You aren't at the mercy of your emotions -- your brain creates them | Lisa Feldman Barrett

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

My research lab sits about a mile from where several bombs exploded

تحقیقات آزمایشگاهی من در یک کیلومتری محلی است که آنجا چندین بمب

during the Boston Marathon in 2013.

طی ماراتن بوستون در ۲۰۱۳ منفجر شد.

The surviving bomber, Dzhokhar Tsarnaev of Chechnya,

بمبگذار زنده ماند، «جوهر سارنایوف» از چچن،

was tried, convicted and sentenced to death.

محاکمه شد، گناه کار شناخته شد و محکوم به مرگ شد.

Now, when a jury has to make the decision

حال وقتی هیات ژوری باید بین حبس ابد

between life in prison and the death penalty,

و حکم مرگ تصمیم بگیرد،

they base their decision largely on whether or not the defendant

پایه تصمیم آنها عمدتا بر این است که متهم نسبت به اعمال خود حس

feels remorseful for his actions.

پشیمانی دارد یا خیر.

Tsarnaev spoke words of apology,

سارنایوف اضهار پشیمانی کرد،

but when jurors looked at his face,

اما وقتی اعضای ژوری به چهره‌اش نگاه کردند،

all they saw was a stone-faced stare.

نگاه خیره بی‌احساسی را دیدند.

Now, Tsarnaev is guilty, there's no doubt about that.

حال در این که سارنایوف گناهکار است هیچ شکی نیست.

He murdered and maimed innocent people,

او مردم بیگناه را کشت و نقص عضو کرد،

and I'm not here to debate that.

و من برای بحث درباره آن اینجا نیستم.

My heart goes out to all the people who suffered.

قلبم با همه آن مردمی است که رنج کشیدند.

But as a scientist, I have to tell you

اما بعنوان یک دانشمند، باید به شما بگویم

that jurors do not and cannot detect remorse

که برای اعضای ژوری ممکن نیست ندامت یا هیچ نوع عواطفی را در

or any other emotion in anybody ever.

هیچ فردی دیگری نیز تشخیص دهند.

Neither can I, and neither can you,

من هم نمیتوانم، شما هم نمیتوانید،

and that's because emotions are not what we think they are.

و این بخاطر این است که عواطف چیزی نیست که شما فکر می‌کنید.

They are not universally expressed and recognized.

آنها بطور جهانی ابراز و تشخیص داده نمی‌شوند.

They are not hardwired brain reactions

آنها واکنشهای مغزی سیم‌کشی شده نیستند

that are uncontrollable.

که غیرقابل مهار باشند.

We have misunderstood the nature of emotion

ما برای مدت بسیار طولانی ماهیت عواطف

for a very long time,

را به درستی درک نکردیم

and understanding what emotions really are has important consequences for all of us.

و فهم این که واقعا عواطف چه هستند پیامدهای مهم برای همه ما دارد.

I have studied emotions as a scientist for the past 25 years,

بعنوان یک دانشمند عواطف را بمدت ۲۵ سال بررسی کردم،

and in my lab, we have probed human faces by measuring electrical signals

و در آزمایشگاه‌ام، ما چهره‌های انسانی را از طریق نشانه‌های الکتریکی بررسی کردیم

that cause your facial muscles to contract to make facial expressions.

که باعث منقبض شدن ماهیچه‌های چهره می‌شوند تا حالات چهره شما ساخته شود.

We have scrutinized the human body in emotion.

ما جسم انسان را در هنگام هیجانی شدن زیر نظر داشتیم.

We have analyzed hundreds of physiology studies

صدها تحقیق روانشناسی با شرکت هزاران

involving thousands of test subjects.

سوژه آزمایشی انجام داده‌ایم.

We've scanned hundreds of brains,

صدها مغز را اسکن کردیم

and examined every brain imaging study on emotion

و همه تصاویر اسکن شده مغز هیجانی منتشر شده از

that has been published in the past 20 years.

۲۰ سال قبل ر با دقت بررسی کرده‌ایم.

And the results of all of this research are overwhelmingly consistent.

