Carlo Ratti: Architecture that senses and responds

کارلو راتی: آثار معماری که حس می​کنند و پاسخ می​دهند

Translator: Farzad Sekhavati Reviewer: soheila Jafari

Good afternoon, everybody.

عصر همه شما به خیر

I've got something to show you.

چیزی دارم که می‌خواهم به شما نشان بدهم

(Laughter)

(خنده)

Think about this as a pixel, a flying pixel.

یک پیکسل، پیکسل پرنده، در نظر بگیرید

This is what we call, in our lab, sensible design.

این چیزیست که ما در آزمایشگاهمان 'طراحی معقول' می​گوییم.

Let me tell you a bit about it.

بگذارید کمی درباره آن به شما بگویم

Now if you take this picture -- I'm Italian originally,

اگه شما این عکس را نگاه کنید - من اصالتا" ایتالیایی هستم

and every boy in Italy grows up

و هر پسری در ایتالیا با این عکس

with this picture on the wall of his bedroom --

بر دیوار اتاق خوابش بزرگ می‌شود.

but the reason I'm showing you this

ولی دلیلی که من این را به شما نشان می‌دهم

is that something very interesting

اینست که مسئله خیلی جالبی

happened in Formula 1 racing

در دهه​‌های اخیر در مسابقات فرمول یک

over the past couple of decades.

اتفاق افتاده ​است

Now some time ago,

در گذشته،

if you wanted to win a Formula 1 race,

اگرکه می‌​خواستید در مسابقات فرمول یک برنده شوید،

you take a budget, and you bet your budget

بودجه​‌ای را بر می‌داشتید، و بودجه​‌تان را روی

on a good driver and a good car.

یک راننده خوب و ماشین خوب، شرط می‌​بستید.

And if the car and the driver were good enough, then you'd win the race.

و اگر ماشین و راننده به اندازه کافی خوب بودند، در مسابقه برنده می‌​شدید.

Now today, if you want to win the race,

و امروزه، اگر بخواهید که در مسابقه برنده شوید،

actually you need also something like this --

شما چیزی شبیه این نیاز دارید ..

something that monitors the car in real time,

چیزی که ماشین را لحظه به لحظه بررسی می‌​کند،

has a few thousand sensors

چند هزار حسگر دارد که

collecting information from the car,

داده‌ها را از ماشین جمع​‌آوری می‌​کنند،

transmitting this information into the system,

این داده‌​ها را به سیستم منتقل می‌​کند،

and then processing it

و سپس پردازشش می‌کند

and using it in order to go back to the car with decisions

و از آنها استفاده کرده تا با تصمیم‌ها به ماشین برگردد

and changing things in real time

و همزمان که داده‌ها جمع‌آوری می​ شوند،

as information is collected.

ورودی‌ها را تغییر می‌دهد.

This is what, in engineering terms,

و این چیزیست که، در اصطلاح مهندسی،

you would call a real time control system.

سیستم کنترل همزمان نامیده می‌شود

And basically, it's a system made of two components --

و اساسا، یک سیستم با دو جزء است

a sensing and an actuating component.

حسگر و عملگر.

What is interesting today

و آنچه که اکنون جالب است،

is that real time control systems

اینست که سیستم‌های کنترل همزمان

are starting to enter into our lives.

در حال وارد شدن به زندگی ما هستند.

Our cities, over the past few years,

شهرهای ما، در چند سال گذشته،

just have been blanketed

با شبکه‌ها و وسایل الکترونیک

with networks, electronics.

پوشانده شده‌اند.

They're becoming like computers in open air.

آنها مثل کامپیوتر در فضای آزاد شده‌اند.

And, as computers in open air,

و به عنوان کامپیوترهای فضای آزاد،

they're starting to respond in a different way

شروع کرده‌اند به پاسخ به شیوه متفاوت

to be able to be sensed and to be actuated.

با قابلیت اینکه حس شوند و تحریک شوند.

If we fix cities, actually it's a big deal.

اگر ما شهرها را درست کنیم، واقعا کار خیلی بزرگی کرده‌ایم.

Just as an aside, I wanted to mention,

در کنار همین می​ خواستم اشاره کنم که

cities are only two percent of the Earth's crust,

شهرها فقط دو درصد سطح زمین هستند،

but they are 50 percent of the world's population.

ولی ٥۰درصد جمعیت جهان در آنجا هستند.

