Your brain on video games | Daphne Bavelier

دافنه باولیر: مغز شما در بازی‌های ویدئویی

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: soheila Jafari

I'm a brain scientist, and as a brain scientist,

من دانشمند در زمینه علوم مربوط به مغز هستم،

I'm actually interested in how the brain learns,

و به اینکه مغز چطور یادگیری می‌کند علاقه مندم،

and I'm especially interested in a possibility of

و به طور خاص مشتاقم بدانم که آیا ممکن است

making our brains smarter, better and faster.

بتوانیم مغزهایمان را باهوش تر، بهتر، و سریعتر کنیم.

This is in this context I'm going to tell you

با این پیش زمینه، میخواهم با شما

about video games. When we say video games,

در مورد بازی های رایانه‌ای صحبت کنم. وقتی می‌گوییم بازی رایانه‌ای،

most of you think about children.

بیشتر شما به بچه‌ها فکر می‌کنید.

It's true. Ninety percent of children do play video games.

این درست است. نود درصد بچه‌ها بازی رایانه‌ای می‌کنند.

But let's be frank.

اما بگذارید صادق باشیم.

When the kids are in bed, who is in front of the PlayStation?

وقتی بچه‌ها در خوابند، چه کسی جلوی پلی استیشن (وسیله بازی) است؟

Most of you. The average age of a gamer is 33 years old,

بیشتر شما. سن متوسط کسانی که بازی می‌کنند ۳۳ سال است،

not eight years old, and in fact, if we look

نه ۸ سال، و در واقع

at the projected demographics of video game play,

اگر به توزیع سن افرادی که بازی می‌کنند توجه کنید

the video game players of tomorrow are

این افراد در آینده

older adults. (Laughter)

افراد پیرتر خواهند بود. (خنده)

So video [gaming] is pervasive throughout our society.

بنابر این بازی ها در تمام جامعه ما فراگیر شده اند

و این خیلی واضح است که آنها تأثیر چشمگیری

It is clearly here to stay. It has an amazing impact

on our everyday life. Consider these statistics

روی زندگی روزمره ما دارند. به آماری که شرکت اکتیویژن (شرکت بازی سازی)

released by Activision. After one month of release

منتشر کرده توجه کنید. بعد از یک ماه از عرضه

of the game "Call Of Duty: Black Ops," it had been played

بازی "Call of Duty: Black Ops"،

for 68,000 years

این بازی به مدت ۶۸٫۰۰۰ سال

worldwide, right?

در سراسر دنیا بازی شد، درسته؟

Would any of you complain if this was the case

کسی بین شما هست که اگر این اتفاق

about doing linear algebra?

در مورد جبر خطی افتاده بود ابراز ناراحتی میکرد؟

So what we are asking in the lab is, how can we leverage that power?

پس سؤالی که ما در آزمایشگاهمان سعی می‌کنیم به آن جواب دهیم آن است که چطور میشود از این قدرت استفاده کرد؟

Now I want to step back a bit.

حالا می‌خواهم یک قدم عقب تر بروم.

I know most of you have had the experience of coming back

من می‌دانم که شما این تجربه ناخوشایند را داشته اید

home and finding your kids playing these kinds of games.

که به خانه برگشتید و بچه هایتان را در حال بازی دیده‌اید

(Shooting noises) The name of the game is to get

(صدای تیراندازی) نام بازی تعقیب دشمن،

after your enemy zombie bad guys

زامبی، یا آدمهای بد است.

before they get to you, right?

قبل از اینکه آنها شما را بگیرند، درسته؟

And I'm almost sure most of you have thought,

و من تقریباً مطمئنم که بیشتر شما با خودتان فکر کرده اید،

"Oh, come on, can't you do something more intelligent

"خدای من، تو واقعاً از شلیک کردن به زامبی ها

than shooting at zombies?"

کار هوشمندانه تری سراغ نداری؟"

I'd like you to put this kind of knee-jerk reaction

حالا می‎خواهم این واکنش فی‌البداهه شما را

in the context of what you would have thought

در پس زمینه چیزی که شما فکر می‌کنید

if you had found your girl playing sudoku

موقعی که دخترتان را در حال سودوکو بازی کردن

or your boy reading Shakespeare. Right?

یا پسرتان را موقع خواندن شکسپیر قرار دهنم. خوب؟

Most parents would find that great.

بیشتر پدر مادرها آن را یک چیز عالی می‌دانند.

Well, I'm not going to tell you that playing video games

خوب، من قصد ندارم به شما بگویم که بازی کردن

days in and days out is actually good for your health.

برای روزهای پی در پی برای سلامتی شما خوب است.

It's not, and binging is never good.

