فكر میکردم كه موضوع دين برایم کاملا تمام شده است.

And for 13 years I kept clear of it. I wanted to be an English literature professor.

و به مدت ۱۳ سال از دين دوری گرفتم. میخواستم استاد ادبيات انگليسی شوم.

And I certainly didn't even want to be a writer, particularly.

و ناگهان، حتی نمیخواستم بالاخص كه يك نويسنده باشم.

But then I suffered a series of career catastrophes,

اما، بعد دچار چندين مصيبت شغلی شدم،

one after the other, and finally found myself in television. (Laughter)

یکی بعد از دیگری، و بالاخره سر از تلويزيون در آوردم. (خنده حضار)

I said that to Bill Moyers, and he said, "Oh, we take anybody." (Laughter)

اين را به بيل مويرز گفتم، و او گفت: "اوه، ما هر کس را در تلويزيون قبول میکنیم" (خنده حضار)

And I was doing some rather controversial religious programs.

و در آن زمان مشغول يك سری برنامه های مذهبیی تا حدی بحث برانگيز بودم.

This went down very well in the U.K., where religion is extremely unpopular.

برنامه ها، در انگستان، كه دين بسیار غير محبوب است، به خوبی پيش رفت.

And so, for once, for the only time in my life, I was finally in the mainstream.

و به اين ترتيب بود كه بالاخره، برای يك بار هم شده، در زندگيم در مسير اصلی قرار گرفتم.

But I got sent to Jerusalem to make a film about early Christianity.

ولی من را به اورشليم فرستادند تا يك فيلم درباره دوران اوليه مسيحيت بسازم.

And there, for the first time, I encountered the other religious traditions:

و در آنجا، برای اولين بار، با ساير اديان مواجه شدم:

Judaism and Islam, the sister religions of Christianity.

يهوديت و اسلام، اديان خواهر مسيحيت.

And while I found I knew nothing about these faiths at all --

و در آنجا متوجه شدم كه، بر خلاف پيشينه ی جدی مذهبی ام،

despite my own intensely religious background,

من هيچ چيز درباره ی اين عقايد نمیدانم.

I'd seen Judaism only as a kind of prelude to Christianity,

يهوديت را فقط بعنوان مقدمه ای برای مسيحيت میدانستم،

and I knew nothing about Islam at all.

و در مورد اسلام اصلاً چيزی نميدانستم.

But in that city, that tortured city,

اما در آن شهر، در آن شهر شكنجه شده،

where you see the three faiths jostling so uneasily together,

که اين سه دين به هم فشار میاورند و جای همديگر را تنگ میکنند،

you also become aware of the profound connection between them.

در عين حال، میتوان از ارتباط عميق آنها بهم، آگاه شد.

And it has been the study of other religious traditions that brought me back

مطالعات سنتهای اديان غیر بود كه من را

to a sense of what religion can be, and actually enabled me

بسوی قابلیت دین بازگرداند، و در حقیقت مرا قادر به این ساخت

to look at my own faith in a different light.

تا بتوانم با پرتو نوری متفاوت به ایمان خود بنگرم.

And I found some astonishing things in the course of my study

و در طی مطالعاتم، به موضوعات حیرت انگیزی پی بردم

that had never occurred to me. Frankly, in the days when I thought I'd had it with religion,

که هیچوقت به نظرم خطور نکرده بودند. صراحتا، در آن ایامی که فکر میکردم کارم با دین تمام شده است،

I just found the whole thing absolutely incredible.

تمامش را مطلقا باورنكردنی دریافتم.

These doctrines seemed unproven, abstract.

اين اصول عقايد به نظر اثبات نشده و انتزاعی میرسیدند.

And to my astonishment, when I began seriously studying other traditions,

و با حيرت، هنگامی كه به طور جدی شروع به مطالعه در مورد ساير اديان نمودم،

I began to realize that belief -- which we make such a fuss about today --

دریافتم كه، اعتقاد -- كه امروزه ما در موردش اينقدر اختلاف نظر داريم --

is only a very recent religious enthusiasm

صرفا، يك اشتياق مذهبی جدیدی است

that surfaced only in the West, in about the 17th century.

كه در غرب، حدود قرن هفدهم ميلادی ظاهر شد.

The word "belief" itself originally meant to love, to prize, to hold dear.

