What is imposter syndrome and how can you combat it? - Elizabeth Cox

Translator: marziye faraji Reviewer: Masoud Motamedifar

Even after writing eleven books and winning several prestigious awards,

حتی بعد از نوشتن یازده کتاب و بردن چندین جایزه معتبر،

Maya Angelou couldn’t escape the nagging doubt

مایا آنجلو نتوانست از این تردید آزاردهنده فرار کند

that she hadn’t really earned her accomplishments.

که او واقعا دستاوردهایش را بدست‌نیاورده بود.

Albert Einstein experienced something similar:

آلبرت انیشتین هم چیز مشابهی را تجربه کرد:

he described himself as an “involuntary swindler”

او خودش را به عنوان «کلاهبرداری غیر عمدی» توصیف می‌کرد

whose work didn’t deserve as much attention as it had received.

که کارهایش لایق آن همه توجهی که جلب کرده بود نبود.

Accomplishments at the level of Angelou’s or Einstein’s are rare,

دستاورهای درحد انیشتین و آنجلو نادر هستند،

but their feeling of fraudulence is extremely common.

اما احساس کلاهبرداربودن آنها بسیار شایع است.

Why can’t so many of us shake feelings

چرا ما نمی‌توانیم خودمان را از دست احساسی

that we haven’t earned our accomplishments,

که ما واقعا دستاوردهایمان را کسب نکرده‌ایم،

or that our ideas and skills aren’t worthy of others’ attention?

یا اینکه ایده‌ها و مهارت‌های ما لایق توجه دیگران نیستند رها کنیم؟

Psychologist Pauline Rose Clance was the first to study

روانشناس پائولین رز کلنس نفر اولی بود که

this unwarranted sense of insecurity.

این احساس ناامنی توجیه‌‌نشده را بررسی کرد.

In her work as a therapist,

در کارش به عنوان یک درمانگر،

she noticed many of her undergraduate patients shared a concern:

دریافت که بسیاری از بیماران دانشجویش نگرانی مشابهی داشتند:

though they had high grades,

اگرچه نمره‌های بالایی داشتند،

they didn’t believe they deserved their spots at the university.

باور نداشتند که آنها لایق جایگاهشان در دانشگاه هستند.

Some even believed their acceptance had been an admissions error.

حتی بعضی از آنها باور داشتند که قبولیشان اشتباه پذیرش بوده‌ است.

While Clance knew these fears were unfounded,

با اینکه کلنس می‌دانست این ترس‌ها بی‌اساس‌اند،

she could also remember feeling the exact same way in graduate school.

او همچنین احساس بسیار مشابهی را در مدرسه تحصیلات تکمیلی به یاد آورد.

She and her patients experienced something that goes by a number of names--

او و بیمارانش چیزی را تجربه کرده بودند که به اسامی مختلفی شناخته می‌شود--

imposter phenomenon,

پدیده فریبکار،

imposter experience,

تجربه فریبکار،

and imposter syndrome.

و سندرم فریبکار.

Together with colleague Suzanne Imes,

همراه همکارش سوزان آمس

Clance first studied imposterism in female college students and faculty.

کلنس ابتدا احساس فریبکاری را در دانشجویان زن کالج و دانشکده مطالعه کرد.

Their work established pervasive feelings of fraudulence in this group.

تحقیق آنها بر اساس احساس کلاهبرداری فراگیردر این گروه بنا نهاده شد.

Since that first study,

بعد از مطالعه اول،

the same thing has been established across gender,

کار مشابهی در تمام جنس‌ها،

race,

نژادها،

age,

سن‌ها،

and a huge range of occupations,

و بسیاری از مشاغل انجام شد،

though it may be more prevalent and disproportionately affect

اگرچه ممکن است شایع‌تر باشد و بسیار

the experiences of underrepresented or disadvantaged groups.

از تجربه‌های گروه‌های غایب و محروم تاثیر بپذیرد.

To call it a syndrome is to downplay how universal it is.

به این علت که سندرم نامیده می‌شود گستردگی جهانی آن کوچک شمرده می‌شود.

It's not a disease or an abnormality,

این یک بیماری و یا ناهنجاری نیست،

and it isn’t necessarily tied to depression,

و لزوما به افسردگی،

anxiety,

اضطراب،

or self-esteem.

یا عزت‌نفس مربوط نیست.

Where do these feelings of fraudulence come from?

این احساسات کلاهبرداری از کجا منشأ می‌گیرد؟

People who are highly skilled or accomplished

افرادی که بسیار با مهارت و یا پردستاورد هستند

tend to think others are just as skilled.

فکرمی‌کنند دیگران هم همان قدر ماهرند.

This can spiral into feelings that they don’t deserve accolades

این می‌تواند به احساسی منجر شود که آنها لایق تشویق

and opportunities over other people.

و فرصت‌های بیشتر از افراد دیگر نیستند.

