Why some people find exercise harder than others | Emily Balcetis

امیلی بالکتیز: چرا تمرینات ورزشی برای برخی از افراد سخت تر است

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

Vision is the most important

بینایی مهمترین

and prioritized sense that we have.

و با اولویت ترین حسی است که داریم.

We are constantly looking

ما همواره در حال نگاه کردن

at the world around us,

به دنیای اطرافمان هستیم

and quickly we identify and make sense

و سریعا شناسایی می کنیم و برای چیزی

of what it is that we see.

که می بینیم مفهوم ایجاد می کنیم.

Let's just start with an example

اجازه دهید با یک مثال

of that very fact.

از این حقیقت صرف شروع کنیم.

I'm going to show you a photograph of a person,

در نظر دارم عکسی از یک شخص را نشان دهم،

just for a second or two,

تنها برای یک یا دو ثانیه

and I'd like for you to identify

و میخواهم که شما تشخیص دهید

what emotion is on his face.

چه حسی در صورت این فرد است.

Ready?

آماده اید؟

Here you go. Go with your gut reaction.

بفرمایید. از واکنش درونیتان استفاده کنید.

Okay. What did you see?

خوب. چی می بینید؟

Well, we actually surveyed

خوب. در واقع نظر ۱۲۰ نفر را در مورد این

over 120 individuals,

عکس بررسی کردیم،

and the results were mixed.

و نتایج مختلفی بدست آمد.

People did not agree

افراد در مورد حسی که

on what emotion they saw on his face.

در صورت این فرد دیدن هم نظر نیستند.

Maybe you saw discomfort.

ممکن است شما حس ناراحتی را دیده باشید.

That was the most frequent response

یعنی تکراری ترین پاسخی

that we received.

که دریافت کردیم.

But if you asked the person on your left,

اما اگر از شخص سمت چپی خودتان سوال کنید،

they might have said regret or skepticism,

آنهاممکن است گفته باشند حس پشیمانی یا شک

and if you asked somebody on your right,

و اگر از شخص سمت راستی خود بپرسید

they might have said something entirely different,

ممکن است که اصلا چیز کاملا متفاوتی گفته باشد،

like hope or empathy.

مثل امید یا همدردی.

So we are all looking

خُب دوباره به یک چهره

at the very same face again.

کاملا مشابه نگاه می کنیم.

We might see something

ممکن است چیزی

entirely different,

کاملا متفاوت ببینیم،

because perception is subjective.

چراکه ادراک ذهنی است.

What we think we see

آنچه را ما فکر می کنیم که میبینیم

is actually filtered

در واقع توسط چشم ذهن

through our own mind's eye.

فیلتر شده است.

Of course, there are many other examples

البته مثالهای زیادی وجود دارد

of how we see the world through own mind's eye.

ازاینکه دنیا را چطور از طریق چشم ذهن می بینیم.

I'm going to give you just a few.

تعدادی از آنها را برایتان می گویم.

So dieters, for instance,

برای مثال کسانی که رژیم می گیرند،

see apples as larger

سیبها را بزرگتر از افرادی می بینند

than people who are not counting calories.

که کالریها را نمی شمارند.

Softball players see the ball as smaller

بازیکنان سافت بال توپ را بسیار کوچکتر خواهند دید

if they've just come out of a slump,

اگر تازه از زمین بیرون آمده باشند،

compared to people who had a hot night at the plate.

در مقایسه با کسانی که هنوز مشغول بازیند.

And actually, our political beliefs also

و راستش همچنین عقاید سیاسی ما

can affect the way we see other people,

ممکن است بر دید ما نسبت به مردم دیگر

including politicians.

و ازجمله سیاستمداران تاثیر بگذارد.

So my research team and I decided to test this question.

بنابراین من و تیم تحقیقاتیم تصمیم گرفتیم که این مساله را بیازماییم.

In 2008, Barack Obama was running for president

در سال ۲۰۰۸ باراک اوباما برای اولین بار برای شرکت

for the very first time,

در انتخابات ریاست جمهوری اقدام کرد،

and we surveyed hundreds of Americans

و ما از صدها آمریکایی یک ماه

one month before the election.

