The difference between winning and succeeding | John Wooden | TED

جان وودن تفاوت بین برنده بودن و موفق بودن را بیان میکند

Translator: Reza Ghiabi Reviewer: soheila Jafari

I coined my own definition of success in 1934,

من تعریف خودم رو از موفقیت دارم

در ۱۹۳۴، زمانی که در دبیرستانی در ساوت بند ایندانا درس می‌دادم

when I was teaching at a high school in South Bend, Indiana,

being a little bit disappointed, and [disillusioned] perhaps,

کمی ناامید و شاید افسرده شده بودم به خاطر دیدن

by the way parents of the youngsters in my English classes

شیوه ای که والدین جوانان کلاس انگلیسی من داشتند

expected their youngsters to get an A or a B.

و از آن جوانان توقع داشتند که

نمره A یا B بگیرند. فکر میکردند نمره C قابل قبوله اما برای بچه همسایه،

They thought a C was all right for the neighbors' children,

چون بچه های همسایه ها همه سطح متوسطند.

because they were all average.

But they weren't satisfied when their own --

اما این راضی نبودنشون از چیزی که داشتن

it would make the teacher feel that they had failed, or the youngster had failed.

باعث میشد معلم احساس کنه که شکست خورده، یا جوان فکر کنه که خراب کرده.

And that's not right.

و این درست نیست. خدای خوب، با خرد بی پایانش

The good Lord in his infinite wisdom didn't create us all equal

وقتی حرف از هوش میشه، همه ما رو مساوی خلق نکرده

as far as intelligence is concerned,

به همونطور که اندازه و قیافه هامون مثل هم نیست.

any more than we're equal for size, appearance.

Not everybody could earn an A or a B, and I didn't like that way of judging,

همه نمیتوستن نمره A یا B بدست بیارن، و من روش قضاوت در این مورد رو دوست نداشتم.

and I did know how the alumni of various schools

و من می‌دونستم که چطوری فارغ التحصیلان مدارس مختلف

back in the '30s judged coaches and athletic teams.

در دهه ۳۰، در مورد مربی ها و تیم های ورزشی چه فکر می‌کردن.

If you won them all, you were considered to be reasonably successful --

در اون زمان اگه همه رو می‌بردید، نسبتاً موفق تلقی می‌شدید--

not completely.

نه کاملاً موفق. من فهمیدم دلیلش اینه که --

Because I found out --

we had a number of years at UCLA where we didn't lose a game.

چند سالی بود که ما در دانشگاه کالیفرنیا بازی ای رو نباخته بودیم.

But it seemed that we didn't win each individual game

اما بر اساس صحبت های حاشیه به نظر میرسید ما تک تک بازی ها رو هم نبرده بودیم

by the margin that some of our alumni had predicted --

و بعضی ار فارق التحصیلانمون پیش بینی کرده بودند و

من تقریباً همیشه --

(Laughter)

(خنده)

And quite frequently I really felt that they had backed up their predictions

-- من تقریباً همیشه قویاً احساسم این بود که اونا از پیش بینی هاشون پشتیباتی می‌کنند

in a more materialistic manner.

منتها بیشتر به روشهای اخلاقی مادی! (رشوه)

(Laughter)

But that was true back in the 30s, so I understood that.

اما این قضیه در دهه ۳۰ درست بود و منم متوجه اش بودم.

But I didn't like it, I didn't agree with it.

ولی من دوستش نداشتم. و باهاش موافق هم نبودم.

I wanted to come up with something I hoped could make me a better teacher,

و من می‌خواستم به چیزی دست پیدا کنم که من رو به معلم بهتری تبدیل کنه

و به جوانان زیر نظر من

and give the youngsters under my supervision,

چه در ورزش و چه در کلاس زبان انگلیسی --

be it in athletics or the English classroom,

something to which to aspire,

چیزی بده که آرزوش رو داشتند

other than just a higher mark in the classroom,

نه تنها فقط یک نمره ی بالاتر

or more points in some athletic contest.

در کلاس درس، یا امتیازهای بیشتر در یک مسابقه ورزشی.

I thought about that for quite a spell,

من خیلی دقیق در این مورد فکر کردم،

and I wanted to come up with my own definition.

و میخواستم تعریف خودم رو داشته باشم. فکر کردم شاید این کمک کنه.

I thought that might help.

And I knew how Mr. Webster defined it,

و می‌دونم که آقای وبستر (موفقیت رو) اینطور تعریف کرده:

as the accumulation of material possessions

جمع کردن دارایی های مادی

or the attainment of a position of power or prestige, or something of that sort,

یا اکتساب موقعیتی قدرتمند یا معتبر، یا چیزی از این قبیل --

worthy accomplishments perhaps,

شاید دست آوردی ارزشمند،

but in my opinion, not necessarily indicative of success.

اما از نظر من اینها نشاندهنده موفقیت نیست.

So I wanted to come up with something of my own.

پس تصمیم گرفتم که چیزی از خودم بسازم.

And I recalled --

و یادم آمد -- که من در مزرعه ای کوچک درجنوب ایندیانا بزرگ شده ام

I was raised on a small farm in Southern Indiana,

and Dad tried to teach me and my brothers

و پدرم سعی داشت به من و برادرانم یاد بده

that you should never try to be better than someone else.

