Francis Collins: We need better drugs -- now

فرانسیس کولین: ما نیازمند داروهای بهتر هستیم - همین حالا

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Alireza Goodarzi Reviewer: soheila Jafari

So let me ask for a show of hands.

لطفا برای پاسخ به پرسش من دست بلند کنید.

How many people here are over the age of 48?

چند نفر اینجا سن بالای ۴۸ سال دارند؟

Well, there do seem to be a few.

خب، به نظر تعدادشان کم است.

Well, congratulations,

خب، تبریک می‌گویم.

because if you look at this particular slide of U.S. life expectancy,

چون اگربه این اسلاید که میزان امید به زندگی در امریکا را نشان می‌دهد نگاه کنید،

you are now in excess of the average life span

سن فعلی شما، از متوسط طول عمر

of somebody who was born in 1900.

کسی که درسال ۱۹۰۰ بدنیا آمده بود بیشتراست.

But look what happened in the course of that century.

اما ببینید در آن قرن وضعیت چگونه بود.

If you follow that curve,

اگر به منحنی توجه کنید،

you'll see that it starts way down there.

خواهید دید که از این نقطه پایینی شروع می شود.

There's that dip there for the 1918 flu.

یک افت شدید به دلیل آنفلوانزای ۱۹۱۸ اینجا دیده می شود.

And here we are at 2010,

و این نقطه وضعیت ما در ۲۰۱۰ می‌باشد.

average life expectancy of a child born today, age 79,

متوسط امید به زندگی برای کودکی که امروز به دنیا می‌آید ۷۹ سال است.

and we are not done yet.

ولی کار ما هنوز تمام نشده.

Now, that's the good news.

این موضوع قسمت خوب موضوع بود.

But there's still a lot of work to do.

ولی هنوزکارهای زیادی هست که باید انجام شود.

So, for instance, if you ask,

برای نمونه، اگر بپرسید،

how many diseases do we now know

منشاء دقیق مولکولی چند بیماری

the exact molecular basis?

تا کنون شناسایی شده است؟

Turns out it's about 4,000, which is pretty amazing,

پاسخ ۴٫۰۰۰ بیماری‌ است، که بسیار جالب توجه است،

because most of those molecular discoveries

چون بیشتر این کشفیات مولکولی در مورد بیماری‌ها

have just happened in the last little while.

همین اخیرا، در مدت زمان بسیار کوتاهی رخ داده است.

It's exciting to see that in terms of what we've learned,

خیلی جالب است ببینیم که در این مدت چه چیزها آموخته‌ایم،

but how many of those 4,000 diseases

اما برای چند تا از این ۴٫۰۰۰ بیماری

now have treatments available?

اکنون درمان وجود دارد؟

Only about 250.

فقط برای ۲۵۰ تای آن‌ها.

So we have this huge challenge, this huge gap.

پس ما درگیری بزرگی داریم، شکافی عمیق.

You would think this wouldn't be too hard,

شاید فکرکنید خیلی سخت نباشد که،

that we would simply have the ability

ما به راحتی بتوانیم

to take this fundamental information that we're learning

این اطلاعات پایه‌ایِ زیست شناسی،

about how it is that basic biology teaches us

که علل بروز بیماری‌ها را

about the causes of disease

به ما می آموزند، بکار ببریم

and build a bridge across this yawning gap

و بر روی این شکاف بزرگ پلی بسازیم، ما بین

between what we've learned about basic science

آنچه که در مورد منشاء بیماری ها آموخته ایم

and its application,

و راه حلی برای آن‌ها،

a bridge that would look maybe something like this,

پلی که شاید چنین شکلی داشته باشد،

where you'd have to put together a nice shiny way

طوری که یک مسیر روشن و زیبا ایجاد کنید

to get from one side to the other.

که شما را از این سو به آن سوی شکاف ببرد.

Well, wouldn't it be nice if it was that easy?

خیلی خوب بود اگر موضوع به همین سادگی بود؟

Unfortunately, it's not.

متاسفانه، به این سادگی نیست.

In reality, trying to go from fundamental knowledge

در دنیای واقعی، حرکت از دانش پایه ای به سوی

to its application is more like this.