قبل از انتخابات آمارگیری کردیم.

What we found in this survey

آنچه که ما از این آمار متوجه شدیم

was that some people, some Americans,

برخی از مردم، آمریکاییها

think photographs like these

فکر می کنند عکسهایی همانند این

best reflect how Obama really looks.

بهتر واقعیت باراک اوباما را نشان می دهند.

Of these people, 75 percent

از این افراد ۷۵ درصد

voted for Obama in the actual election.

در انتخابات واقعی به اوباما رای دادند.

Other people, though, thought photographs like these

باقی مردم اگرچه فکر می کردند که عکسهایی نظیر این

best reflect how Obama really looks.

بهتر واقعیت اوباما را نشان میدهد.

89 percent of these people

۸۹ درصد از این مردم

voted for McCain.

به مک کین رای دادند.

We presented many photographs of Obama

ما عکسهای زیادی از اوباما

one at a time,

به صورت یکجا نشان دادیم،

so people did not realize that what we were changing

چنان که مردم تشخیص نمی دادند که چه چیز را ما تغییر داده ایم،

from one photograph to the next

از عکسی به عکس دیگر

was whether we had artificially lightened

ما رنگ پوست او را بطور مصنوعی

or darkened his skin tone.

تیره یا روشن کرده بودیم.

So how is that possible?

پس این چطور ممکن است؟

How could it be that when I look at a person,

چطور ممکن است که من وقتی به شخص یا شی

an object, or an event,

یا واقعه ای نگاه می کنم

I see something very different

چیزی کاملا متفاوت با آنچه که

than somebody else does?

فرد دیگری میبیند، ببینم.

Well, the reasons are many,

خوب دلایل زیادی وجود دارد،

but one reason requires that we understand

اما یک دلیل آن نیازمند این هست که ما

a little bit more about how our eyes work.

کمی بیشتر در مورد نحوه کارکرد چشم بدانیم.

So vision scientists know

دانشمندان چشم میدانند

that the amount of information

مقدار اطلاعاتی که ما

that we can see

میتوانیم درهر

at any given point in time,

نقطه از زمان ببینیم،

what we can focus on, is actually relatively small.

آنچه می توانیم بر آن تمرکز کنیم در واقع نسبتا اندک است.

What we can see with great sharpness

آنچه می توانیم با دقت، وضوح

and clarity and accuracy

و صحت بالا ببینیم

is the equivalent

معادل

of the surface area of our thumb

سطح شصت ما بر روی

on our outstretched arm.

بازوی دراز شده مان می باشد.

Everything else around that is blurry,

هرچیز دیگری در اطراف آن تار خواهد بود،

rendering much of what is presented

انتقال مقدار انچه عرضه می شود

to our eyes as ambiguous.

به چشمها تار می باشد.

But we have to clarify

اما مجبوریم که شافش کنیم

and make sense of what it is that we see,

و از چیزی که دیدیم معنایی بسازیم،

and it's our mind that helps us fill in that gap.

و این ذهن است که فاصله را پر می کند.

As a result, perception is a subjective experience,

در نتیجه ادراک تجربه ذهنی است،

and that's how we end up seeing

و این است چگونگی دیدن

through our own mind's eye.

ما از طریق چشم ذهن.

So, I'm a social psychologist,

من روانشناس اجتماعی هستم،

and it's questions like these

و سوالهایی نظیر این

that really intrigue me.

واقعا من را درگیر می کند.

I am fascinated by those times

من شیفته لحظاتی هستم که

when people do not see eye to eye.

مردم تو چشم یکدیگر نگاه نمی کنند.

Why is it that somebody might

چرا فردی ممکن است

literally see the glass as half full,

واقعا نیمه پر لیوان را ببیند،

and somebody literally sees it

و شخص دیگری

as half empty?

نیمه خالی آن را؟

What is it about what one person is thinking and feeling

چه چیزی در مورد نحوه تفکر و احساس فرد وجود دارد که

that leads them to see the world

سبب می شود دنیا را کاملا

in an entirely different way?