کلمه "اعتقاد"، در زبان انگليسی، در اصل به معنی عشق داشتن، غنیمت داشتن و عزيز داشتن بود.

In the 17th century, it narrowed its focus,

در قرن هفدهم ميلادی، كاربرد اين كلمه به دلایلی اختصاصيتر شد،

for reasons that I'm exploring in a book I'm writing at the moment,

که هم اكنون به بررسیشان در كتابی که دارم مینویسم مشغول هستم،

to include -- to mean an intellectual assent to a set of propositions, a credo.

اعتقاد، به معانی مختلفی آمده -- یک صعود ذهنی به مجموعه ای از گزاره ها، يك عقیده.

"I believe:" it did not mean, "I accept certain creedal articles of faith."

"من اعتقاد دارم" -- به اين معنی نبوده كه "من يك سری متون اعتقادی را میپذیرم."

It meant: "I commit myself. I engage myself."

بلكه به اين معنی بود كه: "من خود را متعهد میسازم. خود را درگير میکنم."

Indeed, some of the world traditions think very little of religious orthodoxy.

در واقع، بعضی از اديان، اهميتی به ارتدكسی دينی نمیدهند.

In the Quran, religious opinion -- religious orthodoxy -- is dismissed as "zanna:"

در قرآن، عقيده دينی (ارتدكسی دینی)، بعنوان «زنّا» رد شده است:

self-indulgent guesswork about matters that nobody can be certain of one way or the other,

بمعنای يكسری کار حدسي حق به جانب درباره ی موضوعاتی كه هيچ كسی از آنها اطمینانی ندارد،

but which makes people quarrelsome and stupidly sectarian. (Laughter)

که اما میتوانند مردم را به دعوا و به طرز احمقانه ای به فرقه گرايی بكشاند. (خنده حضار)

So if religion is not about believing things, what is it about?

خب، اگر دين برای اعتقاد داشتن نباشد، سپس برای چيست؟

What I've found, across the board, is that religion is about behaving differently.

این را در تمامی اديان دریافتم، که دین درباره ی داشتن رفتارهای متفاوت است.

Instead of deciding whether or not you believe in God, first you do something.

بجای اينكه تصميم بگيريد به خدا اعتقاد داريد يا نه، اول، كاری را انجام میدهید.

You behave in a committed way,

اول متعهدانه عمل میکنید،

and then you begin to understand the truths of religion.

و سپس شروع به فهميدن حقيقت دين مینمایید.

And religious doctrines are meant to be summons to action;

و هدف تعاليم دينی اینست که شما را به عمل فرا خواند،

you only understand them when you put them into practice.

صرفا، در حال عمل و بکار بردن است که به حقیقت آنها آگاه میشوید.

Now, pride of place in this practice is given to compassion.

و در اين اعمال، شفقت، بعنوان آن جايگاه والا معین شده است.

And it is an arresting fact that right across the board,

و اين يك حقيقت تكان دهنده ایست كه،

in every single one of the major world faiths, compassion --

در همه اديان اصلی دنیا، محبت و شفقت --

the ability to feel with the other in the way we've been thinking about this evening --

آن توانايی حس كردن ديگران، همانطوری كه ما امشب درباره اش فكر میکنیم --

is not only the test of any true religiosity, it is also what will bring us

فقط يك امتحان برای اثبات دينداری ما نيست، بلكه در عين حال چيزی است كه ما را

into the presence of what Jews, Christians and Muslims call "God" or the "Divine."

به حضور "او" میآورد. اویی كه یهودیان، مسیحیان و مسلمانان، "خدا" يا "الهی" میخوانند.

It is compassion, says the Buddha, which brings you to Nirvana.

چنانچه بودا میفرماید: اين رحم و شفقت است كه ما را به نيروانا (اطفاء و واقعیت نهایی) میرساند.

Why? Because in compassion, when we feel with the other,

چرا؟ زيرا كه شفقت و محبتی را كه بسوی ديگران و نسبت به آنها حس میکنیم،

we dethrone ourselves from the center of our world and we put

باعث میشود تا خود را که مرکز جهان میداریم، از میان عزل کرده و بجایش ديگری را میگذاریم.

another person there. And once we get rid of ego, then we're ready to see the Divine.