روش های کاربرد آنها بیشتر به این شکل است.

There are no shiny bridges.

پل زیبایی وجود ندارد.

You sort of place your bets.

شما سعی خودتان رو می کنید.

Maybe you've got a swimmer and a rowboat

شاید یک شناگر داشته باشید یا یک قایق پارویی

and a sailboat and a tugboat

و یک قایق بادی و یک یدک کش

and you set them off on their way,

و شما آنها را برای حرکت آماده می کنید،

and the rains come and the lightning flashes,

در همین زمان باران و رعد و برق هم دارید،

and oh my gosh, there are sharks in the water

وای خدای من، در آب کوسه هم هست

and the swimmer gets into trouble,

و شناگر مشکل خواهد داشت،

and, uh oh, the swimmer drowned

و، وای، شناگر غرق شد

and the sailboat capsized,

قایق بادی واژگون شد،

and that tugboat, well, it hit the rocks,

و اون یدک کش، به سخره‌ها برخورد کرد،

and maybe if you're lucky, somebody gets across.

و اگر خوش شانس باشید، شاید یک نفراز این رود بگذرد.

Well, what does this really look like?

خب، واقعا این یعنی چه؟

Well, what is it to make a therapeutic, anyway?

خب به هرحال، دقیقا تهیه یک دارو یعنی چه؟

What's a drug? A drug is made up

دارو چیست؟ دارو مولکول کوچکی است که

of a small molecule of hydrogen, carbon,

از هیدروژن، کربن

oxygen, nitrogen, and a few other atoms

اکسیژن، نیتروژن و چند اتم دیگر درست شده

all cobbled together in a shape,

که به شکل خاصی کنارهم قرار گرفته اند،

and it's those shapes that determine whether, in fact,

و این آرایش اتم ها کنارهم مشخص می‌کند که

that particular drug is going to hit its target.

آیا دارو موثر خواهد بود یا نه.

Is it going to land where it's supposed to?

آیا این مولکول دارویی به منطقه هدف خواهد رسید؟

So look at this picture here -- a lot of shapes dancing around for you.

به این تصویر نگاه کنید - شکل‌های زیادی دور و بر شما به رقص درآمده اند.

Now what you need to do, if you're trying to develop

حالا، اگر بخواهید درمانی برای اوتیسم بیابید،

a new treatment for autism

چه باید بکنید؟

or Alzheimer's disease or cancer

یا برای آلزایمر، یا برای سرطان؟

is to find the right shape in that mix

باید شکل مناسب را از میان این اشکال بیابید

that will ultimately provide benefit and will be safe.

شکلی که موثر و بی خطر باشد.

And when you look at what happens to that pipeline,

و هنگامی که به اتفاقاتی که در این جریان رخ می‌دهد نگاه می کنید،

you start out maybe with thousands,

با هزاران ترکیب شروع می کنید،

tens of thousands of compounds.

با چند ده هزار ترکیب مواجه می شوید.

You weed down through various steps

شما مراحل انتخاب را طی می کنید

that cause many of these to fail.

و خیلی ترکیبات جواب نمی دهند.

Ultimately, maybe you can run a clinical trial with four or five of these,

در نهایت، شاید تحقیقات بالینی برای ۴ یا ۵ ترکیب از این گروه انجام دهید،

and if all goes well, 14 years after you started,

و اگر همه چیز خوب پیش برود، بعد از ۱۴ سال

you will get one approval.

می توانید برای این ترکیب تاییدیه بگیرید.

And it will cost you upwards of a billion dollars

و این موفقیت میلیاردها دلار

for that one success.

برای شما هزینه خواهد داشت.

So we have to look at this pipeline the way an engineer would,

پس ما باید به این جریان طوری که یک مهندس نگاه میکند بنگریم

and say, "How can we do better?"

و بگوییم، " چطور می‌توانیم این کار را بهتر انجام دهیم؟ "

And that's the main theme of what I want to say to you this morning.

من این زمینه اصلی گفتگوی امروز صبح من با شماست.

How can we make this go faster?

چطور می‌توانیم این کار را سریع تر انجام دهیم؟

How can we make it more successful?

