Whatever happened to the hole in the ozone layer? - Stephanie Honchell Smith

Translator: Usarat Sukudom Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In the 1980s, the world faced a huge problem:

ในทศวรรษที่ 1980 โลกกำลัง เผชิญกับปัญหาใหญ่

there was a rapidly expanding hole in the ozone layer.

มีการขยายรูโหว่ในชั้นโอโซนอย่างรวดเร็ว

So, what happened? And is it still there?

เเล้วมันเกิดอะไรขึ้น เเละมันยังอยู่ตรงนั้นหรือไม่

Let’s go back to the beginning.

ลองกลับมาที่จุดเริ่มต้นกัน

The Sun makes life on Earth possible,

ดวงอาทิตย์ ทำให้สิ่งมีชีวิตดำรงอยู่ได้

but too much exposure to its UV radiation damages plant and animal DNA.

เเต่การโดนเเสงเหนือม่วงมากเกินไป จะส่งผลต่อพันธุกรรมของพืชเเละสัตว์

Thankfully, about 98% of that radiation is absorbed by ozone molecules

ขอบคุณที่ 98% ของเเสงนั้นถูกดูดซับ โดยโมเลกุลโอโซน

dispersed in the stratosphere,

ที่กระจายตัวในชั้นสตราโตสเฟียร์

which are continuously broken apart and reformed in this process,

เเตกตัวอย่างต่อเนื่อง เเละเปลี่ยนรูปในกระบวนการนี้

maintaining a delicate equilibrium.

คงสภาพความสมดุลที่ละเอียดอ่อน

But in the early 1970s, two chemists— Mario Molina and Sherwood Rowland—

แต่ช่วงต้นทศวรรษ 1970 นักเคมีสองคน มาริโอ้ โมลินา เเละเชอร์วูด โรว์แลนด์

demonstrated that widely used chemicals called chlorofluorocarbons, or CFCs,

เเสดงให้เห็นว่า สารคาร์โรฟลูออโรคาร์บอน หรือ สารซีเอฟซี ที่ใช้กันทั่วไป

could upset this balance.

สามารถทำลายสมดุลนั้นได้

CFCs were developed in the 1920s by three US-based corporations

สารซีเอฟซีถูกคิดค้นขึ้นในทศวรรษ 1920 โดย สามบริษัทที่อเมริกา

as coolants for refrigerators.

เป็นสารหล่อเย็นสำหรับตู้เย็น

Unlike existing alternatives— such as ammonia or methyl chloride—

ซึ่งต่างจากสารตัวอื่นๆ เช่น แอมโมเนีย หรือเมทิลีนคลอไรด์

CFCs were non-flammable and non-toxic—

สารซีเอฟซีนั้นไม่ติดไฟ และไม่เป็นพิษ

meaning they wouldn't burst into flames or cause deadly gas leaks.

หมายความว่า ไม่ระเบิดเป็นไฟ หรือก่อให้เกิดก๊าซพิษที่อันตราย

They also made great propellants, foaming agents, and fire-retardants.

มันยังสามารถเป็นสารทำฟอง เเละสารหน่วงไฟชั้นดี

CFCs soon found their way into a variety of everyday items

ไม่นานสารซีเอฟซีจึงพบได้ทั่วไป ในของใช้ชีวิตประจำวัน

and became a multi-billion dollar per year industry.

เเละกลายเป็นธุรกิจหลายพันล้านดอลลาร์ต่อปี

In the lower atmosphere, CFCs don’t break down or react with other molecules.

ในชั้นบรรยากาศด้านล่างสารซีเอฟซีจะไม่ เเตกตัวหรือทำปฏิกิริยากับโมเลกุลตัวอื่น

But Molina and Rowland showed that in the stratosphere,

เเต่โมลินาเเละโรว์แลนด์เเสดงให้เห็นว่า ในชั้นสตราโทสเฟียร์

they're broken apart by UV light, releasing chlorine atoms.

พวกมันเเตกตัวโดยเเสงเหนือม่วง ปล่อยอะตอมคลอรีน

These then react with ozone,

สิ่งเหล่านี้ตอบสนองกับโอโซน

destroying it faster than it can be replenished.

ทำลายมันด้วยความเร็วกว่า ที่มันจะฟื้นฟูขึ้นมาใหม่

A single chlorine atom can destroy thousands of ozone molecules

หนึ่งอะตอมคลอรีนสามารถทำลาย โมเลกุลโอโซนได้หลายพันตัว

before finally reacting with something else and forming a stable molecule.