و همینکه نفس خود را رها میکنیم، یکباره آماده مشاهده خدا خواهیم بود.

And in particular, every single one of the major world traditions has highlighted -- has said --

به طور اخص، هر كدام از اديان اصلی دنیا، چيزی را كه بعنوانِ --

and put at the core of their tradition what's become known as the Golden Rule.

"قانون طلايی" شناخته شده است، به عنوان مركز و هسته دين معرفی نموده اند.

First propounded by Confucius five centuries before Christ:

که برای اولين بار، حدود پنچ قرن قبل از ميلاد مسيح، بتوسط کنفوسیوس مطرح شد.

"Do not do to others what you would not like them to do to you."

"آنچه را كه بر خود نمی پسندی، بر ديگران روا مدار."

That, he said, was the central thread which ran through all his teaching

گفت كه اين قانون، تار و پودی است كه تمام تعاليمش بر اساس آن بافته شده

and that his disciples should put into practice all day and every day.

و اينكه پيروانش میبایست تمام روز و هر روز به آن عمل كنند.

And it was -- the Golden Rule would bring them to the transcendent value that he called "ren,"

و اين قانون طلايی است كه آنها را به ارزش والايی كه او آنرا "رِن" نامید خواهد رساند،

human-heartedness, which was a transcendent experience in itself.

خوش قلبی، كه خود يك تجربه ی والایی است.

And this is absolutely crucial to the monotheisms, too.

که این نیز برای ادیان يكتا پرستی، نقش بسیار قاطعی را دارد.

There's a famous story about the great rabbi, Hillel, the older contemporary of Jesus.

یک داستان مشهوری وجود دارد در مورد هيلل، عالم يهودی بزرگ، كه همزمان با حضرت مسيح میزیست.

A pagan came to him and offered to convert to Judaism if the rabbi could

كافری به نزدش آمد و آمادگی تغییر دین خودش را بسوی یهودیت عرضه کرد

recite the whole of Jewish teaching while he stood on one leg.

بشرط آنکه او روی يك پا بايستد و تمام تعاليم يهود را از بر بخواند.

Hillel stood on one leg and said, "That which is hateful to you,

هيلل روی يك پا ايستاد و گفت: "آنچيزی كه برايت نفرت انگيز است را،

do not do to your neighbor. That is the Torah. The rest is commentary.

نسبت به همسایه است انجام نده. اصل تورات همين است. بقیه تعالیم، صرفا، تفسير آن است.

Go and study it." (Laughter)

برو بخوانشان." (خنده حضار)

And "go and study it" was what he meant.

و منظور اصلی اش اين بود كه، "برو تورات را مطالعه كن."

He said, "In your exegesis, you must make it clear

او گفت: "در تفسير کردن تورات، بايد خوب متوجه باشید

that every single verse of the Torah is a commentary, a gloss upon the Golden Rule."

که هر آیه، تفسير و تأويلی است بر "قانون طلایی."

The great Rabbi Meir said that any interpretation of Scripture which

عالم يهودی بزرگ، مير، گفته است كه هر تفسيری از كتاب مقدس كه

led to hatred and disdain, or contempt of other people --

به نفرت و تحقير يا اهانت به ساير مردم منجر شود،

any people whatsoever -- was illegitimate.

-- حال هر فردی از آحاد مردم كه باشد-- ناروا است.

Saint Augustine made exactly the same point.

سنت آگوستين نيز همين نكته را خاطر نشان نموده است.

Scripture, he says, "teaches nothing but charity, and we must not leave

او میفرماید که: "آيات الهی، به ما چیزی بجز نیکوکاری نمیآموزند، و ما نبايد

an interpretation of Scripture until we have found a compassionate interpretation of it."

از آن تفسيری باقی بگذاريم مگر زمانی كه تفسيری همراه با مهر و شفقت در آنها يافته باشيم."

And this struggle to find compassion in some of these rather rebarbative texts

و اين كوشش برای پيدا كردن شفقت در بعضی از اين متون نسبتا تحریک کننده،

is a good dress rehearsal for doing the same in ordinary life. (Applause)

تمرین بسیار عالي است برای کوششهای روزمره ی زندگی. (تشويق حضار)

But now look at our world. And we are living in a world that is --

و حال به دنيایمان نگاه كنيد. ما در دنيايی زندگی میکنیم كه --

where religion has been hijacked. Where terrorists cite Quranic verses to justify their atrocities.