که شما هیچوقت نباید تلاش کنید از کس دیگری بهتر باشید.

مطمئنم که در آن زمان برادرم کار این رو کرد، من نکردم -- نکرد --

I'm sure at the time he did that, I didn't -- it didn't --

well, somewhere, I guess in the hidden recesses of the mind,

خوب، یک جایی، شاید مخفی در پس ذهنم،

it popped out years later.

سالها بعد جرقه زد.

Never try to be better than someone else,

هیچوقت سعی نکن از کس دیگه ای بهتر باشی،

always learn from others.

همیشه از بقیه یاد بگیر. هیچوقت دست برندار

Never cease trying to be the best you can be --

از تلاش برای اینکه بهترین کسی باشی که میتونی -- این تحت کنترل توئه.

that's under your control.

If you get too engrossed and involved and concerned

اگر زیادی مجذوب و درگیر و دلواپس بشی

in regard to the things over which you have no control,

در مورد چیزهایی که نمی‌تونی کنترلشون کنی،

it will adversely affect the things over which you have control.

این تأثیر منفی روی چیزهایی که می‌تونی کنترلشون کنی می‌گذاره.

Then I ran across this simple verse that said,

بعد از این من به یک آیه کوتاه و ساده برخوردم که میگه:

"At God's footstool to confess,

«در مقابل تخت خداوند برای اعتراف، جانی حقیر زانو زد، و سر خود را خم کرد.

a poor soul knelt, and bowed his head.

من شکست خوردم! و زاری کرد.

'I failed!' he cried.

خداوند گفت، تو بهترین کاری که می‌توانستی کردی، این موفقیت است»

The Master said, 'Thou didst thy best, that is success.'"

From those things, and one other perhaps,

از این مطالب و شاید چند تای دیگه،

I coined my own definition of success, which is:

من تعریف خودم رو از موفقیت ارائه کردم

Peace of mind attained only through self-satisfaction

که اینه: آرامش ذهنی تنها از طریق رضایت از خود، با دانستن اینکه تو تلاشت را کردی

که بهترین کاری را که در توانت بود را انجام بدهی بدست می‌آید.

in knowing you made the effort to do the best of which you're capable.

که بهترین کاری را که در توانت بود را انجام بدهی بدست می‌آید.

I believe that's true.

من ایمان دارم این درسته. اگر تلاش کنید

If you make the effort to do the best of which you're capable,

که بهترین کاری رو انجام دهید که در توان شماست، و سعی کنید که مشکلی را بهبود ببخشید

trying to improve the situation that exists for you,

که برای شما بوجود آمده، من فکر می‌کنم این موفقیته.

I think that's success,

and I don't think others can judge that;

و فکر نمی‌کنم دیگران بتوانند این رو قضاوت کنند. فکر میکنم شبیه «شخصیت» و «آوازه» یک فرد است.

it's like character and reputation --

your reputation is what you're perceived to be;

آوازه شما آن چیزی است که شما کسب کرده اید:

your character is what you really are.

شخصیت شما چیزی است که شما واقعاً هستید.

And I think that character is much more important

و من فکر میکنم شخصیت خیلی

than what you are perceived to be.

مهمتر از چیزهایی ایست که شما کسب کرده اید.

You'd hope they'd both be good,

میتونید امیدوار باشید که هر دوی اینها خوب باشن،

but they won't necessarily be the same.

اما اینها لزوماً مثل هم نخواهند بود.

Well, that was my idea that I was going to try to get across to the youngsters.

خوب، این ایده ای بود که من سعی داشتم بین جوانان اشائه بدم.

I ran across other things.

من چیزهای دیگری رو هم امتحان کرده ام. من عاشق درس دادن هستم،

I love to teach, and it was mentioned by the previous speaker

و این توسط سخنران قبلی ذکر شد

that I enjoy poetry, and I dabble in it a bit, and love it.

که من از شعر هم لذت میبرم، و دستی هم در آن دارم و عاشق آن هستم.

There are some things that helped me, I think,

فکر کنم، چیزهایی هست که منو کمک کرده

be better than I would have been.

که بهتر از اون باشم که قبلاً بوده ام. من می‌دونم نه کسی هستم که بایست باشم،

I know I'm not what I ought to be, what I should be,

نه کسی که بهتره باشم. اما فکر می‌کنم بهتر از زمانی هستم که

but I think I'm better than I would have been

if I hadn't run across certain things.

با این چیزها درگیر نشده بودم.

One was just a little verse that said,

یکی از اونها یک شعر کوچک است که می‌گوید،

«هیچ کلام نانوشته، هیچ گفتار ناگفته

"No written word, no spoken plea

can teach our youth what they should be;

نمی‌تواند به جوانتان یاد دهد که او چه باید باشد.

nor all the books on all the shelves --

نه تمام کتاب ها در قفسه ها --

it's what the teachers are themselves."

فقط خود معلم ها.»

That made an impression on me in the 1930s.

این به من انگیزه و احساس داد

در دهه ۱۹۳۰.

