Evolution’s great mystery - Michael Corballis

Translator: Morteza Mousavi Reviewer: Sadegh Zabihi

In the 1980s, a bonobo named Kanzi

در دهه ۱۹۸۰، یک بونوبو به نام کانزی

learned to communicate with humans to an unprecedented extent—

یاد گرفت تا با انسان‌ها درحد بی‌سابقه‌ای ارتباط برقرار کند

not through speech or gestures,

نه از طریق گفتار یا رفتار،

but using a keyboard of abstract symbols representing objects and actions.

بلکه با استفاده از کیبوردی از نمادهای انتزاعی به نمایندگی اشیا و افعال.

By pointing to several of these in order, he created sequences to make requests,

اگر بخواهیم چند تا از آن را نام ببریم، او از ترتیبی برای درخواست دادن استفاده کرد،

answer verbal questions from human researchers,

به سوالات کلامی محققان انسانی جواب داد،

and refer to objects that weren’t physically present.

و به وسایلی که به صورت فیزیکی در آنجا نبودند اشاره کرد.

Kanzi’s exploits ignited immediate controversy over one question:

رفتار کانزی بلافاصله بحثی را راجع به یک سوال ایجاد کرد:

had Kanzi learned language?

آیا کانزی زبان یاد گرفته است؟

What we call language is something more specific than communication.

چیزی که ما آن را زبان می‌نامیم چیزی خاص‌تر از ارتباط برقرار کردن است.

Language is about sharing what’s in our minds:

زبان مربوط به اشتراک‌گذاری چیزهایی است که در ذهن ما قرار دارد:

stories, opinions, questions, the past or future,

داستان‌ها، عقاید، سوالات، گذشته یا آینده،

imagined times or places, ideas.

زمان‌ها و مکان‌های خیالی، ایده‌ها.

It is fundamentally open-ended,

زبان اساسا بی‌انتها است،

and can be used to say an unlimited number of things.

و می‌تواند برای گفتن بی‌نهایت چیز استفاده شود.

Many researchers are convinced that only humans have language,

بسیاری از محققان معتقدند که تنها انسان زبان دارد،

that the calls and gestures other species use to communicate are not language.

و تماس‌ها و حرکاتی که گونه‌های دیگر برای ارتباط استفاده می‌کنند زبان نیست.

Each of these calls and gestures generally corresponds to a specific message,

هر یک از این تماس‎ها و حرکات به‌طورکلی با یک پیام خاص

for a limited total number of messages

از تعداد محدودی از پیام‌ها

that aren’t combined into more complex ideas.

که با ایده پیچیده‌‌تر ترکیب نمی‌شوند مطابقت دارد.

For example, a monkey species might have a specific warning call

برای مثال،یک گونه میمون ممکن است یک صدای مخصوص برای هشداردادن

that corresponds to a particular predator, like a snake—

درباره یک شکارچی خاص مانند مار داشته باشد.

but with language, there are countless ways to say “watch out for the snake.”

اما با زبان، راه‌های بیشماری برای گفتن «مراقب مار باشید» وجود دارد.

So far no animal communication seems to have the open-endedness

به نظر می‌رسد هیچ حیوانی ارتباطی

مانند ارتباط بی‌پایان انسان ندارد.

of human language.

We don’t know for sure what’s going on in animals’ heads,

ما نمی‌دانیم دقیقا در ذهن حیوانات چی می‌گذرد،

and it's possible this definition of language,

و ممکن است تعریف ما از زبان

or our ways of measuring it, don’t apply to them.

یا روش اندازه‌گیری آن برای آن‌ها کارساز نباشد.

But as far as we know, only humans have language.

اما تاجایی که می‌دانیم، تنها انسان‌ها زبان دارند.

And while humans speak around 7,000 distinct languages,

و وقتی که انسان ها با بیش از ۷٫۰۰۰ زبان صحبت می‌کنند،

any child can learn any language,

هر بچه ای می‌تواند هر زبانی را یاد بگیرد،

indicating that the biological machinery underlying language

نشان می‌دهد که سازوکار بیولوژیکی زبان،

is common to all of us.

در همه ما مشترک است.

So what does language mean for humanity?

پس، زبان برای بشریت چه معنایی دارد؟

What does it allow us to do, and how did we come to have it?

به ما اجازه می‌دهد چه کارهایی را انجام دهیم، و چگونه آن را بدست آوردیم؟

Exactly when we acquired this capacity is still an open question.