در آن دين ربوده شده است. دنيایی كه در آن تروریستها از آيات قرآن برای توجيه اعمال بی رحمی خود، استفاده میکنند.

Where instead of taking Jesus' words, "Love your enemies.

دنيايی كه در آن بجای اطاعت از فرمایشان حضرت مسيح: "دشمنت را دوست بدار.

Don't judge others," we have the spectacle of Christians endlessly judging other people,

ديگران را قضاوت نكن،" در عوض، شاهد نمایشی هستیم که مسيحيان دائماً مشغول قضاوت کردن دیگرانند،

endlessly using Scripture as a way of arguing with other people,

بی نهایتا، از آيات الهی، به عنوان وسیله ی بحث با ساير مردم،

putting other people down. Throughout the ages, religion has been used to oppress others,

و خام کردنشان استفاده میکنند. در طول سالها، دين برای سركوب ديگران استفاده شده است،

and this is because of human ego, human greed.

و اين بخاطر نفس و حرص انسانی است.

We have a talent as a species for messing up wonderful things.

ما انسانها دارای استعداد ویژه ای هستیم برای از بین بردن چیزهای خوب.

So the traditions also insisted -- and this is an important point, I think --

در ضمن، اديان تاكيد کرده اند -- و اين به نظر من نكته خيلی مهمی است --

that you could not and must not confine your compassion

كه شما نبايد مهر و شفقت خود را صرفا به گروه،

to your own group: your own nation, your own co-religionists,

مملکت، هم دینییان، و هم میهنان خود محدود سازيد.

your own fellow countrymen. You must have what one of the Chinese sages called "jian ai":

شما میبایست دارای آنچه که یک حکیم چینی "یان آی" نامیده است، باشید.

concern for everybody. Love your enemies. Honor the stranger.

که آن، شامل، اهمیت قائل شدن بدیگران، دوست داشت دشمنان و احترام داشتن به غریبه ها، میباشد.

We formed you, says the Quran, into tribes and nations so that you may know one another.

قرآن میفرماید که ما شما را در قبيله ها و ملت ها قرار داديم تا يكديگر را بشناسيد.

And this, again -- this universal outreach -- is getting subdued in the strident use of religion --

و این توسعه جهانی، دوباره دارد بوسیله استفاده ی ناهنجار از دين، مقهور میشود.

abuse of religion -- for nefarious gains.

سوء استفاده از دين برای مقاصد شنيع.

Now, I've lost count of the number of taxi drivers who,

حال، شمارش رانندگان تاكسی از دستم خارج شده كه،

when I say to them what I do for a living, inform me that religion

وقتی میفهمم شغلم چيست ، به من میگویند كه دين

has been the cause of all the major world wars in history. Wrong.

علت تمام جنگهای اصلی در تاريخ بشريت بوده. اين اشتباه است.

The causes of our present woes are political.

علت بدبختیها و ناآرامیهای حاضر، سياسی است.

But, make no mistake about it, religion is a kind of fault line,

اما اشتباه نكنيد، دين مثل يك خط گسل است،

and when a conflict gets ingrained in a region, religion can get sucked in

که وقتی در يك ناحيه تضاد ايجاد میشود، دین میتواند در خود فرو ببلعد

and become part of the problem. Our modernity has been exceedingly violent.

جزوی از مشکلات شود. نویني امروزه ی ما، بيش از حد خشن است.

Between 1914 and 1945, 70 million people died in Europe alone as a result of armed conflict.

تنها در اروپا، بين سالهای ۱۹۱۴ و ۱۹۴۵، ۷۰ ميليون نفر از اثر ستیزه های مسلح، مردند.

And so many of our institutions, even football, which used to be a pleasant pastime,

و بسياری از مؤسسه های ما، حتی فوتبال، كه در قديم يك اوقات فراغت مطبوع بود،

now causes riots where people even die.

حال، باعث شورشهایی میشود كه حتی مردم در آن میمیرند.

And it's not surprising that religion, too, has been affected by this violent ethos.

و باعث تعجب نيست كه، دين هم، تحت تاثير اين رفتارهای خشن قرار گرفته است.

There's also a great deal, I think, of religious illiteracy around.