و نتایج همه این تحقیقات بشدت بی‌تناقض است.

It may feel to you like your emotions are hardwired

شاید اینطور حس کنید که عواطف شما سیم‌کشی شده است

and they just trigger and happen to you,

فقط کافی است جرقه بخورند و در شما اتفاق بیافتند،

but they don't.

اما اینطور نیست.

You might believe that your brain is prewired with emotion circuits,

شاید باور داشته باشید که مغز شما با مدار عواطف از قبل سیم‌کشی شده باشد،

that you're born with emotion circuits, but you're not.

که شما با مدار عواطف متولد شده‌اید و اینطور نیست.

In fact, none of us in this room have emotion circuits in our brain.

در واقع هیچ یک از ما در این اتاق مدار عواطف در مغزش ندارد.

In fact, no brain on this planet contains emotion circuits.

درواقع، مغز هیچ فردی در زمبن مدار عواطف ندارد.

So what are emotions, really?

پس عواطف واقعا چه هستند؟

Well, strap on your seat belt, because ...

خب کمربندهایتان راببندید و آماده باشید چون

emotions are guesses.

عواطف، حدسیات هستند.

They are guesses that your brain constructs in the moment

حدسیاتی که مغزتان در لحظه می‌زند

where billions of brain cells are working together,

جایی که میلیاردها سلول با هم کار می‌کنند،

and you have more control over those guesses

و شما بیشتر از آنچه تصورش را می‌کنید

than you might imagine that you do.

بر آن حدسیات کنترل دارید.

Now, if that sounds preposterous to you, or, you know, kind of crazy,

الان شاید این خیلی به نظر شما مسخره یا حتی دیوانه‌وار باشد،

I'm right there with you, because frankly, if I hadn't seen the evidence for myself,

من هم با شما موافقم، چون صادقانه بگویم اگر به چشم خودم این شواهد را ندیده بودم،

decades of evidence for myself,

نتیجه دهها سال تحقیق خودم،

I am fairly sure that I wouldn't believe it either.

مطمئنا من هم باور نمی‌کردم.

But the bottom line is that emotions are not built into your brain at birth.

اما ختم کلام این است که عواطف در زمان تولد در مغز شما ایجاد نمی‌شوند.

They are just built.

فقط ساخته می‌شوند.

To see what I mean, have a look at this.

برای فهمیدن منظورم به این نگاه کنید.

Right now, your brain is working like crazy.

همین الان مغز شما دیوانه‌وار در حال کار است.

Your neurons are firing like mad trying to make meaning out of this

نئورونهای شما دیوانه‌وار می‌سوزند تا یک معنی از آن دربیاورند،

so that you see something other than black and white blobs.

بنابراین شما چیزی غیر از اشکال نامعین سیاه و سفید می‌بینید.

Your brain is sifting through a lifetime of experience,

مغز شما از صافی از یک عمر تجربه می‌گذرد،

making thousands of guesses at the same time,

هم‌زمان هزاران حدس میزند،

weighing the probabilities,

سبک و سنگین کردن احتمالات،

trying to answer the question,

سعی در یافتن پاسخ این پرسش،

"What is this most like?"

«بیشتر از همه مثل چیست؟»

not "What is it?"

نه این که « این چیست؟»

but "What is this most like in my past experience?"

بلکه، «در تجربه گذشته من بیشتر از همه مثل چیست؟»

And this is all happening in the blink of an eye.

و همه اینها در چشم بهم زدنی اتفاق می‌افتد.

Now if your brain is still struggling to find a good match

حال اگر مغز شما هنوز در تقلای یافتن جفت خوبی است

and you still see black and white blobs,

و شما هنوز این اشکال سیاه و سفید نامعین را می بینید

then you are in a state called "experiential blindness,"

بنابراین در حالت به اصطلاح « بی‌بصیرتی آروینی» نام دارد.

and I am going to cure you of your blindness.

و من قصد درمان شما را دارم.

This is my favorite part. Are you ready to be cured?

رسیدیم به بخش محبوب من. آیا مایل هستید درمان شوید؟

(Cheers)

(هورا)

All right. Here we go.