به گونه ای متفاوت ببیند؟

And does that even matter?

و آیا اصلا این مهم است؟

So to begin to tackle these questions,

لذا برای پرداختن به این سوالها

my research team and I decided to delve deeply

من و تیم تحقیقاتیم تصمیم گرفتیم کاوش عمیقی انجام دهیم

into an issue that has received

در مورد موضوعی که

international attention:

توجه بین المللی را جلب کرده:

our health and fitness.

سلامتی و تناسب اندام ما

Across the world,

در سراسر جهان

people are struggling to manage their weight,

مردم تلاش می کنند که وزنشان را کنترل کنند،

and there is a variety of strategies

و استراتژی های مختلفی وجود دارد

that we have to help us keep the pounds off.

که می توانم به کمک آنها کاهش وزن را انجام دهیم.

For instance, we set the best of intentions

برای مثال ما یک سری از بهترین برنامه ها را می ریزیم

to exercise after the holidays,

که بعد از تعطیلات ورزش کنیم،

but actually, the majority of Americans

اما در واقع اکثریت آمریکایی ها

find that their New Year's resolutions

متوجه می شوند که تصمیمات سال جدیدشان

are broken by Valentine's Day.

توسط روز ولنتاین بهم ریخته.

We talk to ourselves

ما با خودمان صحبت می کنیم

in very encouraging ways,

به روشهایی مشوقانه،

telling ourselves this is our year

به خود می گوییم اکه امسال سال من است

to get back into shape,

باید رو فرم بیام،

but that is not enough to bring us back

اما این کافی نیست برای این که

to our ideal weight.

ما را به وزن ایده آلمان برگرداند.

So why?

پس چرا؟

Of course, there is no simple answer,

البته جواب ساده ای وجود ندارد،

but one reason, I argue,

اما دلیلی که راجع بهش بحث می کنم،

is that our mind's eye

این است که چشم ذهن ما

might work against us.

ممکن است بر علیه ما کار کند.

Some people may literally see exercise

برای همین ممکن است برخی مردم در واقع

as more difficult,

ورزش کردن را سخت تر ببینند،

and some people might literally

و برخی دیگر ممکن است

see exercise as easier.

آن را آسانتر ببینند.

So, as a first step to testing these questions,

لذا در وهله اول آزمودن این سوالها

we gathered objective measurements

ما از تناسب فیزیکی افراد

of individuals' physical fitness.

اندازه های شهودی جمع آوری کردیم.

We measured the circumference of their waist,

ما دور کمر را اندازه گیری کردیم،

compared to the circumference of their hips.

و با اندازه دور مفصل ران مقایسه کردیم.

A higher waist-to-hip ratio

با نسبت بالاتر کمر به مفصل ران

is an indicator of being less physically fit

تناسب فیزیکی کمتر بود،

than a lower waist-to-hip ratio.

تا نسبت کمتر کمر به مفصل ران.

After gathering these measurements,

بعد از جمع آوری این اندازه ها

we told our participants that

ما به شرکت کننده ها گفتیم

they would walk to a finish line

که آنها باید در نوعی مسابقه

while carrying extra weight

در حالی که اضافه وزن دارند

in a sort of race.

راه بروند.

But before they did that,

اما قبل از انجام آن از

we asked them to estimate the distance

آنها خواستیم که فاصله را

to the finish line.

تا خط پایان حدس بزنند.

We thought that the physical states of their body

ما فکر می کردیم که وضعیت فیزیکی بدن آنها ممکن است

might change how they perceived the distance.

بر نحوه درک آنها از فاصله تاثیر داشته باشد.

So what did we find?

بنابراین چه یافتیم؟

Well, waist-to-hip ratio

خوب، نسبت کمر به مفصل ران

predicted perceptions of distance.

درک از فاصله را پیش بینی کرد.

People who were out of shape and unfit

افرادی که روی فرم نبودند

actually saw the distance to the finish line

در واقع فاصله تا خط پایان را بیشتر می دیدند

as significantly greater

تا آنهایی که

than people who were in better shape.

که از تانسب بهتری برخوردار بودند.

