Are all of your memories real? - Daniel L. Schacter

Translator: Tanat Chinkijkarn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In a study in the 1990s,

จากการศึกษาในปี 1990

participants recalled getting lost in a shopping mall as children.

ผู้เข้าร่วมถูกทำให้นึกถึงช่วงเวลา ในวัยเด็กตอนที่พลัดหลงในห้างสรรพสินค้า

Some shared these memories in vivid detail—

บางคนสามารถเล่าได้อย่างชัดเจน

one even remembered that the old man who rescued him

บางคนจำได้แม้กระทั่ง ว่ามีชายชราที่มาช่วยเหลือเขานั้น

was wearing a flannel shirt.

สวมเสื้อสักหลาด

But none of these people had actually gotten lost in a mall.

แต่จริง ๆ แล้วไม่มีใครเลยที่ เคยหลงในห้างสรรพสินค้าจริง ๆ

They produced these false memories

พวกเขาสร้างความทรงจำผิด ๆ

when the psychologists conducting the study told them they’d gotten lost,

เมื่อนักจิตวิทยาที่ศึกษาเรื่องนี้ บอกพวกเขาว่าพวกเขาเคยหลง

and although they might not remember the incident,

และถึงแม้ว่าพวกเขา จะไม่สามารถจำเหตุการณ์พลัดหลงนั้นได้

their parents had confirmed it.

แต่ครอบครัวของพวกเขา ก็ช่วยยืนยันอีกเสียงหนึ่ง

And it wasn’t just one or two people who thought they remembered getting lost—

และมันไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองคน ที่คิดว่าจำได้ว่าตนเคยพลัดหลง

a quarter of the participants did.

แต่เป็นจำนวนหนึ่งในสี่ ของพวกเข้าร่วมเลยต่างหาก

These findings may sound unbelievable,

การค้นพบนี้อาจจะฟังดูเหลือเชื่อ

but they actually reflect a very common experience.

แต่มันค่อนข้างสะท้อน ถึงความเป็นจริงพื้นฐานที่ว่า

Our memories are sometimes unreliable.

ความทรงจำของเรานั้น ในบางครั้งเชื่อถือไม่ได้

And though we still don’t know precisely what causes this fallibility

แต่ถึงอย่างนั้นพวกเรายังคง ไม่รู้อย่างแน่ชัดว่าอะไรทำให้มันแย่ลง

on a neurological level,

ในทางประสาทวิทยา

research has highlighted some of the most common ways our memories

งานวิจัยได้ชี้ชัดว่า บางส่วนของความทรงจำของเรานั้น

diverge from what actually happened.

แตกต่างไปจากสิ่งที่เคยเกิดขึ้นจริง

The mall study highlights how we can incorporate information

งานศึกษาเรื่องห้างสรรพสินค้าแสดง ให้เห็นว่าเราสามารถประมวลผลข้อมูลผิด ๆ

from outside sources,

จากปัจจัยภายนอก

like other people or the news,

เช่น คนอื่น ๆ หรือข่าวสารต่าง ๆ

into our personal recollections without realizing it.

มารวมเข้ากับความ ทรงจำของเราโดยไม่รู้ตัว

This kind of suggestibility is just one influence on our memories.

ซึ่งข้อสังเกตุนี้เป็นเพียงแค่ตัวอย่างหนึ่ง ที่ส่งผลต่อความทรงจำของเรา

Take another study,

ในอีกการศึกษาหนึ่ง

in which researchers briefly showed a random collection of photographs

ที่ซึ่งผู้ศึกษานั้นได้แสดงให้เห็น โดยแสดงภาพถ่ายแบบสุ่ม

to a group of participants,

ให้กลุ่มศึกษา

including images of a university campus none of them had ever visited.

โดยในรูปเหล่านั้นมีรูปถ่ายมหาวิทยาลัย ที่พวกเขาไม่เคยไปเลยซักครั้ง

When shown the images three weeks later,

สามสัปดาห์ต่อมา

a majority of participants said that they had probably or definitely

ผู้เข้าร่วมส่วนใหญ่ในกลุ่มศึกษา บอกว่าพวกเขาอาจจะหรือค่อนข้างมั่นใจ

visited the campus in the past.

