A brief history of melancholy - Courtney Stephens

ประวัติศาสตร์ฉบับย่อของความโศกเศร้า - คอร์ทนีย์ สตีเฟน (Courtney Stephens)

Translator: Thitiporn Ratanapojnard Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

Sadness is part of the human experience,

ความเศร้าเป็นส่วนหนึ่ง ของประสบการณ์ของมนุษย์

but for centuries there has been vast disagreement

แต่เป็นเวลาหลายศตวรรษมาแล้ว ที่มีการถกเถียงกันอย่างมาก

over what exactly it is and what, if anything, to do about it.

ว่าความเศร้าคืออะไรกันแน่ และถ้าเราทำอะไรได้ จะทำอะไรกับมัน

In its simplest terms,

พูดง่ายๆ ก็คือ

sadness is often thought of

ความเศร้ามักจะถูกคิดว่า

as the natural reaction to a difficult situation.

เป็นปฏิกริยาตามธรรมชาติ ต่อสถานการณ์ที่ยากลำบาก

You feel sad when a friend moves away or when a pet dies.

คุณรู้สึกเศร้าเมื่อเพื่อนย้ายไป หรือเมื่อสัตว์เลี้ยงตาย

When a friend says, "I'm sad,"

เวลาเพื่อนคนหนึ่งพูดว่า "ฉันเศร้า"

you often respond by asking, "What happened?"

คุณมักตอบด้วยการถามว่า "เกิดอะไรขึ้น"

But your assumption that sadness has an external cause outside the self

แต่การสรุปว่าความเศร้ามีสาเหตุ มาจากภายนอก ข้างนอกตัวเรา

is a relatively new idea.

เป็นความคิดที่ค่อนข้างใหม่

Ancient Greek doctors didn't view sadness that way.

แพทย์กรีกโบราณไม่ได้มองความเศร้าอย่างนั้น

They believed it was a dark fluid inside the body.

พวกเขาเชื่อว่า มีของเหลวสีดำ อยู่ภายในร่างกาย

According to their humoral system,

ตามความเชื่อเรื่องระบบของเหลว

the human body and soul were controlled by four fluids, known as humors,

ร่างกายและวิญญานมนุษย์ถูกควบคุมด้วย ของเหลวสี่ชนิด เป็นที่รู้จักในนามฮิวเมอร์

and their balance directly influenced a person's health and temperament.

และความสมดุลระหว่างของเหลวทั้งสี่ มีอิทธิพลโดยตรงต่อสุขภาพและอารมณ์ของมนุษย์

Melancholia comes from melaina kole,

คำว่า เมลานโคเลีย (Melancholia) มาจากคำว่า เมไลน่า โคเล

the word for black bile, the humor believed to cause sadness.

เป็นคำเรียกน้ำดีสีดำ ของเหลวซึ่งเชื่อกันว่าเป็นสาเหตุของความเศร้า

By changing your diet and through medical practices,

ด้วยการปรับเปลี่ยนอาหารของคุณ และด้วยวิธีทางการแพทย์

you could bring your humors into balance.

คุณสามารถทำให้ของเหลวของคุณ ให้อยู่ในสมดุลได้

Even though we now know much more about the systems

ถึงแม้ว่าในปัจจุบัน เรารู้มากขึ้นเกี่ยวกับระบบต่างๆ

that govern the human body,

ที่ควบคุมร่างกายมนุษย์

these Greek ideas about sadness

ความคิดแบบกรีกเกี่ยวกับความเศร้านี้

resonate with current views,

ก็สอดคล้องกับความเห็นในปัจจุบัน

not on the sadness we all occasionally feel,

ไม่ได้หมายถึง ความเศร้าที่เรารู้สึกเป็นครั้งคราว

but on clinical depression.

แต่หมายถึงโรคซึมเศร้า

Doctors believe that certain kinds of long-term,

แพทย์เชื่อว่า สภาวะทางอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้

unexplained emotional states are at least partially related to brain chemistry,

และมีอาการมานานบางอย่าง อย่างน้อยบางส่วนก็เกี่ยวข้องกับสารเคมีในสมอง

the balance of various chemicals present inside the brain.

และความสมดุลของสารเคมีต่างๆ ในสมอง

Like the Greek system,

เช่นเดียวกับระบบของกรีก

changing the balance of these chemicals can deeply alter

การเสียสมดุลของสารเคมีเหล่านี้ อาจมีผลอย่างมาก

how we respond to even extremely difficult circumstances.