چطور می‌توانیم در این مسیر موفق‌تر باشیم؟

Well, let me tell you about a few examples

خب، بگذارید چند مثال بزنم

where this has actually worked.

این روش واقعا کجا جواب داده است.

One that has just happened in the last few months

یکی از مواردی که همین چند ماه اخیر اتفاق افتاد

is the successful approval of a drug for cystic fibrosis.

تاییدیه موفقیت آمیز برای داروی "سیستیک فیبروزیس" (نوعی اختلال ژنتیکی) بود.

But it's taken a long time to get there.

اما خیلی طول کشید تا این موفقیت بدست آمد.

Cystic fibrosis had its molecular cause discovered in 1989

علت مولکولی بروز "سیستیک فیبروزیس" در سال ۱۹۸۹

by my group working with another group in Toronto,

بوسیله گروه هکارانم و گروه دیگری که در تورنتو با آنها کار می‌کردیم کشف شده.

discovering what the mutation was in a particular gene

کشف اینکه چه جهشی در یک ژن خاص

on chromosome 7.

در کروموزوم ۷ ایجاد می‌شد.

That picture you see there?

عکسی که اونجا می بینید؟

Here it is. That's the same kid.

بفرمایید، این همون کوچولوست.

That's Danny Bessette, 23 years later,

این آقا اسمش "دنی بست" هست، ۲۳ سال بعد،

because this is the year,

در این سال،

and it's also the year where Danny got married,

همون سالی که دنی ازدواج کرد،

where we have, for the first time, the approval by the FDA

ما تونستیم برای اولین بار تایید موسسه دارو و غذای آمریکا

of a drug that precisely targets the defect in cystic fibrosis

برای دارویی که عوارض "سیستیک فیبروزیس" را

based upon all this molecular understanding.

بطور اختصاصی هدف قرار می‌دهد، برپایه درک مولکولی بیماری، دریافت کنیم.

That's the good news.

این خبر خوب ماجراست.

The bad news is, this drug doesn't actually treat all cases of cystic fibrosis,

خبر بد ماجرا، این که دارو، سیستیک فیبروزیس را درهمه افراد درمان نمی کند،

and it won't work for Danny, and we're still waiting

و برای دنی هم موثر واقع نشد و ما هنوز منتظریم

for that next generation to help him.

که نسل بعدی دارو به او کمک کند.

But it took 23 years to get this far. That's too long.

ولی این راه ۲۳ سال طول کشید. خیلی طولانی است.

How do we go faster?

چطور سریع‌تر پیشروی کنیم؟

Well, one way to go faster is to take advantage of technology,

خب، یک راه پیشرفت سریع‌تر استفاده از تکنولوژی است،

and a very important technology that we depend on

و تکنولوژی مهمی که در این روند تکیه گاه ما خواهد بود

for all of this is the human genome,

نقشه ژنوم انسانی است.

the ability to be able to look at a chromosome,

توانایی دیدن یک کروموزوم،

to unzip it, to pull out all the DNA,

جدا کردن اجزاء آن، بیرون کشیدن DNA،

and to be able to then read out the letters in that DNA code,

و توانایی خواندن حروف تشکیل دهنده کد DNA،

the A's, C's, G's and T's

Aها، Cها، Gها و Tها ، (آدنوزین، سیتوزین، گوانین، تیمین)

that are our instruction book and the instruction book for all living things,

این کتاب راهنمای ما برای همه موجودات زنده می باشد،

and the cost of doing this,

و انجام این کار،

which used to be in the hundreds of millions of dollars,

که معمولا صدها میلیون دلار،

has in the course of the last 10 years

درده سال گذشته هزینه در بر داشته

fallen faster than Moore's Law, down to the point

سریعتر از قانون مور درحال کاهش است و امروز

where it is less than 10,000 dollars today to have your genome sequenced, or mine,

هزینه دریافت ژنوم شخصی من وشما کمتر از ۱۰ هزار دلار شده

and we're headed for the $1,000 genome fairly soon.

و به سمت آن پیش می رود که بزودی ۱٫۰۰۰ دلار هزینه بر دارد.

Well, that's exciting.

خب، این خیلی جالب است.

How does that play out in terms of application to a disease?