خوب نیست، گیر دادن به یک کار هیچ وقت خوب نیست.

But I'm going to argue that in reasonable doses,

اما می‌خواهم ادعا کنم که مقادیر اندکی از آن،

actually the very game I showed you at the beginning,

حتی همان آن بازی که در در ابتدا نشان دادم،

those action-packed shooter games

یعنی بازی‌های اکشن و تیراندازی

have quite powerful effects and positive effects

بر بسیاری از جنبه‌های رفتاری شما

on many different aspects of our behavior.

اثرات مثبت و نیرومندی دارند.

There's not one week that goes without some major

هیچ هفته ای نیست که اثرات بازی‌های رایانه‌ای

headlines in the media about whether video games are

سرخط خبر رسانه ها نشود، آنها مدام به شما می‌گویند که بازی‌ها

good or bad for you, right? You're all bombarded with that.

برای شما بد یا خوب هستند، شما مدام بمباران اطلاعاتی می‌شوید.

I'd like to put this kind of Friday night bar discussion aside

اما می‌خواهم این بحث‌های کمابیش خودمانی را کنار بگذارم

and get you to actually step into the lab.

و شما را به آزمایشگاه بیاورم.

What we do in the lab is actually measure directly,

کاری که ما در آزمایشگاه می‌کنیم این است که به شکل مستقیم

in a quantitative fashion, what is the impact

و به روشی عددی تأثیر بازی ها را روی مغز اندازه می‌گیریم

of video games on the brain.

و به روشی عددی تأثیر بازی ها را روی مغز اندازه می‌گیریم

And so I'm going to take a few examples from our work.

حالا می‌خواهم تعدادی مثال از کارهای آزمایشهایمان را برای شما بازگو کنم.

One first saying that I'm sure you all have heard

حتماً همه شما شنیده‌اید که

is the fact that too much screen time

نگاه کردن زیاد به صفحه نمایش

makes your eyesight worse.

چشم شما را ضعیف می‌کند.

That's a statement about vision.

این یک ادعا در باره بینایی است.

There may be vision scientists among you.

ممکن است بین شما دانشمندانی باشند که روی بینایی کار می‌کنند.

We actually know how to test that statement.

ما می‌دانیم چطور این ادعا را امتحان کنیم.

We can step into the lab and measure how good your vision is.

می‌توانیم به آزمایشگاه برویم و اندازه بگیریم که چقدر بینایی شما خوب است.

Well, guess what? People that don't play a lot

خب، حدس بزنید؟ افرادی که زیاد بازی اکشن نمی‌کنند

of action games, that don't actually spend a lot of time

و در واقع زمان زیادی را جلوی صفحه نمایش صرف نمی‌کنند

in front of screens, have normal, or what we call

دید طبیعی، یا اصطلاحاً

corrective-to-normal vision. That's okay.

دید اصلاحی-تا-طبیعی دارند. دیدشان مناسب است.

The issue is what happens with these guys that actually

موضوع این است که این افرادی که در بازی کردن

indulge into playing video games like five hours per week,

افراط می‌کنند، مثلاً هفته‌ای پنج ساعت،

10 hours per week, 15 hours per week.

۱۰ ساعت، ۱۵ ساعت،

By that statement, their vision should be really bad, right?

طبق آن ادعا باید بینایی‌شان خیلی بد باشد، درسته؟

Guess what? Their vision is really, really good.

اما حدس بزنید؟ بینایی آنها خیلی خیلی خوب است.

It's better than those that don't play.

بهتر از آنانی است که بازی نمی‌کنند.

And it's better in two different ways.

و از دو جنبه بهتر است.

The first way is that they're actually able to resolve

اول اینکه آنها بهتر می‌توانند

small detail in the context of clutter, and though that means

جزئیات را در یک پس زمینه در هم بر هم تشخیص دهند،

being able to read the fine print on a prescription

یعنی آنها می‌توانند ک نوشته ریز را روی یک نسخ بخوانند

rather than using magnifier glasses, you can actually do it

بدون آنکه از ذره‌بین استفاده کنند،

with just your eyesight.

تنها با دید طبیعی.

The other way that they are better is actually being able

برتری دیگر آنها این است که می‌توانند

to resolve different levels of gray.

سطوح مختلف خاکستری را بهتر تشخیص دهند.

Imagine you're driving in a fog. That makes a difference

تصور کنید که دارید در مه رانندگی می‌کنید. این موضوع مهم است که

between seeing the car in front of you

بتوانید ماشین جلویی را ببینید

and avoiding the accident, or getting into an accident.