People's states of their own body

اظهارات افراد درباره بدنشان

changed how they perceived the environment.

چگونگی درک آنها از محیط را تغییر می دهد.

But so too can our mind.

البته ذهن ما نیز می تواند این کار را انجام دهد.

In fact, our bodies and our minds

در واقع بدن و ذهن ما

work in tandem

به صورت تاندومی کار می کند

to change how we see the world around us.

تا چگونگی دید ما از دنیای اطرافمان را تغییر دهند.

That led us to think that maybe people

که ما را به سمت این ببرد فکر کنیم شاید

with strong motivations

افراد با انگیزه های قویتر

and strong goals to exercise

و اهداف قوی برای ورزش کردن

might actually see the finish line as closer

ممکن است خط پایان را نزدیک تر

than people who have weaker motivations.

از کسانی ببینند که انگیزه ضعیف تری دارند.

So to test whether motivations

بنابراین برای ارزیابی این که

affect our perceptual experiences in this way,

آیا انگیزه ها بر تجارب ادراکی ما تاثیر می گذارند،

we conducted a second study.

تحقیقات دیگری راه انداختیم.

Again, we gathered objective measurements

و باز اندازه های شهودی از تناسب فیزیکی

of people's physical fitness,

افراد جمع آوری کردیم،

measuring the circumference of their waist

اندازه دور کمر و

and the circumference of their hips,

اندازه مفصل رانشان را،

and we had them do a few other tests of fitness.

و از آنها خواستیم که تعدادی تستهای

Based on feedback that we gave them,

تناسب اندام دیگر بر اساس پیش زمینه ای که به آنها میدهیم انجام دهند،

some of our participants told us

برخی از شرکت کننده ها به ما گفتند که

they're not motivated to exercise any more.

دیگر انگیزه ای برای ورزش کردن ندارند.

They felt like they already met their fitness goals

مثل این بود که الساعه به اهدافشان در تناسب اندام دست یافته بودند

and they weren't going to do anything else.

و دیگر قرار نبود کاری انجام دهند.

These people were not motivated.

این افرار انگیزه نداشتند.

Other people, though, based on our feedback,

افراد دیگر، همچنین بر اساس برخورد ما

told us they were highly motivated to exercise.

گفتند که از انگیزه بالا برای تمرین کردن برخوردار بودند.

They had a strong goal to make it to the finish line.

هدفی قوی برای رسیدن به خط پایان داشتند.

But again, before we had them walk to the finish line,

اما دوباره وادارشان کردیم تا خط پایان راه بروند،

we had them estimate the distance.

وادارشان کردیم مسافت را برآورد کنند.

How far away was the finish line?

خط پایان چقدر دور بود؟

And again, like the previous study,

و دوباره، مثل بررسی قبلی

we found that waist-to-hip ratio

فهمیدیم که آن نسبت دور ران به کمر

predicted perceptions of distance.

در برآورد کردن مسافت موثر بود.

Unfit individuals saw the distance as farther,

افراد با هیکل نامتناسب مسافت را بیشتر می دیدند،

saw the finish line as farther away,

خط پایان برایشان دورتر بود،

than people who were in better shape.

نسبت به آنها که هیکل بهتری داشتند.

Importantly, though, this only happened

مهمتر از همه این اتفاق تنها برای کسانی بود

for people who were not motivated

که انگیزه نداشتند

to exercise.

ورزش کنند.

On the other hand,

از طرف دیگر،

people who were highly motivated to exercise

کسانی که از انگیزه بالا برای تمرین برخوردار بودند

saw the distance as short.

مسافت را کوتاه می دیدند.

Even the most out of shape individuals

حتی آنهایی که روی فرم نبودند هم

saw the finish line

خط پایان را همان اندازه

as just as close,

نزدیک می دیدند،

if not slightly closer,

اگر نه که کمی نزدیک تر،

than people who were in better shape.

از کسانی هیکل بهتری داشتند.