در ضمن، بنظرم، تا حد زيادی در اطراف ما بیسوادی دينی وجود دارد.

People seem to think, now equate religious faith with believing things.

بنظر میاد که امروزه، مردم، ايمان مذهبی را با اعتقاد داشتن و باور كردن يكی میدانند.

As though that -- we call religious people often believers,

بخاطر اينكه ما معمولاً مردم مذهبی را معتقد مینامیم،

as though that were the main thing that they do. And very often, secondary goals

به انگار که تنهی كار اصلي كه انجام میدهند همين است. و بیشتر اوقات، اهداف ثانويه

get pushed into the first place, in place of compassion and the Golden Rule.

در جايگاه اهداف اوليه و اصلي قرار میگیرند، بجای شفقت و قانون طلايی.

Because the Golden Rule is difficult. I sometimes -- when I'm speaking to

چون قانون طلايی، امر سختی است.

congregations about compassion, I sometimes see

گاهی كه در حضور جماعت دینی سخنرانی میکنم،

a mutinous expression crossing some of their faces because

یک حالت مخالفت را در چهره های بغضی از آنها مشاهده میکنم،

a lot of religious people prefer to be right, rather than compassionate. (Laughter)

چون اکثر افراد مذهبی، حق داشتن را به شفیق بودن تجریح میدهند. (خنده حضار)

Now -- but that's not the whole story.

اما همه داستان اين نيست.

Since September the 11th, when my work on Islam suddenly propelled me

از ۱۱ سپتامبر، وقتی كه كارهای من راجع به اسلام، ناگهان بدون هیچ پیشبیني، مرا وادار به

into public life, in a way that I'd never imagined, I've been able to sort of go all over the world,

اذهان عمومی کرد، توانستم به نوعی به سراسر جهان سفر کنم،

and finding, everywhere I go, a yearning for change.

و به هر كجا كه رفتم، اشتياق برای تغيير را یافتم.

I've just come back from Pakistan, where literally thousands of people came to my lectures,

تازه از پاكستان برگشته ام، که هزاران نفر به سخنرانیم آمدند،

because they were yearning, first of all, to hear a friendly Western voice.

چون بیش از همه، مشتاق به شنيدن يك صدای دوستانه غربی بودند،

And especially the young people were coming. And were asking me --

و بخصوص جوانان آمدند. و از من میپرسیدند:

the young people were saying, "What can we do? What can we do to change things?"

"از دست ما چه بر میآید؟ چکار باید بکنیم تا این وضعیت را تغيير دهیم؟"

And my hosts in Pakistan said, "Look, don't be too polite to us.

و ميزبانان پاکستانیم بمن میگفتند: "ببين، اینقدر با ما مؤدب نباش.

Tell us where we're going wrong. Let's talk together about where religion is failing."

به ما بگو كه كجای كار را اشتباه میرویم. بیا و در مورد اينكه دين كجا ناموفق است، باهم صحبت كنيم."

Because it seems to me that with -- our current situation is so serious

چون به نظر من، وضعيت فعلی ما آنقدر جدی است،

at the moment that any ideology that doesn't promote a sense of global understanding

که هر ايدئولوژي كه درك و تقدیر جهانی را توسعه نمیدهد،

and global appreciation of each other is failing the test of the time.

دارد از این امتحان زمان، رد میشود.

And religion, with its wide following ... Here in the United States,

و دين، با پيروي وسيعش... در آمریکا،

people may be being religious in a different way, as a report has just shown --

مردم، آنطور كه يك گزارش به تازگی نشان داده، به نوع ديگری مذهبی هستند --

but they still want to be religious. It's only Western Europe that has retained its secularism,

اما هنوز میخواهند كه مذهبی باشند. فقط اروپای غربی است كه سكولاريسم (جدايي دين از مسائل اجتماعی) خود را هنوز حفظ كرده است،

which is now beginning to look rather endearingly old-fashioned.

که دارد یواش یواش کهنگي خویش را نشان میدهد و از مد افتاده است.

But people want to be religious, and religion should be made

اما مردم میخواهند كه مذهبی باشند، و از دين، بصورت

to be a force for harmony in the world, which it can and should be --

نيروی هماهنگی در جهان باید استفاده شد، كه اين امر میتواند

because of the Golden Rule.