They are 75 percent of the energy consumption --

٧٥ درصد انرژی را مصرف می‌کنند ..

up to 80 percent of CO2 emissions.

و تا ٨۰ درصد تولیدکننده دی‌اکسیدکربن.

So if we're able to do something with cities, that's a big deal.

بنابراین اگر ما بتوانیم کاری برای شهرهایمان بکنیم، کار مهمی خواهد بود.

Beyond cities,

ورای شهرها،

all of this sensing and actuating

همه این حس ​کردن‌ها و تحریک ​کردن‌ها

is entering our everyday objects.

در حال ورد به اشیای روزمره زندگی ما هستند.

That's from an exhibition that

این از نمایشگاهی است که

Paola Antonelli is organizing

پائولا انتونلی برگزار می‌کند و

at MoMA later this year, during the summer.

در MoMA در طی تابستان امسال خواهد بود

It's called "Talk to Me."

اسمش "با من حرف بزن" است.

Well our objects, our environment

خوب، وسایل و محیط اطراف ما،

is starting to talk back to us.

شروع به حرف زدن با ما کرده‌اند.

In a certain sense, it's almost as if every atom out there

به عبارتی، تقریبا شبیه اینست که هر اتم اطراف ما

were becoming both a sensor and an actuator.

در حال تبدیل شدن هم به حسگر و هم عملگر است.

And that is radically changing the interaction we have as humans

و این به شدت ارتباطات ما را به عنوان انسان‌ها با طبیعت اطرافمان

with the environment out there.

تغییر خواهد داد

In a certain sense,

به عبارتی،

it's almost as if the old dream of Michelangelo ...

تقریبا شبیه آرزوی قدیمی میکل‌آنژ است ...

you know, when Michelangelo sculpted the Moses,

می‌دانید، وقتی که میکل ​آنژ مجسمه موسی را می‌ساخت.

at the end it said that he took the hammer, threw it at the Moses --

آخر کار، می‌گویند که او چکش را برداشت و به سمت موسی پرت کرد ..

actually you can still see a small chip underneath --

درواقع هنوز هم شما می‌توانید خراش کوچکی را آن زیر ببینید ..

and said, shouted,

و گفته شده که داد زد

"Perché non parli? Why don't you talk?"

"Perché non parli؟ چرا حرف نمی‌زنی؟

Well today, for the first time,

امروز، برای اولین بار،

our environment is starting to talk back to us.

محیط پیرامون ما شروع به حرف زدن با ما کرده‌است.

And I'll show just a few examples --

و من تنها چند مثال را نشان می‌دهم ..

again, with this idea of sensing our environment and actuating it.

و دوباره، با ایده حس‌کردن محیط و تحریک آن.

Let's starting with sensing.

بگذارید با حس‌کردن آغار کنیم.

Well, the first project I wanted to share with you

اولین پروژه‌ای که من می‌خواهم به شما نشان دهم

is actually one of the first projects by our lab.

در واقع یکی از اولین پروژه‌های آزمایشگاه ماست.

It was four and a half years ago in Italy.

چهارسال و نیم پیش در ایتالیا

And what we did there

کاری که ما در آنجا کردیم.

was actually use a new type of network at the time

در واقع استفاده از یک شبکه جدید در آن زمان بود

that had been deployed all across the world --

که در تمام جهان گسترده شده بود ..

that's a cellphone network --

آن شبکه تلفن ​همراه است ..

and use anonymous and aggregated information from that network,

ما از داده‌های ناشناس و گردآوری ​شده آن شبکه را استفاده کردیم.

that's collected anyway by the operator,

که به هرحال توسط خدمات​ دهنده جمع‌آوری می‌شود.

in order to understand

برای فهمیدن اینکه

how the city works.

شهر چگونه کار می‌کند.

The summer was a lucky summer -- 2006.

تابستان آن سال تابستان خوش ​شانسی بود -- ٢۰۰٦

It's when Italy won the soccer World Cup.

وقتی بود که ایتالیا جام ​جهانی فوتبال را برد.

Some of you might remember, it was Italy and France playing,

بعضی از شما ممکن است که یادشان بیاید، ایتالیا و فرانسه بازی می‌کردند،

and then Zidane at the end, the headbutt.

و آخرش زیدان و ضربه سر او.

And anyway, Italy won at the end.

و به هر حال، ایتالیا در پایان برد.