And as Angelou and Einstein experienced,

و به عنوان آنجلو و انیشتن،

there’s often no threshold of accomplishment

معمولا هیچ مرزی از دستاورد وجود ندارد

that puts these feelings to rest.

که این احساسات را متوقف کند.

Feelings of imposterism aren’t restricted to highly skilled individuals, either.

احساس فریبکاری به افراد بسیار ماهر هم محدود نمی‌شود.

Everyone is susceptible to a phenomenon known as pluralistic ignorance,

هر کسی مستعد پدیده‌ای که بی‌خبری چندگانه نامیده می‌شود است،

where we each doubt ourselves privately,

جایی که هر یک ازما در خلوت به خود شک داریم،

but believe we’re alone in thinking that way

اما معتقدیم که در این نوع نگرش تنها هستیم

because no one else voices their doubts.

چون هیچ کس دیگری صدای شک‌هایشان را نمی‌شنود.

Since it’s tough to really know how hard our peers work,

به این علت بسیار مشکل است تا متوجه شویم چه قدر کارهای همتایانمان سخت است،

how difficult they find certain tasks,

وظایف خاص چقدر برای آنها سخت است،

or how much they doubt themselves,

یا آنها چه قدر به خودشان شک دارند،

there’s no easy way to dismiss feelings that we’re less capable

هیچ میانبری وجود ندارد تا احساس این که ما از افراد اطراف خود

than the people around us.

کمتر شایسته هستیم کنار گذاشته شود.

Intense feelings of imposterism

احساس شدید فریبکاری می‌تواند

can prevent people from sharing their great ideas

مانع شود که افراد افکار بزرگشان را اشتراک بگذارند

or applying for jobs and programs where they’d excel.

یا برای شغل‌‌ها و برنامه‌هایی که برای آنها برتری دارند درخواست بدهند.

At least so far,

حداقل تا الان،

the most surefire way to combat imposter syndrome

مطمئن‌ترین روش برای مبارزه با سندرم فریبکار

is to talk about it.

این است که درباره‌ی آن صحبت کنیم

Many people suffering from imposter syndrome

خیلی‌ها که از سندرم فریبکار رنج می‌برند

are afraid that if they ask about their performance,

می‌ترسند اگر در مورد عملکردشان سوال شود،

their fears will be confirmed.

ترس‌های آنها درست از کاردر بیاید.

And even when they receive positive feedback,

حتی زمانی که بازخورد مثبت دریافت می‌کنند،

it often fails to ease feelings of fraudulence.

پاک کردن احساس حقه‌بازی معمولا به شکست منجر می‌شود.

But on the other hand,

اما از طرف دیگر،

hearing that an advisor or mentor has experienced feelings of imposterism

شنیدن اینکه یک مشاور یا مربی احساسات فریب‌کاری را تجربه کرده است

can help relieve those feelings.

کمک می‌کند آن احساسات تسلی یابند.

The same goes for peers.

برای همتاها نیز به همین شکل است.

Even simply finding out there’s a term for these feelings

حتی بسادگی فهمیدن اینکه واژه‌ای برای این احساسات است

can be an incredible relief.

می‌تواند تسکینی فوق العاده باشد.

Once you’re aware of the phenomenon,

زمانی که از پدیده آگاه می‌شوید،

you can combat your own imposter syndrome

می‌توانید با سندرم فریب‌کار خود مقابله کنید

by collecting and revisiting positive feedback.

با جمع آوری و توجه دوباره به بازخوردهای مثبت.

One scientist who kept blaming herself for problems in her lab

دانشمندی که دائم خود را برای اشتباهات در آزمایشگاهش سرزنش می‌کرد

started to document the causes every time something went wrong.

شروع به جمع‌آوری علل اینکه هر زمانی که چیزی اشتباه می‌شد کرد.

Eventually, she realized most of the problems

نهایتا، او متوجه شد که بیشتر اشتباهات

came from equipment failure,

از خرابی تجهیزات حاصل می‌شدند،

and came to recognize her own competence.

و متوجه شایستگی خود شد.

We may never be able to banish these feelings entirely,

ما هیچ وقت قادر به دور کردن این احساسات به طور کامل نیستیم،

but we can have open conversations about academic or professional challenges.

ولی می‌توانیم مکالمه‌های روشنی درباره‌ی چالش‌های آکادمیک یا تخصصی داشته باشیم.

With increasing awareness of how common these experiences are,

با افزایش آگاهی اینکه چقدر این تجربیات شایع‌اند،

perhaps we can feel freer to be frank about our feelings

شاید می‌توانیم احساس راحتتری در مورد رک بودن با احساساتمان داشته باشیم

and build confidence in some simple truths:

و با چند حقیقت ساده اعتماد را ایجاد کنیم:

you have talent,

تو با استعدادی،

you are capable,

تو توانمند هستی،

and you belong.

و تو تعلق داری.