His Holiness the Karmapa: The technology of the heart

عالیجناب (کارماپا) :شگرد شناسی (تکنولوژی) عاطفه.

Translator: saman dadbin Reviewer: Pouria Montazeri

Tyler Dewar: The way I feel right now

احساسی که من هم اکنون دارم،

is that all of the other speakers

این است که تمام سخنرانان دیگر،

have said exactly what I wanted to say.

دقیقا چیزهایی را که من می خواستم بگویم ، گفته اند.

(Laughter)

خنده حضار

And it seems that the only thing left for me to say

و به نظر می رسد تنها چیزی که مانده تا من بگویم،

is to thank you all for your kindness.

این است که از شما بابت مهربانی و محبتتان تشکر کنم.

TD: But maybe in the spirit

اما در روح و جان این قدردانی

of appreciating the kindness of you all,

که بابت محبت همه شما است،

I could share with you

من شاید بتوانم داستان هایی کوچکی را

a little story about myself.

درباره خودم برای شما بازگو کنم.

TD: From the time I was very young, onward,

از زمانی که من خیلی جوان بودم تا به بعد،

I was given

بر دوش من

a lot of different responsibilities,

مسئولیت های متفاوتی داده شده بود،

and it always seemed to me, when I was young,

و از زمانی که جوان بودم، همیشه اینگونه بنظر میامد که

that everything was laid out before me.

همه چیز قبل از من آراسته و سازماندهی شده بود.

All of the plans for me were already made.

تمام برنامه ریزی ها برای من از قبل صورت گرفته بود.

I was given the clothes that I needed to wear

به من لباس هایی را، که نیاز می بود تا بپوشم، داده می شد،

and told where I needed to be,

و گفته می شد که کجا باید باشم،

given these very precious

به من ردا های بسیار مقدس و

and holy looking robes to wear,

گرانقیمت داده می شد تا بپوشم،

with the understanding

با دانستن اینکه

that it was something sacred or important.

اینها چیزهای مقدس و وقف شده و مهمی بودند.

TD: But before that kind of formal lifestyle happened for me,

اما قبل از اینکه همچنین نحوه خاص زندگی برای من آغاز شود،

I was living in eastern Tibet with my family.

من در شرق تبت با خانواده ام زندگی می کردم.

And when I was seven years old,

و زمانی که هفت ساله بودم،

all of a sudden,

ناگهان،

a search party arrived at my home.

یک گروه جستجوگر به خانه من آمد.

They were looking the next Karmapa,

آنها به دنبال (کارماپای ) بعدی بودند،

and I noticed they were talking to my mom and dad,

و متوجه شدم که آنها داشتند با پدر و مادر من صحبت می کردند،

and the news came to me that they were telling me

و اخبار به من رسید که، آنها داشتند به من می گفتند

that I was the Karmapa.

که من (کارماپا) هستم.

And these days, people ask me a lot,

و این روزها، مردم بسیار از من این سؤال را می کنند،

how did that feel.

که آن واقعه چه احساسی برایم داشت.

How did that feel when they came and whisked you away,

چه احساسی داشتی وقتی که آنها آمدند و بسیار سریع تو را با خود بردند،

and your lifestyle completely changed?

و نحوه زندگی تو کاملا عوض شد؟

And what I mostly say is that,

و چیزی که من بیشتر اوقات می گویم این است که

at that time,

در آن زمان،

it was a pretty interesting idea to me.

آن، یک ایده بسیار جذابی برای من بود.

I thought that things would be pretty fun

و فکر می کردم که همه چیز بسیار خوش خواهد بود و

and there would be more things to play with.

چیزهای بیشتری برای بازی کردن وجود خواهند داشت.

(Laughter)

خنده حضار

TD: But it didn't turn out to be so fun and entertaining,

ولی در نهایت مشخص شد که این ایده، به آن شکلی که من تصور داشتم،

as I thought it would have been.

آنقدر سرگرم کننده و جالب در نیامد.

I was placed

من در یک محیطی

in a pretty strictly controlled environment.

بشدت کنترل شده قرار گرفتم.

And immediately,

و بلافاصله،

a lot of different responsibilities,

مسئولیت های متفاوت بسیاری،

in terms of my education and so forth, were heaped upon me.

در رابطه با تحصیلاتم و چیزهایی از این قبیل بر دوش من گذاشته شد.

I was separated, largely, from my family,

من کاملا جدا شدم، مخصوصا از خانواده ام،

including my mother and father.

و از پدر و مادرم.