و از تصادف پیش گیری کنید، یا اینکه تصادف کنید

So we're actually leveraging that work to develop games

پس ما از این نکات استفاده میکنیم تا برای کسانی که

for patients with low vision, and to have an impact

دید ضعیفی دارند بازی طراحی کنیم، روی روند بهبودشان

on retraining their brain to see better.

اینکه مغزشان یاد بگیرد بهتر ببیند، تأثیر مثبتی بگذاریم

Clearly, when it comes to action video games,

خیلی واضح است که وقتی صحبت از بازی‌های اکشن است،

screen time doesn't make your eyesight worse.

صفحه نمایش دید شما را بدتر نمی‌کند.

Another saying that I'm sure you have all heard around:

یک چیز دیگر که مطمئنم همه شما شنیده اید این است که:

Video games lead to attention problems and greater distractability.

بازی‌ها منجر به مشکلاتی در دقت و بالا رفتن حواس پرتی می‌شوند.

Okay, we know how to measure attention in the lab.

خوب، ما می‌دانیم که چطور دقت را در آزمایشگاه اندازه بگیریم.

I'm actually going to give you an example of how we do so.

من می‌خواهم به شما یک نمونه از اینکه چطور این کار را می‌کنیم نشان دهم.

I'm going to ask you to participate, so you're going to have

از شما می‌خواهم که در آن شرکت کنید، در واقع می‌خواهم

to actually play the game with me. I'm going to show you

که یک بازی را به همراه من انجام دهید. من به شما

colored words. I want you to shout out the color of the ink.

لغات رنگی را نشان می‌دهم. و از شما می‌خواهم که با صدای بلند رنگ لغت را بگویید.

Right? So this is the first example.

خوب؟ این مثال اول است.

["Chair"]

["صندلی"]

Orange, good. ["Table"] Green.

نارنجی، خوب است. ["میز"] سبز.

["Board"] Audience: Red.Daphne Bavelier: Red.

["تخته"] شنوندگان: قرمز. دوفان باولیر: قرمز

["Horse"] DB: Yellow. Audience: Yellow.

["اسب"] دوفان باولیر: زرد. شنوندگان: زرد.

["Yellow"] DB: Red. Audience: Yellow.

["زرد"] دوفان باولیر: قرمز. شنوندگان: زرد.

["Blue"] DB: Yellow.

["آبی"] دوفان باولیر: زرد.

Okay, you get my point, right? (Laughter)

خوب، متوجه منظورم شدید، درسته؟ (خنده)

You're getting better, but it's hard. Why is it hard?

شما دارید بهتر می‌شوید، اما سخت است. چرا سخت است؟

Because I introduced a conflict between

چون من یک ناسازگاری

the word itself and its color.

بین لغت و رنگش ایجاد کردم.

How good your attention is determines actually how fast

میزان دقت شما مشخص میکند که چقدر سریع

you resolve that conflict, so the young guys here

می‌توانید ناسازگاری را برطرف کنید، پس جوانهایی که

at the top of their game probably, like, did a little better

که شاید در اوج بازی‌ کردن‌هایشان باشند، از ماهایی که

than some of us that are older.

سنمان بالاتر است مقداری بهتر عمل کرده باشند.

What we can show is that when you do this kind of task

ما می‌توانیم نشان دهیم که وقتی شما این آزمایش را

with people that play a lot of action games,

روی افرادی که خیلی بازی می‌کنند انجام میدهید،

they actually resolve the conflict faster.

آنها ناسازگاری را زودتر برطرف می‌کنند.

So clearly playing those action games doesn't lead

پس واضح است که آن بازی ها منجر به

to attention problems.

مشکلات در دقت نمی‌شود.

Actually, those action video game players have

در واقع، افرادی که این بازی‌ها را می‌کنند

many other advantages in terms of attention, and one

برتری‌های خیلی بیشتری از نظر دقت دارند،

aspect of attention which is also improved for the better

و یک جنبه از دقت در آنها که باز هم بهبود پیدا کرده

is our ability to track objects around in the world.

توانایی دنبال کردن اشیاء در اطراف ماست.

This is something we use all the time. When you're driving,

این کاریست که موقعی که رانندگی می‌کنید دائماً استفاده می‌کنید،

you're tracking, keeping track of the cars around you.

شما ماشین‌های اطراف را دنبال می‌کنید.

You're also keeping track of the pedestrian, the running dog,

و همینطور پیاده‌ها را دنبال می‌کنید، یا سگی را که در حال دویدن است،

and that's how you can actually be safe driving, right?

و به این طریق است که می‌توانید به صورت امن رانندگی کنید، درست است؟

In the lab, we get people to come to the lab,

ما افراد را به آزمایشگاه می‌آوریم،

sit in front of a computer screen, and we give them

جلوی رایانه می‌نشانیم، و به آنها

little tasks that I'm going to get you to do again.