بسیار خوب. شروع می‌کنیم.

(Gasps)

(نفس نفس زدن)

All right.

بسیار خوب.

So now many of you see a snake,

خب الان بیشترشما یک مار را می‌بینید،

and why is that?

و چرا این اتفاق می‌افتد؟

Because as your brain is sifting through your past experience,

چون مغز شما از صافی تجربه گذشته‌تان می‌گذرد،

there's new knowledge there,

دانش جدیدی در آنجا وجود دارد،

the knowledge that came from the photograph.

دانشی که از این عکس بدست آمد.

And what's really cool is that

و نکته جالب این است که

that knowledge which you just acquired moments ago

آن دانش را که همین چند لحظه قبل کسب کردید

is changing how you experience these blobs right now.

همین حالا نوع تجربه شما از این اشکال نامعین را تغییر می‌دهد.

So your brain is constructing the image of a snake

پس مغز شما درحالی تصویر مار را می‌سازد

where there is no snake,

که مار وجود ندارد،

and this kind of a hallucination

و این شکل از توهم چیزی است

is what neuroscientists like me call "predictions."

که دانشمندان عصب‌شناس امثال من آن را «پیش‌بینی» می‌نامند.

Predictions are basically the way your brain works.

پیش‌بینی‌ها اساس نحوه کارکرد مغز شما هستند.

It's business as usual for your brain.

کارکرد معمول مغز شما است.

Predictions are the basis of every experience that you have.

پیش‌بینی‌ها اساس همه تجربیات شما هستند.

They are the basis of every action that you take.

آنها مبنای همه اعمال شما هستند.

In fact, predictions are what allow you to understand the words that I'm speaking

درواقع پیش بینی‌ها چیزی هستند که به شما اجازه می‌دهد حرفهایی را بفهمید

as they come out of my --

که از -- حضار: دهان.

Audience: Mouth. Lisa Feldman Barrett: Mouth. Exactly.

لیزا فلدمن بارت: دقیقا. از دهانم خارج می‌شوند.

Predictions are primal.

پیش بینی‌ها مهم هستند.

They help us to make sense of the world in a quick and efficient way.

به ما کمک می‌کنند دنیا را به شیوه‌ای سریع و موثر بفهمیم.

So your brain does not react to the world.

بنابراین مغز شما به جهان واکنش نشان نمی‌دهد.

Using past experience,

با استفاده از تجربیات گذشته،

your brain predicts and constructs

مغز شما پیش‌بینی می‌کند و تجربه شما

your experience of the world.

از جهان را می‌سازد.

The way that we see emotions in others are deeply rooted in predictions.

روشی که عواطف را در دیگران می‌بینیم عمیقا ریشه در پیش‌بینی‌ها دارد.

So to us, it feels like we just look at someone's face,

برای ما، اینطور به نظر می‌رسد که چهره فردی را نگاه می‌کنیم

and we just read the emotion that's there in their facial expressions

و عواطف او را از حالات چهره‌اش می‌خوانیم،

the way that we would read words on a page.

مثل خواندن کلمات از روی کاغذ.

But actually, under the hood, your brain is predicting.

اما در واقع، این مغز شما است که به پیش‌بینی کردن مشغول است.

It's using past experience based on similar situations

تجربیات قبلی را اساس موقعیتهای مشابه قرار می‌دهد

to try to make meaning.

تا از آن برای خودش مفهومی بسازد.

This time, you're not making meaning of blobs,

این بار، در پی یافتن مفهوم در اشکال مبهم نیستید

you're making meaning of facial movements

دنبال یافتن معنی در حرکات چهره هستید

like the curl of a lip or the raise of an eyebrow.

مثل انحنای لب یا بالا انداختن ابرو.

And that stone-faced stare?

و آن نگاه خیره بی‌احساس؟

That might be someone who is a remorseless killer,

که ممکن است متعلق به قاتلی باشد که ذره‌ای پشیمان نیست،

but a stone-faced stare might also mean

اما شاید معنی دیگر آن فردی باشد

that someone is stoically accepting defeat,

که با خویشتنداری پذیرای شکست می‌شود،

which is in fact what Chechen culture prescribes for someone

که در واقع در فرهنگ چچنی در توصیف شخصی کاربرد دارد

in Dzhokhar Tsarnaev's situation.

