Carina Morillo: To understand autism, don't look away (with English subtitles) | TED

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Leila Ataei

"Look at me!"

«به من نگاه کنید!»

That phrase turned me into an eye-contact coach.

این جمله مرا به یک مربی چشم در چشم دوختن تبدیل کرد.

I'm the mother of Ivan; he's 15 years old.

من مادر ایوان هستم؛ او ۱۵ سال دارد.

Ivan has autism,

ایوان مبتلا به اوتیسم است.

he doesn't speak,

او حرف نمی‌زند،

and he communicates through an iPad,

و بوسیله یک آی پد ارتباط برقرار می‌کند،

where his whole universe of words exists in images.

جایی که تمام دنیای لغات او در تصاویر است.

He was diagnosed when he was two and a half.

بیماری او زمانی که دو سال و نیم داشت تشخیص داده شد.

I still remember that day painfully.

هنوز هم آن روز را با درد به یاد می‌آورم.

My husband and I felt really lost;

من و همسرم احساس گم شدن می‌کردیم؛

we didn't know where to begin.

نمی‌دانستیم از کجا شروع کنیم.

There was no internet,

آن زمان اینترنتی نبود،

you couldn't Google information,

نمی‌توانستی اطلاعات را در گوگل جستجو کنی،

so we made those first steps

پس ما گام‌های اول را

out of sheer intuition.

با اتکابه شم محض برداشتیم.

Ivan would not maintain eye contact,

ایوان از چشم در چشم شدن خودداری می‌کرد،

he had lost the words that he did know,

او کلماتی که می‌دانست را از دست داده بود،

and he didn't respond to his name or to anything we asked him,

و به اسمش یا هرچیز دیگر که از او می‌پرسیدیم واکنش نشان نمی‌داد،

as if words were noise.

انگار که کلمات سر و صدایی بیش نبود.

The only way I could know

تنها راهی که می‌توانستم بفهمم

what was going on with him,

در چه حالی است،

what he felt,

چه احساسی دارد،

was looking him in the eye.

نگاه کردن در چشمان او بود.

But that bridge was broken.

اما آن پل شکسته بود.

How could I teach him about life?

چطور می‌توانستم درباره زندگی به او درس بدهم؟

When I did things he liked, he would look at me,

وقتی کارهایی می‌کردم که دوست داشت، به من نگاه می‌کرد،

and we were connected.

و ارتباط ما برقرار می‌شد.

So I dedicated myself to working with him on those things,

پس من خودم را وقف کار کردن با او بر اساس آن چیزها کردم،

so we would have more and more eye-contact moments.

پس چشم در چشم شدنمان بیشتر می‌شد.

We would spend hours and hours playing tag with his older sister, Alexia,

ما ساعت‌ها و ساعت‌ها صرف گرگم به هوا بازی کردن با او و خواهرش الکسیا می‌کردیم،

and when we said: "I caught you!"

و وقتی می‌گفتیم: «گرفتمت!»

he would look around for us,

او اطراف را به دنبال ما نگاه می‌کرد،

and at that moment, I could feel he was alive.

و در آن لحظه، می‌توانستم حس کنم که او زنده است.

We also hold a record for hours spent in a swimming pool.

همچنین ساعاتی را هم در استخر صرف می‌کردیم.

Ivan always had a passion for water.

ایوان همیشه به آب اشتیاق زیادی نشان می‌داد.

I remember when he was two and a half,

به یاد دارم وقتی دو سال و نیمه بود،

on a rainy winter day,

در روزهای سرد و بارانی زمستان هم،

I was taking him to an indoor pool,

او را به استخر سرپوشیده می‌بردم،

because even on rainy days we'd go swimming.

چون حتی در روزهای بارانی هم ما به شنا می‌رفتیم.

We were on the highway, and I took the wrong exit.

ما در بزرگراه بودیم، و من خروجی را اشتباه رفتم.

He burst into tears and cried inconsolably, nonstop,

بغضش ترکید و گریه‌ای بی وقفه و تسلی ناپذیر سرداد،

until I turned back.

تا آنکه برگشتم.

Only then did he calm down.

تنها آن زمان بود که آرام گرفت.

How was it possible that a two and a half year old

چطور ممکن بود که یک کودک دو سال و نیمه

didn't respond to his own name,

به اسم خودش واکنش نشان ندهد،

yet in the middle of the rain and fog, where I couldn't see anything,

اما در میان باران و مه، که من هیچ چیزی نمی‌دیدم،

he knew the exact route?

بتواند راه درست را کاملاً به یاد بیاورد؟

That's when I realized that Ivan had an exceptional visual memory,

آن زمان بود که متوجه شدم حافظه بصری ایوان فوق العاده است،

and that that would be my way in.

و اینکه آن می‌تواند راه ورود من باشد.

So I started taking pictures of everything,

پس من شروع کردم از همه چیز عکس گرفتن،

and teaching him what life was like,

و به او آموختم زندگی چطوری است،

showing it to him, picture by picture.

