Fabien Cousteau: What I learned from spending 31 days underwater

فابین کوستو: چیزهایی که از ۳۱ روز زندگی زیرآب آموختم

Translator: Amin Behshad Reviewer: Leila Ataei

I have a confession to make.

باید چیزی رو اعتراف کنم.

I am addicted to adventure,

من به ماجراجویی اعتیاد دارم.

and as a young boy,

وقتی پسربچه بودم،

I would rather look outside the window

ترجیح میدادم بیرون از منزل

at the birds in the trees and the sky

به پرنده های روی درخت ها و آسمان نگاه کنم

than looking at that two-dimensional

تا این که به اون تخته سیاه گچی دو بعدی نگاه کنم،

chalky blackboard where time stands still

جایی که زمان متوقف میشه

and even sometimes dies.

و حتی گاهی می میره.

My teachers thought there was something wrong

معلم هام فکر می کردن مشکل دارم

with me because I wasn't paying attention in class.

چون حواسم رو به کلاس نمی دادم.

They didn't find anything specifically wrong with me,

اونا مشکل خاصی رو در من پیدا نکردن

other than being slightly dyslexic because I'm a lefty.

به جز کمی اختلال در خوندن، چون چپ دستم.

But they didn't test for curiosity.

اما اونا به خاطر کنجکاوی این آزمایشات رو انجام ندادن.

Curiosity, to me,

کنجکاوی، از نگاه من،

is about our connection

تقریبا یعنی ارتباط ما

with the world, with the universe.

با دنیا، با جهان هستی.

It's about seeing what's around that next coral head

یعنی ببینیم اطراف صخره ی مرجانی بعدی

or what's around that next tree,

یا اطراف درخت بعدی چه چیزایی هست.

and learning more not only about our environment

و بیشتر یاد گرفتن نه فقط درمورد محیط اطرافمون

but about ourselves.

بلکه درمورد خودمون.

Now, my dream of dreams,

حالا رویای رویاهام این که

I want to go explore the oceans of Mars,

من میخوام برم اقیانوس های مریخ رو کشف کنم،

but until we can go there,

ولی تا زمانی که ما بتونیم بریم اونجا،

I think the oceans still hold

من فکر میکنم اقیانوس ها هنوز

quite a few secrets.

رازهایی رو همراه خودشون دارن.

As a matter of fact,

به عنوان یک حقیقت

if you take our planet as the oasis in space that it is

اگه سیاره ی ما رو به عنوان یه واحه در فضا در نظر بگیرین که همینطور هم هست

and dissect it into a living space,

و اون رو به عنوان یک تکه زنده از فضا بررسی کنید،

the ocean represents over 3.4 billion

اقیانوس شامل بیش از ۳/۴ میلیارد

cubic kilometers of volume, within which

کیلومتر مکعب حجمه که ما فقط

we've explored less than five percent.

کمتر از پنج درصدش رو کشف کرده ایم.

And I look at this, and I go, well,

و من به این نگاه میکنم و میگم خب

there are tools to go deeper, longer and further:

ابزار هایی هستن که با اونا عمیق تر طولانی تر و جلوتر بریم:

submarines, ROVs, even Scuba diving.

زیر دریایی ها ROV ها (نوعی رباط زیرآبی) حتی غواصی.

But if we're going to explore the final frontier

ولی اگه بخوایم که مرزهای این سیاره رو کشف کنیم

on this planet, we need to live there.

باید، اونجا زندگی کنیم.

We need to build a log cabin, if you will,

باید کف دریا

at the bottom of the sea.

یه کلبه بسازیم.

And so there was a great curiosity in my soul

کنجکاوی زیادی داشتم

when I went to go visit a TED [Prize winner]

وقتی رفتم یه برنده ی جایزه ی TEDرو ملاقات کنم

by the name of Dr. Sylvia Earle.

به نام دکتر سیلویا ارل.

Maybe you've heard of her.

شاید اسمش رو شنیده باشید.

Two years ago, she was staked out

دو سال پیش مدعی مالکیت

at the last undersea marine laboratory

آخرین آزمایشگاه زیرآبی علوم دریایی شد،

to try and save it,

تا سعی کنه اونو حفظ کنه،

to try and petition

تا بیانیه ای صادر شه

for us not to scrap it

که اونو دور نندازیم

and bring it back on land.