And I tried to use that more or less in my teaching,

و من سعی کردم کم و بیش اون رو در درس دادنم بکار ببرم،

whether it be in sports, or whether it be in the English classroom.

چه در ورزش باشه یا در کلاس درس انگلیسی.

I love poetry and always had an interest in that somehow.

من عاشق شعر هستم و همیشه به نحوی علاقه ای به اون داشته ام.

Maybe it's because Dad used to read to us at night,

شاید به این خاطر که پدرم شب ها برای ما شعر می‌خوند.

by coal oil lamp --

چراغ نفتی -- ما برق نداشتیم

we didn't have electricity in our farm home.

در خانه مزرعه ای ما.

And Dad would read poetry to us. So I always liked it.

و پدر برای ما شعر می‌خواند. بنابراین من همیشه دوستش داشته ام.

And about the same time I ran across this one verse,

و در همان زمان که من به این شعر برخوردم،

I ran across another one.

به شعر دیگه ای هم برخورده بودم. یک نفر

Someone asked a lady teacher why she taught,

از خانم معلمی پرسیده بود که چرا درس می‌دهد.

and after some time, she said she wanted to think about that.

اون -- بعد از مدتی، گفت می‌خواد راجع بهش فکر کنه.

Then she came up and said,

بعد که جواب رو فهمیده بود گفت:

"They ask me why I teach, and I reply,

«از من می پرسند چرا درس می‌دهی

و من جواب می‌دهم، از کجا می‌توانم سازمانی به این باشکوهی پیدا کنم؟

'Where could I find such splendid company?'

There sits a statesman, strong, unbiased, wise;

که در آن یک سیاست مدار، قوی، بی غرض، خردمند؛

another Daniel Webster, silver-tongued.

یک دانیل وبستر دیگر، شکر کلام.

A doctor sits beside him, whose quick, steady hand may mend a bone,

یک دکتر در کنار او،

که دست پرتوان و سریعش استخوانی را شفا دهد،

or stem the life-blood's flow.

یا جلوی ریزش خون حیات آوری را بگیرد.

And there a builder; upward rise the arch of a church he builds,

و در آن یک سازنده باشد. طاق بلند یک کلیسا را بسازد،

wherein that minister may speak the word of God,

که در آن یک کشیش کلام خدا را بازگو کند

and lead a stumbling soul to touch the Christ.

و ارواح لغزان را راهنمایی کند تا به مسیح دست یابند.

And all about, a gathering of teachers,

و هدف همه (این سازمان) گرد آوردن معلمان،

farmers, merchants, laborers --

مزرعه داران، تاجران، کارگران:

those who work and vote and build

آنهایی که کار می‌کنند و رای می‌دهند و می‌سازند و می‌کارند و عبادت می‌کنند برای فرادایی بهتر، باشد.

and plan and pray into a great tomorrow.

And I may say, I may not see the church,

و من می‌توانم بگویم، من شاید آن کلیسا را نبینم،

or hear the word, or eat the food their hands may grow,

یا کلامی نشنوم یا غذایی را که آن دست ها پرورش داده اند نخورم.

but yet again I may;

اما ممکن است. و ممکن است بعدها بگویم،

And later I may say,

I knew him once, and he was weak, or strong, or bold or proud or gay.

من زمانی او را می‌شناختم، و او ضعیف بود، یا قوی،

یا بی باک، یا مغرور، یا شوخ.

I knew him once, but then he was a boy.

زمانی من او را می‌شناختم، زمانی که او پسر بچه ای بود.

They ask me why I teach and I reply,

از من می‌پرسند چرا درس می‌دهم و من می‌گویم،

'Where could I find such splendid company?'"

از کجا می‌توانم سازمانی به این باشکوهی پیدا کنم؟»

And I believe the teaching profession --

و من به حرفه ی معلمی اعتقاد دارم --

it's true, you have so many youngsters,

درسته، شما تعداد خیلی زیادی جوان دارید.

and I've got to think of my youngsters at UCLA --

و من باید جوانان خودم رو در دانشگاه کالیفرنیا به یاد بیارم --

سی و چند وکیل،‌ یازده دندانپزشک و دکتر،

30-some attorneys, 11 dentists and doctors,

many, many teachers and other professions.

تعداد زیادی معلّم و سایر حرفه ها.

And that gives you a great deal of pleasure,

و این به انسان لذّت زیادی می‌دهد،

to see them go on.

که ببیند آنها مسیر خود را می‌روند.

I always tried to make the youngsters feel that they're there to get an education,

من همیشه سعی کرده ام کاری کنم که جوانان احساس کنن

که اونجا هستند که آموزش ببینند، اولویت یک.

number one; basketball was second, because it was paying their way,

دوم بسکتبال، چون مخارجشان را تأمین می‌کرد،

and they do need a little time for social activities,

و زمان کمی هم برای فعالیت های اجتماعی لازم داشتند،

but you let social activities take a little precedence over the other two,

اما اگر فعالیت های اجتماعی تان کمی بر دوتای دیگه تقدم پیدا کنه،

دیگر برای مدت طولانی ای خبری از آن فعالیتهای اجتماعی نخواهد بود.

and you're not going to have any very long.