کارهای کوچکی می‌دهیم تا انجام دهند، مشابه کاری که الآن به شما می‌دهم.

You're going to see yellow happy faces

شما چهره‌های زرد خوشحالی ‌خواهید دید

and a few sad blue faces. These are children

و تعدادی چهره غمگین آبی. اینها تعدادی بچه در زنگ تفریح

in the schoolyard in Geneva during a recess

در حیاط یک مدرسه در ژنو هستند در زمستان

during the winter. Most kids are happy. It's actually recess.

اکثر بچه‌ها خوشحالند. چون زنگ تفریح است.

But a few kids are sad and blue because they've forgotten their coat.

اما تعداد کمی ناراحتند و آبی، چون یادشان رفته کتشان را بپوشند.

Everybody begins to move around, and your task

همه شروع به حرکت می‌کنند، و وظیفه شما این است که

is to keep track of who had a coat at the beginning

حواستان باشد چه کسی در ابتدا کت تنش بود

and who didn't. So I'm just going to show you an example

و چه کسی نبود. یک مثال نشان شما می‌دهم که

where there is only one sad kid. It's easy because you can

تنها یک بچه ناراحت است. این کار راحت است، چرا که شما می‌توانید

actually track it with your eyes. You can track,

به راحتی او را دنبال کنید. شما می‌توانید

you can track, and then when it stops, and there is

دنبال کنید، دنبال کنید، تا وقتی که بایستد، و حالا

a question mark, and I ask you, did this kid have a coat or not?

سؤال این است که، آیا این بچه کت تنش بود یا نه؟

Was it yellow initially or blue?

در ابتدا زرد بود یا آبی؟

I hear a few yellow. Good. So most of you have a brain. (Laughter)

تعدادی زرد شنیدم. خوب. معلوم است که بیشتر شما مغز دارید. (خنده)

I'm now going to ask you to do the task, but now with

حالا می‌خواهم از شما بخواهم تا همان کار را انجام دهید،

a little more challenging task. There are going to be

اما این بار کمی دشوار تر. اینجا

three of them that are blue. Don't move your eyes.

سه تا از آنها آبی هستند. چشمتان را حرکت ندهید.

Please don't move your eyes. Keep your eyes fixated

لطفاً چشمتان را حرکت ندهید. آنها را یک جا ثابت نگه دارید

and expand, pull your attention. That's the only way

و سعی کنید توجه‌تان را گسترش دهید. این تنها راهی ست

you can actually do it. If you move your eyes, you're doomed.

که می‌توانید انجامش دهید. اگر چشمتان را حرکت دهید محکوم به شکستید.

Yellow or blue?

زرد یا آبی؟

Audience: Yellow.DB: Good.

شنوندگان: آبی. دوفان باولیر: خوب است.

So your typical normal young adult

در نتیجه فرزند جوان عادی شما

can have a span of about three or four objects of attention.

میتواند به سه یا چهار شیء دقت کند.

That's what we just did. Your action video game player

که همان کاریست که ما کردیم. اما فرزند شما که بازی می‌کند

has a span of about six to seven objects of attention,

می‌تواند به شش تا هفت شیء دقت کند،

which is what is shown in this video here.

که همان چیزیست که در اینجا نشان دادیم.

That's for you guys, action video game players.

این برای شماهایی است که بازی می‌کنید.

A bit more challenging, right? (Laughter)

مقداری سخت تر است، نه؟ (خنده)

Yellow or blue? Blue. We have some people

زرد یا آبی. آبی. پس یک عده‌ ای اینجا [اهل بازی] هستند. (خنده)

that are serious out there. Yeah. (Laughter)

زرد یا آبی. آبی. پس یک عده‌ ای اینجا [اهل بازی] هستند. (خنده)

Good. So in the same way that we actually see

خوب. همینطور که تأثیر بازی ها را روی رفتار افراد می‌بینیم

the effects of video games on people's behavior,

خوب. همینطور که تأثیر بازی ها را روی رفتار افراد می‌بینیم

we can use brain imaging and look at the impact

می‌توانیم تصویربرداری مغزی را برای دیدن تأثیرات بازی‌ها

of video games on the brain, and we do find many changes,

روی مغز استفاده کنیم، و بسیاری تفاوت ملاحظه خواهیم کرد

but the main changes are actually to the brain networks

اما تفاوت اصلی در شبکه‌هایی از مغز رخ می‌دهد

that control attention. So one part is the parietal cortex

که دقت را کنترل می‌کنند. پس یکی از این نواحی قشر جداری مخ است

which is very well known to control the orientation of attention.

