What is imposter syndrome and how can you combat it? - Elizabeth Cox

Translator: Kanyanut Wattanalaowit

Even after writing eleven books and winning several prestigious awards,

แม้ว่าจะเขียนหนังสือจบ 11 เล่ม และชนะรางวัลอันทรงเกียรติหลายรางวัล

Maya Angelou couldn’t escape the nagging doubt

มายา แองเจลู ก็ไม่สามารถ คลายความสงสัยข้องใจ

that she hadn’t really earned her accomplishments.

ว่าจริงๆ แล้ว เธอไม่ควรได้รับความสำเร็จนั้น

Albert Einstein experienced something similar:

อัลเบิร์ต ไอน์สไตล์ ก็ประสบกับสิ่งเหล่านี้ไม่ต่างกัน

he described himself as an “involuntary swindler”

เขาได้ให้คำจำกัดความตัวเอง ว่าเป็น "นักหลอกลวงที่ไม่ได้ตั้งใจ"

whose work didn’t deserve as much attention as it had received.

งานของเขาไม่ควรจะได้รับ ความสนใจมากขนาดนั้น

Accomplishments at the level of Angelou’s or Einstein’s are rare,

ความสำเร็จของ แองเจลู หรือ ไอน์สไตน์ จัดอยู่ในระดับที่หายาก

but their feeling of fraudulence is extremely common.

แต่ความรู้สึกว่าพวกเขาหลอกลวงผู้อื่น ถือเป็นเรื่องที่พบได้ทั่วไป

Why can’t so many of us shake feelings

ทำไมเราถึงไม่สามารถขจัดความรู้สึก

that we haven’t earned our accomplishments,

ที่ว่าพวกเราไม่ควรได้รับ ความสำเร็จที่เราได้มา

or that our ideas and skills aren’t worthy of others’ attention?

หรือว่าความคิดและทักษะของพวกเรา ไม่ได้มีคุณค่ามากพอที่คนอื่นๆ จะสนใจ

Psychologist Pauline Rose Clance was the first to study

พอลลีน โรส แคลนส์ เป็นนักจิตวิทยาคนแรก ที่ทำการศึกษาเรื่อง

this unwarranted sense of insecurity.

ความรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองที่ดูไร้เหตุผล

In her work as a therapist,

จากงานของเธอในฐานะนักบำบัด

she noticed many of her undergraduate patients shared a concern:

เธอสังเกตเห็นคนไข้นักศึกษาปริญญาตรี มีความกังวลคล้ายกัน:

though they had high grades,

แม้ว่าพวกเขาจะได้เกรดสูง

they didn’t believe they deserved their spots at the university.

แต่พวกเขากลับไม่เชื่อว่า ควรได้รับเลือกเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย

Some even believed their acceptance had been an admissions error.

บางคนถึงกับเชื่อว่าที่ได้รับเข้าเรียน เป็นเพราะความผิดพลาดตอนสมัคร

While Clance knew these fears were unfounded,

ขณะที่แคลนส์พบว่าความกลัวนี้ไม่มีมูลเหตุ

she could also remember feeling the exact same way in graduate school.

เธอเองก็จำได้ว่ารู้สึกแบบเดียวกัน ตอนเรียนบัณฑิตวิทยาลัย

She and her patients experienced something that goes by a number of names--

เธอและคนไข้ของเธอต่างก็ประสบ กับสิ่งที่มีชื่อเรียกต่างๆ มากมาย--

imposter phenomenon,

ภาวะอิมโพสเตอร์

imposter experience,

ประสบการณ์อิมโพสเตอร์

and imposter syndrome.

และอาการอิมโพสเตอร์

Together with colleague Suzanne Imes,

แคลนส์และผู้ร่วมงานชื่อ ซูแซนน์ ไอมส์

Clance first studied imposterism in female college students and faculty.

