Ariel Garten: Know thyself, with a brain scanner

Translator: Asadi TalebBeigi Fatemeh Reviewer: Masoud Motamedifar

The maxim, "Know thyself" has been around since the ancient Greeks.

شعار «خودت را بشناس» از زمان یونانی‌های باستان وجود داشته است.

Some attribute this golden world knowledge to Plato, others to Pythagoras.

برخی این علم طلایی جهانی را به افلاطون، و برخی آن را به فیثاغورس نسبت می‌دهند.

But the truth is it doesn't really matter which sage said it first,

اما در واقعیت، اهمیتی ندارد که کدامیک زودتر این حرف را گفته است.

because it's still sage advice, even today.

چون این گفته هنوز هم پندی حکیمانه است، حتی در عصر حاضر.

"Know thyself."

« خودت را بشناس.»

It's pithy almost to the point of being meaningless,

این گفته نغز تقریبا بی‌معنی است،

but it rings familiar and true, doesn't it?

اما آشنا و صحیح به نظر می‌رسد، اینطور نیست؟

"Know thyself."

« خودت را بشناس.»

I understand this timeless dictum as a statement about the problems,

من این حکم فرازمانی را چون بیانیه‌ای در مورد مشکلات،

or more exactly, the confusions, of consciousness.

یا بهتر بگویم، سردرگمی در آگاهی می‌دانم.

I've always been fascinated with knowing the self.

شناخت خود، همیشه من را هیجان زده کرده است.

This fascination led me to submerge myself in art,

این هیجان باعث شده من خودم را در هنر،

study neuroscience, and later, to become a psychotherapist.

مطالعه علم عصب‌شناسی، و سپس روان درمانگر شدن غرق کنم.

Today I combine all my passions as the CEO of InteraXon,

در حال حاضر تمام علایقم را به عنوان مدیرعامل شرکت InteraXon ترکیب می‌کنم،

a thought-controlled computing company.

که شرکتی برای محاسبات کنترل شده فکری است.

My goal, quite simply, is to help people become more in tune with themselves.

هدف من، کمک به انسان‌هاست تا با خودشان هماهنگ‌تر شوند.

I take it from this little dictum, "Know thyself."

من این ایده را از گفته "خودت را بشناس" گرفته‌ام.

If you think about it,

اگر درباره‌اش فکر کنید،

this imperative is kind of the defining characteristic of our species, isn't it?

این سخن به نوعی تعریف مشخصه‌ای از گونه‌ی ماست، اینطور نیست؟

I mean, it's self-awareness

منظورم نوعی خودآگاهی است

that separates Homo sapiens from earlier instances of our mankind.

که گونه‌های انسان‌نمای پیشین را از نوع بشری ما جدا می‌کند.

Today we're often too busy

امروزه ما بیشتر اوقات بشدت مشغول این هستیم

tending to our iPhones and iPods to really stop and get to know ourselves.

که آیفون‌ها و آی‌پدهایمان را واقعا متوقف، و شروع به شناخت خودمان کنیم.

Under the deluge of minute-to-minute text conversations,

زیر رگبار گفتگوهای متنی دقیقه به دقیقه،

e-mails, relentless exchange of media channels

ایمیل‌ها، تعویض بی‌وقفه کانال‌های رسانه‌ای،

and passwords and apps and reminders and Tweets and tags,

رمزها، اپلیکیشن‌ها، یادآورها، توئیت‌ها و تگ‌ها،

we lose sight of what all this fuss is supposed to be about in the first place:

ما بصیرت خود را در آنچه که تمام این هیاهو در وهله اول قرار بود درباره آن باشد

Ourselves.

از دست می‌دهیم: خودمان.

Much of the time we're transfixed

بیشتر اوقات ما مبهوت

by all of the ways we can reflect ourselves out into the world.

راه‌هایی شده‌ایم که می‌توانیم خود را به جهان معرفی کنیم.

And we can barely find the time to reflect deeply back in on our own selves.

و به ندرت می‌توانیم برای تأمل عمیق در درون خودمان زمان پیدا کنیم.

We've cluttered ourselves up with all this.