I didn't have have many personal friends

من دوستان شخصی زیادی نداشتم تا بتوانم

to spend time with,

وقتی را با آنها بگذرانم،

but I was expected to perform

اما از من این توقع را داشتند که وظایف شرح داده شده را

these prescribed duties.

بخوبی انجام دهم.

So it turned out that my fantasy

لذا مشخص شد که

about an entertaining life of being the Karmapa

نقشه خیالی من، درباره یک زندگی خوشگذرانی (کارماپا)،

wasn't going to come true.

قرار نبود که به واقعیت تبدیل شود.

It more felt to be the case to me

بعوض، بیشتر احساس اینرا داشت که

that I was being treated like a statue,

با من مانند یک تندیس(مجسمه) رفتار می شد،

and I was to sit in one place

و من میبایست در یک جای خاص،

like a statue would.

همانند یک مجسمه بنشینم.

TD: Nevertheless, I felt that,

با وجود این، من این احساسات را داشتم،

even though I've been separated from my loved ones --

هرچند از عزیزانم دور افتاده ام،

and, of course, now I'm even further away.

البته در حال حاضر حتی دورتر هم هستم.

When I was 14, I escaped from Tibet

زمانی که من چهارده ساله بودم، از تبت فرار کردم،

and became even further removed

و حتی خیلی بیشتر از

from my mother and father,

پدر و مادرم،

my relatives, my friends

از اقوامم و دوستانم،

and my homeland.

و از سرزمینم جدا شدم.

But nevertheless,

هرچند،

there's no real sense of separation from me in my heart,

هیچ نوع حس جدایی واقعی در قلب من وجود ندارد،

in terms of the love that I feel

وقتی که به عشقی که بسوی این افراد دارم

for these people.

میرسد.

I feel, still, a very strong connection of love

من هنوزهم یک اتصال عاطفه ای قوی ای

for all of these people

برای تمام این افراد و

and for the land.

آن سرزمین احساس می کنم.

TD: And I still do

و من هنوز با پدرو مادرم

get to keep in touch with my mother and father,

در ارتباط هستم،

albeit infrequently.

هرچند به ندرت.

I talk to my mother

من با مادرم یکبار

once in a blue moon on the telephone.

در ماه آبی با تلفن صحبت میکنم.

And my experience is that,

و تجربه من این است که

when I'm talking to her,

زمانی که با او صحبت می کنم

with every second that passes

با هر لحظه ای که در

during our conversation,

زمان مکالمه ما می گذرد،

the feeling of love that binds us

احساس دوست داشتنی که ما را

is bringing us closer and closer together.

به هم پیوند داده است، ما را به هم نزدیک و نزدیکتر می کند.

TD: So those were just a few remarks

خوب، این توضیحاتی چند درباره

about my personal background.

سابقه شخصی من بود.

And in terms of other things that I wanted to share with you,

و در مورد چیزهای دیگری که من می خواهم برای شما بگویم،

in terms of ideas,

درباره ایده ها،

I think it's wonderful to have a situation like this,

فکر می کنم که چه عالیست که همچنین موقعیتی را داریم،

where so many people from different backgrounds and places

که در مکانی تعداد بسیار زیادی از افراد از پیش زمینه های مختلف و مکان های متفاوت،

can come together,

میتوانند دور هم جمع شوند،

exchange their ideas

و افکار و ایده های خود را رد و بدل کرده

and form relationships of friendship with each other.

و رابطه دوستی خود را با دیگران شکل دهند.

And I think that's symbolic

و بنظر من، این نمادی است از

of what we're seeing in the world in general,

چیزهایی که ما در دنیا به صورت کلی داریم مشاهده میکنیم،

that the world is becoming smaller and smaller,

که دنیا در حال کوچکتر شدن است،

and that all of the peoples in the world

و اینکه تمام آدم های دنیا از

are enjoying more opportunities for connection.

فرصتهای ارتباطی بیشتری که وجود دارد استفاده کرده و لذت میبرند.

That's wonderful,

این بسیار عالی است،

but we should also remember

اما، ما میبایست بخاطر داشته باشیم

that we should have a similar process happening on the inside.

که روندی مشابه این روند در درون خود نیز داشته باشیم.

Along with outward development

همراه با پیشرفتهای بیرونی

and increase of opportunity,

و افزایش موقعیت ها،

there should be inward development

باید پیشرفت درونی نیز وجود داشته باشد

and deepening of our heart connections

و پیوندهای عاطفی خود را همانطوری که

as well as our outward connections.

پیوندهای بیرونی خود را قوی می کنیم، عمیق کنیم.

So we spoke and we heard some

خوب، ما این هفته درباره طراحی هم حرف زدیم

about design this week.