(Laughter)

(خنده)

Now look at what happened that day

حالا به آنچه که در آن روز اتفاق افتاد نگاه کنید

just by monitoring activity

فقط با زیر نظر گرفتن فعالیت‌هایی که

happening on the network.

در شبکه اتفاق افتاد.

Here you see the city.

اینجا شما شهر را می‌بینید.

You see the Colosseum in the middle,

کلوسیوم را در وسط می‌بینید.

the river Tiber.

رودخانه تیبر

It's morning, before the match.

صبح قبل از مسابقه.

You see the timeline on the top.

زمان را در بالا می‌بینید

Early afternoon,

اوائل بعدازظهر،

people here and there,

مردم اینجا و آنجا

making calls and moving.

تلفن می‌زنند و حرکت می‌کنند.

The match begins -- silence.

مسابقه آغاز می‌شود .. سکوت.

France scores. Italy scores.

فرانسه گل می‌زند. ایتالیا گل می‌زند.

Halftime, people make a quick call and go to the bathroom.

بین دو نیمه، مردم چند تماس کوتاه می‌گیرند و دستشویی می‌روند

Second half. End of normal time.

نیمه دوم. پایان وقت معمول بازی.

First overtime, second.

وقت اضافی اول، دوم.

Zidane, the headbutt in a moment.

زیدان، ضربه سر در یک لحظه.

Italy wins. Yeah.

ایتالیا برنده می‌شود. هورا

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

Well, that night, everybody went to celebrate in the center.

آن شب، همه برای شادی به مرکز شهر رفتند.

You saw the big peak.

پیک بزرگ را دیدید.

The following day, again everybody went to the center

روز بعد، همه رفتند به مرکز شهر

to meet the winning team

برای دیدن تیم برنده

and the prime minister at the time.

و نخست​ وزیر وقت.

And then everybody moved down.

و سپس همه به سمت پایین حرکت کردند.

You see the image of the place called Circo Massimo,

تصویر مکانی به نام "سیرکو ماسیو" را می‌بینید،

where, since Roman times, people go to celebrate,

که، از زمان رم، مردم می‌روند و جشن می‌گیرند ..

to have a big party, and you see the peak at the end of the day.

برای اینکه یه جشن بزرگ بگیرند، و شما نقطه اوج را در پایان روز می‌بینید.

Well, that's just one example of how we can sense the city today

خوب، این تنها نمونه‌ای بود از اینکه چگونه ما می‌توانیم شهر را امروزه حس کنیم.

in a way that we couldn't have done

طوری که ما چند سال پیش

just a few years ago.

نمی‌توانستیم انجام بدهیم.

Another quick example about sensing:

یک مثال سریع دیگر درباره حس‌کردن:

it's not about people,

این در مورد مردم نیست،

but about things we use and consume.

بلکه درباره چیزهاییست که ما روزانه استفاده و مصرف می‌کنیم.

Well today, we know everything

خوب، امروزه ما همه چیز را درباره اینکه

about where our objects come from.

وسایل ما از کجا آمده‌اند می‌دانیم.

This is a map that shows you

این نقشه‌ای است که نشان می‌دهد که

all the chips that form a Mac computer, how they came together.

تمامی چیپ‌های که کامپیوتر مک را که می‌سازند از کجا گردآوری میشوند.

But we know very little about where things go.

ولی ما درباره اینکه آنها کجا می‌روند هیچ اطلاعی نداریم.

So in this project,

برای این پروژه،

we actually developed some small tags

و ما چند تا برچسب کوچک ساختیم

to track trash as it moves through the system.

برای اینکه آشغال را در طول سیستم ردیابی کنیم.

So we actually started with a number of volunteers

خوب ما با چندین داوطلب آغاز کردیم

who helped us in Seattle,

که به ما در سیاتل کمک کردند

just over a year ago,

حدود یک سال پیش،

to tag what they were throwing away --

آنها چیزهایی که دور می‌انداختند را برچسب می‌زدند ..

different types of things, as you can see here --

چیزهای مختلف، همونطور که اینجا می‌بینید ..

things they would throw away anyway.

چیزهایی که معمولا دور می‌انداختند.

Then we put a little chip, little tag,

ما یک چیپ کوچک به آنها متصل می‌کردیم، یک برچسب کوچک،

onto the trash

به زباله

and then started following it.

و سپس آنها را دنبال می‌کردیم.

Here are the results we just obtained.