ก่อนที่จะตอบสนองต่อบางอย่าง เเละกลายเป็นโมเลกุลคงที่

Seeing the threat to their bottom line,

เมื่อเห็นความเสี่ยงต่อกำไร

CFC producers pushed back to discredit the scientists,

ผู้ผลิตสารซีเอฟซีจึงทำลายความน่าเชื่อถือ ของพวกนักวิทยาศาสตร์

even accusing them of working for the KGB.

ถึงขนาดกล่าวหาว่าพวกเขาทำงาน ให้กับคณะกรรมการความมั่นคงแห่งรัฐ

Initial estimates showed that within 60 years,

การคาดการณ์เบื่องต้นเเสดง ให้เห็นว่าใน 60 ปี

CFCs could reduce ozone concentrations by 7%.

สารซีเอฟซีจะทำลายความเข้มข้น ของโอโซนลงมา 7%

But by 1985, it became clear that ozone depletion, especially over Antarctica,

เเต่ในปี 1985 มันชัดเจนมากว่า โอโซนที่หายไป โดยเฉพาะทั่วแอนตาร์กติกา

was happening much faster.

นั้นเกิดขึ้นเร็วมากๆ

Here, the extremely cold temperatures and unique structure of Antarctic clouds

ที่ที่อุณหภูมิหนาวอย่างรุนเเรง เเละรูปร่าง เมฆที่เป็นเอกลักษณ์ของแอนตาร์กติกา

accelerated ozone loss.

เร่งการสูญเสียโอโซน

Scientists stationed in Antarctica noticed a massive drop

นักวิทยาศาสตร์ที่ประจำการอยู่ที่ แอนตาร์กติกาสังเกตเห็นการดิ่ง

in overhead ozone occurring every spring.

ของค่าเฉลี่ยโอโซนที่เกิดขึ้นทุกฤดูใบไม้ผลิ

Satellite data revealed the vast extent of these losses

ข้อมูลจากดาวเทียมเเสดงถึง ความสูญเสียในวงกว้าง

and chemical tests confirmed that the cause was unquestionably CFCs.

เเละการทดสอบทางเคมียืนยันว่า สาเหตุเกิดขึ้นจากสารซีเอฟซีโดยไม่ต้องสงสัย

NASA soon released visualizations, which were broadcast around the world

ไม่นานนาซาก็ปล่อยภาพข้อมูล ซึ่งถูกถ่ายทอดทั่วโลก

and captured public attention.

เเละดึงดูดความสนใจของมวลชน

If ozone depletion continued, rates of skin cancer would skyrocket.

หากโอโซนค่อยๆ หายไป อัตราโรคมะเร็งผิวหนังจะพุ่งสูงขึ้น

Photosynthesis would be impaired, making plants—

การสังเคราะห์ด้วยเเสงจะบกพร่อง ส่งผลต่อพืช

including rice, wheat, and corn—

รวมถึงข้าว ข้าวสาลี เเละข้าวโพด

less productive and more susceptible to disease.

มีผลผลิตที่น้อยลง เเละติดเชื้อมากขึ้น

Global agricultural production would plummet,

ผลผลิตทางเกษตรกรรมของโลกจะลดลง

and entire ecosystems would collapse.

เเล้วระบบนิเวศทั้งหมดจะพังทลาย

But many politicians— weighing immediate economic concerns over long-term ones—

เเต่นักการเมืองส่วนมาก มีความกังวล ต่อเศรษฐกิจตรงหน้า มากกว่าผลกระทบระยะยาว

disagreed about what to do.

จึงไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ควรทำ

The fight to ban CFCs found two unlikely allies

การต่อสู้เพื่อแบนสารซีเอฟซี พบพันธมิตร ที่ไม่น่าเป็นไปได้สองคน

in US President Ronald Reagan and UK Prime Minister Margaret Thatcher.

ในอเมริกา ประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกน

เเละอังกฤษ นายกรัฐมนตรีมาร์กาเรต แทตเชอร์

Despite their general opposition to government regulation,

ถึงเเม้จะมีความขัดเเย้ง ในเรื่องของข้อบังคับรัฐบาล

Reagan, who had undergone treatment for skin cancer,

เรเเกน ผู้ที่ผ่านการรักษาโรคผิวหนัง

and Thatcher, who was trained as a chemist,

เเละเเทตเชอร์ ผู้ที่ผ่านการฝึกเป็นนักเคมี

recognized the need for immediate action.