که بسیار شناخته شده است که سمت و سوی دقت را کنترل می‌کند

The other one is the frontal lobe, which controls

قسمت دیگر لب پیشانی است که

how we sustain attention, and another one

ادامه دادن دقت را کنترل می‌کند

is the anterior cingulate, which controls how we allocate

و دیگری anterior cingulate است که کنترل می‌کند چطور

and regulate attention and resolve conflict.

دقت را به یک چیز اختصاص داده،‌ تنظیم کرده، و مغایرات را رفع می‌کنیم

Now, when we do brain imaging, we find that all three

حالا، وقتی ما تصویر‌برداری مغزی می‌کنیم متوجه می‌شویم

of these networks are actually much more efficient

تمام این شبکه‌ها در کسانی که بازی می‌کنند

in people that play action games.

در واقع بهتر کار می‌کنند.

This actually leads me to a rather counterintuitive finding

که من را به نتیجه‌ای در مورد مغز و تکنولوژی می‌رساند که درک آن آسان نیست.

in the literature about technology and the brain.

که من را به نتیجه‌ای در مورد مغز و تکنولوژی می‌رساند که درک آن آسان نیست.

You all know about multitasking. You all have been faulty

همه شما درباره چند-کاره بودن می‌دانید. همه شما

of multitasking when you're driving

همه شما سرزنش شده اید به خاطر چند-کاره بودن وقتی رانندگی می‌کرده اید

and you pick up your cellphone. Bad idea. Very bad idea.

و جواب مبایلتان را داده اید. فکر خوبی نیست. اصلاً‌ فکر خوبی نیست.

Why? Because as your attention shifts to your cell phone,

چرا؟ چون وقتی توجه شما به سمت تلفن همراهتان جلب می‌شود

you are actually losing the capacity to react swiftly

شما در واقع توانایی واکنش سریع نسبت به ماشینی که می‌دهید

to the car braking in front of you, and so you're

جلوی شماست ترمز می‌کند را از دست می‌دهید،

much more likely to get engaged into a car accident.

و بسیار محتمل‌تر است که تصادف کنید.

Now, we can measure that kind of skills in the lab.

حالا ما این مهارت‌ها را در آزمایشگاه می‌توانیم اندازه‌گیری کنیم.

We obviously don't ask people to drive around and see

خیلی واضح است که از آدمها نمیخواهیم رانندگی کنند و ببیند

how many car accidents they have. That would be a little

چقدر تصادف می‌کنند. این کار مقداری هزینه‌بر است.

costly proposition. But we design tasks on the computer

به جای آن بازی‌های رایانه‌ای ای طراحی می‌کنیم

where we can measure, to millisecond accuracy,

که می‌توانند با دقت هزارم ثانیه اندازه بگیرند که آدمها

how good they are at switching from one task to another.

چقدر خوب توجهشان از یک کار روی کار دیگر متمرکز می‌شود.

When we do that, we actually find that people

وقتی این کار را انجام دادم، در نهایت متوجه‌ می‌شویم که

that play a lot of action games are really, really good.

کسانی که خیلی زیاد بازی رایانه‌ای می‌کنند، خیلی خیلی سریع

They switch really fast, very swiftly. They pay a very small cost.

از یک کار سراغ دیگری می‌روند، بسیار سریع. آنها هزینه بسیار کمی می‌پردازند برای این تغییر کار.

Now I'd like you to remember that result, and put it

حالا می‌خواهم که این نتیجه را به یاد داشته باشید،

in the context of another group of technology users,

و آن را در کنار گروه دیگری از کاربران تکنولوژی قرار دهید،

a group which is actually much revered by society,

که از سوی جامعه بسیار محترم شمرده می‌شود،

which are people that engage in multimedia-tasking.

آنهایی که مشغول فعالیت‌های چند رسانه‌ای هستند.

What is multimedia-tasking? It's the fact that most of us,

فعالیت‌های چند‌رسانه‌ای چه هستند؟ این حقیقت دارد که بیشتر ما،

most of our children, are engaged with listening to music

و بیشتر فرزندانمان، به موزیک هم گوش می‌دهیم،

at the same time as they're doing search on the web

در حالی که مشغول جستجو روی اینترنت هستیم،

at the same time as they're chatting on Facebook with their friends.

و در حالی که روی فیسبوک مشغول گپ با دوستان هستیم،

That's a multimedia-tasker.

این شخصیست که فعالیت چند‌رسانه‌ای می‌کند.

There was a first study done by colleagues at Stanford

یک مطالعه اولیه توسط عده‌ای در دانشگاه استنفورد انجام شد،

and that we replicated that showed that

و ما نیز نتایجش را بدست آوردیم،‌ که نشان می‌داد

those people that identify as being high multimedia-taskers

کسانی که مشهورند به فعالیت چندرسانه‌‌ای

are absolutely abysmal at multitasking.