So our bodies can change

پس بدنمان می تواند درباره

how far away that finish line looks,

فاصله خط پایان تغییر کند

but people who had committed to a manageable goal

اما کسانی به هدف دست یافتنی متعهد بودند

that they could accomplish in the near future

که می توانستند در آینده نزدیک برآورده اش کنند

and who believed that they were capable

و کسانی که باور داشتند قادر به

of meeting that goal

برآورده کردن اهدافشان هستند

actually saw the exercise as easier.

در واقه تمرینات را آسانتر می دیدند.

That led us to wonder,

باعث شدند که فکر کنیم

is there a strategy that we could use

آیا استراتژی هست که بتوانیم از آن استفاده کرده

and teach people that would help

و به افراد تعلیم دهیم تا به آنها در تغییر نحوه

change their perceptions of the distance,

ادراکشان از مسافت کمک کند،

help them make exercise look easier?

کمک کند این تمرینات برایشان آسانتر بنظر رسد؟

So we turned to the vision science literature

در نتیجه رفتیم سراغ ادبیات علمی بصری

to figure out what should we do,

تا بفهمیم چکار باید کرد،

and based on what we read, we came up with a strategy

و بر اساس آنچه که خواندیم، یک استراتژی را پروراندیم

that we called, "Keep your eyes on the prize."

که اینطور نامیدیمش؛"چشم به جایزه بدوز."

So this is not the slogan

پس این یک شعار از یک

from an inspirational poster.

پوستر الهامبخش نبود.

It's an actual directive

درواقع در نحوه نگاه کردن

for how to look around your environment.

به محیط اطرافتان هدایت کننده بود.

People that we trained in this strategy,

افرادی که در این استراتژی آموزش دادیم،

we told them to focus their attention on the finish line,

به آنها گفتیم تمرکزشان را روی خط پایان بگذارند،

to avoid looking around,

از نگاه انداختن به اطراف اجتناب کنند،

to imagine a spotlight

نورافکنی را تجسم کنند

was shining on that goal,

که روی آن هدف نورپراکنی می کرد،

and that everything around it was blurry

و این که همه چیز دوروبر آن تار بود

and perhaps difficult to see.

و احتمالا دیدنش دشوار.

We thought that this strategy

فکر کردیم که این تمرین استراتژی

would help make the exercise look easier.

کمک می کند تمرین آسانتر شود.

We compared this group

این گروه را با گروه چشم دوخته به

to a baseline group.

خط انتهای زمین مقایسه کردیم.

To this group we said,

به این گروه گفتیم،

just look around the environment

نگاهتان به محیط دوروبر

as you naturally would.

نگاه عادی باشد.

You will notice the finish line,

شما متوجه خط پایان خواهید شد،

but you might also notice

اما شاید متوجه

the garbage can off to the right,

سطل ذباله سمت راستتان هم شود،

or the people and the lamp post off to the left.

یا همینطور آدمها وتیر چراغ سمت چپ،

We thought that people who used this strategy

ما فکر کردیم که کسانی که این استراتژی را بکار می رفتند

would see the distance as farther.

مسافت برایشان طولانی میشد.

So what did we find?

خب نتیجه چه بود؟

When we had them estimate the distance,

وقتی باعث میشدیم تخمینی از مسافت داشته باشند،

was this strategy successful

آیا این استراتژی در تغییر

for changing their perceptual experience?

تجربه دریافتیشان موفقیت آمیز بود؟

Yes.

بله.

People who kept their eyes on the prize

کسانی که چشم به جایزه داشتند

saw the finish line as 30 percent closer

خط پایان را ۳۰ درصد از کسانی

than people who looked around

حواسشان به اطراف عادی بود

as they naturally would.

نزدیکتر می دیدند.

We thought this was great.

ما فکر کردیم این فوق العاده است.

We were really excited because it meant

ما واقعا هیجانزده بودیم چون به این معنا بود

that this strategy helped make

که این استراتژی کمک کرده بود

the exercise look easier,

تمرینات آسانتر بنظر رسند،

but the big question was,

اما سوال اصلی این بود که

could this help make exercise

آیا واقعا باعث میشد تمرینات

actually better?

بهتر شوند؟

Could it improve the quality

آیا می توانست کیفیت

of exercise as well?

