Evolution’s great mystery - Michael Corballis

Translator: Supanat Termchaianan Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In the 1980s, a bonobo named Kanzi

ในคริสต์ทศวรรษ 1980 โบโนโบที่ชื่อว่า "คานซี"

learned to communicate with humans to an unprecedented extent—

เรียนรู้ที่จะสื่อสารกับมนุษย์ ด้วยวิธีที่ไม่เคยมีมาก่อน

not through speech or gestures,

ไม่ใช่ผ่านคำพูดหรือท่าทาง

but using a keyboard of abstract symbols representing objects and actions.

แต่ใช้แผ่นป้ายสัญลักษณ์ ที่สื่อถือสิ่งของและการกระทำต่าง ๆ

By pointing to several of these in order, he created sequences to make requests,

โดยใช้นิ้วชี้ไปที่สัญลักษณ์เหล่านี้ เป็นลำดับ เพื่อร้องขอบางสิ่ง

answer verbal questions from human researchers,

หรือเพื่อตอบสิ่งที่นักวิจัยถาม

and refer to objects that weren’t physically present.

หรือเพื่ออ้างถึงบางสิ่ง ที่ไม่ได้มีอยู่จริง

Kanzi’s exploits ignited immediate controversy over one question:

ความสามารถของคานซีกระตุ้นให้เกิด การถกเถียงอย่างหนักหน่วงว่า

had Kanzi learned language?

คานซีได้เรียนรู้ภาษาไปแล้วหรือไม่

What we call language is something more specific than communication.

สิ่งที่เราเรียกว่าภาษานั้น เป็นมากกว่าแค่เรื่องของการสื่อสาร

Language is about sharing what’s in our minds:

ภาษาเป็นเรื่องของการแบ่งปัน เรื่องราวต่าง ๆ ของเรา

stories, opinions, questions, the past or future,

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล่า ความคิดเห็น คำถาม อดีตหรืออนาคต

imagined times or places, ideas.

เวลาและสถานที่ในจินตนาการ รวมถึงความคิด

It is fundamentally open-ended,

โดยพื้นฐานแล้ว ภาษาจึงมีลักษณะที่เปิดกว้าง

and can be used to say an unlimited number of things.

และสามารถใช้พูดถึงสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างไม่มีขีดจำกัด

Many researchers are convinced that only humans have language,

นักวิจัยหลายคนเชื่อว่า มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่มีภาษา

that the calls and gestures other species use to communicate are not language.

เขาเชื่อว่าการสื่อสารของสัตว์ชนิดอื่น ที่ใช้เสียงร้องและท่าทางนั้นไม่ใช่ภาษา

Each of these calls and gestures generally corresponds to a specific message,

เสียงร้องและท่าทางแต่ละแบบนี้ ถูกใช้เพื่อสื่อถึงบางสิ่ง

for a limited total number of messages

และมีขอบเขตของสิ่งที่สื่ออย่างจำกัด

that aren’t combined into more complex ideas.

ซึ่งไม่สามารถรวมเข้ากัน เป็นความคิดที่ซับซ้อนได้

For example, a monkey species might have a specific warning call

เช่น ลิงอาจมีเสียงร้องเตือนจำเพาะ

that corresponds to a particular predator, like a snake—

ที่ใช้สำหรับสัตว์นักล่าบางชนิด เช่น งู

but with language, there are countless ways to say “watch out for the snake.”

แต่สำหรับภาษา เรามีวิธีพูดให้ "ระวังงู" หลายวิธีจนนับไม่ถ้วน

So far no animal communication seems to have the open-endedness

ตอนนี้ เรายังไม่เห็นว่าการสื่อสารของสัตว์ จะมีความเปิดกว้าง

of human language.

เหมือนอย่างภาษาของมนุษย์

We don’t know for sure what’s going on in animals’ heads,

เรายังไม่รู้แน่ชัดว่าสัตว์คิดอะไร

and it's possible this definition of language,

จึงเป็นไปได้ว่าการนิยามภาษาเช่นนี้

or our ways of measuring it, don’t apply to them.

หรือวิธีชี้วัดความเป็นภาษาของเรานี้ จะไม่เข้ากันกับภาษาของสัตว์

But as far as we know, only humans have language.

แต่เท่าที่เรารู้ มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่มีภาษา

And while humans speak around 7,000 distinct languages,

ในขณะที่มนุษย์พูดภาษาที่แตกต่างกัน ประมาณ 7,000 ภาษา

any child can learn any language,

เด็กทุกคนยังสามารถเรียนรู้ภาษาใดก็ได้

indicating that the biological machinery underlying language

นั่นชี้ให้เห็นว่ากลไกทางชีววิทยา อยู่เบื้องหลังภาษา

is common to all of us.

และเป็นเรื่องปกติสำหรับเราทุกคน

So what does language mean for humanity?

แล้วภาษามีความหมายต่อมนุษย์อย่างไร

What does it allow us to do, and how did we come to have it?

มันช่วยให้เราทำอะไรได้บ้าง และเราได้มันมาได้อย่างไร

Exactly when we acquired this capacity is still an open question.

แน่นอนว่าเรายังถกเถียงกันอยู่ว่า เราได้รับความสามารถนี้มาเมื่อไร

Chimps and bonobos are our closest living relatives,

ชิมแปนซีและโบโนโบ คือญาติที่ใกล้ชิดที่สุดของเรา

but the lineage leading to humans split from the other great apes

แต่สายวิวัฒนาการที่กลายมาเป็นมนุษย์ ได้แยกออกจากลิงใหญ่ชนิดอื่น

more than four million years ago.

