A brief history of melancholy - Courtney Stephens

تاریخچه مختصر اندوه - کورتنی استفنز

Translator: Amin Rasoulof Reviewer: soheila Jafari

Sadness is part of the human experience,

اندوه بخشی از تجربیات انسان است،

but for centuries there has been vast disagreement

ولی در طول قرن‌ها تناقض‌های زیادی درباره چیستی آن

over what exactly it is and what, if anything, to do about it.

و اگر واقعا وجود دارد چه کاری می‌توان برای آن انجام داد، وجود داشته است.

In its simplest terms,

در ساده‌ترین شکل آن

sadness is often thought of

اندوه به عنوان واکنش طبیعی

as the natural reaction to a difficult situation.

به یک موقعیت دشوار، شمرده می‌شود.

You feel sad when a friend moves away or when a pet dies.

شما وقتی دوستی از پیشتان می‌رود یا حیوانی می‌میرد غمگین می‌شوید.

When a friend says, "I'm sad,"

وقتی دوستی می‌گوید «من غصه دارم»

you often respond by asking, "What happened?"

شما معمولا با پرسیدن «چه اتفاقی افتاده؟» واکنش نشان می‌دهید

But your assumption that sadness has an external cause outside the self

ولی اینکه فرض کنید اندوه دلیلی بیرون از شخص دارد

is a relatively new idea.

نظریه‌ای جدید است.

Ancient Greek doctors didn't view sadness that way.

پزشکانِ یونان باستان چنین نظری درباره اندوه نداشتند.

They believed it was a dark fluid inside the body.

آنها معتقد بودند که غم مایعی سیاه درون بدن انسان است.

According to their humoral system,

بر طبق «سیستم مزاجی» آنها،

the human body and soul were controlled by four fluids, known as humors,

بدن و روح انسان با چهار مایع به نام مزاج کنترل می‌شد،

and their balance directly influenced a person's health and temperament.

و تعادل بین آنها تاثیر مستقیم بر روی سلامت و خُلق فرد داشت.

Melancholia comes from melaina kole,

لغت «Melancholia» یا اندوه از ریشه «melaina kole» است.

the word for black bile, the humor believed to cause sadness.

این کلمه مترادف صفرای سیاه است مزاجی که عقیده داشتند دلیل اندوه است.

By changing your diet and through medical practices,

با تغییرات در رژیم غذایی و درمان‌های پزشکی،

you could bring your humors into balance.

می‌توانید مزاج‌های بدن‌تان را متعادل کنید.

Even though we now know much more about the systems

با وجود اینکه اکنون بیشتر در مورد

that govern the human body,

سیستم اداره کننده بدن انسان می‌دانیم،

these Greek ideas about sadness

این نظرات یونانی درباره اندوه

resonate with current views,

با دیدگاه‌های امروز،

not on the sadness we all occasionally feel,

درباره افسردگی حاد و نه درباره اندوهی که به طور معمول،

but on clinical depression.

احساس می‌کنیم، همخوانی دارند.

Doctors believe that certain kinds of long-term,

پزشکان عقیده دارند که برخی انواع درازمدت ،

unexplained emotional states are at least partially related to brain chemistry,

غیرقابل توضیح از حالت‌های احساسی حداقل تا حدودی به واکنش‌های شیمیایی مغز

the balance of various chemicals present inside the brain.

که مواد شیمیایی مختلف درون مغز را متعادل می‌کنند، مربوط هستند

Like the Greek system,

مانند سیستم یونانی،

changing the balance of these chemicals can deeply alter

تغییرات در تعادل این مواد شیمیایی ممکن است باعث تغییر شدید

how we respond to even extremely difficult circumstances.

در نحوه پاسخگویی ما حتی به شرایط بسیار دشوار گردد.

There's also a long tradition of attempting to discern

همچنین سنت دیرینه‌ای در تلاش برای تشخیص

the value of sadness,

ارزش اندوه وجود دارد،

and in that discussion,

و در این بحث

you'll find a strong argument that sadness is not only

استدلال‌هایی قوی می‌یابید مبنی بر اینکه اندوه

an inevitable part of life but an essential one.

نه تنها بخش ناگزیری از زندگی بلکه بخش حیاتی آن است

If you've never felt melancholy,

اگر هرگز اندوه را تجربه نکرده‌اید

you've missed out on part of what it means to be human.

بخشی از خودتان را که معنای انسانیت است، تجربه نکرده‌اید.

Many thinkers contend that melancholy is necessary in gaining wisdom.

بسیاری از متفکران ادعا می‌کنند که اندوه برای بدست آوردن خِرَد لازم است.

Robert Burton, born in 1577,

«رابرت بِرتُن»، متولد ۱۵۷۷

spent his life studying the causes and experience of sadness.

زندگی خود را صرف مطالعه دلایل و تجربیات اندوه کرد.

In his masterpiece "The Anatomy of Melancholy,"

در شاهکار خود به نام «آناتومی اندوه»

Burton wrote, "He that increaseth wisdom increaseth sorrow."

«برتن» نوشت: «آنکس که خرد می اندوزد، اندوه خود می افزاید»

The Romantic poets of the early 19th century

شاعرانِ سبکِ رمانتیک در اوایل قرن ۱۹

believed melancholy allows us to more deeply understand other profound emotions,

باور داشتند که اندوه، فرصت شناخت عمیق‌تر دیگر احساسات ژرف را به ما می‌دهد

like beauty and joy.

مانند زیبایی و شادی

To understand the sadness of the trees losing their leaves in the fall

فهمیدن غمِ درختانی که در پاییز برگ‌های خود را از دست می‌دهند

is to more fully understand the cycle of life that brings flowers in the spring.

