Whatever happened to the hole in the ozone layer? - Stephanie Honchell Smith

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Sina Shafiezadeh

In the 1980s, the world faced a huge problem:

در دهه ۱۹۸۰، جهان با مشکل بزرگی مواجه شد:

there was a rapidly expanding hole in the ozone layer.

سوراخی در لایه ازون وجود داشت که به سرعت در حال رشد بود.

So, what happened? And is it still there?

خوب، چه شد؟ آیا هنوز وجود دارد؟

Let’s go back to the beginning.

بگذارید به ابتدا برگردیم.

The Sun makes life on Earth possible,

خورشید حیات را بر زمین ممکن ساخته است،

but too much exposure to its UV radiation damages plant and animal DNA.

اما طولانی در معرض اشعه ماورای بنفش بودن دی‌ان‌ای گیاهان و حیوانات را نابود می‌کند.

Thankfully, about 98% of that radiation is absorbed by ozone molecules

خوشبختانه، حدود ۹۸٪ از این اشعه توسط مولکول‌های ازون که در استراتوسفر هستند

dispersed in the stratosphere,

جذب می‌شود،

which are continuously broken apart and reformed in this process,

که در این فرآیند دایماً تجزیه شده و دوباره تشکیل می‌شود،

maintaining a delicate equilibrium.

و یک تعادل شکننده را حفظ می‌کند.

But in the early 1970s, two chemists— Mario Molina and Sherwood Rowland—

اما در اوایل دهه ۱۹۷۰، دو شیمیدان، ماریو مولینا و شروود رولاند

demonstrated that widely used chemicals called chlorofluorocarbons, or CFCs,

نشان دادند که استفاده گسترده از مواد شمیایی کلروفلوئوروکربن‌ها یا سی‌اف‌سی‌ها،

could upset this balance.

می‌تواند این تعادل را به هم زند.

CFCs were developed in the 1920s by three US-based corporations

سی‌اف‌سی‌ها در دهه ۱۹۲۰، توسط سه شرکت آمریکایی فعال در حوزه

as coolants for refrigerators.

مبرد و یخچال توسعه داده شدند.

Unlike existing alternatives— such as ammonia or methyl chloride—

برخلاف جایگزین‌های موجود، همچون آمونیاک و متیل کلراید،

CFCs were non-flammable and non-toxic—

سی‌اف‌سی‌ها غیراشتعال‌پذیر و غیرسمی بودند،

meaning they wouldn't burst into flames or cause deadly gas leaks.

یعنی شعله‌ور نمی‌شدند و خطر نشت مرگبار گازهای سمی وجود نداشت.

They also made great propellants, foaming agents, and fire-retardants.

همچنین از این مواد، پیشران‌هایی عالی، مواد فوم‌ساز ومواد آتش‌کش ساخته می‌شد.

CFCs soon found their way into a variety of everyday items

خیلی زود سی‌اف‌سی‌ها به بخش‌های متنوع زندگی روزمره راه یافتند

and became a multi-billion dollar per year industry.

و به یک صنعت با درآمد سالانه میلیارد دلاری تبدیل شد.

In the lower atmosphere, CFCs don’t break down or react with other molecules.

در اتمسفر پایینی، سی‌اف‌سی‌ها تجزیه نشده و با دیگر مولکول‌ها واکنش نمی‌دهند.

But Molina and Rowland showed that in the stratosphere,

اما مولینا و رونالد نشان دادند که در استراتوسفر،

they're broken apart by UV light, releasing chlorine atoms.

توسط نور فرابنفش تجزیه شده و اتم‌های کلر آزاد می‌کنند.

These then react with ozone,

سپس کلرها با ازون وارد واکنش می‌شوند،

destroying it faster than it can be replenished.

و ازون را با سرعتی بیش از بازسازی آن تخریب می‌کنند.

A single chlorine atom can destroy thousands of ozone molecules

یک اتم کلر به تنهایی می‌تواند هزاران مولکول ازون را تخریب کند

before finally reacting with something else and forming a stable molecule.

قبل از اینکه با چیز دیگری واکنش داده و یک مولکول پایدار تشکیل دهد.

Seeing the threat to their bottom line,

با اهمیت یافتن این تهدید،

CFC producers pushed back to discredit the scientists,

تولیدکنندگان سی‌اف‌سی مجبور شدند دانشمندان را زیر سوال ببرند،

even accusing them of working for the KGB.

حتی آن‌ها را متهم کردند که برای کاگ‌ب کار می‌کنند.

Initial estimates showed that within 60 years,

تخمین‌های اولیه نشان می‌داد که در طی ۶۰ سال،

CFCs could reduce ozone concentrations by 7%.

سی‌اف‌سی‌ها می‌توانند غلظت ازون را تا ۷٪ کاهش دهند.

But by 1985, it became clear that ozone depletion, especially over Antarctica,

اما در سال ۱۹۸۵، مشخص شد که رقیق‌شدن ازون بخصوص در قطب جنوب

was happening much faster.

با سرعت بسیار بیشتری رخ می‌دهد.

Here, the extremely cold temperatures and unique structure of Antarctic clouds

در قطب جنوب، دمای بسیار سرد و ساختار ویژه ابرهای قطبی، از دست رفتن

accelerated ozone loss.

ازون را شتاب می‌بخشید.

Scientists stationed in Antarctica noticed a massive drop

دانشمندان مستقر در قطب جنوب متوجه کاهش شدید

in overhead ozone occurring every spring.

ازون بالای سر خود شدند که هر بهار اندازه‌گیری می‌شد.

Satellite data revealed the vast extent of these losses

داده‌های ماهواره‌ای اتلاف بخش عظیمی از ازون را تأیید کرد

and chemical tests confirmed that the cause was unquestionably CFCs.