So that was the idea that I tried to get across

پس این ایده ای بود که سعی داشتم

to the youngsters under my supervision.

بین جوانان زیر نظر خودم جا بیندازم.

I had three rules, pretty much,

من تقریباً، سه تا قانون داشتم، که عملاً به هرسه پایبند بودم.

that I stuck with practically all the time.

I'd learned these prior to coming to UCLA, and I decided they were very important.

من اینها را قبل از اینکه به دانشگاه کالیفرنیا بیام یاد گرفته بودم،

و تصمیم گرفتم که اونها برام خیلی مهم باشن.

One was "Never be late."

یکی این بود -- هرگز دیر نکن. هرگز دیر نکن.

Later on I said certain things --

بعدها چیزهای دیگه ای هم گفتم --

the players, if we were leaving for somewhere, had to be neat and clean.

من بازی کنان رو الزام کرده بودم که اگه داریم به جایی میریم، اونا باید تمیز و مرتب باشن.

There was a time when I made them wear jackets and shirts and ties.

یک وقتی اونا رو مجبور کردم کت و پیرهن مردانه بپوشند و کراوات بزنند.

Then I saw our chancellor coming to school in denims and turtlenecks,

بعد مدیر دانشگاه رو در حالی دیدم

که با شلوار کتانی و پیرهن یقه اسکی به مدرسه آمد و با خودم فکر کردم،

and thought, it's not right for me to keep this other [rule] so I let them just --

درست نیست که من به این اضافه ی قانونم پایبند باشم.

پس به اونا اجازه دادم -- اونا فقط کافی بود تمیز و مرتب می‌بودن.

they had to be neat and clean.

I had one of my greatest players that you probably heard of, Bill Walton.

زمانی که یکی از بهترین بازیکنانم رو که احتمالاً شما می‌شناسیدش داشتم،

بیل والتون. اون آمد که سوار اتوبوس بشه

He came to catch the bus; we were leaving for somewhere to play.

داشتیم برای بازی به جایی می‌رفتیم.

And he wasn't clean and neat, so I wouldn't let him go.

ولی اون مرتب و تمیز نبود، من هم اجازه ندادم که بیاد.

He couldn't get on the bus,

نتونست سوار اتوبوس بشه. مجبور شد به خونه بره و خودش رو تروتمیز کنه

he had to go home and get cleaned up

to get to the airport.

تا به فرودگاه بیاید.

So I was a stickler for that. I believed in that.

پس من در این مورد سخت گیر بودم. به این باور داشتم.

I believe in time; very important.

من به زمان اعتقاد دارم -- خیلی مهمه.

I believe you should be on time, but I felt at practice, for example --

من باور دارم که شما باید سر موقع باشید. اما چیزهایی هم در عمل احساس کردم، مثلاً

we start on time, we close on time.

سر وقت شروع کنیم،‌ سر وقت تمام کنیم.

The youngsters didn't have to feel that we were going to keep them over.

جوانان نباید احساس کنند که ما می‌خواهیم اونا رو اضافه نگه داریم.

When I speak at coaching clinics, I often tell young coaches --

وقتی من در کلنیک های مربی گری صحبت می‌کنم، اغلب میگم

مربی های جوان -- و در کلنیکهای مربی گری کم و بیش،

and at coaching clinics, more or less,

they'll be the younger coaches getting in the profession.

مربی های جوان تری هم هستند که دارند به این حرفه وارد میشن.

Most of them are young, you know, and probably newly-married.

بیشترشون جوان هستند. می‌دونید، و احتمالاً تازه ازدواج کرده اند.

And I tell them, "Don't run practices late,

و من بهشون میگم، «تمرین ها رو تا دیروقت ادامه ندید.

because you'll go home in a bad mood,

چون با خلق و خوی بد به خونه می‌رسید.

and that's not good, for a young married man to go home in a bad mood.

و این برای یک زوج جوان خوب نیست که با خلق و خوی بد به خونه برند.

When you get older, it doesn't make any difference, but --"

وقتی سنت بالاتر میره،‌ فرقی نمی‌کنه.» اما --

(خنده)

(Laughter)

So I did believe: on time.

پس من به زمان باور داشتم. من به شروع به موقع اعتقاد داشتم،

I believe starting on time, and I believe closing on time.

و به پایان به موقع اعتقاد داشتم.

And another one I had was, not one word of profanity.

یکی از چیزهای دیگه این بود، یک کلمه بی حرمتی نباشه.

One word of profanity, and you are out of here for the day.

یک کلمه بی احترامی کن، و برای تمام روز میری بیرون.

If I see it in a game, you're going to come out and sit on the bench.

اگه من اینو در بازی ای ببینم، می آی بیرون و روی نیمکت میشینی.

And the third one was, never criticize a teammate.

و سومی این بود که، هیچوقت یک هم تیمی رو تحقیر نکن.

I didn't want that. I used to tell them I was paid to do that.

من اینو نمی‌خواستم. همیشه بهشون می‌گفتم من برای این کار پول می‌گیرم.

That's my job. I'm paid to do it. Pitifully poor, but I am paid to do it.