دقیقا اینکه چه زمانی آن را بدست آوردیم یک سوال باز است.

Chimps and bonobos are our closest living relatives,

شامپانزه‌ها و بونوبوها نزدیک ترین خویشاوندان زنده ما هستند،

but the lineage leading to humans split from the other great apes

اما نسلی که انسان از دیگر میمون‌های بزرگ جدا می‌شود

more than four million years ago.

برای بیش از چهار میلیون سال پیش است.

In between, there were many species— all of them now extinct,

دراین‌بین،گونه‌های بسیاری وجود دارند که اکنون همه آن‌ها منقرض شده‌اند،

which makes it very difficult to know if they had language or anything like it.

که بسیار سخت است بدانیم که آیا آن‌ها زبان یا چیزی مثل آن داشتند.

Great apes give one potential clue to the origins of language, though:

میمون‌های بزرگ یک سرنخ بالقوه درباره زبان به ما می‌دهند:

it may have started as gesture rather than speech.

زبان ممکن است از اشاره به جای گفتار شروع شده باشد.

Great apes gesture to each other in the wild much more freely

اشارات میمون‌های بزرگ با یکدیگر در طبیعت

بسیار آزادانه‌تر از صداهایشان است.

than they vocalize.

Language may have begun to take shape during the Pleistocene,

ممکن است زبان در دوره پلیستوسن شکل گرفته باشد،

2 to 3 million years ago, with the emergence of the genus Homo

۲ تا ۳ میلیون سال پیش، با ظهور سرده هومو

that eventually gave rise to our own species, homo sapiens.

که سرانجام باعث ظهور گونه ما، هومو ساپینس شد.

Brain size tripled, and bipedalism freed the hands for communication.

اندازه مغز سه برابر شد و دوپایی شدن دست‌ها را برای ارتباط آزاد کرد.

There may have been a transition from gestural communication

ممکن است یک تحول از ارتباط حرکتی

to gestural language—

به زبان حرکتی،

from pointing to objects and pantomiming actions—

از اشاره به یک شئ و حرکات پانتومیم

to more efficient, abstract signing.

به حرکاتی کارامدتر و علامت های انتزاعی رخ داده باشد.

The abstraction of gestural communication would have removed the need for visuals,

انتزاع ارتباط حرکتی نیاز به چیزهای بصری را برطرف می‌کرد،

setting the stage for a transition to spoken language.

و پایه تحول زبان گفتاری را ایجاد می‌کرد.

That transition would have likely come later, though.

با اینکه، تحول ممکن است دیرتر اتفاق افتاده باشد.

Articulate speech depends on a vocal tract of a particular shape.

گفتار نیازمند شکل خاصی از دستگاه صوتی است.

Even our closest ancestors, the Neanderthals and Denisovans,

حتی نزدیک ترین نیاکان ما، نئاندرتال‌ها و دنیسوها

had vocal tracts that were not optimal,

دستگاه صوتی بهینه نداشتند،

though they likely had some vocal capacity,

هرچند احتمالا توانایی صوتی

and possibly even language.

و حتی زبان برخوردار بودند.

Only in humans is the vocal tract optimal.

تنها در انسانها دستگاه صوتی بهینه است.

Spoken words free the hands for activities such as tool use and transport.

کلمات گفتاری دست‌ها را برای فعالیت‌هایی مانند حمل ابزار و حمل و نقل آزاد می‌کند.

So it may have been the emergence of speech,

پس ممکن است ظهور گفتار

not of language itself, that led to the dominance of our species.

نه خود زبان باعث سلطه گونه ما شده باشد.

Language is so intimately tied to complex thought, perception, and motor functions

زبان کاملا با تفکر، ادراک و عملکردهای حرکتی گره خورده است

that it’s difficult to untangle its biological origins.

که جداسازی ریشه‌های زیستی آن را دشوار می‌سازد.

Some of the biggest mysteries remain:

برخی از بزرگترین رازها هنوز باقی مانده است:

to what extent did language as a capacity shape humanity,

تا چه اندازه زبان توانایی‌های بشر را شکل داده است

and to what extent did humanity shape language?

و بشریت تا چه اندازه زبان را شکل داده است؟

What came first, the vast number of possible scenarios we can envisage,

اولین چیزی که آمد، تعداد زیادی سناریو ممکن بود که می‌توانستیم تجسم کنیم

or our ability to share them?

یا توانایی ما در انتقال آنها؟