How yarn bombing grew into a worldwide movement | Magda Sayeg

Translator: Leila Ataei Reviewer: Hajar Almasi

I'm a textile artist

من هنرمند بافنده هستم

most widely known for starting the yarn bombing movement.

که بیشتر برای شروع جنبش هنر خیابانی بافندگی شناخته می‌شوم.

Yarn bombing is when you take knitted or crocheted material

هنر خیابانی بافندگی زمانی اتفاق میفتد که ابزار بافندگی یا قلاب بافی خود را برداشته

out into the urban environment, graffiti-style --

و به داخل محیط شهری می‌برید، به سبک و سیاق گرَفیتی

or, more specifically,

یا بطور خاص‌تر

without permission and unsanctioned.

بی‌اجازه و هر گونه تاییدی.

But when I started this over 10 years ago,

اما وقتی ۱۰ سال پیش این کار را کردم،

I didn't have a word for it,

اسمی برای این کار نداشتم،

I didn't have any ambitious notions about it,

هیچ ایده جاه‌طلبانه‌ای درباره آن نداشتم،

I had no visions of grandeur.

تصوری از بزرگی آن نداشتم.

All I wanted to see was something warm and fuzzy and human-like

همیشه می‌خواستم چیزی گرم و مطبوع و انسانی را

on the cold, steel, gray facade that I looked at everyday.

ببینم بجای نمای خاکستری، فولادی و سردی که هر روز می‌دیدم.

So I wrapped the door handle.

پس به دستگیره در لباس پوشاندم.

I call this the Alpha Piece.

این را «قطعه آلفا» نامیدم.

Little did I know that this tiny piece would change the course of my life.

بی‌آنکه اطلاعی از تاثیر سرنوشت‌ساز این قطعه کوچک در زندگی‌ام داشته باشم.

So clearly the reaction was interesting.

خب مسلم است كه واكنشها جالب بود.

It intrigued me and I thought, "What else could I do?"

به تكاپو افتاده و فكر كردم «دیگر چکار می‌توانستم انجام دهم؟»

Could I do something in the public domain that would get the same reaction?

می‌توانستم کاری در انظار عمومی انجام دهم که همین واکنش را داشته باشد؟

So I wrapped the stop sign pole near my house.

بنابراین لباس تن‌ میله تابلو ایست نزدیک خانه‌ام کردم؟

The reaction was wild.

واکنشها شگفت‌انگیز بود.

People would park their cars

مردم ماشینهایشان را پارک می‌کردند

and get out of their cars and stare at it,

و پیاده می‌شدند و به آن خیره می‌شدند،

and scratch their heads and stare at it,

سرشان را می‌خاراندند و ماتشان می‌برد،

and take pictures of it and take pictures next to it,

و از آن و با آن عکس می‌گرفتند،

and all of that was really exciting to me

و همه اینها واقعا برایم هیجان‌انگیز بود

and I wanted to do every stop sign pole in the neighborhood.

و می‌خواستم همین کار را با بقیه تابلوهای ایست محله‌ام انجام دهم.

And the more that I did, the stronger the reaction.

و هر چه بیشتر این کار را کردم، واکنشها شگفت‌آورتر بود.

So at this point I'm smitten.

پس در این مرحله تحت تاثیر قرار گرفتم.

I'm hooked.

جوگیر شدم.

This was all seductive.

حسابی اغواگرانه بود.

I found my new passion

شورو اشتیاق تازه خودم را یافتم

and the urban environment was my playground.

و محیط شهری زمین بازیم بود.

So this is some of my early work.

خب اینها یکسری از کارهای اولیه‌ام هست.

I was very curious about this idea of enhancing the ordinary,

من خيلى كنجكاو بودم درباره اين ايده دلربا كردن

the mundane, even the ugly,

اجسام پيش پا افتاده، عادى يا حتى زشت،

and not taking away its identity or its functionality

و البته بدون زدودن هويت يا عملكرد آنها

but just giving it a well-tailored suit out of knitting.

تنها به صرف یک لباس خوش بافت به تنشان.

And this was fun for me.

و اين كار برايم جذابيت داشت.