این موضوع در مورد درمان بیماری چه نقشی دارد؟

I want to tell you about another disorder.

می خواهم نارسایی دیگری را برایتان بازگو کنم.

This one is a disorder which is quite rare.

این نارسایی خیلی نادر است.

It's called Hutchinson-Gilford progeria,

نام آن چینسون-گیلفورد پروگریا( نوعی بیماری نادر ژنیتکی) است،

and it is the most dramatic form of premature aging.

وغم انگیزترین انواع پیری و کهولت زودرس در سنین بسیار کم میباشد.

Only about one in every four million kids has this disease,

یک کودک بین یک ملیون کودک به این عارضه دچار می‌شوند،

and in a simple way, what happens is,

و خیلی ساده، اتفاقی که می افتد این است که،

because of a mutation in a particular gene,

به دلیل جهشی که در یک ژن خاص روی می دهد،

a protein is made that's toxic to the cell

پروتئینی ساخته می شود که برای سلول سمی است

and it causes these individuals to age

و باعث می شود این شخص هفت بار

at about seven times the normal rate.

سریعتر از حالت عادی پیر شود.

Let me show you a video of what that does to the cell.

بگذارید فیلمی به شما نشان بدهم که ببینید چه برسر سلول می‌آید.

The normal cell, if you looked at it under the microscope,

سلول سالم، اگر زیر میکروسکوپ بررسی شود،

would have a nucleus sitting in the middle of the cell,

هسته ای دارد در وسط سلول،

which is nice and round and smooth in its boundaries

که نرم و سالم و خوب در محدوده خودش قرار گرفته

and it looks kind of like that.

و به این شکل به نظر می رسد.

A progeria cell, on the other hand,

از طرف دیگر در یک سلول پروجریا،

because of this toxic protein called progerin,

بدلیل این پروتئین سمی، که پروگرین نامیده می شود،

has these lumps and bumps in it.

این قلمبه سلمبگی‌ها دیده می‌شود.

So what we would like to do after discovering this

خب بعد از دیدن این عارضه کاری که ما دوست داشتیم انجام دهیم

back in 2003

در سال ۲۰۰۳

is to come up with a way to try to correct that.

روشی برای اصلاح این عارضه پیدا کنیم.

Well again, by knowing something about the molecular pathways,

دوباره، با داشتن اطلاعاتی از مسیرمولکولی یک بیماری،

it was possible to pick

ممکن بود از بین ترکیب های خیلی خیلی زیاد موجود،

one of those many, many compounds that might have been useful

یکی را انتخاب کرد که به نظر بیشتر مفید باشد

and try it out.

و آن را امتحان کرد.

In an experiment done in cell culture

در آزمایشی که در کشت سلولی انجام شد

and shown here in a cartoon,

ودراین کارتون دیده می‌شود

if you take that particular compound

اگر شما آن ترکیب خاص را بردارید و

and you add it to that cell that has progeria,

به آن سلولی که پروگریا دارد اضافه کنید،

and you watch to see what happened,

و ببینید چه اتفاقی می‌افتد،

in just 72 hours, that cell becomes,

فقط در عرض ۷۲ ساعت،

for all purposes that we can determine,

برای تمامی اهدافی که ما تعیین میکنیم این سلول

almost like a normal cell.

تقریبا مثل یک سلول طبیعی شده است.

Well that was exciting, but would it actually work in a real human being?

خب این بسیار هیجان انگیز بود، اما واقعا در مورد یک انسان واقعی هم عملی است؟

This has led, in the space of only four years

این روند که در یک دوره چهار ساله راهبری شد

from the time the gene was discovered to the start of a clinical trial,

از کشف ژن تا شروع آزمایشات بالینی

to a test of that very compound.

تا زمان آزمایش آن ترکیب.

And the kids that you see here

و کودکانی که اینجا مشاهده می کنید

all volunteered to be part of this,

همه داوطلب شرکت در این آزمایش بودند،

28 of them,

۲۸ نفر از آنها

and you can see as soon as the picture comes up

و به محض بالا آمدن تصویر می توانید ببینید که

that they are in fact a remarkable group of young people

آنها در واقع گروهی از جوانان فوق العاده هستند.

all afflicted by this disease,

همه به این بیماری دچار بودند،

all looking quite similar to each other.