باعث درک کامل‌تر چرخه‌ی زندگی است که در بهار گل‌ها را به بار می‌آورد

But wisdom and emotional intelligence seem pretty high on the hierarchy of needs.

اما خرد و هوشِ هیجانی در بالای دسته بندی نیازهای ما قرار دارند.

Does sadness have value on a more basic, tangible,

آیا غم در سطحی اساسی‌تر، ملموس‌تر،

maybe even evolutionary level?

و یا از لحاظ فَرگشتی، ارزشی دارد؟

Scientists think that crying and feeling withdrawn

دانشمندان عقیده دارند که گریستن و تمایل به انزوا

is what originally helped our ancestors secure social bonds

همان چیزی است که به اجداد انسان کمک کرد تا پیوندهای اجتماعی خود را محکم کنند

and helped them get the support they needed.

و برای کسب حمایتی که احتیاج داشتند یاری رسانید،

Sadness, as opposed to anger or violence, was an expression of suffering

غصه، بر خلاف عصبانیت و خشونت ابراز رنجی بود که

that could immediately bring people closer to the suffering person,

ممکن بود افراد را به سرعت به فردی که در ناراحتی بود نزدیک کند،

and this helped both the person and the larger community to thrive.

و این به رشد هر دو طرف و همچنین کل جامعه کمک می‌کرد.

Perhaps sadness helped generate the unity we needed to survive,

احتمالا غصه به اتحادی که ما برای بقا احتیاج داشتیم کمک می‌کرد،

but many have wondered whether the suffering felt by others

اما بسیاری می‌خواهند بدانند که آیا رنجی که دیگران احساس می‌کنند

is anything like the suffering we experience ourselves.

اصلا شباهتی به رنجی که ما خودمان احساس می‌کنیم دارد یا نه

The poet Emily Dickinson wrote,

«امیلی دیکنسونِ» شاعر، می‌نویسد

"I measure every Grief I meet With narrow, probing Eyes -

«با هر رنجی که روبرو شدم اندازه‌اش گرفتم با چشم تیزبین

I wonder if it weighs like MIne - Or has an Easier size."

خواستم که ببینم رنج دیگران هم هست آیا سنگین»

And in the 20th century,

و در قرن بیستم،

medical anthropologists, like Arthur Kleinman,

پزشکِ انسان‌شناس، «آرتور کلینمان»

gathered evidence from the way people talk about pain

مدارکی جمع‌آوری کرد از نحوه صحبت افراد درباره درد

to suggest that emotions aren't universal at all,

تا بیان کند که احساسات به هیچ وجه جهان‌شمول نیستند

and that culture, particularly the way we use language,

و فرهنگ، به خصوص نحوه استفاده ما از زبان

can influence how we feel.

شکل احساس کردن ما را تحت تاثیر می‌گذارد

When we talk about heartbreak,

وقتی درباره شکستن قلب

the feeling of brokenness becomes part of our experience,

صحبت می‌کنیم حس ویرانی بخشی از تجربه ما می‌شود

where as in a culture that talks about a bruised heart,

ولی در فرهنگی که از قلب زخمی سخن می‌گوید

there actually seems to be a different subjective experience.

به نظر می‌رسد که تجربه‌ی ذهنی متفاوت باشد

Some contemporary thinkers aren't interested

برخی اندیشمندان معاصر به مسئله ذهنی بودن

in sadness' subjectivity versus universality,

اندوه در مقابل جهان‌شمول بودنش علاقه‌ای ندارند

and would rather use technology to eliminate suffering in all its forms.

و به جای آن از فناوری برای رفع رنج در همه شکل‌هایش استفاده می‌کنند

David Pearce has suggested that genetic engineering

از نظر «دیوید پیِرس»، مهندسی ژنتیک و دیگر

and other contemporary processes

روش‌های معاصر نه تنها قادر به تغییر

cannot only alter the way humans experience emotional and physical pain,

چگونگی تجربه احساسات و درد فیزیکی توسط انسان هستند

but that world ecosystems ought to be redesigned

بلکه اکوسیستم جهانی باید بازطراحی شود

so that animals don't suffer in the wild.

تا جانوران در حیات وحش متحمل رنج نشوند

He calls his project "paradise engineering."

او پروژه خود را «مهندسی بهشت» نامگذاری کرده است

But is there something sad about a world without sadness?

ولی آيا چیز اندوهناکی درباره جهان بدون غصه وجود دارد؟

Our cavemen ancestors and favorite poets

اجداد غارنشین ما و شاعران محبوبشان

might not want any part of such a paradise.

شاید چنین «بهشتی» را نخواهند

In fact, the only things about sadness that seem universally agreed upon

در واقع تنها موردی که توافق جهان‌شمولی درباره غم وجود دارد

are that it has been felt by most people throughout time,

این است که در طول زمان توسط بیشتر مردم تجربه شده است،

and that for thousands of years,

و اینکه برای هزاران سال،

one of the best ways we have to deal with this difficult emotion

یکی از راه‌هایی تحمل این احساس دشوار

is to articulate it, to try to express what feels inexpressable.

سخن‌سرایی در زمینه آن است و تلاش برای بیان آنچه غیرقابل گفتن است.

In the words of Emily Dickinson,

به قول «امیلی دیکنسون»،

"'Hope' is the thing with feathers - That perches in the soul -

«امید پرنده ایست که بر روح می‌نشیند-»

"And sings the tune without the words - And never stops - at all -"

«و آواها را بی کلام می‌خواند و هیچ وقت باز نمی‌ایستد، هرگز-»