تمرین را هم بالا ببرد؟

So next, we told our participants,

بنابراین بعدش، ما به شرکت کنندها گفتیم

you are going to walk to the finish line

شما با یک وزنه اضافه به طرف خط پایان

while wearing extra weight.

قدم خواهید برداشت.

We added weights to their ankles

وزنه هایی را دور قوزکشان بستیم

that amounted to 15 percent of their body weight.

که ۱۵% به وزنشان میفزود.

We told them to lift their knees up high

به آنها گفتیم زانوهایشان را بالاتر ببرند

and walk to the finish line quickly.

و به سمت خط پایان سریعتر گام بردارند.

We designed this exercise in particular

ما طوری این تمرین را طراحی کردیم

to be moderately challenging

که نسبتا چالشی باشد

but not impossible,

اما غیرممکن نه،

like most exercises

مثل اغلب تمرینات

that actually improve our fitness.

که در واقع تناسب اندام ما را بهتر می کنند.

So the big question, then:

پس سوال مهم بعدی؛

Did keeping your eyes on the prize

آیا چشم به جایزه داشتن

and narrowly focusing on the finish line

و کمتر کردن توجه به خط پایان

change their experience of the exercise?

تجربه متفاوتی از تمرینات را اارائه می داد؟

It did.

همینطور بود.

People who kept their eyes on the prize

کسانی که به جایزه چشم داشتند

told us afterward that it required

بعدا به ما گفتند که ۱۷ درصد تقلای کمتری

17 percent less exertion

لازم داشتند

for them to do this exercise

در مقایسه با آن دسته

than people who looked around naturally.

که توجه شان به اطراف عادی بود.

It changed their subjective experience

این تجربه شخصیشان را از تمرینات

of the exercise.

تغییر داده بود.

It also changed the objective nature

همینطور در ماهیت غیرعینی

of their exercise.

آنها را در تمرینات.

People who kept their eyes on the prize

دمهایی که چشم به جایزه داشتند

actually moved 23 percent faster

راستش ۲۳% تندتر بودند

than people who looked around naturally.

از کسانی که نگاهشان به اطراف عادی بود.

To put that in perspective,

بعبارت دیگر،

a 23 percent increase

یک افزایش ۲۳ درصدی مثل

is like trading in your 1980 Chevy Citation

معامله کردن شورلت سایتیشن ساخت ۱۹۸۰

for a 1980 Chevrolet Corvette.

با یک شورلت کوروت ۱۹۸۰ است.

We were so excited by this,

ما از این خاطر خیلی هیجانزده بودیم،

because this meant that a strategy

اما به این معنا بود که یک استراتژی

that costs nothing,

که هزینه ای ندارد،

that is easy for people to use,

استفاده از آن برای آدمها آسانتر است،

regardless of whether they're in shape

فارغ از این که هیکلشان متناسب است

or struggling to get there,

یا در تقلای رسیدن به آنجا هستند،

had a big effect.

تاثیری بزرگ داشت.

Keeping your eyes on the prize

چشم داشتن به جایزه

made the exercise look and feel easier

باعث میشد تمرینات آسانتر به نظر بیایند و حس شوند

even when people were working harder

حتی وقتی که آدمها سختتر کار می کردند

because they were moving faster.

چون تندتر حرکت می کردند.

Now, I know there's more to good health

الان می دانم در کمی تند راه رفتن

than walking a little bit faster,

سلامتی بیشتری نهفته

but keeping your eyes on the prize

اما چشم به جایزه دوختن

might be one additional strategy

شاید استراتژی دیگری باشد

that you can use to help promote

که به شما در داشتن سبک زندگی سالم

a healthy lifestyle.

بتواند کمک کند.

If you're not convinced yet

اگر هنوز قانع نشده اید

that we all see the world through our own mind's eye,

آنچه ما در دنیا می بینیم از طریق چشم ذهنمان است

let me leave you with one final example.

بگذارید آخریم مثال را برایتان بیاورم.

Here's a photograph of a beautiful street in Stockholm, with two cars.