این کار منه. من براش پول می‌گیرم. هرچند به شدّت ناچیز، اما من براش پول می‌گیرم.

Not like the coaches today, for gracious sakes, no.

نه مثل مربی های این روزها، محض رضای خدا. نه.

It's a little different than it was in my day.

در زمان من یک خورده فرق میکرد.

Those were three things that I stuck with pretty closely all the time.

اینها سه چیز بودند که من تقریباً همیشه بهشون پایبند بودم.

و در حقیقت اونها رو از پدرم دارم.

And those actually came from my dad.

That's what he tried to teach me and my brothers at one time.

این چیزی بود که در اون زمان سعی می‌کرد به من و برادرام یاد بده.

I came up with a pyramid eventually,

در نهایت من به یک هرم رسیدم،

that I don't have the time to go on that.

که وقتش رو ندارم براتون راجع بهش صحبت کنم.

اما فکر کنم کمکم کرد که معلم بهتری بشم.

But that helped me, I think, become a better teacher.

It's something like this:

چیزی شبیه به اینه:

And I had blocks in the pyramid,

و من در این هرم خشت هایی گذاشتم،

and the cornerstones being industriousness and enthusiasm,

که در پایه ی هرم تلاش و اشتیاقه،

working hard and enjoying what you're doing,

سخت کار کردن و لذت بردن از کاری که می‌کنی،

coming up to the apex,

همینطور بالا می آیم تا به نوک هرم می‌رسیم.

according to my definition of success.

طبق تعریف من از موفقیت.

And right at the top, faith and patience.

و درست در این بالا -- ایمان و صبر.

And I say to you, in whatever you're doing,

و من به شما گفته باشم، در هر کاری که می‌کنید،

you must be patient.

باید صبور باشید. شما باید صبر داشته باشید تا --

You have to have patience to -- we want things to happen.

ما می‌خوایم امور انجام بشه. ما در مورد جوانان و بی صبریشون خیلی حرف می‌زنیم.

We talk about our youth being impatient a lot, and they are.

They want to change everything. They think all change is progress.

و اونها (بی صبر) هستند. می‌خوان همه چیز رو تغییر بدن.

فکر میکنن تمام تغییرات مفیده.

And we get a little older -- we sort of let things go.

و ما تا کمی پیر میشیم -- یه جورایی همه چیز رو رها می‌کنیم.

And we forget there is no progress without change.

و فراموش می‌کنیم که بدون تغییر خبری از بهبود نیست.

پس شما باید صبر داشته باشید.

So you must have patience,

and I believe that we must have faith.

و من معتقدم ما باید ایمان داشته باشیم.

I believe that we must believe, truly believe.

معتقدم باید اعتقاد داشته باشیم،

اعتقاد واقعی. نه فقط اینکه حرفش رو بزنیم:

Not just give it word service,

believe that things will work out as they should,

باور به اینکه پدیده ها اونطور اتفاق می افتند که بهتره بیفتند،

providing we do what we should.

و برای ما کارهایی رو که بهتره انجام بدیم، میسازن.

I think our tendency is to hope things will turn out the way we want them to

من فکر می‌کنم ما تمایل داریم امیدوار باشیم که پدیده ها جوری که ما میخوایم از آب در بیان

در بیشتر مواقع. اما کارهایی رو که لازمه انجام نمیدیم

much of the time,

but we don't do the things that are necessary

to make those things become reality.

که اون پدیده ها رو به واقعیت تبدیل کنیم.

I worked on this for some 14 years,

من ۱۴ سال روی این کار کردم،

and I think it helped me become a better teacher.

و فکر می‌کنم به من کمک کرد که معلم بهتری بشم.

But it all revolved around that original definition of success.

اما همه اینها حول اون تعریف اصلی موفقیت میگرده.

You know, a number of years ago,

میدونین، سالها پیش، یه داور

there was a Major League Baseball umpire by the name of George Moriarty.

بزرگ لیگهای بیسبال بود به نام جرج موریارتی.

He spelled Moriarty with only one 'i'.

اون موریاتی رو فقط با یک "i" می‌نوشت.

I'd never seen that before, but he did.

من اصلاً قبلاً اینطوری ندیده بودم، اما اون اینطوری می‌نوشت.

Big league baseball players --

بازیکنان لیگهای برتر بیسبال --

they're very perceptive about those things,

اونا خیلی به این جور چیزها حساسن،

and they noticed he had only one 'i' in his name.

و متوجه شدن که اون فقط یک "i" در اسمش داره.

You'd be surprised how many also told him

باورتون نمیشه چند نفر بهش گفتن

that that was one more than he had in his head

که از اون چیزی فکر می‌کنی، یه دونه بیشتره

at various times.

همیشه.

(Laughter)

(خنده)

But he wrote something where I think he did

اما اون یه چیزی نوشت که من فکر می‌کنم در زمانی این کار رو کرد

what I tried to do in this pyramid.

که من داشتم سعی میکردم این هرم رو بسازم. اون بهش گفت «راه پیشِ رو

He called it "The Road Ahead, or the Road Behind."