که دقیقا در موقعیت جوهر سارنایوف است.

So the lesson here

پس درسی که می‌گیریم این است

is that emotions that you seem to detect in other people

که آن عواطفی که ظاهرا در بقیه کشف می‌کنید

actually come in part from what's inside your own head.

در واقع منشا از آن از چیزی دارد که در سر شما می‌گذرد،

And this is true in the courtroom,

و این نه تنها در دادگاه، بلکه در کلاس درس

but it's also true in the classroom,

و اتاق خواب

in the bedroom,

و اتاق هیئت رئیسه

and in the boardroom.

نیز صدق میکند.

And so here's my concern:

و حال نگرانی من این است:

tech companies which shall remain nameless ...

کمپانی‌های فناوری که باید بی‌نام بمانند...

well, maybe not.

خب شاید هم نه.

You know, Google, Facebook --

می‌دانید گوگل و فیس بوک--

(Laughter)

(خنده)

are spending millions of research dollars to build emotion-detection systems,

میلیونها دلار را صرف تحقیق برای ساخت سیستم‌های عواطف‌یاب می‌کنند

and they are fundamentally asking the wrong question,

و اساسا پرسش اشتباهی را می‌پرسند،

because they're trying to detect emotions in the face and the body,

زیرا سعی دارند عواطف را در چهره و جسم شما کشف کنند،

but emotions aren't in your face and body.

اما عواطف در چهره و جسم شما نیست.

Physical movements have no intrinsic emotional meaning.

حرکات جسمی، معنای احساسی باطنی ندارد.

We have to make them meaningful.

ما هستیم که باید به آنها معنا ببخشیم.

A human or something else has to connect them to the context,

یک انسان یا چیز دیگری که باید بشود آنها را به متن وصل کرد

and that makes them meaningful.

و به آنها معنایی ببخشد.

That's how we know that a smile might mean sadness

بدین شکل است که می‌دانیم یک لبخند شاید معنای غم بدهد

and a cry might mean happiness,

و قریادی که معنای آن شادی است

and a stoic, still face might mean

و یک چهره آرام و خویشتندار ممکن است

that you are angrily plotting the demise of your enemy.

به این معنا باشد که با عصبانیت نقشه نابودی دشمن‌تان را می‌کشید.

Now, if I haven't already gone out on a limb,

حال، اگر هنوز نتوانستم موضوع را روشن کنم

I'll just edge out on that limb a little further and tell you

کمی پافراتر می‌گذارم و به شما می‌گویم

that the way that you experience your own emotion

که این دقیقا همان روشی است که شما

is exactly the same process.

عواطف خود را تجربه می‌کنید.

Your brain is basically making predictions, guesses,

اساسا مغز شما پیش بینی می‌کند و فرضیات می‌سازد،

that it's constructing in the moment

این که در لحظه در همکاری

with billions of neurons working together.

میلیاردها نورون شکل می‌گیرند.

Now your brain does come prewired to make some feelings,

حال مغز شما یکسری احساسات ذاتی دارد،

simple feelings that come from the physiology of your body.

احساسات ساده‌ای که از فیزیولوژی جسم شما ناشی می‌شود.

So when you're born,

بنابراین وقتی متولد می‌شوید،

you can make feelings like calmness and agitation,

حس‌هایی مثل آرامش و آشفتگی، هیجان،

excitement, comfort, discomfort.

آسایش و ناراحتی داشته باشید.

But these simple feelings are not emotions.

اما این احساسات ساده عواطف نیستند.

They're actually with you every waking moment of your life.

آنها در واقع در تک به تک لحظات بیداریتان با شما هستند.

They are simple summaries of what's going on inside your body,

آنها شرح مختصر ساده‌ای از چیزی هستند که درون جسم شما اتفاق می‌افتد،

kind of like a barometer.

مثل یک هواسنج.

