Are all of your memories real? - Daniel L. Schacter

Translator: Tara Hajbabaee Reviewer: Sadegh Zabihi

In a study in the 1990s,

در یک پژوهش در دهه ۱۹۹۰،

participants recalled getting lost in a shopping mall as children.

شرکت کنندگان به یاد آوردند که در بچگی در یک مرکز خرید گم شده‌اند.

Some shared these memories in vivid detail—

برخی این خاطرات را با جزئیات واضح و دقیق به اشتراک می‌گذاشتند،

one even remembered that the old man who rescued him

یک نفر حتی به یاد‌‌‌‌‌ داشت پیرمردی که او را نجات داده بود،

was wearing a flannel shirt.

پیراهن پشمی به تن داشت.

But none of these people had actually gotten lost in a mall.

اما در واقع هیچ‌کدام از این افراد تا به حال در مرکز خرید گم نشده بودند.

They produced these false memories

آنها این خاطرات غلط را زمانی که روانشناس پژوهش

when the psychologists conducting the study told them they’d gotten lost,

به آنها گفت که در بچگی گم شده‌بودند، در ذهن خود ساختند.

and although they might not remember the incident,

و با اینکه ممکن بود آنها آن حادثه را به یاد نیاورند،

their parents had confirmed it.

والدین آنها آن را تایید کرده‌بودند.

And it wasn’t just one or two people who thought they remembered getting lost—

و فقط یک یا دو نفر نبودند که فکر می‌کردند خاطره‌ی گم شدن خود را به یاد‌ دارند،

a quarter of the participants did.

بلکه یک چهارم شرکت کنندگان اینگونه فکر می‌کردند.

These findings may sound unbelievable,

این یافته‌ها ممکن است باورنکردنی به نظر برسند،

but they actually reflect a very common experience.

اما آنها در واقع یک تجربه معمول را منعکس می‌کنند.

Our memories are sometimes unreliable.

خاطرات ما گاهی غیرقابل اعتماد هستند.

And though we still don’t know precisely what causes this fallibility

و اگرچه ما هنوز دقیقا نمی‌دانیم چه عواملی باعث این خطاپذیری می‌شود.

on a neurological level,

در سطح نورولوژیک(عصبی)

research has highlighted some of the most common ways our memories

تحقیقات برخی از رایج‌ترین راه‌های اختلاف بین خاطرات ما

diverge from what actually happened.

با واقعه‌ی اصلی را روشن کرده‌است.

The mall study highlights how we can incorporate information

پژوهش «مرکز خرید» روشن می‌کند که چگونه می‌توانیم اطلاعات به دست‌آمده

from outside sources,

از منابع خارجی،

like other people or the news,

مثل دیگران و یا اخبار را

into our personal recollections without realizing it.

با خاطرات شخصی خود ترکیب کنیم بدون آنکه متوجه شویم.

This kind of suggestibility is just one influence on our memories.

این نوع تاثیرپذیری نوعی از تاثیرپذیری است که بر روی خاطرات ما اثر می‌گذارد.

Take another study,

به پژوهش دیگری توجه کنید

in which researchers briefly showed a random collection of photographs

که در آن محققان به طور خلاصه مجموعه‌ای تصادفی از عکس‌ها را

to a group of participants,

به گروهی از شرکت کنندگان نشان می‌دهند

including images of a university campus none of them had ever visited.

که شامل عکس‌هایی از محوطه‌ی یک دانشگاه است که هیچ کدام قبلا به آنجا سر نزده‌اند.

When shown the images three weeks later,

وقتی عکس‌ها سه هفته بعد نشان داده‌شدند،

a majority of participants said that they had probably or definitely

اکثر شرکت کنندگان گفتند که احتمالا و یا قطعا

visited the campus in the past.

در گذشته به محوطه سر زده‌اند.

The participants misattributed information from one context— an image they’d seen—

شرکت کنندگان اطلاعات را از یک زمینه - عکسی که دیده‌اند -

onto another— a memory of something they believed they actually experienced.

به زمینه‌ی دیگر - خاطره‌ای که باور دارند واقعا تجربه کرده‌اند به اشتباه نسبت دادند.

In another experiment, people were shown an image of a magnifying glass,

در آزمایشی دیگر، به افراد عکسی از یک ذره‌بین نشان داده‌شد،

and then told to imagine a lollipop.

و به آنها گفته‌شد که یک آبنبات‌چوبی را تصور کنند.

They frequently recalled that they saw the magnifying glass and the lollipop.

آنها غالبا به یاد می‌آوردند که ذره‌بین و آبنبات‌چوبی را دیده‌اند.

They struggled to link the objects to the correct context—

آنها تلاش کردند تا اشیا را به زمینه‌ی صحیح پیوند دهند -

whether they actually saw them, or simply imagined them.

چه واقعا آن را دیده باشند و چه آن را به راحتی تصور کرده باشند.

Another study, where a psychologist questioned over 2,000 people

مطالعه‌ای دیگر، که در آن یک روانشناس بیش از ۲٫۰۰۰ نفر را

on their views about the legalization of marijuana,

در مورد دیدگاهشان درباره قانونی شدن ماریجوانا مورد سوال قرار داد،

highlights yet another kind of influence on memory.