یا راه پشت سر»

He said, "Sometimes I think the Fates must grin as we denounce them and insist

«بعضی وقت ها من فکر میکنم که تقدیر باید

به ما بخندد وقتی که ما آن را مقصر می‌دانیم و اصرار داریم

the only reason we can't win, is the Fates themselves have missed.

تنها دلیلی که نمی‌توانیم برنده باشیم، این است که خود سرنوشت خطا کرده است.

Yet there lives on the ancient claim:

در حالیکه کسانی هستند که با این باور زنده اند:

we win or lose within ourselves.

ما در بین خودمان می‌بریم و می‌بازیم. جایزه ها درخشان در فقسه های ما

The shining trophies on our shelves can never win tomorrow's game.

هرگز نمی‌توانند بازی فردا را ببرند.

You and I know deeper down, there's always a chance to win the crown.

من و شما در ته دلمان می‌دانیم، همیشه می‌شود که تاج از آن ما باشد.

But when we fail to give our best,

اما وقتی که نمی‌توانیم بهترین کار را انجام دهیم،

we simply haven't met the test, of giving all and saving none

به زبان ساده بهای امتحان را نپرداخته ایم، که همه چیز را ببخشیم

و چیزی نگه نداریم تا زمانی که واقعاً بازی را برده باشیم؛

until the game is really won;

با نشان دادن اینکه چقدر برایمان ارزش دارد، با سرسختی؛

of showing what is meant by grit;

با ادامه بازی وقتی که دیگران دست کشیده اند؛

of playing through when others quit;

of playing through, not letting up.

با ادامه بازی، و راحت طلبی نکردن.

It's bearing down that wins the cup.

این جلو زدن است که جام را می‌برد. که رویای هدفی پیش رو داشته باشیم،

Of dreaming there's a goal ahead; of hoping when our dreams are dead;

که امیدوار باشیم وقتی که رویا هایمان مرده اند؛

با دعا کردن وقتی امیدهایمان از بین رفته اند.

of praying when our hopes have fled; yet losing, not afraid to fall,

اگر باختیم، از آن نمی ترسیم،

if, bravely, we have given all.

اگر شجاعانه همه تلاشمان را کرده باشیم. برای کسی که از این مرد تر می‌خواهد،

For who can ask more of a man than giving all within his span.

مردی که در زمانی که داشته همه تلاشش را کرده است.

Giving all, it seems to me, is not so far from victory.

(باید بگویم) به نظر من، تمام تلاش را صرف کردن، آنچنان از خود پیروزی دور نیست.

And so the Fates are seldom wrong, no matter how they twist and wind.

پس بنابراین سرنوشت گاهی اشتباه میکند، مهم نیست چگونه می‌پیچد و می‌وزد.

It's you and I who make our fates --

این تو و من هستیم که سرنوشت خود را می‌سازیم --

we open up or close the gates on the road ahead or the road behind."

این ما هستیم که دروازه های رو به جلو یا پشت سر را، می‌بندیم یا باز می‌کنیم.»

Reminds me of another set of threes that my dad tried to get across to us:

این منو به یاد یک جمله سه تایی می‌ندازه که پدرم سعی می‌کرد به ما یاد بده.

Don't whine. Don't complain. Don't make excuses.

ناله نکن. شکایت نکن. بهانه نیار.

Just get out there,

برو توی میدون و سراغ هر کاری که داری می‌کنی.

and whatever you're doing, do it to the best of your ability.

با بهترین توانت انجامش بده.

And no one can do more than that.

و بدون که هیچکس بهتر از اون نمیتونه.

I tried to get across, too, that --

من هم سعی کردم این رو اشائه بدم که --

my opponents will tell you -- you never heard me mention winning.

انتقادهای من بهت نمیگه -- هیچوقت نمی شنوی من به بردن اشاره کنم.

Never mention winning.

هیچوقت به برنده شدن اشاره نکنید. ایده من اینه

My idea is that you can lose when you outscore somebody in a game,

که ممکنه شما زمانی که امتیازتون از کسی بیشتره بازنده باشید.

and you can win when you're outscored.

و ممکنه در حالیکه امتیازتون کمتره برنده باشید.

I've felt that way on certain occasions, at various times.

من اینو در مواقعی حس کرده ام،

به کرّات.

And I just wanted them to be able to hold their head up after a game.

و فقط می‌خواستم اونا بتونن

سرشون رو بعد از بازی بالا نگه دارن.

I used to say that when a game is over,

همیشه بهشون می‌گفتم وقتی بازی تموم شد

and you see somebody that didn't know the outcome,

و شما کسی رو دیدید که نتیجه رو نمی‌دونست،

I hope they couldn't tell by your actions

امیدوارم اون آدم نتونه از کارهای شما نتیجه رو بفهمه

whether you outscored an opponent or the opponent outscored you.

چه شما حریف رو مقلوب کرده باشین چه حریف شما رو

That's what really matters:

این چیزیه که واقعاً ارزش داره: که آیا شما تلاش کردید

if you make an effort to do the best you can regularly,

که بهترین کاری رو که می‌تونستید انجام بدید،

the results will be about what they should be.

نتایج، چیزهایی خواهد بود که بهتره باشه.