و به خشکی برنگردونیم.

We've only had about a dozen or so

ما فقط حدود دوازده آزمایشگاه علمی

scientific labs at the bottom of the sea.

کف دریا داشته ایم.

There's only one left in the world:

فقط یکیش تو دنیا باقی مونده:

it's nine miles offshore

اون حدود ۱۵ کیلومتر دورتر از ساحل قرار داره

and 65 feet down.

و ۲۰متر پایین تر از سطح.

It's called Aquarius.

اسمش «آکواریوس» است.

Aquarius, in some fashion,

آکواریوس به نوعی

is a dinosaur,

یه دایناسور!

an ancient robot chained to the bottom,

یه ربات باستانی که به کف اقیانوس زنجیر شده،

this Leviathan.

یک هیولای دریایی.

In other ways, it's a legacy.

به عبارت دیگه یه میراث.

And so with that visit, I realized that my time is short

و به این ترتیب با این دیدار متوجه شدم که زمانم کوتاه،

if I wanted to experience

اگه بخوام تجربه کنم

what it was like to become an aquanaut.

که یه زیرآب پیما بودن(غواصی با لباس کامل مثل فضانوردان) چه حسی داره.

When we swam towards this after many

وقتی ما بعد از مدت ها عذاب و سختی

moons of torture and two years of preparation,

و دو سال آمادگی به سمت این شنا کردیم،

this habitat waiting to invite us

اقامتگاهی که منتظر بود تا مارو بپذیره

was like a new home.

مثل یه خونه ی جدید بود.

And the point of going down to

و هدف از پایین رفتن به این اقامتگاه

and living at this habitat was not to stay inside.

و زندگی کردن در اون این نبود که اونجا بمونیم.

It wasn't about living at something the size of a school bus.

هدف زندگی کردن جایی اندازه ی اتوبوس مدرسه نبود.

It was about giving us the luxury of time

هدف دیدن شکوه زمان در بیرون بود

outside to wander, to explore,

برای راه رفتن و کشف کردن،

to understand more about this oceanic final frontier.

برای درک بیشتر این مرز نهایی اقیانوسی.

We had megafauna come and visit us.

بزرگ‌زیاگان زیادی اومدن و ما رو ملاقات کردن.

This spotted eagle ray is a fairly common sight in the oceans.

این سفره ماهی خال دار منظره ای که در اقیانوسها تقریبا معمول است.

But why this is so important,

ولی چرا اینقدر اهمیت داره،

why this picture is up,

چرا این تصویر نمایش داده میشه،

is because this particular animal brought his friends around,

برای این که این جانور خاص دوستانش رو پیش ما آورد

and instead of being the pelagic animals that they were,

وبه جای این که مثل جانوران دریایی دیگر رفتار کنند

they started getting curious about us,

شروع به کنجکاوی راجع به ما کردن،

these new strangers that were moving into the neighborhood,

این غریبه های جدید که وارد همسایگی ما می شدن،

doing things with plankton.

با پلانکتونها سروکار داشتن.

We were studying all sorts of animals and critters,

ما مشغول بررسی انواع حیوانات و جانوران بودیم

and they got closer and closer to us,

و اونا به ما نزدیک و نزدیک تر شدن

and because of the luxury of time,

و به خطر زمان زیادی که داشتیم

these animals, these residents of the coral reef,

این حیوانات، این ساکنین صخره های مرجانی

were starting to get used to us,

کم کم به ما عادت کردند،

and these pelagics that normal travel through stopped.

و حرکت این جانوران غول آسای دریایی متوقف شد.

This particular animal actually circled

این حیوان خاص در حقیقت

for 31 full days during our mission.

به مدت ۳۱ روز ماموریت ما، دورمون دایره وار می چرخیدند.

So mission 31 wasn't so much

هدف از ۳۱ روز ماموریت این نبود که

about breaking records.

بتواینم رکورد بزنیم.

It was about that human-ocean connection.

بلکه به خاطر ارتباط انسانی و اقیانوس بود.