خود را با تمام این چیزها اشباع کرده‌ایم.

And we feel like we have to get far, far away to a secluded retreat,

و احساس می‌کنیم برای انزوا گرفتن باید از همه چیز خیلی، خیلی دور شویم،

leaving it all behind.

و همه چیز را رها کنیم.

So we go far away to the top of a mountain,

پس به جایی خیلی دور مثل قله یک کوه می‌رویم،

assuming that perching ourselves on a piece

و گمان می‌کنیم کنج عزلت گزیدن در گوشه‌ای

is bound to give us the respite we need to sort the clutter, the chaotic everyday,

باید به ما آرامشی دهد که بعد ازآشفتگی و هرج‌و‌مرج روزانه به آن نیاز داریم،

and find ourselves again.

و دوباره خودمان را پیدا کنیم.

But on that mountain where we gain that beautiful peace of mind,

اما در آن کوهی که ذهنیتی زیبا برای خودمان می‌سازیم،

what are we really achieving?

واقعا به چه چیزی دست می‌یابیم؟

It's really only a successful escape.

این کار فقط یک فرار موفق است.

Think of the term we use, "Retreat."

به عبارت "عقب‌نشینی" فکر کنید.

This is the term that armies use when they've lost a battle.

وقتی نظامی‌ها در جنگ شکست بخورند از آن استفاده می‌کنند.

It means we've got to get out of here.

یعنی ما باید اینجا را ترک کنیم.

Is this how we feel about the pressures of our world,

آیا احساسی است که ما درباره فشارهای دنیایمان داریم،

that in order to get inside ourselves,

اینگونه است که برای دسترسی به درونمان،

you have to run for the hills?

مجبوریم به تپه‌ها پناه ببریم؟

And the problem with escaping your day-to-day life

و مشکل فرار از زندگی روزمره

is that you have to come home, eventually.

این است که در نهایت، مجبورید به خانه برگردید.

So when you think about it,

پس وقتی درباره‌اش فکر کنید،

we're almost like a tourist visiting ourselves over there.

ما تقر‌‌یبا شبیه توریستی هستیم که آن جا خودمان را نظاره می‌کنیم.

And eventually, that vacation's got to come to an end.

و در هر صورت، آن تعطیلات بلاخره تمام می‌شود.

So my question to you is,

پس سوال من از شما این است،

can we find ways to know ourselves without the escape?

که آیا می‌توانیم بدون فرار، راهی برای شناخت خودمان پیدا کنیم؟

Can we redefine our relationship with the technologized world

آیا می‌توانیم رابطه‌مان با دنیای تکنولوژی را از نو تعریف کنیم

in order to have the heightened sense of self-awareness that we seek?

تا بتوانیم حس خودآگاهی که به دنبالش هستیم را افزایش دهیم؟

Can we live here and now in our wired web

آیا می‌توانیم اکنون و اینجا در شبکه مخابراتی‌مان زندگی کنیم

and still follow those ancient instructions, "Know thyself?"

و هنوز تابع همان دستورالعمل‌های باستانی "خودت را بشناس" باشیم؟

I say the answer is yes.

من می‌گویم جواب بله است.

And I'm here today to share a new way

واینجا هستم تا راهی جدید را به اشتراک بگذارم

that we're working with technology to this end,

که ما با تکنولوژی برای این هدف کار می‌کنیم،

to get familiar with our inner self like never before --

تا بیشتر از همیشه با خود درونی‌مان آشنا بشویم--

humanizing technology and furthering that age-old quest of ours

با انسانی کردن تکنولوژی و تلاش برای پیشرفت در این جستجوی قدیمی‌مان،

to more fully know the self.

تا خود را بیشتر بشناسیم.

It's called thought-controlled computing.

این پروسه محاسبات تحت‌کنترل فکرنامیده می‌شود.

You may or may not have noticed

ممکن است متوجه شده باشید یا خیر

that I'm wearing a tiny electrode on my forehead.

که روی پیشانی من یک الکترود ظریف قرار دارد.