เมื่อประมาณกว่า 4 ล้านปีที่แล้ว

In between, there were many species— all of them now extinct,

ในระหว่างนั้น ยังมีอีกหลายสปีชีส์ ที่ทั้งหมดสูญพันธ์ไปแล้ว

which makes it very difficult to know if they had language or anything like it.

ซึ่งยากจะรู้แน่ชัดว่าพวกมันมีภาษา หรืออะไรบางอย่างเช่นนั้นหรือไม่

Great apes give one potential clue to the origins of language, though:

แต่ลิงใหญ่ก็ได้ให้คำใบ้ที่มีค่า ต่อการเข้าใจจุดกำเนิดของภาษา

it may have started as gesture rather than speech.

ภาษาอาจเริ่มจากการใช้ท่าทาง มากกว่าคำพูด

Great apes gesture to each other in the wild much more freely

ลิงใหญ่สื่อสารด้วยท่าทางต่อกัน ในป่าอย่างเป็นอิสระ

than they vocalize.

มากกว่าที่จะใช้เสียงร้อง

Language may have begun to take shape during the Pleistocene,

ภาษาอาจเริ่มต้นเป็นรูปเป็นร่าง ในสมัยไพลสโตซีน

2 to 3 million years ago, with the emergence of the genus Homo

นั่นคือประมาณ 2-3 ล้านปีที่แล้ว พร้อมกับการกำเนิดของสกุลโฮโม

that eventually gave rise to our own species, homo sapiens.

ซึ่งวิวัฒนาการมาเป็นพวกเรา โฮโมเซเปียนส์ในท้ายที่สุด

Brain size tripled, and bipedalism freed the hands for communication.

โฮโมมีสมองใหญ่ขึ้นสามเท่า เดินด้วยสองขา และมีมืออิสระที่ใช้เพื่อสื่อสาร

There may have been a transition from gestural communication

เป็นไปได้ว่ามีการเปลี่ยนจาก การสื่อสารด้วยท่าทาง

to gestural language—

มาเป็นการสื่อสารด้วยภาษามือ

from pointing to objects and pantomiming actions—

จากการใช้นิ้วชี้ไปยังสิ่งต่าง ๆ และแสดงท่าทาง

to more efficient, abstract signing.

ไปสู่การสื่อสารอย่างเป็นนามธรรม และมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น

The abstraction of gestural communication would have removed the need for visuals,

ความเป็นนามธรรมของการสื่อสารด้วยท่าทาง น่าจะลบล้างความจำเป็นของการมองเห็น

setting the stage for a transition to spoken language.

และเป็นการตั้งฐานรองรับ การเปลี่ยนไปสู่ภาษาพูด

That transition would have likely come later, though.

การเปลี่ยนผ่านนี้น่าจะมาในภายหลัง

Articulate speech depends on a vocal tract of a particular shape.

การใช้เสียงพูดติดต่อกันยาว ๆ ขึ้นอยู่กับรูปร่างของทางเดินเสียง

Even our closest ancestors, the Neanderthals and Denisovans,

แม้แต่บรรพบุรุษที่ใกล้กับเรามากที่สุด อย่างนีแอนเดอทัล และเดนิโซแวน

had vocal tracts that were not optimal,

ก็ไม่ได้มีทางเดินเสียงที่เหมาะแก่การพูด

though they likely had some vocal capacity,

พวกเขาจึงมีเสียงพูดที่จำกัด

and possibly even language.

และรวมถึงการใช้ภาษาได้อย่างจำกัดด้วย

Only in humans is the vocal tract optimal.

มีเพียงมนุษย์เท่านั้น ที่มีทางเดินเสียงที่ดีที่สุด

Spoken words free the hands for activities such as tool use and transport.

การพูดทำให้เราสามารถใช้มือเพื่อทำสิ่งต่าง ๆ เช่น ใช้เครื่องมือ และขนสิ่งของ

So it may have been the emergence of speech,

ดังนั้นอาจเป็นเพราะการเกิดขึ้นของการพูด

not of language itself, that led to the dominance of our species.

ไม่ใช่ตัวภาษาเอง ที่ทำให้สปีชีส์ของเรา ขึ้นมามีอำนาจ

Language is so intimately tied to complex thought, perception, and motor functions

ภาษานั้นเกี่ยวข้องอย่างลึกซึ้ง กับความคิดที่ซับซ้อน การรับรู้ การเคลื่อนไหว

that it’s difficult to untangle its biological origins.

ซึ่งยากที่จะแยกออกจากจุดกำเนิดทางชีววิทยา

Some of the biggest mysteries remain:

แต่ก็ยังมีสิ่งที่ลึกลับที่สุดอยู่

to what extent did language as a capacity shape humanity,

ความสามารถทางภาษาหล่อหลอม ความเป็นมนุษย์มากแค่ไหน

and to what extent did humanity shape language?

และความเป็นมนุษย์ มีผลต่อรูปแบบของภาษาแค่ไหน

What came first, the vast number of possible scenarios we can envisage,

อะไรมาก่อน ระหว่างภาพที่เป็นไปได้จำนวนมาก ที่เราสามารถจินตนาการได้

or our ability to share them?

กับความสามารถของเรา ในการแบ่งปันสิ่งเหล่านั้น