ได้เริ่มศึกษาเกี่ยวกับอาการอิมโพสเตอร์ ในหมู่นักศึกษาหญิงที่วิทยาลัยและคณะ

Their work established pervasive feelings of fraudulence in this group.

การศึกษาของพวกเขาได้ค้นพบความรู้สึกหลอกลวง ที่แพร่หลายในคนกลุ่มนี้

Since that first study,

จากการศึกษาครั้งแรก

the same thing has been established across gender,

ต่อมาก็ได้ขยายการศึกษาไปในทุกๆ เพศ

race,

ทุกชาติพันธ์ุ

age,

ทุกวัย

and a huge range of occupations,

และในหลายหลายอาชีพ

though it may be more prevalent and disproportionately affect

แม้ว่าจะพบได้อย่างแพร่หลาย และส่งผลกระทบอย่างไม่สมส่วน

the experiences of underrepresented or disadvantaged groups.

ต่อประสบการณ์ของชนกลุ่มน้อย หรือกลุ่มคนด้อยโอกาสมากกว่า

To call it a syndrome is to downplay how universal it is.

หากเรียกว่าเป็นอาการของโรคโรคหนึ่ง ก็จะยิ่งไปลดความสำคัญว่าใคร ๆ ก็เป็นกัน

It's not a disease or an abnormality,

มันไม่ใช่โรคหรือความผิดปกติ

and it isn’t necessarily tied to depression,

และมันไม่ได้จำต้องเกี่ยวพันกับ โรคซึมเศร้า

anxiety,

ความวิตกกังวล

or self-esteem.

หรือความภาคภูมิใจในตนเอง

Where do these feelings of fraudulence come from?

ความรู้สึกว่ากำลังหลอกลวงผู้อื่นนี้ มาจากไหนกัน?

People who are highly skilled or accomplished

คนที่มีทักษะสูงหรือประสบความสำเร็จ

tend to think others are just as skilled.

มีแนวโน้มที่จะคิดว่ามันเป็นแค่ทักษะ

This can spiral into feelings that they don’t deserve accolades

ซึ่งส่งผลต่อความรู้สึกแย่ ที่ว่าพวกเขาไม่ควรได้รับรางวัล

and opportunities over other people.

และโอกาสมากกว่าคนอื่นๆ

And as Angelou and Einstein experienced,

เหมือนดังที่ แองเจลลู และ ไอน์สไตน์ ประสบ

there’s often no threshold of accomplishment

การประสบความสำเร็จซึ่งไม่มีเกณฑ์วัดตายตัว

that puts these feelings to rest.

ทำให้เกิดความรู้สึกเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง

Feelings of imposterism aren’t restricted to highly skilled individuals, either.

ความรู้สึกของผู้ที่มีภาวะอิมโพสเตอร์ ไม่ได้ถูกจำกัดอยู่แค่ผู้มีทักษะสูงเช่นกัน

Everyone is susceptible to a phenomenon known as pluralistic ignorance,

ทุกๆ คนต่างอ่อนไหวต่อภาวะที่เรียกว่า พฤติกรรมการเมินเฉยร่วมกัน

where we each doubt ourselves privately,

ที่พวกเราต่างสงสัยตัวเราเองอยู่เงียบๆ

but believe we’re alone in thinking that way

ขณะที่เราก็เชื่อว่ามีแค่เราที่คิดแบบนี้

because no one else voices their doubts.

นั่นก็เพราะไม่มีใครพูดถึงความสงสัยนี้ออกมา

Since it’s tough to really know how hard our peers work,

เนื่องจากเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจจริงๆ ว่างานของเพื่อนๆ เรามันยากแค่ไหน

how difficult they find certain tasks,

ความลำบากที่พวกเขาประสบกับงานบางอย่าง

or how much they doubt themselves,

หรือพวกเขาสงสัยในตัวเองมากน้อยเพียงใด

there’s no easy way to dismiss feelings that we’re less capable

มันไม่ง่ายที่จะลบความรู้สึกที่ว่า พวกเรามีความสามารถด้อยกว่า

than the people around us.

คนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัวเรา

Intense feelings of imposterism

ภาวะอิมโพสเตอร์ที่แรงกล้านี้

can prevent people from sharing their great ideas

อาจเป็นอุปสรรคต่อการ แบ่งปันความคิดที่ยอดเยี่ยม

or applying for jobs and programs where they’d excel.

หรือการสมัครงาน และแผนการใดๆ ที่พวกเขาสันทัด

At least so far,

อย่างน้อย จนถึงตอนนี้

the most surefire way to combat imposter syndrome

วิธีที่แน่นอนที่สุดในการต่อกร กับภาวะอิมโพสเตอร์

is to talk about it.

คือการพูดถึงมัน

Many people suffering from imposter syndrome

คนมากมายที่ทนทุกข์กับอาการอิมโพสเตอร์

are afraid that if they ask about their performance,

จะกลัวว่าถ้าหากถูกถามถึงผลการดำเนินงาน

their fears will be confirmed.

สิ่งที่กลัวก็จะเป็นจริง

And even when they receive positive feedback,

และแม้ว่าจะได้รับการตอบรับที่ดี

it often fails to ease feelings of fraudulence.

มันก็ไม่อาจบรรเทาความรู้สึกหลอกลวงได้

But on the other hand,

แต่ในทางกลับกัน

hearing that an advisor or mentor has experienced feelings of imposterism

การได้ยินว่าที่ปรึกษาหรือผู้แนะนำ เคยประสบกับความรู้สึกจากภาวะอิมโพสเตอร์

can help relieve those feelings.

อาจช่วยบรรเทาความรู้สึกเหล่านั้น

The same goes for peers.

เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ของพวกเขา

Even simply finding out there’s a term for these feelings

การพบเงื่อนไขที่ส่งผลต่อความรู้สึกเหล่านี้

can be an incredible relief.

อาจทำให้เกิดความโล่งใจอย่างไม่น่าเชื่อ

Once you’re aware of the phenomenon,

เมื่อคุณตระหนักถึงภาวะนี้แล้ว

you can combat your own imposter syndrome

คุณสามารถต่อกรกับอาการอิมโพสเตอร์ที่คุณมี

by collecting and revisiting positive feedback.

ด้วยการรวบรวมและย้อนดูข้อเสนอแนะในเชิงบวก

One scientist who kept blaming herself for problems in her lab

นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งที่คอยโทษตัวเอง เมื่อเกิดปัญหาในห้องทดลอง

started to document the causes every time something went wrong.

เริ่มบันทึกสาเหตุทุกครั้ง ที่มีบางอย่างผิดปกติ

Eventually, she realized most of the problems

ในท้ายที่สุด เธอก็ตระหนักได้ว่า ปัญหาส่วนใหญ่

came from equipment failure,

เกิดจากอุปกรณ์ขัดข้อง

and came to recognize her own competence.

และกลับมาเห็นคุณค่าความสามารถของตัวเอง

We may never be able to banish these feelings entirely,

เราอาจไม่สามารถขจัดความรู้สึกเหล่านี้ ให้หมดไปโดยสิ้นเชิง

but we can have open conversations about academic or professional challenges.

แต่เราสามารถพูดคุยถึงเรื่องความท้าทาย ในเชิงวิชาการหรือทางวิชาชีพอย่างเปิดเผย

With increasing awareness of how common these experiences are,

ด้วยการตระหนักว่า ประสบการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นได้ทั่วไป

perhaps we can feel freer to be frank about our feelings

บางทีพวกเราอาจจะรู้สึกสบายใจมากขึ้น ที่จะซื่อตรงต่อความรู้สึกของตนเอง

and build confidence in some simple truths:

และการสร้างความเชื่อมั่นในความจริงบางอย่าง

you have talent,

คุณมีพรสวรรค์

you are capable,

คุณทำได้

and you belong.

และคูณก็คู่ควร