This is actually a brainwave sensor

در واقع این یک سنسور امواج مغزی است

that's reading the electrical activity of my brain

که فعالیت الکتریکی مغز من را موقع انجام

as I give this talk.

این سخنرانی می‌خواند.

These brainwaves are being analyzed and we can see them as a graph.

این امواج مغزی تحلیل می‌شوند و می‌توانیم آنها را بصورت نمودار ببینیم.

Let me show you what it looks like.

بگذارید به شما نشان دهم که چه شکلی است.

That blue line there is my brainwave.

خط آبی رنگی که آنجاست، موج مغزی من است.

It's the direct signal being recorded from my head, rendered in real time.

سیگنالی است که مستقیما از سر من ضبط و در لحظه ارائه می‌شود.

The green and red bars show that same signal displayed by frequency,

میله‌های سبز و قرمز همان سیگنال را در حوزه فرکانس نمایش می‌دهد،

with lower frequencies here

که فرکانس‌های پایین‌تر اینجا

and higher frequencies up here.

و فرکانس‌های بالاتر این بالا هستند.

You're actually looking inside my head as I speak.

در واقع وقتی من صحبت می‌کنم، شما داخل سر من را می‌بینید.

These graphs are compelling, they're undulating,

این نمودارها قانع کننده هستند، نوسان دارند،

but from a human's perspective, they're actually not very useful.

اما از منظر یک انسان، چندان مفید نیستند.

That's why we've spent a lot of time

به همین دلیل ما وقت زیادی برای فکر کردن به

thinking about how to make this data meaningful to the people who use it.

این صرف کردیم که چطور داده‌ها را برای استفاده کنندگان از آن، معنادار کنیم.

For instance,

بعنوان مثال،

what if I could use this data to find out how relaxed I am at any moment?

چه می‌شد اگر می‌توانستم از این داده‌ها بفهمم در هر لحظه چقدر آسوده هستم؟

Or what if I can take that information

یا می‌توانستم این اطلاعات را بردارم

and put it into an organic shape up on the screen?

و آن را به شکلی ارگانیک روی صفحه تبدیل کنم؟

The shape on the right over here

شکلی سمت راستی که اینجاست

has become an indicator of what's going on in my head.

شاخصی است که نشان می‌دهد در سر من چه می‌گذرد.

The more relaxed I am,

هرچه آسوده‌تر باشم،

the more the energy's going to fall through it.

انرژی بیشتری در این مسیر حرکت می‌کند.

I may also be interested in knowing how focused I am,

شاید علاقه مند باشم بدانم چقدر متمرکز هستم،

so I can put my level of attention into the circuit board on the other side.

پس سطح توجهم را به مداری که در سمت دیگر است، معطوف می‌کنم.

And the more focused my brain is,

و هرچه مغز من متمرکزتر باشد،

the more the circuit board is going to surge with energy.

صفحه مدار تمایل دارد انرژی بیشتری جلب کند.

Ordinarily, I would have no way of knowing how focused or relaxed I was

معمولا، من برای دانستن اینکه چقدر آسوده یا متمرکز هستم، هیچ

in any tangible way.

راه ملموسی نداشتم.

As we know, our feelings about how we're feeling

می‌دانیم احساسات ما درباره اینکه چه حسی داریم

are notoriously unreliable.

به شدت غیرقابل اعتماد هستند.

We've all had stress creep up on us without even noticing it

همه ما استرسی تدریجی داشته‌ایم و متوجه آن نشدیم

until we lost it on someone who didn't deserve it,

تا زمانی که آن را روی کسی که حقش نبوده تخلیه کردیم

and then we realize that we probably should have checked in with ourselves

و بعد متوجه می‌شویم که احتمالا باید موضوع را کمی زودتر با خودمان

a little earlier.

چک می‌کردیم.

This new awareness opens up vast possibilities

این آگاهی جدید فرصتهای بزرگی ایجاد می‌کند

for applications that help improve our lives and ourselves.

که زندگی و خودمان را بهبود ببخشیم.

We're trying to create technology that uses the insights

ما در تلاشیم به تکنولوژی برسیم که از بینش‌ها استفاده کند

to make our work more efficient, our breaks more relaxing

تا کارهایمان موثرتر، استراحت‌هایمان آرامبخش‌تر

and our connections deeper and more fulfilling than ever.