همه کاملا به هم شبیه هستند.

And instead of telling you more about it,

و به جای اینکه بیشتر در این مورد توضیح بدهم،

I'm going to invite one of them, Sam Berns from Boston,

می خواهم یکی از آنها را که امروز اینجاست، به نام سام برنز از بوستون

who's here this morning, to come up on the stage

دعوت کنم که به صحنه بیاید

and tell us about his experience

و با ما در مورد تجربه اش صحبت کند

as a child affected with progeria.

به عنوان کودکی که دچار پروگریا بوده است.

Sam is 15 years old. His parents, Scott Berns and Leslie Gordon,

سام ۱۵ ساله است. والدین او اسکات برنز و لسلی گوردون

both physicians, are here with us this morning as well.

که هردو پزشک هستندو در نیز اینجا با ما می باشند.

Sam, please have a seat.

سام، لطفا بشین

(Applause)

(تشویق حاضرین)

So Sam, why don't you tell these folks

خب سام، چرا خودت به حاضرین نمیگی

what it's like being affected with this condition called progeria?

مبتلا بودن به این عارضه پروگریا چه حسی داره؟

Sam Burns: Well, progeria limits me in some ways.

سام بارنز: خب، پروگریا در مواردی برام محدودیت ایجاد می کنه.

I cannot play sports or do physical activities,

من نمی تونم ورزش کنم یا کارهای پر تحرک انجام بدم.

but I have been able to take interest in things

ولی تونستم به بعضی چیزهای دیگه علاقمند بشم

that progeria, luckily, does not limit.

که خوشبختانه پروگریا محدودم نکرده.

But when there is something that I really do want to do

ولی وقتی کاری هست که من واقعا می خوام انجامش بدم

that progeria gets in the way of, like marching band

مثل شرکت در یک رژه یا داوری یک مسابقه، این پروگریا مانع می‌شود

or umpiring, we always find a way to do it,

ولی همیشه یک راهی برای انجامش پیدا می کنیم،

and that just shows that progeria isn't in control of my life.

و این ثابت می کنه که پروگریا کنترل زندگی من رو بدست نگرفته.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Francis Collins: So what would you like to say to researchers

فرانسیس کولین: خب دوست داری به محققین در این سالن

here in the auditorium and others listening to this?

و دیگر محققینی که الان دارند گوش می دهند چی بگی؟

What would you say to them both about research on progeria

در باره تحقیقات روی پروگریا چه چیز بهشون می گی؟

and maybe about other conditions as well?

یا شاید در موارد دیگه؟

SB: Well, research on progeria has come so far

سام: سابقه تحقیقاتت روی پروگریا

in less than 15 years,

کمتر از ۱۵ سال است،

and that just shows the drive that researchers can have

و این نشان دهنده که انگیزه محققین است

to get this far, and it really means a lot

که اینقدر پیشرفت کنند، و این خیلی برای من

to myself and other kids with progeria,

و دیگر بچه هایی که پروگریا دارند مهم است،

and it shows that if that drive exists,

و نشان می دهد که اگر چنین انگیزه ای وجود داشته باشد،

anybody can cure any disease,

هر کسی می تواندهر بیماری را درمان کند،

and hopefully progeria can be cured in the near future,

و امیدوارم که پروگریا هم در آینده نزدیک درمان پذیر باشد،

and so we can eliminate those 4,000 diseases

و به این ترتیب ما می‌توانیم این ۴٫۰۰۰ بیماری را

that Francis was talking about.

فرانسیس در مورد آن حرف می زند را درمان کنیم.

FC: Excellent. So Sam took the day off from school today

فرانسیس: عالیست، سام امروز از مدرسه مرخصی گرفته

to be here, and he is — (Applause) --

که این جا باشه ( تشویق حاضرین)

He is, by the way, a straight-A+ student in the ninth grade

ضمنا، او یک شاگرد ممتاز با معادل بالا در کلاس نهم

in his school in Boston.

در مدرسه اش در بوستون است.

Please join me in thanking and welcoming Sam.

لطفا برای تشکر و خوش آمد گویی به سم با من همراهی کنید.