But they have very little detail,

اما آنها جزییات خیلی کمی دارند،

and you need that detail to know what to do next.

و شما به آن جزییات برای برداشتن گام بعدی خود نیاز دارید.

What do you about these feelings?

درباره این احساسات چکار می‌کنید؟

And so how does your brain give you that detail?

و مغزتان چطور آن جزییات را به شما می‌دهد؟

Well, that's what predictions are.

خب پیش‌‌بینی‌ها برای همین کار هستند.

Predictions link the sensations in your body

پیش‌بینی‌ها شور و احساسات را به جسم متصل می‌کند

that give you these simple feelings

که این احساسات ساده را از آنچه در

with what's going on around you in the world

دنیای اطراف شما رخ می‌دهد را به شما دهد

so that you know what to do.

تا بدانید چه کار کنید.

And sometimes,

و گاهی اوقات

those constructions are emotions.

آن سازه‌ها عواطف هستند.

So for example, if you were to walk into a bakery,

برای مثال، اگر به یک نانوایی بروید،

your brain might predict that you will encounter

مغز شما پیش‌بینی می‌کند که شما با بوی خوشمزه کلوچه‌های شکلاتی

the delicious aroma of freshly baked chocolate chip cookies.

تازه از تنور درآمده مواجه شوید.

I know my brain would predict

من میدانم که مغز من بوی خوشمزه

the delicious aroma of freshly baked chocolate cookies.

کلوچه‌های شکلاتی تازه از تنور درآمده را حس خواهد کرد.

And our brains might cause our stomachs to churn a little bit,

و مغز ما باعث می‌شود که شکم‌مان کمی ضعف کند

to prepare for eating those cookies.

تا آماده خوردن این کلوچه‌ها شویم.

And if we are correct,

و اگر اشتباه نکرده باشیم،

if in fact some cookies have just come out of the oven,

در صورتی که چندتایی کلوچه از اجاق تازه بیرون در آمده باشد

then our brains will have constructed hunger,

آنوقت است که مغز گرسنگی را خواهد ساخت

and we are prepared to munch down those cookies

و ما با ملچ ملوچ کردن آماده خوردن آن کلوچه‌ها شده‌ایم

and digest them in a very efficient way,

و آنها را به بطرز موثری هضم می‌کنیم،

meaning that we can eat a lot of them,

یعنی می‌توانیم کلی از آنها را بخوریم

which would be a really good thing.

که واقعا کار خوبی خواهد بود.

You guys are not laughing enough. I'm totally serious.

شما بحد کافی نمی‌خندید. کاملا جدی گفتم.

(Laughter)

(خنده)

But here's the thing.

اما نکته‌ای وجود دارد.

That churning stomach,

این ضعف کردن اگر در

if it occurs in a different situation,

موقعیت دیگری اتفاق بیافتد،

it can have a completely different meaning.

شاید معنای کاملا متفاوتی پیدا کند.

So if your brain were to predict a churning stomach

پس اگر مغز شما قادر به پیش بینی دل ضعفه شما

in, say, a hospital room while you're waiting for test results,

برای مثال در جایی مثل اتاق بیمارستان بود که منتظر نتایج آزمایش نشستید

then your brain will be constructing dread

آنوقت است که مغز چیزهایی مثل اضطراب، نگرانی

or worry or anxiety,

یا هراس را پیش بینی می‌کند،

and it might cause you to, maybe,

و شاید باعث شود که

wring your hands

دستهای خود را محکم درهم قلاب کنید

or take a deep breath or even cry.

یا نفس عمیق بکشید یا حتی جیغ بزنید.

Right? Same physical sensation, same churning stomach,

درسته؟ یک حالت فیزیکی مشابه، همان ضعف رفتن شکم

different experience.

اما تجربه‌ای متفاوت.

And so the lesson here

و خب درسی که در اینجا می‌گیریم

is that emotions which seem to happen to you

این است که عواطفی که ظاهرا در شما رخ می‌دهند

are actually made by you.

در واقع بدست شما ساخته می‌شوند.