در چند-کاره‌ بودن بی‌نهایت ضعیفند.

When we measure them in the lab, they're really bad.

وقتی مهارت‌های آنها را در آزمایشگاه اندازه می‌گیریم، آنها واقعاً ضعیف‌ند.

Right? So these kinds of results really

خب؟ پس این نتایجی‌ست که

makes two main points.

دو نکته بسیار مهم را به ما نشان می‌دهد.

The first one is that not all media are created equal.

اول اینکه همه رسانه‌ها شبیه و برابر یکدیگر نیستند.

You can't compare the effect of multimedia-tasking

شما نمی‌توانید اثر مشابهی از فعالیت چندرسانه‌ای

and the effect of playing action games. They have

و بازی‌های رایانه‌ای انتظار داشته باشید.

totally different effects on different aspects of cognition,

آنها اثرات کاملاً متفاوتی روی جنبه‌های متفاوت شناخت،

perception and attention.

ادراک، و دقت می‌گذارند.

Even within video games, I'm telling you right now

حتی بین بازی‌های رایانه‌ای تفاوت هست. درباره بازی‌های اکشن

about these action-packed video games.

همین حالا به شما توضیح می‌دهم.

Different video games have a different effect on your brains.

بازی‌های متفاوت اثرت متفاوتی روی مغز شما می‌گذارد.

So we actually need to step into the lab and really measure

پس ما باید به آزمایشگاه برویم و اندازه بگیریم که

what is the effect of each video game.

اثر هر بازی چیست.

The other lesson is that general wisdom carries no weight.

درس دیگری که این نتیجه برای ما دارد آن است که گفته‌ها و تفکرات غیر علمی اهمیت زیادی ندارند.

I showed that to you already, like we looked at the fact that

من این را پیش از این به شما نشان دادم، مثل اینکه با وجود

despite a lot of screen time, those action gamers

ساعات زیاد نگاه به صفحه نمایش،‌ کسانی که بازی می‌کنند

have a lot of very good vision, etc.

بینایی خیلی خیلی خوبی دارند، و غیره.

Here, what was really striking is that these undergraduates

اینجا، چیزی که بسیار قابل توجه است این است که آن دانشجویانی

that actually report engaging in a lot of high

که گفته بودند فعالیت چندرسانه‌ای بسیاری دارند

multimedia-tasking are convinced they aced the test.

مطمئن هستند که آزمون را خیلی عالی انجام داده‌اند.

So you show them their data, you show them they are bad

و وقتی داده‌ها را به آنها نشان می‌دهیم، و نشان می‌دهیم که بد بوده‌اند

and they're like, "Not possible." You know, they have

واکنش‌شان اینطوری‌ست که «این امکان ندارد.» می‌دانید،‌

this sort of gut feeling that, really, they are doing really, really good.

آنها احساس می‌کنند که خیلی خیلی خوب دارند کار را انجام می‌دهند.

That's another argument for why we need to step into the lab

این یک دلیل دیگر است برای اینکه باید به آزمایشگاه برویم و

and really measure the impact of technology on the brain.

اندازه بگیریم که تکنولوژی چه تأثیری روی مغز می‌گذارد.

Now in a sense, when we think about the effect

از جهتی، وقتی به تأثیر بازی‌ها روی مغز نگاه می‌کنیم،

of video games on the brain, it's very similar

از جهتی، وقتی به تأثیر بازی‌ها روی مغز نگاه می‌کنیم،

to the effect of wine on the health.

خیلی مشابه تأثیر شراب روی سلامت است.

There are some very poor uses of wine. There are some

می‌توان از شراب خیلی بد استفاده کرد.

very poor uses of video games. But when consumed

از بازی‌های رایانه‌ای هم می‌توان خیلی بد استفاهد کرد. اما وقتی

in reasonable doses, and at the right age,

شراب به شکل منطقی‌ و در سن مناسب استفاده شوند،

wine can be very good for health. There are actually

می‌تواند برای سلامتی خیلی خوب باشد. مولکول‌هایی در

specific molecules that have been identified

شراب سرخ پیدا‌ شده‌اند که امید به زندگی را افزایش می‌دهند

in red wine as leading to greater life expectancy.