این نتایجی که ما به دست آوردیم.

(Music)

(موسیقی)

From Seattle ...

از سیاتل ...

after one week.

بعد از یک هفته.

With this information we realized

بعد از این داده‌ها ما فهمیدیم که

there's a lot of inefficiencies in the system.

ناکارآمدی‌های زیادی در سیستم وجود دارد.

We can actually do the same thing with much less energy.

ما می‌توانیم همان کار را با انرژی کمتر انجام دهیم.

This data was not available before.

این داده‌ها در گذشته موجود نبودند.

But there's a lot of wasted transportation and convoluted things happening.

ولی جابجایی‌های بی مورد و اتفاقات پیچیده زیادی رخ می‌دهد.

But the other thing is that we believe

نکته دیگر اینست که ما معتقدیم

that if we see every day

که اگر ما هر روز ببینیم

that the cup we're throwing away, it doesn't disappear,

که ظرفی که ما هر روزه دور می‌اندازیم، ناپدید نمی‌شوند

it's still somewhere on the planet.

هنوز جایی در این زمین است.

And the plastic bottle we're throwing away every day still stays there.

و ظرف پلاستیکی که ما هر روز دور می‌اندازیم هنوز یک جایی هستند.

And if we show that to people,

و اگر ما این را به مردم نشان دهیم،

then we can also promote some behavioral change.

سپس می‌توانیم تغییرات رفتاری را ایجاد کینم.

So that was the reason for the project.

و آن دلیل انجام این پروژه بود.

My colleague at MIT, Assaf Biderman,

همکار من در ام‌آی‌تی، آسف بیدرمن

he could tell you much more about sensing

او بیشتر درباره حس​ کردن می‌تواند توضیح بدهد

and many other wonderful things we can do with sensing,

و چیزهای زیبای خیلی بیشتری که می‌توانیم با حسگرها انجام دهیم.

but I wanted to go to the second part we discussed at the beginning,

اما من می‌خواستم به بخش دوم بروم که ما در ابتدا درباره‌اش بحث کردیم.

and that's actuating our environment.

و آن تحریک محیط پیرامونمان است.

And the first project

و اولین پروژه

is something we did a couple of years ago in Zaragoza, Spain.

درباره کاریست که ما چند سال پیش در زاراگوزا، اسپانیا انجام دادیم.

It started with a question by the mayor of the city,

از یک سوال توسط شهردار شهر شروع شد،

who came to us saying

که آمد و گفت

that Spain and Southern Europe have a beautiful tradition

اسپانیا و اروپای مرکزی رسم زیبایی دارند

of using water in public space, in architecture.

که از آب در مکان‌های عمومی، در معماری‌ها استفاده می‌کنند.

And the question was: How could technology, new technology,

و سوال این بود: فناوری، فناوری نوین چگونه می‌تواند

be added to that?

به آن اضافه شود.

And one of the ideas that was developed at MIT in a workshop

و یکی از ایده‌هایی که در ام‌آی‌تی در یک کارگاه آموزشی توسعه یافت

was, imagine this pipe, and you've got valves,

این بود که، این لوله را تصور کنید، و این شیرها را دارید،

solenoid valves, taps,

شیر الکتریکی، شیر آب

opening and closing.

بازشدن و بستن.

You create like a water curtain with pixels made of water.

شما یک پرده آبی می‌سازید با پیکسل‌هایی از آب.

If those pixels fall,

اگر آن پیکسل‌ها بیافتند،

you can write on it,

می‌توانید روی آن بنویسید،

you can show patterns, images, text.

می‌توانید طرح، نقاشی یا متن روی آن نشان دهید.

And even you can approach it, and it will open up

و شما حتی می‌توانید نزدیک آن بشوید و پرده باز می‌شود

to let you jump through,

برای اینکه شما از میان آن بپرید.

as you see in this image.

همانطور که در این عکس می‌بینید.

Well, we presented this to Mayor Belloch.

خوب، ما این ایده را به شهردار بلیوک ارائه کردیم

He liked it very much.

او از آن خیلی خوشش آمد.

And we got a commission to design a building

و ما قرارداد طراحی یک ساختمان

at the entrance of the expo.

در ورودی نمایشگاه را گرفتیم.

We called it Digital Water Pavilion.

ما بهش "پاویلیون آب دیجیتال" می‌گوییم.

The whole building is made of water.

تمامی ساختمان از آب ساخته شده‌است.