You are not at the mercy of mythical emotion circuits

شما بنده مدارهای عاطفی رمزآلودی نیستید

which are buried deep inside some ancient part of your brain.

که در اعماق بخشی کهن از مغز شما مدفون شده باشند.

You have more control over your emotions

شما بیشتر از آنچه که فکرش را می‌کنید

than you think you do.

روی عواطف خود کنترل دارید.

I don't mean that you can just snap your fingers

منظورم این نیست که با یک بشکن زدن می‌توانید

and change how you feel the way that you would change your clothes,

حس خود را نسبت به لباستان تغییر دهید،

but your brain is wired

اما مغز شما سیم‌کشی شده است

so that if you change the ingredients that your brain uses to make emotion,

در نتیجه با تغییر در مواد اولیه‌‌ای که مغز در ساخت عواطف بکار می‌برد

then you can transform your emotional life.

میتوانید زندگی عاطفی خود را دگرگون کنید.

So if you change those ingredients today,

پس اگر آن مواد اولیه را امروز تغییر دهید

you're basically teaching your brain how to predict differently tomorrow,

در اصل به مغز خود میاموزید چطور فردا را جور متفاوتی پیش‌بینی کند

and this is what I call being the architect of your experience.

و این چیزی است که آن را معمار تجربیات شما می‌نامم.

So here's an example.

یک مثالی در اینجا هست.

All of us have had a nervous feeling before a test, right?

همه ما قبل از امتحان نوعی حس عصبی را تجربه می‌کنیم، درست نیست؟

But some people experience crippling anxiety before a test.

اما بعضی‌ها دچار تجربه اضطراب فلج کننده قبل از امتحان می‌شوند.

They have test anxiety.

آنها اضطراب امتحان دارند.

Based on past experiences of taking tests,

بر پایه تجربیات قبلی خود از امتحاناتی که داشتند

their brains predict a hammering heartbeat,

مغزشان تپش قلب کوبنده و دستهای عرق کرده

sweaty hands,

را پیش‌بینی می‌کند،

so much so that they are unable to actually take the test.

طوری که باعث می‌شود در واقع نتوانند امتحان بدهند.

They don't perform well,

آنها عملکرد موفقی ندارند

and sometimes they not only fail courses but they actually might fail college.

و گاهی نه تنها در امتحان رد میشوند بلکه دانشکده را هم تمام نمی‌کنند.

But here's the thing:

اما نکته‌ای وجود دارد:

a hammering heartbeat is not necessarily anxiety.

تپش قلب کوبنده لزوما دلالت بر اضطراب ندارد.

It could be that your body is preparing to do battle

میتواند اینطور باشد که جسم شما در حال آماده شدن برای نبرد است

and ace that test ...

و در این آزمون پیروز می‌شود

or, you know, give a talk

یا که قرار است در برابر

in front of hundreds of people on a stage where you're being filmed.

چند صد نفر روی صحنه سخنرانی کنید، در حالیکه از شما فیلم می‌گیرند.

(Laughter)

(خنده)

I'm serious.

جدی می‌گویم.

(Laughter)

(خنده)

And research shows that when students learn

و تحقیقات نشان می‌دهد وقتی دانشجویان یاد می‌گیرند

to make this kind of energized determination

که از این نوع تصمیم‌گیری پرانرژی

instead of anxiety,

بجای اضطراب استفاده کنند،

they perform better on tests.

عملکرد بهتری در آزمونها دارند.

And that determination seeds their brain to predict differently in the future

و آن جزم کردن عزم باعث می‌شود که مغز در آینده پیش‌بینی متفاوتی داشته باشد

so that they can get their butterflies flying in formation.

تا بتوانند اضطراب خود را مهار کنند.

And if they do that often enough,

و اگر بحد کافی آن را تکرار کنند،

they not only can pass a test

نه تنها از پس یک آزمون برمیایند،

but it will be easier for them to pass their courses,

بلکه گذراندن دورهها نیز برایشان آسانتر می‌شود،

and they might even finish college,

و شاید حتی دانشکده را هم تمام کنند،

which has a huge impact on their future earning potential.