شراب سرخ پیدا‌ شده‌اند که امید به زندگی را افزایش می‌دهند

So it's the same way, like those action video games

به همین شکل در مورد بازی‌ها، مثلاً آن بازی‌های اکشن هم

have a number of ingredients that are actually really

عناصری دارند که می‌توانند برای انعطاف‌پذیری،

powerful for brain plasticity, learning, attention,

یادگیری، دقت، بینایی، و ... بسیار مفید باشند.

vision, etc., and so we need and we're working on

پس ما باید آن عناصر فعال را شناسایی کنیم

understanding what are those active ingredients so that

پس ما باید آن عناصر فعال را شناسایی کنیم

we can really then leverage them to deliver better games,

تا از آنها برای طراحی بازی‌های بهتر،

either for education or for rehabilitation of patients.

برای مقاصد آموزش یا توان‌بخشی بیماران، استفاده کنیم.

Now because we are interested in having an impact

از آنجا که ما می‌خواهیم تأثیری روی یادگیری یا توانبخشی بیماران داشته باشیم

for education or rehabilitation of patients, we are actually

از آنجا که ما می‌خواهیم تأثیری روی یادگیری یا توانبخشی بیماران داشته باشیم

not that interested in how those of you that choose

برای‌مان اهمیت ندارد که چطور بعضی از شما

to play video games for many hours on end perform.

ساعات خیلی زیادی را به بازی می‌گذارنید.

I'm much more interested in taking any of you

من علاقه خیلی بیشتری دارم که به شما نشان دهم

and showing that by forcing you to play an action game,

اگر مجبورتان کنم مشغول بازی اکشن شوید

I can actually change your vision for the better,

می توانم دید شما را بهتر عوض کنم

whether you want to play that action game or not, right?

خواه بخواهید آن بازی اکشن را انجام دهید، یا نخواهید، درسته؟

That's the point of rehabilitation or education.

این هدف آموزش یا توانبخشی است

Most of the kids don't go to school saying,

اکثر بچه‌هایی که مدرسه می‌روند نمی‌گویند

"Great, two hours of math!"

«عالیه، دو ساعت کلاس ریاضی داریم!»

So that's really the crux of the research, and to do that,

پس کل معمای این مطالعه همینجاست، و برای اینکه این کار را کنیم

we need to go one more step.

باید یک گام دیگر جلو برویم.

And one more step is to do training studies.

و آن گام این است که مطالعاتی روی نوع آموزش انجام دهیم

So let me illustrate that step with

بگذارید این گام را با تمرینی توضیح دهم

a task which is called mental rotation.

که به آن چرخش ذهنی گفته می‌شود

Mental rotation is a task where I'm going to ask you,

چرخش ذهنی اینطوریست که من از شما می‌خواهم،

and again you're going to do the task,

اینجا هم دوباره شما این تمرین را انجام می‌دهید

to look at this shape. Study it, it's a target shape,

که به این شکل نگاه کنید. به این شکل دقت کنید. این شکل هدف است.

and I'm going to present to you four different shapes.

حالا به شما چهار شکل دیگر نشان می‌دهم.

One of these four different shapes is actually a rotated

یکی از این چهار شکل در واقع چرخشی از شکل هدف است.

version of this shape. I want you to tell me which one:

حالا به نظر شما کدام شکل جواب درست است:

the first one, second one, third one or fourth one?

اولی، دومی، سومی، یا چهارمی؟

Okay, I'll help you. Fourth one.

خب، کمکتان می‌کنم. چهارمی.

One more. Get those brains working. Come on.

یکی دیگه. از مغزتان استفاده کنید. بجنبید.

That's our target shape.

این شکل هدف است.

Third. Good! This is hard, right?

سومی. آفرین. سخت است، نه؟

Like, the reason that I asked you to do that is because

علت اینکه خواستم این مسئله را حل کنید کنید آن است که

you really feel your brain cringing, right?

واقعاً مجبور می‌شوید به مغزتان فشار بیاورید، نه؟

It doesn't really feel like playing mindless action video games.

اصلاً شبیه آن بازی‌های بدون فکر اکشن نیست.

Well, what we do in these training studies is, people

خب، کاری که می‌کنیم این است که افراد را

come to the lab, they do tasks like this one,

به آزمایشگاه می‌آوریم، و آنها تمرین‌هایی شبیه این انجام می‌دهند.

we then force them to play 10 hours of action games.

بعد آنها را وادار می‌کنیم که ده ساعت بازی اکشن کنند.

They don't play 10 hours of action games in a row.

البته نه پشت سر هم.

They do distributed practice, so little shots of 40 minutes

آنها به صورت پراکنده در بازه‌های ۴۰ دقیقه‌ای

several days over a period of two weeks.