و ارتباطاتمان عمیق‌تر و تحقق یافته‌تر از همیشه باشد.

I'm going to share some of these visions with you in a bit,

من قصد دارم بعضی از این دیدگاه‌ها را به اشتراک بگذارم.

but first I want to take a look at how we got here.

اما اول می‌خواهم به اینکه چطوراینجا رسیدیم نگاهی کنیم.

By the way, feel free to check in on my head at any time.

ضمنا، هر زمان که خواستید به سر من نگاه کنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

My team at InteraXon and I

من و گروهم در اینتراگزون

have been developing thought-controlled application for almost a decade now.

حدودا ۱۰ سال است که در حال توسعه اپلیکیشنی هستیم که با فکر کنترل می‌شود.

In the first phase of development,

در فاز اول توسعه،

we were really enthused by all the things we could control with our mind.

ما واقعا به هر چیزی که می‌توانستیم با مغزمان کنترل کنیم علاقمند می‌شدیم.

We were making things activate, light up and work just by thinking.

ما می‌توانستیم تنها با فکر کردن اشیا را فعال و روشن کنیم و به کار ببندیم.

We were transcending the space between the mind and the device.

ما از فضای بین ذهن و دستگاه فراتر رفته بودیم.

We brought to life a vast array of prototypes and products

ما به طیف وسیعی از نمونه‌ها و محصولات زندگی بخشیدیم،

that you could control with your mind,

که می‌توانید آنها را با مغزتان کنترل کنید،

like thought-controlled home appliances

مثل لوازم خانگی هوشمند

or slot-car games or video games or a levitating chair.

یا بازیهای اسلات ماشین یا بازیهای ویدئویی یا صندلی شناور.

We created technology and applications that engaged people's imaginations,

ما تکنولوژی و کاربردهایی خلق کردیم که با تصورات مردم در تعامل بود،

and it was really exciting.

و واقعا هیجان انگیز بود.

And then we were asked to do something really big for the Olympics.

سپس از ما خواسته شد کار خیلی بزرگی برای بازیهای المپیک انجام دهیم.

We were invited to create a massive installation

از ما دعوت شد که تجهیزات عظیمی خلق کنیم

at the Vancouver 2010 winter Olympics,

که در المپیک زمستانی ۲۰۱۰ ونکوور،

were used in Vancouver,

در شهر ونکوور استفاده شود،

got to control the lighting on the CN Tower,

تا نورپردازی برج CN را،

the Canadian Parliament buildings and Niagara Falls

از ساختمان‌های پارلمان کانادا و آبشارهای نیاگارا،

from all the way across the country using their minds.

از تمام مردم کشور، با استفاده از مغزشان کنترل کنیم.

Over 17 days at the Olympics, 7,000 visitors from all over the world

در طول ۱۷ روز بازیهای المپیک، ۷۰۰۰ بازدیدکننده از سرتاسر جهان

actually got to individually control the light

می‌خواستند شخصا نور را از

from the CN Tower, parliament and Niagara in real time

برج CN، پارلمان و نیاگارا در همان زمان کنترل کنند

with their minds from across the country, 3,000 km away.

آن هم با مغزشان از سرتاسر کشور، از فاصله ۳,۰۰۰ کیلومتری.

So controlling stuff with your mind is pretty cool.

پس، کنترل کردن چیزها با مغز معرکه است.

But we're always interested in multitiered levels of human interaction.

اما ما همواره به تعامل چندسطحی انسانی علاقه مندیم.

And so we began looking into inventing thought-controlled applications

بنابراین شروع به اختراع اپلیکیشن‌های کنترل با ذهن

in a more complex frame than just control.

در قالبی بسیار پیچیده‌تر از فقط کنترل، کردیم.

And that was responsiveness.

و آن قابلیت واکنش و پاسخگویی بود.

We realized that we had a system

ما دریافتیم که سیستمی داشتیم

that allowed technology to know something about you.

که به تکنولوژی امکان دانستن اطلاعات درباره شما را می‌داد.