SB: Thank you very much. FC: Well done. Well done, buddy.

سام: خیلی متشکرم. فرانسیس: عالی بود.عالی بود رفیق.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

So I just want to say a couple more things

من قصد دارم چند نکته دیگر در باره

about that particular story, and then try to generalize

آن مورد خاص بیان کنم، و بعد سعی کنم

how could we have stories of success

بیان کنم که چطور ما می توانیم موارد موفق زیادی

all over the place for these diseases, as Sam says,

در همه جا داشته باشیم، همونطور که سان گفت،

these 4,000 that are waiting for answers.

این ۴٫۰۰۰ نفری که منتظر جواب هستند.

You might have noticed that the drug

شما شاید متوجه شدید که دارویی

that is now in clinical trial for progeria

که برای پروگریا در مرحله آزمایشات بالینی است

is not a drug that was designed for that.

دارویی نیست در ابتدا برای این بیماری ثبت شده باشد

It's such a rare disease, it would be hard for a company

این بیماری بسیار نادر هست. برای یک شرکت بسیار سخت است که

to justify spending hundreds of millions of dollars to generate a drug.

که صدها میلیون دلار را هزینه برای تولید یک دارو صرف کند.

This is a drug that was developed for cancer.

این دارو برای درمان سرطان تولید شده بود.

Turned out, it didn't work very well for cancer,

ولی برای درمان سرطان خیلی خوب جواب نداد،

but it has exactly the right properties, the right shape,

ولی این دارو دقیقا خاصیت و شکل درستی دارد

to work for progeria, and that's what's happened.

که برای پروگریا موثر باشد، و این اتقافی بود که افتاد.

Wouldn't it be great if we could do that more systematically?

این خیلی عالی نیست که ما بتوانیم این کار را سیستماتیک‌ترانجام دهیم؟

Could we, in fact, encourage all the companies that are out there

آیا ما می توانیم تمام آن کارخانه‌ها را تشویق کنیم

that have drugs in their freezers

که داروهایی که در فریزرهایشان دارند

that are known to be safe in humans

و آن ها را برای مصارف انسانی بی‌ضرر می‌دانستند

but have never actually succeeded in terms

ولی هیچ گاه اثربخشی آن‌ها در درمان

of being effective for the treatments they were tried for?

موفقیت آمیز نبوده را، همچنان نگهداری کنند؟

Now we're learning about all these new molecular pathways --

اکنون ما در حال یادگیری در مورد این مسیر مولکولی هستیم --

some of those could be repositioned or repurposed,

بعضی از این داروها می توانند جایگزین داروهای دیگر شوند و یا در موارد دیگر بکار گرفته شوند،

or whatever word you want to use, for new applications,

یا به هر کلام، برای درمان های جدید

basically teaching old drugs new tricks.

به داروهای قدیمی کلک های جدید یاد بدهیم.

That could be a phenomenal, valuable activity.

این کار می تواند منحصربه فرد و با ارزش باشد.

We have many discussions now between NIH and companies

ما اکنون مذاکرات زیادی بین مؤسسه ملی بهداشت NIH و شرکت‌های دارویی

about doing this that are looking very promising.

دراین باره داریم که خیلی هم امیدبخش به نظر می رسند.

And you could expect quite a lot to come from this.

و می توانید توقع داشته باشید که نتایج درخشانی را ببینید.

There are quite a number of success stories one can point to

موارد موفق زیادی وجود دارند که میشود به آن ها اشاره کرد

about how this has led to major advances.

در مورد اینکه چطور این فعالیت به پیشرفت های بزرگ منجر شده است.

The first drug for HIV/AIDS

اولین دارو برای بیماری ایدز HIV / AIDS

was not developed for HIV/AIDS.

در واقع برای این بیماری تولید نشده بود.

It was developed for cancer. It was AZT.

برای سرطان تولید شده بود. این داروAZT بود.

It didn't work very well for cancer, but became

این دارو برای سرطان به خوبی عمل نکرد، ولی

the first successful antiretroviral,

بهترین داروی موفق ضد رترو ویروس شناخته شد،

and you can see from the table there are others as well.

و همانطود که در جدول می توانید ببینید داروی‌های مشابه دیگری هم هستند.