و هم شنیدیم.

I think that it's important for us to remember

بنظرم، این مهم است که به یاد داشته باشیم که

that we need

ما نیاز داریم تا

to keep pushing forward

همچنان برای

on the endeavor

طراحی عاطفی

of the design of the heart.

تلاش کنیم.

We heard a lot about technology this week,

ما این هفته درباره فن آوری چیزهای بسیاری شنیده ایم،

and it's important for us to remember

و این بسیار مهم است تا به یاد داشته باشیم که

to invest a lot of our energy

انرژیهای خود را، در زمینه

in improving the technology of the heart.

گسترش و بهبود تکنولوژی عاطفه، سرمایه گذاری کنیم.

TD: So, even though I'm somewhat happy

هرچند که من تا حدی از پیشرفت های

about the wonderful developments that are happening in the world,

شگفت انگیزی که اکنون در دنیا وجود دارد ، خرسند هستم؛

still, I feel a sense of impediment,

اما همچنان من احساس ناتوانی می کنم،

when it comes

زمانی که

to the ability that we have

به قابلیتمان برای

to connect with each other on a heart-to-heart, or a mind-to-mind, level.

ارتباط در سطح قلبی و اندیشه ای با همدیگر میرسد.

I feel that there are some things

بنظرم، چیزهایی وجود دارند که

that are getting in the way.

بر سر راه ما قرار می گیرند.

TC: My relationship

ارتباط من

to this concept of heart-to-heart connection, or mind-to-mind connection,

با این عقیده اتصال قلبی، یا اندیشه ای،

is an interesting one,

یک ارتباط بسیار جالب توجه ایست،

because, as a spiritual leader, I'm always attempting

چراکه به عنوان یک رهبر معنوی، من همیشه تلاش میکنم

to open my heart to others

که قلبم را برروی دیگران بگشایم

and offer myself up

و خودم را خالصانه

for heart-to-heart and mind-to-mind connections

برای ارتباط قلبی و اندیشه ای با دیگران

in a genuine way with other people,

پیشکش کنم

but at the same time,

اما همزمان،

I've always been advised

همیشه به من توصیه شده است

that I need to emphasize intelligence

که هوش و فهم را بر ارتباط قلبی

over the heart-to-heart connections,

تاکید کنم،

because, being someone in a position like mine,

زیرا،من از لحاظ شخصی در همچنین مقام،

if I don't rely primarily on intelligence,

اگر اصولا به هوش و فهم تکیه نکنم

then something dangerous may happen to me.

آنگاه ممکن است اتفاق خطرناکی برای من رخ دهد.

So it's an interesting paradox at play there.

پس، یک جمع نقیضین(پارادوکس) جالبی برای بررسی در اینجا وجود دارد.

But I had a really striking experience once,

اما من یکبار، یک تجربه بسیار قابل توجه داشته ام،

when a group from Afghanistan

زمانی که یک گروه از افغانستان

came to visit me,

برای دیدار من آمدند،

and we had a really interesting conversation.

و ما واقعا یک گفتگوی جالبی داشتیم،

TD: So we ended up talking about the Bamiyan Buddhas,

خوب، صحبت ما به تندیس های (مجسمه های) بودا در بامیان کشیده شد،

which, as you know,

که همانطور که می دانید،

were destroyed some years ago in Afghanistan.

چند سال قبل در افغانستان نابود شد،

But the basis of our conversation

اما، اساس گفتگوی ما

was the different approach to spirituality

در مورد روشهای متفاوت روحانیت

on the part of the Muslim

بین سنتهای مسلمانان و

and Buddhist traditions.

بوداییان بود.

Of course, in Muslim,

البته در اسلام،

because of the teachings around the concept of idolatry,

بدلیل تعلیمات دقیق آن در مورد بت پرستی،

you don't find as many

شما نمی توانید

physical representations of divinity

تمثالهای فیزیکی برای نمایاندن الهیات و

or of spiritual liberation

یا رهایی روحانی

as you do in the Buddhist tradition,

که در آیین بودایی رایج است را بیابید،

where, of course, there are many statues of the Buddha

که البته تعداد زیادی از تندیس بودا وجود دارد که

that are highly revered.

بسیار مورد احترام هستند.

So, we were talking about the differences

خوب، ما داشتیم درباره تفاوت های بین

between the traditions

این دو سنت

and what many people perceived

و اتفاقی که خیلیها آنرا بعنوان یک

as the tragedy of the destruction of the Bamiyan Buddhas,

فاجعه (نابودی تندیس های بوداهای بامیان) درک کرده بودند، صحبت می کردیم،

but I offered the suggestion

اما من پیشنهاد کردم که

that perhaps we could look at this in a positive way.