And it could join into the relationship with you.

و می‌توانست با شما ارتباط برقرار کند.

We created the responsive room

ما اتاق تعامل را ایجاد کردیم

where the lights, music and blinds adjusted to your state.

جایی که نور، موسیقی و پرده‌ها با توجه به وضعیت شما تنظیم می‌شد.

They followed these little shifts in your mental activity.

آنها این تغییرات کوچک در فعالیت‌های مغزی را دنبال می‌کردند.

So as you settled into relaxation at the end of a hard day,

بنابراین زمانی که شما بعد از یک روز سخت به آرامش می‌رسید،

on the couch in our office,

روی مبل دفترتان،

the music would mellow with you.

ریتم موسیقی همزمان با شما آرام می‌شود.

When you read, the desk lamp would get brighter.

زمانی که مطالعه می‌کنید، چراغ مطالعه روشن‌تر می‌شود.

If you nod off, the system would know, dimming to darkness as you do.

اگر خوابتان ببرد، سیستم تشخیص می‌دهد، و تاریکی را با توجه به شما تنظیم می‌کند.

We then realized that if technology could know something about you

سپس ما فهمیدیم که اگر تکنولوژی بتواند چیزی راجع به شما بداند، و از آن برای

and use it to help you,

کمک به شما استفاده کند،

there's an even more valuable application than that.

پس کاربرد ارزشمند دیگری نیز وجود خواهند داشت.

That you could know something about yourself.

که شما بتوانید چیزی درباره خودتان بدانید.

We could know sides of ourselves that were all but invisible

ما توانستیم بخشی از خودمان را بشناسیم که کامل اما نامرئی بود.

and come to see things that were previously hidden.

و چیزهایی را دیدیم که پیش از این مخفی بودند.

Let me show you an example of what I'm talking about here.

بگذارید از آنچه درباره‌اش صحبت می‌کنم مثالی نشان بدهم.

Here's an application that I created for the iPad.

این اپلیکیشنی است که من برای آی پد ساخته‌ام.

So the goal of the original game Zen Bound is to wrap a rope around a wooden form.

هدف بازی Zen Bound، پیچیدن طناب دور یک تکه چوب است.

So you use it with your headset.

و با استفاده ازهدست انجام می‌شود

The headset connects wirelessly to an iPad or a smartphone.

هدست بصورت بیسیم به یک آی پد یا تلفن هوشمند متصل می‌شود.

In that headset, you have fabric sensors on your forehead and above the ear.

در آن هدست، سنسورهای پارچه‌ای وجود دارند که روی پیشانی یا بالای گوش قرار می‌گیرند.

In the original Zen Bound game,

در بازی Zen Bound اصلی،

you play it by scrolling your fingers over the pad.

شما بازی را با لمس کردن صفحه نمایش انجام می‌دهید.

In the game that we created, of course,

در بازی که ما طراحی کردیم، البته،

you control the wooden form that's on the screen there with your mind.

قطعه چوب روی صفحه را با استفاده از مغزتان کنترل می‌کنید.

As you focus on the wooden form,

همانطور که روی تکه چوب تمرکز می‌کنید،

it rotates.

شروع به چرخش می‌کند.

The more you focus, the faster the rotation.

هرچه بیشتر تمرکز کنید، چرخش بیشتر می‌شود.

This is for real.

این واقعی است،

This is not a fake.

نه یک بازی تقلبی.

What's really interesting to me though

آنچه برای من واقعا جالب است،

is at the end of the game, you get stats and feedback about how you did.

این است که در آخر بازی، درباره کیفیت بازی آمار و بازخورد می‌گیرید.

You have graphs and charts that tell you how your brain was doing --

شما نمودارهایی خواهید داشت که به شما می‌گویند مغزتان چه عملکردی داشته است--

not just how much rope you used or what your high score is,

نه فقط اینکه چقدر طناب مصرف کرده‌اید یا بیشترین امتیاز چند است،

but what was going on inside of your mind.

بلکه درون سر شما چه اتفاقی رخ داده است.