So how do we actually make that a more generalizable effort?

پس ما چطور می توانیم این کار عمومیت بیشتری ببخشیم؟

Well, we have to come up with a partnership

خب، این کار می تواند با همکاری بین

between academia, government, the private sector,

دانشگاه، دولت، بخش خصوصی

and patient organizations to make that so.

و انجمن‌های بیماران تحقق یابد.

At NIH, we have started this new

در مؤسسه ملی بهداشت NIH، ما

National Center for Advancing Translational Sciences.

"مرکز ملی ترجمه علمی پیشرفته" را راه اندازی کرده‌ایم.

It just started last December, and this is one of its goals.

این مرکز در دسامبر گذشته شروع به کار کرده، و این یکی از اهداف آن می باشد.

Let me tell you another thing we could do.

بگذارید به شما بگویم ما چه کار دیگری می توانیم بکنیم.

Wouldn't it be nice to be able to a test a drug

آیا خیلی عالی نیست که بتوان دارویی را آزمایش کرد

to see if it's effective and safe

و دید آیا این دارو موثر و سالم هست

without having to put patients at risk,

بدون اینکه بیماران را در معرض خطر قرار داد،

because that first time you're never quite sure?

چون در مرحله اولیه شما هیچ گاه مطمئن نیستید؟

How do we know, for instance, whether drugs are safe

برای مثال، قبل از دادن دارو به انسان، ما چطور بدانیم، که دارو سالم هست یا نه

before we give them to people? We test them on animals.

ما آن‌ها را روی حیوانات آزمایش می کنیم.

And it's not all that reliable, and it's costly,

و این روش خیلی قابل اعتمادی نیست.، و خیلی هم گران تمام می شود.

and it's time-consuming.

و خیلی هم وقت‌گیر است.

Suppose we could do this instead on human cells.

فرض کنید ما این ها را روی سلول های انسانی انجام دهیم.

You probably know, if you've been paying attention

اگر به بعضی انتشارات علمی توجه کرده باشید، شاید بدانید که،

to some of the science literature

امروزه

that you can now take a skin cell

شما می توانید یک سلول پوستی را بگیرید

and encourage it to become a liver cell

و تشویقش کنید که به سلول کبدی تبدیل شود

or a heart cell or a kidney cell or a brain cell for any of us.

یا به سلول قلب یا کلیه یا سلول مغزی هر کدام از ما.

So what if you used those cells as your test

پس چطور است که این سلول‌ها را برای آزمایش‌های‌مان استفاده کنیم

for whether a drug is going to work and whether it's going to be safe?

و کنترل کنیم که آیا یک دارو موثر و سالم عمل خواهد کرد یا نه؟

Here you see a picture of a lung on a chip.

اینجا شما تصویر یک ریه را در یک تراشه می بینید.

This is something created by the Wyss Institute in Boston,

این چیزی است که انستیتو ویس بوستون اختراع کرده،

and what they have done here, if we can run the little video,

و کاری که آن‌ها در اینجا انجام داده‌اند، اگر بتوانیم ویدئو رو راه بیاندازیم

is to take cells from an individual,

این است که سلولی را از شخصی می گیرند،

turn them into the kinds of cells that are present in the lung,

و آن را به سلول ریوی تبدیل می کند،

and determine what would happen

و مشخص می کنند اگر داروی ریوی مختلف به آن اضافه شود

if you added to this various drug compounds

جه اتفاقی خواهد افتاد

to see if they are toxic or safe.

و آیا دارو سمی است و یا سالم و بی ضرر.

You can see this chip even breathes.

شما می توانید ببینید که این تراشه حتی نفس می کشد.

It has an air channel. It has a blood channel.

یک مجرای هوا دارد. یک مجرای خونی دارد.

And it has cells in between

سلول‌هایی بین این دو مجرا

that allow you to see what happens when you add a compound.

این‌ها شما را قادر می سازد که ببینید در حضور ترکیب دارویی چه اتفاقی می افتد.

Are those cells happy or not?