چندین روز در یک دوره زمانی دو هفته‌ای بازی می‌کنند،

Then, once they are done with the training, they come back

بعد، وقتی تمام شد، چند روز بعدش به آزمایشگاه می‌آیند

a few days later and they are tested again on a similar type

و توانایی‌شان توسط یک چرخش ذهنی دیگر

of mental rotation task. So this is work from a colleague

سنجیده می‌شود. این یک مطالعه از یکی از همکارانم

in Toronto. What they showed is that, initially,

در تورنتو است. آنها نشان داده اند که

you know, subjects perform where they are expected

افراد همانطوری که از سن‌شان انتظار می‌رود عمل می‌کنند.

to perform given their age. After two weeks of training

بعد از دو هفته بازی اکشن

on action video games, they actually perform better,

آنها بهتر عمل می‌کنند،

and the improvement is still there five months after

و بعد از مدت پنج ماه این بهبود از بین نرفته.

having done the training. That's really, really important.

این خیلی خیلی مهم هست.

Why? Because I told you we want to use these games

چرا؟ چون همانطور که به شما گفتم

for education or for rehabilitation. We need to have effects

این بازی‌ها برای آموزش یا توانبخشیست. ما نیاز به آثاری

that are going to be long-lasting.

داریم که بلند مدت باشند.

Now, at this point, a number of you are probably wondering

حالا شاید عده‌ای از شما فکر کنید که

well, what are you waiting for, to put on the market

منتظر چه هستید؟ اینکه بازی‌ای عرضه کنمی

a game that would be good for the attention

که دقت مادربزرگ من را بهبود می‌بخشد

of my grandmother and that she would actually enjoy,

و او از بازی کردنش لذت می‌برد،

or a game that would be great to rehabilitate the vision

یا بازی‌ای که بینایی نوه من را که تنبلی چشم دارد بازمی‌گرداند؟

of my grandson who has amblyopia, for example?

یا بازی‌ای که بینایی نوه من را که تنبلی چشم دارد بازمی‌گرداند؟

Well, we're working on it, but here is a challenge.

خب، ما داریم رویش کار می‌کنیم،‌ اما هنوز مشکلاتی وجود دارد.

There are brain scientists like me that are beginning

دانشمندان علوم مغزی مثل من هستند که دارند

to understand what are the good ingredients in games

می‌فهمند که آن عناصر که در بازی‌ها

to promote positive effects, and that's what I'm going

اثرات مثبتی دارند چه هستند،‌ آن چیزیست که من

to call the broccoli side of the equation.

به آن «قسمت بروکلی» معادله می‌گویم

There is an entertainment software industry

یک صنعت نرم‌افزارهای سرگرمی وجود دارد

which is extremely deft at coming up with

که بسیار ماهر است در درست کردن

appealing products that you can't resist.

محصولات جذابی که نمی توانید در مقابلشان مقاومت کنید.

That's the chocolate side of the equation.

این قسمت شکلاتی معادله است.

The issue is we need to put the two together,

مشکل این است که ما باید این دو تا را کنار هم قرار دهیم،

and it's a little bit like with food.

و این زیاد شبیه غذا نیست.

Who really wants to eat chocolate-covered broccoli?

واقعا چه کسی می خواهد یک کلم بروکلی با روکش شکلات بخورد؟

None of you. (Laughter) And you probably have had

هیچ کدومتون. و شما احتمالا این احساس را داشته اید

that feeling, right, picking up an education game

درسته، انتخاب یک بازی آموزشی

and sort of feeling, hmm, you know, it's not really fun,

و این احساس ... میدونین که چندان خوشایند نیست

it's not really engaging. So what we need

زیاد درگیر کننده نیست. چیزی که ما نیاز داریم

is really a new brand of chocolate, a brand of chocolate

یک نوع جدید از شکلات است

that is irresistible, that you really want to play,

که نتوانید در مقابل بازی کردن باهاش مقاومت کنید

but that has all the ingredients, the good ingredients

و در عین حال همه اجزا را داشته باشد، اجزای خوب را

that are extracted from the broccoli that you can't recognize

که از یک بروکلی بیرون کشیده شده اند، به گونه ای که نمی توانید آنها را تشخیص دهید

but are still working on your brains. And we're working on it,

ولی هنوز روی مغز شما کار می کنند، و ما هم روی آن کار می کنیم

but it takes brain scientists to come and to get together,

ولی به دانشمندان علوم اعصاب احتیاج است که بپیوندند به

people that work in the entertainment software industry,

افرادی که در صنعت برنامه های سرگرمی کار می کنند

and publishers, so these are not people that usually

و ناشران، ولی اینها افرادی نیستند که معمولا هر روز با هم ملاقات کنند

meet every day, but it's actually doable,

ولی این کار شدنی است

and we are on the right track.

و ما در مسیر درستی هستیم.

I'd like to leave you with that thought,

دوست دارم شما را با این افکار رها کنم،

and thank you for your attention. (Applause)

و متشکرم به خاطر توجه تان. (تشویق حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)