نوع دیگری از تاثیر بر حافظه را برجسته می‌کند.

Participants answered questions in 1973 and 1982.

شرکت کنندگان سوالات را در سال ۱۹۷۳ و ۱۹۸۲ پاسخ دادند.

Those who said they had supported marijuana legalization in 1973,

آنهایی که گفته‌بودند در سال ۱۹۷۳ از قانونی شدن ماریجوانا حمایت کرده‌اند،

but reported they were against it in 1982,

اما در سال ۱۹۸۲ گزارش دادند که مخالف قانونی شدنش هستند،

were more likely to recall that they were actually against legalization in 1973—

احتمال بیشتری داشت که «مخالفت» خود را علیه قانونی شدنش در سال ۱۹۷۳ به یاد آورند ـ

bringing their old views in line with their current ones.

دیدگاه‌های قدیمی خود را با دیدگاه‌های فعلی خود مطابقت می‌دهند.

Our current opinions, feelings, and experiences

عقاید فعلی،احساسات و تجربیات فعلی ما

can bias our memories of how we felt in the past.

می‌تواند خاطرات ما از احساسات گذشته‌مان را تحت تاثیر قرار دهد.

In another study,

در مطالعه‌ای دیگر،

researchers gave two groups of participants background information

محققان به دو گروه از شرکت کنندگان اطلاعاتی در زمینه‌ی یک جنگ تاریخی دادند

on a historical war and asked them to rate the likelihood that each side would win.

و از آنان خواستند احتمال برد هر طرف را بسنجند.

They gave each group the same information,

آنها به هرگروه اطلاعات مشابهی دادند،

except that they only told one group who had actually won the war—

با این تفاوت که آنها فقط به یک گروه گفتند چه کسی واقعا در جنگ پیروز شده -

the other group didn’t know the real world outcome.

گروه دیگر از نتیجه دنیای واقعی خبر نداشت.

In theory, both groups’ answers should be similar,

از نظر تئوری، پاسخ هر دو گروه باید یکسان باشد،

because the likelihood of each side winning

زیرا احتمال برد هر طرف

isn’t effected by who actually won—

توسط گروهی که در واقع پیروز شده‌است تحت تاثیر قرار نگرفته -

if there’s a 20% chance of thunderstorms, and a thunderstorm happens,

اگر ۲۰ درصد احتمال وقوع رعد و برق وجود داشته‌باشد و اتفاق بیفتد،

the chance of thunderstorms doesn’t retroactively go up to 100%.

احتمال وقوع رعد و برق به ۱۰۰ درصد تغییر نمی‌یابد.

Still, the group that knew how the war ended

همچنان، گروهی که می‌دانست جنگ چگونه پایان می‌یابد

rated the winning side as more likely to win than the group who did not.

نسبت به گروهی که نمی‌دانست، به طرف برنده امتیاز برد بیشتری داد.

All of these fallibilities of memory can have real-world impacts.

تمام خطاپذیری‌های حافظه می‌تواند تاثیراتی در دنیای واقعی داشته باشد.

If police interrogations use leading questions with eye witnesses or suspects,

اگر در بازجویی‌های پلیس از شاهدان عینی یا مظنونان سوالات جهت‌دار پرسیده‌شود،

suggestibility could result in incorrect identifications or unreliable confessions.

تاثیرپذیری می‌تواند به تشخیص‌های نادرست یا اعترافاتات غیر‌قابل اعتماد منجر شود.

Even in the absence of leading questions,

حتی در نبود سوالات جهت دار،

misattribution can lead to inaccurate eyewitness testimony.

انتساب اشتباه می‌تواند به شهادت غیر دقیق شاهدان منجر شود.

In a courtroom,

در یک دادگاه،

if a judge rules a piece of evidence inadmissible

اگر یک قاضی مدرکی را غیرقابل قبول حکم کند

and tells jurors to disregard it, they may not be able to do so.

و به هیئت منصفه بگوید آن را نادیده‌گیرند آنها احتمالا قادر به اینکار نخواهند‌بود.

In a medical setting, if a patient seeks a second opinion

در حیطه پزشکی، اگر بیماری به دنبال نظر دوم باشد

and the second physician is aware of the first one’s diagnosis,

و پزشک دوم از تشخیص پزشک اول باخبر باشد،

that knowledge may bias their conclusion.

این دانش ممکن است نتیجه را تحت تاثیر قرار دهد.

Our memories are not ironclad representations of reality,

خاطرات ما واقعیت‌هایی از جنس آهن سفت و سخت نیستند،

but subjective perceptions.

بلکه برداشت‌های ذهنی هستند.

And there’s not necessarily anything wrong with that—

و لزوما مشکلی در این‌باره وجود ندارد -

the problems arise when we treat memory as fact,

مشکلات زمانی رخ می‌دهند که ما با خاطرات به عنوان واقعیت برخورد می‌کنیم،

rather than accepting this fundamental truth

به جای پذیرش این حقیقت اساسی

about the nature of our recollections.

درباره ماهیت خاطرات ما.