و آزمایش‌های شیمیایی تأیید کرد که علت، قطعا سی‌اف‌سی‌ها هستند.

NASA soon released visualizations, which were broadcast around the world

خیلی زود ناسا تصاویری ارائه داد که در کل جهان پخش شد

and captured public attention.

و توجه عموم را به خود جلب کرد.

If ozone depletion continued, rates of skin cancer would skyrocket.

اگر رقیق شدن ازون ادامه می‌داشت، میزان سرطان پوست سر به فلک می‌کشید.

Photosynthesis would be impaired, making plants—

فتوسنتز آسیب می‌دید و گیاهانی مانند

including rice, wheat, and corn—

برنج، گندم و ذرت

less productive and more susceptible to disease.

کمتر بار داده و در برابر بیماری‌ها آسیب‌پذیرتر می‌شدند.

Global agricultural production would plummet,

تولید جهانی کشاورزی سقوط می‌کرد،

and entire ecosystems would collapse.

و کل زیست‌بوم‌ها نابود می‌شدند.

But many politicians— weighing immediate economic concerns over long-term ones—

اما بسیاری از سیاسیون با رجحان نگرانی‌های اقتصادی موجود نسبت به نگرانی‌های بلندمدت

disagreed about what to do.

با این موارد مخالف بودند.

The fight to ban CFCs found two unlikely allies

مبارزه برای ممنوعیت سی‌اف‌سی‌ها دو هم‌پیمان غیرمحتمل به خود دید

in US President Ronald Reagan and UK Prime Minister Margaret Thatcher.

رئیس جمهور آمریکا، رونالد ریگان و نخست‌وزیر انگلیس، مارگارت تاچر.

Despite their general opposition to government regulation,

برخلاف تقابل کلی که بر اساس قوانین دولت با یکدیگر داشتند،

Reagan, who had undergone treatment for skin cancer,

ریگان که خود بخاطر سرطان پوست تحت درمان بود،

and Thatcher, who was trained as a chemist,

و تاچر که خود شیمی خوانده بود،

recognized the need for immediate action.

اقدام فوری را ضروری دانستند.

The US and UK, along with Canada, Norway, Sweden, and Finland,

آمریکا و انگلیس به همراه کانادا، نروژ، سوئد و فنلاند

led calls for an international ban on CFCs.

اعلام ممنوعیت بین‌المللی سی‌اف‌سی‌ها را رهبری کردند.

In 1987, representatives signed the Montreal Protocol,

در ۱۹۸۷ نمایندگان پروتکل مونترئال را امضا کردند،

requiring the rapid phasing out of CFCs

که حذف سی‌اف‌سی‌ها را الزامی می‌کرد

and creating a fund to assist Global South countries

و بودجه‌ای در اختیار کشورهای جنوبی می‌گذاشت

in obtaining affordable, non-ozone depleting alternatives.

تا جایگزینی مقرون به صرفه و بدون آسیب به ازون را بدست آورند.

It was later ratified by every country on Earth—

این پروتکل سپس توسط همه کشورهای کره زمین پذیرفته شد.

the only treaty in history to achieve this.

تنها قراردادی در تاریخ که چنین دستاوردی داشته است.

In 1995, Molina, Rowland, and their Dutch colleague Paul Crutzen,

در ۱۹۹۵، مولینا، رولاند و همکار هلندی آنها پائول کروتزن،

were jointly awarded the Nobel Prize in Chemistry.

بطور همزمان در شیمی نوبل گرفتند.

As the use of CFCs declined,

با کاهش استفاده از سی‌اف‌سی‌ها،

the ozone hole began shrinking,

سوراخ ازون شروع به کوچک شدن کرد،

and is predicted to disappear entirely by 2070.

و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۷۰ کاملاً محو شود.

But we’re not out of the woods yet.

اما همچنان از خطر رها نشده‌ایم.

While the ban was a win for the climate, as CFCs are potent greenhouse gases,

ممنوعیت یک پیروزی برای آب و هوا بود، چون سی‌اف‌سی‌ها گازهای گلخانه‌ای قدرتمندی

the alternatives that replaced them— hydrofluorocarbons, or HFCs— are too.

هستند، هیدروفلوئوروکربن‌ها، اچ‌اف‌سی‌ها که جای آنها را گرفتند، هم چنین هستند.

While generally less potent than CFCs,

با اینکه بطور کلی ضعیف‌تر از سی‌اف‌سی‌ها هستند،

HFCs still trap more heat than carbon dioxide

اچ‌اف‌سی‌ها همچنان بیش از دی‌اکسیدکربن گرما را حبس می‌کنند

and are contributing to climate change.

و در تغییرات آب و هوایی نقش دارند.

To address this, in 2016, the Kigali Amendment

برای این مشکل در سال ۲۰۱۶ پیوست کیگالی

was added to the Montreal Protocol,

به پروتکل مونترئال اضافه شد،

calling for an 85% cut in global HFCs by 2047.

که کاهش ۸۵٪ در اچ‌اف‌سی جهانی را تا ۲۰۴۷ الزام می‌کند.

This alone could avoid up to 0.5°C of global warming by the end of the century.

همین کار به تنهایی می‌تواند ۰.۵ سانتیگراد از گرم شدن جهانی تا پایان قرن جلوگیری کند.

Today, as we face the existential threat of climate change,

امروز، چون با تهدید وجودی تغییرات آب‌وهوایی مواجه هستیم،

the Montreal Protocol serves as a model for the decisive global cooperation

پروتکل مونترئال الگویی است برای یک همکاری جهانی قاطع

we need to combat it.

که باید از آن دفاع کرد.

The question is, what will it take for us to come together again?

سوال این است که چه چیز دوباره ما را گرد هم جمع خواهد کرد؟