تصویر به تصویر، آنها را به ایوان نشان دادم.

Even now, it's the way Ivan communicates

حتی حالا هم ایوان به همین روش ارتباط برقرار می‌کند

what he wants,

و چیزهایی که می‌خواهد،

what he needs

نیازهایش را،

and also what he feels.

و حتی احساساتش را هم به همین روش نشان می‌دهد.

But it wasn't just Ivan's eye contact that mattered.

اما این فقط چشم در چشم شدن با ایوان نبود که اهمیت داشت.

Everyone else's did, too.

درباره همه همین طور بود.

How could I make people see not only his autism,

چطور می‌توانسم بقیه را مجاب کنم که تنها اوتیسم او را نبینند،

but see him the person

بلکه خود او را ببینند،

and everything he can give;

و همه چیزهایی که می‌توانست به دیگران بدهد؛

everything he can do;

کارهایی که می‌توانست بکند؛

the things he likes and doesn't like,

چیزهایی که دوست داشت و چیزهایی که دوست نداشت،

just like any one of us?

درست مثل هرکدام از ما؟

But for that, I also had to give of myself.

اما برای آن، باید خودم را کنار می‌کشیدم.

I had to have the strength to let him go,

باید استقامت به خرج می‌دادم و می‌گذاشتم برود،

which was extremely difficult.

که بسیار کار سختی بود.

Ivan was 11 years old,

ایوان ۱۱ سال داشت،

and he went for treatment in a neighborhood near our house.

و برای درمان به محله‌ای نزدیک خانه‌مان رفت.

One afternoon, while I was waiting for him,

یک بعد از ظهر، زمانی که منتظرش بودم،

I went into a greengrocer,

به داخل یک بقالی رفتم،

a typical neighborhood store with a little bit of everything.

یک مغازه محلی معمولی که از هر چیزی یک کمی داشت.

While doing the shopping,

وقتی که مشغول خرید بودم،

I started talking to Jose, the owner.

شروع به حرف زدن با خوزه، صاحب مغازه، کردم.

I told him about Ivan,

درباره ایوان به او گفتم،

that he had autism,

که او اوتیسم دارد،

and that I wanted him to learn to walk down the street by himself,

و اینکه می‌خواهم یاد بگیرد خودش به تنهایی در خیابان راه برود،

without anyone holding his hand.

بدون اینکه کسی دست او را بگیرد.

So I decided to ask Jose if Thursdays around 2pm,

پس تصمیم گرفتم از خوزه بخواهم که پنج شنبه‌ها حوالی ساعت ۲ بعد از ظهر

Ivan could come and help him arrange the water bottles on the shelves,

اجازه بدهد ایوان در مرتب کردن بطری‌های آب به او کمک کند،

because he loved to organize things.

چون او عاشق مرتب کردن چیزها بود.

And as a reward, he could buy some chocolate cookies,

و به عنوان جایزه، می‌توانست کمی کلوچه شکلاتی بخرد،

which were his favorite.

که خیلی دوست داشت.

He said "yes" right away.

او بلافاصله پاسخ مثبت داد.

So that's how it went for a year:

پس برای یک سال این برنامه ادامه داشت:

Ivan would go to Jose's greengrocer,

ایوان به بقالی خوزه می‌رفت،

help him arrange the shelves of water bottles

به او در مرتب کردن قفسه‌های بطری‌های آب کمک می‌کرد

with the labels perfectly lined up on the same side,

و همه برچسب‌ها را دقیقاً در یک جهت قرار می‌داد،

and he would leave happy with his chocolate cookies.

و خوشحال با کلوچه‌های شکلاتی‌اش از آنجا می‌رفت.

Jose is not an expert in autism.

خوزه متخصص اوتیسم نیست.

There is no need to be an expert

نیازی هم نیست که متخصص باشد

nor do anything heroic to include someone.

نیازی هم به کار قهرمانانه نیست.

We just need to be there --

تنها باید حضور داشته باشیم --

(Applause)

(تشویق)

(Applause ends)

(تشویق تمام می شود)

Really, no heroic deed --

واقعاً، نیازی به کار قهرمانانه نیست --

we simply need to be close.

تنها باید نزدیک باشیم.

And if we are afraid of something

و اگر از چیزی می‌ترسیم،

or we don't understand something,

یا چیزی را متوجه نمی‌شویم،

we need to ask.

باید بپرسیم.

Let's be curious

بیایید کنجکاو باشیم

but never indifferent.

اما هیچ وقت بی‌تفاوت نباشیم.

Let's have the courage to look each other in the eye,

بیایید شجاعت چشم در چشم شدن با هم را داشته باشیم،

because by looking,

چون با نگاه کردن،

we can open a whole world to someone else.

می‌توانیم دنیایی به روی دیگری بگشاییم.

(Applause)

(تشویق)

(Cheers)

(هورا)