And this is valuable feedback

و این یک بازخورد ارزشمند است

that we can use to understand what's going on inside of ourselves.

که ما می‌توانیم بفهمیم درونمان چه خبر است.

I like to call this "intra-active."

من دوست دارم آن را "درون-تعاملی" بنامم.

Normally, we think about technology as interactive.

معمولا، ما تکنولوژی را تعاملی می‌بینیم.

This technology is intra-active.

این تکنولوژی درون تعاملی است.

It understands what's inside of you

که می‌فهمد چه چیزی درون شماست

and builds a sort of responsive relationship

و بین شما و تکنولوژیتان

between you and your technology

نوعی ارتباط پاسخگو ایجاد می‌کند

so that you can use this information to move you forward.

بطوریکه می‌توانید از این اطلاعات برای پیشرفتتان استفاده کنید.

So you can use this information to understand you in a responsive loop.

و با استفاده از این اطلاعات، خودتان را در چرخه پاسخگویی درک کنید.

At InteraXon --

در شرکت اینتراگزون--

intra-active technology is one of our really defining mandates.

تکنولوژی درون تعاملی یکی از ماموریتهای مشخص ماست.

It's how we understand the world inside and reflect it outside

اینکه ما چگونه در درونمان جهان را می‌فهمیم و در بیرون در این چرخه جمع و جور

into this tight loop.

آن را بازتاب می‌دهیم.

For example, thought-controlled computing

برای مثال، محاسبات کنترل شده با فکر می‌تواند به

can teach children with ADD how to improve their focus.

بچه‌های دچار اختلال کمبود توجه بیاموزد چطور تمرکزشان را بالا ببرند

With ADD, children have a low proportion of beta waves for focus states

دراختلال کمبود توجه، کودکان برای تمرکز مقدار امواج بتا کمتر

and a high proportion of theta states.

و مقدار امواج تتای بیشتر دارند.

So you can create applications that reward focused brain states.

شما می‌‍توانید برنامه‌هایی تولید کنید که به تمرکز مغزی جایزه می‌دهند

So you can imagine kids playing video games with their brain waves

می‌توانید کودکان را تصورکنید که با امواج مغزخود بازی‌ویدئویی می‌کنند

and improving their ADD symptoms as they do it.

وعلائم اختلال توجه خود را بهبود می‌دهند.

This can be as effective as Ritalin.

این کار می‌تواند به اندازه ریتالین موثر باشد

Perhaps even more importantly,

و مهمتر از آن حتی شاید،

thought-controlled computing can give children with ADD

محاسبات کنترل با فکر بتواند به کودکان دارای اختلال توجه

insights into their own fluctuating mental states,

بینش‌هایی درباره وضعیت نوسانات مغزی بدهد،

so they can better understand themselves and their learning needs.

تا آنها بهتر بتوانند خود و نیازهای یادگیری‌شان را درک کنند.

The way these children will be able to use their new awareness to improve themselves

جوری که این کودکان می‌توانند از آگاهی جدیدشان برای پیشرفت خود استفاده کنند

will upend many of the damaging and widespread social stigmas

بسیاری از آسیب پذیری‌ها و عواقب اجتماعی شایع که

that people who are diagnosed as different are challenged with.

مردم در حال چالش با آنها هستند را برطرف خواهد کرد.

We can peer inside our heads

می‌توانیم در سرمان نگاه کنیم

and interact with what was once locked away from us,

و با چیزی که زمانی دور از دسترسمان بوده، تعامل داشته باشیم،

what once mystified and separated us.

چیزی که زمانی پیچیده و جدا از ما به نظر می‌رسید.

Brainwave technology can understand us, anticipate our emotions

تکنولوژی امواج مغزی می‌تواند ما را بفهمد، احساساتمان را پیش بینی کند

and find the best solutions for our needs.

و برای نیازهایمان بهترین پاسخ ها را بیابد.

Imagine this collected awareness of the individual

تصور کنید این آگاهی تجمعی از فردیت

computed and reflected across an entire lifespan.

در سرتاسر طول عمر محاسبه و منعکس شده باشد.

Imagine the insights that you can gain from this kind of second sight.