There's no doors or windows,

هیچ در و یا پنجره‌ای نیست.

but when you approach it,

ولی وقتی که نزدیکش می‌شوید،

it will open up to let you in.

آن باز می‌شود تا به شما اجازه ورود دهد.

(Music)

(موزیک)

The roof also is covered with water.

سقف نیز از آب پوشیده شده‌است.

And if there's a bit of wind,

و اگر کمی باد باشد،

if you want to minimize splashing, you can actually lower the roof.

و شما بخواهید پاشیدن آب به اطراف را به حداقل برسانید، می‌توانید سقف را پایین بیاورید.

Or you could close the building,

و می‌توانید ساختمان را ببندید،

and the whole architecture will disappear,

و همه معماری ناپدید می‌شود.

like in this case.

مثل اینجا.

You know, these days, you always get images during the winter,

می‌دانید، این روزها، همیشه عکس‌ها در طی زمستان گرفته می‌شوند.

when they take the roof down,

وقتی که سقف را برمی‌دارند

of people who have been there and said, "They demolished the building."

برخی مردم آنجا بودند و گفتند "ساختمان را خراب کردند."

No, they didn't demolish it, just when it goes down,

نه، آن را خراب نکردند، فقط وقتی که خاموش می‌شود،

the architecture almost disappears.

کل معماری ناپدید می‌شود.

Here's the building working.

این ساختمان در حال کار است.

You see the person puzzled about what was going on inside.

یک نفر را می‌بینید که درباره آنچه که در درون بنا اتفاق می‌افتد گیج شده‌است.

And here was myself trying not to get wet,

اینجا من هستم که تلاش می‌کنم خیس نشوم،

testing the sensors that open the water.

آزمایش حسگرهایی که آب را باز می‌کنند.

Well, I should tell you now what happened one night

خوب حالا باید به شما بگم که یک شب چه اتفاقی افتاد

when all of the sensors stopped working.

وقتی که حسگرها از کار افتادند.

But actually that night, it was even more fun.

ولی در واقع آن شب خیلی مفرحتر بود.

All the kids from Zaragoza came to the building,

همه بچه‌های زاراگوزا آمدند به ساختمان،

because the way of engaging with the building became something different.

چون راه تعامل با ساختمان یک چیز متفاوت شده بود.

Not anymore a building that would open up to let you in,

دیگر ساختمانی که راه را برای ورود شما باز کند نبود،

but a building that would still make cuts and holes through the water,

ولی ساختمانی بود که برش‌ها و سوراخ‌هایی درون دیوارهای آبی داشت،

and you had to jump without getting wet.

و شما باید می‌پریدید بدون اینکه خیس شوید.

(Video) (Crowd Noise)

(فیلم)(صدای جمعیت)

And that was, for us, was very interesting,

و این، برای ما، خیلی جالب بود.

because, as architects, as engineers, as designers,

چون، به عنوان یک معمار، مهندسی، طراح

we always think about how people will use the things we design.

ما همیشه فکر می‌کنیم که مردم چطور از آنچه که ما طراحی کرده‌ایم استفاده می‌کنند.

But then reality's always unpredictable.

ولی واقعیت این است که همیشه غیرقابل پیش‌بینی است.

And that's the beauty of doing things

و این زیبایی انجام کارهایی است

that are used and interact with people.

که توسط مردم استفاده می‌شوند و با آنها تعامل دارند.

Here is an image then of the building

این عکسی از ساختمانی است

with the physical pixels, the pixels made of water,

با پیکسل‌های فیزیکی، پیکسل‌هایی که از آب ساخته شده‌اند،

and then projections on them.

و سپس نقش ​انداختن روی آنها.

And this is what led us to think about

و این آن چیزیست که ما را به فکر کردن درباره

the following project I'll show you now.

پروژه بعدی که نشانتان می‌دهم انداخت.

That's, imagine those pixels could actually start flying.

اینکه، تصور کنید آن پیکسل‌ها بتوانند پرواز کنند.

Imagine you could have small helicopters

تصور کنید شما بتوانید هلیکوپترهای کوچکی داشته باشید

that move in the air,

که در هوا حرکت می‌کنند،

and then each of them with a small pixel in changing lights --

و سپس هر کدام از آنها با یک پیکسل کوچک با رنگ متفاوت

almost as a cloud that can move in space.

تقریبا شبیه یک ابر که می‌تواند در فضا حرکت کند.