Because of the luxury of time, we were able

به خاطر زمان زیادی که داشتیم قادر بودیم

to study animals such as sharks and grouper

حیواناتی مثل کوسه ها و گروپرها(نوعی ماهی گرمسیری) رو

in aggregations that we've never seen before.

در تراکمی بررسی کنیم که تا به حال ندیده بودیم.

It's like seeing dogs and cats behaving well together.

مثل دیدن سگ ها و گربه هایی ست که با هم خوبند.

Even being able to commune with animals

حتی توانستیم با حیواناتی که

that are much larger than us,

خیلی از ما بزرگ ترن ارتباط برقرار کنیم،

such as this endangered goliath grouper

مثل این گروپر گولیات که گونه ای در خطره

who only still resides in the Florida Keys.

و تنها زیستگاه باقیمونده اش فلوریدا کیز است.

Of course, just like any neighbor,

البته مثل هر همسایه ای

after a while, if they get tired,

بعد از مدتی اگر خسته میشدند،

the goliath grouper barks at us,

گروپر گولیات به ما پرخاش می کرد،

and this bark is so powerful

و این پرخاشها خیلی قوی بودند

that it actually stuns its prey before it aspirates it all

از اون انواعی که قبل از این که طمع در کسری از ثانیه یکجا بعلیده شه

within a split second.

رو گیج می کنه.

For us, it's just telling us to go back

برای ما فقط هشداری بود که به زیستگاهش

into the habitat and leave them alone.

نزدیکتر نشویم و تنهاش بزاریم.

Now, this wasn't just about adventure.

این چیزها فقط برای ماجراجویی نبودند.

There was actually a serious note to it.

بلکه یک اعلان جدی و رسمی برای ماجراجویی بودند.

We did a lot of science, and again, because of the luxury of time,

ما کارهای علمی زیادی انجام دادیم و دوباره به دلیل وقت زیادی که داشتیم

we were able to do over three years of science

میتوانستیم به اندازه سه سال کار علمی، در این

in 31 days.

۳۱روز فعالیت کنیم.

In this particular case, we were using a PAM,

در این مورد خاص، ما از یک PAM استفاده میکردیم

or, let me just see if I can get this straight,

یا بزارید سرراست تر توضیح بدم

a Pulse Amplitude Modulated Fluorometer.

یک فلورومتر با مدولاسیون دامنه پالس.

And our scientists from FIU, MIT,

و محققین ما از دانشگاههای FIU و MIT

and from Northeastern

و نورث ایسترن بودند

were able to get a gauge for what coral reefs do

که قادربودند ابزارهایی رو بکار بگیرند تا ریف مرجانی رو تحت نظر داشته باشه

when we're not around.

زمانی که خودمون اونجا نبودیم.

The Pulse Amplitude Modulated Fluorometer, or PAM,

فلورومتر با مدولاسیون دامنه پالس یا همون PAM

gauges the fluorescence of corals

خاصیت فلروسنس صخره مرجانی رو اندازه گیری می کرد

as it pertains to pollutants in the water

به عنوان مقیاسی از وجود آلودگی ها در آب

as well as climate change-related issues.

و به همون میزان مسائل مربوط به تغییرات آب و هوا.

We used all sorts of other cutting-edge tools,

ما تمام ابزارهای پیشرفته رو به کار بستیم

such as this sonde, or what I like to call

مثل این سوند یا به صورتی که دوست دارم صداش کنم

the sponge proctologist, whereby the sonde

متخصص ناحیه تحتانی اسفنجها. به این دلیل که این سوند

itself tests for metabolism rates

خودش سرعت متابولیسم رو تست می کنه

in what in this particular case is a barrel sponge,

که در این مورد خاص یک اسفنج یشکه ای داریم

or the redwoods of the [ocean].

یا درختان چوب قرمز اقیانوسها.

And this gives us a much better gauge

این ابزار به ما مقیاس بسیار بهتری میده تا بفهمیم

of what's happening underwater

که چه اتفاقی زیر آب میفته

with regard to climate change-related issues,

با توجه به مشکلات تغییرات آب و هوایی

and how the dynamics of that

و اینکه پویایی این محیط چگونه

affect us here on land.

روی ما در خشکی تاثیر میذاره.

And finally, we looked at predator-prey behavior.

و سرانجام ما به رابطه شکار- شکارچی هم نگاهی انداختیم.