เคยมีโอกาสได้ไปที่มหาวิทยาลัยนั้น ในอดีต

The participants misattributed information from one context— an image they’d seen—

ผู้เข้าร่วมนั้นเกิดข้อมูลที่ผิดเพี้ยน จากเพียงภาพถ่ายที่พวกเขาเคยเห็น

onto another— a memory of something they believed they actually experienced.

ไปสู่ความทรงจำที่ พวกเขาเชื่อว่ามันเคยเกิดขึ้นจริง ๆ

In another experiment, people were shown an image of a magnifying glass,

ในการทดลองหนึ่ง ผู้ทดลอง ได้ถูกแสดงภาพของแว่นขยาย

and then told to imagine a lollipop.

และถูกบอกให้จินตนาการ ถึงภาพของอมยิ้ม

They frequently recalled that they saw the magnifying glass and the lollipop.

พวกเขามักจะคิดว่าเขาเคยเห็น ทั้งแว่นขยายและอมยิ้มจริง ๆ

They struggled to link the objects to the correct context—

พวกเขาต้องพยายามที่จะเชื่อมโยง วัตถุนั้นเพื่อให้ได้ข้อมูลที่ถูกต้อง

whether they actually saw them, or simply imagined them.

ไม่ว่าพวกเขาจะเคยเห็นมันจริง ๆ หรือแค่เพียงจินตนาการถึงมันก็ตาม

Another study, where a psychologist questioned over 2,000 people

มีอีกการศึกษาหนึ่งที่นักจิตวิทยาถาม คำถามกับผู้เข้าร่วมกว่า 2,000 คน

on their views about the legalization of marijuana,

เกี่ยวกับความเห็นถึงการ ทำให้กัญชาถูกกฎหมาย

highlights yet another kind of influence on memory.

ซึ่งงานนี้แสดงให้เห็นถึงอีก ปัจจัยหนึ่งที่มีอิทธิพลต่อความทรงจำ

Participants answered questions in 1973 and 1982.

ผู้เข้าร่วมตอบคำถามที่มีทั้ง ปี 1973 และปี 1982

Those who said they had supported marijuana legalization in 1973,

กลุ่มของพวกที่กล่าวว่าพวกเขา สนับสนุนกัญชาให้ถูกกฎหมายในปี 1973 นั้น

but reported they were against it in 1982,

แต่มีรายงานบอกว่าที่จริงพวกเขา นั้นได้คัดค้านกฎหมายนี้ในปี 1982

were more likely to recall that they were actually against legalization in 1973—

พวกเขามีแนวโน้มที่จะระลึกได้ว่าพวกเขา ต่อต้านการทำให้ถูกกฎหมายจริง ๆ ในปี 1973

bringing their old views in line with their current ones.

ซึ่งนับเป็นการนำเอาทัศนคติเดิม ๆ ต่อเรื่องหนึ่งมาเปรียบกับทัศนคติใหม่

Our current opinions, feelings, and experiences

โดยความคิดเห็น, ความรู้สึก, และประสบการณ์ของเราในปัจจุบัน

can bias our memories of how we felt in the past.

สามารถที่จะทำให้เกิดความขัดแย้ง ในด้านความรู้สึกต่อความทรงจำในอดีต

In another study,

ในอีกงานวิจัยหนึ่ง

researchers gave two groups of participants background information

ผู้วิจัยได้ทำการแบ่งผู้เข้าร่วมออก เป็นสองกลุ่มและให้ข้อมูลพื้นฐาน

on a historical war and asked them to rate the likelihood that each side would win.

เกี่ยวกับประวัติสงครามและให้ พวกเขาเหล่านั้นโหวตว่าฝ่ายไหนจะชนะ

They gave each group the same information,

ผู้วิจัยให้ข้อมูล แต่ละกลุ่มเหมือนกันทุกอย่าง

except that they only told one group who had actually won the war—

เว้นแต่ผู้วิจัยบอกว่าใคร จะชนะสงครามเพียงกับแค่หนึ่งกลุ่มเท่านั้น

the other group didn’t know the real world outcome.