بینش‌هایی که می‌توانید از این نوع بینش ثانویه کسب کنید را تصور کنید.

It would be like plugging into your own personal Google.

می‌تواند شبیه متصل شدن به گوگل شخصی خودتان باشد.

On the subject of Google,

در مورد گوگل،

today you can search and tag images

امروزه می‌توانید تصاویر را بر اساس

based on the thoughts and feelings you had while you watched them.

افکار و احساساتی که هنگام مشاهده آنها داشتید جستجو یا طبقه بندی کنید.

You can tag pictures of baby animals as happy,

می‌توانید تصاویر حیوانات کوچک را شادی‌آور،

or whatever baby animals are to you,

یا هرچیزی که حیوانات کوچک برای شما هستند، تلقی کنید.

and then you can search that database, navigating with your feelings,

و سپس می‌توانید پایگاه داده را بر اساس احساساتتان جستجو کنید،

rather than the keywords that just hint at them.

تا کلمات کلیدی که فقط به آن‌ها اشاره می‌کنند.

Or you could tag Facebook photos

یا می‌توانید تصاویر فیسبوک را

with the emotions that you had associated with those memories

با احساسات مرتبط با آن خاطرات تگ کنید

and then instantly prioritize the streams that catch your attention,

و سپس بلافاصله منابعی که برایتان جلب توجه می‌کنند را اولویت‌بندی کنید.

just like this.

درست مثل این.

Humanizing technology is about taking what's already natural

تکنولوژی انسانی درباره گرفتن چیزهای طبیعی

about the human-tech experience

درباره تجربه انسانی-تکنولوژی

and building technology seamlessly in tandem with it.

و ساختن تکنولوژی یکپارچه درون آن است.

As it aligns with our human behaviors,

همانطور که با رفتار انسانی ما هم‌راستا است،

it can allow us to make better sense of what we do

به ما امکان ایجاد درک بهتری از آنچه انجام می‌دهیم

and, more importantly, why.

و مهمتر از آن، چرایی کارهایمان را می‌دهد.

Creating a big picture out of all the important little details

ایجاد یک تصویر بزرگ از همه جزئیات مهم کوچک که

that make up who we are.

آن که ما هستیم را می‌سازد.

With humanized technology we can monitor the quality of your sleep cycles.

با تکنولوژی انسانی می‌توانیم کیفیت سیکل‌های خوابمان را بررسی کنیم.

When our productivity starts to slacken, we can go back to that data

هنگامی که بهره‌وری ما شروع به افت کند، ما می‌توانیم به آن داده‌ها بازگردیم

and see how we can make more effective balance between work and play.

و ببینیم چطور می‌توانیم بین کار و بازی تعادل موثرتری برقرار کنیم.

Do you know what causes fatigue in you or what brings out your energetic self,

آیا می‌دانید چه چیزی باعث خستگی‌تان می‌شود یا خودِ با انرژی شما را بیرون می‌کشد،

what triggers cause you to be depressed

چه چیزهایی شما را افسرده می‌کنند

or what fun things are going to bring you out of that funk?

یا چه چیزهای جالبی شما را از آن عبوسی بیرون می‌آورند؟

Imagine if you had access to data

تصورکنید به داده‌هایی دسترسی داشتید

that allowed you to rank on a scale of overall happiness

که به شما امکان رتبه‌بندی در مقیاس شادی‌ که

which people in your life made you the happiest,

افراد زندگیتان باعث شاد شدنتان شدند، بدهد،

or what activities brought you joy.

یا اینکه چه کارهایی برایتان شعف به ارمغان آورده؟

Would you make more time for those people? Would you prioritize?

آیا برای این افراد زمان بیشتری صرف می‌کنید؟ اولویت‌بندی می‌کنید؟

Would you get a divorce?

آیا طلاق می‌گیرید؟

(Laughter)

(خنده حضار)

What thought-controlled computing can allow you to do

آنچه محاسبات تحت کنترل فکر شما را قادر به آن می‌کند

is build colorful layered pictures of our lives.

ساختن لایه ‌ای رنگارنگی از تصاویر در زندگیمان است.