And predator-prey behavior is an interesting thing,

رفتار شکار-شکارچی چیز جالبی هست.

because as we take away some of the predators

زیرا وقتی سراغ بعضی از شکارچیان

on these coral reefs around the world,

در این دنیای اطراف صخره های مرجانی بریم

the prey, or the forage fish, act very differently.

شکار یا ماهی که غذا محسوب میشود رفتار بسیار متفاوتی نشون میداد.

What we realized is

چیزی که ما فهمیدیم

not only do they stop taking care of the reef,

این بود که نه تنها اونا حفاظت از صخره مرجانی رو متوقف کردند

darting in, grabbing a little bit of algae

بلکه بهش حمله میکنن و کمی جلبک کِش میرن

and going back into their homes,

و به خونه هاشون برمیگردن،

they start spreading out and disappearing

بعدش شروع به پخش شدن و ناپدید شدن می کنند

from those particular coral reefs.

از این صخره مرجانی خاص.

Well, within that 31 days,

در خلال این ۳۱روز

we were able to generate over 10 scientific papers

توانستیم بیش از ۱۰ مقاله علمی بیرون بدیم

on each one of these topics.

درباره هر کدوم از این موضوعات.

But the point of adventure is not only to learn,

ولی هدف این ماجراجویی فقط یادگیری نبود،

it's to be able to share that knowledge with the world,

بلکه توانایی اشتراک گذاشتن این دانش با دنیا بود

and with that, thanks to a couple of engineers at MIT,

که در این مورد باید از تعدادی از مهندسان MIT تشکر کنم،

we were able to use a prototype camera called the Edgertronic

که ما رو قادر کردند تا از نوعی دوربین آزمایشی بنام ایجرترونیک استفاده کنیم تا

to capture slow-motion video,

فیلمهای تصویر آهسته بگیریم،

up to 20,000 frames per second

بیش از ۲۰هزار فریم بر ثانیه

in a little box

در یک جعبه کوچک

that's worth 3,000 dollars.

که ۳٫۰۰۰ دلار می ارزد.

It's available to every one of us.

که در دسترس همه ما بود.

And that particular camera gives us an insight

و اون دوربین خاص به ما بینشی در مورد

into what fairly common animals do

کارهای حیوانات معمولی میداد که

but we can't even see it in the blink of an eye.

در یک چشم بر هم زدن انجام میشد و نمیشد دید.

Let me show you a quick video

بگذارید یه ویدیو کوتاه نشون بدم

of what this camera does.

در مورد کاری که دوربین انجام میده.

You can see the silky bubble come out

میتونید این حبابهای ریز رو ببینید که

of our hard hats.

از کلاههای محکم ما بیرون میومد.

It gives us an insight

این به ما درکی داد

into some of the animals that we were sitting

در مورد حیواناتی که

right next to for 31 days

۳۱ روز روبروی اونها نشستیم

and never normally would have paid attention to,

و به طور معمول به اونها توجهی نداشته ایم

such as hermit crabs.

مثل این خرچنگ گوشه نشین.

Now, using a cutting-edge piece of technology

استفاده از تکنولوژی بسیار جدید و پیشرفته

that's not really meant for the oceans

که برای اقیانوسها ساخته نشده اند

is not always easy.

همیشه آسان نیست.

We sometimes had to put the camera upside down,

بعضی اوقات مجبور بودیم که دوربین را سروته

cordon it back to the lab,

با کابل به آزمایشگاه برگردونیم

and actually man the trigger

که در حقیقت کسی که در آزمایشگاه بود

from the lab itself.

اون رو میکشید.

But what this gives us

ولی چیزی که بدست میاوردیم

is the foresight to look at and analyze

دیدی بود که بدست میداد و آنالیزهای

in scientific and engineering terms

علمی و مهندسی

some of the most amazing behavior

بعضی از جالبترین رفتارهایی که

that the human eye just can't pick up,

چشم انسان قادر به تشخیص اونا نیست

such as this manta shrimp

مثل این مورد میگوی رداپوش که داره

trying to catch its prey,

سعی می کنه که شکارش رو ظرف

within about .3 seconds.

۰/۳ ثانیه بگیره.