که تاثیری عظیم در پتانسیل دستاوردهای آتی آنها دارد.

So I call this emotional intelligence in action.

خب من این را هوش عاطفی فعال می‌نامم.

Now you can cultivate this emotional intelligence yourself

حال خود شما به پرورش و استفاده این هوش عاطفی

and use it in your everyday life.

در زندگی روزمره خود هستید.

So just, you know,

خب الان فرض کنید که

imagine waking up in the morning.

صبح از خواب بیدار شدید.

I'm sure you've had this experience. I know I have.

مطئنم که این تجربه را دارید. من خودم دارم.

You wake up and as you're emerging into consciousness,

بیدار می‌شوید و همانطور که پا به هوشیاری می‌گذارید،

you feel this horrible dread,

این حس هولناک با شما است،

you know, this real wretchedness,

این حس واقعی درماندگی،

and immediately, your mind starts to race.

و فورا ذهن شما شروع به مسابقه دادن می‌کند.

You start to think about all the crap that you have to do at work

شروع می‌کنید به فکر کردن درباره چیزهایی که باید سرکار انجام دهید

and you have that mountain of email

و کوهی از ایمیل‌هایی که هرگز

which you will never dig yourself out of ever,

قرار نیست از پس آنها بربیایید،

the phone calls you have to return,

تلفنی‌های که باید بزنید

and that important meeting across town,

و آن قرار ملاقات مهمی که در پیش دارید

and you're going to have to fight traffic,

و قرار است با ترافیک بجنگید، و نمی‌رسید

you'll be late picking your kids up,

که بموقع دنبال بچه‌ها بروید،

your dog is sick, and what are you going to make for dinner?

سگ شما بیمار است و برای شام چی باید بپزیید؟

Oh my God.

اوه خدای من.

What is wrong with your life?

زندگی شما چه مشکلی دارد؟

What is wrong with my life?

زندگی من چه مشکلی دارد؟

(Laughter)

(خنده)

That mind racing is prediction.

این مسابقه ذهن، پیش‌بینی است.

Your brain is searching to find an explanation

مغز شما دنبال پیدا کردن توضیحی برای

for those sensations in your body that you experience as wretchedness,

آن دسته از غلغله‌هایی در جسم شما است که بخاطرش درماندگی را تجربه می‌کنید

just like you did with the blobby image.

درست مثل این تصویر اشکال نامعین.

So your brain is trying to explain what caused those sensations

بنابراین مغز شما تلاش می‌کند دلایل این غلغله‌ها را توضیح دهد

so that you know what to do about them.

تا بدانید که با آنها باید چه کار کنید.

But those sensations

اما آن غلغله‌ها

might not be an indication that anything is wrong with your life.

شاید دلالت بر این نداشته باشد که مشکلی در زندگی شما هست.

They might have a purely physical cause.

شاید منشایی صرفا فیزیکی داشته باشد.

Maybe you're tired.

شاید خسته باشید.

Maybe you didn't sleep enough.

شاید خواب کافی نکرده باشید.

Maybe you're hungry.

شاید گرسنه باشید.

Maybe you're dehydrated.

شاید دچار کم آبی باشد.

The next time that you feel intense distress,

دفعه بعدی که حس درماندگی شدید به شما دست می‌دهد

ask yourself:

از خودتان سوال کنید:

Could this have a purely physical cause?

آیا می‌تواند صرفا منشا فیزیکی داشته باشد؟

Is it possible that you can transform

آیا ممکن است آن رنج عاطفی را به

emotional suffering into just mere physical discomfort?

ناراحتی صرفا جسمی تغییر دهید؟

Now I am not suggesting to you

الان به شما پیشنهاد نمی‌کنم که

that you can just perform a couple of Jedi mind tricks

می‌توانید یکی دوتایی «ترفند ذهنی جدی (شخصیتی در فیلم جنگ ستارگان)» را

and talk yourself out of being depressed

انجام دهید و خود را از شر افسردگی یا اضطراب یا هر نوع

or anxious or any kind of serious condition.

شرایط حاد دیگری خلاص کنید.