آیا آن سلول‌ها خوشحالند یا نه؟

You can do this same kind of chip technology

شما همین تکنولوژی تراشه سازی را

for kidneys, for hearts, for muscles,

می توانید برای کلیه‌ها، قلب‌ها، ماهیچه‌ها، و همه قسمت هایی که

all the places where you want to see whether a drug

می خواهید تاثیر دارو را ببینید انجام دهید.

is going to be a problem, for the liver.

ببینید آیا دارو برای کبد مشکلی ایجاد خواهد کرد.

And ultimately, because you can do this for the individual,

سرانجام، چون می توانید این را برای اشخاص انجام دهید،

we could even see this moving to the point

می توانیم شاهد این باشیم که،

where the ability to develop and test medicines

که تولید و آزمایش یک دارو، روی همین تراشه‌ها باشد.

will be you on a chip, what we're trying to say here is

آنچه ما سعی می کنیم بیان کنیم این است که،

the individualizing of the process of developing drugs

تولید و ازمایش سلامت داروها را، برای اشخاص،

and testing their safety.

اختصاصی کنیم.

So let me sum up.

پس بگذارید من جمع بندی کنم.

We are in a remarkable moment here.

ما اکنون در زمان حساسی هستیم.

For me, at NIH now for almost 20 years,

برای من در مؤسسه ملی بهداشت NIH ، اکنون بعد از ۲۰ سال،

there has never been a time where there was more excitement

هیچ وقت مثل امروز در باره ظرفیت‌های پیش رویمان

about the potential that lies in front of us.

تا این اندازه هیجان‌زده نبوده‌ایم.

We have made all these discoveries

ما تمام این کشفیات را

pouring out of laboratories across the world.

از آزمایشگاه‌های سراسر دنیا استخراج کرده ایم.

What do we need to capitalize on this? First of all, we need resources.

برای سرمایه گذاری در این راه ما به چه چیزهایی نیازداریم؟ اول از همه نیروی انسانی.

This is research that's high-risk, sometimes high-cost.

این تحقیقات پر خطر و پر هزینه هستند.

The payoff is enormous, both in terms of health

بازدهی آن در زمینه بهداشت و رشد اقتصادی بی اندازه است.

and in terms of economic growth. We need to support that.

ما باید از این تحقیقات حمایت کنیم.

Second, we need new kinds of partnerships

دوم، ما نوعی تشریک مساعی بین

between academia and government and the private sector

دانشگاه و دولت و بخش خصوصی

and patient organizations, just like the one I've been describing here,

و سازمان‌هایی که من اینجا توضیح می دادم

in terms of the way in which we could go after repurposing new compounds.

در مورد راهی که برای استفاده دیگرگون ترکیبات باید بریم.

And third, and maybe most important, we need talent.

و سومین و مهم‌ترین، ما به نبوغ احتیاج داریم.

We need the best and the brightest

ما بهترین و روشن ترین‌ها را

from many different disciplines to come and join this effort --

از زمینه‌های مختلف نیاز داریم که در این ماموریت به ما بپیوندند --

all ages, all different groups --

در هر سنی، از تمام گروه‌ها --

because this is the time, folks.

چون دوستان، اکنون وقتش فرا رسیده.

This is the 21st-century biology that you've been waiting for,

این زیست شناسی قرن ۲۱ است منتظرش بودید،

and we have the chance to take that

و ما این شانس رو داریم از آن استفاده کنیم

and turn it into something which will, in fact,

و آن را به چیزی تبدیل کند که در حقیقت،

knock out disease. That's my goal.

بیماری را ضربه فنی کند. این هدف من است.

I hope that's your goal.

امیدوارم هدف شما هم باشد.

I think it'll be the goal of the poets and the muppets

من فکر می‌کنم هدف شاعران و موپت‌ها خواهد بود

and the surfers and the bankers

و موج سوارها و بانکدارها

and all the other people who join this stage

و همه افرادی که به این صحنه می‌آیند

and think about what we're trying to do here

و فکرکنیم که ما اینجا قصد چه کاری داریم

and why it matters.

و چرا این موضوع مهم است.

It matters for now. It matters as soon as possible.

این موضوع الان مهم است. هر چه سریع‌تر مهم است

If you don't believe me, just ask Sam.

اگر باور نمی‌کنید، از سام بپرسید.

Thank you all very much.

خیلی از شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)