شاید بهتر است که ما به شکل مثبت تری به این قضیه نگاه کنیم.

What we saw in the destruction of the Bamiyan Buddhas

چیزی که ما در نابودسازی مجسمه های بودا در بامیان مشاهده کردیم

was the depletion of matter,

یک تقلیل ماده بود،

some solid substance

مقداری جسم سخت

falling down and disintegrating.

بروی زمین ریخت و از هم پاشید.

Maybe we could look at that to be more similar

شاید ما بتوانیم به این قضیه از دیدگاه مقایسه

to the falling of the Berlin Wall,

با اتفاق فروریختن دیوار برلین، بپردازیم،

where a divide

که یک جداسازي که

that had kept two types of people apart

دو گروه از مردم را از هم دور کرده بود

had collapsed and opened up a door

فرو ریخت و موقعیت جدیدی را برای

for further communication.

ارتباطات بیشتر بوجود آورد.

So I think that, in this way,

خوب، بنظر من، به این طریق

it's always possible for us

همیشه برایمان این امکان وجود دارد

to derive something positive

که نکته مثبتی استنتاج کنیم

that can help us understand one another better.

تا توانیم همدیگر را بهتر درک کنیم.

TD: So, with regard to the development

خوب، با توجه به پیشرفتی که

that we've been talking about

قابل بحث ما است

here at this conference,

در این کنفرانس،

I really feel

من واقعا احساس می کنم

that the development that we make

که پیشرفتی که ما ایجاد می کنیم

shouldn't create a further burden

نباید یک سری بارهای اضافی

for us as human beings,

برای ما انسانها بوجود بیاورد،

but should be used

در عوض باید

to improve

برای پیشرفت

our fundamental lifestyle

نحوه زندگی اساسی ما

of how we live in the world.

در این دنیا، استفاده شود.

TD: Of course, I rejoice

البته که من از

in the development and the growth and the rise

پیشرفت و گسترش و افزایش

of the noble land of India, the great country of India,

سرزمین شریف هند، کشور مهم هند، بسیار خشنودم،

but at the same time, I think,

اما همزمان، من فکر می کنم،

as some of us have acknowledged,

همانطور که بعضی از ما تایید و تصدیق کرده ایم،

we need to be aware

که ما باید از این آگاه باشیم

that some aspects of this rise

که برخی از جنبه های این پیشرفت

are coming at the cost

دارای بهایی بسیار گران

of the very ground

برای عقایدی که

on which we stand.

ما بر آن واقع ایم، هستند.

So, as we are climbing the tree,

پس، همینکه از یک درخت بالا میرویم،

some of the things that we're doing

با روش بعضی از اعمالی که

in order to climb the tree

انجام میدهیم،

are actually undermining

داریم در واقع ریشه های خود این درخت را

the tree's very root.

نادیده میگیریم.

And so,

و لذا،

what I think it comes down to

بنظر من، به این نتیجه میرسیم که

is a question of, not only having information of what's going on,

تنها در نظر داشتن اطلاعات بر اتفاقات کافی نیست،

but paying attention to that

بلکه باید به آن توجه داشته باشیم

and letting that shift our motivation

و اجازه دهیم که انگیزه ما را بسوی

to become more sincere

بی ریایی و مثبت بودن اصلی

and genuinely positive.

انتقال دهد.

We have hear, this week,

ما این هفته

about the horrible sufferings, for example,

درباره زجر کشیدن های مهیبی، برای مثال،

that so many women of the world

که تعداد زیادی از زنان دنیا

are enduring day-to-day.

روزانه تحمل می کنند، شنیدیم.

We have that information,

ما این اطلاعات را داریم،

but what often happens to us

لیکن، غالب اوقات

is that we don't really choose to pay attention to it.

تصمیم نمیگیریم که به آنها توجه ای کنیم.

We don't really choose to allow that

ما به آن این اجازه را نمیدهیم

to cause there to be a shift in our hearts.

تا بتواند در عاطفه ما تغییری صورت دهد.

So I think the way forward for the world --

بنابراین، بنظرم، طریق پیش روی برای دنیا --

one that will bring the path of outer development

-- طریقی که بتواند پیشرفت بیرونی را

in harmony

بسوی هماهنگی با

with the real root of happiness --

ریشه ی اصلی سعادتمندی هدایت کند --

is that we allow

این است که ما اجازه دهیم

the information that we have

که اطلاعاتی را که داریم بتوانند

to really make a change in our heart.