It was really fun to take inanimate objects

واقعا جالب بود که اشیا بی‌جان را بردارم

and have them come to life.

و به آنها زندگی ببخشم.

So ...

خب...

I think we all see the humor in this,

فکر کنم همه ما طنز موجود در آن را درک می‌بینیم.

but --

اما--

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین )

I was at a point where I wanted to take it seriously.

در مرحله‌ای بودم که می‌خواستم آن را جدی بگیرم.

I wanted to analyze it.

می‌خواستم آن را تجزیه و تحلیل کنم.

I wanted to know why I was letting this take over my life,

می‌خواستم بدانم چرا اجازه می‌دادم که زندگی‌ام را تصاحب کند،

why I was passionate about it,

چرا انقدر برایش اشتیاق داشتم،

why were other people reacting so strongly to it.

چرا سایر مردم انقدر شدید به آن واکنش نشان می‌دادند.

And I realized something.

و به تشخیصی رسیدم.

We all live in this fast-paced, digital world,

همه ما در این جهان پرشتاب و دیجیتالی زندگی می‌کنیم

but we still crave and desire something that's relatable.

اما هنوز برای چیزی که بتوانیم با آن رابطه برقرار کنیم شور و اشتیاق داریم.

I think we've all become desensitized

فکر می‌کنم ما همه بواسطه زندگی در

by our overdeveloped cities that we live in,

شهرهای زیادی توسعه یافته‌مان، همه این

and billboards and advertisements,

بیلبوردها و آگهی‌ها و پارکینگهای عظیم

and giant parking lots,

از حساسیتمان کاسته شده

and we don't even complain about that stuff anymore.

و حتی از این چیزها دیگر شکایتی نداریم.

So when you stumble upon

بنابراین وقتی اتفاقی با

a stop sign pole that's wrapped in knitting

تابلوی ایست برخورد کنید که بافتنی تنش باشد

and it seems so out of place

و به نظر خیلی نامربوط برسد

and then gradually -- weirdly --

ولی عجیب است که بتدریج

you find a connection to it,

بنوعی با آن ارتباط برقرار می‌کنید،

that is the moment.

که همان لحظه است.

That is the moment I love

آن لحظه‌ای است که دوست دارم

and that is the moment I love to share with others.

و آن لحظه‌ای که مایلم با دیگران به اشتراک بگذارم.

So at this point, my curiosity grew.

در این مرحله، کنجکاوی‌ام بیشتر شد.

It went from the fire hydrants and the stop sign poles

از شیر فلکه‌های آتش‌نشانی و تابلوهای ایست رفتم

to what else can I do with this material.

سراغ این که چکار دیگری می‌شد با آن بکنم.

Can I do something big and large-scale and insurmountable?

می‌توانستم چیزی در مقیاس بزرگ و نشدنی انجام دهم؟

So that's when the bus happened.

خب اینجا بود که داستان اتوبوس پیش آمد.

This was a real game changer for me.

که برایم واقعا تاثیرگذار بود.

I'll always have a soft spot in my heart for this one.

همیشه نسبت به این یکی منعطف بودم .

At this point, people were recognizing my work

در این مرحله مردم شروع به کارم تشخیص کردند

but there wasn't much out there

اما آن بیرون چیزی نبود

that was wrapped in knitting that was large-scale,

که بافتنی تنش باشد و اندازه‌اش هم بزرگ.

and this definitely was the first city bus to be wrapped in knitting.

و این قطعا اولین اتوبوس شهری بود که لباس تنش کردیم.

So at this point, I'm experiencing,

خب در این مرحله، در حال تجربه هستم،

or I'm witnessing something interesting.

یا چیزی جالب را تجربه می‌کنم.

I may have started yarn bombing but I certainly don't own it anymore.

هنر خیابانی بافندگی را شاید شروع کرده باشم اما قطعا دیگر به من تعلق ندارد.

It had reached global status.

به موقعیتی جهانی دست یافته.

People from all over the world were doing this.

مردمانی از کل دنیا این کار را می کردند.

And I know this because I would travel to certain parts of the world

و این را می‌دانم چون به بخشهای خاصی از جهان سفر خواهم کرد

that I'd never been to,

که قبلا نرفته‌ام،

and I'd stumble upon a stop sign pole and I knew I didn't wrap it.