And with this, we can get the skinny on our psychological happenings

و با این، می‌توانیم به واقعیت اتفاقات روانشناختیمان پی ببریم

and build a story of our behaviors over time.

و از رفتارهایمان در طول زمان یک داستان بسازیم.

We can begin to see the underlying narratives that propel us forward

ما می‌توانیم روایاتی که ما را به پیش می‌برند

and tell us about what's going on.

و به ما می‌گویند چه اتفاقی در حال وقوع است را ببینیم.

And from this, we can learn how to change the plot, the outcome

و با توجه به این، می‌توانیم یاد بگیریم که چطور نقشه، نتیجه

and the character of our personal stories.

و شخصیت قصه‌هایمان را عوض کنیم.

Two millennia ago, those Greeks had some powerful insights.

دو هزار سال قبل، آن یونانی‌ها بینش‌های قدرتمندی داشتند.

They knew that a fundamental piece falls into place

آنها می‌دانستند که وقتی شروع به زندگی با

when you start to live out their little phrase,

عبارت کوچکشان کنید، قطعه‌ای اساسی در جای خودش قرار می‌گیرد

when you come into contact with yourself.

وقتی شروع به برقراری ارتباط با خودت می‌کنی.

They understood the power of human narrative

آنها قدرت روایت انسانی و

and the value that we place on humans as changing, evolving and growing.

ارزش اینکه ما انسانها امکان تغییر، تکامل و رشد داریم را درک کردند.

But they understood something more fundamental --

اما آنها به چیزی بنیادی تر دست یافتند،

the sheer joy in discovery,

شعف موجود در کشف،

the delight and fascination that we get from the world

شگفتی و لذتی که ما از جهان

and being ourselves in it;

و خودمان بودن در آن می‌گیریم؛

the richness that we get from seeing, feeling and knowing the lives that we are.

ثروتی که ما از دیدن، احساس کردن و شناختن زندگیهایمان به دست می‌آوریم.

My mom's an artist,

مادر من یک هنرمند است،

and as a child, I'd often see her bring things to life with the stroke of a brush.

و در کودکی، من همیشه می‌دیدم که او با ضربه‌های قلم مو، به اشیا جان می‌بخشد.

One moment, it was all white space, pure possibility.

برای یک لحظه، همه فضا سفید بود، احتمال محض.

The next, it was alive with her colorful ideas and expressions.

سپس، همه چیز با ایده‌ها و توصیفات رنگارنگ او زنده می‌شد.

As I sat easel-side, watching her transform canvas after canvas,

همانطور که کنار او نشسته بودم و عوض شدن بومها، یکی بعد از دیگری را تماشا می‌کردم،

I learned that you could create your own world.

یاد گرفتم که شما می‌توانید خالق دنیای خود باشید.

I learned that our own inner worlds --

من یاد گرفتم که دنیاهای درونی ما--

our ideas, emotions and imaginations --

ایده ها، احساسات و تصوراتمان،

were, in fact, not bound by our brains and bodies.

به بدن‌ها و مغزهایمان محدود نیست.

If you could think it, if you could discover it,

اگر شما بتوانید درباره‌اش فکر کنید، اگر می‌توانید چیزی را کشف کنید،

you could bring it to life.

می‌توانید به آن زندگی ببخشید.

To me, thought-controlled computing

برای من، محاسبات کنترل شده با فکر

is as simple and powerful as a paintbrush --

به سادگی و قدرتمندی همان قلم مو است--

one more tool to unlock and enliven the hidden worlds within us.

یکی دیگر از ابزارها برای گشایش و جانبخشی به دنیاهای پنهان درون ما.

I look forward to the day that I can sit beside you, easel-side,

بی‌صبرانه منتظر روزی هستم که کنار شما بنشینم، کنار سه پایه نقاشی،

watching the world that we can create with our new toolboxes

و جهانی که می‌توانیم با استفاده از جعبه ابزارهایمان بسازیم را تماشا کنم.

and the discoveries that we can make about ourselves.

و کشف‌هایی که می‌توانیم درباره خودمان داشته باشیم را ببینم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)