واقعا در قلب و عاطفه خودمان تغییراتی را به وجود بیاورند.

TD: So I think that sincere motivation

لذا من فکر می کنم که یک انگیزه خالصانه

is very important for our future well-being,

برای آینده و رفاه ما بسیار مهم است،

or deep sense of well-being as humans,

آن حس عمیق رفاه انسانیت،

and I think that means sinking in

که بنظرم بمعنی فرورفتن به عمق

to whatever it is you're doing now.

آنچه که در حال حاظر میکنید، است.

Whatever work you're trying to do now to benefit the world,

هر کاری را که شما به قصد منفعت دنیا دارید انجام میدهید،

sink into that,

کاملا جذب آن شوید

get a full taste of that.

و تمام تجربه لازم را از آن بدست آورید.

TD: So, since we've been here this week,

خوب، از زمانی که به اینجا آمدیم این هفته،

we've taken millions of breaths, collectively,

ما مجموعا میلیونها دم (نفس) کشیده ایم

and perhaps we haven't witnessed

و گویا شاهد هیچ نوع

any course changes

تغییری در زندگی خودمان

happening in our lives,

نبوده ایم.

but we often miss the very subtle changes.

اما، غالب اوقات، ما از تغییرات لطیف بی خبریم.

And I think

و بنظرم

that sometimes we develop

ما تصورات بسیار عالي

grand concepts

از اینکه شادی بنظر ما

of what happiness

چه میتواند باشد را

might look like for us,

توسعه میدهیم،

but that, if we pay attention,

اما، اگر دقت کنیم،

we can see that there are little symbols of happiness

خواهیم دید که در هر دمی (تنفسی) که می کشیم،

in every breath that we take.

نشانه های کوچکی از شادی وجود دارند.

TD: So, every one of you who has come here

خوب، هر کدام از شما که به اینجا آمده اید

is so talented,

بسیار با استعداد و باهوش هستید،

and you have so much to offer to the world,

و شما چیزهای بسیار زیادی دارید تا به دنیا پیشنهاد کنید،

I think it would be a good note to conclude on then

و من فکر میکنم که این نکته بسیار مهمی است که بر روی این جمع بندی کنیم که

to just take a moment

لحظه ای را اختصاص دهیم به

to appreciate how fortunate we are

قدردانی از خوشبختی که داشته ایم تا اینجا باشیم برای

to have come together in this way and exchanged ideas

جمع شدن و مبادله ایده ها و اندیشه ها و

and really form a strong aspiration

تا واقعا یک اشتیاق نیرومندی را شکل دهیم

and energy within ourselves

و به خودمان انرژیی دهیم که

that we will take the good

این کالایی است که ما از این

that has come from this conference,

کنفرانس دریافت خواهیم کرد،

the momentum, the positivity,

شتاب و دیدگاه مثبت،

and we will spread that and plant it

که ما آنرا در همه دنیا پخش خواهیم کرد و

in all of the corners of the world.

خواهیم کاشت .

His Holiness the Karmapa: Tomorrow is my Talk.

فردا هنگام سخن گفتن من است.

TD: Lakshmi has worked incredibly hard,

لاکشیمی (ایزدبانوی توانگری) سخت کار کرد،

even in inviting me,

حتی در دعوت من،

let alone everything else that she has done

تا چه برسد به کارهای دیگری که او کرده است

to make this happen,

تا این گفتگو رخ دهد،

and I was somewhat resistant at times,

و من تا حدی در بعضی از اوقات پایفشاری کردم،

and I was also very nervous throughout this week.

من همچنین در سرتاسر این هفته بسیار دستپاچه بودم.

I was feeling under the weather and dizzy and so forth,

کمی حالم خوش نبود و احساس گیجی می کردم،

and people would ask me, why.

و اشخاص از من میپرسیدند که چرا حالم چنان است.

I would tell them, "It's because I have to talk tomorrow."

و من پاسخ می دادم : به دلیل اینکه من فردا سخنرانی دارم.

And so Lakshmi had to put up with me through all of that,

و لذا لاکشمی(ایزدبانوی توانگری) مرا در طی همه اینها تحمل کرد،

but I very much appreciate

اما من بسیار از این

the opportunity she's given me

این فرصتی که او به من داده است که اینجا باشم

to be here.

سپاس گذارم.

And to you, everyone, thank you very much.

و از شما، همه شما، بسیار سپاسگذارم.

(Applause)

تشویق حضار

HH: Thank you very much.

بسیار سپاسگذارم.

(Applause)

تشویق حضار.