ว่าเราตอบสนองต่อสถานการณ์ ที่ยากลำบากสาหัสอย่างไร

There's also a long tradition of attempting to discern

มีเรื่องที่ทำสืบกันมานาน ในความพยายามที่จะเข้าใจ

the value of sadness,

คุณค่าของความโศกเศร้า

and in that discussion,

และในการอภิปรายกันนั้น

you'll find a strong argument that sadness is not only

คุณจะพบการโต้เถียงอย่างหนักแน่นว่า ความเศร้า

an inevitable part of life but an essential one.

ไม่ใช่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เป็นสิ่งจำเป็นทีเดียว

If you've never felt melancholy,

ถ้าคุณไม่เคยรู้สึกโศกเศร้า

you've missed out on part of what it means to be human.

คุณจะพลาดส่วนที่ทำให้เราเป็นมนุษย์

Many thinkers contend that melancholy is necessary in gaining wisdom.

นักคิดหลายคนยืนยันว่าความโศกเศร้านั้น จำเป็นต่อการได้มาซึ่งภูมิปัญญา

Robert Burton, born in 1577,

โรเบิร์ต เบอร์ตัน เกิดในปี ค.ศ.1577

spent his life studying the causes and experience of sadness.

ใช้ชีวิตในการศึกษาสาเหตุ และประสบการณ์ของความโศกเศร้า

In his masterpiece "The Anatomy of Melancholy,"

ในผลงานชิ้นเอกของเขา "กายวิภาคของความโศกเศร้า"

Burton wrote, "He that increaseth wisdom increaseth sorrow."

เบอร์ตันเขียนว่า " ผู้ที่เพิ่มพูนปัญญา เพิ่มพูนความโศกเศร้า"

The Romantic poets of the early 19th century

นักกวีโรแมนติกช่วงต้นศตวรรษที่ 19

believed melancholy allows us to more deeply understand other profound emotions,

เชื่อว่าความโศกเศร้าทำให้เราสามารถ เข้าใจถึงอารมณ์อันลึกซึ้งอื่นๆ อย่างถ่องแท้

like beauty and joy.

เช่น ความงดงาม และความเบิกบาน

To understand the sadness of the trees losing their leaves in the fall

การเข้าใจความเศร้าของต้นไม้ ที่สูญเสียใบของมันฤดูใบไม้ร่วง

is to more fully understand the cycle of life that brings flowers in the spring.

คือการเข้าใจเปี่ยมล้นถึงวงจรชีวิต ที่นำมาซึ่งดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ

But wisdom and emotional intelligence seem pretty high on the hierarchy of needs.

แต่ภูมิปัญญาและความฉลาดทางอารมณ์ ดูเหมือน จะอยู่ค่อนข้างสูงในขั้นความต้องการของมนุษย์

Does sadness have value on a more basic, tangible,

ความโศกเศร้ามีคุณค่าระดับพื้นฐาน และชัดเจน

maybe even evolutionary level?

บางทีแม้กระทั่งในในระดับวิวัฒนาการ หรือเปล่า

Scientists think that crying and feeling withdrawn

นักวิทยาศาตร์คิดว่าการร้องให้ และความรู้สึกที่ถูกแยกตัวออกมา

is what originally helped our ancestors secure social bonds

คือสิ่งที่ช่วยให้บรรพบุรุษของเรา กระชับความสัมพันธ์ทางสังคม

and helped them get the support they needed.

และช่วยให้พวกเขาได้รับ การสนับสนุนที่เขาต้องการ

Sadness, as opposed to anger or violence, was an expression of suffering

ตรงข้ามกับความโกรธหรือความรุนแรง ความโศกเศร้าเป็นการแสดงออกของทุกข์ทรมาน

that could immediately bring people closer to the suffering person,

ที่สามารถทำให้ผู้คนเข้าใกล้ ผู้ทุกข์ทรมานได้ทันที

and this helped both the person and the larger community to thrive.

และช่วยให้คนทั้งสองและชุมชนเติบโต

Perhaps sadness helped generate the unity we needed to survive,

บางทีความเศร้าอาจช่วยสร้างความเป็นหนึ่งเดียว ที่เราต้องการเพื่อความอยู่รอด

but many have wondered whether the suffering felt by others

แต่หลายคนคงสงสัยว่า ความทุกข์ทรมานที่ผู้อื่นรู้สีก

is anything like the suffering we experience ourselves.