و با تابلوی ایستی اتفاقی برخورد خواهم کرد که می‌دانم لباس تنش نپوشاندم.

So as I pursued my own goals with my art --

بنابراین همانطور که اهدافم را با هنرم دنبال کردم--

this is a lot of my recent work --

اینها کارهای اخیرم هستند--

so was yarn bombing.

که هنر خیابانی بافندگی است.

Yarn bombing was also growing.

هنر خیابانی بافندگی هم در حال رشد بود.

And that experience showed me the hidden power of this craft

و آن تجربه قدرت پنهان این هنر دست را نشانم داد

and showed me

و نشانم داد که

that there was this common language I had with the rest of the world.

زبان مشترکی بود که با بقیه دنیا داشتم.

It was through this granny hobby --

از طریق این سرگرمی مادربزرگها بود --

this unassuming hobby --

این سرگرمی بی‌تکلف--

that I found commonality with people

که وجه اشتراک با مردمی را یافتم

that I never thought I'd have a connection with.

که هرگز تصور نمی‌کردم با آنها ارتباطی داشته باشم.

So as I tell my story today,

بنابراین امروز که داستانم را می‌گویم،

I'd also like to convey to you

همینطور مایلم قدرت پنهانی

that hidden power can be found in the most unassuming places,

را منتقل کنم که می‌توان در اکثر مکانهای پیش‌پا افتاده یافت.

and we all possess skills that are just waiting to be discovered.

و ما همگی دارای مهارتهایی هستیم که فقط منتظرند کشف شوند.

If you think about our hands, these tools that are connected to us,

اگر به دستانمان فکر کنیم، این ابزاری که به ما وصل هستند،

and what they're capable of doing --

واین که چه کاری از آنها برمیاید--

building houses and furniture,

مثل ساختن خانه‌ها و مبلمان،

and painting giant murals --

و نقاشیهای دیواری غول‌پیکر--

and most of the time we hold a controller or a cell phone.

و اغلب اوقات کنترل یا موبایل به دست داریم.

And I'm totally guilty of this as well.

و از این بابت خیلی احساس گناه می‌کنم.

But if you think about it,

اما اگر به آن فكر كنيد

what would happen if you put those things down?

که با کنار گذاشتن این چیزها چه اتفاقی خواهد افتاد؟

What would you make? What would you create with your own hands?

چه چيزى خواهيد ساخت؟ با دستانتان چه چيزى را خواهيد. آفريد؟

A lot of people think that I am a master knitter

كلي از مردم فكر مى‌کنند که من استاد بافندگی هستم

but I actually couldn't knit a sweater to save my life.

اما راستش از پس بافتن یک پولیور برای نجات زندگی‌ام هم بر نمی‌آمدم.

But I did something interesting with knitting

اما با بافتن کار جالبی را انجام دادم

that had never been done before.

که هرگز پیش از این انجام نشده بود.

I also wasn't "supposed to be" an artist

همینطور هنرمندی هم با این مفهوم نبودم

in the sense that I wasn't formally trained to do this --

که رسما برای انجام چنین چیزی تعلیم دیده باشد.

I'm a math major actually.

راستش رشته من ریاضی بود.

So I didn't think this was in the cards for me,

خب فکر نمی‌کردم اقبالی در این زمینه داشته باشم،

but I also know that I didn't stumble upon this.

اما می‌دانستم هم که سر این کار به بیراهه نرفتم.

And when this happened to me, I held on tight,

و زمانی که این اتفاق برایم افتاد، جا نزدم،

I fought for it and I'm proud to say that I am a working artist today.

برایش جنگیدم و منفتخرم که امروزه یک هنرمند مشغول بکار هستم.

So as we ponder the future,

پس همانطور که به آینده می اندیشیم،

know that your future might not be so seamless.

باید بدانیم که آینده چندان هم بی‌درز نیست.

And one day, you might be as bored as I was

و شاید یک روزی که اندازه من حوصله‌تان سر رفته باشد

and knit a door handle to change your world forever.

و یک دستگیره در ببافید تا جهانتان را برای همیشه تغییر دهید.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق حاضرین)