توسط قانون طلايی اجرا شود.

"Do not do to others what you would not have them do to you":

"آنچه را كه برای خود نمی پسندی، نسبت به ديگران انجام نده"

an ethos that should now be applied globally.

این رصومیست که باید جهانی شود.

We should not treat other nations as we would not wish to be treated ourselves.

ما نبايد با ملتهای ديگر با رفتارهایی که خودمان میل نداریم، رفتار کنیم.

And these -- whatever our wretched beliefs -- is a religious matter, it's a spiritual matter.

و اينها- حال هر چه كه اعتقادات ضعيف ما باشند - مسأله دينی است، موضوع معنوی است.

It's a profound moral matter that engages and should engage us all.

این يك موضوع اخلاقي عميق و مجذوبی است كه بايد همه ی ما را مجذوب خود کند.

And as I say, there is a hunger for change out there.

و همانطوی که گفتم، يك اشتياق برای تغيير در دنيا وجود دارد.

Here in the United States, I think you see it in this election campaign: a longing for change.

اينجا در آمریکا، شما میتوانید این اشتیاق را، در اين مبارزه انتخاباتی، مشاهده کنید.

And people in churches all over and mosques all over this continent after September the 11th,

و بعد از ۱۱ سپتامبر، مردم در كليساها و مساجد، در همه جای اين قاره،

coming together locally to create networks of understanding.

در كنار هم جمع شدند تا شبکه ای از درك متقابل درست كنند.

With the mosque, with the synagogue, saying, "We must start to speak to one another."

در مساجد و کنیسه ها میگویند: "ما بايد شروع كنيم با يكديگر حرف بزنيم."

I think it's time that we moved beyond the idea of toleration and move toward appreciation of the other.

بنظرم، وقت آن رسید، تا ما از ایده ی آزادمنشی، بسوی قدردانی از همدیگر حرکت کنیم.

I'd -- there's one story I'd just like to mention.

داستانی هست كه مايل هستم برايتان بگويم.

This comes from "The Iliad." But it tells you what this spirituality should be.

اين داستان از كتاب "ايلياد" است. که بما نشان میدهد روحانیت و معنويت چطور باید باشند.

You know the story of "The Iliad," the 10-year war between Greece and Troy.

داستان "ايلياد" را میدانید: جنگ ده ساله بين يونان و تروا.

In one incident, Achilles, the famous warrior of Greece, takes his troops out of the war,

در يك واقعه، آشيل، دلاور مشهور يونان، سربازان خود را از جنگ بيرون میاورد،

and the whole war effort suffers. And in the course of the ensuing muddle,

و کل قوای جنگی صدمه میخورد. و در حین اوضاع آشفته ی بعدی،

his beloved friend, Patroclus, is killed -- and killed in single combat

دوست عزیزش، پاتروكلوس، توسط هكتور، كه يكی از شاهزاده های تروجان بود،

by one of the Trojan princes, Hector. And Achilles goes mad with grief and rage and revenge,

در جنگ تن به تن، كشته میشود. و آشيل از بابت غم و خشم و انتقام، آكنده میشود،

and he mutilates the body. He kills Hector, he mutilates his body

و هكتور را میکشد و بدن او را قطعه قطعه میکند،

and then he refuses to give the body back for burial to the family,

و آنگاه حاضر نمیشود كه جنازه هكتور را برای دفن به خانواده اش پس دهد،

which means that, in Greek ethos, Hector's soul will wander eternally, lost.

كه در ارزشهای يونانی، به اين معناست كه روح هكتور برای ابديت گم و سرگردان خواهد بود.

And then one night, Priam, king of Troy, an old man,

و آنگاه يك شب، پريام، پادشاه پير تروا،

comes into the Greek camp incognito, makes his way to Achilles' tent

ناشناخته، به اردوگاه یونانیها میآید، و به طرف چادر آشيل میرود

to ask for the body of his son.

كه از او بخواهد كه جسد پسرش را به او بازگرداند.

And everybody is shocked when the old man takes off his head covering and shows himself.

و هنگامیکه این پیرمرد پوشش استتاری را از روی سر خود برمیدارد، همه غافلگير و متعجب میشوند.

And Achilles looks at him and thinks of his father. And he starts to weep.