จะเหมือนกับความทุกข์ทรมาน ที่เราประสบเองหรือไม่

The poet Emily Dickinson wrote,

กวีเอมิลี่ ดิคกินสัน เขียนไว้ว่า

"I measure every Grief I meet With narrow, probing Eyes -

"ฉันวัดทุกความโศกเศร้า ที่ฉันพบพาน ด้วยดวงตาเล็กๆ ที่สืบเสาะ -

I wonder if it weighs like MIne - Or has an Easier size."

ฉันฉงนว่ามันมีน้ำหนัก เหมือนตัวฉันเองหรือเบากว่า"

And in the 20th century,

และในศตวรรษที่ 20

medical anthropologists, like Arthur Kleinman,

นักมนุษยวิทยาการแพทย์ อย่าง อาเธอร์ ไคลน์มัน

gathered evidence from the way people talk about pain

รวบรวมหลักฐานจากวิธีที่ผู้คนพูดถึง ความเจ็บปวด

to suggest that emotions aren't universal at all,

เพื่อจะชี้ว่า อารมณ์ไม่ใช่ลักษณะสากล

and that culture, particularly the way we use language,

และวัฒนธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วิธีที่เราใช้ภาษา

can influence how we feel.

สามารถมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเราได้

When we talk about heartbreak,

เมื่อเราพูดถึงเรื่องอกหัก

the feeling of brokenness becomes part of our experience,

ความรู้สึกของการอกหักกลายมาเป็น ส่วนหนึ่งของประสบการณ์ของเรา

where as in a culture that talks about a bruised heart,

ขณะที่วัฒนธรรมที่พูดถึง หัวใจอันชอกช้ำ

there actually seems to be a different subjective experience.

กลับเป็นประสบการณ์ ที่ต่างกันไปในแต่ละคน

Some contemporary thinkers aren't interested

นักคิดร่วมสมัยบางคนไม่สนใจ

in sadness' subjectivity versus universality,

ว่าความเศร้าเป็นเรื่องเฉพาะคน หรือเป็นสากล

and would rather use technology to eliminate suffering in all its forms.

และเลือกใช้เทคโนโลยีในการ กำจัดความทุกข์ในทุกรูปแบบ

David Pearce has suggested that genetic engineering

เดวิด เพียรซ์ แนะว่าพันธุวิศวกรรม

and other contemporary processes

และการกระบวนการร่วมสมัยอื่นๆ

cannot only alter the way humans experience emotional and physical pain,

ไม่เพียงจะสามารถเปลี่ยนวิธีที่มนุษย์รับรู้ ความเจ็บปวดทางร่างกายและอารมณ์เท่านั้น

but that world ecosystems ought to be redesigned

แต่ระบบนิเวศของโลก ควรได้รับการออกแบบใหม่

so that animals don't suffer in the wild.

เพื่อสัตว์จะไม่ต้องทุกข์ทรมานในป่า

He calls his project "paradise engineering."

เขาเรียกโครงการของเขาว่า "สรวงสวรรค์วิศวกรรม"

But is there something sad about a world without sadness?

แต่ทว่า มีอะไรที่น่าเศร้าเกี่ยวกับ โลกที่ปราศจากความเศร้าไหมนะ

Our cavemen ancestors and favorite poets

บรรพบุรุษมนุษย์ถ้ำหรือกวีคนโปรดของเรา

might not want any part of such a paradise.

อาจจะไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของสวรรค์แบบนั้น

In fact, the only things about sadness that seem universally agreed upon

อันที่จริง สิ่งเดียวเกี่ยวกับความเศร้า ที่เหมือนทุกคนจะเห็นพ้องต้องกัน

are that it has been felt by most people throughout time,

คือผู้คนส่วนใหญ่รู้สึกถึงมันมาได้โดยตลอด

and that for thousands of years,

และนั่นก็เป็นมาหลายพันปีแล้ว

one of the best ways we have to deal with this difficult emotion

หนึ่งในวิธีที่ดีที่สุด ที่เราจะรับมือ กับอารมณ์ที่สร้างความลำบากใจนี้

is to articulate it, to try to express what feels inexpressable.

คือการพูดมันออกมาตรงๆ และพยายามแสดงออก สิ่งที่รู้สึกว่าไม่สามารถแสดงออกมาได้

In the words of Emily Dickinson,

ดังกลอนของ เอมิลี่ ดิคกินสัน

"'Hope' is the thing with feathers - That perches in the soul -

"ความหวังคือสิ่งที่มีปีก - ที่เกาะอยู้ในใจ -

"And sings the tune without the words - And never stops - at all -"

และร้องท่วงทำนองโดยปราศจากคำพูด - แต่ไม่เคยได้หยุด- เลย-"