ตระหนักถึงความจำเป็นที่จะต้องเเก้ปัญหา

The US and UK, along with Canada, Norway, Sweden, and Finland,

อเมริกาเเละอังกฤษ รวมถึงเเคนนาดา นอร์เวย์ สวีเดน เเละฟินเเลนด์

led calls for an international ban on CFCs.

เป็นผู้นำในการออกเสียง ต่อต้านสารซีเอฟซี นานาชาติ

In 1987, representatives signed the Montreal Protocol,

ในปี 1987 เหล่าตัวเเทนทำสนธิสัญญา พิธีสารมอนทรีออล

requiring the rapid phasing out of CFCs

ให้ยับยั้งการใช้สารซีเอฟซี อย่างรวดเร็ว

and creating a fund to assist Global South countries

เเละสร้างกองทุน เพื่อช่วยเหลือ ประเทศทางตอนใต้ของโลก

in obtaining affordable, non-ozone depleting alternatives.

ในการใช้ทางเลือกที่ไม่ทำลายโอโซน ด้วยราคาที่จับต้องได้

It was later ratified by every country on Earth—

การให้สัตยาบันจากทุกประเทศบนโลก เกิดขึ้นหลังจากนั้น

the only treaty in history to achieve this.

เป็นสนธิสัญญาเดียวใน ประวัติศาสตร์ที่สำเร็จ

In 1995, Molina, Rowland, and their Dutch colleague Paul Crutzen,

ในปี 1995 โมลิน่า โรวเเลนด์ เเละเพื่อนร่วมงานชาวดัตช์พอล ครูตเซน

were jointly awarded the Nobel Prize in Chemistry.

ร่วมกันคว้ารางวัลโนเบล สายเคมี

As the use of CFCs declined,

เมื่อการใช้สารสารซีเอฟซีลดลง

the ozone hole began shrinking,

รูโหว่โอโซนก็หดลง

and is predicted to disappear entirely by 2070.

เเละคาดการณ์ว่าจะหายไปทั้งหมดภายในปี 2070

But we’re not out of the woods yet.

เเต่เรายังไม่จบกันเพียงเท่านี้

While the ban was a win for the climate, as CFCs are potent greenhouse gases,

เเม้ว่าการเเบนจะส่งผลดีต่อสภาพอากาศ สารซีเอฟซีนั้นเป็นก๊าซเรือนกระจกที่มีฤทธิ์

the alternatives that replaced them— hydrofluorocarbons, or HFCs— are too.

การใช้ทางเลือกอื่นอย่างไฮโดรฟลูออโรคาร์บอน หรือสารเอชเอฟซี ก็ไม่ต่างกัน

While generally less potent than CFCs,

ถึงเเม้ว่าจะมีฤทธิ์น้อยกว่าสารซีเอฟซี

HFCs still trap more heat than carbon dioxide

สารเอชเอฟซียังดักจับความร้อน มากกว่าคาร์บอนไดออกไซด์

and are contributing to climate change.

เเละส่งผลต่อสภาพอากาศที่เปลี่ยนเเปลง

To address this, in 2016, the Kigali Amendment

เพื่อชี้เเจงเรื่องนี้ ในปี 2016, การแก้ไขเพิ่มเติมคิกาลี

was added to the Montreal Protocol,

ในพิธีสารมอนทรีออล

calling for an 85% cut in global HFCs by 2047.

เรียกร้องให้ลดการใช้สารเอชเอฟซี ลง 85% ทั่วโลกภายในปี 2047

This alone could avoid up to 0.5°C of global warming by the end of the century.

เช่นนั้น จะสามารถหลีกเลี่ยงอุณหภูมิ ที่สูงขึ้น 0.5°C ได้ก่อนจบศตวรรษ

Today, as we face the existential threat of climate change,

วันนี้ เรากำลังเผชิญกับภัย ความมั่นคงทางสภาพอากาศ

the Montreal Protocol serves as a model for the decisive global cooperation

พิธีสารมอนทรีออล ทำหน้าที่เป็น ตัวอย่างความร่วมมือระดับโลก

we need to combat it.

ที่เราต้องสู้

The question is, what will it take for us to come together again?

คำถามคือ ทำอย่างไรให้ พวกเรากลับมาร่วมมือกันได้อีกครั้ง