و آشيل به او نگاه میکند و به یاد پدرش میافتد. و شروع به گريستن میکند.

And Priam looks at the man who has murdered so many of his sons,

و پريام، به آشيل، مردی كه آنهمه از پسرانش را كشته بود، مینگرد،

and he, too, starts to weep. And the sound of their weeping filled the house.

و او، نيز، شروع به گريستن میکند. و صدای گریه ی آن دو در سراسر خانه میپیچید.

The Greeks believed that weeping together created a bond between people.

یونانیها اعتقاد داشتند كه هنگامی كه دو نفر با يكديگر میگریند، بین آنها يك پيوند ايجاد میشود.

And then Achilles takes the body of Hector, he hands it very tenderly to the father,

و سپس آشيل، جسد هكتور را برمیدارد، و به آرامی و احترام به پدرش تحويل میدهد.

and the two men look at each other, and see each other as divine.

و دو مرد به يكديگر نگاه میکنند، و يكديگر را الهی میبینند.

That is the ethos found, too, in all the religions.

اين همان رصومی است كه، در تمام اديان ديگر نيز، يافت میشود.

It's what is meant by overcoming the horror that we feel when we are under threat of our enemies,

یعنی چطوری ما میتوانیم وحشتی را که بدیل تهدید از دشمن بما رخ داده است را غبله کرد

and beginning to appreciate the other.

و شروع کرد به قدردانی از دیگران.

It's of great importance that the word for "holy" in Hebrew, applied to God, is "Kadosh": separate, other.

بسيار مهم است كه کلمه ی مقدسی که در زبان عبری برای خدا بكار میرود، "کدوش" است، که بمعنی جدا، جداگانه، و ديگری میباشد.

And it is often, perhaps, the very otherness of our enemies which can

و شايد اين مغايرت و دیگری بودن دشمنان ماست كه میتواند

give us intimations of that utterly mysterious transcendence which is God.

ما را از برتری اسرارآميز مطلق، كه همان خداست، آگاه سازد.

And now, here's my wish:

و اكنون، اين آرزوی من است:

I wish that you would help with the creation,

من آرزو میکنم كه شما در تكوين،

launch and propagation of a Charter for Compassion,

به راه اندازی و ترويج منشور شفقت --

crafted by a group of inspirational thinkers from

كه به دست گروهی از انديشمندان الهام بخش سه دین ابراهيمی

the three Abrahamic traditions of Judaism, Christianity and Islam,

يهوديت، مسيحيت و اسلام،

and based on the fundamental principle of the Golden Rule.

و براساس اصل بنيادين قانون طلايی ساخته شده، همياری نماييد.

We need to create a movement among all these people that I meet in my travels --

ما نياز داريم كه جنبشی، برای تمام اين انسانهايی كه من در سفرهايم ملاقات میکنم، تكوين كنيم --

you probably meet, too -- who want to join up, in some way,

كسانی كه احتمالاً شما هم ملاقات میکنید -- که میخواهند به طريقی ملحق شوند،

and reclaim their faith, which they feel, as I say, has been hijacked.

و ايمانشان را، كه احساس میکنند ربوده شده، باز پس بگيرند.

We need to empower people to remember the compassionate ethos,

ما نياز داريم كه به مردم توانايی بدهيم كه تا رصوم مبتني بر رحم و شفقت را به ياد دارند،

and to give guidelines. This Charter would not be a massive document.

و به آنها رهنمود و راهكار ارائه بدهيم. اين منشور نياز ندارد كه يك مدرك مفصل باشد.

I'd like to see it -- to give guidelines as to how to interpret the Scriptures,

من دوست دارم كه آنرا به صورتي ببينم كه رهنمودي براي تفسير متون مقدس باشد،

these texts that are being abused. Remember what the rabbis and what Augustine

تفسير متوني كه مورد سوء استفاده قرار میگیرند. به ياد آورید كه آن عالم يهودی و سنت آگوستين،

said about how Scripture should be governed by the principle of charity.

در مورد اینکه متون مقدس باید تابع اصول نیکوکاری باشند، چه گفتند.