Not necessarily what you'd want them to be but they'll be about what they should;

لزوماً چیزهایی نیستند که شما میخواین باشند.

چیزی میشن که بهتره باشن.

only you will know whether you can do that.

و فقط شما هستید که می‌دونین که آیا از عهده اش بر میاین یا نه.

And that's what I wanted from them more than anything else.

و این موضوعی بود که من بیشتر از هر چیز دیگه ای ازشون می‌خواستم.

And as time went by, and I learned more about other things,

و به مرور زمان، من راجع به موارد دیگه هم بیشتر یاد گرفتم،

I think it worked a little better,

فکر کنم کمی وضع بهتر شد

as far as the results.

اگه بخواهیم راجع به نتایج صحبت کنیم. اما من می‌خواستم امتیاز بازی

But I wanted the score of a game to be the byproduct of these other things,

اضافه ای باشه بر این موارد،

and not the end itself.

و نه خود هدف.

I believe it was one great philosopher who said --

فکر میکنم --

یک فیلسوف بزرگ بود که میگه -- نه، نه،

no, no -- Cervantes.

سروانتس. سروانتس میگه،

Cervantes said, "The journey is better than the end."

«خود مسیر بهتر از پایان است»

And I like that.

و من این رو دوست دارم. من فکر میکنم که اینه --

I think that it is -- it's getting there.

یک «رسیدن» داریم. که بعضی وقتها زمانیکه میرسی، تقریباً سرخوردگی وجود داره.

Sometimes when you get there, there's almost a let down.

But it's the getting there that's the fun.

اما یک «به آنجا رفتن» داریم که این جالبه.

As a basketball coach at UCLA, I liked our practices to be the journey,

من دوست داشتم -- به عنوان یک مربی بسکتبال در دانشگاه کالیفرنیا من دوست داشتم تمارینمون اون سفر باشه،

and the game would be the end, the end result.

و بازی پایان. نتیجه ی آخر.

I liked to go up and sit in the stands and watch the players play,

من دوست داشتم برم بالا و روی صندلیها بشینم و بازیکنان رو ببینم که دارن بازی میکنن،

and see whether I'd done a decent job during the week.

و ببینم که آیا در طول هفته کار شایسته ای انجام داده ام؟

و ببینم که آیا در طول هفته کار شایسته ای انجام داده ام؟

There again, it's getting the players to get that self-satisfaction,

و دوباره، مهم هدایت بازیکنانه که به اون رضایت از خود برسند،

in knowing that they'd made the effort to do the best of which they are capable.

با دانستن اینکه اونها تلاشی کرده اند

که بهترین توانایی شون بوده.

Sometimes I'm asked who was the best player I had, or the best teams.

گاهی از من می پرسن که

بهترین بازیکنی که داشته ام چه کسی بوده، یا بهترین تیم.

I can never answer that.

من هیچوقت نمیتونم به این جواب بدم،

As far as the individuals are concerned --

تا اونجایی که منظور، اشخاص هستند.

I was asked one time about that,

یک دفعه از من در این مورد سؤال شد،

and they said,

و گفتند، «فرض کن که بتونی یه جوری

"Suppose that you, in some way, could make the perfect player.

بازیکن کاملی رو بسازی. چی میخوای؟»

What would you want?"

And I said, "Well, I'd want one that knew why he was at UCLA:

و من گفتم، «خوب، من یکیو میخوام که بدونه چرا تو دانشگاه کالیفرنیا هست:

to get an education, he was a good student,

برای تحصیل، شاگرد خوبی باشه،

really knew why he was there in the first place.

واقعاً بدونه که چرا اصلاً اینجاست.

But I'd want one that could play, too.

اما کسی رو میخوام که بتونه بازی هم بکنه.

I'd want one to realize that defense usually wins championships,

کسی رو میخوام که اینو بفهمه

دفاع، معمولاً قهرمانی ها رو میبره، و سخت روی دفاع کار کنه.

and who would work hard on defense.

But I'd want one who would play offense, too.

اما از طرفی کسی رو میخوام که بتونه حمله هم بکنه.

I'd want him to be unselfish,

میخوام خودخواه نباشه،

and look for the pass first and not shoot all the time.

و اوّل دنبال موقعیت پاس بگرده و همیشه خودش شوت نکنه.

And I'd want one that could pass and would pass.

و کسی رو میخوام که بتونه پاس بده، این کار رو انجام بده.

(Laughter)

(خنده)

I've had some that could and wouldn't,

من یه عده رو داشتم که می‌تونستن [پاس بدن] ولی نمی‌دادن،

and I've had some that would and could.

و یه عده دیگه رو داشتم که پاس می‌دادن ولی نمیتونستن.

(خنده)

(Laughter)

So, yeah, I'd want that.

And I wanted them to be able to shoot from the outside.

میخوام بتونن از خارج محوّطه شوت کنن.

I wanted them to be good inside too.

میخوام داخل هم که هستن خوب باشن.

(خنده)

(Laughter)

I'd want them to be able to rebound well at both ends, too.

میخوام بتونن در هرکدوم از ابتدا یا انتها که هستن زود برگردن به موقعیتشون.

Why not just take someone like Keith Wilkes and let it go at that.