But I am telling you

اما به شما می‌گویم که بیشتر

that you have more control over your emotions than you might imagine,

از آنچه که تصورش را می‌کنید روی عواطف خود ‌ کنترل دارید،

and that you have the capacity

و این قابلیت را دارید

to turn down the dial on emotional suffering

که عقربه رنج عاطفی و پیامدهای آن را

and its consequences for your life

در زندگی خود کم کنید

by learning how to construct your experiences differently.

با یاد گیری در ساخت تجربیات متفاوت.

And all of us can do this

و همه ما می‌توانیم این کار را

and with a little practice, we can get really good at it,

انجام دهیم و با کمی صبوری، در آن واقعا بهتر هم می‌شویم،

like driving.

درست مثل رانندگی کردن.

At first, it takes a lot of effort,

در ابتدا، مستلزم تلاش فراوانی است،

but eventually it becomes pretty automatic.

اما سرانجام

Now I don't know about you,

الان شما را نمیدانم

but I find this to be a really empowering and inspiring message,

اما بنظرم این پیغام واقعا الهامبخش و توانمندساز هستند،

and the fact that it's backed up by decades of research

و واقعیتی است که دهها سال تحقیق از آن حمایت می‌کند.

makes me also happy as a scientist.

که من را بعنوان یک دانشمند خوشحال می‌کند.

But I have to also warn you that it does come with some fine print,

اما باید همچنان به شما هشدار دهم که با کمی محدودیت همراه است،

because more control also means more responsibility.

چون کنترل بیشتر به معنی مسئولیت بیشتر است.

If you are not at the mercy of mythical emotion circuits

اگر زیر سلطه مدارهای عاطفی تخیلی نیستید

which are buried deep inside your brain somewhere

که جایی توی مغزتان پنهان شده‌اند

and which trigger automatically,

و بطور غیرارادی برانگیخته می‌شوند،

then who's responsible,

پس چه کسی مسئول است،

who is responsible when you behave badly?

چه کسی مسئول وقتهایی است که بدرفتاری می‌کنید؟

You are.

شما هستید.

Not because you're culpable for your emotions,

نه به این خاطر که شما برای عواطف خود ملامت می‌شوید

but because the actions and the experiences that you make today

بلکه به این خاطر که اعمال و تجربیاتی که امروز از خود بروز می‌دهید سازنده

become your brain's predictions for tomorrow.

پیش‌بینی‌های مغزتان برای فردا هستند.

Sometimes we are responsible for something

گاهی اوقات ما مسئول چیزی هستیم

not because we're to blame

نه به این خاطر که سرزنش شویم

but because we're the only ones who can change it.

بلکه ما تنها کسانی هستیم که می‌توانیم آن را تغییر دهیم.

Now responsibility is a big word.

مسئولیت واژه بسیار بزرگی است.

It's so big, in fact,

در واقع خیلی بزرگ است،

that sometimes people feel the need to resist the scientific evidence

که گاهی اوقات مردم حس می‌کنند باید در برابر این ادله علمی که عواطف

that emotions are built and not built in.

ساخته می‌شود و ذاتی نیستند مقاومت کنند.

The idea that we are responsible for our own emotions

هضم این ایده که ما مسئول عواطف خود هستیم

seems very hard to swallow.

بسیار دشوار به نظر می‌رسد.

But what I'm suggesting to you is you don't have to choke on that idea.

اما آنچه به شما پیشنهاد می‌کنم این است که نگذارید این ایده شما را خفه کند.

You just take a deep breath,

فقط یک نفس عمیق بکشید،

maybe get yourself a glass of water if you need to,

اگر لازم بود یک لیوان آب بخورید

and embrace it.

و آن را پذیرا شوید.

Embrace that responsibility,

آن مسئولیت را پذیرا شوید،

because it is the path to a healthier body,

چون مسیری است به جسمی سالم‌تر،

a more just and informed legal system,

سیستم قضایی عادل‌تر و آگاه‌تر،

and a more flexible and potent emotional life.

و زندگی عاطفی مفیدتر و با انعطاف بیشتر.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)