Let's get back to that. And the idea, too, of Jews, Christians and Muslims --

بياييد به آن برگرديم. و اين ايده كه، یهودیها، مسيحيان و مسلمانان

these traditions now so often at loggerheads -- working together to

اين اديان كه در حال حاضر با هم درستيز هستند -- با يكديگر كار كنند تا

create a document which we hope will be signed by a thousand, at least,

سندی را بيافرينند كه ما اميدواريم

of major religious leaders from all the traditions of the world.

توسط حد اقل هزار نفر از رهبران اديان اصلي دنيا امضا شود.

And you are the people. I'm just a solitary scholar.

و شما مردم هستيد. من فقط يك محقق تنها هستم.

Despite the idea that I love a good time, which I was rather amazed to see coming up on me

صرف نظر از اينكه دوست دارم كه اوقات خوبي را بگذرانم، با تعجب ديدم كه اين ايده به من رسيده

-- I actually spend a great deal of time alone, studying, and I'm not very --

-- من در اصل، اكثر اوقاتم را در تنهايی به مطالعه كردن میگذرانم، و خيلی دنبال اين نيستم كه --

you're the people with media knowledge to explain to me how we can get this to everybody,

شما كسانی هستيد كه دانش رسانه های عمومی را داريد و میتوانید به من توضيح دهيد كه چگونه میتوانم اين پيام را به همه برسانيم،

everybody on the planet. I've had some preliminary talks,

همه يعنی هر كسي روی اين سياره. يك مذاكرات اولیه ای را انجام داده ام،

and Archbishop Desmond Tutu, for example,

به عنوان نمونه، اسقف اعظم، دزموند توتو،

is very happy to give his name to this, as is Imam Feisal Rauf, the Imam in New York City.

خيلي خوشحال است كه اسمش را در اين ليست وارد كند، و همچنين امام فيضل رئوف، در نيويورك.

Also, I would be working with the Alliance of Civilizations at the United Nations.

به علاوه، من با اتحاد تمدنهاي سازمان ملل متحد كار خواهم كرد

I was part of that United Nations initiative called the Alliance of Civilizations,

من جزوی از عمليات سازمان ملل متحد، به نام اتحاد تمدنها، بودم،

which was asked by Kofi Annan to diagnose the causes of extremism,

كه توسط كوفی عنان درخواست شد كه علل افراط گرایی را بررسی كند،

and to give practical guidelines to member states about how to avoid the escalation of further extremism.

و راهكارهای عملی به اعضای كشورهای عضو بدهد كه چگونه از تشديد افراط ‌گرايي جلوگيری كنند.

And the Alliance has told me that they are very happy to work with it.

و آليانس (اتحاد تمدنها) نيز به من گفته كه بسيار خوشحال خواهند شد كه با منشور شفقت همكاری كنند.

The importance of this is that this is -- I can see some of you starting to look worried,

اهميت اين امر اين است كه -- میبینیم كه بعضی از شما نگران به نظر میایید،

because you think it's a slow and cumbersome body --

چون فكر میکنید كه سازمان ملل كند و دست و پاگير است،

but what the United Nations can do is give us some neutrality,

ولي چيزي كه سازمان ملل میتواند انجام بدهد اين است كه به ما بی طرفی میدهید،

so that this isn't seen as a Western or a Christian initiative, but that it's coming,

در نتيجه اين كار به عنوان يك اقدام غربي يا مسيحي به نظر نخواهد رسيد، بلكه،

as it were, from the United Nations, from the world --

با سازمان ملل، از طرف همه دنيا خواهد بود --

who would help with the sort of bureaucracy of this.

كه در بوروكراسي آن هم به ما كمك میکند.

And so I do urge you to join me in making -- in this charter --

و بنابراين من شما را ترغيب میکنم كه در ساختنِ -- اين منشور --

to building this charter, launching it and propagating it so that it becomes --

به راه انداختن آن و انتشارش به من ملحق شويد تا بتواند

I'd like to see it in every college, every church, every mosque, every synagogue in the world,

من دوست دارم آنرا در هر دانشگاه، هر كليسا، هر مسجد، و هر کنیسه در دنيا ببينم.

so that people can look at their tradition, reclaim it, and make religion a source of peace in the world,

تا مردم بتوانند دين خود را ببينند، آن را احيا كنند، و دين را به منبعي از صلح در جهان تبديل سازند،

which it can and should be. Thank you very much. (Applause)

كه میبایست چنين باشد. خيلی متشكرم. (تشويق حضار)