โดยที่อีกกลุ่มไม่ได้รู้ ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร

In theory, both groups’ answers should be similar,

ในทางทฤษฎี คำตอบของ ทั้งสองกลุ่มนั้นควรที่จะเหมือนกัน

because the likelihood of each side winning

เพราะความน่าจะเป็น ที่แต่ละฝ่ายจะชนะนั้น

isn’t effected by who actually won—

ไม่ได้ส่งผลว่าใครจะชนะจริง ๆ

if there’s a 20% chance of thunderstorms, and a thunderstorm happens,

ถ้าบอกว่ามีโอกาสเพียง 20% ที่จะเกิด พายุฟ้าคะนองและพายุฟ้าคะนองเกิดขึ้นจริง ๆ

the chance of thunderstorms doesn’t retroactively go up to 100%.

นั่นไม่ได้ทำให้โอกาสที่จะเกิด พายุฟ้าคะนองกลายเป็น 100% ขึ้นมา

Still, the group that knew how the war ended

ถึงอย่างนั้นกลุ่มที่รู้คำตอบ ว่าสงครามจะจบอย่างไร

rated the winning side as more likely to win than the group who did not.

ได้โหวตฝ่ายที่ชนะมากกว่าฝ่ายที่ท่าทาง เหมือนจะชนะมากกว่ากลุ่มที่ไม่รู้คำตอบ

All of these fallibilities of memory can have real-world impacts.

ความผิดเพี้ยนของความทรงจำทั้งหมด สามารถที่จะส่งผลกระทบต่อโลกความเป็นจริง

If police interrogations use leading questions with eye witnesses or suspects,

ถ้าตำรวจสอบปากคำโดยใช้ คำถามชี้นำกับพยานหรือผู้ต้องสงสัย

suggestibility could result in incorrect identifications or unreliable confessions.

คำตอบที่ได้อาจจะระบุไม่ถูกต้อง หรือได้รับคำสารภาพที่ไม่น่าเชื่อถือ

Even in the absence of leading questions,

หรือแม้จะไม่ใช้คำถามชี้นำ

misattribution can lead to inaccurate eyewitness testimony.

การกล่าวอ้างหรือให้ข้อมูลผิด ๆ ของตำรวจก็ สามารถที่นำไปสู่การให้การผิด ๆ ของพยานได้

In a courtroom,

ในศาล

if a judge rules a piece of evidence inadmissible

หากผู้พิพากษากล่าวว่า หลักฐานนั้นไม่เป็นที่ยอมรับ

and tells jurors to disregard it, they may not be able to do so.

และให้คณะลูกขุนมองข้ามมันไป พวกเขาอาจจะไม่สามารถขัดอย่างนั้นได้

In a medical setting, if a patient seeks a second opinion

ในทางการแพทย์ หากคนไข้ นั้นมองหาความเห็นที่สองเพิ่มเติม

and the second physician is aware of the first one’s diagnosis,

และผู้ให้ความเห็นที่สองนั้นพะวง ถึงคำวินิจฉัยของคนแรก

that knowledge may bias their conclusion.

ซึ่งอาจก่อให้เกิดผลกระทบต่อข้อสรุปได้

Our memories are not ironclad representations of reality,

ความทรงจำนั้นไม่ได้เป็นตัวแทน ที่หนักแน่นที่จะแสดงถึงความเป็นจริง

but subjective perceptions.

แต่เป็นตัวแทนของการรับรู้ส่วนบุคคล

And there’s not necessarily anything wrong with that—

และมันก็ไม่ได้ผิดอะไร

the problems arise when we treat memory as fact,

แต่ปัญหาจะเกิดขึ้นเมื่อเราคิดว่า ความทรงจำนั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง

rather than accepting this fundamental truth

แทนที่เราจะยอมรับว่ามันเป็นสัจธรรมพื้นฐาน

about the nature of our recollections.

เกี่ยวกับธรรมชาติของความทรงจำ