That punch is as strong as a .22 caliber bullet,

قدرت ضربه اش با یک گلوله کالیبر ۰/۲۲برابری می کند،

and if you ever try to catch a bullet

و اینکه غیرممکن است که تلاش کنید که یک گلوله را

in mid-flight with your eye, impossible.

در میانه پروازش با چشم دنبال کنید.

But now we can see things

ولی حالا ما چیزهایی رو می توانیم ببینیم

such as these Christmas tree worms

مثل این کرمهای درخت کریسمس

pulling in and fanning out

که طوری بالا و پایین میرن

in a way that the eye just can't capture,

که چشم قادر به دیدنش نیست،

or in this case,

یا در این مورد

a fish throwing up grains of sand.

یک ماهی دانه های ماسه رو بیرون میریزه.

This is an actual sailfin goby,

این یه ماهی گوبی باله بادبانی هست

and if you look at it in real time,

و اگر به اون نگاه کنید

it actually doesn't even show its fanning motion

در واقع حتی حرکت باله هاشو نمی بینید

because it's so quick.

برای اینکه بسیار سریع هستند.

One of the most precious gifts that we had underwater

یکی از ارزشمندترین هدایای دنیای زیر آب

is that we had WiFi,

wifi بود

and for 31 days straight we were able to connect

و۳۱ روزی که اونجا بودیم می توانستیم

with the world in real time from the bottom of the sea

که در لحظه از کف دریا با دنیا درتماس باشیم

and share all of these experiences.

و تمام این تجربیات رو به اشتراک بزاریم.

Quite literally right there

در تمام این مدت

I am Skyping in the classroom

به کمک اسکایپ با کلاس درس در ارتباط بودم

with one of the six continents

در یکی از شش قاره

and some of the 70,000 students that we connected

و تعدادی از ۷۰٫۰۰۰ دانش آموزی که با اونا هر روز و در مورد

every single day to some of these experiences.

هرکدام از این تجربه ها درارتباط بودیم.

As a matter of fact, I'm showing a picture that I took

تصویری که می بینید رو با

with my smartphone from underwater

گوشی هوشمند خودم از زیر آب گرفتم

of a goliath grouper laying on the bottom.

از گولیات گروپر که روی کف خوابیده.

We had never seen that before.

ما قبل از این چنین چیزی ندیده بودیم.

And I dream of the day

من روزی رو تصور میکنم که

that we have underwater cities,

ما شهرهای زیر آبی داریم،

and maybe, just maybe, if we push the boundaries

و شاید اگر مرزهای

of adventure and knowledge,

ماجراجویی و دانش رو جلو ببریم

and we share that knowledge with others out there,

و دانسته ها را با افراد بیرون به اشتراک بگذاریم،

we can solve all sorts of problems.

می توانیم همه مشکلات رو حل کنیم.

My grandfather used to say,

پدربزرگم همیشه می گفت،

"People protect what they love."

«مردم از چیزی که بهش عشق و علاقه دارن محافطت میکنن»

My father, "How can people protect

پدرم می گفت:«مردم چطور می توانند

what they don't understand?"

از چیزی که نمی فهمند محافظت کنند؟»

And I've thought about this my whole life.

و من در کل زندگیم به این فکر کرده ام.

Nothing is impossible.

هیچ چیز غیرممکن نیست.

We need to dream, we need to be creative,

ما به رویاها نیاز داریم، ما به خلاقیت نیاز داریم،

and we all need to have an adventure

و نیاز به ماجراجویی داریم

in order to create miracles in the darkest of times.

تا در تاریک ترین زمانها معجزه بسازیم.

And whether it's about climate change

چه در مورد تغییرات آب و هوایی و چه در مورد

or eradicating poverty

ریشه کنی فقر

or giving back to future generations

یا پس دادن چیزهایی که به امانت گرفته ایم

what we've taken for granted,

به نسل های آینده،

it's about adventure.

این در مورد ماجراجویی هست.

And who knows, maybe there will be underwater cities,

وکسی چه میدونه شاید شهرهای زیرآبی ساخته بشن

and maybe some of you

و شاید بعضی از شما

will become the future aquanauts.

آکوانتوسیهای آینده باشید.

Thank you very much.

بسیار سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)