و چرا یه نفر مثل کیت ویلکیز رو انتخاب نکنیم و کار رو به اون ندیم؟

He had the qualifications.

اون این صلاحیت ها رو داشت. نه که تنها کس باشه،

Not the only one, but he was one that I used in that particular category,

اما اون یکی از کسانی بود که من در

دسته خاصی قرار داده بودمش، چون فکر می‌کردم

because I think he made the effort to become the best.

تلاشش رو میکنه که بهترین باشه.

There was a couple.

I mention in my book, "They Call Me Coach,"

من به کتابم اشاره کردم، «به من می‌گویند مربّی»

two players that gave me great satisfaction,

دو بازیکنی که رضایت زیادی به من داده اند؛

that came as close as I think anyone I ever had to reach their full potential:

که فکر میکنم بیشتر از هر کس دیگری به تمام پتانسیل شون نزدیک شده بودند:

یکیکانرود بارک و دیگری داگ مکینتاش بود.

one was Conrad Burke, and one was Doug McIntosh.

When I saw them as freshmen, on our freshmen team --

وقتی من اونا رو به عنوان ورودی های جدید دیدم،

در تیم ورودی های جدیدمون --

freshmen couldn't play varsity when I taught.

ما نداشتیم -- ورودی ها نمیتونستن در تیم اول دانشگاه بازی کنن.

I thought, "Oh gracious, if these two players, either one of them" --

و من فکر کردم، «وای خدای من، اگه هر کدوم از این دو بازیکن» --

they were different years, but I thought about each one at the time he was there --

اونا در سالهای مختلف بودن، اما من درباره هر کدوم در آن زمان فکر می‌کردم --

«وای، اگه این به تیم اول دانشگاه راه پیدا کنه،

"Oh, if he ever makes the varsity,

our varsity must be pretty miserable, if he's good enough to make it."

تیم اوّلمون حتماً خیلی افتضاحه که این تونسته بهش وارد بشه.»

And you know, one of them was a starting player for a season and a half.

و شما یکیشون رو می‌شناسین که

برای یک فصل و نیم یک بازیکن ستاره بود.

The other one, his next year, played 32 minutes in a national championship game,

اون یکی -- سال بعدش،

۳۲ دقیقه در بازی ملّیِ قهرمانی بازی کرد،

Did a tremendous job for us.

کار عظیمی برای ما انجام داد. و سال بعدش، یک بازیکن ستاره

The next year, he was a starting player on the national championship team,

در بازی ملّیِ قهرمانی بود.

and here I thought he'd never play a minute, when he was --

و این من بودم که فکر می‌کردم اون هیچوقت نمیتونه یک دقیقه هم بازی کنه، در حالیکه کرد --

so those are the things that give you great joy,

پس اینها اون چیزهایی هستن که لذت زیادی بهت میدن

و اگه یکیشون رو ببینی رضایت بزرگی بهت دست میده.

and great satisfaction to see.

Neither one of those youngsters could shoot very well.

هیچکدوم از اون جوان ها نمی‌توستن درست شوت کنن.

But they had outstanding shooting percentages,

اما درصد شوت بالایی داشتن،

because they didn't force it.

چون راحت بودند.

And neither one could jump very well,

و هیچکدوم نمی‌تونستن خوب بپرند،

but they kept good position, and so they did well rebounding.

اما بدست آوردن -- جای خوبی رو دارن،

و همینطور به موقع سر جاشون برگشتند. اونا به خاطر داشتن که

They remembered that every shot that's taken, they assumed would be missed.

هر توپی که جلوش بسته باشه، ضربه سوخته به حساب میاد.

I've had too many stand around and wait to see if it's missed,

من خیلی ها رو داشتم که ایستادن که ببینن آیا (ضربه) سوخت یا نه،

بعدش تازه حرکت کردن که دیگه دیر شده بود.

then they go and it's too late, somebody else is in there ahead of them.

یه نفر دیگه جلوی اونا بود.

They weren't very quick, but they played good position,

و اونا خیلی سریع نبودن، اما جاهای خوبی بازی کردن،

kept in good balance.

و تعادل رو حفظ کردند.

And so they played pretty good defense for us.

و بنابراین دفاع خیلی خوبی برای ما بودند.

So they had qualities that -- they came close to --

پس اول خصوصیاتی داشتن که -- نزدیک شدن به --

as close to reaching possibly their full potential

نزدیکترین مقداری که میشه به پتانسیل کاملشون نزدیک شد

as any players I ever had.

در مقایسه با تمام بازیکن هایی که تا حالا داشته ام.

So I consider them to be as successful as Lewis Alcindor or Bill Walton,

بنابراین من اونا رو موفق قلمداد میکنم به اندازه

لویز الکیندور یا بیل والتن،

or many of the others that we had;

یا خیلی های دیگه که داشتیم، بازیکن های خیلی برجسته -- خیلی برجسته ای داشتیم.

there were some outstanding players.

Have I rambled enough?

به اندازه کافی حرف مفت زدم؟

I was told that when he makes his appearance, I was supposed to shut up.

به من گفته اند که وقتی اون آقا رو میبینی، باید خفه شی.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)