Here is the video.

این هم فیلم.

(Music)

(موزیک)

So imagine one helicopter,

یک هلیکوپتر را تصور کنید،

like the one we saw before,

مثل آن که قبلا دیدیم

moving with others,

که با دیگران حرکت می‌کند،

in synchrony.

همزمان.

So you can have this cloud.

شما می‌توانید این ابر را داشته باشید.

You can have a kind of flexible screen or display, like this --

شما یک صفحه نمایش انعطاف‌پذیر دارید، مثل این ..

a regular configuration in two dimensions.

حالت معمولی در دوبعد.

Or in regular, but in three dimensions,

یا در حالت عادی، ولی در سه بعد،

where the thing that changes is the light,

که اینجا رنگ است که تغییر می‌کند،

not the pixels' position.

نه مکان پیکسل‌ها.

You can play with a different type.

شما می‌توانید با انواع مختلف بازی کنید.

Imagine your screen could just appear

تصور کنید که صفحه نمایش شما

in different scales or sizes,

در اندازه‌ها و ابعاد مختلف ظاهر شود.

different types of resolution.

انواع وضوح تصویر.

But then the whole thing can be

ولی در ادامه همه چیز می‌تواند

just a 3D cloud of pixels

فقط یک ابر سه ​بعدی از پیکسل‌هاست

that you can approach and move through it

که می‌توانید به آن نزدیک شوید و از درون آن عبور کنید

and see from many, many directions.

و از جهت‌های خیلی خیلی متفاوتی ببینید.

Here is the real Flyfire

این یک "پروازآتش (Flyfire)" واقعی است

control and going down to form the regular grid as before.

کنترل می‌شوند و پایین می‌آیند تا یک شکل V معمولی، همانطور که قبلا بود، را تشکیل دهند.

When you turn on the light, actually you see this. So the same as we saw before.

وقتی که لامپ را روشن کنید، این را می‌بینید. شبیه آنچه که قبلا دیدیم.

And imagine each of them then controlled by people.

و تصور کنید هر کدام از آنها توسط یک نفر کنترل شود.

You can have each pixel

شما می‌توانید هر کدام یک پیکسل داشته باشید

having an input that comes from people,

همراه ورودی که از طرف مردم می‌آید،

from people's movement, or so and so.

از حرکت‌های مردم، و همچنین کارهایی.

I want to show you something here for the first time.

می‌خواهم اینجا برای اولین بار به شما چیزی را نشان بدهم.

We've been working with Roberto Bolle,

ما با روبرتو بوله کار می‌کردیم،

one of today's top ballet dancers --

یکی از بهترین رقاصان باله امروزه ...

the étoile at Metropolitan in New York

"اتویل" در متروپولیتن نیویورک

and La Scala in Milan --

و "لا سکالا" در میلان ..

and actually captured his movement in 3D

و حرکاتش را در سه ​بعد ثبت کردیم

in order to use it as an input for Flyfire.

برای اینکه از آن برای ورودی "پرواز آتش" استفاده کنیم.

And here you can see Roberto dancing.

و اینجا روبرتو را در حال رقص می‌بینید.

You see on the left the pixels,

سمت چپ پیکسل‌ها را می‌بینید،

the different resolutions being captured.

وضوح تصویرهای مختلفی که گرفته می‌شود.

It's both 3D scanning in real time

این هم اسکن سه ​بعدی همزمان است و

and motion capture.

هم ثبت حرکت.

So you can reconstruct a whole movement.

شما می‌توانید همه حرکات را بازسازی کنید.

You can go all the way through.

و تا بازسازی کامل هم بروید.

But then, once we have the pixels, then you can play with them

پس از اینکه ما همه پیکسل‌ها را داشتیم می‌توانیم با آنها بازی کنیم

and play with color and movement

و با رنگ‌ها و حرکت‌ها

and gravity and rotation.

و جاذبه و چرخش.

So we want to use this as one of the possible inputs

خوب ما می‌خواهیم که از این به عنوان یکی از ورودی‌های

for Flyfire.

پروازآتش استفاده کنیم.

I wanted to show you the last project we are working on.

می‌خواهم آخرین پروژه‌ای که روی آن کار می‌کنیم را نشانتان بدهم.

It's something we're working on for the London Olympics.

چیزیست که ما برای المپیک لندن روی آن کار می‌کنیم.

It's called The Cloud.