این عکسی از خیابانی زیبا در استکهلم است بهمراه دو ماشین در آن.

The car in the back looks much larger

ماشین عقبی بزرگتر از ماشین

than the car in the front.

جلویی به نظر می رسد.

However, in reality,

بهرحال، در واقعیت

these cars are the same size,

این ماشینها یک اندازه دارند،

but that's not how we see it.

اما اینطور به چشم ما نمیایند.

So does this mean that

پس شاید به این معنا باشد

our eyes have gone haywire

که چشمهایمان از کنترل خارج شده اند

and that our brains are a mess?

و مغزمان در وضعیت افتزاحی قرار دارد؟

No, it doesn't mean that at all.

نه اصلا به این معنا نیست.

It's just how our eyes work.

به نحوه کارکرد چشمهایمان بستگی دارد.

We might see the world in a different way,

ممکن است دنیا را به طریقی متفاوت ببینیم،

and sometimes that might not

و شاید گاهی با واقعیت

line up with reality,

هم راستا نباشد،

but it doesn't mean that one of us is right

اما به معنای حق داشتن یکی از ما و

and one of us is wrong.

اشتباه بودن بقیه است.

We all see the world through our mind's eye,

ما همگی دنیا را از طریق چشمان ذهن خود می بینیم،

but we can teach ourselves to see it differently.

اما می توانیم بخود یاد بدهیم که متفاوت ببینیمش.

So I can think of days

خب می توانم به روزهایی فکر کنم

that have gone horribly wrong for me.

که اوضاع بشدت برایم بد پیش رفته.

I'm fed up, I'm grumpy, I'm tired,

رنجیده ام، بدخلقم، خسته ام،

and I'm so behind,

و همینطور از کارها عقبم،

and there's a big black cloud

و یک ابر سیاه بزرگی هست

hanging over my head,

که بالای سرم معلق است

and on days like these,

و در روزهای این چنینی،

it looks like everyone around me

به نظر می رسد که همه اطرافیانم

is down in the dumps too.

نیز ناراحتند.

My colleague at work looks annoyed

همکارم آزرده به نظر می رسد

when I ask for an extension on a deadline,

وقتی درخواست اضافه وقت برای مهلتی تعیین شده می خواهم.

and my friend looks frustrated

و دوستم از کوره دررفته به نظر می رسد

when I show up late for lunch because a meeting ran long,

وقتی به قرار ناهار دیر می رسم چونکه جلسه ام طول کشیده بود،

and at the end of the day,

و در خاتمه روز

my husband looks disappointed

شوهر به نظر نامید می رسد

because I'd rather go to bed than go to the movies.

چون بجای سینما رفتن، رفتن به تختخوابم را ترجیح می دهم.

And on days like these, when everybody looks

و در روزهایی مثل این، وقتی همه نسبت به من

upset and angry to me,

عصبانی و ناخشنود به نظر می رسند،

I try to remind myself that there are other ways of seeing them.

سعی کردم بخودم یادآوری کنم که روشهای دیگری در دیدن آنها وجود دارد.

Perhaps my colleague was confused,

احتمالا همکارم سردرگم بود،

perhaps my friend was concerned,

احتمالا دوستم نگران بود

and perhaps my husband was feeling empathy instead.

و احتمالا شوهرم در عوض احساس دلسوزی می کرد.

So we all see the world

پس ما همگی دنیا را از طریق

through our own mind's eye,

چشمان ذهن خود می بینیم،

and on some days, it might look

و در برخی روزها، شاید اینطور بنظر رسد

like the world is a dangerous

که جهان مکانی خطرناک،

and challenging and insurmountable place,

چالش برانگیز و فائق نیامدنی است،

but it doesn't have to look that way all the time.

اما همیشه نباید اینطور بنظر رسد.

We can teach ourselves to see it differently,

می توانیم برای متفاوت دیدن آن بخودمان آموزش دهیم،

and when we find a way to make the world

و وقتی ما راهی میابیم تا کاری کنیم دنیا

look nicer and easier,

بهتر و راحتتر به نظر رسد،

it might actually become so.

راستش شاید اینطور هم شود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)