اسمش "ابر" است

And the idea here is, imagine, again,

اینجا ایده اینست که، دوباره تصور کنید،

we can involve people

ما می‌توانیم مردم را در

in doing something and changing our environment --

انجام کاری و تغییر محیط پیرامونمون مشارکت بدهیم ..

almost to impart what we call cloud raising --

نزدیک به مشارکت کردن در چیزی که ما افراشتن ابر می‌نامیم ..

like barn raising, but with a cloud.

شبیه افراشتن انبار، ولی با ابر.

Imagine you can have everybody make a small donation for one pixel.

تصور کنید که هر کسی بتواند مشارکتی به اندازه یک پیکسل داشته باشد.

And I think what is remarkable

آنچه که من فکر می‌کنم جالب​ توجه است

that has happened over the past couple of years

چیزیست که در چند سال گذشته اتفاق افتاده است،

is that, over the past couple of decades,

اینکه در چند دهه​ گذشته،

we went from the physical world to the digital one.

ما از دنیای فیزیکی به سمت دنیای دیجیتالی رفته‌ایم.

This has been digitizing everything, knowledge,

این یعنی دیجیتالی کردن همه چیز، دانسته‌ها،

and making that accessible through the Internet.

و در دسترس قرار دادن آن در اینترنت است.

Now today, for the first time --

و امروز، برای اولین بار ..

and the Obama campaign showed us this --

و مبارزات انتخاباتی اوباما، آن را نشان داد ...

we can go from the digital world,

که ما می‌توانیم از دنیای دیجیتالی،

from the self-organizing power of networks,

از قدرت سازماندهی خودبخودی شبکه‌ها،

to the physical one.

به دنیای فیزیکی برویم.

This can be, in our case,

این می‌تواند اتفاق بیافتد، در مثال ما،

we want to use it for designing and doing a symbol.

ما می‌خواهیم از آن برای طراحی و انجام کارهای سمبلیک استفاده کنیم.

That means something built in a city.

معنی آن اینست که چیزی در شهری ساخته شود.

But tomorrow it can be,

اما فردا، آن می‌تواند چیزی باشد

in order to tackle today's pressing challenges --

برای اینکه مشکلاتی که امروزه در حال بروز هستند را حل کنیم

think about climate change or CO2 emissions --

به تغییرات آب و هوا و تولید دی‌اکسیدکربن فکر کنید ...

how we can go from the digital world to the physical one.

ما چگونه از دنیای دیجیتال به دنیای فیزیکی برویم.

So the idea that we can actually involve people

خوب ایده اینکه ما مردم را مشارکت دهیم

in doing this thing together, collectively.

این کارها را همزمان انجام می‌دهد.

The cloud is a cloud, again, made of pixels,

"ابر" یک ابر است، دوباره، از پیکسل​ ها ساخته شده‌است،

in the same way as the real cloud

همانطور که ابر واقعی ساخته شده‌است

is a cloud made of particles.

ابری که از ذرات تشکیل شده‌است.

And those particles are water,

و آن ذرات آب هستند،

where our cloud is a cloud of pixels.

که در ابر ما ابری از پیسکل‌ها هستند.

It's a physical structure in London, but covered with pixels.

یک سازه فیزیکی در لندن است، ولی با پیکسل‌ها پوشیده شده ​است.

You can move inside, have different types of experiences.

می‌توانید داخل آن شوید، و تجربیات متفاوتی داشته باشید.

You can actually see from underneath,

شما می‌توانید از پایین به آن نگاه کنید،

sharing the main moments

و لحظات حساس را قسمت کنید

for the Olympics in 2012 and beyond,

در المپیک 2012 و فرای آن،

and really using it as a way to connect with the community.

و واقعا از آن برای راهی برای ارتباط با گروه استفاده کنید.

So both the physical cloud in the sky

خوب هم ابر واقعی در آسمان

and something you can go to the top [of],

و هم چیزی که می‌توانید بر روی آن بروید.

like London's new mountaintop.

مثل قله جدیدی در لندن.

You can enter inside it.

شما می‌توانید داخل آن بروید.

And a kind of new digital beacon for the night --

و یک نوع جدید چراغ دریایی دیجیتالی برای شب ..

but most importantly,

ولی مهمتر از همه،

a new type of experience for anybody who will go to the top.

یک نوع تجربه جدید برای هرکسی که آن بالا می‌رود.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)